Η Μαύρη Γιατρίνα της Κοζάνης

Το παρακάτω κείμενο είναι αυστηρώς ακατάλληλο
για ρατσιστές - ναζιστές και γενικότερα για κάθε μισάνθρωπο

Είναι μαύρη και γυναίκα. Ήρθε παιδάκι στην Ελλάδα. Μεγάλωσε, σπούδασε, έγινε γιατρός, σώζει ζωές, μιλάει ελληνικά, σκέφτεται ελληνικά και ακόμη αντιμετωπίζει τη ρατσιστική βία, λεκτικά, σωματικά, ψυχολογικά.
Είναι ασθενείς που αρνούνται τις υπηρεσίες της, και σαν τους Ιεχωβάδες που αρνούνται τη μετάγγιση αίματος.

Είμαστε με τα καλά μας; Επειδή το χρώμα του δέρματος, είναι αλλιώτικο. Μα πόσο βλάκες μπορεί να είναι μερικοί; Πόσο ανόητοι; Τι διαφορά έχει το συκώτι του μαύρου από του άσπρου; Άμα πεθαίνει το παιδάκι σου και υπάρχει μόνο ένα μαυράκι δότης, δεν θα πάρεις το όργανο που του σώζει τη ζωή; Θα το πάρεις και θα καταπιείς τη γλώσσα σου που ξεστόμισε τις ανόητες φράσεις.

Ποιος είσαι εσύ, ανόητε ρατσιστή που θα κρίνεις ποιος είναι πρώτης και δεύτερης κατηγορίας άνθρωπος; Ποιος είσαι εσύ ανόητε άνθρωπε που θα στερήσεις πρόσβαση στις βασικές ανάγκες διαβίωσης και ελευθερίας στο διπλανό σου; Κακομοίρη, υπάνθρωπε που βγάζεις όλη τη μιζέρια σου, το κόμπλεξ σου και τη μικροψυχία σου σε βάρος του αδύνατου, του ξενιτεμένου, του μετανάστη.

Βλάκα ναζιστή που αφήνεις την ψυχή σου να τη κυριεύει το μίσος και η ξενοφοβία. Που χάνεις τη γαλήνη σου και τη ψυχική σου ηρεμία από μια ηλίθια προκατάληψη. Αλλά να σου πω; Πρώτα εσύ μισείς τον εαυτό σου, τον σιχαίνεσαι και βρήκες αποκούμπι στο περιθώριο των μισάνθρωπων που βρήκαν νόημα στη ζωή τους να σπέρνουν φόβο και τρόμο στους αδύναμους.

Άντε ησύχασε, χαζέ, έ χαζέ. Βρέστα με τον εαυτό σου. Πάψε να υποφέρεις. Γίνε Άνθρωπος.

Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος: «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν», κάντον πράξη, για να σωθείς, και τώρα και αύριο.

Το χαμομηλάκι

Σε τέτοιους άνομους καιρούς, που να ‘βρει τόπο ν' ανθίσει η Ποίηση; 21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

 

Σε τέτοιους δίσεκτους καιρούς,
που να ‘βρει τόπο να ριζώσει η Ποίηση;
Λιπόσαρκα όνειρα.
Ο θάνατος λογίζεται κέρδος
και οι ζωές των ανθρώπων
αναίτιο κι άλογο έξοδο.

Σε τέτοιους άνομους καιρούς,
που να ‘βρει τόπο ν' ανθίσει η Ποίηση;
Το αλφάβητο άχρηστο.
Τεχνολόγοι, λογιστές-κοστολόγοι,
οι αφεντάδες υπαρχόντων και υπάρξεων.

Σε τέτοιους δόλιους καιρούς,
που να ‘βρει τόπο να καρπίσει η Ποίηση;
Μπροστά στις πράξεις ανόμων,
ο άφτερος Πήγασος για κάπου αλλού καλπάζει.

Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς,
θε να ‘βρει τόπο να ριζώσει, ν’ ανθίσει
και να καρπίσει η Ποίηση.

Των ποιητών οι στεναγμοί, ζωής ανάσες.
Μελάνι ανεξίτηλο το δάκρυ θα γενεί,
και η οργή τους χάρτινο όπλο ανίκητο,
γι' ανάταση κι Ανάσταση.

Βασιλική Π. Δεδούση

πρώτη ανάρτηση: Το χαμομηλάκι