Μαρία Πολυδούρη: «Μόνο γιατί μ' αγάπησες» - Σχόλια

 

Μαρία Πολυδούρη: Αγαπημένη και παραγνωρισμένη

 

Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)

Σχόλια
Μαρία Πολυδούρη, «Μόνο γιατί μ' αγάπησες»

1. Συνήθως η αυθορμησία είναι το έδαφος της πρώτης ύλης, που έρχεται άμεσα από την ψυχή μαζί με τη φωνή, η ίδια η φυσική φωνή ως φορέας αισθημάτων. Χρειάζεται πάντα και κάτι άλλο για να γίνει ποίηση αυτή η πρώτη ύλη. Χρειάζεται η τέχνη, που θα μετουσιώσει την ύλη σε μουσική, αφού την απαλλάξει από το βάρος της ζωτικής ανάγκης, που την κρατεί στο επίπεδο των αισθηματικών εκκενώσεων. Και όμως η ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη μοιάζει να 'ναι ευθύς αμέσως έτοιμη, χωρίς νά 'χει ανάγκη να υποστεί αυτή την αλλοίωση και διαμόρφωση, σάμπως ο παράγων Τέχνη νά 'ναι σύμφυτος με την ύλη και βγαίνει μαζί της με τη φωνή. Κινδυνεύει να μην είναι αποτέλεσμα από τη διαμορφωτική ενέργεια του πνεύματος, αλλά κατάσταση της ψυχής.
[...] Τα αισθήματα επίσης είναι γνωστά, μάλλον ένα και μόνον αίσθημα: ο έρωτας και μάλιστα ο πιο γνήσια γυναικείος αισθηματικός έρωτας με τις αποχρώσεις της μελαγχολίας, νοσταλγίας, περιπάθειας, τρυφερότητας, θανάσιμης απελπισίας. Όμως όλα τούτα τα γνωστά τα σώζει μια πνοή αλήθειας, που ενώ είναι κατάσταση ζωής, δεν βουλιάζει στη πεζολογία που πληγώνει, κατορθώνει και κινείται τις περισσότερες στιγμές επάνω απ' την τριβή, είναι, να πει κανείς, το τριμμένο διασωμένο μέσα σ' έναν αέρα μουσικής, που βεβαιώνει την παρουσία της ψυχής, μιας ψυχής γυναικείας με την ιδιαίτερη εκείνη υφή της θηλυκότητας.
[...] Το βλέπει κανείς πως η ποίηση αυτή είναι σκέτη, απλή ομιλία και εξομολόγηση.
[...]

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο.
…
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξης μου στέμμα.
…
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

Ο έρωτας από αισθηματική πληρότητα ξεπερνάει τον ίδιο το χώρο του αισθηματισμού και γίνεται δύναμη, που μεταμορφώνει την ύπαρξη, μέσα στο λαμπρό φως μιας μυστικής γέννησης.

Γιώργος Θέμελης, Νεοέλληνες Λυρικοί, (Βασική Βιβλιοθήκη, τόμ. 29), εκδοτ. οίκος Ι.Ν. Ζαχαρόπουλος, 1959, σ. 50-52

2. Όμως και πάλιν, για να βαστάξει τον πόνο της και να δικαιώσει τη ζωή της -με την πιο μεστή και εξαίσια δικαίωση- και για ν' αντιπροβάλει ένα φως στο μέγα σκοτάδι του φριχτού Οράματος, της φτάνει που ένας άνθρωπος την αγάπησε, της φτάνει που ένας άνθρωπος την κράτησε στα χέρια του μια νύχτα και την φίλησε στο στόμα. Είναι τόσο πλούσια, τόσο μεγάλη αυτή η χαρά, ώστε την γεμίζει ακόμα και νικάει τον πόνο της, και η ματωμένη φωνή που σκίζεται -μα και πού βρίσκει πάντα τη δύναμη να 'ναι ένας γλυκύτατος κελαϊδισμός- ξεχύνεται στο πιο θεσπέσιο κι ακράτητο ερωτικό υμνολόγημα:
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

Κ[λέων] Π[αράσχος], Νέα Εστία, τόμ. 2, τεύχ. 78, 15-3-1930 και Μαρία Πολυδούρη, Άπαντα, Εισαγωγή - Επιμέλεια - Σχολιασμός, Τάκης Μενδράκος, εκδ. Αστέρι, 1982,σ.257-265.

3. Γιατί η Πολυδούρη έγραφε τα ποιήματα της όπως και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γινόταν αυτόματα και πηγαία. Κι αν στους περισσότερους της νεορρομαντικής σχολής το βιωματικό στοιχείο -τόσο κυριαρχικό σε όλους τους- ήταν μια πρώτη ύλη που περνούσε από διαδοχικές διαφοροποιήσεις, ώσπου να φτάσει στο ποίημα, γι' αυτήν η έκφραση εσήμαινε κατ' ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του συναισθηματικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα της εποχής, με όλες τις εξιδανικεύσεις, τις ωραιοποιήσεις και τις υπερβολές, που της υπαγόρευε η ρομαντική της φύση κι η ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος.

[...] Γιατί, πέρα απ' τις κοινότοπες συναισθηματικές διαχύσεις, η Πολυδούρη έχει κατά βάθος κάτι το δαιμονικά ανυποχώρητο. Παρόμοια με τον Καρυωτάκη, θηρεύει κι εκείνη με τον τρόπο της το απόλυτο, που γίνεται μάλιστα στην περίπτωση της πιο τελεσίδικα ανέφικτο, καθώς ο ασίγαστος ερωτισμός της τη σπρώχνει τελικά να το εντοπίσει στη μορφή του αυτόχειρα ποιητή, όταν ο θάνατος τον είχε κάνει απλησίαστο, ώσπου δεν της μένει πια παρά «στου έρωτα την άγρια καταιγίδα να ιδεί να μετρηθούν γι' αυτήν θάνατος και ζωή».

Κώστας Στεργιόπουλος, Η ανανεωμένη παράδοση, Η Ελληνική Ποίηση, Εκδ. Σοκόλη, 1980 και Μαρία Πολυδούρη, Άπαντα, επιμ. Τ. Μενδράκος, ό.π., σ. 267-271.

4. Η ποιητική γλώσσα και η ομοιοκαταληξία της Πολυδούρη ως και η στιχουργία αυτής, παρ' όλην την ποικιλίαν των ευχερώς χρησιμοποιηθέντων ρυθμών, από της οποίας μετέστη τέλος εις τον ελεύθερον στίχον, χαρακτηρίζεται υπό φυσικότητος.

[...] Είναι λυρική και όχι μόνον υπό την γραμματολογικήν έννοιαν, αλλά και υπό την τεχνικήν, τουτέστιν εις την ουσίαν και την υφήν της ποιητικής μορφής, όπου επιδιώκει την λεπτότητα, την λιτότητα, την διαφάνειαν και την οξύτητα. Η λυρική ελεγεία εμφανίζεται εις σημεία τινα του έργου της μετ' αρτιότητος ουχί συνήθους.

Τέλλος Άγρας, άρθρο στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια και Μαρία Πολυδούρη, Άπαντα, επιμ. Τ. Μενδράκος, ό.π. 266-270.

5. Από τα τραγούδια της Μαρίας δεν ήξερα κι ακόμα δεν καλοξέρω παρά μόνο ένα τραγούδι, εκείνο που καθιέρωνε τον έρωτα της στον αγαπημένο της που δεν υπήρχε πια, αυτό που λέγεται «Γιατί μ' αγάπησες» και που 'φτανε για τη ψυχή μου, γιατί η λυρική γυναικεία της φωνή ανέβαινε σε τούτο το τραγούδι με την καθαρότητα ενός αηδονίσιου τραγουδιού μέσα στη νύχτα που ολοένα υψώνονταν κυρίαρχη γύρωθε κι απάνωθέ της μ' όλα της τα σκότη, αλλά και μ' όλα της τ' αστέρια ακόμα.

Αγγελος Σικελιανός, Ελληνικόν Ημερολόγιον «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ», 1945, τόμ. Β' και Μαρία Πολυδούρη, Άπαντα, επιμ. I. Μενδράκος, ό.π., σ. 272-274.

6. Δεν ξέρουμε αν η ίδια η ποιήτρια είχε συνείδηση της εξαιρετικής οξύτητας των ερωτικών της κραυγών. Προπάντων, αν είχε σκεφθεί άμεσα τον αναγνώστη, αν έγραφε για τον αναγνώστη, μ' άλλα λόγια για τη φήμη. Ο συνηθισμένος τύπος του λογοτέχνη είναι εκείνος που ζει για να γράφει. Εκείνος, δηλαδή, για τον οποίο τα ίδια τα πάθη αποκτούν αξία μόνο απ' τη στιγμή που θα βρουν έκφραση καλλιτεχνική. Η Πολυδούρη όμως ζει για να ζήσει. Κι όταν χαράζει στο χαρτί τους στίχους της, δεν αποβλέπει στον αναγνώστη, αλλά στην ίδια τη δική της ανάγκη να δώσει στο ηφαίστειο της διέξοδο.

[...] Παρ' όλα αυτά, νομίζω πως φτάνει ν' αγγίξουμε με το δάχτυλο την πληγή της Πολυδούρη, για να νιώσουμε να μας διαπερνάει το ρίγος που έκανε και την ίδια να βγάζει αυτές τις κραυγές:

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
…
Πότε άλλοτε η ποίησις μας ανέβασε σε τέτοιες κορυφές ερωτικής απελπισίας;

Γιάννης Χατζίνης, «Η ζωή και η ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη», Καθημερινή, 29-9-1954 και Μαρία Πολυδούρη

users

Τα λάθη που «σκοτώνουν» την παιδική δημιουργικότητα Parenting Mistakes That Kill A Child’s Creativity

«Ο δημιουργικός ενήλικας είναι το παιδί που επιβίωσε»

Ursula K. Le Guin, Αμερικανίδα συγγραφέας

 

Τα παιδιά από μικρή ηλικία έχουν τεράστια αποθέματα δημιουργικότητας.

Όμως δυστυχώς ενώ μεγαλώνουν τα αποθέματα αυτά συνήθως στερεύουν χρόνο με τον χρόνο.

 

 

Parenting Mistakes That Kill A Child’s Creativity

 

Τι κάνουμε λάθος;

Μήπως τα περιορίζουμε υπερβολικά;

Μήπως περιμένουμε τα πάντα από εκείνα και. όταν δεν τα παίρνουμε, απογοητευόμαστε;

Μήπως δίνουμε μεγάλη βάση στην «αμοιβή» τους;

 

Δείτε τα λάθη που κάνουμε ως γονείς και τα οποία μπορούν να καταστρέψουν την δημιουργικότητά τους.

 

Τους δίνουμε ανταμοιβές:

Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι ανταμοιβές αναστέλλουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των παιδιών. Αν το «δελεάζετε» με αυτές, το παιδί θα καταβάλλει μόνο όση προσπάθεια χρειάζεται ώστε να κερδίσει την ανταμοιβή που του υποσχεθήκατε. Επομένως κάθε λογής «βραβεία» – π.χ. αυτοκολλητάκια, δώρα, περισσότερος χρόνος στην τηλεόραση κτλ.- ελαττώνουν την εγγενή ευχαρίστηση των δημιουργικών δραστηριοτήτων. Αυτό που θέλετε είναι παιδιά με κίνητρο, και όχι παιδιά τα οποία θα κάνουν τα πάντα για την ανταμοιβή τους.

Τα επισκιάζουμε:

Η συνεχής επίβλεψη και «συμμετοχή», από την μεριά σας, όσο τα παιδιά κάνουν τις εργασίες τους είναι επίσης επιβλαβής για τη δημιουργικότητά τους. Αν παρακολουθούμε τα παιδιά διαρκώς και κάνουν τις εργασίες τους με τη βοήθεια των γονιών τους, δε μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκο και δε μαθαίνουν την αξία των λαθών ως φυσικό στάδιο της όλης διαδικασίας.

Τους δίνουμε περιορισμένες επιλογές:

Τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα σύστημα που τους διδάσκει ότι «υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση». Τα περισσότερα παιχνίδια συνοδεύονται από οδηγίες και στα παιδιά δίνονται ελάχιστα περιθώρια επιλογής. Ωστόσο, οι επιλογές εξερεύνησης είναι απαραίτητες για την ενίσχυση της κριτικής σκέψης. Τα παιδιά με δημιουργικότητα εκφράζουν ελεύθερα εναλλακτικές προτάσεις για την επίλυση προβλημάτων και είναι πιο πιθανό να ακολουθήσουν την περιέργειά τους.

Τους «φορτώνουμε» το πρόγραμμα:

Εξωσχολικές δραστηριότητες, φροντιστήρια, κοινωνικές συναντήσεις….

Τα παιδιά σήμερα είναι πιο απασχολημένα από ποτέ. Αλλά μας απασχολεί τόσο πολύ να γεμίσουμε το πρόγραμμά τους, που ξεχνάμε να τους δώσουμε το πιο σημαντικό ερέθισμα από όλα: τη βαρεμάρα. Η βαρεμάρα ενισχύει τη φαντασία και η φαντασία με τη σειρά της ενισχύει τις ιδέες και τη δημιουργικότητα. Συχνά λέμε: «έχω ανάγκη να μην κάνω τίποτα και να γεμίσω τις μπαταρίες μου». Όμως δεν εφαρμόζουμε την ίδια τακτική στα παιδιά μας. Σε στιγμές που «δεν κάνουμε τίποτα» το μυαλό μας κατεβάζει τις καλύτερες ιδέες.

Έχουμε μεγάλες προσδοκίες από αυτά:

Το να έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τα παιδιά μας και από την απόδοσή τους συχνά καταλήγει στο να αποκτήσουν αποστροφή για ένα θέμα ή μια δραστηριότητα. Οι υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες συχνά πιέζουν τα παιδιά για να αποδώσουν και να συμμορφωθούν σε αυστηρά καθορισμένες κατευθυντήριες γραμμές.

Αποτέλεσμα; Η πίεση αυτή αποτρέπει τον πειραματισμό, την εξερεύνηση και την καινοτομία στη σκέψη τους. Οι μεγαλεπήβολες προσδοκίες των γονέων είναι πολύ συχνά πέρα από τις αναπτυξιακές δυνατότητες τις οποίες έχουν τα παιδιά.

Περιμένουμε να είναι τέλεια:

Το εν λόγω λάθος συνήθως πάει «χέρι-χέρι» με τις μεγάλες προσδοκίες που αναφέραμε πιο πάνω. Το παράδειγμα με τη ζωγραφική και το «γέμισμα» σκίτσων με χρώμα είναι χαρακτηριστικό σε αυτήν την περίπτωση.

Θα πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν ότι το χρώμα (και άρα η τέχνη) θα πρέπει αυστηρά να βρίσκεται μέσα στα όρια των σκίτσων στα αντίστοιχα βιβλία;

Θα πρέπει να τα τιμωρούμε αν τα «έργα τέχνης» τους γίνονται κάπως πιο… ελεύθερα;

Οι γονείς οφείλουν να αντιστέκονται στον πειρασμό να περιορίζουν την έκφραση των παιδιών και να τα αφήσουν με την ησυχία τους να δημιουργήσουν. Μπορεί αυτό να μεταφράζεται σε ένα αλλοπρόσαλλο σκίτσο ή κάποια λάθη στις χειροτεχνίες. Ε και; Ακόμα και σε αυτές περιπτώσεις, έχετε δείξει στο παιδί σας ότι το σημαντικότερο όλων είναι η προσπάθεια.

Δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι δημιουργικοί:

Ο ευκολότερος τρόπος για να πείσουμε ένα παιδί ότι η δημιουργικότητα είναι απάτη είναι να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι δημιουργικοί. Αν ασχολούμαστε ως γονείς με δημιουργικές αναζητήσεις, τα παιδιά μας παρατηρούν και γινόμαστε ιδανικά πρότυπα.

Ακούγεται εύκολο, όμως πώς μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο; Μοιραστείτε μαζί τους την αγαπημένη σας μουσική και αναπαράγετέ την μαζί τους με οτιδήποτε έχετε στη διάθεσή σας, ακολουθήστε το παράδειγμά τους και κάντε… φασαρία ή χαζολογήστε. Η δημιουργικότητα, στην τελική, είναι αυτό που μας καθοδηγεί στην πιο τρυφερή μας ηλικία και σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που ως ενήλικες θα πρέπει να εγκαταλείψουμε.

 

Νικόλας Γεωργιακώδης – in2life

Τα παιχνίδια που ΔΕΝ πρέπει να χαρίζετε σε μικρά παιδιά

Εντελώς ακατάλληλα παιχνίδια
Μπορεί κάποιοι γονείς να θεωρούν ωραία ιδέα το παιδί τους να παίζει με σκελετωμένες κούκλες Monster High, με όπλα-γνήσια αντίγραφα των στρατιωτικών και με Μπάρμπι που ξυρίζουν τα πόδια τους.
Οι γονείς αυτοί θα αντιμετωπίσουν και τις ανάλογες επιπτώσεις. Δεν το θέλετε αυτό για το παιδί των αγαπημένων σας φίλων ή συγγενών.

από Έλενα Μπούλια
 
Αυτές τις μέρες τα παιδιά όλου του κόσμου ονειρεύονται τα υπέροχα παιχνίδια που θα λάβουν ως δώρα, ενώ ταυτόχρονα οι γονείς όλου του κόσμου προσεύχονται τα δώρα που θα λάβουν τα παιδιά τους να μην τους οδηγήσουν στην παράνοια.

Η παρακάτω λίστα με τα δώρα που ΔΕΝ πρέπει να χαρίζετε σε μικρά παιδιά δημιουργήθηκε από μαμάδες που έχουν... υποφέρει από παιχνίδια με σκοπό να προστατεύσουν άλλες μαμάδες από -καλοπροαίρετους πάντα- φίλους και συγγενείς που έχουν ξεχάσει πώς είναι να έχεις μικρά παιδιά.

Παιχνίδια που κάνουν τρομακτικούς θορύβους

Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, όμως υπάρχουν ακόμα και σήμερα νονοί που πιστεύουν ότι το να χαρίζουν στο παιδί ντραμς είναι καλή ιδέα. Αν δεν έχετε παιδί αλλά ετοιμάζεστε να χαρίσετε σε ένα παιδί ένα αρκουδάκι που τραγουδάει ή κάποιο άλλο παιχνίδι που κάνει έντονους θορύβους, κάντε στη μαμά του παιδιού μια χάρη:
Αγοράστε το παιχνίδι. Έπειτα βρείτε ένα μικρό μπάνιο. Κλειδωθείτε εκεί για 48 ώρες και πατάτε το play στο παιχνίδι ανά 5 λεπτά. Στο τέλος 48ωρου, δεδομένου ότι έχετε ακόμα σώας τας φρένας, αναρωτηθείτε αν το παιχνίδι αυτό είναι ένα καλό δώρο ή ένα εργαλείο βασανιστηρίου. Ελπίζουμε να κρατήσατε την κάρτα αλλαγής.

Παιχνίδια που λερώνουν

Αν νοιάζεστε έστω και λίγο για τους γονείς του παιδιού που θα λάβουν το δώρο, σας ικετεύουμε μην του χαρίσετε κάτι που να έχει γκλίτερ! Είτε είναι ένα σετ χειροτεχνίας με γκλίτερ είτε μία Μπάρμπι με ρούχα γεμάτα γκλίτερ, δεν υπάρχει τίποτα πιο εκνευριστικό από το να βρίσκεις γκλίτερ κολλημένο σε κάθε έπιπλο, κάθε σεντόνι, κάθε ρούχο, στα φαγητά, στο πληκτρολόγιο, στα φυτά και –το χειρότερο;- όσο κι αν καθαρίζεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να παραμένει εκεί, να κρυφογυαλίζει κάτω από τις τρίχες της μοκέτας! Στα υπόλοιπα παιχνίδια που λερώνουν, συμπεριλάβετε ό,τι έχει άμμο ή παιχνίδια τύπου «Jurassic Park –βρες τον θησαυρό» που πρέπει να ξύνεις πυλό για να βρεις «κόκαλα» δεινοσαύρων και όσο ξύνεις γίνεται ένα σπίτι... αρχαιολογικός χώρος!

Παιχνίδια που... έχουν ζωή

Παιχνίδια με αισθητήρες που ξεκινούν να «φωνάζουν» και να τραγουδούν κάθε φορά που τα πλησιάζεις, λούτρινα παιχνίδια τύπου Furby που αντιδρούν σε κάθε ήχο, ανοίγουν το στόμα για να τα ταΐσεις και φωτίζουν τα μάτια τους (έλεος!), παιχνίδια που μιλούν με τρομακτικές φωνές σαν τέρατα και που όταν τελειώνει η μπαταρία τους νομίζεις πως έχουν μπει Γκρέμλινς στο σπίτι... Παιχνίδια που δεν μιλούν ελληνικά, ενίοτε ούτε αγγλικά, ο ήχος τους δεν χαμηλώνει με τίποτα... Όλα αυτά τα παιχνίδια προσπαθήστε να τα αποφύγετε!

Παιχνίδια που απαιτούν περισσότερη «δουλειά»

από τον γονιό παρά από το παιδί.

Χρειάζεται, επίσης, να σκέφτεται κανείς τους υπόλοιπους τρόπους με τους οποίους μπορεί ένα παιχνίδι να επηρεάσει τους γονείς του παραλήπτη.
Για παράδειγμα, παίρνετε στο παιδί πλαστελίνες, παίζει με τις ώρες κάνει σχεδιάκια, κόβει κομματάκια, τα κολλά μεταξύ τους και όπου αλλού βρει κ.λ.π. Ποιος καθαρίζει μετά;
Το ίδιο ισχύει και για παιχνίδια μαγειρικής που απαιτούν αληθινό αλεύρι και νερό. Αντίστοιχα, παιχνίδια όπως πολύπλοκα κάστρα, τρισδιάστατα παζλ, με τα οποία το παιδί θα δυσκολευτεί και θα ζητήσει την βοήθεια των γονιών, αφήνοντάς τους εν τέλει να τα φτιάχνουν μόνοι τους, δεν έχουν κανένα νόημα.
Σκοπός του παιχνιδιού είναι να απορροφήσει το παιδί και να δώσει λίγο ελεύθερο χρόνο στους γονείς.

Εντελώς ακατάλληλα παιχνίδια

Αν έχετε αμφιβολίες για το πόσο κατάλληλο είναι ένα παιχνίδι που έχετε βρει για το παιδί... μην έχετε. Είναι ακατάλληλο. Μπορεί κάποιοι γονείς να θεωρούν ωραία ιδέα το παιδί τους να παίζει με σκελετωμένες κούκλες Monster High, με όπλα-γνήσια αντίγραφα των στρατιωτικών και με Μπάρμπι που ξυρίζουν τα πόδια τους. Οι γονείς αυτοί θα αντιμετωπίσουν και τις ανάλογες επιπτώσεις. Δεν το θέλετε αυτό για το παιδί των αγαπημένων σας φίλων ή συγγενών.

mama365