Μέχρι τότε πίστευε, όπως όλα τα παιδιά πως, οι δράκοι ανήκουν στα παραμύθια τους.
Πώς να σκιρτήσει το μυαλό ότι η φουσκαλίτσα θα 'κρυβε έναν μεγάλο «δράκο» που 'χε κολλήσει στα σπλάχνα και μεγάλωνε μαζί της. Θυμάμαι τη μάνα της να κλαίει, να λυγάει, να σηκώνεται, να σφίγγει τα δόντια και να ξεκινά για τη μάχη. Τον πατέρα της με κόκκινα τα μάτια απ' το κλάμα.
Στη χώρα μας 300 παιδιά κάθε χρόνο νοσούν από καρκίνο. Ο δείκτης στην Ευρώπη αναφέρει ότι ο καρκίνος προσβάλλει ένα στα 500 παιδιά. Η Ruth Ladenstein από το Children's Cancer Research Institute στη Βιέννη αναφέρει πως «κάθε χρόνο καταγράφονται 35.000 νέα κρούσματα καρκίνου σε ανήλικους στην ΕΕ». Πλέον, όμως, η διαφορά είναι πως σε ποσοστό 81 έως 87% ο παιδικός καρκίνος θεωρείται ιάσιμος, αρκεί να προβλέπεται νωρίς.
Προβληματίζουν τα στοιχεία που δημοσίευσε προ ημερών η Διεθνής Ένωση για τον Παιδικό Καρκίνο (Childhood Cancer International: ιδρύθηκε το 1994 από 177 ενώσεις γονέων σε όλο τον κόσμο). Σε αναφορά του ο CCI υποστηρίζει πως για αρκετό καιρό, τα δικαιώματα και οι ανάγκες των παιδιών-εφήβων με καρκίνο «έχουν περιθωριοποιηθεί».
Οφείλουν οι κυβερνήσεις του κόσμου να ενωθούν σε μία κοινή διεθνή δράση για το θέμα αυτό. Δε χωρά αντίλογος. Τα παιδιά που νοσούν από καρκίνο στις φτωχές χώρες, πεθαίνουν. Ένα στα δύο πεθαίνει. Και στις υπόλοιπες χώρες, όμως, τις... πλούσιες, τα παιδιά βασανίζονται.
Σκέφτομαι την «Φλόγα» στην Αθήνα, τη «Λάμψη» στη Βόρειο Ελλάδα και τόσες άλλες οργανώσεις εθελοντών γονιών οι οποίες με δική τους οικονομική υποστήριξη από τις δράσεις που κάνουν και από δωρεές, παλεύουν να στηρίξουν με σπουδαία υλικά ψυχής, παιδιά και γονείς που μπαίνουν στην επίπονη διαδικασία με τον... κακό δράκο. Ομως, μήπως τελικά δεν είναι μόνον ένας ο... κακός δράκος;
Σκέφτομαι τις γυναίκες που άγρυπνες στέκονται στα παιδιά τους. Την Αφροδίτη, κάθε φορά που η μικρή έκανε χημειοθεραπεία. Κρατώ την εικόνα στο τέλος. Εκείνη που...
