Πόλυ Πάνου: «Έφυγε» η Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού Μια καληνύχτα με το «δίχτυ»

έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

 

Γεννημένη στις 28 Οκτωβρίου 1940 στην Αθήνα, το αληθινό όνομα της Πόλυ Πάνου ήταν Πολυτίμη Μπίθα (κατά άλλους Πολυτίμη Κολιοπάνου).

Μεγάλωσε στην Πάτρα και σε πολύ μικρή ηλικία, κρυφά από τους γονείς της, συμμετείχε σε διαγωνισμό ταλέντων.

Τραγούδησε το «Μητέρα» του Φώτη Πολυμέρη και πήρε το πρώτο βραβείο, κατατροπώνοντας τους 260 συνυποψήφιους για την πρώτη θέση.
Το 1953 μπήκε "επισήμως” στη δισκογραφία με το «Πήρα τη στράτα την κακιά» σε μουσική Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Ο Μπιθικώτσης ήταν και ο άνθρωπος που την ανακάλυψε, και που της έδωσε το “καλλιτεχνικό της όνομα”. Η γνωριμία με τον Μπιθικώτση, της άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή. Με τον Μπιθικώτση ταξίδεψαν στη Πάτρα, στο Αγρίνιο και τελικά στην Αθήνα, στα δισκογραφικά στούντιο της Columbia.

Στα ταξίδια της συνοδευόταν πάντα από την μητέρα της. 

Λέγεται πως ο παραγωγός που τη άκουσε τότε, στην Columbia, είπε χαρακτηριστικά στον Μπιθικώτση: «Γρηγόρη μου, μού ‘φερες μια Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού!».

 

περισσότερα στην πηγή: lifo

 

Στίχοι:  Νίκος Γκάτσος
Μουσική:  Σταύρος Ξαρχάκος
.

Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Αυτό το δίχτυ έχει ονόματα βαριά
που είναι γραμμένα σ’ επτασφράγιστο κιτάπι
άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά
κι άλλοι το λεν της πρώτης άνοιξης αγάπη

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι

Παιδί και γυμναστική: Τα αθλήματα για κάθε ηλικία

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Σε μια εποχή όπου η παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα αγγίζει τα όρια επιδημίας, η καθημερινή σωματική δραστηριότητα για τα πιτσιρίκια δεν είναι απλά προαιρετική, είναι απαραίτητη. 
.
Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα χρειαζόταν να διαβάσετε καν αυτό το άρθρο αν τα περισσότερα σχολεία στην Ελλάδα έκαναν απλά αυτό που πρέπει να κάνουν στον συγκεκριμένο τομέα. Δυστυχώς όμως, ελάχιστα είναι τα λαμπρά παραδείγματα που ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του mama365.

Το «βάρος» λοιπόν της γνωριμίας του παιδιού με τον ευεργετικό κόσμο της άσκησης πέφτει εξ’ ολοκλήρου στους γονείς, οι οποίοι καλούνται να φέρουν τα παιδιά σε επαφή με την γυμναστική την ίδια στιγμή που οι αλάνες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.

Γιατί γυμναστική παιδί μου;
Τα πλεονεκτήματα της άσκησης στην παιδική ηλικία είναι τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. «Το παιδί μαθαίνει να διοχετεύει δημιουργικά την ενέργειά του, κοινωνικοποιείται περισσότερο και συνηθίζει σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, τον οποίον ‘κρατά’ ως ενήλικας», λέει ο Πάνος Μπαλατσινός, Personal Trainer και προσθέτει:
«Γίνεται περισσότερο ομαδικό στην καθημερινότητά του, εφ’ όσον επιλέξει κάποιο ομαδικό άθλημα, και αναπτύσσει χαρακτηριστικά τα οποία θα το βοηθήσουν στην μετέπειτα ζωή του, όπως είναι ο δυναμικός χαρακτήρας, η αυτοπεποίθηση και η αντιμετώπιση των παιδικών του φόβων. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η ενασχόληση με κάποιο άθλημα σε μικρή ηλικία μπορεί να ‘καλλιεργήσει’ ένα κρυφό ταλέντο του παιδιού και να προκύψει ένας επαγγελματίας αθλητής».
Στον τομέα της σωματικής και φυσικής κατάστασης, τα οφέλη είναι λίγο πολύ γνωστά:
αποφυγή της παιδικής παχυσαρκίας και όλων των επικίνδυνων επακόλουθών της (χοληστερόλη, υψηλή πίεση αίματος), στητό και υγιές σώμα και ενίσχυση του καρδιοαναπνευστικού συστήματος. «Με την άσκηση από μικρή ηλικία το παιδί αποκτά αρμονική σωματοδομή, ενώ μέγιστα είναι τα οφέλη της σωστής γυμναστικής και στο καρδιοαναπνευστικό του σύστημα. Πολλά παιδιά πάσχουν από άσθμα σε μικρή ηλικία είτε λόγω κληρονομικότητας είτε λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών και επομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να ασκούνται συστηματικά», σημειώνει ο κ. Μπαλατσινός.
Συνοψίζοντας λοιπόν, τα παιδιά μέσω της άσκησης ενισχύουν το μυϊκό και οστικό τους σύστημα, μπορούν να ρυθμίζουν καλύτερα το σωματικό τους βάρος, έχουν μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης χρόνιων παθήσεων όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ, κοιμούνται ποιοτικά, μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα σωματικές και συναισθηματικές προκλήσεις, ενώ έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση, λιγότερο άγχος και λιγότερο στρες.

Το κατάλληλο άθλημα για την κάθε ηλικία
Σε ποια ηλικία μπορεί ένα παιδί να ξεκινήσει να αθλείται; Η απάντηση είναι από τα πρώτα του χρόνια. Τα τμήματα baby swimming όπου οι γονείς φέρνουν σε επαφή τα παιδιά τους με το νερό είναι μια… πρώιμη και αποτελεσματική μορφή άσκησης, κατά την οποία ένα βρέφος κάνει απλή κινητοποίηση των αρθρώσεών του και εξοικειώνεται με την κίνηση.

Στην προσχολική ηλικία η άσκηση μπορεί να γίνει μέσω του παιχνιδιού (κυνηγητό, σχοινάκι, κουτσό, ποδήλατο, ενώ στην ηλικία των έξι ή επτά χρονών, το παιδί μπορεί να ασκηθεί μέσω αθλημάτων όπως ο στίβος, το ποδόσφαιρο, το χόκεϊ επί χόρτου, ο χορός, το μπάσκετ, η ενόργανη γυμναστική, η κολύμβηση και το βόλεϊ ή ακόμα και πολεμικών τεχνών, όπως καράτε ή τάε κβον ντο. «Ιδανική συχνότητα άσκησης κατά την παιδική ηλικία είναι περίπου μία ώρα για τρεις φορές την εβδομάδα. Οι ώρες αυτές αρκούν για διοχετεύσει την ενέργειά του ένα παιδί. Όσον αφορά το είδος της άσκησης, αυτή θα πρέπει να είναι μεικτή: αερόβια και ενδυνάμωση», αναφέρει σχετικά ο κ. Μπαλατσινός. Αερόβιες ασκήσεις μπορεί να είναι το ποδήλατο, το τρέξιμο, το κολύμπι, ακόμα και οι πολεμικές τέχνες. Ασκήσεις ενδυνάμωσης, σε αυτή την ηλικία μπορεί να είναι οποιαδήποτε άσκηση εμπλέκει το βάρος του σώματος ή ακόμα και κάποιο ομαδικό άθλημα.

Όσον αφορά την «εξειδίκευση» σε ασκήσεις με αντιστάσεις όπως είναι τα ελεύθερα βάρη ή τα μηχανήματα, αυτή μπορεί να γίνει μετά την ηλικία των δώδεκα, αφού μέχρι τότε το παιδί δεν έχει αποκτήσει μυϊκό συντονισμό και δεν μπορεί να ελέγξει τόσο αυστηρά τις κινήσεις του με αποτέλεσμα να υπάρχει η πιθανότητα τραυματισμού.

Σε κάθε περίπτωση, τα βάρη δεν «κονταίνουν», ούτε «μικραίνουν» τον σκελετό του, αρκεί φυσικά η άσκηση να γίνεται υπό την επίβλεψη κάποιου ειδικού και με την σωστή τεχνική.
Οι πολυαρθρικές ασκήσεις, δηλαδή όσες περιλαμβάνουν παραπάνω από μια μυϊκή ομάδα, όχι μόνο δεν… κονταίνουν, αλλά βοηθούν στην σωστή ανάπτυξη των οστών και βελτιώνουν την οστική πυκνότητα.

Δάσκαλε που δίδασκες…
Όσο και αν πιέσετε το παιδί σας για να ασχοληθεί με την γυμναστική, αν εσείς οι ίδιοι δεν αποτελέσετε παράδειγμα προς μίμηση για αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι θα τα παρατήσει. Γονείς παχύσαρκοι ή υπέρβαροι, οι οποίοι κάθονται όλη την ημέρα στον καναπέ, τρώγοντας ανθυγιεινά, σίγουρα δεν αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα για ένα πιτσιρίκι το οποίο μόλις μπαίνει στον κόσμο του αθλητισμού.
Θέλετε το παιδί σας να αγαπήσει πραγματικά την άσκηση; Αγαπήστε την πρώτα εσείς.

 in2life.gr

Αφιέρωμα στον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ (1868 - 1934)

Πίνακας του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ
«Ερωτόκριτος και Αρετούσα» 1933

Σχόλιο Αέναης επΑνάστασης: Σήμερα φίλοι μας, θα κάνουμε ένα αφιέρωμα στον Έλληνα Ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα που, κατά την γνώμη μου, είναι η απόλυτη λαϊκή έκφραση στη ζωγραφική... η μαγεία της απλότητας που μιλάει κατευθείαν στη ψυχή! Τιμή μας που υπήρξε πιο Έλληνας κι απ' τους Έλληνες!!!

Σε ανάμνηση της 20ης Σεπτεμβρίου 1935 όπου δημοσιεύεται η συνέντευξη του Τεριάντ (Στρατής Ελευθεριάδης - Tériade (Μυτιλήνη, 2 Μαΐου 1897 – Παρίσι, 23 Οκτωβρίου 1983), γνωστός επίσης και με το γαλλικό καλλιτεχνικό όνομα Tériade (Τεριάντ), ήταν τεχνοκριτικός, εκδότης καλλιτεχνικών εντύπων και συλλέκτης έργων τέχνης) στην εφημερίδα «Αθηναϊκά Νέα», στην οποία χαρακτηρίζει τον Θεόφιλο «Μεγάλο Έλληνα Ζωγράφο».

Αλλά ας δούμε φίλοι μου λίγα βιογραφικά του στοιχεία για να γνωρίσουμε το σπουδαίο ζωγραφικό του έργο.



Ο Θεόφιλος φωτογραφίζεται
δίπλα στη μητέρα του
φορώντας φουστανέλα
και ζωσμένος άρματα,
με το σπαθί υψωμένο
ως ήρωας της Επανάστασης

«Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, γνωστός απλά ως Θεόφιλος, γεννήθηκε στη Βαρειά της Λέσβου, μεταξύ του 1867 και 1870, πρώτο παιδί μια φτωχής οικογένειας που απέκτησε άλλα επτά στη συνέχεια. Το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από νωρίς και φέρεται να ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την απόδοσή του στα σχολικά θρανία. Τα βιογραφικά στοιχεία για το Θεόφιλο είναι σκόρπια και ασαφή.

Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες έφυγε από το νησί σε ηλικία 18 περίπου ετών και πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στη Σμύρνη. Από την μικρασιατική πόλη έφυγε ύστερα από κάποιο επεισόδιο για να φτάσει στην Αθήνα, όπου κατά τον «ατυχή πόλεμο» του 1897 επιχείρησε να καταταγεί στο στρατό, χωρίς όμως να γίνει δεκτός.

Από εκεί φεύγει για τη Μαγνησία, όπου θα περάσει περί τα 30 χρόνια της ζωής του, και θα αφήσει πλήθος σημαντικών έργων του. Ζωγραφίζει σε καφενεία, ταβέρνες, χάνια, στο χωριό Μηλιές του Βόλου, φιλοτεχνεί την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, αλλά και πολλά σπίτια, ελαιοτριβεία, φούρνους, μύλους κ.α. Στο Βόλο ζωγραφίζει και πλήθος επιγραφών στα προσφυγικά των εκδιωχθέντων από την Μικρά Ασία. Δυστυχώς, πολλά από τα έργα του έχουν καταστραφεί είτε από σεισμούς και πυρκαγιές, είτε από κατεδαφίσεις και αμέλεια.

«…Τη δουλειά του Θεόφιλου μπορούμε να τη χωρίσουμε σε τρεις μεγάλες περιόδους, που ξεχωρίζουν αρκετά μεταξύ τους. 

Πρώτη είναι η περίοδος της Θεσσαλίας. Όπως είπαμε και στην αρχή, τα έργα τα καμωμένα στη Θεσσαλία, αν εξαιρέσουμε τα πετυχημένα κι αριστουργηματικά του, είναι τις περισσότερες φορές σφιγμένα, με μια τάση για σχέδιο, που σπάνια φτάνει σ’ αποτέλεσμα, ενώ στο χρώμα έχουν μια περιορισμένη κλίμακα που, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις -έχω υπ’ όψη μου μερικά θαυμάσια έργα- έχουν κάτι το σχεδιαστικό και συγχρόνως το σκληρό.

Η εποχή της επανόδου του στη Μυτιλήνη αποτελεί τη δεύτερη περίοδο της ζωγραφικής του. Ένα είδος δισταγμού μαζί κι επιμέλειας, που υπάρχει στα έργα του Βόλου, εξαφανίζεται εδώ για να δώσει τη θέση του σε μια χρωματική ευφορία, με πλήθος σπάνιους τόνους, λεπτότατους μα και συγχρόνως γεμάτους ευδαιμονία. Τα έργα αυτά επιζητούν λιγότερο το σχέδιο, μα ίσως στο βάθος να είναι πιο σχεδιασμένα. Το χρώμα τους φτάνει σε μια λάμψη που εκφράζει ευτυχία, ξενοιασιά και, συγχρόνως, εκστασιακή αυτοσυγκέντρωση. Έχουν μιαν απίστευτη ποιότητα στην ύλη τους, μια δυνατή συνείδηση των κανόνων του έργου τέχνης, με την ανατολίτικη και βυζαντινή σημασία του όρου.

Εκεί γύρω στην εποχή που θα συναντήσει τον Τeriade, ίσως όμως και λίγα χρόνια πριν, η ζωγραφική του αλλάζει. Αυτή είναι η τρίτη περίοδός του. Εδώ τα εντυπωσιακά και πολύτιμα χρώματα αρχίζουν να υποχωρούν κάπως, για να δώσουν τη θέση τους σε χρώματα πιο σωστά, πιο ζωγραφικά. Ό,τι ήθελε να κάνει στον Βόλο με το επιμελημένο και σφιχτό σχέδιο, το καταφέρνει τώρα με τα δικά του μέσα: με το χρώμα...», έγραψε για το έργο του Θεόφιλου, ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

Ο Θεόφιλος φέρεται να είχε και έντονη συμβολή στα κοινωνικά δρώμενα της περιοχής, με την διοργάνωση λαϊκών θεατρικών παραστάσεων στις εθνικές γιορτές ενώ την περίοδο της Αποκριάς, συνήθιζε να κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο άλλοτε ντυμένος ως Μεγαλέξανδρος, με μακεδονική φάλαγγα μαθητές σχολείων, και άλλοτε ως ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, με εξοπλισμό και κουστούμια που έφτιαχνε ο ίδιος.

Υπήρξε πάντοτε ιδιαίτερα φτωχός, και συχνά ζωγράφιζε τοίχους καφενείων ή σπιτιών για ένα κερδίσει ένα πιάτο φαγητό. Εξίσου συχνά έπεφτε θύμα εμπαιγμού και περιφρόνησης ειδικά λόγω της επιλογής του, από μια ηλικία και μετά, να εγκαταλείψει τον ευρωπαϊκό τρόπο ένδυσης και να φοράει φουστανέλα, όπως οι ήρωες που απεικόνιζαν τα έργα του. Το 1927, ο Θεόφιλος επέστρεψε στη Λέσβο και ένα περίπου χρόνο αργότερα γνωρίστηκε με τον τεχνοκριτικό και έμπορο έργων τέχνης Στρατή Ελευθεριάδη – Teriade, μια γνωριμία που συνέβαλλε αρχικά στη βελτίωση των συνθηκών επιβίωσής του και μετέπειτα (δυστυχώς μετά θάνατον) στην σταδιακή αναγνώριση του έργου του ώσπου το υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε το έργο του «χρήζον ειδικής κρατικής προστασίας».

Ο Θεόφιλος πέθανε στις 24 Μαρτίου του 1934, πιθανότατα από τροφική δηλητηρίαση.

Πίνακας του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ
«Αδάμ και Εύα» 1939

Ως το Σεπτέμβριο του 1935, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του, μνεία στο όνομά του γίνεται μόνο σε μερικά δημοσιογραφικά κείμενα στην Αθήνα, τη Μυτιλήνη και το Βόλο. Στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου δημοσιεύεται στα Αθηναϊκά Νέα μια συνέντευξη του Teriade με τίτλο «Μια καλλιτεχνική ανακάλυψη. Ένας άγνωστος μεγάλος Έλληνας λαϊκός ζωγράφος, ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ» και την επόμενη χρονιά οργανώνεται από τον Teriade έκθεση έργων του στο Παρίσι.

Ο Τάκης Μπαρλάς αποκαλεί τον Θεόφιλο «Παπαδιαμάντη της ζωγραφικής» ενώ ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος το 1947 μιλάει για τον καλλιτέχνη σε έκθεση έργων του στο Βρετανικό Συμβούλιο Αθηνών, τον συσχετίζει με τον Μακρυγιάννη.

Σύντομα, το όνομα και το έργο του ταξιδεύει σε πολλές γωνιές του κόσμου.

Ο Οδυσσέας Ελύτης, έγραψε: «Επιστρέφοντας από την Αμερική, τον Ιούνιο του 1961, σταμάτησα για λίγες μέρες στο Παρίσι και, καθώς βγήκα να χαζέψω στους δρόμους, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν, σε μια βιτρίνα βιβλιοπωλείου όπου συνήθιζα να πηγαίνω άλλοτε, τη μεγάλη αφίσα της Έκθεσης του Θεόφιλου, που είχε ανοίξει ακριβώς εκείνη την εβδομάδα στις αίθουσες του Λούβρου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ε, λοιπόν, ναι. Υπήρχε δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον κόσμο».

Ο Teriade χρηματοδοτεί την ίδρυση του Μουσείου Θεόφιλου, που άνοιξε το 1965, στη γενέτειρά του Βαρειά στη Λέσβο, όπου φιλοξενούνται 86 πίνακες του ζωγράφου. Επίσης ως μουσείο Θεοφίλου λειτουργεί το αρχοντικό Χατζηαναστάση, γνωστό σήμερα ως οικία Κοντού, στην Ανακασιά του Δήμου Ιωλκού, τους τοίχους του οποίου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος γύρω στο 1912. (tvxs.gr)»

Ένα μικρό αφιέρωμα στο έργο του ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.

 

Ένα τραγούδι των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα για τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. 

Είναι ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου από την συλλογή «Ενδοχώρα».

Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος

Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Πρώτη εκτέλεση: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας

Θα πούμε το τραγούδι του που ξεκινά απ' τον ήλιο

με την απόκρημνη λαλιά του τηλεβόα

Ολκάδος που συνάντησε το νεαρό τιτάνα

με ρίγανη στα χείλη του κι ολόκληρη τη χώρα

Μες στο στήθος του...

στο στήθος του...

Το ρήμα κρουσταλλώθηκε και φέγγει

κι ακόμα τρέχουν τα κορίτσια

Μες στα πλατιά φουστάνια τους

στις δροσερές μαρμαρυγές της άσπιλης ημέρας

Μέσα στο ρίγος που γελά καθώς ξανθή γοργόνα

σ' ένα καράβι ορθόπλωρο που πλέχει

στον ουρανό της θάλασσας με τα μεγάλα μάτια

Φωνές θερμές, γλυκές παιδίσκες των ερώτων

πάνω στη γη κι επί των χόρτων ή στα φύλλα

βιβλίου γιομάτου δένδρα πράσινα σαν παραθύρια

που βλέπουν προς την ʼνοιξη

προς την Άνοιξη...

προς την Άνοιξη...

Χωρίς απροσδιόριστη φενάκη μα με πλήθος

πολύχρωμων παλμών μεταξωτής αιώρας

Σε κάστρο δόξας μυρμηκιάς με πλούσια ζώνη

σφυγμένα δυνατά στη μέση της ημέρας

Πλατιά στα στέρνα μας

και τα πουλιά μας τρέχουν στον αέρα

 

Ο Τσαρούχης θαυμάζει τη χρωματική ευδαιμονία και τη λάμψη της ζωγραφικής του Θεόφιλου, τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό του. Δεν τον κατατάσσει στην «οικογένεια των αφελών ζωγράφων»: «Τον Θεόφιλο τον παίρνω σαν ζωγράφο που με τη ζωγραφική του είπε αυτά ακριβώς που παρέλειψαν να πουν οι ανακαινιστές της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αιώνος, των οποίων το έμβλημα υπήρξε το "εφάμιλλον των ευρωπαϊκών"». Και καταλήγει:

«Ο Θεόφιλος ανήκει στην αντίθετη παράταξη απ' αυτή στην οποία ανήκουν οι δάσκαλοι, οι καθαρευουσιάνοι κι οι δημοτικιστές, οι ακαδημαϊκοί κι οι μοντέρνοι, οι συντηρητικοί κι οι εξ επαγγέλματος επαναστάτες. Είναι απ' τη μεριά των σοφών και των τρελών, παρέα με τον Σολωμό, τον παγωμένο-θερμότατο Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον αναρχικό και άκρως πειθαρχημένο Καβάφη, τον τρελό Χαλεπά, κι όλους αυτούς τους φυσικά επαναστατημένους Έλληνες  μα εξίσου φυσικά συντηρητικούς, τους Έλληνες των οποίων η ευλογημένη μεγαλομανία έσπασε τα κλουβιά του διδασκαλισμού. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς ότι αιώνια θα σκανδαλίζει αυτούς που θέλησαν πάντα να βολευτούν».

Ένα βίντεο για τον Θεόφιλο... 
Παρεμβάλλονται εικόνες από την ταινία 
«Θεόφιλος» (1987), του Λάκη Παπαστάθη

Θεόφιλος (ταινία, 1987)

Σενάριο και Σκηνοθεσία: Λάκης Παπαστάθης

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94'

Παίζουν: Δημήτρης Καταλειφός, Σταμάτης Φασουλής, Δημήτρης Καμπερίδης, Ειρήνη Χατζηκωνσταντή, Θεόδωρος Έξαρχος, Υβόννη Μαλτέζου, Θέμης Μάνεσης, Ντίνος Λύρας, Αναστασία Κρίτση, Στράτος Παχής, Μάνος Σταλάκης, Μανώλης Σορμαΐνης, Φρέζη Μαχαίρα, Άρης Πετρόπουλος, Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, παρότι γεννήθηκε αρκετές δεκαετίες μετά την επανάσταση του 1821, μια μέρα εγκατέλειψε το ευρωπαϊκό στυλ ντυσίματος και υιοθέτησε την παραδοσιακή φορεσιά, την φουστανέλα. Ταυτίστηκε με τον ελληνικό μύθο ενός κόσμου ηρώων, από το Μεγάλο Αλέξανδρο ως τους κλέφτες και αρματωλούς του 19ου αιώνα. Τρεφόταν από τις καθημερινές μορφές του λαϊκού πολιτισμού και από το φως της Ελλάδας. Φορούσε τα ρούχα των ανθρώπων που ζωγράφιζε. Ζούσε μέσα από τους μύθους και την ιστορία των συμβόλων αυτού του τόπου. Αυτός ο φωτισμένος άνθρωπος, οδηγήθηκε στην πιο απόκρυφη απουσία του Ελληνικού Μύθου, στην τέχνη του. Ζωγράφιζε με ένα μοναδικό προσωπικό τρόπο, πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής.

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ: Η ταινία Θεόφιλος προβλήθηκε τη σαιζόν 1987 και έκοψε 6.500 εισιτήρια πανελλαδικά. Ήρθε στην 13η θέση σε 20 ταινίες. Λίγο αργότερα προβλήθηκε ως τηλεοπτική μίνι σειρά, με τίτλο «Θεόφιλος 1989».

ΔΙΑΚΡΙΣEIΣ:
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας - Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Βραβείο Καλύτερου Α' Ανδρικού Ρόλου - Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Βραβείο Καλύτερων Κοστουμιών - Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Official Selection - Φεστιβάλ Βερολίνου

 

Επιμέλεια-επεξεργασία: Sophia-Siglitiki/Αέναη επΑνάσταση

Πολύ δυσάρεστη είδηση: Απίστευτη ιστορία κακοποίησης

Επειδή το κακό και το άσχημο κουράζει την ψυχή μας, επιλέγουμε  να μην αναφερόμαστε αναλυτικά στις πολύ δυσάρεστες ειδήσεις. 
Για όποιον θέλει να ενημερωθεί, παραθέτουμε τα links:

Μια απίστευτη ιστορία κακοποίησης ανηλίκου εκτυλισσόταν από το 2009 έως και το 2010 στο χώρο επισκεπτηρίου φυλακών και χωρίς οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι να αντιληφθούν το παραμικρό... 
περισσότερα εδώ: newsnow