Έλλη Αλεξίου — Η λεμονιά του Θεού

«- Η μητέρα μου πάλι 'λεγε αλλιώς. Οι ανθρώποι, λέει, μόλις γεννηθούνε άντρες και γυναίκες, ζούνε πάνω στη λεμονιά του Θεού. Γίνονται ανθοί της λεμονιάς. Μα άλλους ανθούς τους κρατάει η λεμονιά και τους δένει, κι άλλους τους πετάει… 

Η θειά Λένη αναστέναξε: 

– Γιατί τους ρίχνει τους μισούς; Γιατί δεν τους κρατάει όλους τους ανθούς της; Τη ρωτάμε΄απόκριση δε δίνει…. Μόλις κρατηθεί ο ανθός, αρχίζει να δένει. Να φουσκώνει. Να μεγαλώνει…. Μα δεν περνάει ποτές από του κηπουρού το μυαλό, που φύτεψε τη λεμονιά, πώς ένας άντρας μπορεί να ζήσει δίχως γυναίκα, η μια γυναίκα δίχως άντρα. 

Ευτύς από την αρχή ελογάριασε κι είπε, πως το κάθε λεμόνι κρύβει ένα ταιριαστό ζευγάρι. Ένα ευλογημένο αντρόγυνο. Να ζήσουνε μαζί – μαζί. Να σογεράσουνε. Να γεννοβολήσουνε. Να κάμουνε καινούργιες λεμονιές…. 

Μα οι άνθρωποι δεν έχουνε νου. Μόλις καμωθεί το λεμόνι, παίρνουν το μαχαίρι και το κόβουν στα δυο! Χωρίζουν τα ταιριασμένα ζευγάρια! Γεμίζει χάμω η λεμονιά. Γεμίζει ο κόσμος όλος από μοιρασμένα λεμόνια, που ψάχνουνε μ’ορθάνοιχτα τα μάτια τους, που αγωνίζουνται μέσα στην ανακατωσούρα ν’ανακαλύψουνε τα ταιρια τους!… Δεν είναι εύκολο! 

Μα και δεν απελπίζουνται…. Αυτό είναι το χειρότερο απ’όλα. Γιατί ξέρουνε στα σίγουρα, πως κει μέσα βρίσκεται το ταίρι τους. Καμία φορά, παραζαλισμένα από το ψάξιμο, ξεγελιούνται. Θαρρούνε πως το πέτυχαν! Βλέπουν πως το μπόι τους έρχεται ανάλογο, πως το χρώμα δεν παραλλάσσει και βαριεστημένοι από την τόση κούραση, τ’αρπάζουν και το κάνουν ταίρι τους. 

Μα τι να κάμει το μπόι; Τι να σου κάμει το χρώμα; Αφού οι καρδιές δε μοιάζουν; Αφού τα σκελίδια δε συμφωνoύν; Αφού οι ψυχές δεν συνταιριάζουν; 

Έπρεπε πρώτα να κοιτάξουν να δουν σοφυλλιάζουνται τα μέσα; Ύστερα να κοιτάξουν τα έξω. Μα είμαστε λιγόμυαλοι. Ξετάζουμε τις φιγούρες. Δυστυχισμένε άνθρωποι, με τις φλούδες θα φτιάξεις σπίτι; Με τις φλούδες θα περάσεις τη ζήση σου ή με την καρδιά;» 

Από το βιβλίο «Λούμπεν» της Έλλης Αλεξίου

ithaque

Παιδιά στον ίδιο πλανήτη

Τα παιδιά ζουν τόσα πολλά διαφορετικά είδη ζωής, 

κι όμως ζουν στον ίδιο πλανήτη και είναι ΟΛΑ παιδιά:

ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ....
.

Πηγή: i-diadromi.gr

Βοηθώντας το παιδί που δυσκολεύεται να κάνει φίλους

Οι φίλοι είναι σημαντικό κομμάτι στην ανάπτυξη των παιδιών και στη ζωή τους γενικότερα. Οι φίλοι είναι η «οικογένεια» που επιλέγει το παιδί. Εάν η κοινωνική του ζωή ευδοκιμεί, το παιδί κερδίζει αυτοπεποίθηση, νιώθει καλά με τον εαυτό του, νιώθει αγαπητό. 

Εάν υπάρχει δυσκολία στο να σχετισθεί με τους συνομήλικους του μπορεί να νιώθει μοναξιά και στεναχώρια, με πιθανό αποτέλεσμα την περαιτέρω απόσυρση και τον κλονισμό της αυτοπεποίθησης του.

Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και με τη δική του ιδιοσυγκρασία. Όλα τα παιδιά, όμως, είναι ικανά να κάνουν φιλίες. 

Για κάποια παιδιά η συμμετοχή σε δραστηριότητες και το να κάνουν νέες παρέες γίνεται με ευκολία. Είναι τα παιδιά που έχουν την τάση να είναι φιλικά, να χαμογελούν συχνά, να χαιρετούν τους άλλους, να κάνουν κομπλιμέντα, να ενδιαφέρονται για τους άλλους, για το τι κάνουν και το πώς νιώθουν. Είναι τα παιδιά εκείνα που δεν καταναλώνουν ενέργεια προκειμένου να γίνουν αποδεκτά και αγαπητά από τους άλλους, αλλά ενεργά και αυθόρμητα αποδέχονται και συμπαθούν τους άλλους! 

Κάποια άλλα παιδιά είναι λίγο πιο αργά στο να νιώσουν άνετα ανάμεσα σε συνομηλίκους ή ίσως βιώνουν την επικοινωνία ως ιδιαίτερα δύσκολη πρόκληση, ακόμα και όταν οι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Σε αυτό το ταξίδι της κοινωνικοποίησης, όμως, οι γονείς μπορούν να προσπαθήσουν να στηρίξουν και να βοηθήσουν το παιδί τους.

• Βοηθήστε το παιδί σας να επικοινωνεί. Ενισχύστε θετικά το ενδιαφέρον που δείχνει το παιδί για τους άλλους. Ενθαρρύνετε την ανοιχτή επικοινωνία, λεκτικά αλλά κυρίως με τις πράξεις σας. Μην πείτε στο παιδί σας τι πρέπει να κάνει, αλλά δείξτε του πώς να το κάνει! Αυτό θα ξεκινήσει από τη δική σας σχέση και έπειτα θα επεκταθεί και προς τα έξω. Δείξτε στο παιδί πώς να μοιράζεται με άλλους τα νέα της ημέρας του, τα ενδιαφέροντα του, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. Δείξτε του και πόσο σημαντικό είναι το να ακούει, να σέβεται και να δείχνει ενδιαφέρον στο τι έχουν να πουν οι άλλοι.

• Βοηθήστε το παιδί σας να αποκτήσει ενδιαφέροντα. Αυτό όχι μόνο θα βοηθήσει στο να βρει κοινά στοιχεία με άλλα παιδιά, αλλά και στο να ανοίξει τον κύκλο των συνομηλίκων. Τα ομαδικά αθλήματα/χόμπι μπορούν να βοηθήσουν πολύ στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων, όπως στη συνεργασία και το συμβιβασμό.

• Κανονίστε συχνές αλλά σύντομες συναντήσεις για παιχνίδι με άλλα παιδιά. Χρησιμοποιήστε το δάσκαλο ως σύμμαχο σας, στο να σας προτείνει ποια παιδιά θα ήταν πιο κατάλληλα να παίξουν με το παιδί σας. Εάν το ίδιο το παιδί νιώθει άβολα στην αρχή να καλέσει κάποιον σπίτι, συνεννοηθείτε εσείς με κάποιον άλλο γονέα. Όταν κανονιστεί η συνάντηση παιχνιδιού, φροντίστε να διαρκέσει λίγο, όση ώρα, δηλαδή, όλοι ακόμα διασκεδάζουν. Όταν τα παιδιά κουράζονται είναι πιο πιθανό να γίνουν απαιτητικά και δύστροπα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί δυσκολία στη θετική συναναστροφή. Προγραμματίστε σύντομα την επόμενη συνάντηση παιχνιδιού, ώστε το παιδί να εξοικειωθεί με τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις (να χαιρετά, να λέει ευχαριστώ και συγνώμη, να μοιράζεται, να συνυπάρχει ομαλά με άλλους, να χαλαρώνει και να περνά καλά).

• Αναγνωρίστε και σεβαστείτε τα χαρακτηριστικά του παιδιού σας. Εάν, για παράδειγμα, έχετε ένα παιδί που δυσκολεύεται να μοιραστεί τα παιχνίδια του, αποφασίστε μαζί, εξ' αρχής, ποια παιχνίδια θα ήθελε να μοιραστεί και ποια θα κρύψετε μέχρι να φύγει το άλλο παιδί. Η επιλογή «δεν μοιράζομαι τίποτα» δεν υπάρχει. Εάν έχετε ένα πολύ ντροπαλό παιδί, κανονίστε αρχικά να παίξει με κάποιο παιδί μικρότερο ηλικιακά, ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να γίνει «αρχηγός». Φροντίστε, επίσης, να συναναστρέφεται με ένα παιδί κάθε φορά, μέχρι να αποκτήσει άνεση και αυτοπεποίθηση στο να βρίσκεται σε μεγαλύτερη παρέα.

• Βοηθήστε στο ξεκίνημα του παιχνιδιού. Προετοιμάστε κάποια παιχνίδια που μπορείτε να προτείνετε, στην περίπτωση που τα παιδιά δεν είναι σίγουρα τι θέλουν να κάνουν ή είναι έτοιμα να αρχίσουν καβγά. Η ζωγραφική, οι φούσκες, η πλαστελίνη είναι διασκεδαστικά υλικά που ταυτόχρονα βοηθούν στην ηρεμία και την αποκατάσταση της ισορροπίας.

• Βοηθήστε το παιδί σας να βοηθήσει άλλους. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να γίνει καλύτερος φίλος. Για παράδειγμα, μην αγνοήσετε ένα παιδί που κάθεται μόνο του, απομονωμένο. Αυτή μπορεί να είναι η ευκαιρία να δουλέψετε τα συναισθήματα ενσυναίσθησης του παιδιού σας (να αναγνωρίζει και να σέβεται τι νιώθουν οι άλλοι). Μπορείτε να του πείτε «Βλέπω ότι η Άννα κάθεται μόνη της. Νομίζω ότι αυτό τη στεναχωρεί ιδιαίτερα. Μπορείς να σκεφτείς κάποιο τρόπο να τη βάλεις στο παιχνίδι;»

• Βοηθήστε το παιδί σας να βοηθήσει τον εαυτό του. Εάν το παιδί σας είναι αυτό που κάθεται απομονωμένο ή που δέχεται τα πειράγματα των άλλων, μάθετε στο παιδί σας πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό του με σωστό τρόπο και πώς να διεκδικεί αυτό που θέλει και αυτό που δικαιούται. Επιβραβεύστε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα!

• Σκεφτείτε τις προσδοκίες σας. Είναι σημαντικό να μην νιώσει το παιδί σας ότι σας απογοητεύει ή ότι θυμώνετε μαζί του γιατί δεν μπορεί να γίνει όσο κοινωνικός τον θέλετε. Μην πιέζετε τα παιδιά σας. Ακούστε και σεβαστείτε το ρυθμό τους. Η αποδοχή βοηθά κάθε παιδί να ανθίσει!

Ευτυχία Καραδημήτρη, Ψυχολόγος - Παιγνιοθεραπεύτρια 
Κυριακή Πουλάκη – Ευταξιοπούλου, M.Ed Ψυχοπαιδαγωγός

Η Συμπεριφορά του παιδιού και η εφαρμογή της πειθαρχίας

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ 
Σύμφωνα με τη θεωρία της συμπεριφοράς, οι συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα κάποιου ερεθίσματος. Πιο απλά το ερέθισμα είναι η κατάσταση που προηγείται της συμπεριφοράς. Το ερέθισμα μπορεί να είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση, ένας χώρος, ένα πρόσωπο ή κάποια αλλαγή στη φυσιολογία του σώματος. Επιπλέον το ίδιο ερέθισμα μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές συμπεριφορές σε διαφορετικά παιδιά ή σε διαφορετικές συνθήκες. Τα ερεθίσματα έχουν πολύ μεγάλη σημασία στην πειθαρχία αφού αλλάζοντάς τα μπορεί να οδηγήσουν σε βελτίωση της συμπεριφοράς του παιδιού.

Θεωρητικά οι συμπεριφορές εξυπηρετούν 4 βασικές λειτουργίες:

1. να τραβήξουν την προσοχή
2. να αποφύγουν δυσάρεστες εμπειρίες
3. να δεχθούν κάτι συγκεκριμένο (πχ παιχνίδι)
4. να οδηγήσουν σε κάποια εσωτερική ικανοποίηση

Οι θεωρίες συμπεριφοράς υποστηρίζουν ότι οι συνέπειες (δηλαδή τα γεγονότα ή οι καταστάσεις που συμβαίνουν ακριβώς μετά από κάθε συμπεριφορά) είναι αυτές που καθορίζουν το αν η συγκεκριμένη συμπεριφορά θα επαναληφθεί ή όχι. 
Αν π.χ. ένα μικρό παιδί βρίζει και το περιβάλλον αντιδρά με γέλιο γιατί το βρίσκει χαριτωμένο, το παιδί θα επαναλαμβάνει αυτή τη συμπεριφορά ακόμα και σε συνθήκες που αυτό δε θα είναι πλέον καθόλου αστείο. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, η συνέπεια (δηλαδή το γέλιο) έχει ως αποτέλεσμα την ενθάρρυνση της “κακής” αυτής συμπεριφοράς. Σε ένα αντίθετο παράδειγμα αν ένας επτάχρονος βρίζει παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή και οι γονείς αντιδράσουν (= συνέπεια) αφαιρώντας του ρητά το δικαίωμα να παίξει για το υπόλοιπο της ημέρας, τότε είναι πολύ πιθανό να σταματήσει να βρίζει.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τους γονείς να αποφασίσουν εκ των προτέρων τι είδους συνέπειες θα χρησιμοποιήσουν όταν το παιδί εκφράζει συμπεριφορές που οι ίδιοι θέλουν να ενθαρρύνουν/ενδυναμώσουν ή αντιθέτως να αποθαρρύνουν /μειώσουν/σταματήσουν. Το πιο σημαντικό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι οτι οι συνέπειες για το παιδί ισοδυναμούν με τη συμπεριφορά του γονιού.

Ενθάρρυνση και Τιμωρία 
Ενθάρρυνση είναι κάθε γεγονός/κατάσταση που ακολουθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και αυξάνει την πιθανότητα η συμπεριφορά αυτή να επαναληφθεί στο μέλλον. Αν πχ το παιδί παρουσιάσει μία κρίση θυμού κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στα μαγαζιά και οι γονείς του προσφέρουν ένα παιχνίδι με την ελπίδα οτι θα σταματήσει, το πιθανότερο να κάνει το ίδιο στην επόμενη βόλτα στα μαγαζιά.

Τιμωρία είναι κάθε γεγονός/κατάσταση που ακολουθεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά και μειώνει την πιθανότητα η συμπεριφορά αυτή να επαναληφθεί στο μέλλον. Αν ένα παιδί χτυπάει το μικρότερο αδελφό του και οι γονείς του αφαιρέσουν το δικαίωμα να δει την αγαπημένη του εκπομπή στην τηλεόραση, είναι πιθανό να το σκεφτεί καλά πριν τη ξαναχτυπήσει. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε στο νου μας ότι ο σκοπός είναι η μείωση της κακής συμπεριφοράς, όχι η εξαφάνισή της. Καμία συμπεριφορά δεν είναι να δυνατόν να εξαφανιστεί στο 100% των περιπτώσεων και περιστάσεων.

Β. ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ
Ι. Προεκπαίδευση 
Η τεχνική αυτή εφαρμόζεται εξηγώντας στο παιδί το ποιά ακριβώς είναι η αναμενόμενη συμπεριφορά από μέρους του και ποιές θα είναι οι συνέπειες που θα προκύψουν. Μπαίνοντας πχ σε ένα μαγαζί ο γονιός μπορεί να πει “Γιώργο, μπήκαμε στο μαγαζί κι εσύ θα πρέπει να μου κρατάς το χέρι και να ακολουθείς τις οδηγίες μου. Αν γίνει αυτό, τότε στο τέλος θα περάσουμε να πάρουμε ένα παγωτό. Αν όχι τότε θα γυρίσουμε αμέσως στο σπίτι και εσύ θα πας στο κρεβάτι σου”. Η τεχνική αυτή υπογραμμίζει τη σημασία της επικοινωνίας ξεκαθαρίζοντας άμεσα στο παιδί το πως περιμένουμε να συμπεριφερθεί και ποιες θα είναι οι συνέπειες στην περίπτωση που συμμορφωθεί αλλά και στην περίπτωση που δεν υπακούσει. Είναι αυτονόητο ότι και στις δύο περιπτώσεις οι γονείς θα πρέπει πιστά να εφαρμόσουν τις συνέπειες που έχουν ανακοινώσει γι’αυτό θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους κατά την προεκπαίδευση.

ΙΙ. Δωροδοκίες και Απειλές 
Στο παραπάνω παράδειγμα οι γονείς μπορεί να νομίσουν ότι με το να υπόσχονται ένα παγωτό αν το παιδί δείξει την αναμενόμενη καλή συμπεριφορά, στην ουσία το δωροδοκούν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για κίνητρο καλής συμπεριφοράς και όχι δωροδοκία. Δωροδοκία είναι όταν κάποιος ανταμοίβεται για κάτι που δεν πρέπει να κάνει (πχ να πετάξει από το ποδήλατο ένα άλλο παιδί και να του το πάρει). Επαινώντας και ανταμοίβοντας το παιδί για την καλή και αρμόζουσα συμπεριφορά του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, το βοηθάμε να ενισχύσει και να συνεχίσει τη σωστή συμπεριφορά.

Αόριστες απειλές ή απειλές που οι γονείς δεν πρόκειται ποτέ να πραγματοποιήσουν (πχ “θα σου κόψω τα πόδια”) θα πρέπει να αποφεύγονται γιατί δεν έχουν απολύτως κανένα αποτέλεσμα ιδίως σε μεγαλύτερα παιδιά. Επίσης αν κάποια κακή συμπεριφορά (και το παιδί έχει προειδοποιηθεί) οδηγήσει αυτόματα σε μία φυσική συνέπεια τότε θα είναι λάθος να του επιβάλλουμε και μία δεύτερη συνέπεια. Πχ αν το παιδί ανέβει σε ένα τραπέζι και πέσει με αποτέλεσμα να χτυπήσει το χέρι του ενώ το είχαμε προειδοποιήσει, τότε δε θα πρέπει να το “φιλοδωρήσουμε” και με μία ξυλιά στον πισινό. Αυτό αποτελεί αντιδραστική αντιμετώπιση και οδηγεί σε απώλεια ελέγχου της κατάστασης από το γονιό.

Τα παιδιά ξεχνούν εύκολα. Γι’αυτό θα πρέπει συχνά να υπενθυμίζουμε ποια ακριβώς είναι η αναμενόμενη συμπεριφορά. Μόνο όταν το παιδί δείξει οτι έχει αποκτήσει την ικανότητα να αναπαράγει συνειδητά και με συνέχεια τη σωστή συμπεριφορά θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε αν θα πρέπει να επιβληθούν συνέπειες σε περίπτωση που παρεκλίνει από αυτή. Οι συνέπειες αυτές δεν είναι υποχρεωτικά η τιμωρία αλλά και η επανάληψη ή η πρόβα.

ΙΙΙ. Ανατροφοδότηση - Αναφορά 
Ανατροφοδότηση είναι η πληροφόρηση που δέχεται κάποιος σχετικά με μια συγκεκριμένη συμπεριφορά όταν η συμπεριφορά έχει ολοκληρωθεί (για παράδειγμα “ Μαρία, έλυσες τις τρεις από τις τέσσερις ασκήσεις που σας έβαλε ο δάσκαλος στην τάξη”). Η θετική ανατροφοδότηση είναι πολύ χρήσιμη για ορισμένα παιδιά. Ο έπαινος είναι ένα είδος θετικής αναροφοδότησης και αποτελεί ισχυρή μέθοδο ενθάρρυνσης κάθε καλής συμπεριφοράς ή προσπάθειας επανάληψης κάποιου επιτεύγματος. Αν για παράδειγμα πούμε “μπράβο που μάζεψες το δωμάτιό σου” και μάλιστα αυτό συνοδευθεί και από ένα “κόλλα πέντε” τότε είναι πιθανό στο άμεσο μέλλον να ξαναμαζέψει το δωμάτιό του για να δεχθεί ξανά τον έπαινο.

Χρησιμοποιήστε τον έπαινο για κάθε συμπεριφορά που θέλετε το παιδί σας να επαναλάβει. Συμπεριλαμβάνονται πράγματα απλά και καθημερινά όπως όταν πει παρακαλώ ή ευχαριστώ η πράγματα που δε συμβαίνουν καθημερινά όπως το στρώσιμο του κρεβατιού του ή ένα καλό αποτέλεσμα σε ένα διαγώνισμα. Μην ξεχνάτε να βάζετε “ετικέτες” στον έπαινο. Θα πρέπει το παιδί να καταλαβαίνει ακριβώς για ποιο λόγο έλαβε τον έπαινο (”μπράβο που είπες παρακαλώ). 

Αν πχ φτιάξει μια όμορφη ζωγραφιά και πηδώντας με χαρά στην αγκαλιά σας ρίξει ένα βάζο, ακούγοντας ένα “σκέτο” μπράβο από τη μεριά σας δε θα καταλάβει αναγκαστικά αν το “μπράβο” ήταν για τη ζωγραφιά ή για το βάζο που πέταξε. Πείτε καλύτερα “μπράβο, αυτή η ζωγραφιά είναι υπέροχη”.

ΙV. Ενθάρρυνση για την απόκτηση μιας ικανότητας 
Όταν εκπαιδεύουμε ένα παιδί για να αποκτήσει μια ικανότητα ή για να έχει μια επιθυμητή συμπεριφορά, η ενθάρρυνση θα πρέπει να είναι συνεχής. Σε αυτή την πρώτη φάση το παιδί θα πρέπει να ανταμοίβεται κάθε φορά που πραγματοποιεί τη συμπεριφορά στόχο. Αν πχ κάθε φορά που προσπαθεί να δέσει τα παπούτσια του δέχεται ένα “μπράβο”, θα συνεχίσει να προσπαθεί. Όταν η ικανότητα αποκτηθεί (να δένει τα παπούτσια) θα πρέπει κατά διαστήματα να επαναλαμβάνουμε τον έπαινο έτσι ώστε η ικανότητα να διατηρηθεί.

V. Time Out 
Με την τεχνική αυτή αφαιρούμε κάθε είδους θετικής ενθάρρυνσης μετά από μια μη αποδεκτή συμπεριφορά. Η αφαίρεση της θετικής ενθάρρυνσης μειώνει την πιθανότητα επανάληψης της συμπεριφοράς αυτής στο μέλλον. Στην πράξη επιτυγχάνεται με την άμεση μεταφορά του ίδιου σε ένα περιβάλλον με λιγότερα ερεθίσματα. Για παράδειγμα, ένας τετράχρονος δίνει μια σφαλιάρα σε ένα φίλο του κατά τη διάρκεια ενός πάρτυ. Η μητέρα του τον παίρνει από το δωμάτιο που γίνεται το πάρτυ και το βάζει να καθίσει σε μία πολυθρόνα μόνος του σε ένα άλλο δωμάτιο. Του εξηγεί οτι τον έβαλε “τιμωρία” γιατί χτύπησε το φίλο του. Η μητέρα φεύγει από το δωμάτιο χωρίς να κοιτάξει πίσω προς το παιδί και αφήνει να περάσουν 4 λεπτά. Επιστρέφει και αν το παιδί είναι ήρεμο, του επιτρέπει να αφήσει την πολυθρόνα και να επιστρέψει στο πάρτυ.

Οι κανόνες του time out είναι: 
Μόνο 2-3 άσχημες συμπεριφορές (κυρίως επιθετικές) θα πρέπει να οδηγούν σε time out, πχ χτυπά, βρίζει, πετά αντικείμενα.

Δίνουμε μόνο μία προειδοποίηση (πχ σταμάτα να φωνάζεις). Καμία προειδοποίηση αν πρόκειται για επιθετική συμπεριφορά. Στην αντίθετη περίπτωση μετατρέπουμε το time out σε απειλή χωρίς αντίκρισμα.

Δίνουμε μία γρήγορη περιγραφή του τι έκανε (πχ θα καθίσεις μόνος σου σε αυτή την καρέκλα επειδή πέταξες το παιχνίδι). Οι συζητήσεις σε αυτή τη φάση δεν έχουν καμία θέση. Στα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσουν τη θέση τους χωρίς όμως αυτό να καθυστερήσει το time out.
Το time out γίνεται σε ένα μη ενδιαφέρον αλλά όχι τρομακτικό μέρος (όχι σε σκοτεινό δωμάτιο). Το καλύτερο είναι να κάθεται σε μία καρέκλα μόνο του. Αν δεν είναι δυνατό να είναι μόνο του, ο γονιός μπορεί να παραμείνει αλλά δε θα πρέπει να ...