Σταμάτα να εξαρτιέσαι από τους άλλους και θα πάψεις να τους φοβάσαι

Allan Percy, Έρμαν Έσσε
66 Μαθήματα Καθημερινής Σοφίας
 

Συχνά εξαρτιόμαστε περισσότερο από τους άλλους παρά από τον ίδιο τον εαυτό μας, και αγωνιζόμαστε με παράλογο τρόπο για την αποδοχή τους, λες και η αξία μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο από άτομα τα οποία ίσα που μας γνωρίζουν.

Το να δίνουμε τέτοια εξουσία στον περίγυρό μας γεννάει ανασφάλεια και μας κάνει να δημιουργούμε αρρωστημένους δεσμούς – στην πλειονότητά τους δεσμούς εξάρτησης – με τους ανθρώπους.
Η μοναδική αναγνώριση που χρειαζόμαστε πραγματικά βρίσκεται μέσα μας. Αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αν δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που κάνουμε, πώς περιμένουμε να μας αναγνωρίσουν οι άλλοι;

Χρειάζεται να μάθει κανείς να αγαπάει τον εαυτό του, να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται με όλες τις ατέλειές του, οι οποίες, στην πραγματικότητα, είναι δρόμοι που περιμένουν να τους διανύσουμε. Μόνο έτσι θα πάψουμε να φοβόμαστε τους άλλους και δεν θα μας επηρεάζουν οι γνώμες τους.

Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για εμάς. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…
Όπως μας θυμίζει ο Έρμαν Έσσε, κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον κήπο του και φιλοτεχνεί νοερά την ακουαρέλα αυτού που επιθυμεί να είναι. Όταν παύουμε να εξαρτιόμαστε από τους άλλους, ανακαλύπτουμε ξαφνικά ότι είμαστε κύριοι της ζωής μας.

(εκδ. Πατάκη) – απόσπασμα
to 23o gramma
Εnallaktiki Δrasi

Γιατί οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες δεν είναι καλοί μπαμπάδες;

Κάθε καλός επιχειρηματίας δεν είναι απαραίτητα και καλός πατέρας! Ο «επιτυχημένος» Luke Johnson αρθρογράφος στους Financial Times και  πρόεδρος του The Centre for Entrepreneurs, μας λέει το γιατί!

«Πρόσφατα είπα στην 9χρονη κόρη μου ότι δεν θα μπορέσω να παραστώ στον αθλητικό αγώνα που θα συμμετείχε, λόγω επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Λίγο αργότερα, διάβασα μια συνέντευξη του πρώην επικεφαλής της Pimco, Mohamed El-Erian, όπου εξηγούσε γιατί παραιτήθηκε από τη θέση η οποία του πρόσφερε $100 εκατ. τον χρόνο. Η 10χρονη κόρη του, είπε, του έδωσε μια λίστα με 22 «ορόσημα» της ζωής της, τα οποία ο ίδιος είχε χάσει λόγω δουλειάς: Μεταξύ αυτών η πρώτη μέρα στο σχολείο, συναντήσεις γονέων με τους δασκάλους και μια αποκριάτικη έξοδος. Αν και είχε σοβαρούς λόγους για όλες τις «απουσίες», συνειδητοποίησε ότι κανένα από τα πιεστικά meetings, ταξίδια κ.λπ. δεν είχε ιδιαίτερη σημασία σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Οπότε κι εγώ ακύρωσα το επαγγελματικό ραντεβού μου και πήγα στον αθλητικό αγώνα της κόρης μου - και ήταν υπέροχα.

Δυστυχώς, πάρα πολλοί επιτυχημένοι άνδρες -ειδικά επιχειρηματίες- έχουν πολύ κακή σχέση με τα παιδιά τους. Έχω γνωρίσει έναν μεγιστάνα, που έπειτα από δύο χρόνια γνωριμίας, μου εκμυστηρεύθηκε ότι ένιωθε σαν να μην έχει παιδιά. Μιλούσε για τα ενήλικα παιδιά του με περιφρόνηση. Τον είχαν απογοητεύσει τόσο, που τα είχε σχεδόν διαγράψει από τη ζωή του. Όπως πάρα πολλοί αυτοδημιούργητοι άνδρες, ένιωθε ότι οι γιοι και οι κόρες του είναι κακομαθημένοι, δεν έχουν δίψα για δουλειά ούτε εργασιακή ηθική, ενώ παράλληλα δεν εκτιμούν το πόσο προνομιούχοι είναι. Είμαι βέβαιος ότι και τα παιδιά αυτά από την πλευρά τους θα έχουν ζητήματα με τον πατέρα τους.

Τα παιδιά των επιτυχημένων ανδρών κατά κανόνα απολαμβάνουν υλικές ανέσεις. Συχνά όμως επιζητούν τη μεγαλύτερη προσοχή του workaholic πατέρα τους.
Ο Steve Jobs, ο πιο δημοφιλής επιχειρηματίας της εποχής μας, είχε πει: «Δεν ήθελα να γίνω πατέρας, γι' αυτό δεν έγινα» όσον αφορά τη νόθα κόρη του, Lisa. Και εκείνη είπε για τον Jobs: «Δεν ζούσαμε μαζί, αλλά κάποιες ημέρες περνούσε από το σπίτι μας. Εκείνος, ένας θεός ανάμεσα σε εμάς του θνητούς, για λίγα φορτισμένα λεπτά ή ώρες». Απέκτησαν μια κάπως καλύτερη σχέση όταν εκείνη μεγάλωσε. Αλλά προφανώς ένας από τους λόγους που ο Jobs ανέθεσε στον Walter Isaacson τη βιογραφία του, ήταν γιατί ήθελε να τον γνωρίσουν τα παιδιά του (κάποια από αυτά). Θα μπορούσε όμως να το έχει πετύχει πολύ ευκολότερα, περνώντας λίγο χρόνο μαζί τους.

Ο μεγιστάνας επιχειρηματίας Sir Howard Stringer ήταν πρακτικώς ο πρώτος «ξένος» που ανέλαβε τη διοίκηση μεγάλης ιαπωνικής επιχείρησης, του ομίλου Sony. Για να το πετύχει χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια και τεράστιες θυσίες. Σε μια συνάντηση με...

Ο κανόνας του «1, 2, 3»: Πώς να πειθαρχείτε το παιδί με αυτή την προειδοποίηση - Count to Three

Σίγουρα έχετε δοκιμάσει να προειδοποιείτε το παιδί κάθε φορά που ξεπερνά τα όρια, εν όψει μιας επικείμενης τιμωρίας: «Αν δεν το σταματήσεις αμέσως, θα...» Πετυχαίνει, όμως, η προσπάθειά σας;

Count to Three

Πιθανώς να έχετε διαπιστώσει ότι οι προειδοποιήσεις σας γίνονται πιο αποτελεσματικές, όταν τις προσαρμόζετε στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού σας.
Για να καταλάβετε αν η προειδοποίηση «πιάνει» στο παιδί σας, σκεφτείτε: Πώς αντιδρά κάθε φορά που του λέτε «αυτό είναι προειδοποίηση. Αν το συνεχίσεις θα...».

Το κάθε παιδί αντιδρά διαφορετικά στις προειδοποιήσεις:
Κάποια απαντούν προκλητικά:
«Τι θα; Τι θα μου κάνεις;», κάποια άλλα μπορεί να τρομάξουν, ακόμα και να βάλουν τα κλάματα. Για κάποια παιδιά η προειδοποίηση χρειάζεται να είναι αυστηρή και άμεση, ώστε να καταλάβουν ότι εννοείτε αυτό που τους λέτε, ενώ για άλλα είναι πιο αποτελεσματικό να χρησιμοποιήσετε απαλή φωνή και η απειλή να είναι μετριασμένη.
Υπάρχουν και παιδιά που αντιδρούν καλύτερα με έναν συνδυασμό των δύο παραπάνω τρόπων. Μόνο εσείς ξέρετε τι χρειάζεται το παιδί σας.
Η προειδοποίηση του «1-2-3» είναι μία ακόμα μέθοδος πειθαρχίας που σε κάποια παιδιά «πιάνει», ενώ σε άλλα όχι. Για να «πιάσει», όμως, θέλει τρόπο...

Το μυστικό του επιτυχημένου μετρήματος!
Όλοι, λίγο-πολύ, έχουν πει στο παιδί κάτι όπως «δεν θέλεις να φτάσω στο 3!» -κάποιοι γονείς μπορεί να προσθέσουν «το εννοώ!». Φτάνει, όμως, ένα σημείο που πολλοί γονείς αναρωτιούνται «τι θα κάνω όταν θα φτάσω στο 3;».
Υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να κάνετε τότε:
Το ένα είναι να ανακοινώσετε στο παιδί, καθώς μετράτε, ποια θα είναι η επίπτωση της πράξης του, και το δεύτερο είναι να είστε συνεπείς στην επίπτωση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο τρόπος που θα προειδοποιήσετε το παιδί, για να είναι αποτελεσματικός, θα πρέπει να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του.

Παράδειγμα για «δυναμικά» παιδιά:
Ένα παιδί με έντονη βούληση, δυναμισμό και πείσμα, χρειάζεται ξεκάθαρες, εμφατικές και αυστηρές οδηγίες, ώστε να μην συμπεράνει ότι αστειεύεστε.
Πείτε λοιπόν: «Μην γράφεις σε αυτό το βιβλίο, σε παρακαλώ».
Περιμένετε, λίγο, για να δείτε αν θα σταματήσει.
Αν δεν σταματήσει, πείτε:
«Θα μετρήσω μέχρι το 3. Αν δεν σταματήσεις να γράφεις θα σου πάρω και το βιβλίο και τους μαρκαδόρους. Ένα.»
Περιμένετε τρία δευτερόλεπτα:
«Δύο». Άλλα τρία δευτερόλεπτα:
«Τρία».
Αν συνεχίζει να μην σταματά αυτό που του έχετε ζητήσει πείτε «Βλέπω δεν μου δίνεις σημασία, οπότε θα μου δώσεις το βιβλίο και τους μαρκαδόρους αυτή τη στιγμή.»
Το παιδί δεν γίνεται να μη συμμορφωθεί αν σηκωθείτε αυτόματα και του πάρετε το βιβλίο και τους μαρκαδόρους.
Είναι πιθανό η μέθοδος αυτή πειθαρχίας να μην «πιάσει» με την πρώτη φορά που θα την εφαρμόσετε σε ένα παιδί με έντονη προσωπικότητα. Αν το παιδί, όμως, συνειδητοποιήσει από την πρώτη κιόλας φορά ότι το εννοείτε, θα πιάσει τις επόμενες.

Παράδειγμα για πιο ευαίσθητα και λιγότερο δυναμικά παιδιά:
Για ένα λιγότερο πεισματάρικο παιδί που δεν συνηθίζει να αντιδρά έντονα, αρκεί πιο απαλή φωνή και ίσως έντονη οπτική επαφή.
Ήρεμα μπορείτε να πείτε:
«Αγάπη μου, σε παρακαλώ άσε κάτω τον μαρκαδόρο. Δεν ζωγραφίζουμε τα βιβλία.»
Περιμένετε τρία δευτερόλεπτα και αν το παιδί δεν συμμορφωθεί πείτε: «Θα μετρήσω μέχρι το τρία, για να αφήσεις κάτω τον μαρκαδόρο και μετά θα στον πάρω. Ένα.»
Το πιθανότερο είναι στο σημείο αυτό το ήπιο παιδί θα συμμορφωθεί σε αυτό που του λέτε. Στην περίπτωση που δεν το κάνει, συνεχίστε να μετράτε μέχρι το τρία και αν συνεχίζει να μην συμμορφώνεται, χωρίς να πείτε κάτι παραπάνω, απλά πάρτε του τον μαρκαδόρο.
Έτσι, θα περάσετε με σαφήνεια το μήνυμα στο ευαίσθητο παιδί, αλλά χωρίς να το τρομάξετε.
Τι πρέπει να θυμάστε
Οι δύο παραπάνω τρόποι οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, αλλά είναι προσαρμοσμένοι στην ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού.
Είναι δε εξίσου αποτελεσματικοί, γιατί βοηθούν το παιδί να συνειδητοποιήσει ότι η επίπτωση που του επιβάλλατε ήταν έπειτα από δική του επιλογή (εκείνο επέλεξε να συμμορφωθεί ή να μη συμμορφωθεί).
Μην δώσετε πολύ χρόνο στο παιδί μέχρι να συμμορφωθεί και να κάνει αυτό που του ζητάτε. Ο κανόνας του «3» δεν πρέπει να διαρκέσει πάνω από μισό λεπτό. Εξάλλου, σκοπός σας είναι να σταματήσει την ανεπίτρεπτη συμπεριφορά άμεσα και όχι όποτε εκείνο θέλει.
Κάποια μετέπειτα στιγμή, που θα μπορείτε να συζητήσετε ήρεμα με το παιδί, εξηγήστε του ότι το εννοείτε όταν το προειδοποιείτε για κάτι και ότι, χωρίς φωνές και απειλές, θα ακολουθεί πάντα κάποια επίπτωση όταν δεν συμμορφώνεται.
Τέλος, έχει μεγάλη σημασία να λέτε στο παιδί ποια θα είναι η επίπτωση, πριν ξεκινήσετε να μετράτε, και η επίπτωση αυτή να είναι άμεση και εφαρμόσιμη, πάντα όμως συμβατή με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού.

mama365