Πώς να Σταματήσετε τη Γκρίνια του Παιδιού σας σε 10 Λεπτά!

Ποιος γονιός δεν έχει νιώσει το «σταματήστε τη γη να κατέβω!», 
όταν το παιδί του γκρινιάζει ασταμάτητα;

Η γκρίνια είναι ενοχλητική, εκνευριστική, διαβρωτική, τρελαίνει και τον πιο ψύχραιμο γονιό! Συχνά οι γονείς λένε στο παιδί «σταμάτα να γκρινιάζεις και μίλα μου σαν μεγάλος» αλλά στην πραγματικότητα είναι μικρό παιδί!

Η γκρίνια του παιδιού είναι ένα SOS, μια έκκληση για βοήθεια, αλλά χωρίς λόγια. 
Όταν το παιδιά «φορτώσουν», όταν εκνευριστούν, όταν δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα έντονα συναισθήματά τους, τότε αρχίζουν τη γκρίνια. 
Και για να μπορέσουν να σταματήσουν τη γκρίνια θα πρέπει να μάθουν στον αυτοέλεγχο και την αυτορρύθμιση.

Πώς γίνεται αυτό; Χρειάζεται να πάρουν από τους γονείς αγάπη και ηρεμία!

Πώς σταματάει η γκρίνια;
Δίνοντας στο παιδί ήρεμη αγάπη στην αγκαλιά μας!

 Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε είναι να πάρουμε το παιδί αγκαλιά, σιωπηλά, ήρεμα και να το κρατήσουμε μερικά λεπτά, 2 ως 10, μέχρι να ηρεμήσει. Δε χρειάζεται να πούμε τίποτα, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλα παρά να κρατάμε το παιδί ήρεμα και να του μεταδίδουμε την αγάπη μας. Όταν το παιδί επανέλθει, ηρεμήσει και βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικής ισορροπίας, θα έχει σταματήσει και τη γκρίνια.

Θα μου πείτε τώρα ότι 10 λεπτά είναι πολύ χρόνος, ειδικά όταν βιάζεστε να κάνετε κάτι. 
Πράγματι, αλλά δείτε το και αλλιώς: αν δε δώσετε χρόνο στο παιδί να ηρεμήσει, αν δε φτάσετε στη ρίζα του προβλήματος, που είναι ότι έχει την ανάγκη να συνδεθεί συναισθηματικά μαζί σας και να ‘γεμίσει μπαταρίες’, τότε σε άλλα δέκα λεπτά θα γκρινιάζει πάλι!

Οπότε, η επιλογή είναι δική σας: είτε θα περάσετε 10 ήρεμα λεπτά μαζί, είτε θα γκρινιάζει το παιδί κι εσείς θα εκνευρίζεστε για τα επόμενα 10 λεπτά!

Από την άλλη, τις περισσότερες φορές αυτό για το οποίο οι γονείς βιάζονται ή θέλουν να κάνουν εκείνη τη στιγμή είναι κάτι όχι και τόσο σημαντικό, το οποίο οι ίδιοι δε θα το θυμούνται στο τέλος της ημέρας. Όμως, τις φωνές, τις επιπλήξεις, τον θυμό τους ή το ξέσπασμά τους θα τα θυμάται το παιδί τους όχι μόνο ως το τέλος της ίδιας μέρας, αλλά και την επόμενη, και τη μεθεπόμενη…

Τα 10 λεπτά ήρεμης αγάπης και αγκαλιάς προς το παιδί που γκρινιάζει:

1. Βοηθάνε το παιδί να επανακτήσει την εσωτερική του ισορροπία ώστε να μη χρειάζεται να γκρινιάζει.

2. Βοηθάνε το παιδί να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και πώς να αυτορυθμίζεται στο μέλλον μόνο του.

3. Διδάσκουν στο παιδί ότι μπορεί να βρει την εσωτερική του ηρεμία και ευεξία με το να συνδεθεί με τον εαυτό του, να παρατηρήσει το συναίσθημά του και να είναι εκεί, παρόν στη διαδικασία αυτή μέχρι το άσχημο συναίσθημα να καταλαγιάσει και να περάσει. Όταν δε μαθαίνει κανείς αυτή τη διεργασία, στρέφεται στο αλκοόλ, το φαγητό, τα τσιγάρα, την τεχνολογία, για να βρει την εσωτερική του ηρεμία.

4. Γεμίζουν τις συναισθηματικές μπαταρίες του παιδιού σας ώστε η υπόλοιπη μέρα περνάει χωρίς γκρίνια.

5. Βοηθάνε το παιδί να αποφορτιστεί συναισθηματικά ή ακόμα και να κλάψει, αν αυτό χρειάζεται. Με αυτό τον τρόπο το παιδί στη συνέχεια νιώθει καλύτερα.

6. Επιτρέπουν στο παιδί να ξαλαφρώσει, να έχει λιγότερο άγχος και να είναι πιο χαρούμενο.

7. Ενισχύουν τη σχέση και τον συναισθηματικό δεσμό με το παιδί σας.

8. Βοηθάνε το παιδί σας να καταλάβει ότι είστε με το μέρος του και ότι μπορεί να βασιστεί πάνω σας, έτσι σας εμπιστεύεται περισσότερο, σας λέει την αλήθεια και συνεργάζεται μαζί σας.

9. Ενισχύουν τη δική σας συναισθηματική κατανόηση προς το παιδί σας και αυτό βοηθάει το παιδί σας να γίνει συναισθηματικά πιο έξυπνο.

10. Αποτελούν ένα είδος διαλογισμού. Σας βοηθάνε να γειωθείτε, να ηρεμήσετε και να αναλάβετε το γονεϊκά σας καθήκοντα με ανανεωμένη θετική διάθεση.

Αν το καλοσκεφτείτε λοιπόν, πρόκειται για μια πολύ καλή επένδυση 10 λεπτών! Ακόμα και αν το παιδί σας δε γκρινιάζει, δοκιμάστε μια τονωτική, αναζωογονητική αγκαλιά αγάπης!

Διαλέξτε αγάπη, ηρεμία, χαρά!

Δρ. Λίζα

Διαχείριση θυμού: Τι να κάνεις όταν το παιδί σε νευριάζει

Αποδεχτείτε τα συναισθήματα και
Αποτρέψτε την κακή συμπεριφορά.  

Το να κατανοήσουμε πώς ακριβώς αισθάνεται το παιδί μας, χωρίς να το ακυρώσουμε, αυτό είναι έμπρακτη απόδειξη της αγάπης άνευ όρων.
Το παιδί αισθάνεται αγάπη και αποδοχή, παρόλο που του βάζουμε όρια στο τι είναι αποδεκτή συμπεριφορά: «καταλαβαίνω πόσο θύμωσες που ο μικρός σου αδερφός σου χάλασε το παιχνίδι σου, όμως στο σπίτι μας δε χτυπάμε».

Ακούστε προσεκτικά τι έχει να πει το παιδί.  Πάρτε βαθιές, χαλαρωτικές ανάσες.  

Θυμηθείτε πόσο αγαπάτε το παιδί σας.  

Συνδεθείτε συναισθηματικά μαζί του και καλέστε το να εμπιστευτεί τα έντονα αρνητικά συναισθήματά του σε εσάς. 

Διδάξτε του συναισθηματική νοημοσύνη:

 

«δούλεψες τόσο σκληρά για να φτιάξεις αυτό το παζλ και η αδερφή σου του έδωσε μία και το κατέστρεψε… Τώρα είσαι τόσο θυμωμένη που δε θέλεις να καθίσεις μαζί μας στο τραπέζι για φαγητό..».

Μην ξεχνάτε ότι το να δείξετε συναισθηματική κατανόηση δε σημαίνει ότι επιτρέπετε στο παιδί σας να έχει κακή συμπεριφορά.  Αντίθετα, βάζετε όρια και επιμένετε σε αυτά και όταν ηρεμήσουν τα πράγματα κάνετε μια συζήτηση για το πώς αλλιώς μπορεί το παιδί να διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση: «Ξέρω ότι είναι δύσκολο να παραμείνεις ήρεμη όταν η αδερφή σου καταστρέψει το παζλ σου ή κάτι που έκανες, αλλά ξέρεις ότι δεν χτυπάμε επειδή πονάει και δεν είναι σωστό.  Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις σε αυτή την περίπτωση;  Για σκέψου μερικές ιδέες!».

Διαχειριστείτε το θυμό σας και Διατηρήστε την ψυχραιμία σας.  
Η δυσκολότερη, κατά γενική ομολογία! 
Άνευ όρων αγάπη, από την πλευρά του παιδιού, σημαίνει ότι το παιδί αισθάνεται ότι ο γονιός το αγαπάει έτσι και αλλιώς, χωρίς να χρειάζεται να κάνει το ίδιο κάτι (κατά την άποψή του χωρίς να χρειάζεται να έχει καλή συμπεριφορά).  
Όμως, είναι δύσκολο για τον γονιό να νιώσει και να δείξει αγάπη όταν το παιδί έχει κακή συμπεριφορά και τον βγάζει από τα ρούχα του!  Έτσι, ο γονιός νευριάζει, οργίζεται, ξεσπάει με λόγια και χάνει την ψυχραιμία του!  Φυσικά και ξέρει ότι αγαπάει το παιδί του, παρόλο που είναι θυμωμένος.  Όμως, αν ρωτήσουμε το παιδί τι νομίζει ότι αισθάνεται ο γονιός του για το ίδιο εκείνη τη στιγμή αποκλείεται να μας πει ότι νιώθει αγάπη!

Το κακό είναι ότι ο θυμός και το ξέσπασμα διδάσκουν στο παιδί ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές! 
Όταν το παιδί έχει κακή συμπεριφορά, ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι να θέσει κανείς όρια με ψυχραιμία και νηφαλιότητα –κάτι ομολογουμένως δύσκολο- και στη συνέχεια να στηρίξει με αγάπη το παιδί του στη δύσκολη στιγμή που αυτό περνάει.  Από την άλλη, μέγα μειονέκτημα του θυμού είναι ότι δείχνουμε στο παιδί ότι δεν είναι αρκετά καλό και ότι αυτό βάζει με νου του τα χειρότερα (ότι θυμώσαμε τόσο ώστε θα το εγκαταλείψουμε, θα το βάλουμε φυλακή, κλπ).  

Καλές, αλλά δύσκολες συνήθειες οι παραπάνω! 
Χρειάζεται εξάσκηση για να φτάσει κανείς να αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο τα πράγματα και να πράττει ανάλογα. 
Όμως, δεν είναι ακατόρθωτο.  Και πρόκειται για μια διαδικασία ανατροφής παιδιού που ανταμείβει και τον γονιό: η συμπεριφορά του παιδιού βελτιώνεται δραματικά, η σχέση γονιού-παιδιού βελτιώνεται και το παιδί μαθαίνει ότι είναι καλό, αγαπητό και αποδεκτό έτσι όπως είναι.  Αυτό θα πει αληθινή αγάπη, χωρίς όρους και όρια!  

Διαλέξτε αγάπη, ηρεμία, χαρά!

Γράφει για η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος
greekpsychologypages

H Σωματική Τιμωρία προκαλεί Επιθετική Συμπεριφορά

Η Σωματική τιμωρία ως τρόπος διαπαιδαγώγησης
και οι επιπτώσεις της.

 
Σωματική τιμωρία είναι η σκόπιμη επιβολή πόνου ή σωματικής δυσφορίας σε ανήλικο, με σκοπό τον έλεγχο συμπεριφοράς ή τον τερματισμό μιας πράξης και όχι τον τραυματισμό.

«Εγώ δεν χτυπώ το παιδί μου! Μόνο το χέρι του (ή τον ποπό) χτυπώ για να καταλάβει ότι κάνει κάτι κακό. Και εγώ έφαγα ''ξύλο'' και δεν έπαθα τίποτα. Έτσι έμαθα τι είναι το σωστό». 
Πολλοί γονείς δεν ξέρουν τον ορισμό της σωματικής τιμωρίας, ούτε τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ως τρόπος διαπαιδαγώγησης, με αποτέλεσμα να τη χρησιμοποιούν νομίζοντας ότι πράττουν σωστά. 
Συνήθως τείνουμε να αντιδρούμε με τον τρόπο που μας έχουν μάθει και εμάς οι γονείς μας, και επειδή αυτός ο τρόπος είναι οικείος και πολύ συνηθισμένος σε εμάς, τότε αυτόματα θεωρείται και σωστός.

Το ίδιο ισχύει και στον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Η διεθνής βιβλιογραφία βρίσκει ότι μεγάλο ποσοστό των γονέων, παγκόσμια, χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία ως τρόπο διαπαιδαγώγησης. Πιο συγκεκριμένα, μια έρευνα που έγινε σε 24 ανεπτυγμένες χώρες, έδειξε ότι το 63% των γονέων δήλωσαν ότι κάποιος μέσα στην οικογένεια χρησιμοποίησε σωματική βία ως τιμωρία σε παιδιά ηλικίας 2-4 χρονών. Επίσης, το 29% δήλωσαν ότι η σωματική τιμωρία είναι απαραίτητη για τη διαπαιδαγώγηση των
παιδιών. 
                     
 
Άλλο η κακοποίηση
Ο διαχωρισμός μεταξύ σωματικής κακοποίησης και σωματικής τιμωρίας επιβάλλεται, καθώς η σωματική κακοποίηση έχει σαφώς σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού. Κακοποίηση ορίζεται η δημιουργία τραυματισμού ως αποτέλεσμα ξυλοδαρμού ή άλλου τρόπου κακομεταχείρισης. Σωματική τιμωρία είναι η σκόπιμη επιβολή πόνου ή σωματικής δυσφορίας σε ανήλικο, με σκοπό τον έλεγχο συμπεριφοράς ή τον τερματισμό μιας πράξης και όχι τον τραυματισμό. 

Υπάρχουν πολλές μορφές σωματικής τιμωρίας οι οποίες κυμαίνονται από σοβαρές σε πιο ήπιες.
Παραδείγματα σωματικής τιμωρίας μπορεί να είναι το χαστούκι, το απότομο ή άγριο σπρώξιμο, το χτύπημα με αντικείμενο ή χωρίς, το ταρακούνημα, το απότομο τράβηγμα, το τράβηγμα των μαλλιών ή του αφτιού, το δάγκωμα και άλλα. Ψυχολόγοι και ερευνητές τοποθετούν την κακοποίηση και τη σωματική τιμωρία σε μια συνεχιζόμενη γραμμή, όπου συχνά είναι δύσκολο να διαχωριστεί το ένα από το άλλο. Ακόμα και η πιο ήπια σωματική τιμωρία μπορεί να επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχολογική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. 
Οπότε, ποιες είναι οι επιπτώσεις στα παιδιά όταν χρησιμοποιείται η σωματική τιμωρία; 
Εδώ θα αναφερθούν μερικές από αυτές, καθώς το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και μπορεί να βιώσει και να αντιδράσει με διαφορετικό τρόπο.
Εσωτερικός έλεγχος
Ο κυριότερος σκοπός για τον οποίο οι γονείς χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία είναι για να σταματήσουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά στα παιδιά τους αυτόματα, δηλαδή εκείνη τη στιγμή. Οι στρατηγικές διαπαιδαγώγησης έχουν ως απώτερο σκοπό να διδάξουν στα παιδιά τον τρόπο να αποφασίζουν από μόνα τους για το ποιες είναι οι επιθυμητές και ποιες οι ανεπιθύμητες συμπεριφορές.
Αυτός ο εσωτερικός έλεγχος βοηθά μακροπρόθεσμα στην κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, κάτι το οποίο θεωρείται πιο σημαντικό από τη στιγμιαία υπακοή.
Παρόλο που με τη σωματική τιμωρία τα παιδιά σταματούν αμέσως την ανεπιθύμητη συμπεριφορά, αποτυγχάνουν στο να αποκτήσουν εσωτερικό έλεγχο για τη συμπεριφορά τους, με αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να ρίχνουν την ευθύνη κυρίως σε εξωτερικούς παράγοντες σαν αιτία για τη συμπεριφορά τους.
Η σωματική τιμωρία δεν αναπτύσσει εσωτερικό έλεγχο, γιατί δεν διδάσκει την επιθυμητή συμπεριφορά, ούτε συμπεριλαμβάνει τις επιπτώσεις των πράξεων της συμπεριφοράς σε άλλα άτομα.  
Επίσης, μπορεί να δημιουργήσει την επιθυμία στα παιδιά να επαναλάβουν την ανεπιθύμητη συμπεριφορά χωρίς να «πιαστούν» αυτήν τη φορά. Πόσες φορές έχουμε δει παιδιά να επαναλαμβάνουν μια συμπεριφορά και να απολαμβάνουν το γεγονός ότι ο μπαμπάς και η μαμά δεν το έχουν καταλάβει; Οι θεωρητικοί επισημαίνουν πως η δημιουργία εσωτερικού ελέγχου ενδυναμώνεται περισσότερο με στρατηγικές όπου οι γονείς χρησιμοποιούν τη δύναμή τους στο ελάχιστο, ενθαρρύνουν την επιλογή και την αυτονομία, και όταν προωθούν τις επιθυμητές συμπεριφορές δίνοντας επεξηγήσεις γι' αυτές.
Επιθετικότητα
Οι ερευνητές μελετούν τη συσχέτιση μεταξύ της σωματικής τιμωρίας και της επιθετικότητας στα παιδιά για περισσότερο από 50 χρόνια. Οι μελέτες δείχνουν ότι η σωματική τιμωρία σχετίζεται άμεσα με επιθετικές συμπεριφορές στα παιδιά, στους εφήβους αλλά και στους ενήλικες. 
Δηλαδή, τα παιδιά που μεγάλωσαν με τη σωματική τιμωρία δημιουργούν πεποιθήσεις οι οποίες επιτρέπουν τη βία ή την επιθετικότητα γιατί την έχουν βιώσει σαν κάτι οικείο, με αποτέλεσμα να εκφράζουν επιθετικότητα καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής τους.  
Αν οι γονείς προωθούν τις θετικές συμπεριφορές και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν ήρεμα άτομα, τα οποία δεν χρησιμοποιούν επιθετικότητα για τον χειρισμό καταστάσεων, τότε τα παιδιά θα αντιγράψουν αυτό το πρότυπο.
Η σχέση γονέα-παιδιού
Η σωματική τιμωρία έχει αρνητικές επιπτώσεις επίσης στη σχέση γονέα και παιδιού. Η πρόκληση πόνου (όσο μικρός μπορεί να είναι, ή το τράβηγμα ή η δυνατή φωνή) δημιουργεί συναισθήματα φόβου, άγχους και θυμού στα παιδιά. Τα παιδιά μπορούν πολύ εύκολα να γενικεύσουν αυτά τα συναισθήματα απέναντι στον γονέα, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μιαν αρνητική σχέση, όπου το παιδί φοβάται και αποφεύγει τον γονέα. Ο φόβος και η αποφυγή καταλήγουν στην έλλειψη εμπιστοσύνης μέσα στη σχέση, όπου αυτό μπορεί να επιφέρει περισσότερα προβλήματα στο μέλλον.
 

Ο ψυχικός κόσμος του παιδιού
ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ διαταραχές, όπως κατάθλιψη, αλκοολισμός και χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχουν συσχετιστεί με τη σωματική τιμωρία. Μαζί με τα συναισθήματα φόβου και άγχους η σωματική τιμωρία, επίσης, μειώνει το συναίσθημα της αυτοπεποίθησης και της ειλικρίνειας, και αυξάνει το αίσθημα το παιδί να νιώθει αβοήθητο και εξευτελισμένο. 
Αυτά τα συναισθήματα, όταν είναι συνεχόμενα, μπορούν να προκαλέσουν ψυχολογικές διαταραχές. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι η σωματική τιμωρία επιφέρει περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα παρά θετικά αποτελέσματα. 
Μερικά από αυτά είναι ο μειωμένος εσωτερικός έλεγχος, η ανάπτυξη της επιθετικότητας, λόγω αντιγραφής των γονέων, και οικειότητας, η αρνητική σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού και τα ψυχολογικά προβλήματα.  
Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μπορεί να επιτευχθεί με θετικά αποτελέσματα, ως προς την ανάπτυξή τους, με τη συζήτηση, την επεξήγηση, την ενθάρρυνση της αυτονομίας τους και της επιλογής.

ΤΟΝΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ
Ψυχοθεραπεύτρια
sigmalive