Σερενάτα και «πάσης Ελλάδος»!! Οι αγαπημένες λιχουδιές των παιδικών μας χρόνων

Καραμέλες γάλακτος

Οι δυνατές αναμνήσεις μερικές φορές –αν όχι τις περισσότερες- κρύβονται στις πιο απλές καθημερινές στιγμές του παρελθόντος μας.
Όπως στα σακουλάκια με τα δρακουλίνια που τρώγαμε μετά το σχολείο ή τις δεκάδες Κουκουρούκου που ξεκοκαλίζαμε για να συμπληρώσουμε ένα άλμπουμ με αυτοκόλλητα.
Τέτοιες «πεζές», αλλά καθ’ όλα γευστικές αναμνήσεις «κυνηγάμε» στην παρακάτω λίστα, η οποία περιέχει γαριδάκια, σοκολάτες, καραμέλες, τσίχλες και σνακ που απολαμβάναμε στα παιδικά μας χρόνια...

περισσότερα στην πηγή: in2life

 



Για ένα ιδιαίτερο παιδί - Όταν γνώρισα τον Τάκη...

Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της..

«Ένα συγκλονιστικό γράμμα,

Ένα μάθημα ζωής για όλους μας!»

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν προσευχόμουν να γεννήσω ένα όμορφο μωρό. Αυτό ίσως το ονειρευόμουν, αλλά το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να γεννήσω ένα υγιές παιδί. Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί το μωράκι μου να είχε αυτισμό, σπαστικότητα, νοητική στέρηση. Έτρεμα, γιατί έχω ζήσει από κοντά τον πόνο της μάνας που κλαίει μερόνυχτα για τον ρατσισμό που δέχεται το παιδάκι της. Οικογένειες διαλύονται γιατί δεν αντέχουν το βάρος... Παιδιά ζουν σαν μπαλάκια, πότε στο ένα ίδρυμα και πότε στο άλλο γιατί δεν τα δέχονται στα σχολεία. Άνθρωποι τους συμπεριφέρονται σαν μιάσματα, σχεδόν τους φοβούνται και τους απεχθάνονται...

Κάθε φορά που συναντώ μαμάδες με αυτιστικά παιδάκια, διαλύομαι. Πώς να περιγράψεις τον πόνο τους; Πώς να τον νιώσεις τη στιγμή που το δικό σου παιδί χαίρει άκρας υγείας, παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια στην παιδική χαρά, πάει καθημερινά στο σχολείο...

Αυτές οι μαμάδες, είναι σύγχρονες ηρωίδες και σε αυτές τις μαμάδες είναι αφιερωμένο το σημερινό μου post.

Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της. Η Κατερίνα δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Όμως θα εκπλαγείτε με το συγκινητικό γράψιμό της, με την αληθινή της γραφή που ξεχειλίζει σε περιγραφικότητα και συναίσθημα.

Κατερίνα, σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα!

«Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό! Γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερός μου.
Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια... Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά "Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ". Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα...

Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο...
Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε. Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μη χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματά του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα...

Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. "Θα του μάθετε να τα σκουπίζει!", μας είπε ο δάσκαλος. Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. "Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε!", έλεγε εκείνος. Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν! "Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει!".

Κι έτσι η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά... ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομά μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο! Θα μου μείνει αξέχαστο!

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματά του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα! Και το πιο σημαντικό: Είχε φίλους! Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον... Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός... Σπάνιος! Κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.

Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας "ευχαριστώ, ευχαριστώ...".

Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης... Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος... Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους! Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας... Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης... νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!
Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στη νοητική και κινητική του ανάπτυξη.

Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό, μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια, ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2000 και κάτι, γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους... Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους, δεν μας ήταν άγνωστοι.

Ζήσαμε από τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο... Και το σύστημα να νικά ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους "μικρούς", μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου και α, βα! Πολύ πιο γρήγορα από εκείνον τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας...

Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν...
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα, κάποιον άνθρωπο... Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς! Γιατί υπάρχουν...

Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντάς μου " Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας... Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω...".

Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο...

Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, "την μαμά του Τάκη" και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο....

Όμως, όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο. Γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.

Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει... ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί.

Για πολλούς και ασήμαντους λόγους... Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους...

Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί ψευδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό... Ποιος ξέρει;

Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας... Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε "η μαμά του Τάκη"! Κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό, όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού...

Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν. Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου...
Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι "τέλειο"; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η "μαμά του Τάκη"; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού...
Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά... Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη...
Κατερίνα»

Καλή σας ημέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Πηγή: mothersblog.gr

Δημοσιεύθηκε από ΣΗΜΑΝΤΡΑ

Τυφώνας Haiyan: Τραγωδία δίχως τέλος στις Φιλιππίνες Τουλάχιστον 10.000 οι νεκροί

Ο απολογισμός των θυμάτων ενός από τους σφοδρότερους τυφώνες στα χρονικά, του Χαϊγιάν, ξαφνικά αυξήθηκε δραματικά σήμερα, με τις αρχές να μιλούν για τουλάχιστον 10.000 νεκρούς και να χαρακτηρίζουν τον τυφώνα ως την φονικότερη φυσική καταστροφή στην πρόσφατη ιστορία των Φιλιππίνων.
.

«Είχαμε συμβούλιο με τον κυβερνήτη της επαρχίας Λέιτε αργά χθες βράδυ και με βάση τις εκτιμήσεις των αρμοδίων οργάνων, μιλάμε πλέον για περισσότερους από 10.000 νεκρούς», δήλωσε στον Τύπο ο Ελμερ Σόρια, υψηλόβαθμος αξιωματούχος της αστυνομίας. «Το 70 έως 80% των κατοικιών και όλων των υποδομών που βρίσκονταν στην πορεία του τυφώνα καταστράφηκαν».
περισσότερα στην πηγή: madata

 

Το διάβασμα βιβλίων κάνει καλό στην υγεία

Πώς επιδρά στο μυαλό και το σώμα

 .

Εκτός από τη βελτίωση του λεξιλογίου σας, το διάβασμα ενός βιβλίου μπορεί να τονώσει τη δημιουργικότητα σας, ενώ η ανάγνωση έχει πολλά άλλα οφέλη για το μυαλό και το σώμα.
Τα οφέλη αυτά επισημαίνει η Διεθνής Εκστρατεία Ανάγνωσης σε ένα έξυπνο σχεδιάγραμμα.
.

Σύμφωνα με το infographic, οι άνθρωποι που διαβάζουν τείνουν να έχουν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία, αφού η ανάγνωση φαίνεται να βοηθά στη μείωση των επιπέδων άγχους.

Συγκεκριμένα, μία απλή ανάγνωση για 6 λεπτά, μειώνει το άγχος κατά 60%, και επιβραδύνει τον καρδιακό ρυθμό, χαλαρώνει την ένταση των μυών και βοηθάει στο να ηρεμεί το μυαλό.

Και αν νομίζετε ότι πηγαίνοντας μια βόλτα ή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια θα απαλλαγείτε ευκολότερα από το στρες, το σχεδιάγραμμα φαίνεται να σας διαψεύδει, αφού τονίζει ότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι 300% και 600% πιο αποτελεσματική από ότι το περπάτημα ή τα βιντεοπαιχνίδια, αντίστοιχα.

περισσότερα στην πηγή: antikleidi

Γιατί δεν πρέπει να βάζουμε τις φωνές στο παιδί;

Όταν τους φωνάζετε,

αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους

Σύμφωνα με τη μελέτη, η λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς.

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ).

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν. Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης».

Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν». Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τους κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια».

Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (π.χ. θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. «Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (π.χ. ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

ΠΗΓΗ: svouranews

Ο ρόλος του πατέρα στη διαπαιδαγώγηση

Οι περισσότερες έρευνες που είχαν γίνει στο παρελθόν, δεν είχαν δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στο ρόλο που έχει ο πατέρας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, με αποτέλεσμα να θεωρείται η επιρροή του ως μη σημαντική ή να χαρακτηρίζεται ο ίδιος ως αδιάφορος στην όλη διαδικασία.

.
Οι σημερινές έρευνες όμως αποδίδουν έναν τελείως διαφορετικό ρόλο στον πατέρα από αυτόν που ίσχυε στο παρελθόν. Σήμερα υπάρχει συμφωνία στο ότι ο πατέρας διαδραματίζει ένα μοναδικό και κρίσιμο ρόλο στην ανατροφή και καθοδήγηση των παιδιών. Ο μπαμπάς μπορεί να είναι το ίδιο ευαίσθητος με το μωρό όπως και η μαμά, και καθώς το παιδί μεγαλώνει ο μπαμπάς μπορεί να αναλάβει επιπρόσθετους ρόλους στην πνευματική καθοδήγηση και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Ακόμα και όταν ο μπαμπάς απλά παίζει με το παιδί του, βοηθάει και καλλιεργεί την ανάπτυξή του.

Ο ρόλος του πατέρα στη βρεφική ηλικία.

Πολυάριθμες έρευνες έχουν δείξει ότι η συναισθηματική υποστήριξη του πατέρα στη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και τους πρώτους μήνες μετά τη γέννα, παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση θετικών σχέσεων. Όταν δεν υπάρχει αυτή η υποστήριξη όμως δημιουργείται έντονο στρες στο σύστημα της οικογένειας.

Ο ερχομός ενός μωρού στο ζευγάρι μπορεί από μόνος του να επηρεάσει τη σχέση τους. Αν και τις περισσότερες φορές πρόκειται για ένα ευχάριστο γεγονός, έρευνες έχουν δείξει ότι η γέννηση του πρώτου παιδιού προκαλεί έντονο άγχος στους γονείς και αυτό γιατί το μωρό δημιουργεί αυξημένες απαιτήσεις χρόνου και ενέργειας που θα πρέπει να καταβάλλουν και οι δύο γονείς. Είναι επομένως σημαντικό να συμμετέχουν και οι δύο στην όλη διαδικασία προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία στην οικογένεια και στη σχέση.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι ακόμα και από τη βρεφική ηλικία, τα παιδιά που έχουν πατέρες που συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή του παιδιού, είναι πιο πιθανό να είναι συναισθηματικά ασφαλή, να νιώθουν περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση στο να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους, και καθώς μεγαλώνουν να έχουν καλύτερες κοινωνικές σχέσεις.

Ο ρόλος του πατέρα στην παιδική ηλικία.

Ο τρόπος του παιχνιδιού μεταξύ πατέρα και παιδιού, έχει βρεθεί να παίζει σημαντικό ρόλο και να έχει σημαντικόαντίκτυπο στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Τις περισσότερες φορές οι μπαμπάδες περνούν περισσότερο χρόνο για παιχνίδι με τα παιδιά τους από όσο οι μαμάδες και τείνουν να είναι περισσότερο θορυβώδεις και ενεργοί στο παιχνίδι τους. Τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν αυτό το είδος παιχνιδιού ακόμα και αν περνούν λιγότερο χρόνο με τον μπαμπά. Τα παιδιά αποδίδουν στον μπαμπά ένα ουσιαστικό, μοναδικό και ιδιαίτερο ρόλο μέσα από το παιχνίδι μαζί του.

Όταν οι μπαμπάδες παίζουν με τα παιδιά, δεν τα διασκεδάζουν μόνο, αλλά συμβάλλουν στην ανάπτυξή τους. Ο μπαμπάς μέσα από το παιχνίδι προσφέρει στο παιδί ένα ασφαλές περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις που το βοηθά να μάθει πώς να αλληλεπιδρά με τον κόσμο και με τους άλλους γύρω του. Για παράδειγμα, μέσα από την πάλη (αγαπημένο παιχνίδι μπαμπάδων και παιδιών), ο μπαμπάς ενθαρρύνει το παιδί να εξερευνήσει την δύναμή του, να μάθει την επίδραση που μπορεί να έχει στους άλλους και να γνωρίσει τα όριά του. Μέσα από το παιχνίδι με την μπάλα το παιδί μπορεί και βελτιώνει δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και όχι μόνο, γιατί πρέπει να σκεφτεί πώς θα την πιάσει, πώς θα την κλοτσήσει, να της δώσει την σωστή κατεύθυνση και να υπολογίσει τη δύναμη που πρέπει να ασκήσει για την στείλει εκεί που θέλει. Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που έχουν μπαμπάδες που παίζουν μαζί τους, έχουν υψηλότερη επίδοση στα τεστ σκέψης και στις δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων.

Οι μπαμπάδες παίζουν σημαντικό ρόλο και στην συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Έρευνες δείχνουν ότι ο στοργικός και συναισθηματικός πατέρας που αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού του, βοηθά το παιδί να αναπτύξει τη συναισθηματική του νοημοσύνη και πώς να αντιμετωπίζει τα αρνητικά συναισθήματα. Επιπλέον, έχει βρεθεί ότι τα παιδιά που έχουν στενή σχέση με τον πατέρα τους τείνουν να διαμορφώνουν καλύτερες σχέσεις με τους άλλους, να συμπεριφέρονται λιγότερο επιθετικά και να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια τόσο στις σχέσεις που θα διαμορφώσουν στην παιδική ηλικία, αλλά και στην ενήλικη ζωή τους.

Ο ρόλος του πατέρα στη σχολική ηλικία.

Ειδικοί έχουν τονίσει ότι η ποιοτική ενασχόληση του πατέρα με το παιδί κατά τη διάρκεια της σχολικής περιόδου, είναι κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει την εμπιστοσύνη του παιδιού για τον εαυτό του, καθώς και την ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις νέες προκλήσεις με θετικό τρόπο.

Ο λόγος που ο πατέρας έχει τόσο σημαντικό ρόλο σε αυτή την περίοδο του παιδιού είναι γιατί σε αντίθεση με τη μητέρα που είναι πιο “προστατευτική”, ο ίδιος τείνει να βάζει περισσότερες προκλήσεις στο παιδί για να δοκιμάσει νέες εμπειρίες και τείνει να ενθαρρύνει περισσότερο την ανεξαρτησία. Αυτό το γεγονός δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να αναπτύξουν δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων. Η ενθάρρυνση των μπαμπάδων για την ανεξαρτησία των παιδιών τους, βοηθά τα παιδιά όχι μόνο να μάθουν νέες δεξιότητες, αλλά να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες των πράξεών τους.

Σε μια μελέτη βρέθηκε ότι οι μπαμπάδες που ανέμεναν από τα παιδιά τους να χειρίζονται ευθύνες, όπως για παράδειγμα τη χρήση ψαλιδιού, το πώς να διασχίζει το παιδί το δρόμο ή να κάνει μπάνιο μόνο του, τότε τα παιδιά είχαν υψηλότερες επιδόσεις στη δεξιότητες σύνθετης σκέψης. Οι ερευνητές κατέληξαν ότι η επίτευξη καθηκόντων στη σχολική ηλικία είναι ιδιαίτερα σημαντική και ο ρόλος του πατέρα έχει μεγαλύτερη επίδραση στην αυτοεκτίμηση των παιδιών από αυτόν της μητέρας.

Σύμφωνα με έρευνες, όσο πιο ενεργό ενδιαφέρον δείχνει ο πατέρας στην εκπαίδευση του παιδιού, τόσο πιο πολύ αναπτύσσεται το παιδί πνευματικά. Όσο πιο πολύ ασχολείται ο πατέρας με τα θέματα του σχολείου, τόσο πιο καλές σχολικές επιδόσεις έχει το παιδί. Μελέτη που έγινε σε αγόρια, έδειξε ότι όταν οι μπαμπάδες ενθάρρυναν δεξιότητες που σχετίζονταν με μαθηματικά και με την ανάγνωση, τόσο πιο πολύ βελτιώνονταν οι επιδόσεις των παιδιών σε σχολικές δοκιμασίες. Μια άλλη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μελέτη έδειξε ότι το ποσοστό του χρόνου που περνούν οι μπαμπάδες με τα παιδιά τους έχει άμεση σχέση με τις μαθηματικές δεξιότητες που θα αναπτύξουν τα παιδιά.

Η εμπλοκή του πατέρα όμως είναι εξίσου σημαντική και σε δραστηριότητες που δεν αφορούν μόνο το σχολείο. Έρευνα έχει δείξει ότι οι μπαμπάδες που ενθάρρυναν τον αθλητισμό και τη σωματική δραστηριότητα των παιδιών τους, τα βοηθούσαν να έχουν περισσότερες επιτυχίες τόσο στο σχολείο, όσο και στην επαγγελματική τους πορεία αργότερα – πράγμα που ίσχυε και για τα αγόρια και για τα κορίτσια.

Ο ρόλος του πατέρα στην εφηβεία.

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται έφηβοι, περνούν περισσότερο χρόνο μακριά από τους γονείς τους και αναζητούν περισσότερο την παρέα των φίλων. Ωστόσο οι γονείς συνεχίζουν να έχουν ισχυρή επιρροή στις πεποιθήσεις, στις αξίες και στα σχέδια των παιδιών για το μέλλον.

Η εφηβεία συχνά είναι μια περίοδος αυξημένων συγκρούσεων μεταξύ των παιδιών και των γονιών, και ιδιαίτερα με τις μητέρες. Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ίσως οι έφηβοι περνούν περισσότερο χρόνο με τη μαμά, είτε γιατί οι μητέρες αντιδρούν περισσότερο στις συμπεριφορές του έφηβου παιδιού τους (π.χ. το ντύσιμο).

Αν και οι έφηβοι στηρίζονται περισσότερο στη μητέρα τους για συναισθηματική υποστήριξη, ο ρόλος του πατέρα εξακολουθεί να παραμένει σημαντικός. Οι έφηβοι τείνουν να εμπιστεύονται περισσότερο τους πατέρες τους για συζητήσεις και συμβουλές και έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι είναι άμεσα διαθέσιμοι. Ιδιαίτερα για τα αγόρια αυτής της ηλικίας ο πατέρας λειτουργεί ως ισχυρό πρότυπο και έχει άμεση επιρροή στη συμπεριφορά, στην προσωπικότητα, στις επιλογές και στις συνήθειές τους.

Κλείνοντας, η μητέρα και ο πατέρας έχοντας ο καθένας το δικό του ρόλο, θα καθορίσουν μαζί την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Επομένως δεν θα πρέπει να υποτιμάται σε καμία περίπτωση η επίδραση που έχουν και οι δύο στη διαδικασία της διαπαιδαγώγησης. Τα παιδιά έχουν ανάγκη την ενεργή συμμετοχή και των δύο γονιών (όταν αυτό είναι δυνατό) για να μεγαλώσουν σε ένα ασφαλές και ισορροπημένο περιβάλλον.

ΠΗΓΗ: Parentshelp.gr

Διατροφική εκπαίδευση του διαβητικού παιδιού

Απαραίτητη η γνώση των επιπέδων γλυκόζης
και των υδατανθράκων που καταναλώνονται
. 

Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μια μεταβολική ασθένεια, η οποία χαρακτηρίζεται από αύξηση της συγκέντρωσης του σακχάρου στο αίμα (υπεργλυκαιμία) και διαταραχή του μεταβολισμού της γλυκόζης.
Οι αιτίες που συμβαίνει αυτό είναι δύο. Είτε είναι αποτέλεσμα ελαττωμένης έκκρισης της ινσουλίνης, είτε τα κύτταρα του σώματος μας εμφανίζουν ελαττωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη.

Η κυριότερη αιτία ανάπτυξης διαβήτη τύπου Ι είναι η καταστροφή των β-κυττάρων, που συνήθως οδηγεί σε πλήρη έλλειψη της ινσουλίνης. Περίπου το 90% των περιπτώσεων που πάσχουν από διαβήτη τύπου Ι είναι παιδιά μικρότερα της ηλικίας των 15 ετών.

Αντίθετα, η κυριότερη αιτία ανάπτυξης διαβήτη τύπου ΙΙ είναι κυρίως η παχυσαρκία, η ηλικία και το οικογενειακό ιστορικό. Μερικές από τις πρώτες συστάσεις για την αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου ΙΙ είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής του ασθενούς με στόχο την απώλεια βάρους, την αύξηση της σωματικής άσκησης και την υγιεινή διατροφή. Εάν κριθεί απαραίτητο, χρησιμοποιούνται και αντιδιαβητικά φάρμακα. Σε περίπτωση που η θεραπεία αποτύχει, κρίνεται σκόπιμη η χορήγηση ινσουλίνης για τον έλεγχο και αυτών των ασθενών. Παρόλο που ο διαβήτης τύπου ΙΙ θεωρείται μια ασθένεια που πλήττει κυρίως τις μεγαλύτερες ηλικίες, τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται με μια αυξανόμενη συχνότητα στα παιδιά και στους εφήβους και αυτό είναι το αποτέλεσμα της αύξησης της παχυσαρκίας.

O ασθενής που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη οφείλει να εκπαιδευτεί όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η οικογένειά του, ώστε να μπορέσει να ελέγξει τη νόσο όσο το δυνατόν καλύτερα. Η εκπαίδευση είναι απαραίτητη για την πρόληψη διάφορων επιπλοκών από την νόσο, καθώς θα βοηθήσει τον πάσχοντα να αποκτήσει μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Το ίδιο το παιδί καθώς και η οικογένειά του, θα πρέπει να μάθουν να ελέγχουν τη γλυκόζη του αίματος και ανάλογα με τα επίπεδά της, να χορηγούν την απαραίτητη ποσότητα ινσουλίνης. Επίσης, θα πρέπει να μάθουν να υπολογίζουν την ποσότητα των υδατανθράκων που καταναλώνουν μέσω των τροφών και να μάθουν τον τρόπο δράσης και την αναπροσαρμογή των δόσεων, ανάλογα πάντα με τον έλεγχο των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα και την περιεκτικότητα των γευμάτων σε υδατάνθρακες. Η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι εξατομικευμένη και να λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες, δυνατότητες και επιθυμίες του κάθε ασθενούς.

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται κατά την εκπαίδευση, πρέπει να είναι κατανοητή και ο επαγγελματίας υγείας που παρέχει τις πληροφορίες οφείλει να έχει υπομονή. Επίσης, ο εκπαιδευτής οφείλει να αφήσει αρκετό χρόνο για να ειπωθούν όλες οι απαραίτητες ερωτήσεις και απορίες που μπορεί να έχει το παιδί ή ο γονιός.

Ο επαγγελματίας υγείας θα πρέπει να δώσει διάφορα παραδείγματα στον ασθενή, καθώς στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η απομνημόνευση γνώσεων, αλλά η μελλοντική αντιμετώπιση διάφορων προβλημάτων. Τα διάφορα παραδείγματα βοηθάνε, ώστε ο ασθενής να θυμάται τις διάφορες καταστάσεις και τα γεγονότα και στην περίπτωση που βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση να την αντιμετωπίσει.

Επίσης, το παιδί καλό είναι να μάθει από μικρή ηλικία ότι θα πρέπει να προσέχει και διάφορους άλλους παράγοντες, εκτός από την ρύθμιση του σακχάρου του. Μερικοί από αυτούς τους παράγοντες είναι η χοληστερίνη και η αρτηριακή πίεση, που θα πρέπει να διατηρούνται σε φυσιολογικά επίπεδα. Επίσης, η ενσωμάτωση της σωστής διατροφής και το μοίρασμα των υδατανθράκων μέσα στην μέρα πρέπει να γίνει τρόπος ζωής. Το διαβητικό παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται ότι στερείται, αντιθέτως μπορεί να ακολουθεί μια διατροφή που δεν είναι ούτε υπερβολική, ούτε στερητική αλλά διέπεται από τη λογική του μέτρου.

Άλλος ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η άσκηση.
Το παιδί θα πρέπει να ενθαρρύνεται να αυξήσει την φυσική του δραστηριότητα και να εντάξει την άσκηση στον τρόπο ζωής του, καθώς επίσης να αυξήσει την κατανάλωση νερού. Επίσης, η φροντίδα και η περιποίηση των ποδιών, ιδιαίτερα σε ασθενείς με νευροπάθεια ή αγγειοπάθεια συμβάλλει στην αποφυγή ακρωτηριασμών.

Τέλος, η εκπαίδευση του διαβητικού παιδιού από μικρή ηλικία βοηθάει στην πρόληψη και την αντιμετώπιση μελλοντικών προβλημάτων, στη σωστή διαχείριση και χορήγηση της ινσουλίνης και στην εκμάθηση σωστών διατροφικών επιλογών.

Πηγή: mednutrition.gr