Ιστορικά: 12 Οκτωβρίου 1944 - Είμαστε η μοναδική χώρα που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της

Κι όμως, αυτή η χώρα δεν γιορτάζει
τη μέρα της απελευθέρωσής της!

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, απελευθερώθηκε η Αθήνα από τους Γερμανούς, όμως «είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της» τόνισε η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη στην Κρυσταλία Πατούλη, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs, και μιλώντας παράλληλα για τα ιστορικά γεγονότα, την συγκεκριμένη ημερομηνία, την Εθνική Αντίσταση, αλλά και το ανέγγιχτο τραύμα του εμφυλίου που φαίνεται να είναι η αιτία της... αμνησίας για μία μέρα σαν κι αυτή.

Τι συνέβη το 1944 σαν σήμερα;
Ξεκίνησαν τρομακτικές διαδηλώσεις με τον κόσμο στους δρόμους να γιορτάζει την απελευθέρωση. Υψώθηκαν γαλανόλευκες, αλλά και σημαίες κόκκινες, με σφυροδρέπανα, όπως και αμερικάνικες και αγγλικές.
Ειδικά για τους Άγγλους είχαν αναρτηθεί πανό, που έγραφαν «Welcome», από το ΕΑΜ/ΚΚΕ που είχε συλλογική ηγεσία αλλά και τον Εθνικό Δημοκρατικό Ελληνικό Σύνδεσμο (ΕΔΕΣ) με επικεφαλή τον Ναπολέοντα Ζέρβα.
Κι όμως, αυτή η χώρα δεν γιορτάζει τη μέρα της απελευθέρωσής της! Κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει σε καμία άλλη χώρα του κόσμου. Να γιορτάζεται, δηλαδή, η έναρξη ενός πολέμου όπως είναι η 28η Οκτωβρίου και όχι η μέρα της απελευθέρωσης.
περισσότερα στην πηγή

Διδάξτε το παιδί σας πως να φροντίζει σωστά τον εαυτό του

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να τα προστατέψουμε από τους κινδύνους και να τους διδάξουμε τρόπους να φροντίζουν σωστά τον εαυτό τους.


1. Διδάξτε τους, τους βασικούς κανόνες υγιεινής
Φροντίστε να διδάξετε στα παιδιά σας από μικρή ηλικία μερικούς απλούς, αλλά πολύ αποτελεσματικούς τρόπους, για να κρατούν τα μικρόβια μακριά τους, όπως να καθαρίζουν τακτικά τα χέρια τους με νερό και σαπούνι (κυρίως μετά την τουαλέτα και το παιχνίδι και πριν από το φαγητό), να καλύπτουν το στόμα τους με τον αγκώνα όταν βήχουν, να πλένουν καθημερινά τα δόντια τους, να μη μοιράζονται ποτήρια, κουτάλια και γενικά τα προσωπικά τους είδη με άλλα παιδιά κλπ. Μάθετέ τους να τραγουδάνε ένα συγκεκριμένο τραγουδάκι όσο πλένουν τα χέρια και τα δόντια τους, για να είστε σίγουροι ότι δεν ολοκληρώνουν τη διαδικασία σε δευτερόλεπτα.

2. Βάλτε τα νωρίς στο κρεβάτι
Ο ύπνος είναι απαραίτητος στα παιδιά, όχι μόνο για να ξεκουράζονται μετά από μια μέρα όπου έχουν παίξει, τρέξει, χοροπηδήσει υπερβολικά, αλλά και γιατί κατά τη διάρκειά του «χτίζεται» το ανοσοποιητικό τους σύστημα και αποθηκεύονται οι γνώσεις. Επιπλέον, όσο κοιμούνται, ο οργανισμός τους απελευθερώνει ορμόνες που καταπολεμούν το στρες, ενώ κατά το στάδιο που ο ύπνος είναι βαθύς εκκρίνονται οι ορμόνες της ανάπτυξης. Μέχρι την εφηβεία, ένα παιδί χρειάζεται τουλάχιστον δέκα ώρες ύπνου την ημέρα – ακόμα περισσότερες εάν πρόκειται για βρέφος.

3. Καθίστε όλοι μαζί στο τραπέζι
Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που τρώνε τακτικά μαζί με τους γονείς τους τείνουν να καταναλώνουν περισσότερα λαχανικά και φρούτα, λιγότερες τροφές με κορεσμένα λιπαρά και λιγότερα αναψυκτικά. Επιπλέον, τρώγοντας συχνά το φαγητό «της μαμάς», τα παιδιά εκπαιδεύουν τους γευστικούς τους κάλυκες να προτιμούν τις «σπιτικές» υγιεινές τροφές παρά το junk food. Επιπλέον, τρώγοντας τακτικά μαζί με τα παιδιά σας δεν φροντίζετε μόνο την υγεία τους, αλλά έχετε την ευκαιρία να τα γνωρίσετε λίγο καλύτερα, να μάθετε περισσότερα για τις παρέες και τα ενδιαφέροντά τους και να τους δώσετε τη δυνατότητα να συζητήσουν μαζί σας όσα τα απασχολούν.

4. Μην ξεχνάτε τα εμβόλιά τους
Πολλοί γονείς είναι σκεπτικοί σχετικά με το εάν θα πρέπει να εμβολιάσουν τα παιδιά τους για την πολυομυελίτιδα, τη φυματίωση ή άλλες ασθένειες που έτσι κι αλλιώς θεωρούνται λίγο-πολύ εξαφανισμένες. Ωστόσο, είναι σημαντικό κάθε νέα γενιά να συνεχίσει να εμβολιάζεται, γιατί διαφορετικά δεν αποκλείεται να εμφανιστούν ξανά αρρώστιες που δεν έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια, και μάλιστα σε μορφή επιδημίας. Ταυτόχρονα, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα εμβολιασμού συμβάλλουμε στη μελλοντική εξάλειψη και άλλων μικροβίων που απειλούν ακόμα την υγεία πολλών ανθρώπων, όπως ο πνευμονιόκοκκος και ο μηνιγγιτιδόκοκκος.

5. Βάλτε τα στο ειδικό καθισματάκι όταν ταξιδεύετε
Τα τροχαία ατυχήματα αποτελούν έναν από τους παράγοντες που απειλούν περισσότερο την υγεία, αλλά και την ίδια τη ζωή των παιδιών. Για αυτόν το λόγο, είναι πολύ σημαντικό να είναι δεμένα σωστά στα καθισματάκια τους όταν βρίσκονται στο αυτοκίνητο, ακόμα κι όταν πρόκειται να οδηγήσετε μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Σύμφωνα με έρευνες, αυτή και μόνο η κίνηση μπορεί να μειώσει έως και 70% τον κίνδυνο τραυματισμού τους. Επιλέξτε ένα καθισματάκι που πληροί τις προδιαγραφές ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι κατάλληλο για την ηλικία και το βάρος του παιδιού. Βεβαιωθείτε ότι το έχετε τοποθετήσει σωστά στο αυτοκίνητο και ρυθμίστε τους ιμάντες στις σωστές διαστάσεις, όπως αναλύονται στο φύλλο οδηγιών του κατασκευαστή.

6. Βοηθήστε τα να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση
Ένα παιδί που πιστεύει στον εαυτό του, κάνει καλύτερες επιλογές στη ζωή του και μπορεί να ξεπερνά τα εμπόδια που συναντά με μεγαλύτερη ευκολία. Η αυτοπεποίθηση το βοηθά να μη γίνεται στόχος ατόμων που έχουν κακόβουλες προθέσεις, ενώ μειώνει τις πιθανότητες να καταφύγει αργότερα στη ζωή του σε εξαρτήσεις ή να εκδηλώσει διατροφικές διαταραχές. Για να το βοηθήσετε να αποκτήσει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, φροντίστε να το επαινείτε συχνά – όσο πιο συγκεκριμένος είναι ο λόγος για τον οποίο το επιβραβεύετε τόσο το καλύτερο.

7. Βρείτε έναν παιδίατρο που εμπιστεύεστε
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του, χρειάζεται να κάνετε συχνές επισκέψεις στον παιδίατρο για τα εμβόλια, τις ιώσεις ή απλά για να λύσετε τις απορίες σας. Καλό θα ήταν να βρείτε κάποιον αμέσως μόλις γεννήσετε (ή και πιο πριν) και να συνεχίσετε να τον συμβουλεύεστε μέχρι το παιδί να μεγαλώσει αρκετά, ώστε να μπορεί να παρακολουθείται από τον οικογενειακό σας γιατρό. Με αυτό τον τρόπο, ο παιδίατρος θα γνωρίζει από πρώτο χέρι το ιστορικό του παιδιού, τις ασθένειες που έχει περάσει, τις ευαισθησίες που τυχόν έχει και παράλληλα θα σας είναι αρκετά οικείος, ώστε να μη διστάζετε να του τηλεφωνήσετε μέσα στη νύχτα ή να του ζητήσετε να περάσει από το σπίτι για να ελέγξει το παιδί, εάν νιώθετε την ανάγκη.

8. Δώστε το καλό παράδειγμα
Εάν ζητάτε από τα παιδιά να φάνε το μπρόκολο ενώ εσείς τρώτε σουβλάκι και να σταματήσουν να βλέπουν τηλεόραση ενώ είστε κολλημένοι στην οθόνη του υπολογιστή, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα υπακούσουν. Τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν από τους μεγάλους. Εάν, λοιπόν, θέλετε να υιοθετήσουν συνήθειες που κάνουν καλό στην υγεία τους, θα πρέπει να διαπιστώσουν ότι κάνετε το ίδιο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα χρειαστεί να πείτε «όχι» στο τσιγάρο, το junk food, το αλκοόλ και οποιαδήποτε άλλη κακή συνήθεια έχετε. Το όφελος θα είναι τριπλό: Όχι μόνο θα δώσετε στα παιδιά σας το καλό παράδειγμα, αλλά ταυτόχρονα θα κάνετε καλό στον εαυτό σας, ενώ επιπλέον έχει αποδειχτεί ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής είναι συνήθως καλύτεροι γονείς!

Πηγή

Παιδικά «τικ». Θα πρέπει να μας ανησυχούν;

Γιατί αυτές οι μικρές του μανίες, όπως το να τρώει τα νύχια του, να ανοιγοκλείνει τα μάτια του, να δαγκώνει τα χείλια, μας προκαλούν δυσφορία; Γιατί μας κάνουν ακόμη και να νιώθουμε ενοχές; Έχουμε δίκιο;

Εάν ξεκινήσουμε από τον επιστημονικό όρο «συμπεριφοριστικές συνήθειες», τον οποίο χρησιμοποιεί η ψυχιατρική για κάποια μικρά παιδικά τικ, θα αναστενάξουμε με ανακούφιση. Γιατί το παιδί μας τρίβει συνεχώς τα μάτια του; Γιατί σηκώνει τους ώμους με ψυχαναγκαστικό τρόπο; Γιατί ξεροβήχει ασταμάτητα; Έχει αποκτήσει μια συμπεριφοριστική συνήθεια, λέμε στον εαυτό μας. Και χαλαρώνουμε. 
Κι όμως, κάτι μας λέει ότι πίσω από αυτόν τον κομψό ορισμό κρύβεται ένα πιο περίπλοκο πρόβλημα, τα αιτία του οποίου πρέπει να αναζητηθούν στο γενικότερο ψυχολογικό πλαίσιο του παιδιού.

Ουσιαστικά τα τικ είναι ξαφνικές, ταχείες, άσκοπες, άρρυθμες και επαναλαμβανόμενες κινήσεις στερεοτυπικές συσπάσεις κινητικών ή φωνητικών μυών. Υπάρχουν δυο είδη τικ: τα κινητικά και τα φωνητικά. Τα τικ επίσης μπορεί να είναι απλά ή πολύπλοκα.

Απλά κινητικά: Ανοιγοκλείσιμο ματιών, ανύψωση των φρυδιών, ανασήκωμα του ώμου, τίναγμα κεφαλιού, μορφασμοί προσώπου, κίνηση του πιγουνιού, τίναγμα μπράτσων, δαχτύλων ή χεριών.
Απλά φωνητικά: κραυγές, καθάρισμα του λαιμού, ρούφηγμα της μύτης
Πολύπλοκα κινητικά: Πηδήματα, ιδιοτυπίες στο βάδισμα, στριφογύρισμα γύρω από τον εαυτό και μερικές φορές αυτοτραυματικές πράξεις όπως κτύπημα ή δάγκωμα των χεριών και νυχιών
Πολύπλοκα φωνητικά: Επανάληψη μιας φράσης ή λέξης που το παιδί έχει πει προηγουμένως, ήχοι ζώων

Ο ρόλος ενός τικ
Αυτές οι μικρές μανίες (αφού έχουμε αποκλείσει κάποια νευρολογικά αίτια), όλες όσες αναφέραμε παραπάνω, αλλά και άλλες, όπως το τύλιγμα των μαλλιών, το τρίξιμο των δαχτύλων, το ζάρωμα της μύτης, είναι στην πραγματικότητα ακούσιες κινητικές συμπεριφορές, τις οποίες το παιδί θέτει σε λειτουργία, για να αποφορτίσει κάποια ένταση. Αυτό ισχύει για τα πιο σημαντικά τικ όπως σπασμωδικές κινήσεις των χεριών ή των ποδιών, θορυβώδεις λαρυγγισμοί, έντονες αμφιταλαντεύσεις του στήθους και για τις συνήθειες που συνδέονται με το θηλασμό (πιπίλισμα του δαχτύλου, μασούλισμα ενός πουλόβερ, δάγκωμα των χειλιών). Δεν είναι παρά συμπτώματα μιας υπολανθάνουσας ανάγκης για αυτοπαρηγοριά ή για εκδήλωση επιθετικότητας. Μπροστά σε ένα έντονο τικ του παιδιού και ιδίως εάν ανήκει σε εκείνα που προκαλούν αυτοτραυματισμούς, συχνά οι γονείς αισθάνονται υπεύθυνοι. Μην πέσετε στην παγίδα των ενοχών. Το «αυτομαστίγωμα» δεν βοηθά σε τίποτα. Αντίθετα, θα είστε πολύ χρήσιμοι, εάν καταλάβετε τι νιώθει το παιδί εκείνη τη στιγμή, πέρα από τη δική σας ψυχική διάθεσή, ώστε να παρέμβετε σωστά.

Λίγη χαλάρωση
Παιδιά τα οποία υποβλήθηκαν από πολύ μικρά σε αυστηρή εκπαίδευση, π.χ. όσον αφορά τη διατροφή, τον έλεγχο των συναισθημάτων ή παιδιά που δεν τα βοήθησε κανείς να συμφιλιωθούν με την επιθετικότητά τους, «ξεσπούν» με αυτές τις ακούσεις κινητικές συμπεριφορές. Ωστόσο κάπου πρέπει να βρεθεί διέξοδος για την ένταση και το τικ τίθεται σε λειτουργία ακριβώς για την ανακουφίσει. Πώς πρέπει, λοιπόν, να αντιδράσουμε μπροστά σε αυτό το ξεκάθαρο καμπανάκι συναγερμού;

-  Δεν είναι μόνο άσκοπο, είναι και επιζήμιο το να επιπλήττετε το παιδί τη στιγμή που εμφανίζεται το τικ. Ζητώντας του μεγαλύτερη ικανότητα ελέγχου, θα το κάνετε να αισθανθεί ακόμη μεγαλύτερη ανεπάρκεια, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος τροφοδοτεί και δεν μετριάζει το σύμπτωμα.

• Αντίθετα, θα πρέπει να εξετάσετε τις πιθανές αιτίες και να εντοπίσετε πότε το παιδί καταφεύγει σε αυτές τις ακούσιες συμπεριφορές. Συχνά το τικ προκαλείται από κάποια εξωτερική και προσωρινή προβληματική κατάσταση, π.χ. ένταση μέσα στην οικογένεια, σημαντική αλλαγή στην οργάνωση της ζωής του, ασθένεια κάποιου μέλους της οικογένειας ή έλευση ενός μωρού.
• Στις περιπτώσεις αυτές, πρέπει να βοηθήσετε το μικρό σας να εκφράσει τα συναισθήματά του, να τα αναγνωρίσει και να τα συνδέσει με αυτό που τα προκάλεσε. Εάν το κάνετε να καταλάβει ότι ο πόνος, η αγωνία και ο θυμός είναι θεμιτές αντιδράσεις, ότι δεν είναι αρνητικά και επικίνδυνα συναισθήματα και ότι όλοι τα αισθανόμαστε, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τη δύσκολη στιγμή και το ενδεχόμενο σύμπτωμα.

Όταν το τικ δεν υποχωρεί
Εάν η αιτία που προκαλεί το τικ είναι προσωρινή, θα είναι περαστικό και το σύμπτωμα. Μόλις αποκατασταθεί η ισορροπία θα εξαφανιστούν αμέσως και αυτές οι ακούσιες κινήσεις, εκτός και αν το παιδί έχει κάποια δευτερογενή οφέλη να αποκομίσει π.χ. ενδιαφέρον και ανησυχία των γονιών. Ευτυχώς τα περισσότερα τικ είναι παροδικά. Εμφανίζονται ξαφνικά, διαρκούν λίγες εβδομάδες, μέχρι λίγους μήνες και φεύγουν επίσης ξαφνικά. Εάν, αντίθετα, το σύμπτωμα διαρκεί πάνω από έξι μήνες, δηλαδή τείνει να γίνει χρόνιο, καλό θα ήταν οι γονείς θα αναζητήσουν βοήθεια, για να κατανοήσουν τι είναι αυτό που βασανίζει το μικρό τους.

Το πιπίλισμα του δακτύλου

• Συνδέεται με το φόβο που προκαλεί στο παιδί η ίδια η ανάπτυξή του και τα προβλήματα που αυτή φέρνει, ωθώντας το να επιστρέψει σε συμπεριφορές που είχε όταν ήταν μικρό.
• Επίσης αφορά την αναζήτηση ασφάλειας που προσφέρει το μικρό μόνο του στον εαυτό του, ακριβώς όπως συνέβαινε όταν ήταν νεογέννητο και πιπίλιζε τον αντίχειρά του, για να παρηγορηθεί για την απουσία της μαμά ή του στήθους της.

Τρώει τα νύχια του
Από την τεράστια γκάμα των τικ, το ροκάνισμα των νυχιών, μέχρι τη ρίζα καμιά φορά, είναι ίσως το πιο συνηθισμένο. Είναι από τα λίγα τικ μου μπορεί να «κληρονομηθούν από τους γονείς. Οι λόγοι που το προκαλούν είναι πιο περίπλοκοι από εκείνους που προξενούν άλλες ανεπιθύμητες συμπεριφορές. Τα παιδάκια που τρώνε τα νύχια τους συνήθως δεν έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση, αισθάνονται ανεπαρκή σε σχέση με τις οικογενειακές προσδοκίες, ανίκανα να εκφράσουν την αμφιθυμία των συναισθημάτων τους και στρέφουν τις επιθετικές τάσεις τους κατά του εαυτού τους. Για άλλη μια φορά, η αυστηρή διαταγή «μην τρως τα νύχια σου!» είναι άσκοπη. Όπως πάντα, η καλύτερη λύση είναι να βοηθήσετε το μικρό σας να αντιμετωπίσει το αίσθημα της ανεπάρκειας και τις «άσχημες» σκέψεις του.

Νινέττα Φαφούτη. Με την συνεργασία της παιδοψυχολόγου Νέλλης Θεοδοσίου

imommy