Τα σημάδια που δείχνουν ότι το παιδί σας σάς φοβάται

Αυτό που επιθυμούν όλοι οι γονείς για τα παιδιά τους είναι η ασφάλεια και η ευημερία τους.
Ωστόσο, μερικές φορές μπορεί να το δείχνουν με λίγο πιο αυστηρό τρόπο από το συνηθισμένο, σε μία προσπάθεια να τους επιβληθούν.

Ακριβώς σε εκείνο το σημείο είναι που τα παιδιά αρχίζουν να φοβούνται τους γονείς και να θυμώνουν μαζί τους. Είναι η στιγμή που η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο των γονέων έχει διαταραχθεί.

Η κατανόηση και η συζήτηση σε ήρεμους τόνους είναι ο ιδανικός τρόπος προσέγγισης των παιδιών σε ανάλογες περιπτώσεις, όμως ποια είναι τα σημάδια που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε ότι τα παιδιά σας φοβούνται;

• Το παιδί σας μπορεί να μαζεύεται όταν σας ακούει να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας.

Εάν κάθε φορά που θυμώνετε είτε μαζί του είτε για κάποιο άλλο λόγο, έχετε την τάση να μιλάτε δυνατά και να κάνετε έντονες κινήσεις με τα χέρια σας, αυτό ίσως θα μπορούσε να του προκαλέσει φόβο.

• Τα παιδιά είναι λιγότερο πιθανό να προσεγγίσουν τους γονείς τους όταν έχουν ένα πρόβλημα ή θέλουν να θέσουν ένα συγκεκριμένο ερώτημα σε εκείνους.

Εάν τα παιδιά σας εμπιστεύονται σπάνια και ζητούν βοήθεια από οποιονδήποτε άλλον ενήλικα μέσα στην οικογένεια, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσετε τη μεταξύ σας σχέση εμπιστοσύνης.

• Το παιδί σας δυσκολεύεται να δείξει σημάδια αγάπης, όπως οι αγκαλιές και τα φιλιά.

Ο φόβος του προς εσάς το κρατάει σε απόσταση, παρά το γεγονός ότι είναι ανοιχτό και στοργικό προς τους άλλους. Αν τα παιδιά δείχνουν απροθυμία να σας πλησιάσουν ύστερα από έναν καβγά, θα πρέπει να μάθετε το γιατί.

• Όταν ένα παιδί βλέπει τους γονείς του αναστατωμένους σε συχνή βάση, είναι φυσικό να αρχίσει να αναρωτιέται -ειδικά αν είναι σε μικρή ηλικία- εάν πρόκειται για μια φυσική κατάσταση.

Έτσι, όταν τα παιδιά σας ρωτούν σε τακτική βάση εάν είστε θυμωμένοι ή αναστατωμένοι με κάτι, τότε θα πρέπει να κάνετε μία «συζήτηση» με τον εαυτό σας και να αναρωτηθείτε γιατί.

• Τα παιδιά συνηθίζουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους μέσα από τη ζωγραφική.

Εάν το παιδί φοβάται τους γονείς του, είναι πολύ συχνό να το δείχνει με ζωγραφιές που εκφράζουν το φόβο μέσα στο οικιακό περιβάλλον. Θα καταλάβετε εάν το παιδί σας φοβάται, όταν παρατηρήσετε ότι σας απεικονίζει με θυμωμένο βλέμμα, με τα χέρια ψηλά ή χρησιμοποιώντας σκούρα χρώματα στα σχέδια του.

infokids

Τι θα κάνεις αν το παιδί σου φύγει για σπουδές;

Γράφει η εκπαιδευτική συμβουλευτική ψυχολόγος

Δρ Καλλιόπη Εμμανουηλίδου. 

Το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς» 
Empty-nest syndrome

    Παρόλο που στις εισαγωγικές εξετάσεις πολλοί υποψήφιοι είχαν ως στόχο να περάσουν σε σχολές κοντά στο πατρικό τους σπίτι, για να αποφευχθούν τα έξοδα, πολλοί από αυτούς εισήχθησαν σε μακρινές σχολές. 

    Πολλοί γονείς θα αποχωριστούν τα παιδιά τους που πρόκειται να σπουδάσουν μακρυά τους.

Αυτός ο αποχωρισμός έχει πολλά πλεονεκτήματα για τα ίδια τα παιδιά, τα οποία θα μπορέσουν να ανεξαρτητοποιηθούν, να ενηλικιωθούν και να αποκτήσουν κοινωνικές και άλλες δεξιότητες για να μπορέσουν να εξελίξουν τη συναισθηματική τους ανάπτυξη.

Ας ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με εκείνους που μένουν πίσω και με αυτό που πολλοί έχουν αποκαλέσει ως "σύνδρομο της άδεια φωλιάς"

    Οι γονείς από την άλλη πλευρά, βιώνουν μια μεγάλη απώλεια.

Ακόμα και αν πρόκειται για ευτυχισμένη στιγμή (πρόκειται για μια επιτυχία στο κάτω κάτω), η αναχώρηση του παιδιού σημαίνει μια μεγάλη οικογενειακή αναστάτωση. Αρχικά συνήθως οι γονείς αναχωρούν μαζί με το παιδί, για να το βοηθήσουν στην εύρεση κατοικίας και να το "τακτοποιήσουν". 
    Αυτή η αποκατάσταση εξομαλύνει κάπως την απώλεια, καθώς προσφέρει στον γονιό μια τελευταία ευκαιρία να περάσει πολύ χρόνο με το παιδί του και να νιώσει ότι του προσφέρει ό,τι μπορεί, για να το "αποκαταστήσει", να το "τακτοποιήσει". Αφού διαλέγουν μαζί έπιπλα, αφού εξερευνούν παρέα τη νέα γειτονιά, αφού πολλές φορές θα βρεθεί και ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης (συγγενής που ζει ήδη στο νέο μέρος, φοιτητής που πέρασε στην ίδια πόλη κτλ.) για να νιώσουν όλοι μια ασφάλεια, ο γονιός αφήνει πια το παιδί στη νέα του ζωή.

Η επιστροφή στη νέα καθημερινότητα δεν είναι πάντα εύκολη.     Παρόλο που ο γονιός γνωρίζει ότι "τα παιδιά ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν από τη φωλιά". Αν υπάρχει ένα μικρότερο παιδί στο σπίτι, η μετάβαση είναι πολύ πιο ήπια. Αυτό το "στερνοπούλι" θα λάβει αρκετή προσοχή και θα απολαύσει ιδιαίτερη φροντίδα. Αν όμως δεν υπάρχουν (πια) άλλα αδέρφια, τότε ο γονιός έρχεται αντιμέτωπος με μια άδεια φωλιά.

    Πρόκειται για μια μεταβατική φάση στη ζωή του ζευγαριού. 
Θα παρατηρηθούν ανάμεικτα συναισθήματα χαράς, περηφάνειας, ανακούφισης, κενού, θλίψης. Πολλοί γονείς αποφεύγουν να έρθουν αντιμέτωποι με το κενό και κλείνουν την πόρτα του παιδικού δωματίου. 

Άλλοι περνούν πολύ χρόνο στο παιδικό δωμάτιο, βρίσκοντας παρηγοριά. Δε σπανίζουν τα ξαφνικά κλάματα ή οι αναίτιοι καυγάδες ανάμεσα στο ζευγάρι. 

Μάλιστα στις περιπτώσεις που προϋπήρχαν προβλήματα ανάμεσα στο ζευγάρι, το παιδί ίσως λειτουργούσε σαν κάτι που αποσπούσε την προσοχή από αυτά. Έτσι, πολλές φορές το ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο με τα δικά του προβλήματα. Από την άλλη μεριά είναι πολύ φυσιολογικό να υπάρχουν και άλλα συναισθήματα, θετικά, καθώς ο γονιός, εξουθενωμένος κι αυτός από τη δοκιμασία των εξετάσεων, ανυπομονεί να ηρεμήσει και να χαλαρώσει και να κάνει τα "δικά του", κάτι που μπορεί να τον γεμίζει με ενοχές.

Κάποιες συμβουλές αν μείνατε μόνοι στη "φωλιά" σας:

1. Τηλεφωνική επικοινωνία: δώστε στο παιδί σας να καταλάβει ότι μπορείτε να επικοινωνείτε όποτε νιώσει την ανάγκη. Αν δείτε ότι το παρακάνει, προσπαθήστε να το διευκολύνετε στην ανεξαρτητοποίησή του. Δείξτε του εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρει και μόνο του. Μην υποκύπτετε στον πειρασμό να του τηλεφωνείτε υπερβολικά συχνά. Σκεφτείτε ότι μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα σε νέες παρέες και το διακόπτετε. Προσπαθήστε να συνεννοηθείτε μαζί του σχετικά με τον τρόπο που θα επικοινωνείτε στο εξής (ποια ώρα της ημέρας κτλ.) Μη νιώσετε προσωπική απόρριψη, αν δεν μπορεί να σας μιλήσει πάντα ούτε αν διαπιστώσετε ότι περνάει πάρα πολύ καλά- δεν είστε ο μοναδικός τρόπος να νιώσει όμορφα το παιδί σας.
2. Φροντίδα του εαυτού: δεν είναι εγωιστικό να θέλουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Μετά από τη δοκιμασία των εξετάσεων αξίζετε κι εσείς να βρείτε τους ρυθμούς της καθημερινότητάς σας, να φροντίσετε περισσότερο τον εαυτό σας, να επανέλθετε σε δικούς σας ρυθμούς και να αναζητήσετε πώς θα ικανοποιήσετε τις δικές σας ανάγκες. Καλλωπιστείτε, ευχαριστηθείτε τη ζωή σας, περιποιηθείτε τον εαυτό σας, εξερευνήστε άλλους τρόπους να περνάτε όμορφα το χρόνο σας, όπως με ένα χόμπυ.
3. Σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι: αν δεν υπάρχει άλλο μέλος στην οικογένεια, θα έρθετε αντιμέτωποι με το έτερό σας ήμισυ. Σεβαστείτε ότι θα χρειαστεί χρόνος να συνηθίσετε στα νέα δεδομένα. Σεβαστείτε το κενό που βιώνετε και οι δύο γονείς και προσπαθήστε να μιλήσετε για τα συναισθήματά σας. Μη ντραπείτε να ζητήσετε τη βοήθεια του συζύγου σας, αν δυσκολεύεστε πολύ με όσα νιώθετε. Βρείτε εποικοδομητικούς τρόπους να περνάτε ποιοτικά την ώρα σας και προγραμματίστε νέες δραστηριότητες.
4. Συνέχιση του ρόλου του γονιού: μη φορτώνετε το παιδί σας με άγχος αλλά ενισχύστε του την εμπιστοσύνη και την αυτοπεποίθηση. Δίνετέ του συμβουλές όποτε σας τις ζητάει αλλά μην το παρακάνετε υπενθυμίζοντάς του αυτονόητα πράγματα. Το ότι ενηλικιώθηκε και μένει μόνο του δε σημαίνει ότι ξαφνικά δε σας χρειάζεται, ούτε ότι αντιστράφηκαν οι ρόλοι και μπορείτε να στηρίζεστε πάνω του πλέον εσείς. Συζητείστε με ειλικρίνεια με το παιδί σας τι χρειάζεται από εσάς. Διευκολύνετέ το στον "απογαλακτισμό", μην ενθαρρύνετε συχνότατη επιστροφή στο πατρικό και πάρτε το απόφαση ότι θα περάσουν και στιγμές που θα νιώσει μοναξιά, που δε θα διατραφεί καλά, που θα ξενυχτήσει, που θα "κοπεί" σε κάποιο μάθημα κτλ. Αφήστε το να πάρει μαθήματα ζωής χωρίς να το πνίγετε με υπερπροστασία.
5. Αναζήτηση βοήθειας: αποδεχτείτε ότι για ένα χρονικό διάστημα θα ζοριστείτε, μέχρι να προσαρμοστείτε. Καταλάβετε ότι πρόκειται για ένα φυσιολογικό διάστημα αναπροσαρμογής της ζωής σας και ότι σε κάθε απώλεια επιτρέπεται ένα στάδιο συναισθηματικής αναταραχής. Επιτρέψτε το στον εαυτό σας, δεν είστε φτιαγμένοι από σίδερο. Αν βέβαια διαπιστώσετε ότι ο πόνος είναι δυσβάσταχτος και ότι ήρθατε αντιμέτωποι με νέα προβλήματα που αποκαλύφθηκαν μέσα από το κενό που άφησε το παιδί που έφυγε, μπορείτε πάντα να αναζητήσετε βοήθεια από άλλους ή και ψυχολογική υποστήριξη από ειδικούς.

Καλή προσαρμογή σε αυτή τη νέα φάση της ζωής σας!

boro

Η ...«άσχημη» μάνα

Ένα κορίτσι είχε μια μάνα άσχημη στο πρόσωπο, ενώ ήταν υπόδειγμα φιλόστοργης μάνας, πλούσιας σε αγάπη προς την κόρη της.

Το κορίτσι όμως δεν έβλεπε τίποτε από την ψυχική ομορφιά της μάνας. Έβλεπε μόνο τις πολλές ουλές στο πρόσωπο της μάνας και αντιδρούσε πολλές φορές με ασέβεια και αντιπάθεια.
Η μάνα λυπόταν, όχι για τον εαυτό της, αλλά πιο πολύ για το παιδί της, οπότε μια ημέρα αναγκάστηκε και του είπε το μυστικό.

Της διηγήθηκε την ιστορία της με δακρυσμένα μάτια:

«Αγάπη μου, παιδί μου, πάνε τώρα 14 περίπου χρόνια. Τότε ήσουν πολύ μικρό παιδί, μωρό, βρέφος. Ήσουν η χαρά μου, ο θησαυρός μου. Η παρουσία σου νοημάτιζε τη ζωή μου. Και μια ημέρα είχα βγει έξω από το σπίτι, για να αγοράσω γάλα και άλλα τρόφιμα για σένα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι είδα να βγαίνουν καπνοί από το σπίτι μας, που το είχαν τυλίξει φλόγες. Εσύ ήσουν μέσα στο σπίτι και κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει. Ήξερα πως κινδύνευε η ζωή σου και σαν τρελή ρίχτηκα μέσα στη φωτιά. Όλοι προσπάθησαν να με εμποδίσουν, αλλά τους απώθησα και αψηφώντας τους καπνούς και τις φλόγες έφθασα στο κρεβάτι σου. Λίγο ακόμη και θα είχες καεί. Σε άρπαξα στην αγκαλιά μου και σε έβγαλα έξω. Εσύ, ευτυχώς, δεν έπαθες τίποτα. Εγώ όμως κάηκα στο πρόσωπο και από τότε παραμορφώθηκα. Εμένα δεν με πείραξε ποτέ αυτό, αφού έσωσα εσένα. Βλέπω μόνο ότι πειράζει εσένα...».

Η κόρη της δεν άντεξε...
Συγκινήθηκε, αγκάλιασε τη μάνα της και έκλαιγε ασταμάτητα. Τη γέμισε με δάκρυα συγκίνησης και ευγνωμοσύνης και της είπε: «Συγχώρησέ με, μανούλα, ανεκτίμητη μάνα. Δεν είμαι άξια να λέγομαι παιδί σου!».

Κι από την ώρα εκείνη άλλαξε συμπεριφορά κι έζησαν αρμονικά και ευτυχισμένα.
***
Δυστυχώς πολλές φορές είναι «άσχημη» η μάνα, γιατί μας αγαπά πραγματικά, αλλά δεν ικανοποιεί τις παράλογες και επικίνδυνες επιθυμίες μας.
Είναι «άσχημη», γιατί μας δείχνει το δρόμο του καθήκοντος, που είναι ανηφορικός και θα χρειασθεί επίπονη προσπάθεια και ιδρώτας, για να φθάσουμε στην κορυφή όμως τότε θα πετύχουμε μικρούς ή μεγάλους άθλους σαν τον Ηρακλή.
Είναι «άσχημη», γιατί μας δείχνει το δρόμο της διαρκούς θυσίας που περπατά και αυτή.
Κάποτε θα γίνει γιαγιά και περνώντας τα χρόνια, στα βαθιά γεράματά της, θα γίνει άσχημη στο σώμα και στο πρόσωπο.

Όμως το μάτι της μάνας, η καρδιά και το «χνώτο» είναι πάντα ωραία γι' αυτούς που είναι πραγματικά πολιτισμένοι, γι' αυτούς που είναι καλλιεργημένοι χριστιανοί.

tragiko.net
celebrity