Τι μπορεί να φάει ένα παιδί στο fast food

Το φαγητό γενικότερα εκτός σπιτιού είτε είναι σουβλάκι είτε είναι πίτσα είτε είναι τύπου fast food, για να είναι νόστιμο συνήθως περιέχει περισσότερο αλάτι και κορεσμένο λίπος.

Κατά συνέπεια αυτό που συστήνουμε στους γονείς είναι μειώστε τη συχνότητα κατανάλωσης έτοιμου φαγητού –σουβλάκι, πίτσα, fast food–, αλλά μην τα απαγορεύεται εντελώς ή φτιάξτε τα στο σπίτι.
Δώστε στο παιδί μια φορά την εβδομάδα να φάει λίγο πιο ελεύθερα. 
Και επιλογές τύπου σουβλάκι (όπου θα είναι καλαμάκι κοτόπουλο αντί για γύρο, ντομάτα – κρεμμύδι – τζατζίκι αντί για σος και πατάτες) ή κάποια σαλάτα με κοτόπουλο ή επιλογές γενικότερα με κοτόπουλο (π.χ. ένα χάμπουργκερ με κοτόπουλο) ή ένα κλαμπ σάντουιτς χωρίς τις πατάτες, θα μπορούσαν να ενταχθούν σποραδικά στη διατροφή του παιδιού.

Επιστημονική Ομάδα neadiatrofis.gr

Κάστρα από άμμο που αντέχουν!

Καλοκαίρι, θάλασσα και τα κουβαδάκια

έχουν την τιμητική τους.

    Μικροί μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να γίνουν μεγάλοι χτίστες με το πιο απλό υλικό κάτω από τα πόδια τους μέχρι το επόμενο κύμα...

Παρακάτω όμως σας παρουσιάζουμε μια συνταγή ώστε το αρχιτεκτόνημά σας να αντέξει λίιιγο ακόμα να το χαίρεστε με την προϋπόθεση μόνο να μεταφέρετε την άμμο στο σπίτι ή όπου αλλού θα έχετε πρόσβαση σε μάτι κουζίνας.

Λοιπόν, θα χρειαστείτε αναλογικά,
1.  3 φλιτζάνια άμμο
2.  1,5 φλιτζάνι άμυλο καλαμποκιού (Κορν Φλαουρ)
3.  1,5 φλιτζάνι νερό
4.  χρώμα ζαχαροπλαστικής

Ανακατεύετε τα υλικά πάνω από χαμηλή φωτιά, αφήνετε να κρυώσουν και αρχιτεκτονίστε ελεύθερα!
Αφήστε απλά να στεγνώσουν τα έργα σας στον αέρα και θα τα χαίρεστε τουλάχιστον μέχρι να τα δείξετε σε όλους τους φίλους σας!

arch4kids

Too Young To Die, ρε! - Ένα άρθρο για μεγάλα χαμομηλάκια

Στο κάτω κάτω, μεγαλώσαμε ματώνοντας στις αλάνες, 

όχι παίζοντας σε αφράτους παιδότοπους.

.
Σκέφτομαι τη γενιά μου και τη φουρνιά μου. Εμάς που γεννηθήκαμε στη δεκαετία του '60. Τη γενιά “του ΠΑΣΟΚ”, όπως λέει το κλισέ. 

απομονωνόμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε.

Που είδαμε το φως σε ταραγμένες εποχές, πήγαμε σχολείο λίγο πριν ή λίγο μετά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, σπουδάσαμε στα χρόνια της Αλλαγής, αρχίσαμε να δουλεύουμε όταν ο βασικός μισθός ήταν κοντά στις 30.000 δραχμές. 

Μάθαμε ξένες γλώσσες επειδή το θέλαμε, όχι για να πάρουμε μόρια για διορισμό. 

Διαβάζαμε βιβλία και πολιτικά περιοδικά όχι για τα δείχνουμε στις παραλίες, αλλά επειδή είχαμε ανησυχίες. 

Δεν κάναμε Erasmus, δεν ξέραμε τι σημαίνει να ξημεροβραδιάζεσαι στα καφέ, δεν είχαμε ανάγκη από Prada και Burberry's -για την ακρίβεια, χτυπούσε άσχημα στο μάτι η νεοπλουτίλα. 

Μιλούσαμε πολύ, σχεδιάζαμε οικογένειες ή συνέχιση των σπουδών, έχοντας να επιλέξουμε αν θα μείνουμε στην πόλη όπου σπουδάσαμε ή θα επιστρέψουμε στην γενέθλια πόλη ή -οι πιο τολμηροί κι ευκατάστατοι- στο εξωτερικό. Το δημόσιο παρέμενε κάτι το ανεπιθύμητο: ούτε καν το σκεφτόμασταν, θα αποτελούσε ταφόπλακα στις φιλοδοξίες μας. Η σύνταξη ήταν κάτι που δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Θέλαμε να δουλέψουμε, να δημιουργήσουμε, να αφήσουμε το στίγμα μας.
 
Πήραμε ο καθένας το δρόμο του. Στραβό, ίσιο, σε ευθεία ή τεθλασμένη γραμμή. Πετύχαμε, αποτύχαμε, ξαναπροσπαθήσαμε, ταξιδέψαμε, γυρίσαμε, χωρίσαμε, πέσαμε, σηκωθήκαμε, ανοίξαμε γραφεία, κλείσαμε πόρτες, τέλος πάντων κάπως σταθήκαμε όρθιοι.
Η αρχή της κρίσης μας βρήκε μεταξύ ανάμεσα στα 40 και τα 50 μας. Με υποχρεώσεις κι ανοιχτές πληγές. 

Χωρίς μεγάλες περιουσίες και μπάζες απ΄τις λαμογιές για τις οποίες όλοι μιλούν. Δεν ξέρω πολλούς μηχανικούς, δικηγόρους ή μαθηματικούς που να έγιναν εκατομμυριούχοι στα 40 τους. 
Κι η κρίση μας παρόπλισε. Μας άφησε να καθόμαστε και να κοιτάμε άδεια γραφεία, λίστες λογαριασμών, ερειπωμένες καριέρες.
 
Πρόσφατα βρέθηκα αντιμέτωπη με όλο το παρελθόν μου. Αναγκάστηκα -για τις ανάγκες μιας επαγγελματικής προοπτικής- να αναδείξω όλα τα δυνατά μου σημεία και να αξιολογήσω όλες τις αδυναμίες μου. Αν νομίζετε ότι είναι εύκολο, γελιέστε. Χρειάστηκε να αναζητήσω πολύ βαθιά στο παρελθόν μου όλα έχω κάνει. Έχοντας κολλήσει το πρώτο μου ένσημο το 1987 (!), είχα πολλή δουλειά να κάνω. Κι άρχισα να παρατηρώ και κοντινούς μου ανθρώπους της γενιάς μου. Να βλέπω την πορεία τους και να αναζητώ τα πιο καλές πτυχές τους. Εν αγνοία τους, εννοείται...
 
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι της γενιάς μου είμαστε πολύτιμοι. Έχουμε έναν τεράστιο πλούτο εμπειριών. Διατηρήσαμε μια αγνότητα που μπορεί εύκολα να ξεθαφτεί κάτω από τη σκόνη της λάμψης των '00'ς. Οι ιδέες μας κατεβαίνουν αβίαστα, πόσο μάλλον αν πιεστούμε. 

Έχουμε μνήμες από πιο ανιδιοτελείς εποχές, τότε που δε θυσιάζονταν όλα στο βωμό του χρήματος. Θυμόμαστε τη χώρα χωρίς οικιακές βοηθούς να μας καθαρίζουν τα τζάμια. Ξέρουμε να δουλεύουμε πολύ. Δεν μας τρομάζουν τα ξενύχτια πάνω από χαρτιά και βιβλία. Είμαστε δυνατοί και ολοκληρωμένοι σαν προσωπικότητες. Μάθαμε να πέφτουμε αλλά και να σηκωνόμαστε. Μεγαλώσαμε σε αλάνες με χώματα, όχι σε παιδότοπους με αφρολέξ, και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
 
Και ξέρετε τι κάνουμε όλη μέρα; Αναζητάμε απεγνωσμένα ψυχολογική στήριξη ο ένας απ' τον άλλον. Ή, ακόμη χειρότερα, απομονωνόμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Βλέποντας την καταστροφή, βιώνοντάς την ο καθένας από τη σκοπιά του. Θάβουμε τα ταλέντα, τις δεξιότητες, τον επαγγελματισμό και τις ώρες δουλειάς που έχουμε ρίξει. 

Επειδή αυτή τη στιγμή είμαστε στα αζήτητα. Με τους λογαριασμούς του ο καθένας, και κυριολεκτικά και μεταφορικά. 
Με τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις εφιαλτικές φιγούρες του μέλλοντος. Κυρίως, όμως, αντιμέτωποι με το φάσμα της αποτυχίας. Της προσωπικής αλλά και της συλλογικής αποτυχίας. Δεν ξέρω πολλούς που να πιστεύουν ότι τα πήγαν καλά στη ζωή τους. Όποιον ρωτώ, νιώθει αποτυχημένος. Κι εγώ πριν λίγο καιρό τα ίδια έλεγα στη φίλη μου, μέχρι που με χαστούκισε με τα λόγια της προκειμένου να συνέλθω και με ανάγκασε να της υποσχεθώ ότι δεν θα ξαναμιλήσω έτσι. Τι να κάνω, το υποσχέθηκα και η υπόσχεση είναι υπόσχεση.
 
Μου είναι αδιανόητο να δίνεται τόση έμφαση “στους νέους” και να μη μιλάει κανείς για εμάς που, στο κάτω κάτω, είμαστε και αρκετά μεγάλοι για να αναζητήσουμε την τύχη μας σε άλλη γη. 
Δεν υποτιμώ καθόλου “τους νέους”, το αντίθετο. Απλώς θεωρώ λίγο πιο εύκολο να αρχίσεις να πλάθεις τη ζωή σου όταν είσαι 23, 25, 30 ή 35 και πολύ πιο δύσκολο να το κάνουμε εμείς που είμαστε 40, 45 ή 50.
 
Είμαστε η γενιά στην οποία θα έπρεπε όλοι να υπολογίζουν για να αλλάξει το κλίμα, να βοηθήσει στην γέννηση μιας προοπτικής. Επειδή βρισκόμαστε στην πλέον δυναμική, δημιουργική, παραγωγική, συνειδητοποιημένη και ωραία περίοδο της ζωής μας. Και την περνάμε μελαγχολώντας για τις χαμένες ευκαιρίες και τις λάθος επιλογές.
 
Κακώς. Κάκιστα. Είναι εγκληματικό. Εναντίον του εαυτού μας αλλά και της χώρας. Είμαστε πολύτιμοι και TOO YOUNG TO DIE. 

Πρέπει να το αποδείξουμε. Μπορούμε. Το ξέρετε. Λίγο κουράγιο. Το έχουμε. Στο κάτω κάτω, μεγαλώσαμε ματώνοντας στις αλάνες, όχι παίζοντας σε αφράτους παιδότοπους.

από τη Χριστίνα Ταχιάου
protagon

Πόσο σημαντική είναι η ομάδα των συνομηλίκων για τα παιδιά

Μετά την οικογένεια το σχολείο αποτελεί ένα εξίσου σημαντικό φορέα κοινωνικοποίησης, όπου το παιδί μέσα από τις διαπροσωπικές του αλληλεπιδράσεις μαθαίνει περισσότερα για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του. Μια από τις σημαντικές πληροφορίες που θα ρωτήσει ένας ειδικός για το παιδί είναι το αν έχει φίλους. Έτσι, ελέγχουμε το βαθμό κοινωνικοποίησής του, εξωστρέφειάς του, αλλά και το επίπεδο των κοινωνικών του δεξιοτήτων. 

έχει σημασία όχι μόνο πόσους φίλους έχεις δίπλα σου,
αλλά και τι μπορούν να σου προσφέρουν συναισθηματικά!

Μέσα από τους συνομηλίκους του το παιδί μαθαίνει να βάζει σιγά σιγά τον εγωκεντρισμό του στην άκρη προκειμένου να ανήκει σε μια ομάδα και να «παίζει» μαζί τους. Μαθαίνει να ακολουθεί κάποιους κανόνες, αν θέλει να παραμείνει σε αυτή την ομάδα. Επομένως, είναι ένα πρώτο στάδιο όπου το «Εγώ» γίνεται «Εμείς». Ικανοποιείται, επίσης, η ανάγκη του να αισθάνεται αρεστός και αποδεκτός από κάποιους άλλους, που δεν είναι η μαμά και ο μπαμπάς και οι λοιποί συγγενείς. Τονώνεται, έτσι, η αίσθηση αυτοαξίας, αλλά και η αυτοπεποίθησή του.

Μέσα από το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να εκτονωθούν, να χαρούν και παράλληλα να μάθουν να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε μια ομάδα. Κάθε συνάντηση με συνομηλίκους αποτελεί μια εμπειρία που βοηθάει στην εξελικτική διαδικασία της ωρίμανσης. Τα παιδιά νιώθουν πιο σίγουρα για τον εαυτό τους, προσαρμόζονται πιο εύκολα σε νέες συνθήκες και τολμούν περισσότερο σε σύγκριση με τα παιδιά που δεν έχουν φίλους.

Οι γονείς οφείλουν να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να γνωρίζουν καινούρια άτομα σε οποιοδήποτε πλαίσιο -και εκτός σχολείου- προκειμένου να εξοικειωθούν με τις αναμενόμενες για την ηλικία τους κοινωνικές δεξιότητες. Έτσι, διασφαλίζουν οι γονείς μια υγιή αυτοπεποίθηση για τα παιδιά τους, κάτι που αποτελεί εφόδιο ζωής.

Έρευνες δείχνουν ότι πολλές φορές η κοινωνικότητα της οικογένειας επηρεάζει την κοινωνικότητα του παιδιού. Δηλαδή, η «κλειστή» οικογένεια μπορεί να περάσει το παράδειγμα και το μήνυμα στο παιδί ότι δεν επικροτείται η εξωστρέφεια προς άτομα εκτός του οικογενειακού κύκλου. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, τότε, να ακολουθήσει το παιδί το ίδιο μοτίβο.

Η συναναστροφή με τους συνομηλίκους αποτελεί επίσης ένα ισχυρό αντίδοτο στο άγχος που πιθανώς να καταλαμβάνει μερικές φορές τα παιδιά. Πέρα από τα χόμπι και τον αθλητισμό, το παιδί «εκτονώνεται» και «αποσυμπιέζεται» μέσα από την παρέα με τους συνομηλίκους του. Συζητάει, παίζει, γελάει, μαθαίνει καινούρια πράγματα από τους άλλους, μοιράζεται μυστικά και άλλα πολλά που κάνουν το παιδί να περνάει ευχάριστα.

Ακόμα, κι όταν διαλέγουμε εξωσχολικές δραστηριότητες για τα παιδιά, ενδείκνυται να επιλέγουμε ομαδικές δραστηριότητες κατά κύριο λόγο, όπου θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν και να αλληλεπιδράσουν με καινούρια άτομα.

Όπως ισχύει και για τους ενήλικες –πόσο μάλλον για τα παιδιά- ο κάθε άλλος αποτελεί έναν «καθρέφτη» μας που με θετικό ή ακόμα και με αρνητικό τρόπο συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και της ταυτότητάς μας. Βοηθάει στο να συνειδητοποιήσουμε πράγματα για τη ζωή, για τον εαυτό μας και για τις σχέσεις.

Η κάθε αλληλεπίδραση αφήνει κάτι πίσω της. Είναι ένα μικρό μάθημα αυτογνωσίας. Η ομάδα των συνομηλίκων αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα και σημασία στην ηλικιακή φάση της εφηβείας, όπου οι έφηβοι σχεδόν «ταυτίζονται» με την παρέα τους και υπάρχουν μέσα από τον μικρόκοσμό της. Παιδιά και έφηβοι αποτελούν έναν ανοιχτό αγωγό αλληλεπίδρασης και ανταλλαγής συνηθειών, τάσεων και επιλογών με τους συνομηλίκους τους.

Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι όπως μπορούν να επηρεαστούν σε κάποιο βαθμό θετικά, άλλο τόσο μπορούν να επηρεαστούν και αρνητικά. Είναι, λοιπόν, είναι σημαντική η επιλογή των φίλων γύρω τους, κάτι που απασχολεί ούτως ή άλλως τους γονείς από μικρή ηλικία. Μέσα από συζητήσεις και επιχειρήματα μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν ένα παιδί να καταλάβει πότε ένας φίλος τους φέρεται καλά και έντιμα και πότε οι κοροϊδίες, οι ειρωνείες, οι εμπαιγμοί και τα προσβλητικά αστεία δεν αποτελούν δείγματα αληθινής φιλίας.

Επομένως, έχει σημασία όχι μόνο πόσους φίλους έχεις δίπλα σου, αλλά και τι μπορούν να σου προσφέρουν συναισθηματικά! Οφείλουμε να περάσουμε στα παιδιά το μήνυμα αυτό, ώστε να καλλιεργήσουν μέσα τους εκείνα τα κριτήρια που θα τα βοηθήσουν να κάνουν ποιοτικές επιλογές κι όχι επιλογές ανάγκης. Μέσα, λοιπόν, σε ασφαλή πλαίσια και κριτήρια προαγωγής ενθαρρύνουμε την κοινωνικοποίηση και απορρίπτουμε την τάση για απομόνωση ενός παιδιού!

Γράφει η Μαρία Καρίκη, Ψυχολόγος

Πηγή: Ροδιακή