Η εμπειρία των Ιεροσολύμων

Μας αξίωσε ο Θεός να επισκεφθούμε τα Ιεροσόλυμα.

Πήγαμε με ένα τουριστικό γραφείο που προσανατολίζεται σε τέτοιες εκδρομές.

Φτάσαμε στο Τελ Αβίβ και μας περίμενε το λεωφορείο που μας πήγαινε σε όλα τα προσκυνήματα, όλες τις μέρες της παραμονής μας στους Άγιους Τόπους.

Πρώτη μας επίσκεψη ήταν στη Λύδδα, την αρχαία Διόσπολη, στον ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου, όπου βρίσκεται ο τάφος του. Ορθόδοξος ο ναός, αλλά τον Άγιο τον τιμούν και τον προσκυνούν οι πιστοί όλων των θρησκειών.

Φτάσαμε στη παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Η ξενάγηση ξεκίνησε από το Πραιτώριο. Ακολουθήσαμε το δρόμο του Μαρτυρίου, στην οδό που οι καθολικοί ονομάζουν "Lithostrotos".

Τα περισσότερα ιερά σημεία, ανήκουν στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο και όλες οι επιγραφές είναι στα ελληνικά.

Φτάσαμε στον Ναό της Αναστάσεως, ένα συγκρότημα που περιλαμβάνει, τον Γολγοθά, την Αποκαθήλωση, τον Τάφο του Χριστού και τα παρεκκλήσια που κυκλώνουν το Ναό της Αναστάσεως με σημαντικότερο του Τιμίου Σταυρού.

Κάτω από τον Τίμιο Σταυρό βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αδάμ. Βρίσκεται κάτω από το ύψωμα του Γολγοθά. Σύμφωνα με πανάρχαια παράδοση ο Χριστός σταυρώθηκε πάνω στο τόπο της ταφής του κρανίου του πρωτόπλαστου Αδάμ και έτσι ξεπληρώθηκε το προπατορικό αμάρτημα με το αίμα Του. Για το λόγο αυτό ο τόπος της ταφής ονομάσθηκε Κρανίου τόπος, Γολγοθάς στα εβραϊκά.

Στο Ναό της Αναστάσεως βρίσκονται πολλά παρεκκλήσια και υπάρχουν άλλα πολλά ιερά σημεία που ανήκουν σε διαφορετικές χριστιανικές κοινότητες, όπως τα παρεκκλήσια των Κοπτών, των Σύρων και των Αρμενίων αφιερωμένα σε επεισόδια του Πάθους του Χριστού και σε Aγίους. Κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το συγκρότημα του Ναού είναι στην ευθύνη των Ορθοδόξων.

Τις επόμενες ημέρες πήγαμε:

Στον λόφο της Αγίας Σιών. Η Ιερουσαλήμ είναι χτισμένη σε τέσσερις λόφους, με ιερότερο τον λόφο της Αγίας Σιών.

Το όνομα της Σιών αντιπροσωπεύει τη βασιλεία του Ιούδα, ολόκληρη τη χώρα του Ισραήλ, το λαό του Ισραήλ, η επιγραφή όμως, στη στρατοκρατούμενη περιοχή της είναι στα ελληνικά: "Hagia Sion", ούτε Mount Zion, ούτε εβραϊκά, ούτε τίποτε, απλά ελληνικά από χιλιάδες χρόνια.

Εδώ είναι και η Πατριαρχική Σχολή, η Ορθόδοξη, που λειτουργεί σύμφωνα με το πρόγραμμα του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας και την ευθύνη του Πατριαρχείου. Η Αγιοταφίτικη Αδελφότητα συντηρεί πολλές Σχολές διαφόρων βαθμίδων με κύρια την Πατριαρχική Σχολή. Εδώ είναι το σπίτι του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου, το Υπερώο, το διώροφο σπίτι μέσα στο οποίο έγινε ο Μυστικός Δείπνος και η Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Από ψηλά βλέπουμε το τείχος των Δακρύων, το Ναό του Σολομώντα, το Τέμενος Ομάρ και το τέμενος Ελ Ακσα.

Οι εβραίοι σε έναν ναό προσκυνούν τον Θεό, στο Ναό του Σολομώντα. Μετά την καταστροφή του το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, δεν κατάφεραν να τον ανοικοδομήσουν. Ένα τείχος έχει απομείνει όπου καταφεύγουν να προσκυνήσουν δακρύζοντας, επειδή ούτε το προσκύνημά τους δεν είναι δικό τους. Όσο προσκυνούν, από ψηλά, από το τέμενος του Ομάρ, το ιερότερο μέρος των Αράβων μετά την Μέκκα, ακούγεται διαρκώς η φωνή του μουεζίνη. Οι εβραίοι, ξένοι μέσα στη πόλη που διεκδικούν για δική τους.

«Η Ιερουσαλήμ αποτελεί την ιερή πόλη για τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Τόσο οι Ισραηλινοί, όσο και οι Παλαιστίνιοι την θεωρούν πρωτεύουσά τους. Η Ιερουσαλήμ είναι μια πόλη χωρίς αναγνωρισμένο καθεστώς. Δεν είναι καν στις λίστες της UNESCO. Η Ιερουσαλήμ είναι υπό κατάληψη από το 1947. Το 1967, οι Ισραηλινοί επανάκτησαν τον έλεγχο της παλιάς πόλης, την οποία είχαν αποσπάσει οι Ιορδανοί. Από το 1967, έχουμε μια πόλη, που οι Ισραηλινοί τη θεωρούν ως την πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, αλλά αυτό το καθεστώς δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα. Σήμερα δεν υπάρχει καμιά ξένη πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ. Όλες βρίσκονται στο Τελ Αβίβ.»

Επισκεφθήκαμε την Ι.Μ. Αγίου Γεωργίου Χοζεβά και προσκυνήσαμε στο σπήλαιο του Προφήτη Ηλία. Από τον Άγιο Γεώργιο τον Χοζεβά έφεραν την εικόνα της Παναγίας στην Αμοργό, την Χοζοβιώτισσα. Έλληνες έχουν και σήμερα το μοναστήρι, σε μια πορεία με τα πόδια, για όποιον αντέχει, εκεί ψηλά, όπου ο Έλληνας ηγούμενος μας καλοδέχτηκε και μας κέρασε νεράκι, επειδή τίποτε άλλο δεν φυτρώνει εκεί.

Όπου και να πήγαμε, και πήγαμε σε πολλά, τα περισσότερα άγια σημεία τα έχουν και τα προσέχουν Έλληνες ορθόδοξοι, πουθενά, μα πουθενά, δεν διεκδίκησαν τον οβολό μας. Όλοι μας καλοδέχτηκαν, μας περιποιήθηκαν, μας κέρασαν και μας κατευόδωσαν

Πήγαμε στο Σαραντάριο Όρος, εκεί που ο Χριστός σαράντα μέρες αγωνίσθηκε κατά του διαβόλου (Sarantario Mountain, από τις 40 ημέρες). Μας υποδέχθηκε ένας καλός γέροντας. «Καθήστε, καθήστε να ξεκουραστείτε, πάω να σας φέρω νερό, και μετά να προσκυνήσετε». Κι έφερε νεράκι και βυσσινάδα και γλύκανε το στόμα μας και μετά γλύκανε η ψυχή μας. Κι όλη τους η έγνοια ήταν που καιγόταν η Ελλάδα, είχε πυρκαγιές τότε.

Βρέξαμε τα πόδια μας στον Ιορδάνη ποταμό και επισκεφθήκαμε το μοναστήρι του Αγ. Γερασίμου του Ιορδανίτη. Καταμεσής στην έρημο. Τί έφτιαξαν εκεί οι γέροντες!! Και γνωρίσαμε τον ηγούμενο, από την Μάνη ήταν. Λιτός και καταδεκτικός, με ένα γκρίζο ράσο και ένα ψάθινο καπέλο. Σκεβρωμένο το πρόσωπο, από τον ήλιο και τα σημάδια. Μάζευε τους τραυματίες, όταν γίνονταν μάχες, μάθαμε. Είτε παλαιστίνιους, είτε εβραίους. Τραυματίζονταν κι ο ίδιος και ξαναορμούσε στη μάχη να σώσει κι άλλους. Το μοναστήρι φτιάχνει τα κεριά του πατριαρχείου, έτσι συντηρείται. Μας μοίρασαν κεράκια, εικονίτσες, μας έδωσαν νερό και γλυκό, μας μίλησε ο ηγούμενος για τον αγώνα της Ορθοδοξίας και όταν φεύγαμε μας έραναν με ανθάκια πικροδάφνης. Δεν υπήρξε κανείς που δεν δάκρυσε. Είχαν αγωνία οι μοναχοί για αυτά που γίνονταν στη Πατρίδα, ήταν τότε με τις διαπραγματεύσεις. Είπαμε για την κρίση και μια καλή γριά, μεγάλη γυναίκα, άνοιξε το στόμα της πρώτη φορά και μας μάλωσε. «Ποια κρίση; τί κρίση; σε μια γλάστρα να σπείρεις στη Πατρίδα, θα φυτρώσει ντοματιά, να φας να ζήσεις». Κι όλοι σωπάσαμε, κι ας μη μας είπε η μοναχή για την γη του Ιορδάνη που δεν φυτρώνει τίποτε.

Πήγαμε στην Ιεριχώ, την αρχαιότερη πόλη του κόσμου και είδαμε τη συκομουριά, τη μουριά που βγάζει σύκα. Έλληνες κι εκεί.

Πήγαμε στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα, εκεί που χτυπάει ο ήλιος και δεν μπορείς να σταθείς. Κι από ψηλά-ψηλά βλέπεις κάτω-κάτω το ρέμα, αλλά νερό δεν μπορούν να πάρουν γιατί είναι μολυσμένο. Μόνο από το βράχο δακρύζει λίγο νερό και το μαζεύουν για να πιούν. Αγίασμα είναι και μας πρόσφεραν με όλη τους την καρδιά, «μόνο να μη χυθεί καμιά σταγόνα γιατί είναι αγίασμα».

Πήγαμε και που δεν πήγαμε.

Στο πηγάδι του Ιακώβ, εκεί που ο Χριστός μίλησε στη Σαμαρείτιδα. Το μοναστήρι το διεκδικούν οι Ισραηλινοί, είναι το αρχαίο πηγάδι του Ιακώβ. Γεμάτη σφαίρες είναι η πόρτα και οι τοίχοι του μοναστηριού στη Ναμπλούς, στην αρχαία ελληνική Νεάπολη. Εκεί είναι και το σκήνωμα του Φιλούμενου, που μαρτύρησε από αυτές τις επιθέσεις. Τώρα είναι εκεί ένας ηγούμενος, μας κέρασε καρπούζι και μας μίλησε. Έξι στρατοδικεία εκκρεμούν σε βάρος μου, είπε. Μισή μερίδα ο καλόγερος, κάτισχνος αλλά γενναίος. «Να εδώ στο πηγάδι το βλέπετε το φαγωμένο σκαλοπάτι; από χειροβομβίδα είναι. Μου όρμησε ένας απ' αυτούς, με χτύπησε, να εδώ στο πρόσωπο και μάτωσα, αλλά μη νομίζετε, αρπάζω το θυμιατό και τον σβούριξα κάτω. Να σας πω κάτι, είπε: Δεν θέλουμε τα λεφτά σας, ανθρώπους θέλουμε. Εγώ θα μείνω εδώ μέχρι τέλους, αλλά μετά; Όμως έχει ο Θεός! Και να ξέρετε: Το Άγιο Όρος είναι το περιβόλι της Παναγιάς, αλλά εδώ είναι το σπίτι της Παναγιάς, να μη το ξεχνάτε. Εμείς δεν τα παραδίνουμε αυτά τα μέρη.

Πήγαμε στη Βηθανία, τώρα την πόλη την λένε Λάζαρος. Εκεί που ανέστησε ο Χριστός τον φίλο Του. Και παραέξω ήταν το μοναστήρι που προϋπάντησε η Μάρθα και η Μαρία τον Χριστό. Οχτώ κορίτσια, οχτώ μοναχές, οχτώ ελληνοπούλες εκεί φυλάνε Θερμοπύλες. Μπήκαμε μέσα στο μοναστήρι, «Κλείσε, κλείσε την πόρτα μη μπουν» Και μαντάλωσαν γερά. Ακούνε τις σφαίρες να βαράνε και πέφτουνε στην προσευχή, αλλά ούτε που περνάει από το νου τους να εγκαταλείψουν τα ιερά και τα όσια.

Πήγαμε στο όρος Θαβώρ, εκεί που το Φως της Μεταμόρφωσης είναι μόνιμο. Εκεί άκουσα, ένα κοριτσάκι να το φωνάζουν: «έλα, έλα Θαβωρούλα». Πήγαμε στην Κανά και ήπιαμε κρασί, πήγαμε στη Τιβεριάδα και φάγαμε ψάρι απ’ αυτά που ψάρευαν οι Απόστολοι. Μείναμε στη Βηθλεέμ, στο χωριό των Ποιμένων, εκεί που στο ορθόδοξο σχολείο του πατριαρχείου φοιτούν παιδιά παλαιστινίων.

Περπατήσαμε στο Όρος των Ελαιών. Επισκεφθήκαμε το σημείο της Ανάληψης, που το έχει μια φατρία μουσουλμάνων και πληρώνεις είσοδο για να μπεις στο τέμενος.

Επισκεφθήκαμε απέναντι τον Ορθόδοξο Ναό της Ανάληψης. Εκεί που ο Ιωακείμ με τη μητέρα του, από τη Χίο ήρθανε, για να φτιάξουν τον ναό.

Κι έφτιαξε ο Ιωακείμ, ναό περίλαμπρο, κι ας μη του έδινε άδεια η πολεοδομία. Κι ήρθαν οι αρχές με στρατό το 1992 και μπουλντόζες και γκρέμισαν την Εκκλησία. Αλλά ο Ιωακείμ, είχε και ναό «ρεζέρβα» κάτω από τον κύριο ναό. Και ορμάει το βελόνι του εκσκαφέα κι αρχίζει να γκρεμίζει το ταβάνι του υπόγειου ναού. Αλλά δεν πρόλαβε να «χτυπήσει» πάνω από δυο φορές και έσπασε το κεντρί. Και μέσα από τα χαλάσματα, ήταν επάνω-επάνω η εικόνα της Ανάληψης του Χριστού και τα μάζεψαν οι «αρχές» και έφυγαν και δεν ξανάρθαν. Αλλά κουκουλοφόροι επιτέθηκαν στον Ιωακείμ και στη μάνα του και την δολοφόνησαν. Και πάει η μάνα του Ιωακείμ, που ήταν λυκειάρχης στη Χίο, δήμαρχος στο Βροντάδο. Αλλά ο Ιωακείμ έμεινε εκεί αν φυλάει το ναό μέχρι που πήγε να βρει τη μητέρα του στη γιορτή της Ανάληψης του Κυρίου.

Πήγαμε στη Γεσθημανή και απέναντι είδαμε τη Χρυσή Πύλη, την πιο αρχαία πύλη της Ιερουσαλήμ. Από αυτή πέρασε ο Χριστός πάνω στο γαϊδουράκι κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, όπως και ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μεταφέροντας τον Τίμιο Σταυρό το 629 μ.Χ. από τους Πέρσες. Η πόρτα αυτή κλείστηκε από τους μουσουλμάνους, και είναι κλειστή μέχρι σήμερα και η παράδοση λέει ότι και πάλι θα ανοίξει η πύλη, όταν θα ξανάρθει ο Κύριος κατά τη Δευτέρα παρουσία. 

Μέσα στη παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, όποια πορτούλα και να ανοίξεις, ένα μοναστήρι μέσα θα βρεις. Οι πορτούλες μικρές, πρέπει να μπεις σκυφτός, ίσως για να μην έμπαιναν έφιπποι, ίσως για τον φόβο των εχθρών. Και μέσα, οι χώροι των μοναστηριών τεράστια κτίσματα που τα φυλάνε ένας-δυο, λίγοι μοναχοί από την εποχή της Αγίας Ελένης, της μάνας του αυτοκράτορα. Είναι το τάγμα των Αγιοταφιτών. Η Αδελφότητα του Αγίου Τάφου. Από τότε. Τί ιππότες και ροδόσταυροι και Ναΐτες και δεν ξέρω εγώ τί; Αυτοί είναι: Οι Φύλακες Του Αγίου Τάφου. Δυο σημαίες βλέπεις παντού, μια ελληνική και μια λευκή με τον κόκκινο σταυρό και τα κίτρινα γράμματα, το ένα μέσα στο άλλο: ΤΦ. Τάφου Φύλακες.

Συναντηθήκαμε με τον Πατριάρχη, καθίσαμε ώρα μαζί του, μας υποδέχθηκε, μας κέρασε, μας μίλησε. Μας παρεχώρησε για συνοδεία έναν διάκονο. Ο διάκονος Ευλόγιος ήταν μαζί μας παντού, σε όλη τη διαδρομή, σε όλα τα προσκυνήματα. Ήταν ο ξεναγός μας. Και ήξερε για όλα να μας πει. Και όταν το μεσημέρι κάναμε διάλλειμα για ξεκούραση, ο Ευλόγιος έπαιρνε μαζί του τους νέους, και τους πήγαινε και σε άλλα προσκυνήματα. Και τα παιδιά ακολουθούσαν. Ο Ευλόγιος πρόθυμος, χαμογελαστός, με τον καλό τον λόγο, έτρεχε, πετούσε και τα παιδιά ακολουθούσαν. Κανείς δεν κουράζονταν, κανείς δεν βαριόταν, κανείς δεν ήθελε να διακόψει.

Και ήταν Σάββατο βράδυ και μας είπε ο συνοδός, ότι όποιος θέλει να έρθει απόψε στον Πανάγιο Tάφο, θα γίνει αγρυπνία. Τί ώρα θα γίνει αυτό; Τί ώρα θα τελειώσει; Θα ξεκινούσε μετά τις 12 την νύχτα προς Κυριακή. Είμασταν κουρασμένοι, αλλά είπαμε, πάμε να δούμε και να ακούσουμε. Και είναι το τεράστιο κουβούκλιο του Τάφου του Χριστού και ενώνεται με την είσοδο του Ναού της Αναστάσεως κάτω από ένα τεράστιο θόλο. Σ' αυτό το διάδρομο έγινε η λειτουργία.

Δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, δεν έχω εξοικειωθεί. Κουράζομαι. Και είχα μια δυσανεξία.

Άρχισε η Λειτουργία. Ήρθε ο Επίσκοπος. Μαζευτήκαμε και παρακολουθούσαμε. Είχαμε χάσει τον Ευλόγιο, ώσπου τον βλέπουμε ξαφνικά. Ήταν σοβαρός. Τηρούσε όλο το τυπικό και όλους τους κανόνες. Είχε σεβασμό σ' αυτό που έκανε και μια ευγένεια. Κρατούσε το Ευαγγέλιο. Και άρχισε να διαβάζει. Και μας έφυγε όλη η κούραση. Η στεντόρεια φωνή του αντήχησε στο στερέωμα του Ναού. Μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ο Ευλόγιος ήταν Αρχάγγελος και λειτουργούσε το ποίμνιο του, που τον ακολουθούσε. Εκστασιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε και χαρήκαμε. Γέμισε η καρδιά μας ομορφιά και δοξάσαμε. Όλοι. Ο Ευλόγιος ήταν υπέρλαμπρο αστέρι, φώτιζε ολόκληρος και μαζί του φωτιστήκαμε και εμείς. Ο Ευλόγιος ήταν ο Αρχιδιάκονος του Πατριαρχικού Θρόνου και ήταν τόσο σεμνός!

Ήταν η μέρα που θα φεύγαμε, και περάσαμε να προσκυνήσουμε το Σπήλαιο της Βηθλεέμ. Μπήκαμε στο Ναό και κατεβήκαμε στο σπήλαιο. Ήταν 8 η ώρα το πρωί και άρχιζε η λειτουργία. Σταθήκαμε να παρακολουθήσουμε. Σε τρεις γλώσσες τα λέγανε. Αραβικά και Ρωσικά, αλλά τα σπουδαία μέρη οι ξενόγλωσσοι ιερείς τα έλεγαν στα ελληνικά. Εξάλλου στα ελληνικά γράφτηκε το Ευαγγέλιο. Και ξαφνικά, άνοιξαν τα μάτια μου. Δάκρυα έτρεχαν, χωρίς λόγο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

Μαζί μας παρακολουθούσαν και Ρώσοι. Ιδιαιτέρως ευλαβείς. Προσηλωμένοι. Εμείς κάναμε και τον θόρυβό μας. Οι νέοι μας πηγαινοερχόντουσαν. Μέχρι που είπαν οι Ιερείς το «πάτερ ημών». Τότε ήταν που τα παιδιά μας, οι νέοι μας, συγκεντρώθηκαν και έβαλαν φωνή: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς ...». Όλοι μαζί!

Αυτό ήταν το προσκύνημά μας, και είχε ζέστη και κούραση, και ελέγχους στα κατεχόμενα και όπλα και έποικους και από όλα είχε. Αλλά ούτε ένας δεν τρόμαξε, ούτε ένας δεν γκρίνιασε, ούτε ένας δεν υστέρησε. Ήταν μια μεγάλη γυναίκα μαζί μας. Είχε κάνει εγχείρηση στα γόνατα. «Να σας βοηθήσω;» της λέω. «Μπαααα, ας κουραστώ, θα πονέσουν τα ποδάρια μου, θα περάσουν, αλλά αυτό που γνωρίζω δεν θα το ξαναβρώ».

Και, τον νου σας, μη μου πει κανείς για ιουδαϊκή θρησκεία και αηδίες. Εκεί κάτω είναι μόνο Ελλάδα και Ορθοδοξία ...

Νηπιαγωγείο: 4 πράγματα που θα αλλάξουν στο παιδί σου

Στην εποχή μας η μεγάλη σημασία του νηπιαγωγείου,  βασίζεται στην συναισθηματική όψη της εξέλιξης του παιδιού, που διαβλέπει ως  κυριότερο παράγοντα όχι μόνο την πνευματική ανάπτυξη αλλά και όλη την δομή της προσωπικότητας, εφόσον στην προσχολική ηλικία τίθεται ο πυρήνας της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του ανθρώπου.

Η λέξη νηπιαγωγείο, στην ετυμολογία της παίρνει την σημασία της αγωγής των νήπιων, των παιδιών δηλαδή που δεν έχουν αναπτύξει τον έναρθρο λόγο.  Στην Ελληνική ωστόσο πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν ισχύει εφόσον τα παιδάκια του νηπιαγωγείου τείνουν να έχουν λόγο, διότι από την προγεννητική κιόλας περίοδο ξεκινά η διαδικασία εκμάθησης του λόγου που βασίζεται σε μια καθαρά εξελικτική διαδικασία.

Το νηπιαγωγείο είναι η πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης για παιδιά ηλικίας 4 έως και 6 ετών. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η εκπαίδευση που παρέχεται σ’ αυτό είναι αντίστοιχη με την εκπαίδευση που παρέχεται στο σπίτι από την οικογένεια.

Η βασική διάφορα είναι ότι στο νηπιαγωγείο μέσα σε ατμόσφαιρα παιχνιδιού, και ευχαρίστησης το παιδί όχι μόνο «εργάζεται» και ψυχαγωγείται υπό την επίβλεψη προσωπικού εκπαιδευμένου, αλλά επιπρόσθετα αποκτά πολύτιμη πείρα με την μάθηση την άσκηση και την καθοδήγηση. Σημαντικό είναι να υπογραμμίσουμε την πρόσφορα του νηπιαγωγείου, αναφορικά με την συναισθηματική, και πνευματική, αλλά και την κοινωνική εξέλιξη του παιδιού. Καθώς και με την διευκόλυνση της ανεξαρτησίας του, προχωρεί προς την κοινωνική ωρίμανση και την προσαρμογή του σε νέες καταστάσεις.

Ουσιαστικό είναι το γεγονός, στην σημαντικότητα του νηπιαγωγείου, της άσκησης του πνεύματος, της συνεργασίας, και της αμοιβαίας βοήθειας των παιδιών, ώστε να συνειδητοποιήσουν την αλληλεξάρτηση τους και να την μεταφέρουν και στις πράξεις της καθημερινότητας.

Ορισμένοι από τους στόχους του Νηπιαγωγείου, αναγράφονται στις παρακάτω γραμμές:

• Να έρχονται σε επαφή τα νήπια, και να μαθαίνουν να επικοινωνούν με συνομήλικα παιδιά,  αλλά και με ενήλικες να αναγνωρίζουν, το όριο και το ελεύθερο παιχνίδι. 
• Να μαθαίνουν να αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις, και να αναπτύσσουν μέσα από αυτές την συνεργασία. 
• Παράλληλα παρατηρούμε την πολύ δύσκολη για αυτά διαδικασία της σταδιακής απομάκρυνσης από το περιβάλλον που τα στηρίζει, και την μετάβαση τους, στη πρώτη ανεξαρτησία τους, και την ανάπτυξη της βούλησης τους .
• Ακόμη το νηπιαγωγείο συντελεί της εξέλιξη της ελευθερίας, της αυτοπεποίθησης, της περιέργειας, και του ενδιαφέροντος για το περιβάλλον, της απόκτησης καλών συνθηκών, και στην εξέλιξη της συναισθηματικής πτυχής. Κύριο μέσο του νηπιαγωγείου, είναι  η προαγωγή της προσωπικής προσαρμογής του παιδιού και η βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων.   

Πιο συγκεκριμένα με την αλληλεπίδραση των παιδιών καταφέρνουμε να αναπτυχτούν τομείς της προσωπικότητας του παιδιού που έχουν άμεση συνάφεια μεταξύ τους και κατ’ ακολουθία αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτοί είναι η σωματική ανάπτυξη, η αντιληπτική ή αισθητηριακή ανάπτυξη, ηεπικοινωνιακή και γλωσσική ανάπτυξη, η κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη. Σημαντικός είναι ωστόσο και ο προσδιορισμός της κριτικής σκέψης του δημιουργικού λόγου, που τοποθετείται κάθε φορά ανάλογα με την προσωπικότητα του παιδιού.

Γαβριήλ  Όλγα B.Sc,  Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας,
Ένωση  «Μαζί Για το Παιδί» Γραμμή 115-25

boro.gr

Οι πρώτες διακοπές του παιδιού με τον παππού και τη γιαγιά

Το καλοκαίρι είναι περίοδος ξεγνοιασιάς, ανεμελιάς και ξεκούρασης τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες. Οι πολυήμερες διακοπές ολόκληρης της οικογένειας συχνά αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων καθώς και της έλλειψης οικονομικών πόρων από την πλευρά των γονιών.

 

Εξαιτίας των παραπάνω δυσκολιών οι γονείς συχνά επιλέγουν το παιδί τους να παραθερίσει κοντά στον παππού και τη γιαγιά διότι έχουν επίγνωση ότι το σπιτικό τους θα του παρέχει ασφάλεια και θαλπωρή.

Συνήθως οι πρώτες διακοπές του παιδιού μακριά από την οικογένειά του είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί.

Από τη μια πλευρά οι γονείς αισθάνονται ένοχοι διότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν και να καλύψουν τις ανάγκες του παιδιού τους και από την άλλη πλευρά για το παιδί αυτή η νέα κατάσταση αποτελεί τον πρώτο μεγάλο αποχωρισμό από τους γονείς του.

Προκειμένου αυτές οι πρώτες διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά να μην καταλήξουν σε μια δυσάρεστη εμπειρία οι γονείς θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την ηλικία του παιδιού, τη συναισθηματική του ωριμότητα, καθώς και τις προτιμήσεις που τυχόν μπορεί να έχει για κάποιον συγκεκριμένο παππού ή γιαγιά.

Η κατάλληλη ηλικία να αρχίσει ένα παιδί να κάνει διακοπές μακριά από τους γονείς είναι από τα 4-5 έτη, διότι σ' αυτή την ηλικία το παιδί είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετείται, διαθέτει μεγαλύτερη συναισθηματική ωριμότητα να αντεπεξέλθει σε νέες καταστάσεις, καθώς και οι ικανότητες και δεξιότητες επικοινωνίας έχουν εξελιχθεί αρκετά ώστε να συνεννοείται και να εκφράζει σε ικανοποιητικό βαθμό τα συναισθήματά του.

Παροτρύνοντας το παιδί

Για μια πιο ομαλή προσαρμογή οι γονείς θα μπορούσαν να παροτρύνουν το παιδί τους να πάρει από το σπίτι ένα αντικείμενο που για εκείνο θα έχει ιδιαίτερη σημασία, όπως το αγαπημένο αρκουδάκι του, μαξιλάρι ή παιχνίδι, μια οικογενειακή φωτογραφία κ.ά. Αυτό το αντικείμενο θα του θυμίζει τη θαλπωρή της οικογενειακής εστίας και παράλληλα θα του προσφέρει ιδιαίτερη παρηγοριά προκειμένου να ζήσει ευχάριστα την πρώτη του μεγάλη περιπέτεια.

Επίσης, θα ήταν ιδιαίτερα βοηθητικό οι γονείς να συνόδευαν το παιδί τους στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και να έμεναν μαζί του για σύντομο χρονικό διάστημα. Ιδανικό θα ήταν να έχουν προηγηθεί κάποιες σύντομες επισκέψεις στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς ώστε το παιδί να εξοικειωθεί με τον περιβάλλοντα χώρο προκειμένου να αισθανθεί ασφάλεια μένοντας μακριά από την οικογένειά του.

Στο πρώτο διάστημα του αποχωρισμού οι γονείς θα πρέπει να έχουν τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με το παιδί τους ώστε να μην αισθανθεί εγκαταλελειμμένο. Είναι σημαντικό να παρέχεται στο παιδί η δυνατότητα να επικοινωνεί τηλεφωνικά οποιαδήποτε στιγμή αισθανθεί την ανάγκη να μιλήσει με την οικογένειά του. Τις πρώτες ημέρες συνήθως η τηλεφωνική επικοινωνία είναι πιο συχνή κι όσο περνά ο καιρός αραιώνει.

Αν παρ' όλα αυτά περάσει αρκετό χρονικό διάστημα και εκείνο νιώθει δυσάρεστα μακριά από τους γονείς, τότε είναι καλύτερο να επιστρέψει στο σπίτι. Μ' αυτόν τον τρόπο οι γονείς του δείχνουν τη συναισθηματική τους διαθεσιμότητα και ταυτόχρονα φαίνονται να σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού.

Υπομονή και επιμονή

Η συμβολή του παππού και της γιαγιάς για την ομαλή προσαρμογή του παιδιού στο σπίτι τους είναι ιδιαίτερα σημαντική. Θα χρειαστεί να οπλιστούν με υπομονή και επιμονή για τυχόν συναισθηματικές αντιδράσεις που μπορεί να παρουσιάσει το παιδί. Η στάση τους θα πρέπει να είναι υποστηρικτική και ενθαρρυντική απέναντι στο παιδί και να αποφεύγουν χλευαστικά ή υποτιμητικά σχόλια, όπως «είσαι δειλός-ή, φοβητσιάρης-α» κ.ά.

Οι πρώτες διακοπές του παιδιού μακριά από την οικογένειά του είναι μια εποικοδομητική εμπειρία καθώς επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει, να ανεξαρτητοποιηθεί, να δοκιμαστεί και να μετρήσει τις δυνάμεις του μακριά από το σπίτι. Η σωστή προετοιμασία του παιδιού από την πλευρά των γονιών θα βοηθήσει ώστε οι πρώτες διακοπές μακριά τους να έχουν αίσια έκβαση.

Έγραψε η ΑΠΟΣΤΟΛΙΑ ΝΤΕΚΟΒΑ, κλινική ψυχολόγος