Αφιερωμένο στον Νίκο Ρωμανό,
ένα πληγωμένο πουλί,
μέσα στη χούφτα μας.
Κι αν έφταιξε, ...
πώς θ' αντέξουμε, πώς;
να το συνθλίψουμε;
Κι είναι στη χούφτα μας,
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση φτερούγας,
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση ποδιοῦ,
και θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί.
Είναι το δικό μας παιδί.
ένα πληγωμένο πουλί,
μέσα στη χούφτα μας.
Κι αν έφταιξε, ...
πώς θ' αντέξουμε, πώς;
να το συνθλίψουμε;
Κι είναι στη χούφτα μας,
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση φτερούγας,
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση ποδιοῦ,
και θα μπορούσε να είναι το δικό μας παιδί.
Είναι το δικό μας παιδί.
Το χαμομηλάκι
Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι πότε καὶ πῶς
κράτησα στὴ χοῦφτα μου ἕνα πληγωμένο πουλὶ
πού εἶχε ἀφεθεῖ στὸ ἔλεός μου
καὶ μὲ κοίταζε ἐπίμονα σὰν κάπου νὰ μ' εἶχε ξαναδεῖ,
καὶ μὲ κοίταζε περίλυπα
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση φτερούγας,
χωρὶς μιὰ τόση δὰ κίνηση ποδιοῦ.
Οὔτε ποὺ θυμᾶμαι.
Μπορεῖ, μάλιστα, ποτὲ νὰ μὴν ἔγινε αὐτὸ
κι ὅμως τὸ βλέμμα του μ' ἀκολουθεῖ χρόνια τώρα,
μπορεῖ νὰ μὴν ἔγινε
κι ὅμως τὸ νιώθω χρόνια τώρα στὴ χοῦφτα μου
νὰ μὴ χάνει εὐκαιρία νὰ μὲ κοιτάξει
νὰ καραδοκεῖ μόλις ἀνοίξω τὴ χοῦφτα
νὰ μὲ κοιτάξει.