Ο «Άσχημος», που μου άλλαξε τη ζωή!!

Όλοι στο συγκρότημα διαμερισμάτων ήξεραν ποιος ήταν ο «Άσχημος». Ο «Άσχημος» ήταν ένας μικρός γάτος που περιφέρονταν στη γειτονιά και αγαπούσε τρία πράγματα σε αυτόν το κόσμο: να παλεύει με τους άλλους γάτους, να τρώει σκουπίδια αλλά και τα χάδια, όταν τα έβρισκε.

Ο συνδυασμός αυτών των πραγμάτων σε συνδυασμό με την ζωή που πέρασε στους δρόμους, είχαν την επίδρασή τους στον «Άσχημο».

Για παράδειγμα ο μικρός γάτος είχε μόνο ένα μάτι και εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει το άλλο, βρίσκονταν στη θέση του μια τρύπα. Δεν είχε όμως μόνο αυτό το πρόβλημα. Του έλειπε και το αυτί από την ίδια πλευρά που δεν είχε μάτι, ενώ το αριστερό του πόδι πρέπει να είχε σπάσει άσχημα στο παρελθόν και να επουλώθηκε με αφύσικο τρόπο γιατί στο περπάτημα του, δεν θύμιζε με τίποτα μια γάτα.
Όλοι είχαν προειδοποιηθεί να μην αγγίξουν αυτή τη γάτα. Ένας άντρας όμως το έκανε και του άλλαξε τη ζωή.

 Ο «Άσχημος» θα ήταν ένας όμορφος άσπρος γάτος, αν δεν υπήρχαν οι πληγές που κάλυπταν το τρίχωμα του, στο κεφάλι του, στο λαιμό του, ακόμη και στους ώμους του. Κάθε φορά που κάποιος έβλεπε τον «Άσχημο» είχε πάντα την ίδια αντίδραση: «Πω πω, πόσο άσχημη είναι αυτή η γάτα!!!»
Όλα τα παιδιά είχαν προειδοποιηθεί να μην τον αγγίζουν και οι ενήλικες του πέταγαν πέτρες, τον κλωτσούσαν και τον έδιωχναν όταν προσπαθούσε να πλησιάσει στις πόρτες τους.
Ο «Άσχημος» είχε πάντα την ίδια αντίδραση στις επιθέσεις των ανθρώπων. Αν του πέταγες νερό με το λάστιχο, στέκονταν πάντα ακίνητος μέχρι να βαρεθείς και να σταματήσεις. Αν του πέταγες πέτρες, αντί να τρέξει, σε πλησίαζε περισσότερο και έτριβε το ψηλόλιγνο σώμα του στα πόδια σου, σαν να σε συγχωρούσε για τη πράξη σου. 

Κάθε φορά που ο «Άσχημος» έβλεπε μικρά παιδιά, έτρεχε γρήγορα προς το μέρος τους για να ακουμπήσει με το κεφάλι του τα χέρια τους, ικετεύοντας για την αγάπη τους. Αν αυτά δεν τον έδιωχναν αμέσως, έπαιρνε θάρρος και άρχιζε να γλύφει με μανία τα παπούτσια, τα παντελόνια ότι μπορούσε να βρει, σαν τους έλεγε «Ευχαριστώ που με αποδέχεστε όπως είμαι».
Μια μέρα ο «Άσχημος» θέλησε να μοιραστεί την αγάπη του με το όμορφο χάσκι ενός γείτονα. Το χάσκι όμως δεν ήταν τόσο ευγενικό και φιλικό με τον Άσχημο.
Όλοι η γειτονιά άκουσε τις κραυγές του δύστυχου γάτου την ώρα που το χάσκι τον δάγκωνε άσχημα σε όλο του το σώμα. Κάποιοι φιλεύσπλαχνοι γείτονες μόλις κατάλαβαν τι συμβαίνει, έτρεξαν για να τον βοηθήσουν. Ήταν όμως πολύ αργά για τον «Άσχημο». Όταν πλησίασαν ήταν πια φανερό ότι η θλιβερή ζωή του, είχε φτάσει στο τέλος της.
Ο «Άσχημος» ήταν ξαπλωμένος στη μέση μιας μεγάλης κόκκινης κηλίδας. Τα πίσω πόδια και το κάτω μέρος της πλάτης του, είχαν πάρει ένα αφύσικο σχήμα, ενώ είχε τρομερές πληγές σε όλο του το σώμα.
Κάποιος άντρας, τον λυπήθηκε, τον σήκωσε και προσπάθησε να τον μεταφέρει στο σπίτι του για να τον περιποιηθεί. «Καθώς τον μετέφερα, μπορούσα να ακούσω τον συριγμό και το λαχάνιασμα του. Μπορούσα να αισθανθώ τον αγώνα που έδινε για να κρατηθεί στη ζωή» είπε αργότερα.

Την ώρα που ο άντρας έτρεχε προς το σπίτι του κρατώντας στην αγκαλιά του το τραυματισμένο γατί, κάτι ένιωσε. Γύρισε το βλέμμα του και είδε τον ετοιμοθάνατο «Άσχημο» να προσπαθεί, με όση δύναμη του είχε απομείνει, να τρίψει το κεφάλι του πάνω του. Ο άντρας τον χάιδεψε και αυτός γύρισε, τον κοίταξε με το ένα του μάτι και άρχισε να κάνει αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν όλα τα γατιά όταν νιώθουν χαρά και ευχαρίστηση. Ακόμα και στις τελευταίες της στιγμές, μέσα σε τρομερούς πόνους, αυτή η σημαδεμένη γάτα το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη αγάπη, ίσως και λίγη συμπόνια. 

«Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ο «Άσχημος» είναι το πιο όμορφο, το πιο τρυφερό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου» είπε ο άντρας αργότερα. «Δεν προσπάθησε ούτε μια φορά να με δαγκώσει, να με γρατσουνίσει ή να παλέψει για να με αποφύγει. Ο «Άσχημος» απλά με κοίταξε σαν να μου εμπιστευόταν απόλυτα τη ζωή του, σαν να γνώριζε ότι θα μπορούσα να του ανακουφίσω τον πόνο του». 

Ο «Άσχημος» τελικά πέθανε πριν προλάβει ο άντρας να φτάσει στο σπίτι του.
«Κάθισα σε κάποια σκαλοπάτια με το νεκρό γατί στην αγκαλιά μου για αρκετή ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς ένα σημαδεμένο, παραμορφωμένο μικρό αδέσποτο μπόρεσε και άλλαξε έτσι τη ζωή μου. Πως μου δίδαξε μέσα σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα τι σημαίνει να έχεις πραγματική καθαρότητα του πνεύματος, να αγαπάς τόσο απόλυτα και τόσο αληθινά. Να δίνεις, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα.
Ο «Άσχημος» μου έμαθε πολλά περισσότερα για την προσφορά και τη συμπόνια από χίλια βιβλία, διαλέξεις ή τηλεοπτικές εκπομπές. Γι "αυτό θα τον ευχαριστώ για πάντα. Ο «Άσχημος» ήταν σημαδεμένος εξωτερικά, αλλά εγώ ήμουν σημαδεμένος εσωτερικά. Ήταν ώρα για μένα να προχωρήσω και να μάθω να αγαπώ αληθινά και βαθιά. Για να δώσω τον εαυτό μου σε εκείνους που νοιάζονται για μένα.»
Κάποιοι άνθρωποι θέλουν να είναι πιο πλούσιοι, κάποιοι πιο επιτυχημένοι και κάποιοι άλλοι πιο όμορφοι. Ο άντρας όμως από εκείνη την μέρα, όπως είπε, θα προσπαθήσει απλά να γίνει πιο άσχημος. 

dinfo.gr
thesecretrealtruth

Marvin Callahan: Ο δάσκαλος που δεν άντεχε να βλέπει τους μαθητές του πεινασμένους

Αυτός ο δάσκαλος όταν είδε πόσα παιδιά μπαίνουν στην τάξη του πεινασμένα έκανε το πιο όμορφο πράγμα

Μεγαλώνοντας σε μια φτωχογειτονιά του Αλμπουκέρκη, στο Νέο Μεξικό, ο Μάρβιν Κάλαχαν γνώρισε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μεγαλώνεις χωρίς να υπάρχουν στο σπίτι ούτε τα στοιχειώδη. Ο πατέρας του έφευγε κάθε πρωί για την δουλειά και γυρνούσε το βράδυ ενώ η μητέρα του έμενε στο σπίτι για να φροντίσει τα παιδιά.

 

This Teacher Gives Money From His Own Pocket To Feed His Hungry First-Graders

 

Ο Κάλαχαν πήγε σε καθολικό σχολείο για το οποίο έπρεπε να πληρώνει δίδακτρα κάθε μήνα. Η οικογένειά του όμως αδυνατούσε να πληρώσει όλο το χρηματικό ποσό. "Τα δίδακτρα ήταν 29 δολάρια το μήνα και η μητέρα μου τους έστελνε μέσα σε φάκελο 1, 2, 3, 5 δολάρια, όσα μπορούσε να βρει", είπε ο Κάλαχαν στην Huffington Post.
Παρά τις τρομερές οικονομικές δυσκολίες, όμως, φαγητό υπήρχε πάντα στο τραπέζι, κι ας ήταν το ίδιο με τις προηγούμενες μέρες.

Ο Κάλαχαν παρά τις δυσκολίες τελικά κατάφερε να γίνει δάσκαλος. Διδάσκει στα δημοτικά σχολεία του Αλμπουκέρκη τα τελευταία 21 χρόνια και έχει δει πολλούς μαθητές του να μπαίνουν στην τάξη πεινασμένοι.
Όταν ξεκίνησε να διδάσκει για πρώτη φορά δεν είχε ιδέα ότι υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά στην περιοχή του που υποφέρουν. Τόσοι άστεγοι και άνεργοι που αδυνατούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα πιάτο φαγητό.

Ο Κάλαχαν δεν έμεινε μόνο στην διαπίστωση του προβλήματος. Κάθε μέρα προσπαθεί να προσφέρει ότι μπορεί στους μικρούς μαθητές του, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου.

 

Κάθε πρωί, μπαίνει στην τάξη και ζητάει από τους μαθητές του να του πουν αν έχουν φάει πρωινό. Όσα παιδιά δεν έχουν φάει, τα στέλνει στο κυλικείο να αγοράσουν κάτι, το οποίο στη συνέχεια πληρώνει ο ίδιος ή τους δίνει κάτι από το ντουλάπι του. Μερικές φορές το μεσημεριανό, το οποίο παρέχεται από το σχολείο, είναι το τελευταίο γεύμα της ημέρας γι' αυτά τα παιδιά. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το τι τρώνε αυτά τα παιδιά τα σαββατοκύριακα.

Πριν από δύο χρόνια ο Κάλαχαν, γνωρίζονταν το πρόβλημα, είχε μια πολύ όμορφη ιδέα. Αγόρασε πολλά σακίδια και κάθε Παρασκευή τα γέμιζε με τρόφιμα. Όταν χτυπούσε το τελευταίο κουδούνι, έδινε από ένα σακίδιο στα παιδιά που γνώριζε ότι αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.
Το πρόγραμμα, το οποίο συνεχίζει ο Κάλαχαν με την βοήθεια της σχολικού συμβούλου Κάρεν Μεντίνα, σήμερα στέλνει κάθε σαββατοκύριακο 37 σακίδια γεμάτα τρόφιμα σε παιδιά των οποίων οι οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Συνταξιούχοι καθηγητές έρχονται κάθε Πέμπτη και γεμίζουν τα σακίδια με είδη διατροφής, τα οποία την Παρασκευή μοιράζονται στους μαθητές που έχουν εγγραφεί στο πρόγραμμα.
"Μακάρι να μπορούσα να πάρω αυτά τα παιδιά στο σπίτι μου, αλλά δεν μπορώ. Ελπίζω μόνο ότι όπως εγώ όταν φτάνω στο σπίτι μου, ανοίγω το ψυγείο και βρίσκω μέσα φαγητό, έτσι και οι μαθητές μου όταν ανοίγουν τα δικά τους ψυγεία να βρίσκουν και εκείνοι".

enallaktikos

Ένας έφηβος τον πλησίασε να τον ληστέψει, τότε εκείνος... Julio Diaz, A victim treats his mugger right.

Ο Χούλιο Ντίαζ έχει μια καθημερινή ρουτίνα. Κάθε βράδυ, ο 31χρονος κοινωνικός λειτουργός μπαίνει στο μετρό και βγαίνει στο Μπρονξ, για να φάει στο αγαπημένο του εστιατόριο.
--------------------------
"I figure, you know, if you treat people right, you can only hope that they treat you right. It's as simple as it gets in this complicated world."

Julio Diaz,

A victim treats his mugger right.

Αλλά μια νύχτα το ταξίδι του Ντίαζ μέχρι το Μπρόνξ πήρε μια απροσδόκητη τροπή. Ο άντρας μπήκε βιαστικά στον σχεδόν άδειο σταθμό και όπως κατέβαινε τα σκαλοπάτια για να φτάσει στο τρένο, είδε κάποιο αγόρι να τον πλησιάζει.

Όταν πλησίασε περισσότερο κοντά του, παρατήρησε ότι ο έφηβος κρατούσε μαχαίρι.

«Ήθελε τα λεφτά μου. Γι “αυτό ακριβώς του έδωσα το πορτοφόλι μου και του είπα, «Ορίστε»» θυμάται ο Ντίαζ.
Καθώς ο έφηβος άρχισε να τρέχει για να απομακρυνθεί γρήγορα από το σημείο, ο Ντίαζ του φώναξε, «Σταμάτα! Περίμενε ένα λεπτό. Έχεις ξεχάσει κάτι. Αν έχεις σκοπό να ληστεύεις ανθρώπους για το υπόλοιπο της νύχτας, τότε χρειάζεσαι και το παλτό μου για να σε κρατάει ζεστό».
Ο νεαρός σταμάτησε, γύρισε, κοίταξε με απορία τον Ντίαζ και τον ρώτησε, «Το εννοείς; Γιατί το κάνεις αυτό;»
Ο Ντίαζ του απάντησε, «Αν είσαι διατεθειμένος να διακινδυνεύσεις την ελευθερία σου για μερικά δολάρια, τότε υποθέτω ότι έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη τα χρήματα που έχω στο πορτοφόλι μου. Εγώ απλά είχα μαζί μου αυτά τα χρήματα για να φάω σε ένα εστιατόριο που μου αρέσει. Αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα τότε θα το ήθελα πολύ να έρθεις μαζί μου για να μου κάνεις παρέα».
Απλά σκέφτηκα ότι αυτό το παιδί χρειάζεται πραγματικά βοήθεια. Αν δεν του την πρόσφερα εγώ εκείνη τη στιγμή, ποιος ξέρει τι κατάληξη θα είχε η συνάντηση του με το επόμενο θύμα του.» θυμάται ο Ντίαζ.
Ο άντρας μαζί με τον έφηβο πήγαν τελικά στο εστιατόριο και έκατσαν σε ένα τραπέζι κοντά στην πόρτα.

«Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, ο μάγειρας, ο σερβιτόρος, ο λαντζιέρης, όλοι πέρασαν για να με χαιρετήσουν. Το παιδί τότε με ρώτησε με απορία, «Σας ξέρουν όλοι εδώ. Είναι δικό σας το εστιατόριο;»
«Όχι, απλά τρώω εδώ κάθε μέρα» του απάντησα.
«Μα είσαι ευγενικός ακόμη και με αυτόν που πλένει τα πιάτα!» με ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία.
«Φυσικά. Δεν έχεις μάθει από μικρός ότι πρέπει να είσαι ευγενικός με όλους τους ανθρώπους;»
«Ναι, αλλά δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή συμπεριφέρονται όντως με αυτόν τον τρόπο».

Όταν ο Ντίαζ τον ρώτησε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του, το πρόσωπο του σκοτείνιασε. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να του απαντήσει. Για να μην τον φέρει σε δύσκολη θέση, άλλαξε γρήγορα θέμα συζήτησης.

Όταν το γεύμα τελείωσε και έπρεπε να πληρώσουν τον λογαριασμό, ο Ντίαζ είπε στον νεαρό: «Μάλλον ήρθε η ώρα να πληρώσουμε αυτά που φάγαμε. Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα λεφτά μου τα έχεις εσύ. Θέλεις να μου δώσεις πίσω το πορτοφόλι μου και εγώ θα σε κεράσω με μεγάλη μου χαρά».
Ο έφηβος ούτε καν το σκέφτηκε και επέστρεψε αμέσως το πορτοφόλι στον Ντίαζ. Εκείνος πλήρωσε και στη συνέχεια έβγαλε 20 δολάρια και τα έδωσε στον νεαρό.
«Του έδωσα 20 δολάρια, ίσως αυτά μπορέσουν κάπως να τον βοηθήσουν. Δεν ξέρω. Μόνο που του ζήτησα κάτι για αντάλλαγμα. Του ζήτησα το μαχαίρι του. Αν και δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα, το αγόρι το έβγαλε και μου το έδωσε.
Όταν έφτασα σπίτι είπα στη μητέρα μου τι μου συνέβη. Η απάντηση της:
«Είσαι ο τύπος του ανθρώπου πως αν κάποιος τον ρωτήσει τι ώρα είναι, αυτός θα βγάλει και θα του χαρίσει το ρολόι του» μου είπε χαμογελώντας.
«Στη ζωή μου έχω καταλάβει ότι αν αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους με καλοσύνη, αυτοί θα σου φερθούν με τον ίδιο τρόπο. Είναι κάτι πολύ απλό σε έναν τόσο περίπλοκο κόσμο» είπε ο Ντίαζ.
newsrebel

Ο Έλληνας καλλιτέχνης Πέτρος Βρέλλης ζωντάνεψε την «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) του Van Gogh

Για μια περίοδο της ζωής του ο Van Gogh ήταν γοητευμένος με την ζωγραφική νυχτερινών τοπίων και ουρανών γεμάτων αστέρια.

Η «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) ζωγραφίστηκε ενώ ήταν στο άσυλο το Saint-Remy το 1889 και αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία καλλιτεχνικά επιτεύγματα. Είναι από τους πιο γνωστούς πίνακες στο σύγχρονο πολιτισμό και σαν εικόνα, από τις πιο αντιγραμμένες και αναπαραγμένες.

Ο νυχτερινός ουρανός  είναι ένα σημείο του πίνακα με απίστευτη ενέργεια ενώ κάτω από τα αστέρια που εκρήγνυνται, το χωριό βρίσκεται σε απόλυτη ηρεμία. Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία και το πένθος.

-----------------------------------------------

Δημιουργός του, αυτός που κατάφερε να δώσει κίνηση στην «Έναστρη Νύχτα», είναι ο 38χρονος Πέτρος Βρέλλης. Ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στο επάγγελμα (δουλεύει στην Περιφέρεια Ηπείρου), αλλά και απόφοιτος του Τμήματος Πλαστικών Τέχνης και Επιστημών Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, το μεγάλο του χόμπι, όπως λέει ο ίδιος, είναι ο πειραματισμός. Με την «Έναστρη Νύχτα» πειραματίστηκε και κέρδισε.

Αλλά ο θάνατος δεν ήταν δυσοίωνος για τον Van Gogh. «Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι,» είχε πει, «Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ’ ένα αστέρι.»

Ο καλλιτέχνης σ’ ένα από τα γράμματά που έστειλε στον αδελφό του Theo, γράφει: «Αυτό το πρωί είδα την εξοχή από το παράθυρό μου πολύ πριν από την ανατολή, με τίποτε άλλο παρά μόνο με το αστέρι του πρωινού, το οποίο φαινόταν πολύ μεγάλο.» Αυτό το αστέρι του πρωινού ή η Αφροδίτη, μπορεί να είναι το μεγάλο άσπρο αστέρι ακριβώς αριστερά του κέντρου στο The Starry Night.

O Van Gogh ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος και γι’ αυτό αρκετοί αποδίδουν την υπέρβασή του στο ορατό και την δημιουργία φανταστικών προβολών, όπως το σπειρώδες νεφέλωμα, απόρροια θρησκευτικών παραισθήσεων. Μια άλλη εκδοχή , αποδίδει την παρουσία των ένδεκα αστεριών στον πίνακα, στο παρακάτω απόσπασμα από την Γένεση: (Γεν. 37,9) «Είδεν όμως και ένα άλλο όνειρον, το οποίον διηγήθη στον πατέρα και τους αδελφούς του, και είπεν· “ιδού εις ένα άλλο όνειρον, που είδον, μου εφάνη ως εάν ο ήλιος και η σελήνη και ένδεκα αστέρες με προσκυνούσαν”».

Είτε αυτή η θρησκευτική έμπνευση είναι αληθινή ή όχι, είναι γνωστό ότι αυτός ο πίνακας δεν είναι η μοναδική απεικόνιση έναστρου ουρανού που έχει ζωγραφίσει.

 

freeweird

Το Σκλαβοπάζαρο στην Ελλάδα καλά κρατεί...

 

ΕΞΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΚΛΑΒΟΙ - ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΤΟ TRAFFICKING

 

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εστιάζουμε στο κεφάλαιο της ντροπής.
 

Της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα - Queen.gr

Ισχύει και εδώ ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Στα χρόνια του μνημονίου, η ανάγκη για φτηνή και αδήλωτη εργασία εκτόξευσε στα ύψη τον αριθμό των παιδιών-σκλάβων στη χώρα μας ενώ την ίδια στιγμή, η έλλειψη ρευστού έχει μειώσει δραματικά το εμπόριο λευκής σαρκός.
Τα παιδιά-θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα σχεδόν εξαπλασιάστηκαν.
Mειώθηκε, όμως, ο αριθμός των γυναικών που πέφτουν θύματα trafficking.
Το παραπάνω συμπέρασμα, προκύπτει από τα στοιχεία που μας παραχώρησαν η ΜΚΟ «Άρσις», ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) και η ΜΚΟ «Α21», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Την εξαετία 2003-2009 εντοπίσαμε 450 παιδιά στον δρόμο. Το 2013, εντοπίσαμε 427. Και φέτος, δυστυχώς ο αριθμός θα είναι περίπου ο ίδιος» λέει η Βαλμπόνα Χυστούνα, υπεύθυνη για τα θέματα εμπορίας ανηλίκων του Κέντρου Υποστήριξης Νέων της «Άρσις». Εδώ και έντεκα χρόνια, η ίδια και η ομάδα της δουλεύει καθημερινά στο δρόμο, διάφορες ώρες της ημέρας και προσεγγίζει παιδιά-θύματα. Ενδεικτικά, έπειτα από 15ήμερη εντατική έρευνα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, εντόπισαν 76 παιδιά μόνο στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας και 61 στη Θεσσαλονίκη.

Σχεδόν καθημερινά περίπου 100 παιδιά βρίσκονται σταθερά στους δρόμους των δύο μεγάλων πόλεων, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Από τον Γενάρη μέχρι τον Σεπτέμβριο, εντοπίστηκαν στην Θεσσαλονίκη, 96 παιδιά αλβανικής καταγωγής, 81 παιδιά από τη Βουλγαρία, 51 από την Ελλάδα και 6 από τη Ρουμανία.
 

Κατά μέσο όρο τα παιδιά εργάζονται συνεχώς από 6 έως και 12 ώρες την ημέρα. Σύμφωνα με την κ. Χυστούνα, παλιότερα η πλειοψηφία των παιδιών, ήταν αλβανικής καταγωγής ενώ σήμερα, είναι Ρομά. Στην Θεσσαλονίκη τα περισσότερα παιδιά των δρόμων είναι ρομά από τη Βουλγαρία και την Αλβανία, ενώ στην Αθήνα, ρομά από τη Ρουμανία και την Αλβανία. «Εδώ και δύο χρόνια συναντάμε και Ελληνάκια στους δρόμους» τονίζει η ίδια.

Στο παρελθόν το φαινόμενο είχε επεκταθεί παντού. Πλέον, τα παιδιά έχουν συγκεντρωθεί στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.
«Μετακινούνται από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία» όπως λέει η ερευνήτρια της «Άρσις», «αλλά και από Βουλγαρία σε άλλες χώρες. Τα Ελληνάκια, μετακινούνται εσωτερικά: από την Ξάνθη στην Θεσσαλονίκη και από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Και το καλοκαίρι στα νησιά».

Παιδιά σκλάβοι, ηλικίας ημερών μέχρι 18 ετών. Έχουν «ζήτηση» οι κερδοφόρες ηλικίες. Αυτές θεωρούνται ότι είναι από 5 έως 12 ετών. Μέσα στην κρίση, αυξήθηκαν τα παιδιά-σιδεράδες. Αυτά που βουτάνε μέσα στους κάδους και βγάζουν έξω σίδερα και ανακυκλώσιμα, για να τα δώσουν στους μεγαλύτερους

«Έχουν φύγει από τα φανάρια. Το ίδιο ζήσαμε το 2007-2010, όταν σε κάθε φανάρι της χώρας υπήρχαν παιδιά. Τώρα μεταφέρονται στις πλατείες, στις καφετέριες, στις ταβέρνες, εκεί όπου ο άλλος θα δώσει πιο εύκολα. Ζητιανεύουν σε μεγάλους δρόμους ή σε εμπορικά κέντρα, πουλάνε λουλούδια, αναπτήρες, μπρελόκ, καθαρίζουν σε κάποια σημεία τζάμια» αναφέρει η κ. Χυστούνα. Η ομάδα της αποτελείται από δύο άτομα, τα οποία μιλάνε τη γλώσσα των παιδιών. Χαρτογραφούν το φαινόμενο- τα σημεία όπου κακοποιούνται τα παιδιά και στη συνέχεια παρατηρούν υπό ποιες συνθήκες βρίσκεται το παιδί σ' αυτό το σημείο, παρατηρούν αν και ποιοι του δίνουν εντολές και πώς του συμπεριφέρονται» συμπληρώνει.

Σύμφωνα με την ερευνήτρια της «Άρσις», «παλιότερα, οι διακινητές, έπαιρναν τα παιδιά...