Μάθε παιδί μου, γράμματα ... και συσσίτια (όπως τώρα) Η ιστορία της εκπαίδευσης στην προπολεμική και μεταπολεμική Ελλάδα.

 

Καζάνια, ατομικά δοχεία, πηλήκια και ποδιές, ενδεικτικά -μάρτυρες άλλων εποχών. Η ιστορία της εκπαίδευσης στην προπολεμική και μεταπολεμική Ελλάδα.

Χηνόφτερα, μελανοδοχεία, στυπόχαρτο, μέσα με τα οποία γίνονταν τα πειράματα στο μάθημα της φυσικής πειραματικής, μηχανές προβολής διαφανειών για το μάθημα της φυτολογίας και της ζωολογίας, ποδιές, μαθητικά πηλήκια με την κουκουβάγια.

Ένα ταξίδι στην Ιστορία της εκπαίδευσης της προπολεμικής και μεταπολεμικής Ελλάδας. 

Τα μαθητικά συσσίτια ξεκίνησαν από το 1927 και η λειτουργία τους έγινε πιο συστηματική από το 1946 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έτσι, το κράτος ανέλαβε δράση και οι μαθητές έτρωγαν στο σχολείο συνήθως πρωινό.

Με οδηγό αντικείμενα που κάποτε έπαιρναν ζωή στα χέρια δασκάλων και μαθητών, οι νέες γενιές καλούνται -μεταξύ άλλων- να... μάθουν γράμματα, όπως οι παππούδες και οι πατεράδες τους. Πώς; Μέσα από ένα πρόγραμμα προσομοίωσης/ αναπαράστασης που έχουν εκπονήσει δύο δασκάλες - μέλη της Εταιρείας, εξήγησε ο πρόεδρος της Εταιρείας Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνής Δημοσθένης Τακάς.
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα για το πώς γινόταν παλιά η διδασκαλία του μαθήματος. Οι επισκέπτες - μαθητές του μουσείου κάθονται στα θρανία, περιεργάζονται τα αντικείμενα παλαιότερων εποχών, αλλά ακόμη κι αν είναι άτακτοι δεν κινδυνεύουν από... ξυλιές με τη βέργα του δασκάλου, τον γνωστό "εφιάλτη" μαθητών άλλων εποχών.
Μαθητές από τον Έβρο, την Ξάνθη, τη Θεσσαλονίκη και όλη τη Βόρεια Ελλάδα καταφθάνουν στο Μουσείο (πέρυσι το επισκέφθηκαν περισσότερα από 1.000 παιδιά).
Πολλά από αυτά τα αντικείμενα και τα εκθέματα τα έχουν φέρει εκπαιδευτικοί, ενώ ορισμένα απ' αυτά οι μαθητές τα παρομοιάζουν με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, τα οποία έχουν στη διάθεσή τους, όπως υπολογιστές και άλλα.
Το Θρακικό Μουσείο Παιδείας στην Κομοτηνή, χάρη στη συνεργασία με το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης -στο πλαίσιο της οποίας 10 φοιτητές πραγματοποιούν εκεί την πρακτική τους άσκηση- είναι καθημερινά ανοιχτό και επισκέψιμο, από τις 9 το πρωί μέχρι τη 1 μετά το μεσημέρι και η ανταπόκριση των μαθητών είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως σημείωσε ο κ. Τακάς.

Τα μαθητικά συσσίτια
Τεράστιες κατσαρόλες (καζάνια) και άλλα αντικείμενα, όπως ατομικά δοχεία εξιστορούν τις σκληρές στιγμές άλλων εποχών, της δεκαετίας του '40 και του '50, όταν οι οικογένειες δεν είχαν τη δυνατότητα να ταΐσουν τα παιδιά τους και τραβούν το βλέμμα των μαθητών.
Τα μαθητικά συσσίτια ξεκίνησαν από το 1927 και η λειτουργία τους έγινε πιο συστηματική από το 1946 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έτσι, το κράτος ανέλαβε δράση και οι μαθητές έτρωγαν στο σχολείο συνήθως πρωινό, ανέφερε ο κ. Τακάς, επισημαίνοντας ότι σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρχε πλήρες μεσημεριανό γεύμα.

«Έχουμε κύπελλα μεγάλα. Τότε, μεταπολεμικά, που υπήρχε η πείνα μετά τον Εμφύλιο, το '49 και το '50, στα σχολεία υπήρχε και σίτιση. Προσφέρονταν πρωινό στα παιδιά, υπήρχε ρόφημα, γάλα (...) Τα παιδιά έπιναν γάλα και έτρωγαν» είπε ο κ. Τακάς και συμπλήρωσε πως ο ίδιος, που γεννήθηκε το 1951, τα έχει ζήσει όλα αυτά.

Η Εταιρεία Παιδαγωγικών Επιστημών Κομοτηνής
Η αρχή για την ΕΠΕΚ έγινε το 1991, με πρωτοβουλία εκπαιδευτικών, κυρίως δε του επίτιμου προέδρου και εκπαιδευτικού Αλέξανδρου Καζαντζή, ο οποίος μαζί με άλλους συναδέλφους του ίδρυσε την εταιρεία.
....................
περισσότερα εδώ

Γιατροσόφια για πόνους και όχι μόνο!!

Οι πληροφορίες που αναφέρονται δεν πρέπει να αντικαθιστούν τις συμβουλές ή οδηγίες του γιατρού σας. Για οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας σας πρέπει να απευθύνεστε στον γιατρό σας που είναι ο πλέον αρμόδιος για να σας δώσει θεραπεία ή συμβουλές για την περίπτωση σας.

Είναι απλά και εφαρμόσιμα πολλά από αυτά ακόμη και στις μέρες μας. Τα περισσότερα υλικά είναι απλά, και τα βρίσκουμε πολύ εύκολα από τη φύση, σε βιολογικά καταστήματα και σε φαρμακεία.

Η ομοιοπαθητική απαγορεύει τη χρήση φαρμάκων, οι παλιές γιαγιάδες έβρισκαν λύση σε κάθε πάθηση χρησιμοποιώντας φυσικά προϊόντα, οι ασιατικές χώρες προτείνουν τη χρήση βοτάνων για την αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών.

Πόνοι

ΚΟΙΛΟΠΟΝΟΣ: ένα μάλλινο πανί ποτισμένο με οινόπνευμα ή τσίπουρο το έβαζαν φωτιά, το έσβηναν και το σιδέρωναν. Κατόπιν το έβαζαν στην κοιλιά..
Κάτι παρόμοιο ήταν μαντήλι εμποτισμένο με ζεστό ούζο πάνω στον ομφαλό ή εντριβή με ζεστό νερό με ούζο

Επίσης έβαζαν στην κοιλιά καυτό κρεμμύδι.

Στον κοιλόπονο έπιναν χαμομήλι ή φασκόμηλο ή βράζανε τσίπουρο με νερό και ζάχαρη και το πίνανε

ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΣ: ούζο ή γαρύφαλλο στο δόντι που πονάει. Κάτι διαφορετικό ήταν αλάτι και ελιά στο δόντι που πονούσε ή σαν λύση απελπισίας έβαζαν φύλλο κισσού στο πονεμένο δόντι άλλα ναι μεν σταμάταγε ο πόνος αλλά ταυτόχρονα δε κατέστρεφε το δόντι!!

ΣΤΟΜΑΧΟΠΟΝΟΣ: έπιναν λικέρ από κράνα.

 

περισσότερα γιατροσόφια στο Πράσινο χαμομηλάκι

El Sistema: Διδάσκουν στα φτωχά παιδιά μουσική και τα σώζουν από τα ναρκωτικά, το έγκλημα και την πορνεία

"Φτώχεια δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής και στέγης. Φτώχεια είναι το να αισθάνεσαι Κανένας, το να στερείσαι ταυτότητας. Η μουσική, το να είσαι πρωταγωνιστής σε μια ορχήστρα, το να παίζεις, να τραγουδάς, δημιουργεί στο παιδί μια αυτοεκτίμηση, μια υγιή και ωραία περηφάνια που το βγάζει από τη φτώχεια. Γιατί το παιδί με το που παίρνει το μουσικό του όργανο, παύει αμέσως να είναι φτωχό. Ένα παιδί με ένα βιολί δεν είναι φτωχό! Γιατί το βιολί το οδηγεί σε ένα δρόμο αυξανόμενου πνευματικού πλούτου." 

Jose Antonio Abreu

Ιδρυτής του EL SISTEMA

Στη Βενεζουέλα, 370 χιλιάδες παιδιά έμαθαν μουσική και έφτιαξαν ορχήστρες, επειδή κάποιος σκέφτηκε ότι, όσο φτωχός κι αν είναι ένας άνθρωπος, αν μπορέσει να αποκτήσει πρόσβαση στη μουσική, η ζωή του θα αλλάξει!

Ο οικονομολόγος και μουσικός, Χοσέ Αμπρέου, μάζεψε παιδάκια από όλες τις φτωχές γειτονιές της χώρας του κι άρχισε να τα διδάσκει μουσική, πιστεύοντας ότι θα τα κρατήσει μακριά από το έγκλημα, τα ναρκωτικά και τη μιζέρια της φτώχειας.

Το σχέδιο El Sistema εξαπλώθηκε ραγδαία και σήμερα υπάρχουν 100 ορχήστρες σε όλη τη χώρα, εκ των οποίων οι 90 είναι συμφωνικές.

Τα παιδιά με το μεγαλύτερο ταλέντο προωθούνται στην Ορχήστρα «Σιμόν Μπολιβάρ», την οποία διευθύνει σήμερα ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που μπήκε παιδί στο El Sistema και είναι πλέον, ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες. Παιδιά που φοβόντουσαν να κυκλοφορήσουν στις επικίνδυνες γειτονιές του Καράκας, βρήκαν στα παραρτήματα El Sistema ένα καταφύγιο, όπου κάποιος τους χάρισε ένα μουσικό όργανο και τους άνοιξε την πόρτα σε έναν καινούργιο κόσμο....

Η πρώτη νότα 

Tο 1975, ο Ζοζέ Αντόνιο Αμπρέου θέλησε να δημιουργήσει μια ορχήστρα, στην οποία οι μουσικοί θα μελετούσαν όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του. Επιπλέον, η εγκληματικότητα και η χρήση ναρκωτικών καιροφυλακτούσαν σε κάθε δρόμο. Ο Αμπρέου βρήκε δασκάλους και παιδιά με ταλέντο και έδωσε την πρώτη συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων της Βενεζουέλας, στις 30 Απριλίου του 1975. Σύντομα, νέοι που προέρχονταν από φτωχογειτονιές, ήθελαν να μελετήσουν Τσαϊκόφσκι, Μότσαρτ ή Μπερλιόζ και να παρακολουθήσουν τις συναυλίες της ορχήστρας. Το κεντρικό σύνθημα ήταν «Να παίζεις και να αγωνίζεσαι». Σήμερα, το El Sistema είναι ανεπτυγμένο σε nucleos (πυρήνες) και επιβλέπει 150 ορχήστρες νέων και 70 ορχήστρες παιδιών, σε όλες τις πόλεις της χώρας....

Το σύστημα 

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, αρχίζουν να δουλεύουν πάνω στην εκφραστικότητα του σώματος και τον ρυθμό. Στην ηλικία των πέντε ετών, παίρνουν τα πρώτα τους όργανα, συνήθως ξύλινα φλάουτα και κρουστά και μπαίνουν σε χορωδία, για να μάθουν την ομαδική δουλειά. Όταν γίνουν επτά ετών, παίρνουν το πρώτο έγχορδο ή πνευστό όργανο και εκπαιδεύονται σε αυτό και στο τραγούδι. Αν ένα παιδί λείψει δύο συνεχείς φορές από το μάθημα, πηγαίνουν στο σπίτι του, για να δουν τι συμβαίνει. Οι ορχήστρες παίζουν τα έργα των μεγάλων κλασικών συνθετών, αλλά και των συνθετών της Λατινικής Αμερικής, οι μουσικές των οποίων είναι περισσότερο οικείες στα παιδιά. Μόλις το παιδί μπαίνει στο πρόγραμμα, παίρνει υποτροφία κι έτσι… δεν χρειάζεται να δουλέψει.

Η παγκόσμια αναγνώριση 

Το πείραμα μιμήθηκαν η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Βολιβία, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Κόστα Ρίκα, η Κούβα, το Εκουαδόρ, το Περού, η Σκωτία και πρόσφατα οι περισσότερες πολιτείες της Βόρειας Αμερικής.

Στο βίντεο που ακολουθεί, η ορχήστρα ερμηνεύει Danzon No 2 του Arturo Marquez με το εκρηκτικό φινάλε…... 

paideianews

Ozgecan Aslan: Ήταν μόλις 20 χρονών...

Τόλμησε να αντισταθεί με σπρέι πιπεριού στην απόπειρα βιασμού της από οδηγό λεωφορείου, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή της με τον πιο βίαιο τρόπο.

Μαχαιρώθηκε κατ’ επανάληψη, ενώ χτυπήθηκε στο κεφάλι με λοστό.

Η αστυνομία τη βρήκε απανθρακωμένη στα χωράφια…

Ήταν μόλις 20 χρονών η Ozgecan Aslan από τη Μερσίνα,
φοιτήτρια ψυχολογίας, με τη ζωή να ανοίγεται μπροστά της και όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας, είχε όνειρα και φιλοδοξίες.

Το νήμα της ζωής της όμως, κόπηκε απότομα, όταν επιβιβάστηκε στο μοιραίο μίνι-λεωφορείο.

περισσότερα εδώ: ideopigi