Μμμμ... η μανούλα έφτιαξε τέλεια χάμπουργκερ!!

Ζουμερά χάμπουργκερ με αφράτα σπιτικά ψωμάκια.

Είμαι σίγουρη πως τα παιδιά σας θα ξετρελαθούν

από τη νοστιμιά τους. Το ίδιο και εσείς!            

 .
τη συνταγή θα την βρείτε στη μητερούλα
που τη βρήκε στην argiro

Το διάβασμα στην οθόνη ρίχνει τις επιδόσεις των παιδιών στην ανάγνωση

Λονδίνο         

Τα παιδιά προτιμούν να διαβάζουν στην οθόνη παρά στο χαρτί, ωστόσο οι μαθητές που χρησιμοποιούν τη νέα τεχνολογία τείνουν να έχουν χειρότερες επιδόσεις στην ανάγνωση, δείχνουν τα στοιχεία έρευνας στη Βρετανία.

Children’s on-screen reading
overtakes reading in print

Η έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Αλφαβητισμού κάλυψε σχεδόν 35.000 παιδιά ηλικίας 8 έως 16 ετών. Έδειξε ότι το 52% των παιδιών προτιμά να διαβάζει από κάποια ηλεκτρονική συσκευή, όπως τα e-readers, οι υπολογιστές και τα κινητά, ενώ μόνο το 32% προτιμά τα υλικά βιβλία.
Ωστόσο οι μαθητές που προτιμούν το χαρτί είναι δύο φορές πιθανότερο να έχουν επιδόσεις άνω του μέσου στην ικανότητα ανάγνωσης.
Επιπλέον, μόνο το 12% των μαθητών που προτιμούν διαβάζουν στην οθόνη δηλώνει ότι απολαμβάνει πραγματικά το διάβασμα, συγκριτικά με 51% στα παιδιά που προτιμούν τα βιβλία.

Οθόνη ή χαρτί;
Η έρευνα, πάντως, δεν μπορεί να αποδείξει ότι το διάβασμα στην οθόνη επηρεάζει την ικανότητα ανάγνωσης. Μια άλλη πιθανή εξήγηση για τα αποτελέσματα είναι ότι τα παιδιά που αγαπούν ούτως ή άλλως το διάβασμα τείνουν να δείχνουν προτίμηση στα τυπωμένα κείμενα.
Παρόλα αυτά, το Εθνικό Ίδρυμα Αλφαβητισμού δηλώνει ότι ανησυχεί: Η ανάγνωση στην οθόνη «είναι δυνητικά επιζήμια για την ικανότητα ανάγνωσης» προειδοποιεί με ανακοίνωσή του.
Η ανακοίνωση δεν διευκρινίζει αν η έρευνα έχει υποβληθεί για έλεγχο και δημοσίευση στον επιστημονικό Τύπο.

tovima.gr/

ΕΓΩ η «ΤΕΛΕΙΑ» μαμά, και... όλες οι υπόλοιπες!!

 Όσες μαμάδες δεν αυτοπροσδιορίζεστε μόνο μέσα από το ρόλο της μαμάς, συγχαρητήρια! Κάνετε κάτι καλό για το παιδί σας.

.

Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει για το attachment parenting: είναι μία νοοτροπία/trend/θεωρία για την ανατροφή των παιδιών που βασίζεται στη στενή σχέση μαμάς και παιδιού.

 

Why I’m not into Attachment Parenting

Όχι στην εμμονή με τον ρόλο της μητρότητας

Μερικά από τα πιο συχνά της χαρακτηριστικά είναι ο παρατεταμένος θηλασμός, ο ύπνος μαζί με τα παιδιά και το babywearing - το να "φορά" μια μαμά το μωρό της όλη τη μέρα ή μεγάλο διάστημα αυτής σε sling (ένα είδος μαντηλιού με το οποίο το μωρό στερεώνεται μπροστά στο στήθος της μαμάς).

Ενώ γενικά η όλη νοοτροπία είναι μια όμορφη ιδέα, που αντιτίθεται σε άγριες και απάνθρωπες για μένα τακτικές του στυλ "άσε το μωρό να κλαίει μέχρι να αποκοιμηθεί" (μπρρρρρρ το δόλιο!), κάποιες φορές μπορεί να φτάνει στα άκρα.

Έχουμε π.χ. το πασίγνωστο πλέον εξώφυλλο του περιοδικού Time, με την 26χρονη μαμά να θηλάζει τον τρίχρονο γιο της, κάτι που στη σημερινή κοινωνία δεν συνηθίζεται:

Η όλη ιδέα γύρω από το attachment parenting και από άλλες "εναλλακτικές" μεθόδους ανατροφής παιδιών, είναι η επιστροφή σε ό,τι είναι φυσικό.

Γενικά πιστεύω ότι η φύση ξέρει τι κάνει, αλλά αν αφήναμε όλα τα πράγματα στη φύση τότε η κατάσταση θα γύριζε στο μεσαίωνα: περίπου το 10% των μαμάδων θα πέθαινε στη γέννα, όπως συνέβαινε μέχρι τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, και όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα σε πολλές υποανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη. Εκτός αυτού πολλά μωρά δεν θα επιβίωναν το πρώτο έτος της ζωής τους, και πολλά παιδιά δε θα ενηλικιώνονταν ποτέ.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την επίσκεψή μου στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, όπου στο σπίτι του Μότσαρτ ήταν εκτεθειμένα τα δημοτικά αρχεία από τον 18ο αιώνα: ενώ οι γεννήσεις παιδιών ήταν πολλές, ο πληθυσμός της πόλης δεν αυξανόταν, λόγω του ότι πάνω από το 50% των παιδιών πέθαιναν στην βρεφική, παιδική ή εφηβική τους ηλικία.

Έχουμε μεγαλώσει μέσα στην πρόοδο και στην τεχνολογική εξέλιξη, με όλα τα οφέλη που η ιατρική επιστήμη μας έχει προσφέρει. Το πρόβλημα με τη γενιά μας είναι ότι καμιά φορά ξεχνάμε ότι όλα αυτά δεν είναι δεδομένα. 

Για παράδειγμα, χάρη στην ιατρική σήμερα τα περισσότερα πρόωρα μωρά που γεννιούνται μετά τις 30 εβδομάδες κύησης επιβιώνουν και μάλιστα χωρίς σοβαρές αναπηρίες ή νοητικά προβλήματα, ενώ αυτό πριν από έναν αιώνα θα ήταν σχεδόν αδιανόητο. Και, παρόλο που στην Ελλάδα υπάρχει το γνωστό πρόβλημα της βιομηχανίας των μη αναγκαίων καισαρικών, ανά τον κόσμο αυτή η απλή και γρήγορη εγχείρηση σώζει καθημερινά ζωές μαμάδων και - κυρίως! - μωρών.

Με λίγα λόγια, ναι στον φυσιολογικό τοκετό όταν έχει γίνει σωστή εκτίμηση ρίσκου/κέρδους, ναι σε όλα τα φυσικά πράγματα, ναι στο θηλασμό, για όσο κάθε μαμά θέλει. Αλλά ναι και στην πρόοδο, στην τεχνολογία, στην ιατρική, που σώζουν ζωές μαμάδων και παιδιών.

Το παιδί μου δε χρειάζεται να θηλάζει μέχρι τα πέντε του έτη, γιατί χάρη στην αφθονία τροφής και στους εμβολιασμούς δεν κινδυνεύει πλέον από ασιτία, αρρώστιες και αβιταμίνωση - κάτι που ήταν πολύ διαφορετικό σε περιόδους πείνας, όταν η ζωή των παιδιών εξαρτώταν κατά μεγάλο βαθμό από το αν η μαμά μπορούσε να θηλάσει. Και δεν συνάντησα ποτέ κάποιον που να μου είπε ότι το παιδί του πέθανε λόγω του "φονικού" βρεφικού γάλακτος-σκόνη. Και αυτό γιατί τα παιδιά σήμερα ακόμα και αν δεν παίρνουν τα αντισώματα του μητρικού γάλακτος, προστατεύονται από επικίνδυνες αρρώστιες χάρη στους ευρείς εμβολιασμούς, που έχουν εξαλείψει ασθένειες του παρελθόντος που "θέριζαν" νεογνά.

Κι αν τέτοιες ασθένειες εμφανίζονται πάλι σήμερα, είναι γιατί κάποιοι - ευτυχώς λίγοι! - από τους "ενημερωμένους" (μέσω διαδικτύου και αμφιβόλου ποιότητας και πηγών ιστοσελίδων) γονείς που υποστηρίζουν το καθετί φυσικό δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, βάζοντας σε κίνδυνο τα μωρά όλων ημών των υπολοίπων.

Τελευταία διάβασα ένα καυστικό άρθρο για το θέμα του attachment parenting,  το οποίο μπορείτε να το βρείτε εδώ. Το άρθρο αυτό προσπαθεί να περάσει - με έντονο και επικριτικό ύφος, είναι αλήθεια - την ιδέα ότι δεν πρέπει να κρινόμαστε εμείς οι μαμάδες από το αν παρατάμε τα πάντα για να είμαστε μαμάδες ή όχι. Θέλει να αφυπνίσει τις απανταχού νέες γυναίκες στο γεγονός ότι είναι ξεχωριστοί άνθρωποι, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες, τις φιλίες και τις σχέσεις τους, και ότι επιβάλλεται να διατηρήσουν όλα όσα αυτά έχουμε πετύχει εμείς οι γυναίκες τον τελευταίο αιώνα. Και στο ότι ο ρόλος τους δεν είναι απαραίτητο να αναλώνεται στον - πολύ σημαντικό, ομολογουμένως - ρόλο της ανθρώπινης θερμοκοιτίδας και νταντάς.

Με εντυπωσιάζουν οι παρανοήσεις που διαφαίνεται να έχουν δημιουργηθεί σε κάποιες μαμάδες που έγραψαν μερικά από τα σχόλια στο παραπάνω άρθρο.

Κανείς δεν είπε σε μια μαμά να μη θηλάζει μέχρι τα 3 ή τα 13 εάν αυτό είναι που επιθυμεί. Κάθεμία κάνει αυτό που της ταιριάζει, και αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί της. Το θέμα είναι άλλο: ότι δεν υπάρχει λόγος να στιγματίζουμε τις "άλλες" μαμάδες, αυτές που θέλουν να έχουν και κάποιου άλλου είδους ορισμό του εαυτού τους εκτός από τη φράση "τέλεια μαμά". Δεν ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία αν επιβάλλουμε ρόλους σε όλες τις "κάστες" ανθρώπων, όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε.

Αν τελικά υποδουλώνουμε τις γυναίκες, και τις αναγκάζουμε να αποχωρούν από κοινωνικούς ή επαγγελματικούς ρόλους, επιστρέφοντας τελικά σε έναν κοινωνικό μεσαίωνα.

Μια καλή μαμά - ή σωστότερα: ένας καλός γονιός - κρίνεται εκ των υστέρων. Δεν αμφιβάλλω ότι μια μαμά μπορεί να μην κάνει τίποτα από αυτά τα οποία υπαγορεύονται από το attachment parenting και παρόλα αυτά τα παιδιά της να είναι σωματικά και ψυχικά υγιή, υπεύθυνοι πολίτες, με αρχές και ήθος. Και μπορεί από την άλλη να τα κάνει όλα "σωστά" - κατά την έννοια πάντα του attachment parenting, και τα παιδιά της να μην είναι ψυχικά υγιή. Και το αντίστροφο! Γιατί; Γιατί πολλοί άλλοι παράγοντες παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Ένας από τους παράγοντες που παίζουν λοιπόν σημαντικό ρόλο στην ψυχική υγεία του παιδιού είναι η ψυχική υγεία της μαμάς. Δεν ξέρω κατά πόσον μια γυναίκα η οποία έχει εμμονή με τον ρόλο της μητρότητας και δεν έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον και καμία άλλη ασχολία στη ζωή της μπορεί να είναι ψυχικά υγιής. Εγώ λατρεύω το παιδί μου, φυσικά, και κάνω ό,τι μπορώ για να την κρατήσω υγιή και ευτυχισμένη. Αλλά έχω κι άλλα ενδιαφέροντα. Έχω όνειρα για τη δική μου ζωή, τα οποία ρέουν και μεταλάσσονται, αλλά ποτέ δεν εξαλείφονται.

Δεν είναι το παιδί ο μόνος σκοπός της ύπαρξής μου, και γι' αυτό δεν αποθέτω όλα τα όνειρα και τις ελπίδες μου σε αυτό. Δεν είναι μια προέκταση του εαυτού μου, ένα άτομο εξαρτημένο από εμένα και το βυζί μου. Το παιδί μου είναι ένα ανεξάρτητο άτομο. Έχει τις δικές της ιδέες και τη δική της προσωπικότητα. Όποτε θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου, τα μπράτσα μου είναι ορθάνοιχτα. Αλλά δεν θα την κρατήσω δέσμια της αγάπης μου. 

Και γι' αυτόν τον λόγο δε θα την φορτώσω με τις δικές μου προσδοκίες, και δεν θα την επιβαρύνω ψυχολογικά με τις δικές μου απαιτήσεις. Όσες μαμάδες δεν αυτοπροσδιορίζεστε μόνο μέσα από το ρόλο της μαμάς, συγχαρητήρια! Κάνετε κάτι καλό για το παιδί σας.

Επίσης, η κοινωνικοποίηση είναι από τις βασικές ανάγκες του ατόμου (υπάρχουν 5 βασικές ανάγκες: στάτους, κοινωνικοποίηση, σιγουριά, αυτονομία και δικαιοσύνη οι οποίες εκφράζονται στον εγκέφαλο με τρόπο παρόμοιο όπως οι βιολογικές ανάγκες). Τα μωρά μαθαίνουν, πριν ακόμα να μιλήσουν, να κατανοούν κοινωνικές καταστάσεις στον περίγυρό τους και να αντιδρούν σε αυτές. Το να πάει το παιδί στον παιδικό σταθμό, ή στη νταντά, ή να συναναστρέφεται με άλλα παιδάκια εκτός από τα αδέλφια του, ωφελεί και εκείνο και εμένα: εκείνο γιατί μαθαίνει να κοινωνικοποιείται σε νεαρή ηλικία, κάτι που το βοηθά στην υπόλοιπη ζωή του, κι εμένα γιατί έχω πολύτιμο χρόνο να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω, να εργαστώ, να φροντίσω τον εαυτό μου, να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντά μου ή απλώς να πιω έναν καφέ με τον σύζυγό μου, τον οποίο έχω χάσει μέσα στις υποχρεώσεις τις οποίες η οικογενειακή ζωή συνεπάγεται. Γιατί τελικά ο σύζυγός μου δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για να κάνω παιδιά. Είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, που τον αγαπώ, με ενδιαφέρει η γνώμη του, και θέλω να περνάω χρόνο μαζί του.

Αυτό που θέλω να πω είναι: μη μου βάζετε κανόνες. Μη με κρίνετε απο αυτά που κάνω ή δεν κάνω με το παιδί μου. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία. Αν εσύ προσπαθήσεις να μου επιβάλεις να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στο παιδί μου, τότε ίσως κι εγώ έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω να σου επιβάλω να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Το θέμα εδώ δεν είναι οι επιλογές του καθενός, που είναι ελεύθερες και αφήνονται στην κρίση του / της. Το θέμα είναι η επιβολή ρόλων από την κοινωνία, μέσα από την ενοχοποίηση των μαμάδων και την κοινωνική πίεση να ανταποκριθούν σε ρόλους που δεν είναι πια ρεαλιστικοί στην εποχή μας.

 

    --- Ιωάννα Αρκά - Φυσικός και μαμά (που θήλασε και το απέλαυσε!)

by Αντικλείδι, antikleidi

Τα κολαστήρια του «πλούσιου λόφου» Bolivia: Στα ορυχεία του Cerro Rico

Για την ζωή των μεταλλωρύχων στα ορυχεία του Cerro Rico στο μακρινό Ποτοζί της Βολιβίας κάνει ρεπορτάζ το Vice, το οποίο περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα σύγχρονα κολαστήρια στα οποία δουλεύουν περίπου 3.000 ανήλικα παιδιά.


Down the Shaft with Bolivia’s
Child Laborers

 

Σε δημοσίευμα του, το Vice πηγαίνει στα ορυχεία Cerro Rico της Βολιβίας, όπου όπως αναφέρει «τουλάχιστον 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει σε 500 χρόνια», με κύριες αιτίες την πείνα και ασθένειες στον πνεύμονα. 

Περιγράφει ο ανταποκριτής του Vice την επίσκεψη του: «ήμουν εκατοντάδες μέτρα κάτω από την γη περνώντας μέσα από τούνελ με ύψος τρία πόδια, με τα γόνατα μου να έχουν εκδορές από τον σκληρό βράχο. Ο οδηγός μου ο Ντάνι, ένας μικροσκοπικός άνδρας με την δύναμη και την ψυχραιμία γαϊδουριού είχε προχωρήσει τόσο βαθιά που είχε εξαφανιστεί στο σκοτάδι».

 

Στη συνέχεια, το Vice αναφέρεται στην ιστορία του Cerro Rico, γνωστό και αλλιώς ως ο «Πλούσιος Λόφος»:

«Το Cerro Rico καταρρέει. Στην μεγαλύτερη παραγωγικότητα του, εμπορευόταν περισσότερο από το μισό του ασημιού παγκοσμίως το οποίο πήγαινε στην ισπανική αυτοκρατορία για 200 χρόνια(...).

Αλλά μετά από 50 χρόνια ανασκαφών, ο λόγος ο οποίος βρίσκεται στα 16.000 πόδια στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα γιγάντιο βουνό που υψώνεται σαν ουρανοξύστης πάνω από τις ετοιμόρροπες εκκλησίες και πλατείες αυτής της πόλης των 240.000 ανθρώπων- εξαθλιωμένος σαν τους εργαζομένους της.

Σήμερα, συνεχίζει να παράγει ελάχιστο ψευδάργυρο, κασσίτερο και ασήμι, και 15.000 άνδρες να σκάβουν στο εσωτερικό του, αλλά έχουν κάνει μια τέτοια εμπεριστατωμένη δουλειά που το Cerro Rico έχει γίνει δομικά ασθενές. «Ένας από τους φόβους», λέει ο Roberto Fernandez, συντονιστής του δικαιωμάτων των εργαζομένων «είναι ότι Cerro Rico θα καταρρεύσει σαν τους δίδυμους πύργους, δάπεδο προς δάπεδο».

Ο ανταποκριτής του Vice παράλληλα, αναφέρει πως περίπου 3.000 ανήλικα παιδιά φέρονται να δουλεύουν στα ορυχεία παράνομα, καθώς η εργασία αυτή απαγορεύεται επισήμως από την κυβέρνηση της Βολιβίας, με τα στατιστικά να αναφέρουν πως μόνο το 2008, 60 ανήλικοι σκοτώθηκαν από διάφορα ατυχήματα.

Τέλος, οι εργάτες τους οποίους το Vice περιγράφει σαν «50 βρώμικους και χωρίς μπλούζες άνδρες», μίλησαν στο περιοδικό για τον δύσκολο τρόπο ζωής τους και το επάγγελμα τους: «Οι άνδρες ήταν γύρω στα 30 και μου είπαν πως δουλεύουν εδώ και 10 χρόνια μαζί και μοιράζονται τα κέρδη από τα μέταλλα που μαζεύουν και πωλούν. Στην καλύτερη ο καθένας βγάζει περίπου 30 δολάρια την ημέρα. Μου επιβεβαίωσαν πως δουλεύουν ανήλικα παιδιά στα ορυχεία, αλλά δεν μπορούσαν να πουν που ακριβώς. Αλλά δεν μιλήσαμε πολύ. Το ωράριο εργασίας τους τελείωνε και μόλις είχαν τελειώσει την τοποθέτηση 8 συσκευών δυναμίτη στον βράχο και το μόνο που τους έμενε ήταν να το ανάψουν για να εκραγεί και να πάνε σπίτια τους- αλλά δεν μπορούσαν επειδή είχαν ξεχάσει τα σπίρτα τους», καταλήγει το αμερικανικό περιοδικό.

Πηγή: iefimerida

«Μητέρα Τίγρης» και «Γονιός Ελικόπτερο»;

Φράσεις όπως «μητέρα τίγρης» και «γονιός ελικόπτερο» (αυτός που δεν αφήνει σε ησυχία το παιδί του και είναι από πάνω του όλη την ώρα για να το φροντίσει/προστατεύσει) έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούνται ευρέως. 

Βοηθάει όμως το να είσαι υπερβολικός ως γονιός (το γνωστό και ως overparenting) ή όχι;

Helping Kids Succeed

 Παρόλο που οι γονείς που ακολουθούν ξεκάθαρα λανθασμένη στάση και ντροπιάζουν με τη συμπεριφορά τους γίνονται θύματα χλεύης, πολλοί από μας θεωρούν πως λίγη περισσότερη πίεση από τον γονιό θα δημιουργήσει παιδιά με εξαιρετικά ταλέντα και σίγουρο μέλλον.

Υπάρχει κάτι λάθος στο να είναι κάποιος γονιός «λίγο υπερβολικός»;

Η συμμετοχή των γονιών στο μεγάλωμα των παιδιών μελετάται χρόνια. 

Δεκαετίες έρευνας, μεταξύ αυτών και πολλές από την Diana Baumrind, κλινική και αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Berkeley, έχουν δείξει πως ο καλύτερος γονιός είναι αυτός που συμμετέχει και αποκρίνεται στις ανάγκες του παιδιού του, που θέτει υψηλές προσδοκίες αλλά σέβεται και την αυτονομία του παιδιού. 

Αυτού του είδους οι «εξουσιαστικοί γονείς» φαίνεται να βρίσκουν τη χρυσή τομή στη συμμετοχή των γονιών και να μεγαλώνουν σε γενικές γραμμές παιδιά που τα πηγαίνουν καλύτερα στις σπουδές τους, καλύτερα ψυχολογικά και κοινωνικά, σε σχέση με παιδιά που έχουν γονείς πιο ελαστικούς και λιγότερο συμμετοχικούς, ή αυστηρούς και περισσότερο συμμετοχικούς.
Γιατί είναι επιτυχημένο αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο γονεϊκότητας και τι μας λέει για το overparenting;

Ένα πράγμα που λέει είναι ότι οι εξουσιαστικοί γονείς στην ουσία βοηθούν να αναπτύξουν τα παιδιά τους κίνητρα. Η Carol Dweck, κοινωνική και αναπτυξιακή ψυχολόγος στο Stanford University, έχει διεξάγει έρευνα που δείχνει γιατί οι εξουσιαστικοί γονείς μεγαλώνουν πιο κινητοποιημένα, και συνεπώς πιο επιτυχημένα παιδιά.

Σε ένα τυπικό πείραμα, η Dr. Dweck πηγαίνει τα παιδιά σε ένα δωμάτιο και τους ζητάει να λύσουν έναν απλό γρίφο. Τα περισσότερα τον λύνουν χωρίς μεγάλη δυσκολία. Έπειτα όμως η Dr. Dweck λέει σε ορισμένα από τα παιδιά, και όχι σε όλα, το πόσο έξυπνα και ικανά είναι.

Όπως αποδεικνύεται, τα παιδιά στα οποία δεν ειπώθηκε πως είναι έξυπνα αισθάνονται το κίνητρο να επιχειρήσουν ακόμη δυσκολότερους γρίφους. Επιδεικνύουν επίσης μεγαλύτερα επίπεδα αυτοπεποίθησης και δείχνουν σημαντικότερη πρόοδο στην επίλυση των γρίφων.

Αυτό μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, αλλά το να επαινεί κανείς τα ταλέντα και τις ικανότητες ενός παιδιού δείχνει να κλυδωνίζει την αυτοπεποίθησή τους. 

Επιχειρώντας δυσκολότερους γρίφους, τα παιδιά έχουν τον κίνδυνο να χάσουν τον τίτλο του «έξυπνου» και στερούνται την ευχαρίστηση να ασχοληθούν με αυτό απλά και μόνο για να διασκεδάσουν, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Η έρευνα της Dr. Dweck συμφωνεί με αυτή της Dr. Baumrind, η οποία ανακάλυψε πως υποστηρίζοντας σε λογικά πλαίσια την αυτονομία ενός παιδιού και περιορίζοντας τις παρεμβάσεις έχει ως αποτέλεσμα καλύτερες επιδόσεις τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και συναισθηματικό επίπεδο.

Η έρευνά τους επιβεβαιώνει αυτό που έχω παρατηρήσει και εγώ στα 25 χρόνια εργασίας μου σε κλινικές, έχοντας δουλέψει με παιδιά στο Marin County, ένα πλούσιο προάστιο του San Francisco.

Τα πιο χαρούμενα, πιο επιτυχημένα παιδιά είναι αυτά που οι γονείς τους δεν κάνουν όσα τα ίδια είναι σε θέση να κάνουν – και οι γονείς τους δεν κάνουν πράγματα για εκείνα για να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες, αλλά ενδιαφέρονται για τις ανάγκες του παιδιού.

Το βασικό θέμα στην ανατροφή ενός παιδιού είναι να αναπτύξει μία αίσθηση αυτονομίας, αυτοπεποίθησης και γενικότερης ρεαλιστικής αντίληψης. Αν συμπεριφέρεστε στο νήπιό σας που περπατάει σα να μη μπορεί να περπατήσει, του στερείτε την αυτοπεποίθησή του και διαστρεβλώνετε την πραγματικότητα. Όπως και όταν «ελέγχετε» κάθε βράδυ...