Διδάξτε στο παιδί σας την Αγάπη και την Προσφορά στον συνάνθρωπο

Τι πρέπει να κάνετε!

Όλα τα παιδιά γεννιούνται με μια έμφυτη αίσθηση συμπόνιας και σίγουρα αυτό δε γίνεται εύκολα αντιληπτό όταν βλέπουμε το παιδί να φωνάζει διεκδικώντας τα παιχνίδια του, τα οποία δε θέλει να μοιραστεί με άλλο παιδάκι. Παρόλα αυτά, παρατηρήστε καλύτερα τη συμπεριφορά του παιδιού σας και θα καταλάβετε ότι κατά βάθος έχει τη διάθεση να μοιραστεί τα αγαθά του. 

Εάν καταφέρετε να του διδάξετε πόσο σημαντική πράξη είναι η προσφορά, θα του έχετε προσφέρει το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής.

"Τα παιδιά από τη φύση τους ψάχνουν τρόπους να συνεισφέρουν και να βοηθήσουν τους άλλους", αναφέρει η Ντέμπορα Σπέιντ, ιδρύτρια των Kids Care Clubs, ενός οργανισμού που παρέχει πληροφορίες για προγράμματα κοινωνικής προσφοράς νέων. 

"Όπως δίνουμε στο παιδί μας ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει τα πόδια του όταν μαθαίνει να περπατάει, έτσι θα πρέπει να του δώσουμε ευκαιρίες να εξασκήσει και τους μυς της φιλανθρωπίας του, που πρέπει να ξεκινήσουν να γυμνάζονται νωρίς για να αρχίσουν να προσφέρουν".

Τα οφέλη της ενθάρρυνσης των παιδιών στην προσφορά είναι τεράστια, καθώς εκτός από την πραγματική βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν, η ίδια η πράξη του μοιράσματος δίνει στο παιδί μια πανίσχυρη ώθηση στην αυτοπεποίθηση, καθώς το ίδιο συνειδητοποιεί επί του πρακτέου ότι μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση της ζωής ενός ανθρώπου. 

"Όσο γλυκανάλατο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο, όταν βοηθάς ένα παιδί να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, συντελείς στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου", 

λέει η Πατρίσια Σιφ Εστες, συγγραφέας του βιβλίου "Kids, Money & Values". Να μερικοί καλοί τρόποι για να παροτρύνετε το παιδί σας να βοηθήσει τους συνανθρώπους του:

Αναλάβετε δράση

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι προσφορά σημαίνει να δίνεις χρήματα. Εύκολα βγάζει κάποιος να δώσει έστω και λίγα χρήματα σε έναν σκοπό, αφήνει λίγα κέρματα στο φιλόπτωχο ταμείο της εκκλησίας, συμμετέχει σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις αγοράζοντας λαχνούς, ωστόσο, τα μικρότερα παιδιά δε μπορούν να συλλάβουν την αφηρημένη έννοια του να δίνει κανείς λεφτά για έναν καλό σκοπό. 

"Είναι δύσκολο για τα παιδιά να καταλάβουν ότι τα χρήματα αγοράζουν ψωμί, με το οποίο θα μπορούσαν να τραφούν άστεγοι άνθρωποι", λέει η Σπέιντ και συνεχίζει "πολλά παιδιά δε μπορούν να πάνε τη διαδικασία τόσα βήματα μπροστά στο μυαλό τους".

Η Σπέιντ ενθαρρύνει τους γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους να εμπλέκονται προσωπικά με τη φιλανθρωπική δράση, καθώς ακόμα και ένα πολύ μικρό παιδάκι μπορεί να βοηθήσει να γεμίσουν μερικά κουτιά με φαγητό ή να μοιράσει κάλτσες σε ένα άσυλο αστέγων. 

Επίσης, όταν επιλέγετε φιλανθρωπική δραστηριότητα, αφήστε το παιδί σας να έχει τον πρώτο λόγο, γιατί όσο πιο πολύ το ενδιαφέρει το θέμα και είναι κάτι που του αρέσει, τόσο πιο ενεργά θα ασχοληθεί και τόσο περισσότερα πράγματα θα μάθει από αυτήν την εμπειρία. Εάν, για παράδειγμα, το παιδί σας εκφράσει την ανησυχία ότι τα φτωχά παιδάκια δεν έχουν αρκετά παιχνίδια, ρωτήστε το αν θέλει να βοηθήσει αυτά τα παιδάκια, συλλέγοντας παιχνίδια και προσφέροντας ορισμένα δικά του.

Διδάξτε τους να συγκεντρώνουν χρήματα για προσφορά

Είναι σημαντικό να δίνετε χαρτζιλίκι στο παιδί, όχι μόνο για να το βοηθήσετε να μάθει να διαχειρίζεται τα χρήματα, όσο λίγα κι αν είναι, αλλά και για του δείξετε στην πράξη τη φιλανθρωπία. 

Η Πέγκυ Χάουζερ, συγγραφέας του βιβλίου "How to Teach Children About Money" υποστηρίζει ότι ως προς το χαρτζιλίκι θα πρέπει να εφαρμόζετε το εξής σύστημα: "χωρίστε το εβδομαδιαίο ποσό σε τρία μέρη, στα έξοδα, τα έσοδα και την προσφορά. 

 Εξηγήστε στο παιδί ότι το χρηματικό ποσό που αντιστοιχεί στην προσφορά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δώρα για κάποιον που έχει ανάγκη και εκφράστε του τη σκέψη ότι η οικογένειά σας θεωρεί σημαντικό να μοιράζεται την καλή της τύχη με άλλους ανθρώπους που είναι λιγότερο τυχεροί".

Το ακριβές ποσό της προσφοράς δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι να ενσωματωθεί στο χαρτζιλίκι του παιδιού και να του γίνει συνήθεια. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι τι ενθαρρύνετε το παιδί να κάνει με τα χρήματα που μαζεύει. Αποφύγετε να δίνετε αυτούσιο το ποσό κάπου και προτιμήστε να του εξηγείτε ότι είναι καλύτερο να αγοράσει ένα δώρο ή κάτι χρηστικό για έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη κι όταν το αγοράσετε, πηγαίνετε με το παιδί για να το προσφέρει.

Αδράξτε την ευκαιρία

Δεν είναι ανάγκη να ορίσετε κάποια συγκεκριμένη στιγμή για να μιλήσετε στο παιδί σας για τη σημασία και τη χαρά της προσφοράς, καθώς ευκαιρίες παρουσιάζονται συνεχώς, ειδικά στην εποχή μας. Δυστυχώς, είναι πολύ συχνό και λυπηρό φαινόμενο να συναντάμε έναν άστεγο όταν περπατάμε ή να ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους που πεινάνε και ζητιανεύουν ένα κομμάτι ψωμί στο δρόμο. 

Οποτεδήποτε βρεθείτε με το παιδί σας σε μια τέτοια κατάσταση, είναι η κατάλληλη ευκαιρία να του μιλήσετε και να ανοίξετε την κουβέντα περί προσφοράς και φιλανθρωπίας. Επιπλέον, η επίσκεψη σε έναν ηλικιωμένο συγγενή μπορεί να είναι καλή αφορμή για να του εξηγήσετε ότι πρέπει να έχει σεβασμό αλλά και αγάπη για τους μεγάλους ανθρώπους, προτείνοντας του, αν θέλει, να περνάει λίγες ώρες με ηλικιωμένους δίνοντας τους χαρά. "Η ιδέα δεν είναι απλώς να ευαισθητοποιήσετε το παιδί σας για τον πόνο και τη δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, αλλά να του δώσετε να καταλάβει ότι, αν δραστηριοποιηθεί, έχει τη δύναμη να πλάσει, μαζί με τους άλλους, έναν καλύτερο κόσμο", αναφέρει η Σπέιντ.

Κάντε πράξη αυτά που του διδάσκετε

Όπως συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή, τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα μέσω παραδείγματος. Δε χρειάζεται να είσαστε μεγαλόστομοι για τη φιλανθρωπική σας δράση αλλά ούτε και να κρύβετε τις καθημερινές πράξεις καλοσύνης που ενδεχομένως κάνετε. Εάν πάτε φαγητό σε έναν φίλο που μόλις βγήκε από το νοσοκομείο και αναρρώνει, πείτε το, εάν συμμετέχετε σε διάφορες προσπάθειες της εκκλησίας ή ενός ιδρύματος για την ελάφρυνση των συνανθρώπων μας, συζητήστε το με το παιδί σας κι αν απλώς δίνετε χρήματα σε έναν οργανισμό γιατί πιστεύετε στη δράση του, εξηγήστε στο παιδί σας γιατί αυτό είναι σημαντικό για εσάς.

Μιλώντας για όλα αυτά με το παιδί σας, όχι απλώς του δείχνετε στην πράξη όλα αυτά που του λέτε θεωρητικά, αλλά μοιράζεστε μαζί του τις αρχές και τις αξίες της οικογένειάς σας, που μπορεί να περιλαμβάνουν την προστασία του περιβάλλοντος, την υποστήριξη των τεχνών, τη συμπαράσταση στους ηλικιωμένους, την αρωγή για την εξάλειψη της φτώχειας στον κόσμο και πολλά άλλα. 

Παρόλο που ορισμένοι γονείς ανησυχούν ότι μπορεί να εκθέσουν τα παιδιά τους σε επώδυνες εμπειρίες που μπορεί να τα στοιχειώσουν και να τα στιγματίσουν, γιατί δεν είναι εύκολο για ένα παιδί να βλέπει ανθρώπους να υποφέρουν, η Χάουζερ θεωρεί ότι η χαρά που βρίσκει ο άνθρωπος στην προσφορά είναι μακράν μεγαλύτερη από οποιαδήποτε στεναχώρια που μπορεί κανείς να νιώσει. 

Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς μπορούν να χειριστούν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζουμε.

Πηγή

Παιδί και κατοικίδια: Τι πρέπει να προσέξετε

Πώς θα δημιουργήσετε μια αρμονική σχέση μεταξύ τους 

  

Παιδιά και κατοικίδια. Μια σχέση που μπορεί να γίνει και ζωής. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα κατοικίδια μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να εξελιχθούν σε υπεύθυνους και ενσυνείδητους ενήλικες. Οι δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ του παιδιού και του κατοικίδιου διδάσκουν βασικές ηθικές αξίες και αρετές, όπως είναι η αγάπη, η φιλία, η αφοσίωση, η πίστη και το ενδιαφέρον. Τα παιδιά, ειδικά αν είναι μοναχοπαίδια, αποκτούν μια γλυκιά συντροφιά και δε νιώθουν ποτέ μοναξιά.

Πάμε να δούμε τι πρέπει να προσέξετε ώστε να δημιουργηθεί ένας όμορφος δεσμός μεταξύ του παιδιού και του κατοικίδιού σας.

1. Μάθετε στο παιδί σας να σέβεται το ζωάκι. Δεν πρέπει το παιδί σας να νιώθει κυρίαρχος. Θα πρέπει να έχει την έννοια του ζώου και φυσικά να το φροντίζει όπως θα φρόντιζε τον εαυτό του

2. Μάθετε στο παιδί σας να κάνει πίσω. Αν το κατοικίδιό σας θέλει την ηρεμία του, καλό θα ήταν το παιδί σας να το αφήνει ήσυχο. Αν τρώει ή κοιμάται θα πρέπει να μην το ενοχλεί κανείς

3. Όταν πάρετε ένα κατοικίδιο παρατηρήστε τις αντιδράσεις του. Για παράδειγμα, πώς αντιδράει όταν το παιδί σας φωνάζει, χοροπηδάει, τρέχει; Αν δείτε το σκύλο σας να είναι θετικός και παιχνιδιάρης δεν έχετε να φοβάστε τίποτα, αν όμως τον δείτε να είναι απαθής και να μη συμμετέχει, καλό θα ήταν να μην αφήνετε το παιδί σας μόνο του μαζί του, χωρίς επίβλεψη

Κείμενο:  Δήμητρα Τσιγγενέ

Πηγή

Πως να αντιμετωπίσετε την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών

Πολλά παιδιά έχουν επιθετική συμπεριφορά γεγονός που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό για τους γονείς.

Σε αυτό το άρθρο με την συμβολή του Δημήτρη Μπούκουρα, Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής, θα σταθούμε ιδιαίτερα στο είδος της επιθετικής συμπεριφοράς των παιδιών.
Το πιο συνηθισμένο είναι όταν ενοχλούν τα άλλα παιδιά. Στα πρώτα τους βήματα για να αποκτήσουν φίλους σχεδόν όλα τα παιδιά χτυπούν άλλους. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το να χτυπούν άλλους είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν να προσαρμόζονται στην συντροφιά άλλων παιδιών.
Αν παρακολουθήσουμε μια ομάδα παιδιών της προσχολικής ηλικίας, θα δούμε ότι 2 ή 3 παιδιά παίζουν ήρεμα μαζί, μετά τσακώνονται, κτυπούν το ένα, το άλλο, μετά σκορπούν για να παίξουν μόνοι τους και τέλος ξανασμίγουν για να παίξουν μαζί. Στη σχολική, βέβαια, ηλικία θα υπάρξουν και μερικοί τσακωμοί με σκοπό κυρίως να δοκιμάσει τη δύναμη του και να τη δοκιμάσει εναντίον των άλλων.
Επιθετική συμπεριφορά
Κάπου- κάπου συναντάμε κάποιο παιδί που φαίνεται να έχει σκοπό του να βασανίζει τα άλλα παιδιά. Ένα τέτοιο παιδί μπορεί να εκφράζει, με το μόνο τρόπο που ξέρει, την αντιπάθεια και τη δυστυχία του στις σχέσεις με τα άλλα παιδιά ή τους γονείς του. Έστω κι αν η επιθετική συμπεριφορά μπορεί να προσφέρει στο παιδί μια στιγμιαία ανακούφιση από το θυμό που έχει κλεισμένο μέσα του, στο βάθος της ψυχής του, όμως, αισθάνεται ότι είναι κακό, όταν συνεχώς κτυπά άλλους. Αυτό το συναίσθημα γίνεται πολύ πιο οξύ, όταν κτυπά ένα από τους γονείς του για την αγάπη του οποίου νοιώθει μεγάλη ανάγκη. Θέλει να βοηθηθεί να μάθει να συμπεριφέρεται μ’ ένα κοινωνικά αποδεκτό τρόπο και να έχει την επιδοκιμασία των άλλων. Για να πετύχει αυτό το πράγμα ένα παιδί πρέπει να έχει δίπλα τους γονείς και άλλους ενήλικες, οι οποίοι χωρίς να είναι αυστηροί, θα βρίσκονται πάντοτε στο πλευρό της δικής του συνείδησης.
Λύση: Το να βρούμε το καλύτερο τρόπο σ’ ένα τέτοιο πρόβλημα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Βλέποντας ένα παιδί να κτυπά το άλλο, αμέσως ο ενήλικας αντιδρά κτυπώντας εκείνο που κτύπησε πρώτο. Αυτή όμως η αντίδραση μπορεί να ενισχύσει το παιδί να είναι πιο επιθετικό και να επιβεβαιώσει το αίσθημα του ότι είναι αδιόρθωτα κακό. Παράλληλα, όταν βλέπει το γονιό του να χτυπά, το παιδί μπορεί να νοιώσει ότι είναι σωστό να χτυπάει κι αυτό. Τελικά εκείνο που επιτυγχάνεται είναι η σύγχυση.
Εκτόνωση
Συχνά είναι πρακτικά χρήσιμο να προμηθεύσουμε το παιδί με διεξόδους σαν το σφυρί, τα καρφιά, την πλαστελίνη, τον αθλητισμό, το κολύμπι, τον στίβο, το τένις, τον χορό κ.λ.π έτσι ώστε οι δραστηριότητες αυτές να του δίνουν την ευκαιρία να εκτονώνεται και να εκφράζει τα επιθετικά του συναισθήματα μ’ έναν τρόπο που μπορεί να αποσπάσει την ειλικρινή επιδοκιμασία των γονιών του. Μπορεί ακόμα το παιδί να χρειάζεται μια ευκαιρία να εκφράζει με λόγια, παρά με έργα το θυμό του ή την επιθετικότητα, αλλά τότε πρέπει να γνωρίζει πως δεν θα τιμωρηθεί όταν λέει με ειλικρίνεια όλα όσα αισθάνεται.
Άσχημο λεξιλόγιο:
Οι περισσότεροι γονείς έχουν πολλές φορές ταραχτεί όταν ακούνε από τα χείλια ενός μικρού παιδιού λέξεις χυδαίες γύρω από το σεξ. Τα παιδιά από την άλλη μεριά ευχαριστιούνται όταν πειραματίζονται με λέξεις αυτού του είδους. Πολύ συχνά τις χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντύπωση. Όταν όμως οι ενήλικες δεν δίνουν σημασία, τότε χάνουν και τα παιδιά το ενδιαφέρον τους γι’ αυτό το παιχνίδι.
Άλλωστε, ένα παιδί βρίσκει πως ένα τέτοιο πράγμα είναι ένας εύκολος και βολικός τρόπος, για να ενοχλήσει τους γονείς του ή άλλους ενήλικες, και να προσελκύσει το ενδιαφέρον τους.
Όταν δείξουν στο παιδί, ότι αυτές οι λέξεις δεν είναι καινούργιες για εμάς και ότι τις έχουμε ξανακούσει τότε σταδιακά τις απομακρύνουν και δεν τις χρησιμοποιούν.
Ήρεμα παιδιά
Ας δούμε τώρα μερικά παιδιά, τα οποία ενώ μεγαλώνουν πολύ ήρεμα στο σπίτι, αντιμετωπίζουν προβλήματα, όταν πάνε στο σχολείο, όποτε θα πρέπει να συναναστραφούν άλλα παιδιά. Στη φάση αυτή θα πρέπει να υποτάξουν τις επιθυμίες τους στο τι ενδιαφέρει και τους άλλους και θα πρέπει να βρίσκουν ικανοποίηση αποτελώντας μέλη μιας ομάδας.
Καταπιεσμένα παιδιά
Το παιδί όμως που τιμωρήθηκε πολύ ή καταπιέστηκε από τους γονείς του ή που δεν έχουν τεθεί τα όρια ή που δεν έχει καλές σχέσεις με τα αδέρφια του τότε θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στο ομαδικό πνεύμα.
Είναι ενδεχόμενο να μεταφέρει τους ανταγωνισμούς που ζει μέσα στο σπίτι και στην σχολική τάξη. Όταν αυτά τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιους είδους ήττα, ή να παίξουν δευτερεύοντα ρόλο σε σύγκριση μ’ ένα άλλο παιδί, συχνά ανακουφίζονται από τα πληγωμένα τους συναισθήματα με το να κάνουν τον παλικαρά, με σκοπό να πείσουν τον εαυτό τους ότι σε κάτι είναι καλύτεροι από οποιοδήποτε άλλο.
“Δίνω- παίρνω”
Ακριβώς όπως το παιδί που παίζει τον παλικαρά έτσι κι ο μαθητής που ξεγελά τους άλλους στα παιχνίδια, μπορεί να προσπαθεί να αντισταθμίσει τα συναισθήματα της κατωτερότητας με το να ξεπερνά τους συντρόφους του με τίμια ή ανόητα κόλπα. Παρόμοια συμπεράσματα παρουσιάζεται σε παιδιά που στο οικογενειακό τους περιβάλλον δεν έμαθαν τους κανόνες μιας ανταλλαγής “δίνω- παίρνω”.
Αντίποδας όμως, ενός επιθετικού παιδιού, για το οποίο έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά, είναι ακριβώς ο αντίθετος του τύπος, που παρουσιάζει κι αυτός τις δικές του δυσκολίες. Ένα παιδί δειλό, παθητικό που κρύβει συχνά τις εσωτερικές του συγκρούσεις πίσω από τη μάσκα της καλοσύνης και της γενναιοψυχίας. Αρνείται να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μπορεί να φεύγει κάθε φορά που άλλα παιδιά το κτυπούν, είναι πολλές φορές κλαψιάρικο και φοβάται να εκφράσει την επιθετικότητα του μ’ ένα τρόπο ευθύ.
Το δειλό παιδί
Όταν ένα δειλό παιδί βρίσκεται ανάμεσα σ’ άλλα παιδιά, νοιώθει ανασφάλεια, που μπορεί να πηγάζει είτε από το γεγονός ότι έχει καταπιεστεί προηγούμενα από γονείς πολύ αυταρχικούς είτε από το γεγονός ότι οι γονείς του ήταν υπερπροστατευτικοί ώστε δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τα προσωπικά του δικαιώματα. Ένα τέτοιο παιδί, στην πραγματικότητα δεν στερείται την ικανότητα για να εκφράσει εχθρότητα ή επιθετικότητα, αλλά έχει μάθει να φοβάται τόσο τα δικά του επιθετικά συναισθήματα που δεν τολμά να τα εκδηλώσει.
Για να κερδίσει ένα τέτοια παιδί την αυτοπεποίθηση του χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια. Χρειάζεται βοήθεια για να βρει την ικανότητα μέσα από τις δραστηριότητες του και τις δεξιότητες του. Αφού φοβάται το συναγωνισμό, μπορεί να παίξει μόνο του για λίγο. Οι γονείς πρέπει να ενισχύουν το παιδί να ασχολείται με κάποια δραστηριότητα, να ενισχύουν τις θετικές του προσπάθειες, ώστε σταδιακά να μπορέσει να νοιώσει αρκετή ασφάλεια και να δοκιμάσει να παίξει και με άλλα παιδιά. Η συνεργασία των γονέων με το παιδί στο παιχνίδι είναι ένα θετικό στοιχείο αλλά και χρήσιμο. Μ’ όλα αυτά σιγά σιγά αποκτά την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να γίνει δημιουργικό στην ζωηράδα του και να πάρει τη θέση του στην ομάδα.
Πηγή

Ζήτω !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είμαι απ' αυτούς που οι πρωτιές δεν τους συγκινούν.
Τις διακρίσεις θεωρώ δικαίωμα διακριτών ανθρώπων. Και μεταξύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζω το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην Αναγνώριση...
Αλλά, μου είναι αδύνατον και δεν θέλω άλλωστε, να κρύψω την συγκίνηση, το καμάρι, τον ενθουσιασμό που μου εμπνέουν όλα αυτά τα υπέροχα ΑμεΑ, όταν τα βλέπω να παρελαύνουν με θάρρος σε όλους τους στίβους της ζωής.
Της βιοπάλης, της καθημερινότητας, της επιμόρφωσης ,του αθλητισμού και το χαμόγελό τους να φωτίζει το γκρίζο της ανθρωπότητας.
Απογειώνομαι.!
Δεν θα ξεχάσω εκείνη, την μοναδική φορά στην ζωή μου, την αίσθηση της εκτός ορίων τρελής ελευθερίας που με έθεσε εκτός τόπου, χρόνου, κοινωνικών κανόνων. πολιτισμένης συμπεριφοράς, σοβαρότητας συνεπούς με την προσωπικότητά μου.
Ήταν τότε, στην ΠαραΟλυμπιάδα του 2004, όταν νέοι νέες και παιδιά, απ' όλον τον κόσμο, με βαριές σωματικές και πνευματικές αναπηρίες κάνανε τον γύρο του στίβου χαιρετώντας με την γλώσσα του σώματος και σκορπίζοντας πλατιά υπέροχα χαμόγελα στα πλήθη.
Ξαφνικά ένοιωσα ότι όλα αυτά τα παιδιά ήταν δικά μου. Χαμογελούσαν σε μένα. Το βλέμμα τους διασταυρωνόταν με το δικό μου.
Όρθια στην κερκίδα, ικανή να μείνω έτσι μέχρι να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου, χειροκροτούσα ακατάπαυστα και φώναζα με πάθος "μπράβο παιδιά." !!!!!!
Μέσα από δάκρυα γελούσα ξέφρενα και δεν κάθιζα με τίποτα.

Οι θεατές στα πίσω καθίσματα ξεσηκώθηκαν γιατί τους ενοχλούσα. Τους εμπόδιζα την θέα...
Φώναζαν, έβριζαν, κάποιος ύψωσε φωνή: "μαζέψτε την...." κι ένας άλλος, ο ... άντρας ο αψηλος πίσω μου, με έπιασε από τους ώμους και με καθήλωσε με βία. Δεν χαμπάριασα. Ξανασηκώθηκα και συνέχισα ακάθεκτη...
Δίπλα μου είχα τον Αντωνάκη που χειροκροτούσε χτυπώντας το δεξί χεράκι, πάνω στο ποδαράκι του. Το αριστερό χεράκι ήταν παράλυτο.
Ο Αντωνάκης (παιδί από την ομάδα των ειδικών παιδιών που συνόδευα) ξαφνικά έβγαλε μια δυνατή φωνή. ΖΗΤΩ!!!!!!!!!
 Δεν ήταν φωνή. Ήταν κραυγή που ξέσχισε τον αέρα κι επέβαλε για δευτερόλεπτα σιωπή....
Το αγκάλιασα, το φίλησα και αυτομάτως συνήλθα από την συγκινησιακή φρενίτιδα που με είχε κυριέψει.
Αυτή είναι μια εμπειρία που δεν ξέχασα ποτέ, αλλά που με ξεσηκώνει κάθε φορά που κάποιοι Νέοι με Αναπηρίες αντί για άλλες προκλήσεις, προκαλούν την Ελληνική κοινωνία με χαμόγελα ζωής και αισιοδοξίας .
 
Περισσότερα ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ