Αυτό κι αν είναι «Success Story»!!: «Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…»

Βρέθηκα  σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή!!!

Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό:
Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια.
Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει.
Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα.
Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι…
«Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…»
Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την πιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου:
«Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ……»
Προς άπαντες υπευθύνους: Όλα εδώ πληρώνονται!

 Γράφει ο Αγγελόπουλος Περικλής

Με λένε Γιώργο. Είμαι 42 χρόνων, σχολικός φύλακας. - Δεν είμαι αριθμός

Με λένε Γιώργο, είμαι δημοτικός υπάλληλος, σχολικός φύλακας, ένας φτωχός, τίμιος, σοβαρά άρρωστος άνθρωπος κι όχι αριθμός. 

Όχι δεν πήρα την δουλειά χαριστικά. Αν και στην κατάσταση μου, για να θρέψω τα 4 παιδιά μου, θα φιλούσα και κατουρημένες ποδιές. Εργαζόμουν ως οδηγός φορτηγού, ώσπου με χτύπησε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της αρρώστιας μου, μπήκα σε αυτή την θέση, υπάρχει Νόμος για αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε τουλάχιστον, δεν ξέρω αν τον καταργήσανε τώρα.

Η γυναίκα μου, δούλευε ως καθαρίστρια σε συνεργείο καθαρισμού, χωρίς ασφάλιση φυσικά, απαίτησε τα δικαιώματα της, τους πίεσε, τους κατήγγειλε και με την πρώτη ευκαιρία την διώξανε τάχα μου λόγω κρίσης. Πάλι καλά, θα μπορούσε να έχει την τύχη της Κούνεβα. Εννοείται πως μπήκε στα μαύρα κατάστιχα και δεν ξαναβρήκε δουλειά.

Σας ακούω να εύχεστε την απόλυση μου, να μου κουνάτε το δάχτυλο επιτιμητικά, να με διασύρετε ως τεμπέλη, βολεμένο, κομματόσκυλο. Και το χειρότερο, όλα αυτά τα ακούν και τα παιδιά μου, τρέμω μήπως πες – πες, αρχίσουν να αμφιβάλλουν για τον πατέρα τους.

Δεν θα σας πω τον μισθό μου, γιατί ντρέπομαι. Δεν θα σας πω πόσο μου κοστίζει η αρρώστια μου, τα ξέρετε. Δεν θα σας ρωτήσω πως θα σωθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αν εγώ απολυθώ, επειδή δεν πρόκειται να σωθούν.

Ένα μόνον θα σας πω! Με λένε Γιώργο, είμαι δημοτικός υπάλληλος, σχολικός φύλακας, ένας φτωχός, τίμιος, σοβαρά άρρωστος άνθρωπος κι όχι αριθμός.

πηγή

Αναρτήθηκε από Pallini Press

Ένα αγόρι, ένα ποδήλατο

Κι ένα στοργικό χτύπημα στην πλάτη

.
Τον είδα να κάνει βόλτες μ’ ένα παλιό, μαύρο ποδήλατο, μόνος, σ’ ένα πάρκο γεμάτο παιδιά. 
Όλα τα αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρο κι ήταν τόσα που ούτε ήξεραν σε ποια ομάδα ήταν το καθένα. Καλύτερα έτσι. Το αγόρι με το ποδήλατο, όμως, είχε κάτι περίεργο. Έδειχνε μικρό παιδί και άντρας μαζί. 

.
Τον υπολόγιζα για συνομήλικό μου, γύρω στα είκοσι, αλλά ίσως και να με μπέρδευε το μικρό του bmx και η κυρτή του στάση και να ήταν λίγο μεγαλύτερος. Οι βόλτες του περιορίζονταν σ’ ένα μικρό κύκλο γύρω από το σιντριβάνι του πάρκου. Κοιτούσε συνεχώς τα παπούτσια του και ο ρυθμός του ήταν αργός και άτολμος. Ο χώρος, τριγύρω, ήταν γεμάτος μητέρες που πρόσεχαν τα παιδιά τους, στο βάθος ένας πατέρας μάθαινε μπάσκετ το γιο του και πλάι στο σιντριβάνι, σε ένα παγκάκι, καθόταν μια γυναίκα, μόνη. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν η μητέρα του ποδηλάτη και την πλησίασα. Κάθισα δίπλα της. Χάρηκε. Μ’ εκείνη τη χαρά που έχει όποιος βρίσκει κάποιον να ακούσει μια κουβέντα του μόνο, έστω και τέσσερα γράμματα βαλμένα στη σειρά: «γεια».

- Πόσο χρονών είσαι; με ρώτησε.
Υπέθεσα πως το όνομά μου δεν την ενδιέφερε και τόσο.
- Είκοσι, απάντησα.
- Έχεις ίδια ηλικία με το γιο μου, είπε, και μου έδειξε το αγόρι με το ποδήλατο. Αλλά αυτός δεν μιλάει καλά. Δεν μιλάει καλά – είπε δύο φορές κι η φωνή της ακούστηκε στ’ αυτιά μου σαν μια απελπισμένη ηχώ. Έχει πρόβλημα, δεν πάει και σχολείο, πρόσθεσε. Χώρισα κιόλας. Εγώ δουλεύω σε φυλλάδια, τα μοιράζω, δέκα ευρώ ή και δεκαπέντε την ημέρα παίρνω, αν με πληρώσουν όμως, γιατί μερικοί δεν πληρώνουν, με κοροϊδεύουν. Με κοροϊδεύουν, ναι. Ποδαρόδρομος πολύς όμως, κούραση... Δεν βάζεις με το νου σου.

Ένιωσα αμήχανα και κοίταξα κάτω. Το βλέμμα μου πήγε στα πόδια της. Σπασμένες φλέβες. Παντού. Κόκκινες και κάπου κάπου λίγο σκούρο μπλε. Σαν χάρτης ματωμένου δρόμου.

- Σπουδάζεις; συνέχισε επαναφέροντάς με.
- Ναι.
- Τι;
- Φιλολογία.
- Μπράβο σου, να ’χεις τύχη καλή, όχι σαν εμάς... Κούνησε το κεφάλι της και χαμογέλασε πικρά. Δεν ήθελα να της πω για την τύχη των φιλολόγων σήμερα. Εστίασα στη δική τους.  
Κοίταξα το γιο της. Ένα αγόρι ψηλό, μελαχρινό, με μάτια φωτιές. Τον φαντάστηκα σε ειδικό σχολείο, με ειδικούς ψυχολόγους και λογοθεραπευτές. Τον είδα να μεγαλώνει, και ν’ ανθίζει, όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Τον είδα να ερωτεύεται και να μπορεί να το εκφράσει με κάθε τρόπο, να μιλά για αγάπη, για σεξ, για ποδόσφαιρο, αργά, καθαρά, συγκροτημένα κι η μάνα του να χαίρεται και να καμαρώνει – όπως κάθε μάνα ονειρεύεται να καμαρώνει για το παιδί της. Και κάπου εκεί, μας πλησίασε. Προσπάθησε να μου συστηθεί, ψέλλισε κάτι που δεν κατάλαβα και χαμογέλασε.

- Αφού δεν μιλάς καλά, άσ’ το, είπε η μητέρα του κοιτάζοντάς με με μια υπόνοια ντροπής. Το αγόρι μαζεύτηκε αστραπιαία, σαν σαλιγκάρι που σκοπεύεις να ακουμπήσεις μ’ ένα κλαράκι.

- Πάντως εγώ μια χαρά κατάλαβα, είπα. Πάμε να πάρουμε ένα παγωτό;
- Ναι, ναι, πύραυλο, πύραυλο, φώναξε καθαρά και γρήγορα.

Χαμογέλασα. Και καθώς προχωρούσαμε προς το περίπτερο, σκεφτόμουν πως ένα παιδί μπορεί από ένα μόνο στοργικό χτύπημα στην πλάτη να φτάσει τ’ αστέρια.

Ένα απόγευμα σε μια πλατεία του Πειραιά...
______

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΑΤΑΚΙΑ
Πηγή: athensvoice.gr

Άλλη μια μέρα .... Άλλη μια φορά ....

Άλλη μια μέρα θα φορέσω το ψεύτικο χαμόγελό μου για να βγω βόλτα.
Άλλη μια μέρα θα απαντήσω σε όσους με ρωτάνε αν βρήκα δουλειά, "ψάχνω, όλο και κάτι θα βρεθεί".
Άλλη μια μέρα θα χαθώ στις σκέψεις μου...

Άλλη μια φορά θα κοιτάξω το μέλλον και θα με τρομάζει, θα με φοβίζει...
Άλλη μια φορά θα βγω βόλτα να "διασκεδάσω" με το χαρτιζίκι του μπαμπά και της μαμάς...
Άλλη μια φορά που νιώθω ντροπιασμένος, χωρίς να φταίω...

Niclas , 24 χρ. , Αττική

.
Το «Ημερολόγιο ενός ανέργου»

Μοιράζουν τρόφιμα, σεβασμό και αξιοπρέπεια, χωρίς ΚΑΜΙΑ κρατική επιχορήγηση

Αν ο εθελοντισμός είναι η πεμπτουσία της κοινωνικής προσφοράς, ο εθελοντισμός χωρίς κρατική επιχορήγηση είναι ηρωισμός. 

Τους παραδίδουμε είδη πρώτης ανάγκης, γάλα, τρόφιμα, απορρυπαντικά και πάνες στο σπίτι τους,
σαν να είμαστε το delivery του σουπερμάρκετ»

Ας μιλήσουμε με νούμερα: 120.000 άνθρωποι στο Λεκανοπέδιο της Αττικής και την επαρχία, οι οποίοι έχουν βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας, ζουν αυτή τη στιγμή αξιοπρεπώς χάρη στη ΜΚΟ «Παιδί & Οικογένεια», η οποία δεν υποστηρίζεται οικονομικά ούτε με ένα ευρώ από το κράτος. 
Μαέστρος του δικτύου αυτού, που δουλεύει σιωπηλά και έχει καταφέρει να ενεργοποιήσει 535 εθελοντές, είναι η κοινωνιολόγος και ιδρύτρια της οργάνωσης, Ρουμπίνη Τερζάκη. Όλοι μαζί προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε άπορες οικογένειες.
«Δεν μας αρέσουν οι ουρές στα συσσίτια. Κανένας δεν θα ήθελε να βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, σε μια ουρά να περιμένει για γάλα και σαμπουάν. Ως ένδειξη σεβασμού προς τους ανθρώπους αυτούς που βρέθηκαν χωρίς τα απαραίτητα, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε διανομή στο σπίτι. Τους παραδίδουμε λοιπόν είδη πρώτης ανάγκης, γάλα, τρόφιμα, απορρυπαντικά και πάνες στο σπίτι τους σαν να είμαστε το delivery του σουπερμάρκετ», εξηγεί η ίδια. 
Η οργάνωση δραστηριοποιείται σε 14 πόλεις της Ελλάδας και εξυπηρετεί 4.672 οικογένειες.  
«Τις στηρίζουμε μέχρι να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους ενώ μπαίνουμε στα σπίτια τους, τους παραδίδουμε τα τρόφιμα, ελέγχουμε αν χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη, είμαστε δίπλα τους», λέει η κ. Τερζάκη.
Από το 2007
Η ιδέα για τη δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου εθελοντών ξεκίνησε το 2007, «την εποχή των emo» όπως διευκρινίζει η ίδια. «Ξεκινήσαμε προσφέροντας ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά με κατάθλιψη. Είχαμε οργανώσει...
.
περισσότερα εδώ: enet
Επικοινωνία: info@kidsfestival.gr
Τηλ. 210-9245545