Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα...
Αν έπαιρνα τα βάσανα του κόσμου τα μεγάλαχίλιες μπαλάντες θα `γραφα πικρέςκαι τα τραγούδια θα `σβηνα που χω γραμμένα τ’ άλλαπου `ναι γεμάτα από έρωτες ελπίδες και χαρές
Είπα λοιπόν το γράψιμο για πάντα πως θα πάψωένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψωκι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωίτους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή
Και περπατούσα και περπατούσακι έφτασα κάπου σε ένα σημείοκι είδα γραμμένο τι να πειςΒρεφοκομείο η «Ελπίς»
Εκεί οι ανώνυμοι γονείς πηγαίνουν τα μωράκι όταν θα βγούνε στη ζωή κάποια φοράπαιδιά με δίχως όνειρα γεμάτα με ρυτίδεςκαι μάτια θλιβερά
Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματατι ειν’ τα νόθα παιδιά μας μπρος τα τόσα προβλήματακαι λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιάκαι πετάμε στους δρόμους τα μικρά τα παιδιά
Εμείς στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνίαεμείς με την καρδιά μας και το νουγεμάτη απ’ το σκοτάδι μας γεμάτη απ’ αγωνίατου κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανούκι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ τον κόσμο πως να αλλάξωαφού κι εγώ γκρεμίζω τι θα φτιάξουμεκι όμως
Ξεκίνησα και πάλι ένα πρωίτους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωήκαι περπατούσα και περπατούσακι έφτασα κάπου σε ένα σημείοκι είδα γραμμένο τι να πειςΓηροκομείο η «Ελπίς»
Εκεί τα στοργικά παιδιά πετάνε τους γονείςτο μόνο έγκλημά τους ότι ζήσαν πολλά χρόνιακαι τους ξεχνούν παιδιά κι εγγόνιαγέροι με δίχως όνειρα γεμάτοι με ρυτίδεςκαι μάτια θλιβερά