Κουλούρα, μπρατσάκια ή κάτι άλλο; Τι είδους σωσίβιο να επιλέξω για το παιδί μου;

Πρώτη Ιουνίου σήμερα και, παρόλο που τα σχολεία ακόμα δεν έχουν κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές, για τα παιδιά έχει επίσημα ξεκινήσει το καλοκαίρι!
 

Φυσικά καλοκαίρι χωρίς μπάνια στη θάλασσα δεν νοείται! Κυριακή σήμερα και μπορεί κάποιοι από εσάς να κάνετε μια βουτιά, αν ευνοεί ο καιρός.
Πριν όμως επισκεφτείτε τις παραλίες, βεβαιωθείτε ότι έχετε μαζί σας το κατάλληλο σωσίβιο για το παιδί σας.

Αν παλαιότερα οι γονείς είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στην κλασσική κουλούρα και τα μπρατσάκια για την ασφάλεια των παιδιών τους στη θάλασσα, στις μέρες μας οι επιλογές στα είδη σωσιβίου είναι πάρα πολλές και σίγουρα θα βρείτε κάτι που να ταιριάζει στο παιδί σας, ανάλογα με την ηλικία του.

Μέχρι τα δύο περίπου χρόνια, ο καλύτερος τρόπος για να μπει ένα παιδί στη θάλασσα είναι στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά.

Στη συνέχεια μπορεί να μπει και μόνο του, έχοντας κάποιο βοήθημα όπως:
-Σωσίβιο με καθισματάκι.
Απευθύνεται σε πιο μικρά παιδιά, που περνώντας τα πόδια τους μέσα από το κάθισμα, απολαμβάνουν άνετα τη θάλασσα
-Μπρατσάκια.
Διαχρονικά τα προτιμούν τα περισσότερα παιδιά, κατάλληλα για όλες τις ηλικίες.
-Σωσίβιο γιλέκο.
Τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει την προτίμηση πολλών γονέων, καθώς το θεωρούν περισσότερο ασφαλές.
-Κουλούρα.
Το κλασσικό σωσίβιο σε άπειρα σχέδια και χρώματα, που όμως πρέπει να χρησιμοποιείται από μεγαλύτερα παιδιά, γιατί ένα μικρό παιδί μπορεί εύκολα να αναποδογυρίσει.
-Σωσίβιο μέσης (με τουβλάκια).
Αυτού του είδους τα σωσίβια δένονται στη μέση του παιδιού και ασφαλίζουν με αγκράφα, ενώ έχουν ιμάντα, το μήκος του οποίου αυξομειώνεται για καλύτερη εφαρμογή.
-Μακαρόνι ή Σανίδα.
Χρησιμοποιούνται κυρίως στα κολυμβητήρια, αλλά μπορείτε να τα πάρετε και στη θάλασσα.
Να θυμάστε ότι, όποιο είδος σωσιβίου κι αν επιλέξετε, δεν θα πρέπει να επαναπαύεστε, αλλά όταν το παιδί σας είναι μέσα στη θάλασσα, να βρίσκεστε κοντά του και να το επιβλέπετε!

mothersblog

Γιατί δεν πρέπει να βομβαρδίζουμε με δώρα τα παιδιά μας;

Τα παιδιά που λαμβάνουν συνεχώς δώρα παραβλέπουν το γεγονός ότι μπορεί να μην έχουν την ίδια πολυτέλεια ως ενήλικες.

 

Ως γονείς είναι φυσικό να θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, εφοδιάζοντας τα με ό,τι χρειάζονται.

Πέρα από τις βασικές ανάγκες της τροφής, της ενδυμασίας και της στέγης, πολλές φορές τα «βομβαρδίζουμε» με παιχνίδια. Όμως, πόσο βλαβερή μπορεί να είναι αυτή η τακτική για τα παιδιά;

- Τα παιδιά που λαμβάνουν συνεχώς δώρα παραβλέπουν το γεγονός ότι μπορεί να μην έχουν την ίδια πολυτέλεια ως ενήλικες.

Συνήθως αυτά τα παιδιά αποτυγχάνουν να προσαρμοστούν στο εργασιακό περιβάλλον τους και να αναπτύξουν το αίσθημα της ανεξαρτησίας
- Εμφανίζουν έλλειψη εκτίμησης για αυτά που δέχονται.

Όταν ένα παιδί συνηθίζει να λαμβάνει δώρα, χάνει τη χαρά και τη λαχτάρα της αποδοχής. Θεωρεί ότι η έννοια της εκτίμησης δεν είναι πλέον απαραίτητη, αφού θα συνεχίσει ούτως ή άλλως να λαμβάνει δώρα.
- Δεν υπάρχει πλέον ανταμοιβή για την υιοθέτηση μιας σωστής συμπεριφοράς.

 Αν το παιδί δέχεται συνεχώς δώρα από τους οικείους του, η ανταμοιβή για τις σχολικές επιδόσεις ή το σωστό πρόγραμμα ύπνου δεν έχει πλέον νόημα. Έτσι, χάνεται κάθε κίνητρο που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει τη σωστή συμπεριφορά των παιδιών.
- Τα παιδιά γίνονται ανεύθυνα και επιπόλαια.

Συχνά χάνουν ή σπάνε τα παλιά τους παιχνίδια, θεωρώντας δεδομένη την αγορά ενός νέου. Η συμπεριφορά αυτή φανερώνει την απληστία από το μέρος τους, η οποία είναι πολύ πιθανό να τα ακολουθήσει στην υπόλοιπη ζωή τους.

 

creteplus

Καλό Μήνα, χαμομηλάκια!! Ιούνης ο Θεριστής...

«Στο Λιδωρίκι μπαίνονας ο Iούνης, η ζέστη και η λάβρα, όπως τη λέγανε άρχιζε ν' ανεβαίνει σιγά σιγά, ενώ τα ανέμελα τζιτζίκια έστηναν τρελλό πανηγύρι προδιαγράφοντας κι αυτά «καυτερές μέρες».

Θεριστής ονομαζόταν ο Iούνης γιατί αυτόν το μήνα ξεκινούσε στο χωριό ο Θέρος και κράταγε όλο το χωριό στο πόδι μέρα - νύχτα.
Tο χωριό κατά βάση φτωχό είχε πρώτο μέλημα να εξασφαλιστεί το «σόδιμα», για να μπει στ' αμπάρι να θρέψει τη φαμελιά. Δεν υπήρχε πεζούλα ή άκρη που να μην σπείρουν οι χωριανοί.
"Mια χρονιά προς το τραγδάκι μεριά και την άλλη προς την αντίθετη (Περιβολά - Φτελιά).
Kι έβλεπες το μήνα Iούνιο μια απέραντη θάλασσα από στάχυα να «υπακούουν» στους αθόρυβους κυματισμούς, καθώς το αεράκι χάιδευε τα μεστωμένα στάχυα.

Ήταν η ικανοποίηση για τον γεωργό πως η σοδιά του που σπάρθηκε μαζί με τον ιδρώτα του δεν πήγε χαμένη κι έτσι θα βγει κι αυτή η δύσκολη χρονιά.

Eτοιμασίες λοιπόν, και πρώτα πρώτα τα δεμάτια. Aυτά ήταν μακρυά στάχυα από σίκαλι που τα έπλεκαν για να δέσουν τα δεμάτια και τα έβαζαν αποβραδίς στα «κουρίτια», στις λιγοστές βρύσες που υπήρχαν για να «ρουπώσουν», να γίνουν πιο ευλύγιστα και ανθεκτικά. Mε την αυγούλα, σύθαμπα και πριν σκάσει ο ήλιος, άρχιζε ο θέρος.
Aφού τακτοποιούσαν οι μανάδες τα μωρά τους, είτε στο σαμάρι του ζώου είτε σε κάποια αυτοσχέδια κούνια στον ίσκιο κάποιου δέντρου, φόραγαν στα χέρια χοντρές κάλτσες για να προφυλαχθούν από τα τριβόλια και φορώντας στο κεφάλι τις άσπρες μαντήλες (βαμπακέλες) να μην τις ντραλίζει ο ήλιος, άρπαζαν τα δραπάνια και ξεκινούσαν.
Tο λιτό φαγητό (πατάτες βραστές - αμπελοφάσουλα - τυράκι) ήταν κρεμασμένο με το τράστο στην πουρνάρα για την ώρα που θα σταματούσαν να πάρουν μια μπουκιά και να ξεκουρασθούν. 

Tα χειρόβολα κατάχαμα απλωμένα, μαζεύονταν κυρίως απ' τους άνδρες και δένονταν δεμάτια για να μεταφερθούν με τα ήσυχα γαϊδουράκια στο θημονοστάσι ή στ' αλώνι για αλώνισμα.
Mα σαν έφτανε τ'απομεσήμερο κι ο ήλιος έκαιγε άφηναν τα δραπάνια για μια ανάσα στον ίσκιο, για μια μπουκιά ψωμί και μια γουλιά νερό απ' το παγούρι και οι μανάδες να βυζάξουν τα μωρά τους.
Tώρα όλα τα χωράφια που έθρεψαν γενιές και γενιές έμειναν χέρσα και έγιναν αγνώριστα μπαΐρια.»

Το αλώνισμα ήταν σωστό πανηγύρι καθώς τ' άλογα μέσα στο λιοπύρι με τους ατέλειωτους κύκλους ξεσπύριζαν τα στάχια να ξεχωρίσει ο καρπός που θα κατέληγε στ' αμπάρι για το θρέψιμο της φαμελιάς. Άντε και τα κεράσματα... άντε και λίγος αλευρίσιος χαλβάς... βοήθαγαν στ' αλώνισμα.
O βαλμάς με το καμτσίκι στο χέρι «μαστίγωνε» τ' άλογα στους συνεχείς και χωρίς σταματημό κύκλους μέχρι να ξεχωρίσει ο καρπός απ' τα άχυρα, και δόσ' του με τα βκούλια να συμμαζεύουν τα σκόρπια χερόβολα.
Όταν όλα τελείωναν, τότε άρχιζε το μαρτύριο του λιχνίσματος. Παρακαλούσαν να φυσήξει λίγος αέρας για να λιχνίσουν το αλωνισμένο στάρι να ξεχωρίσει από τα άχυρα. Tα ξύλινα φτυάρια ανεβοκατέβαιναν ψηλά λιχνίζοντας το γέννημα. Και οι ευχές έδιναν και έπαιρναν... άντε καλά μπερεκέτια... καλοφάγωτο... και του χρόνο τρανίτερο...
........................................
περισσότερα εδώ: paidika