Φοβισμένα από τον σεισμό που κατέστρεψε τα πάντα, είναι αγκαλιασμένα. Το
αγόρι έχει κρύψει την μικρή του αδερφή στην αγκαλιά του. Κι εκείνη,
έχει τυλίξει τα χέρια της γύρω του κι έχει βάλει το κεφαλάκι της στο
λαιμό του.
Μια φωτογραφία που κάνει ακόμη και τον πιο δυνατό, να λυγίσει. Μια φωτογραφία που λέει μια πικρή ιστορία. Μια φωτογραφία που προκαλεί
συναισθήματα τα οποία δεν μπορούν να περιγράψουν όχι 1000 άλλά ούτε
εκατομμύρια λέξεις.
Δείχνει ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Είναι αδέρφια. Το αγοράκι είναι τεσσάρων ετών. Το κοριτσάκι 2,5...
Το περιστατικό Πήραμε το καράβι από τη Ραφήνα και πήγαμε στη Τήνο, προσκυνήσαμε στη Μεγαλόχαρη και επιστρέψαμε.
Σε όλη τη διαδρομή και στον προορισμό και στην επιστροφή το καράβι ήταν γεμάτο με Κινέζους έφηβους. Νέα παιδιά καλοντυμένα, περιποιημένα, ευγενικά και ... αδύνατα.
Αυτό που παρατηρήσαμε ήταν το εξής: Στην αρχή δεν καταλαβαίναμε τι έκαναν, αλλά τελικά αυτό που διαπιστώσαμε ήταν ότι μάσαγαν την τροφή και μετά την έφτυναν!
Ένα κορίτσι δίπλα μας, έτρωγε στην αρχή, μάλλον αμύγδαλα. Μασούσε, μασούσε και κάπου κάπου έφτυνε προσεκτικά μέσα σε μια σακούλα. Κινέζικα, θα είναι είπαμε και θα έχει κανένα χαλασμένο. Άδειασε την σακούλα και πήρε ένα κέικ, από αυτά σε φόρμες μακρόστενες έτοιμες. Σιγά σιγά, με υπομονή και ευλάβεια θα έλεγα, έπαιρνε με τα δυο δάχτυλα κέικ, το μάσαγε καλά καλά και μετά έσκυβε μέσα σε μια σακούλα και το έφτυνε. Έπαιρνε κάθε φορά ένα καινούριο χαρτομάντιλο και σκούπιζε τα χείλη της. Αργά και μεθοδικά. Μετά πήρε ένα κεσεδάκι πλαστικό διαφανές με σταφύλι!
Πάλι την ίδια δουλειά! Μια-μια ρώγα, δυο-δυο ρώγες τις μάσαγε καλά και τις έφτυνε στη σακούλα. Έπαιρνε χαρτομάντιλο, σκουπιζόταν και πάλι από την αρχή. Τα έφαγε και αυτά και μετά πήρε μια τσίχλα και την μάσαγε για να ... χωνέψει.
Τί είναι και τούτο; Νέα μόδα ψυχογενούς ανορεξίας! Αυτό είναι.
Αχ, πατεράδες και μανάδες, καλλιεργήστε κουλτούρα σωστής διατροφής στα παιδιά σας, γιατί αυτά τα πράγματα, είναι πολύ επικίνδυνα. Πολύ επικίνδυνα.
"Τίποτα δεν είναι πιο συγκλονιστικό από το θάνατο ενός παιδιού, και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα." Αλμπέρ Καμύ
Σ΄ ολόκληρο τον κόσμο, 186.300 παιδιά χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει πως κάθε μέρα, περισσότερα από 500 παιδιά χάνουν την ζωή τους. Χιλιάδες άλλα τραυματίζονται. Οι τροχαίες συγκρούσεις αποτελούν ένα από τα κύρια αίτια θανάτου για τα παιδιά 15 έως 17 ετών.
Η τρίτη Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, από τις 4 έως τις 10 Μαΐου 2015, θα εστιάσει στο θέμα Παιδί και Οδική Ασφάλεια. Στόχος είναι να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες παιδικές ζωές και να ενισχυθεί η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών.
Η Ευρώπη διαθέτει την πιο προχωρημένη νομοθεσία και τις ασφαλέστερες υποδομές σε σύγκριση με τις άλλες η Ηπείρους. Κι όμως, πάνω από 15.000 νέοι κάτω των 20 ετών χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στο Ευρωπαϊκό Οδικό Δίκτυο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τη δεκαετία 1996-2007, 22.104 παιδιά μέχρι 14 ετών έχασαν την ζωή τους στους δρόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σ αυτά συμπεριλαμβάνονται εξακόσια παιδιά απο την Ελλάδα, πράγμα που τοποθετεί τη χώρα μας στη χειρότερη θέση ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές χώρες. Επιπλέον, η μείωση του αριθμού των παιδιών που σκοτώθηκαν σε τροχαία στην Ελλάδα είναι πολύ μικρότερη από την αντίστοιχη μείωση του αριθμού των ενηλίκων.
Σε όλες τις παραμέτρους που αφορούν την οδική ασφάλεια των παιδιών, η χώρα μας βρίσκεται στην τελευταία Ευρωπαϊκή θέση ή ανάμεσα στους τελευταίους. Ενδεικτικά, για τα έτη 2010-2012, η Ελλάδα κατέλαβε την πρώτη θέση σε θανάτους παιδιών που επέβαιναν σε αυτοκίνητα αναλογικά με τον πληθυσμό της, με ποσοστό υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου!
Οι θάνατοι αυτοί αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Τουλάχιστον ίσος αριθμός βαριά τραυματισμένων παιδιών που θα ζήσουν την ζωή τους με σοβαρή αναπηρία είναι επίσης αποτέλεσμα της κατάστασης που επικρατεί στο Οδικό Δίκτυο.
Σε ένα μεγάλο αριθμό αυτών των συμβάντων η κατάσταση είναι εξαιρετικά περίπλοκη, με σοβαρότατες συναισθηματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις, καθώς γονείς εμπλέκονται στον θάνατο ή τον τραυματισμό των ίδιων τους των παιδιών. Η κατάσταση αυτή αντικατοπτρίζει την παντελή έλλειψη δικαιωμάτων των παιδιών και στην κυκλοφορία.
Το ζητούμενο δεν είναι απλά η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών και η υποχρέωση των ενηλίκων να προσέχουν τα παιδιά όταν χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο.
Ζητούμενο είναι η διεκδίκηση ζωτικού χώρου, χώρου ελεύθερου, χώρου ελευθερίας όπου τα παιδιά θα μπορούν να κυκλοφορούν, να ζουν και να παίζουν, χωρίς τον τρόμο που έχουν επιβάλει τα μηχανοκίνητα μέσα, όχι μόνο στους δρόμους,αλλά και στους πεζόδρομους, τα πεζοδρόμια, τις πλατείες, παντού.
Αποτελεί ζωτική ανάγκη η ανάκτηση του δημόσιου χώρου και η δυνατότητα ελεύθερης, ασφαλούς, και –γιατί όχι; – ευχάριστης μετακίνησης για τα παιδιά, με τα πόδια, με ποδήλατο, πατίνι ή σκέιτ μπορντ.
Η ιεραρχία που κυριαρχεί στην κυκλοφορία σήμερα πρέπει να ανατραπεί, προς όφελος των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου και πρώτα απ' όλα των παιδιών.
Το κυκλοφοριακό δίκτυο πρέπει να ανασχεδιαστεί, ώστε η πόλη να γίνει ασφαλής και φιλική προς τους κατοίκους της – μια κυψέλη συλλογικότητας και όχι ένα δίκτυο από πίστες ταχύτητας ανάμεσα σε πολυκατοικίες που φιλοξενούν εγκλείστους.
Ζητάμε λοιπόν: -Απομάκρυνση κάθε εμπόδιου από τα πεζοδρόμια και εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, απόλυτα σεβαστές, ιδιαίτερα γύρω από σχολεία, παιδικούς σταθμούς και ...
