Έχασε το φως της! Σήμερα προσπαθεί να ταΐσει το παιδί της

Ένα Χρόνο μετά το γάμο τους, έχασε το φως της!
Σήμερα προσπαθεί να ταΐσει το παιδί της…
Ο άντρας της όμως, είναι εκεί…

Η Nicole είναι μια μητέρα που μένει με τον αγαπημένο της σύζυγο και τα τρία τους παιδιά. Επίσης, είναι τυφλή…
Και παρότι οι περισσότεροι θα πίστευαν πως αυτό είναι το τέλος του κόσμου, η Nicole δεν έχει πάρει γυναίκα να τη βοηθάει με τα παιδιά και επίσης εξακολουθεί να ασχολείται με τη μεγάλη της αγάπη, το μαγείρεμα. 
Όσο ο Brandon είναι στη δουλειά, πάντα βρίσκει τρόπους να βοηθάει την αγαπημένη του γυναίκα με τις δουλειές στο σπίτι, όπως π.χ. το να βρίσκει υλικά στην κουζίνα με τη βοήθεια βιντεοκλήσης. Είναι τα μάτια της…

Η Nicole δεν ήταν πάντα τυφλή. Έχασε την όρασή της το 2001, ένα χρόνο μετά τον γάμο τους.
Όταν διαπίστωσε πως οι πονοκέφαλοί της γινόταν όλο και πιο συχνοί, η μαγνητική έδειξε ένα θανατηφόρο βακτήριο που επιτίθονταν στον εγκέφαλό της με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα για 2 εβδομάδες. Έξι μήνες αργότερα, το βακτήριο επέστρεψε, αυτή τη φορά όμως πήρε την όρασή της…

Αυτή είναι η ιστορία τους:

Πηγή

Τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο δεν είναι πια τα ίδια

Πέρσι τέτοιον καιρό έγραφα μια ανάρτηση για μια "Mικρούλα"...Φέτος και πάλι οι θάλασσες φούσκωσαν.

Το ρεύμα των προσφύγων πελώριο. Απελπισμένες ψυχές που το να διασχίσουν με τα παιδιά τους μια σκοτεινή άγρια θάλασσα φαίνεται καλή λύση. Η καλύτερη... ή η πιο επιθυμητή.Τουλάχιστον θα πεθάνουν προσπαθώντας να γλυτώσουν το θάνατο.... Θα πεθάνουν ελπίζοντας πως η στεριά είναι κοντά.Πως τα φώτα πλησιάζουν...

Τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο δεν είναι πια τα ίδια. Η Μεσόγειος, η γεμάτη ιστορία. Η πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου μας είναι γεμάτη χαμένες φωνές που εκλιπαρούν.

Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν υπάρχει κάτι να πω πια, όλοι έχουμε τα ίδια συναισθήματα βλέποντας τις σοκαριστικές εικόνες των γιών και των θυγατέρων, των μανάδων και των πατεράδων, που τους κατάπιε η δική μας Μεσόγειος. Εκεί που τα παιδιά μας τσαλαβουτούν στις ακτές της. Εκεί που εμείς αγναντεύουμε τα βράδια με φεγγάρι... εκεί, στην ίδια ακριβώς θάλασσα.Την ίδια ακριβώς στιγμή...

Τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο... είναι γεμάτα φως και ζωή. Γεμάτα πέτρα και ελιές γραπωμένες στα βράχια. Γεμάτα λευκούς τρούλους και μπλε. Αιώνιο αθάνατο, υπέροχο μπλε... που τις νύχτες γίνεται μαύρο και καταπίνει ανθρώπους... καταπίνει αγοράκια που φορούν ακόμη τα παπουτσάκια τους, έστω κι αν δεν θα ξαναπερπατήσουν ποτέ πια, πάνω σε τούτη τη γη... κι εκεί εμείς λίγα μόλις μίλια μακριά, ανάβουμε φωτιές στην άμμο κι αγκαλιαζόμαστε και γελάμε και ζούμε... τα ζεστά καλοκαίρια της Μεσογείου...

Δεν έχει νόημα να λυπόμαστε πια. 

Όποιος μπορεί να βοηθήσει ας το κάνει. Ας αναζητήσουμε πληροφορίες από τους δήμους μας, από οργανώσεις υποστήριξης, από ΜΚΟ. Ας πληροφορηθούμε πού στην περιοχή μας μπορούμε να απευθυνθούμε για να δώσουμε βοήθεια, σε όποια μορφή. Ας το κάνουμε όλοι αγαπημένοι...
Ως άνθρωποι, ως γονείς, ως κόρες κι ως γιοι. Ας προσφέρουμε το περίσσεμα της παρηγοριάς μας. 

Γιατί έχουμε περίσσεμα.... 

Γιατί είμαστε ευλογημένοι. 

Γιατί αυτή η θάλασσα είναι το σπίτι μας κι αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν στο κατώφλι μας.
Είμαστε αυτοί που γεννηθήκαμε σε αυτή την μαγική λίμνη. 

Στη Μεσόγειο, την πιο ιστορική θάλασσα του κόσμου, στην πιο ιστορική χώρα του κόσμου....

Γιατί τα καλοκαίρια στη Μεσόγειο δεν είναι πια τα ίδια... κι εμείς ξέρουμε από Μεσόγειο. Έχουμε την ιστορία της στο πετσί μας. Ξέρουμε από πόνο, κάποτε η ίδια θάλασσα έφερε στα ίδια παράλια τους προγόνους μας. Ξέρουμε από αλληλοβοήθεια κι υποστήριξη και γενναιοδωρία κι αλίμονο... ξέρουμε από καλοκαίρια και φως!

Ας μην γίνει άλλο ετούτη η θάλασσα, η θάλασσα μας, σεντονάκι για τον ύπνο των παιδιών.... Στόχος μας η βοήθεια, η κινητοποίηση κι η πίεση σε κάθε κατεύθυνση.
Κανένα παιδί δεν είναι ξένο αγαπημένοι... κανένα!

Αφιερωμένο λοιπόν... ένα τραγούδι που λατρεύω. Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια καθώς η μαμά μου αγαπούσε τον Ζορζ Μουστακί και είχε αυτό το δίσκο τον οποίο είχαμε λιώσει...
Τις τελευταίες μέρες το σιγοτραγουδώ καθώς κοιτάζω τους γιους μου να τρέχουν στα δροσερά της νερά, στις ξανθές αμμουδιές της Μεσογείου μας και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα γέλια τους, για τα καλοκαίρια τους... ενώ την ίδια ώρα νιώθω πόνο κι οργή!
Πόνο που την ίδια στιγμή, κάποια άλλα παιδιά, εκεί απέναντι στα ίδια νερά χάνονται για πάντα... κι οργή για το τόσο ανώφελο κι αγωνιώδες τέλος τόσων ανθρώπων.

"Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά

παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά"

Μεσόγειος, λατρεμένη μας πατρίδα...

Πηγή: kapaworld