«Το Χωριό του Όλοι Μαζί»
αποτελεί ένα φωτεινό και συγκλονιστικό παράδειγμα αλληλεγγύης:
πρόκειται για ένα δίκτυο 27 εθελοντικών οργανώσεων, που διαχειρίζεται
τις πρώην παιδικές κατασκηνώσεις τού ΠΙΚΠΑ στη Μυτιλήνη για να
δημιουργήσει έναν αυτοοργανωμένο ανοιχτό χώρο φιλοξενείας για
οικογένειες μεταναστών.
Aπό τον περασμένο Αύγουστο 1.200 πρόσφυγες έχουν συλληφθεί στη
Λέσβο για παράνομη είσοδο στη χώρα. Τα δρακόντεια μέτρα στα σύνορα του
Εβρου, στο όνομα της Ευρώπης – φρούριο, στέλνει τους πρόσφυγες από το
Αφγανιστάν και τη Συρία να προσεγγίσουν την Ελλάδα μέσω θαλάσσης.
Το τελευταίο διάστημα σημειώνονται δεκάδες αφίξεις ανθρώπων που
επιλέγουν να διαβούν τα σύνορα παράνομα από τα απέναντι τουρκικά
παράλια, παρά να παραμείνουν στην πατρίδα τους, όπου η ζωή τους
απειλείται καθημερινά.
Στις 14 Δεκεμβρίου, 29 από αυτούς δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό
τους γιατί, σύμφωνα με τη μαρτυρία του μοναδικού επιζώντα, η βάρκα στην
οποία επέβαιναν ανετράπη. 21 σοροί βρέθηκαν τις δύο επόμενες μέρες, ενώ
οι υπόλοιποι συνεπιβάτες του, μεταξύ των οποίων μικρά παιδιά,
αγνοούνται.
Το «πρωτόκολλο» του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη είναι
βασανιστικά αργό για όσους επιθυμούν να αποχωρήσουν. Οι τοπικές αρχές,
Λιμενικό και Αστυνομία ακολουθώντας άνωθεν εντολές, κρατούν για αρκετές
μέρες τους πρόσφυγες στα κρατητήρια, προκειμένου να μην ταραχτεί η
«καθαρή» όψη της Αθήνας. Και τα κρατητήρια όμως δεν χωρούν πολύ κόσμο.
Μέσα στον Νοέμβριο έγινε η πρώτη απεργία πείνας από τους μετανάστες για
τις συνθήκες κράτησής τους.
Οι επόμενες «φουρνιές» περίμεναν στο λιμάνι, στο πάρκο και τους
δρόμους της Μυτιλήνης, αφού Λιμενικό και Αστυνομία δεν τους συλλάμβανε,
προκειμένου να τους παραχωρήσουν τα απαραίτητα έγγραφα για να
ταξιδέψουν. Σήμερα η διαδικασία έχει ως εξής: οι πρόσφυγες καταφτάνουν
τις πρώτες πρωινές ώρες, πηγαίνουν στις αρμόδιες αρχές για να
παραδοθούν, αλλά μάταια. Οι αρχές τούς διώχνουν.
Το Χωριό τού Όλοι μαζί
Οταν
ο συγγραφέας Σωκράτης Ματζουράνης έγραφε το βιβλίο «Το Χωριό τού Ολοι
μαζί» σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το παραμύθι του για τα
παιδιά θα γινόταν δίκτυο 27 εθελοντικών οργανώσεων, που θα γίνονταν
φωτεινό και συνάμα συγκλονιστικό παράδειγμα αλληλεγγύης. Ο Γιώργος
Παπαπορφυρίου είναι πρόεδρος της Συνύπαρξης και Eπικοινωνίας στο Αιγαίο
που συμμετέχει στο Χωριό τού Ολοι μαζί.
«Αρχικά φτιάξαμε το δίκτυο για να συνεισφέρουμε σε Μυτιληνιούς
συμπολίτες μας που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση. Οταν όμως είδαμε
μετανάστριες έγκυες στον δρόμο, πήγαμε στον δήμο και ζητήσαμε το κλειδί
για τις κατασκηνώσεις.
Από την 1η Δεκεμβρίου παρέχουμε στέγη και φαγητό τρεις φορές τη
μέρα στους μετανάστες που δεν παραλαμβάνει η Αστυνομία. Σε αυτό, πέρα
από τους ντόπιους, βοηθά και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου που διαθέτει 25
μερίδες καθημερινά από τη λέσχη σίτισης. Επίσης λειτουργεί ιατρείο με τη
βοήθεια των Γιατρών χωρίς σύνορα και τη διάθεση φαρμάκων από πολίτες
από τις 3 έως τις 5 το απόγευμα».
Η κατάσταση όμως δυσκολεύει καθημερινά, καθώς, ενώ το χωριό
ξεκίνησε φιλοξενώντας 40 πρόσφυγες, ο αριθμός πολλαπλασιαζόταν
καθημερινά, ενώ η κρατική αδιαφορία γιγαντώθηκε.
«Τέσσερις εβδομάδες μετά η Αστυνομική Διεύθυνση, καθηλωμένη από
οδηγίες του υπουργείου, πετάει σε εμάς το μπαλάκι της υποχρέωσης
περίθαλψης αυτών των ανθρώπων -για απροσδιόριστο μάλιστα χρονικό
διάστημα- και της ασφαλούς διαμονής τους. Απεγνωσμένοι τρέχουμε να
αντιμετωπίσουμε τις αυξανόμενες ανάγκες τους, ενώ οι Αρχές εξακολουθούν
να εφαρμόζουν τις ίδιες βραδυκίνητες γραφειοκρατικές πρακτικές.
Εμείς σταθήκαμε ενεργά αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας και δεν
θα σταματήσουμε να το κάνουμε με όσα μέσα και δυνάμεις διαθέτουμε. Αν
εσείς δεν αποφασίσετε να πάρετε το παραμικρό μέτρο και τις ευθύνες που
σας αναλογούν για να προστατέψετε το επιτυχημένο μέχρι στιγμής
εγχείρημα, η προσπάθεια μας τίθεται σε κίνδυνο», αναφέρουν οι εθελοντές
απευθυνόμενοι στον Δήμο και την Αστυνομία.
«Ακόμα έχω μελανιές»
Ο Ριζά είναι 27 χρόνων και μένει στο Χωριό τού Όλοι μαζί εδώ και
τρεις μέρες μαζί με τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά 4 και 5 χρόνων.
«Εδώ και 4 μήνες φύγαμε από το Αφγανιστάν, γιατί μας κυνηγούσαν οι
Ταλιμπάν. Είμαστε στη φυλή Xαζαρά και μας μισούν, δεν ξέρω αν το ξέρεις
γιατί εσείς είστε μακριά. Απειλούσαν την οικογένειά μου ότι θα τη
σκοτώσουν. Πήγαμε στο Ιράν και μετά στην Τουρκία.
Μείναμε ένα μήνα στη φυλακή, δεν ξέρω πού βρισκόμασταν, δεν
επιτρέπεται να βλέπεις, αλλά κατάλαβα ότι ήμασταν Ιστανμπούλ. Δεν είδα
τη γυναίκα και τα παιδιά μου ένα μήνα, απαγορεύεται να...
