Κοριτσάκι με σύνδρομο Down έμαθε από νωρίς να περπατάει και να μιλάει χάρη στην αδερφούλα του

Ένα μικρό κοριτσάκι με σύνδρομο Down έμαθε να περπατάει, να μιλάει, ακόμη και να χορεύει, μιμούμενη την μεγαλύτερη αδερφή της! Η 2χρονη Ellie Harrington, από το Cambridgeshire της Αγγλίας, ξεκίνησε από νωρίς να στέκεται στα πόδια της για να μπορεί να συμβαδίσει με την 4χρονη αδερφούλα της Evie.

Ellie Harrington, two, from Cambridgeshire, has learnt to walk early

Η 42χρονη μητέρα των κοριτσιών αναφέρει ότι ήταν η έντονη επιθυμία της μικρής να μοιάσει στην αδερφή της, που την βοήθησε να αναπτυχθεί τόσο γρήγορα.

«Τα παιδιά με σύνδρομο Down είναι οπτικοί τύποι όσον αφορά τη διαδικασία της μάθησης. Τα κορίτσια μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Αν η Evie φορέσει το φανταχτερό φόρεμα της πριγκίπισσας, το ίδιο θα κάνει και η Ellie. Τους αρέσει να παίζουν παρέα, η μία αποτελεί πιστό αντίγραφο της άλλης».

Τα παιδιά με σύνδρομο Down συνήθως μαθαίνουν και εξελίσσονται πιο αργά σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά, αν και το επίπεδο της μαθησιακής δυσκολίας είναι διαφορετικό για κάθε παιδί. Η 42χρονη μητέρα αναφέρει ότι δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένη με την πρόοδο που σημειώνει η μικρή Ellie σε τόσο νεαρή ηλικία.

«Είναι τεράστια ευχαρίστηση να τις βλέπουμε να μαθαίνουν νέα πράγματα μαζί. Αν η Evie ξεκινήσει να χορεύει, αμέσως η Ellie μπαίνει στο ρυθμό και την ακολουθεί. Συχνά τις βρίσκω να χοροπηδούν πάνω στα τραπέζια και στα κρεβάτια και να αναστατώνουν όλο το σπίτι, όμως δεν με πειράζει, είναι αναζωογονητικό να τις βλέπω μαζί».

Η μικρή Ellie διαγνώσθηκε με το σύνδρομο δύο εβδομάδες μετά τη γέννηση της.
Τότε ολόκληρη η οικογένεια συσπειρώθηκε για να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να υποστηρίξει το παιδί καθώς μεγαλώνει: «Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη όταν συνειδητοποίησα ότι η Ellie διαγνώσθηκε με σύνδρομο Down. Είναι εκπληκτικό παιδί, δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο. Είμαι τόσο περήφανη για τα δύο κορίτσια μου».

«ΟΧΙ»

«ΟΧΙ»

Αξημέρωτα ήρθες,

μα, λάθος πόρτα χτύπησες.

Στην άκρια της Βαλκανικής

σ’ αυτόνε το βραχότοπο, οπού τον λένε Ελλάδα,

ετόλμησες αυθάδικα πόρτα λαού περήφανου

με χέρι θρασύ κι αλαζονικό να βροντήξεις.

Φασίστα, σύμμαχε του ναζισμού, υπερφίαλε,

απαίτησες «αυθωρεί»[1] παράδοση!!

Δεν ήξερες… δε ρώταγες;

Έπεσες πάνω στ’ ΟΧΙ ενός λαού,

που κίνησε, από την κάθε τη γωνιά,

–πρώτη φορά ποτάμια ανάποδα πορεύονταν

και στα βουνά ανεβαίναν–

και θα ‘ταν πιότερο πολλοί, αν άφηνε ο δικτάτορας[2]

τα ΟΧΙ των Μακρονησιών να παν να πολεμήσουν.

Ενός λαού, που περγελώντας σε, για το μέτωπο τράβηξε

με το ΟΧΙ τυπωμένο στο δικό του μέτωπο.

Έκανε τ’ ΟΧΙ άρβυλα, θανατερή ξιφολόγχη.

Γένηκε η πείνα του οργή, η δίψα του αντρεία,

και φαλάγγι σε πήρε.

Κατακόκκινα αποτυπώματα πάνω στο παγωμένο χιόνι

το ΟΧΙ σχημάτιζαν,

σάρκες από ποδάρια μισοσαπισμένα σταθερά βάδιζαν

και στο κατόπι σε πήραν.

Έβγαλε η ψυχή τα δικά της ποδάρια,

τη δική της κραυγή:

ΟΧΙ.

Τέλος Οκτώβρη με μέσα Δεκέμβρη

το ΟΧΙ  επέλασε, νίκησε, σε ευτέλισε.

Δεν επέρασε καιρός, κανά δυο μήνες μόνο,

μέχρι ο Δεκέμβρης να μεσιάσει,

και τα μεγάλα σου λόγια, οι απίστευτες φανφάρες σου,

«Χαλύβδινο Σύμφωνο»[3], «Άξονας»[4], «Mare Nostrum»[5],

-λόγια, φράσεις μισότρελων κι ανόητων-

κουρέλια και της ιστορίας των ανθρώπων

βρυκόλακες γένηκαν.

Με τη φύση τα ‘βαλες, θλιβερό ανθρωπάριο:
«Αι τραχείαι οροσειραί της Πίνδου

και αι λασπώδεις χαράδραι της»[6]
Μάλιστα….

Πρόσμενες να ‘ρθει η Άνοιξη [7] για να ξανατολμήσεις,

μην κι η ντροπή σου ξεχαστεί·

μα σ’ ένα ύψωμα[8] πάλι το ΟΧΙ των Τιτάνων,

γερά ριζωμένο στις βελανιδιές ανάμεσα,

έγινε τείχος άπαρτο και πάνω του τσακίστηκες.

Θέλατε το Imperium Romanun, θέλατε το τρίτο ράιχ[9]

παντού ν’ απλωθεί, τα πάντα να πνίξει.

Το δικό σας το τέλος[10] αν γνωρίζατε….

Ε, σείς, του κόσμου οι μακελάρηδες[11],

κρεμασμένος ανάποδα ο ένας,

–η Νέμεση κρατεί το σκοινί–

ο άλλος, που σμήνη γυπάνθρωπων,

δαιμόνων μαυρόψυχων, στο έμπα τ’ Απρίλη,

καταπάνω στο ΟΧΙ μας έστειλε,

κάπου χωμένο, άφαντο, πτώμα καμένο, τρισάθλιο....  

Εκατομμύρια εξήντα ψυχές, τα «επιτεύγματά» σας.

Χώρια η δυστυχία που σπείρατε, άθλιοι,

να συνοδεύει τη ζωή και τα όνειρα

αδίκως, ακόμα, πασχόντων….

Βασιλική Π. Δεδούση

---

1. Το επίσημο ιταλικό τελεσίγραφο. … Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου. Αθήναι τη 28η Οκτωβρίου 1940/ΧΙΧ
2. Ο αριθμός των πολιτικών εξορίστων αυξήθηκε πολύ την περίοδο της δικτατορίας τουΜεταξά.
3. Τα επτά άρθρα του Χαλύβδινου Συμφώνου όπως αυτά δόθηκαν στη δημοσιότητα
4. Δυνάμεις του Άξονα
5. Mare nostrum
6. Στις 18 Νοεμβρίου 1940 ο Μουσολίνι εκφώνησε ένα δημόσιο λόγο στον οποίο ανάμεσα στα υπόλοιπα παράλογα και ανερμάτιστα, κατηγορούσε την Ελλάδα σαν υπεύθυνη για την εισβολή των Ιταλών, ενώ απέδωσε την αποτυχία των Ιταλών να καταλάβουν την Ελλάδα στην φύση του εδάφους της Πίνδου. Η ομιλία.
7. Η ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ
8. ΥΨΩΜΑ 731: Πώς ανακόπηκε η Εαρινή Επίθεση των Ιταλών στην Αλβανία, Ύψωμα 731, ο λόφος:  Ευριπίδης Χρυσάφης, ο 29χρονος Θεσσαλονικιός
9. Ναζιστική Γερμανία, γνωστή και ως Τρίτο Ράιχ, είναι το όνομα που συνήθως χρησιμοποιείται για να δηλώσει την κατάσταση της Γερμανίας τη περίοδο 1933-1945, κάτω από την ολοκληρωτική δικτατορία του Αδόλφου Χίτλερ και τη ναζιστικής ομάδας του.
10. Οι τελευταίες ώρες του Χίτλερ και του Μουσολίνι
11. Τα θύματατου Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Οι απώλειες του πολέμου

Το γάλα του Κωστάκη: Μια ιστορία της Κατοχής

Μεγάλη ἦταν ἡ χαρὰ τῶν παιδιῶν ἐκείνη τὴν ἡμέρα. Στὰ παιδικὰ συσσίτια γιὰ πρώτη φορὰ θὰ ἐμοίραζαν γάλα, ποὺ εἶχεν ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὰς Ἀθήνας πολλοὺς μῆνες. Λίγο ἔπειτα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τῶν Γερμανῶν εἶχε κι αὐτὸ γίνει εἶδος πολυτελείας.

Μὰ τώρα εὐτυχῶς ἔφθασεν ἡ πρώτη ἀποστολὴ τοῦ Διεθνοῦς Ἐρυθροῦ Σταυροῦ. Τὸ γάλα ἐβραζόταν σὲ μεγάλα καζάνια στὰ σχολεῖα καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐλειτουργοῦσαν παιδικὰ συσσίτια. Καὶ τὰ πεινασμένα Ἑλληνόπουλα δὲν ἐχόρταιναν νὰ τὸ ρουφοῦν μὲ τὰ μάτια, πρὶν ἀκόμη γίνῃ ἡ διανομή.

Τὰ φασόλια, τὰ μπιζέλια καὶ τὸ πληγούρι μόλις τὰ εἶχαν συγκρατήσειὣς τώρα στὴ ζωή. Καὶ τὰ εἶχαν πιὰ βαρεθῆ.

Τὸ γάλα ὅμως θὰ τοὺς ξανάφερνε τὸ ρόδινο χρῶμα τῆς ὑγείας.

Σ’ ἕνα συνοικιακὸ δημοτικὸ σχολεῖο τοῦ Πειραιῶς ἦταν μαθητὴς κι ὁ Κωστάκης, παιδὶ πτωχοῦ ὑπαλλήλου.

Ἡ οἰκογένειά του εἶχεν ὑποφέρει πολύ, ἑνάμισυ χρόνο ἀπὸ τὶς στερήσεις. Ἀφοῦ ἀναγκάσθηκαν στὴν ἀρχὴνὰ πουλήσουν τὰ λίγα κοσμήματα τῆς μητέρας, τὰ περισσότερα ἔπιπλα καὶ πολλὰ ροῦχά τους, τώρα τελευταῖα ἐστήριζαν ὅλες τὶς ἐλπίδες τους στὰ συσσίτια καὶ στὶς διανομές.

Ὁ πατέρας ἔπαιρνε συσσίτιο ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία του καὶ τὰ δύο παιδιά, ἡ Λέλα κι ὁ Κωστάκης, ἀπὸ τὰ σχολεῖά τους. Ὁ μισθὸς τοῦ πατέρα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δὲν ἦταν ἀρκετὸς νὰ τοὺς θρέψῃ οὔτε πέντε ἡμέρες τὸ μῆνα. Κι ἡ καημένη ἡ μητέρα ἔπρεπε νὰ βάλῃ ὅλη τὴν τέχνη της, γιὰ νὰ ἔχουν πέντε πιάτα φαγητὸ τὸ μεσημέρι καὶ πέντε τὸ βράδυ.

Ἡ πτωχὴ οἰκογένεια εἶχε κι ἕνα φιλοξενούμενο σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα. Ἦταν ἕνας Κύπριος, στρατιώτης στὸν Ἀγγλικὸ στρατό,καὶ τὸν ἔλεγαν Μιχάλη.

Εἶχε πολεμήσει γενναῖα τοὺς Γερμανούς, ἐπληγώθηκε ἐλαφρὰ στὸ δεξὶ χέρι καὶ εἶχε πιασθῆ αἰχμάλωτος. Ἀλλὰ κατώρθωσε νὰ δραπετεύσῃ καὶ τυχαῖα εἶχε κτυπήσει τὴν πόρτα τοῦ πτωχοῦ ὑπαλλήλου.

Τὸν ἐδέχθηκαν μὲ ὅλη τὴν καρδιά τους, τὸν ἔκρυψαν ἀπὸ κάθε ὕποπτο μάτι κι ἐμοιράσθηκαν μαζί του τὸ λίγο φαγητό τους. Κι οὔτε ἤθελαν ν’ ἀκούσουν τὶς παρακλήσεις του νὰ τὸν ἀφήσουν νὰ παραδοθῇ. Τὸν κίνδυνο νὰ τουφεκισθοῦν οἱ γονεῖς, ἂν τὸν ἀνεκάλυπτανοἱ ἐχθροί, ἡ οἰκογένεια δὲν τὸν ἐλογάριαζε.

- Τὸ γάλα σας θὰ τὸ πίνετε ὅλοι ἐδῶ κι ὅταν φεύγετε, θὰ μοῦ δείχνετε ἄδειο τὸ τενεκάκι σας, εἶπεν ἡ διευθύντρια στὰ παιδιὰ τὴν ὥρα τῆς διανομῆς.

Τὰ παιδιὰ εἶχαν μπῆ στὴ σειρὰ κι ἐπερνοῦσαν μπροστὰ ἀπὸ τὸ καζάνι, ἀπὸ τὸ ὁποῖο δύο διδασκάλισσες μὲ δύο μεγάλες κουτάλες ἔχυναν τὸ γάλα στὰ τενεκάκια τους. Καὶ τὸ καθένα ἐκαθόταν σ’ ἕνα θρανίο καὶτὸ ροφοῦσε γρήγορα καὶ μὲ μεγάλη εὐχαρίστησι. Κι ὅταν ἐτελείωνε,ἐπερνοῦσε μπροστὰ ἀπὸ τὴ διευθύντρια κι ἔδειχνε τὸ ἄδειο τενεκάκιτου.

Ὁ μικρὸς Κωστάκης ἐκάθησε σὲ μιὰ γωνιὰ κι ἐφαινόταν πὼς ἔπινε τὸ γάλα του. Ἔπειτα, σὲ μία στιγμὴ ποὺ ἔβγαιναν πολλὰ παιδιὰ μαζεμμένα, ἐχώθηκε ἀνάμεσά τους κι αὐτὸς μισοκρύβοντας τὸ τενεκάκιτου. Ἡ διευθύντρια δὲν ἠμποροῦσε νὰ ὑποπτευθῇ πὼς θὰ την ἐξεγελοῦσε, γιατὶ ἦταν ὁ πιὸ καλὸς μαθητὴς στὴν τάξι του. Αὐτὸ τὸ παιγνίδι τοῦ Κωστάκη ἐκράτησε μιὰ ἑβδομάδα. Μὰ στὸ τέλος ἐπιάσθηκε. Ἡ διευθύντρια δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὸ πιστέψῃ!

 

- Γιατί τὸ ἔκαμες αὐτό, Κωστάκη; Τὸν ἐμάλλωσε περισσότερο λυπημένη παρὰ θυμωμένη.

 

- Κυρία, δὲν ἔχω ὄρεξι σήμερα, ἐδικαιολογήθηκε μὲ βουρκωμέναμάτια καὶ μὲ κατακόκκινα μάγουλα.

 

Εἶχε φανερωθῆ πὼς δὲν ἔλεγε την αλήθεια. Και η διευθύντρια κατάλαβε πως κατι πολύ σοβαρό του συνέβαινε.

 

- Τὸ γάλα εἶναι ἴσα - ἴσα γιὰ τοὺς ἀνόρεκτους καὶ νὰ καθίσῃς νὰ τὸπιῇς, τοῦ εἶπε. Ὁ Κωστάκης ἐξανακάθησε κι ἤπιε τὸ γάλα του, χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ σταματήσῃ τὰ δάκρυά του. Τὸ ἀπόγευμα ἡ διευθύντρια ἐπεσκέφθηκε τὴ μητέρα τοῦ Κωστάκη καὶ τῆς διηγήθηκε τὸ πρωϊνὸ ἐπεισόδιο.

Κι ἡ μητέρα τοῦ Κωστάκη δὲν ἠμπόρεσε νὰ κρατηθῇ. Ἐγνώριζε πολὺ καλὰ τὸν καλὸ χαρακτῆρα τῆς διευθυντρίας καὶ γι’ αὐτὸ τῆς εἶπε ὅλη τὴν ἀλήθεια, πὼς ἔκρυβαν τὸ Μιχάλη, πὼς ἦταν τώρα ἡμέρες ἄρρωστος ἀπὸ κρυολόγημα καὶ πὼς τὰ δύο παιδιά της, ἡ Λέλα κι ὁ Κωστάκης, εἶχαν συμφωνήσει κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους νὰ τοῦ φέρνουν τὸ γάλα τους. Κι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς ἔβλεπαν πὼς τὸ γάλα ἦταν πιὸ ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ἄρρωστο παρὰ γιὰ τὰ παιδιά τους. Δυστυχῶς δὲν εἶχαν ἐμπιστοσύνηνὰ τοῦ φέρουν καὶ γιατρό.

- Ὁ Κωστάκης νὰ πίνῃ τὸ γάλα του, εἶπε τότε ἡ διευθύντρια μὲ συγκίνησι, γιατὶ εἶναι ἀδύνατος. Κι ἐγὼ θὰ ἐξοικονομῶ ἄλλο γιὰ τὸνἄρρωστο καὶ μὲ τρόπο θὰ σᾶς τὸ φέρνω ἡ ἰδία. Αὔριο θὰ φέρω καὶ γιατρό,στὸν ὁποῖο μπορεῖτε νὰ ἔχετε ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη.

 

Ὁ Κωστάκης εἶχε προσθέσει δύο ἀκόμη προστάτες τοῦ Μιχάλη, τὴ διευθύντριά του καὶ τὸ γιατρό. Κι ὣς τὴν ἡμέρα, ποὺ ἔφυγαν οἱ Γερμανοί, τὸν ἐφύλαξαν πολὺ καλὰ κρυμμένο.

 

panagiaalexiotissa