Τα Ορόσημα στην Ανάπτυξη του Παιδιού που αλλάζουν τη ζωή των γονιών

Από τη στιγμή που γεννιέται ένα μωρό και κάθε μέρα που περνά δεν παύει να εκπλήσσει τους γονείς του με τα όλο και περισσότερα επιτεύγματά του: 

Η πρώτη φορά που θα τους κοιτάξει βαθιά στα μάτια, που θα τους χαμογελάσει, που θα καθίσει χωρίς στήριξη και που θα σηκωθεί μόνο του, στα πόδια του! 

Όλα αυτά αποτελούν ορόσημα που κάνουν τους γονείς να συγκινούνται και να καμαρώνουν. Κακά τα ψέματα, όμως, είναι άλλες οι στιγμές στην ανάπτυξη του παιδιού που κυριολεκτικά αλλάζουν τη ζωή των γονιών! 

Είναι σημαντικό όταν περπατά και μιλά για πρώτη φορά, δεν συγκρίνεται όμως με την πρώτη φορά που το παιδί...

• Τρώει μόνο του, κρατώντας κανονικά το πιρούνι, ακόμα κι αν το μισό φαγητό πέφτει πάνω του.
• Πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα, σκουπίζεται, και πετά το χαρτί στο καλαθάκι.(Bonus αν πλένει μετά και τα χέρια –όμως, να μην είμαστε αχάριστοι!).
• Πηγαίνει μόνο του στην τουαλέτα ΤΗ ΝΥΧΤΑ! Χωρίς καν να σας ξυπνήσει και επιστρέφει ήσυχα-ήσυχα στο κρεβάτι του (συγκίνηση, σε όλο της το μεγαλείο!).
• Του λες «ώρα για ύπνο» και απλά σηκώνεται και κατευθύνεται στο δωμάτιό του, χωρίς την παραμικρή γκρίνια! (και, όχι, δεν έχει πυρετό!).
• Κολυμπάει καλά με μπρατσάκια, στα ρηχά. Τόσο καλά, ώστε μπορείς να καθίσεις για 10 ολόκληρα λεπτά στην ξαπλώστρα, κοιτάζοντάς το περήφανα, χωρίς να ανησυχείς ότι θα πνιγεί. (Μέχρι που πίνεις και καφέ!)
• Βγάζει μόνο του τα παπούτσια του.
• Βγάζει μόνο του τα παπούτσια του και τα βάζει στη σωστή θέση.
• Ξυπνάει στις 7.00, το πρωί του Σαββάτου, αλλά δεν έρχεται στο κρεβάτι σας να σας ξυπνήσει, παρά κατευθύνεται στην τηλεόραση και βάζει παιδικά, χωρίς να δυναμώσει τον ήχο! (λόγος για να ανοίξετε σαμπάνια!)
• Ξεκουμπώνει μόνο του τη ζώνη στο καθισματάκι του αυτοκινήτου, γνωρίζοντας ότι μπορεί να το κάνει μόνο όταν έχετε φτάσει στον προορισμό σας και το αυτοκίνητο είναι ακίνητο.
• Κάνει μόνο του κούνια!
• Ζητά από ένα παιδάκι κάποιο παιχνίδι, χωρίς να το τραβήξει και χωρίς να χρειαστεί να δώσει μάχη σώμα με σώμα γι' αυτό.
• Βουρτσίζει μόνο τα δόντια του και χτενίζει μόνο τα μαλλιά του, χωρίς να ουρλιάζει και να κλαίει κάθε φορά που τραβιέται μία τούφα, γιατί καταλαβαίνει, επιτέλους ότι τα μακριά μαλλιά κάνουν κόμπους και δεν φταίει η μαμά αν το χτένισμα πονάει λίγο.
• Πλένει μόνο του το πρόσωπό του το πρωί που ξυπνά.
  Κάνει μόνο του μπάνιο!!! (Όλεεεε!!!)
• Κοιτάζει ακριβώς προς την κατεύθυνση που του δείχνετε και όχι προς οποιοδήποτε άσχετο μέρος, κάτω από το δάχτυλό σας, στο πάτωμα ή πάνω στο χέρι σας.
• Πληκτρολογεί μόνο του στο You Tube του βιντεάκι που θέλει να δει.
• Του λες «μάζεψε τα παιχνίδια σου» και τα μαζεύει! (ένα δάκρυ κυλά...)
• Καθαρίζει -επιτέλους- τη μύτη του φυσώντας σε χαρτομάντιλο, το οποίο πετά ύστερα στα σκουπίδια.
• Δεν σου λέει απλά «σ' αγαπώ» αλλά σου εξηγεί και τον λόγο, ακόμα κι αν αυτός είναι ότι έφτιαξες μακαρόνια με κιμά.

euro2day

Οι αριθμοί γίνονται ζωγραφιές!!

Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις το παιδί σου να εξελίσσεται και να μαθαίνει καινούρια πράγματα, όπως να το βλέπεις να περπατά για πρώτη φορά, να μιλά για πρώτη φορά, να κάνει ποδήλατο για πρώτη φορά ή να κάνει κούνια μόνο του για πρώτη φορά.

Είναι πράγματα που φαίνονται εύκολα και απλά, αλλά για ένα παιδί καθώς μεγαλώνει, είναι κατορθώματα. Μέσα σε όλα αυτά τα κατορθώματα είναι και η πρώτη φορά που θα μάθει να κρατά ένα μολύβι ή έναν μαρκαδόρο και θα τραβήξει τις πρώτες του γραμμές. Αυτό θα είναι κάτι που θα ενθουσιάσει τόσο εσάς όσο και εκείνο πολύ.

Καθώς θα μεγαλώνει, οι ικανότητές του στη ζωγραφική θα εξελίσσονται και οι γραμμές θα γίνουν λουλούδια, παιδάκια, σπίτια, δέντρα κλπ. 

Πώς όμως θα καταφέρει να φτιάξει ένα παπάκι που βλέπει σε ένα παραμύθι; Και πώς θα φτιάξει ένα δελφίνι που του αρέσει πάρα πολύ; Δείτε παρακάτω, πώς μέσα από απλούς αριθμούς και εύκολες γραμμές μπορείτε να μάθετε στο μικρό σας να φτιάχνει τα αγαπημένα του σχέδια.

1. Με τον αριθμό 29, μπορεί να φτιάξει μια πάπια

2. Με τον αριθμό 3, μπορεί να φτιάξει ένα κουνελάκι

3. Με τον αριθμό 1, μπορεί να φτιάξει ένα καραβάκι

4. Με τον αριθμό 22, μπορεί να φτιάξει έναν καρχαρία

Εκτός από τα αγαπημένα του ζωάκια που θα μάθει να ζωγραφίζει, θα μάθει να γράφει και να ξεχωρίζει τους αριθμούς, αν δεν το ξέρει ήδη.

mothersblog

Κουβέντες που δε λησμονιούνται - Εγώ και ο κυρ-Λεωνίδας

Η δικτατορία των Συνταγματαρχών, της 21ης Απριλίου 1967, με βρήκε να υπηρετώ δάσκαλος στο 1/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Τούμπας Αιγιαλείας.
Μικρό χωριουδάκι. Οι κάτοικοί του ασχολιόταν κυρίως με σταφιδοκαλλιέργεια, είχαν και καλή παραγωγή σε λεμονοπορτόκαλα και ελαιόλαδο.
Οι μαθητές μου ήταν όλοι-όλοι μια δεκαπενταριά, αλλά σε όλες τις τάξεις. Δούλευα με κέφι και όρεξη, προσπαθούσα η προσφορά μου στους μαθητές μου να είναι ποιοτικά και ποσοτικά όσο γινόταν πιο ικανοποιητική. Οι μαθητές μου με αγαπούσαν και με σέβονταν. Οι γονείς τους επίσης με αγαπούσαν και μ’ εκτιμούσαν. Με όλους τους κατοίκους είχα άριστες διαπροσωπικές σχέσεις χωρίς να κάνω καμιά διάκριση. Έτσι περνούσα το χρόνο μου ευχάριστα και πολύ ήρεμα.

Όμως η Χούντα των Συνταγματαρχών ήρθε να μου διαταράξει την ηρεμία μου. Ήμουνα υποχρεωμένος πια, παρά τη θέλησή μου, να είμαι «προσεχτικός», να κάνω διακρίσεις σχετικά με τη συναναστροφή μου με τους κατοίκους του χωριού.
Με βάραινε βλέπεις το κληρονομικό «αμάρτημα» του πατέρα μου που έκανε αποχή στο δημοψήφισμα του 1946! Δε φτάνει που το πλήρωσε ο ίδιος με 7 μήνες κρατούμενος στην Τρίπολη, υπήρχε το ενδεχόμενο να το πληρώσω κι εγώ αν τους έδινα έστω μια μικρή αφορμή!
Υπήρχε βέβαια και κείνο το περιστατικό που απειλήθηκα από τον Διοικητή των ΤΕΑ επειδή έτυχε να παραβρεθώ σε μια επίσκεψη που έκανε στο χωριό που υπηρετούσα ο Ζαΐμης Φωκίων Φωτήλας, όπως αναλυτικά το περιγράφω σε άλλο μου κείμενο.

Αναγκαζόμουν να κάνω ομιλίες «κατ’ εντολήν» σε συγκεντρώσεις των κατοίκων του χωριού, στις οποίες να εξυμνώ το νόημα της 21ης Απριλίου και να τονίζω «τα επιτεύγματα της Επαναστατικής Κυβερνήσεως». Θυμάμαι που, με τη λήξη της ομιλίας, πολλοί που ήταν βέβαιοι ότι αυτά που έλεγα δεν τα πίστευα, χαιρετώντας με, με τρόπο μου ψιθύριζαν: «Αν τόλμαγες ας τα ’λεγες και διαφορετικά».
 
Θυμάμαι, αρχές Οκτωβρίου 1968, με το πέσιμο του ήλιου, καθόμουν όρθιος στην πόρτα του Σχολείου, κάπνιζα και περίμενα να περάσει κάποιος ν’ ανταλλάξω δυο κουβέντες, έτσι να σπάσει η μονοτονία της μοναξιάς.
Να σου και ξαναφαίνει ο κυρ Λεωνίδας ο Μαϊμανής, καβάλα στο γάιδαρό του. Ερχόταν από τα σταφιδάμπελά του φέρνοντας και ένα δεμάτι αμπελόφυλλα για την κατσίκα του. Ήταν ένας από τους πεντέξι αριστερούς που είχαν συλληφθεί και είχαν κρατηθεί από τα όργανα της «Επαναστάσεως». Είχα μαθήτρια την μονάκριβη κόρη του Ευδοκία.
- Γεια σου, Δάσκαλε.
- Γεια σου, κυρ Λεωνίδα.
- Δάσκαλε, πάμε απάν’ εκεί στο σπίτι, κάτι θα βρεθεί να τσιμπήσουμε και να πιούμε και καμιά ποτηριά κρασί.

 Εδώ σε θέλω, εδώ πρέπει να είσαι ετοιμόλογος.

- Ευχαριστώ πολύ, κυρ Λεωνίδα, ευχαριστώ, μόλις τσίμπησα.

Μετά από δυο-τρείς μέρες, με τον ίδιο τρόπο, ίδια η πρόσκληση από τον κυρ Λεωνίδα.

- Δάσκαλε, είπα της γυναίκας να μου έχει έτοιμες τηγανιτές αγκινάρες με αυγά ομελέτα, που είναι ό,τι πρέπει για κρασάκι, θα μου κάνεις παρέα;
- Ευχαριστώ, κυρ Λεωνίδα, ευχαριστώ πολύ μόλις έσβησα τη γκαζιέρα, μη με παραξηγήσεις.

Εννοούσα ότι μόλις είχα μαγειρέψει, μόλις είχα τελειώσει κι έσβησα τη γκαζιέρα, την οποία χρησιμοποιούσα για μαγείρεμα. Λειτουργούσε με φυτίλι και πετρέλαιο.

Μετά από πεντέξι μέρες, την ίδια ώρα περίπου, να σου πάλι ο κυρ Λεωνίδας. Ήταν το πέρασμά του.

- Δάσκαλε, είναι η Τρίτη φορά που σου το λέω, ψωμί και κρεμμύδι έχω, που λέει ο λόγος.
- Κυρ Λεωνίδα, άσε να χειμωνιάσει, τότε αξίζει να πιάνουμε το τζάκι και να το απολαμβάνουμε, ενώ τώρα να πάμε να κλειστούμε μέσα με αυτόν τον ωραίο καιρό…
- Μα, λες, θα έχουν φύγει μέχρι που να χειμωνιάσει…. η απάντησή του.

Χαμογέλασε αυτός, χαμογέλασα κι εγώ, τηράξαμε γύρω μας μη μας είδε, μη μας άκουσε κάποιος, αυτός προχώρησε για το σπίτι του, εγώ μπήκα μέσα, προχώρησα στην κουζινίτσα, άναψα τη γκαζιέρα να φτιάξω δυο αυγά «μάτια» για το βραδινό μου…

Γράφει ο Παλιοπυργήσιος
mygdalia