Ένα μπαλόνι παραμένει πάντοτε το αιώνιο σύμβολο της παιδικότητας. Το κέντρο της Αθήνας παλιά, έσφυζε από μπαλονάδες που δεν πρόφταιναν να μοιράζουν και από ένα “όνειρο”, το οποίο συνοδευόταν με το μπαλόνι που προτιμούσε κάθε παιδί. Σήμερα, ένα μπαλόνι δεν γεννά ιστορίες με χρώματα και συναισθήματα στα μάτια ενός παιδιού... Προσπερνιέται εύκολα, όπως και ο άνθρωπος που πουλάει τα μπαλόνια.
Ένα μπαλόνι λοιπόν, είναι ικανό να συμβολίσει αξίες, να μεταφέρει
μηνύματα, να ταξιδέψει αυτόν που το κρατά και το αποδεσμεύει σε μέρη που
ο ίδιος μπορεί να νιώσει ελεύθερος. Παρόλο που οι ιδέες γύρω από τα
μπαλόνια λιγοστεύουν, είναι πάντοτε ευρηματικές, όπως αυτή ενός
νηπιαγωγείου πέρσι. Με αφορμή τα δικαιώματα των παιδιών, οι δασκάλες
μοίρασαν μπαλόνια στα παιδιά, προκειμένου να τα ζωγραφίσουν με ειδικούς
μαρκαδόρους και να γράψουν πάνω τους ένα μήνυμα που θα άφηναν να πετάξει
ψηλά και να μεταφερθεί σε όλο τον κόσμο.
Όντας πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς, όπως στην περίπτωση του
Δημήτρη Μπασλάμ, ο οποίος δημιούργησε ένα βιβλίο, με τίτλο "Λέω να
πετάξω", αναφορικά με το "πού πάνε τα μπαλόνια όταν φεύγουν από τα χέρια
μας", η αίσθηση του να αφήνεις ένα μπαλόνι στον ουρανό γεμίζει με μια
αίσθηση ελευθερίας την ψυχή. Θυμηθείτε μόνο την εποχή που δίπλα από τα
Περιστέρια στο Ζάππειο, τα παιδιά έτρεχαν με περισσότερα μπαλόνια του
ενός, στο χέρι και οι μπαλονάδες δεν πρόφταιναν να μοιράζουν χαρά στα
παιδικά πρόσωπα.
MΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ The Red Balloon (Tο Κόκκινο Μπαλόνι) -1956 ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ ΕΔΩ
Από ένα μπαλόνι έχουν δημιουργηθεί επίσης, ταινίες που έχουν
καταφέρει να ξεχωρίσουν. Η γαλλικής παραγωγής ταινία, με τίτλο "Το
κόκκινο μπαλόνι" που προβλήθηκε το 1956, αναφέρεται στην ιδιότυπη φιλία
που αναπτύσσεται μεταξύ ενός αγοριού και ενός μπαλονιού στο Παρίσι της
δεκαετίας του 1950. Παρά το γεγονός πως όλα είναι παραμυθένια, το μικρό
αγόρι έζησε κάτι που εμείς δεν θα βιώσουμε ποτέ στην πραγματικότητα.
Ο λόγος για την Erandy Elizabeth Gutierrez, που έγινε έξαλλη όταν ειδοποιήθηκε ότι η “κολλητή” της είχε αναρτήσει τολμηρές φωτογραφίες τους στο Facebook. Αμέσως, η Gutierrez ενημέρωσε την Anel Baez, επίσης 16 χρόνων, ότι θα είναι τυχερή αν επιβιώσει έως το τέλος του έτους… “Μπορεί να φαίνεται ότι είμαι πολύ ήρεμη, αλλά στο μυαλό μου σε έχω σκοτώσει τουλάχιστον τρεις φορές” έγραψε χαρακτηριστικά η Gutierrez στην Baez μέσω του Twitter.
Μην παίρνοντας στα σοβαρά τις απειλές της Gutierrez, που τής έγραψε επίσης ότι θα τη θάψει “πριν το τέλος του έτους”, η Baez προσκάλεσε τη φίλη της στο σπίτι της στο Guamuchil, στο Μεξικό, για να συμφιλιωθούν. Σύμφωνα με την τοπική αστυνομία, η Gutierrez ζήτησε να χρησιμοποιήσει το μπάνιο, αλλά αντ’ αυτού πήγε στην κουζίνα, όπου πήρε ένα κουζινομάχαιρο, και μαχαίρωσε τη φίλη της πάνω από 60 φορές, όπως διαβάζουμε στο skai.gr.
Eκπρόσωπος της αστυνομίας εξήγησε ότι μετά τη δολοφονία η Gutierrez προσπάθησε να καθαρίσει το αίμα από τα ρούχα της και το μαχαίρι, αλλά η προσπάθειά της ήταν ανεπιτυχής. Η Gutierrez έφυγε από το σπίτι της φίλης της και προσποιήθηκε ότι θρηνεί μαζί με άλλους φίλους του θύματος, όμως, μετά από έρευνες της αστυνομίας συνελήφθη στην κηδεία της 16χρονης – την ώρα που τηρούσε την αποτρόπαιη υπόσχεση που τής είχε δώσει ότι θα τη θάψει πριν το τέλος του έτους… makeleio το βρήκαμε εδώ: orthodoxigynaika
Στο δεύτερο έτος της υπηρεσίας μου, νέος 21 χρόνων, διορίστηκα σαν δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Βαβατσινιάς ενός μικρού ορεινού χωριού της επαρχίας Λάρνακος. Είχα τρεις τάξεις, καμιά τριανταριά παιδιά.
Μήνας Απρίλης του 1957. Πριν από μερικές μέρες είχαν γραφτεί συνθήματα με γαλάζια μπογιά στους εξωτερικούς τοίχους του σχολείου: ΕΟΚΑ-ΔΙΓΕΝΗΣ-ΜΑΚΑΡΙΟΣ. Παλιό κτίριο, ψηλό, με διπλή, πελώρια ξύλινη πόρτα. ΄Εκανα μάθημα στην έκτη τάξη κι οι άλλες δυο εργάζονταν σιωπηρά. Ξαφνικά ακούεται ένας δυνατός κρότος και η διπλή πόρτα ανοίγει διάπλατα.! Τι συνέβη; Καμιά δεκαριά πάνοπλοι άγγλοι στρατιώτες με επικεφαλής ένα αξιωματικό, είχαν δώσει δυνατή ταυτόχρονη κλωτσιά στην είσοδο! Στάθηκαν απέναντί μας σαν αγάλματα, έχοντας όλοι προτεταμένα τα όπλα τους εναντίον μας! Τα παιδιά φοβήθηκαν αλλά παρέμειναν ήσυχα στις θέσεις τους. Ο αξιωματικός τους, κι εκείνος ακίνητος, σαν ρομπότ, χωρίς αισθήματα, καρδιά και καλοσύνη, πιστό αντίγραφο της ψυχρής αποικιοκρατικής αλαζονείας, μου έγνεφε με το δάκτυλο να πάω κοντά του. Προχώρησα προς το μέρος του, στάθηκα απέναντί του και τον ρώτησα : «Τι συμβαίνει; Τι θέλετε;» Μου απαντά: «Στους τοίχους του σχολείου υπάρχουν συνθήματα της ΕΟΚΑ και να βγεις να τα σβήσεις!». Τότε του λέγω: «Αυτό δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν είναι στα καθήκοντά μου. Το Γραφείο Παιδείας με πληρώνει για να διδάσκω τα παιδιά και όχι για να σβήνω συνθήματα». Κοκκινίζει από θυμό και μου απαντά: «Αυτό που σου λέω! Στα χωριά μου δεν ανέχομαι να υπάρχουν συνθήματα της ΕΟΚΑ!». Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι! «Από πού κι ως πού αυτά τα χωριά είναι χωριά σου; Μήπως τα έφερες από την Αγγλία; Κι έπειτα, τι τρόπος είναι αυτός, τι είδους ήρωες και πολεμιστές είσαστε εσείς όταν θεωρείτε σαν κατόρθωμα να εκφοβίζετε και να απειλείτε μικρά παιδιά στρέφοντας εναντίον τους τα αυτόματά σας; Α να χαθείτε» τους απαντώ, εκτός εαυτού και τους κλείνω κατάμουτρα τη διπλή πόρτα. Ήμουν βέβαιος ότι θα την ξανάνοιγαν για να με συλλάβουν, αλλά, δεν ξέρω γιατί, έφυγαν και μας άφησαν ήσυχους για εκείνη την ημέρα. Είχαν φυσικά το σχέδιό τους οι πονηροί και «γενναίοι» υπερασπιστές της πάλαι ποτέ «Αυτοκρατορίας»! Το βράδυ ήρθαν ξανά στο σπίτι μου και με συνέλαβαν ενώ δειπνούσαμε με τους γονείς μου –ο Θεός να τους αναπαύσει– και δεν είχαν τουλάχιστο την ευγένεια να με αφήσουν να τελειώσω το φαγητό μου. Με περικύκλωσαν και με οδήγησαν μέσα στο σκοτάδι –τότε δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό– από τα στενά ανηφορικά δρομάκια, στο μέρος όπου ήταν γραμμένα τα συνθήματα.
Μόλις περάσαμε από την πλατεία και τα καφενεία του χωριού, όπου υπήρχε λίγος κόσμος, άρχισαν να με κλωτσούν και να με κτυπούν με τις γροθιές τους και με τους υποκοπάνους των όπλων τους. Όταν φτάσαμε στο σχολείο – που βρισκόταν στην άκρη του χωριού - άναψαν τα ηλεκτρικά τους φανάρια, φωτίζοντας τα συνθήματα. Είχαν έτοιμο και ένα κουβά με μπογιά και πινέλλο. «Σβήσε τα συνθήματα!» ούρλιαζαν. «Ποτέ δεν θα τα σβήσω!» τους απαντούσα. Νέες κλωτσιές και νέο ξύλο! Αυτό το επανέλαβαν πολλές φορές και κάθε φορά που αρνιόμουν να κάμω αυτό που ήθελαν ακολουθούσε νέο ξυλοφόρτωμα! Αυτό συνεχίστηκε για μισή ώρα περίπου. Στο τέλος τους λέω «Μη με κτυπάτε, πυροβολήστε με, γιατί δεν πρόκειται να τα σβήσω!» Με άφησαν! Με διέταξαν να φύγω! Σκέφτηκα πως...
Οι περισσότεροι γονείς παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους τσακώνονται
συνέχεια μεταξύ τους, ζηλεύουν το ένα το άλλο και γενικά οι σχέσεις τους
δεν είναι τόσο αρμονικές, όσο θα ήθελαν.
Αν κι εσείς αντιμετωπίζετε
παρόμοιες καταστάσεις, ας δούμε πώς μπορείτε να ενισχύσετε την αδερφική
αγάπη...
Μην κάνετε διακρίσεις. Επειδή πάντα όλα ξεκινούν από τους ίδιους τους
γονείς, μην ξεχωρίζετε τα παιδιά σας, μην τους φέρεστε διαφορετικά, μην
τα συγκρίνετε και μην βάζετε ταμπέλες, π.χ. το ήσυχο παιδί και το
ανυπάκουο παιδί. Όλα αυτά δημιουργούν ζήλια και ανταγωνισμό ανάμεσα στα
αδέρφια. Βρείτε τα κοινά τους ενδιαφέροντα. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό
και έχει τις δικές του δεξιότητες και ταλέντα. Ωστόσο σίγουρα θα
υπάρχει κάτι που αρέσει και στα δυο. Ανακαλύψτε το και ενθαρρύνετε τα να
ασχοληθούν με αυτό. Προτιμήστε να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο. Μέχρι
κάποια ηλικία τα παιδιά είναι καλό να μοιράζονται το δωμάτιο τους, αφού
έτσι ενισχύεται το δέσιμο μεταξύ τους. Ενθαρρύνετε τις αγκαλιές, τα
φιλιά, τα χάδια. Καμία φορά οι γονείς απαγορεύουν στο μεγάλο αδελφάκι να
ακουμπήσει το μωρό, από φόβο μήπως το τραυματίσει. Το μωρό δεν θα πάθει
τίποτα αν του χαϊδέψει λίγο το χεράκι ή το φιλήσει απαλά. Ζητήστε τη
βοήθεια του μεγάλου. Κάντε το μεγάλο σας παιδί να αισθανθεί χρήσιμο και
υπεύθυνο και ζητήστε του να σας βοηθήσει με την αλλαγή της πάνας ή το
φαγητό του μωρού. Προσέξτε, όμως, δεν πρέπει να το καταπιέζετε και να
του ζητάτε να σας βοηθά, αν δεν θέλει, παρά μόνο αν δείχνει ότι του
αρέσει να συμμετέχει. Μην επεμβαίνετε με το παραμικρό. Αφήστε τα να
βρουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και να μάθουν να λύνουν μόνα
τους τις διαφορές τους με δίκαιο τρόπο, δίχως εσείς να παίρνετε το
μέρος του ενός ή του άλλου. Δώστε το καλό παράδειγμα. Αν έχετε αδέρφια,
φροντίστε να τους δείχνετε έμπρακτα την αγάπη που σας συνδέει με αυτά.
Επίσης, μπορείτε να τους λέτε ιστορίες από τα δικά σας παιδικά χρόνια
και να τους τονίζετε ότι πάντα θα έχουν το ένα το άλλο.
