Ο σπόρος και ο γείτονας: Κανείς μας δεν κερδίζει αληθινά παρά μόνο όταν κερδίζουμε όλοι.
Ήταν κάποτε ένας αγρότης που καλλιεργούσε εξαιρετικής ποιότητας καλαμπόκι. Κάθε χρόνο κέρδιζε το πρώτο βραβείο για το καλύτερο καλαμπόκι. Μια χρονιά ένας δημοσιογράφος από μία εφημερίδα του πήρε συνέντευξη, και έμαθε κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που καλλιεργούσε. Ο δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν το σπόρο του καλαμποκιού του με τους γείτονές του. «Μα, σε παίρνει να μοιράζεσαι τον καλύτερό σου σπόρο με τους γείτονές σου τη στιγμή που κι αυτοί παίρνουν μέρος στον ίδιο διαγωνισμό;» τον ρώτησε.
«Μα βέβαια, κύριε», είπε ο αγρότης, «δεν το ξέρετε; Ο αέρας παίρνει τη γύρη από το καλαμπόκι που ωριμάζει και την τριγυρνάει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, και το δικό μου καλαμπόκι σταδιακά θα υποβαθμιστεί μέσω της σταυρογονιμοποίησης. Εφόσον θέλω να καλλιεργώ καλής ποιότητας καλαμπόκι πρέπει να βοηθήσω και τους γείτονές μου να καλλιεργούν καλή ποιότητα καλαμποκιού.»
Έτσι γίνεται και με τη ζωή μας. Όσοι θέλουμε να ζούμε καλά και με νόημα θα πρέπει να εμπλουτίσουμε τις ζωές των γύρω μας, γιατί η αξία της ζωής μετριέται με τις ζωές που αγγίζει. Και όσοι επιλέγουν να ζουν χαρούμενοι και ευτυχείς πρέπει να βοηθήσουν και άλλους να βρουν χαρά και ευτυχία, γιατί η ευημερία του ενός συναρτάται με την ευημερία όλων μας…. Πέστε το η δύναμη της συλλογικότητας, πέστε το η αρχή της επιτυχίας, πέστε το ο νόμος της ζωής, η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν κερδίζει αληθινά παρά μόνο όταν κερδίζουμε όλοι. www.enallaktikos.gr
Ποιος δε θα μπορούσε να ανασύρει από το κουτί των παιδικών του αναμνήσεων τη γλυκιά προσμονή του νονού τις μέρες του Πάσχα;…
Η λαμπάδα, το δώρο, το σοκολατένιο αβγό, η ίδια η παρουσία του νονού είναι βασικό χαρακτηριστικό των ημερών αυτών. Ο νονός δεν είναι, όμως, απλά ο άνθρωπος που φέρνει τα τυπικά δώρα κατά τη διάρκεια των γιορτών.
Η Βάφτιση είναι ένα Μυστήριο το οποίο τον ενώνει ουσιαστικά με το παιδί εφ’ όρου ζωής, σε μια σχέση πιο βαθιά και ουσιαστική από την απλή κοινωνική της διάσταση. Η σημασία του για το παιδί είναι μεγάλη, αφού ως «πνευματικός» του γονέας δένεται πραγματικά μαζί του, με έναν παντοτινό δεσμό, ο οποίος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος.
Ο νονός πρέπει να είναι συχνά παρών και να συντροφεύει το παιδί κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του, να το συμβουλεύει, να το νοιάζεται, να αλληλεπιδρά και να συμμετέχει ουσιαστικά στη ζωή του, να είναι πάνω απ’ όλα ένα κοντινό πρόσωπο αναφοράς μετά την οικογένεια. Η επίσκεψη δυο φορές το χρόνο για τυπικούς λόγους τον αποξενώνει από το παιδί και στερεί και από τους δύο πολύτιμο χρόνο και κοινές εμπειρίες.
Πολλές φορές, δυστυχώς, ορισμένοι νονοί απουσιάζουν από τη ζωή του παιδιού, είτε γιατί οι ίδιοι δεν πήραν πολύ σοβαρά και υπεύθυνα το ρόλο τους, είτε γιατί κάποια σύγκρουση με τους γονείς του παιδιού τους ανάγκασε να απομακρυνθούν.
Η απουσία ή η αδιαφορία του νονού είναι μια κατάσταση η οποία πληγώνει το παιδί και το κάνει να νιώθει μειονεκτικά σε σχέση με τα άλλα παιδιά γύρω του. Το παιδί μπαίνει συχνά στη διαδικασία να αυτοκατηγορείται και να αναρωτιέται πού φταίει το ίδιο και στερείτε το νονό του. Όταν, δε, ο νονός έχει κόψει κάθε επικοινωνία με το παιδί και την οικογένειά του, ο γονέας καλείται συχνά να αντιμετωπίσει τις συνεχείς ερωτήσεις του παιδιού, το οποίο δικαιολογημένα ρωτά πού είναι ο νονός του και γιατί δε θέλει να το δει.
Είναι πολύ δύσκολο για τον γονέα να βλέπει στο πρόσωπο του παιδιού του τη μελαγχολία και την απογοήτευση που προκαλεί η ανεκπλήρωτη επιθυμία και προσμονή του να έχει και εκείνο το μερίδιό του στην επίσκεψη του νονού τις μέρες του Πάσχα. Το ζητούμενο είναι πώς πρέπει να αντιδράσει ο γονέας μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση.
Εκείνο το οποίο μπορεί να κάνει σε ένα πρώτο επίπεδο ο γονέας είναι να καθησυχάσει το παιδί λέγοντάς του ότι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με το ίδιο και τη συμπεριφορά του. Αν ο νονός έχει «εγκαταλείψει» το βαφτιστήρι του χωρίς κάποιον εμφανή λόγο, ο γονέας μπορεί να του εξηγήσει ότι πολλές φορές δεν είναι όλοι άνθρωποι έτοιμοι να αναλάβουν έναν τόσο σημαντικό ρόλο και κάποιες φορές απομακρύνονται.
Μπορούν να το καθησυχάσουν λέγοντάς του ότι εκείνο δεν έχει καμία ευθύνη, αλλά καλό θα ήταν, όσο θυμωμένοι κι αν είναι οι ίδιοι με αυτό που συμβαίνει, να μην κατηγορούν το νονό μπροστά στο παιδί τους.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, και αν η απουσία του νονού έχει προέλθει από τη σύγκρουσή του με τους γονείς, μπορούν εκείνοι να έρθουν σε επικοινωνία μαζί του και να του εξηγήσουν ότι όποια διαφορά κι αν τους χωρίζει το παιδί είναι το μόνο το οποίο δε φέρει καμία ευθύνη. Μπορούν να τονίσουν ότι ο νονός είναι απαραίτητο πρόσωπο κατά την αναπτυξιακή διαδικασία του παιδιού και πως η παρουσία του είναι σημαντική και αναντικατάστατη.
Αν η σύγκρουση είναι πολύ μεγάλη και βαθιά μπορεί ο νονός να παίρνει το παιδί, εκτός σπιτιού για μια βόλτα, προκειμένου να αποφεύγεται το φορτισμένο κλίμα ανάμεσα σε εκείνον και τους γονείς.
Συνοψίζοντας, καλό θα ήταν να έχουμε πάντα υπόψη μας πως όποια και να είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας κι όσο κι αν οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν ένα πεδίο με συγκρούσεις και διαφωνίες, ο ρόλος του νονού ή της νονάς, είναι ένας ρόλος «ιερός» και αναντικατάστατος και θα πρέπει να είμαστε πολύ συνειδητοποιημένοι για την απόφασή μας να εμπλακούμε σε ένα δεσμό αυτού του είδους με το παιδί. Από τη στιγμή που θα αναλάβουμε αυτό το ρόλο είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε δίπλα στο βαφτιστήρι μας και να μην το απογοητεύσουμε με κανέναν τρόπο και για κανένα λόγο.
Μεταξύ της ηλικία του ενός και των τριών ετών τα περισσότερα παιδιά, ανεξαρτήτως φύλου, γίνονται επιρρεπή σε ξεσπάσματα θυμού. Ακόμη κι αν είστε ο τυχερότερος και ο παιδαγωγικά ικανότερος γονιός του κόσμου, σας έχει σίγουρα τύχει όταν είπατε ένα ξεκάθαρο «όχι», ή όταν δηλώσατε τελεσίδικα «φεύγουμε!»: το παιδί άρχικα σούφρωσε τα χειλάκια του, μετά έβαλε τα κλάματα, μετά άρχισε να ουρλιάζει, μετά κυλίστηκε στο πάτωμα/ πεζοδρόμιο/ χώμα, μετά τσίριξε γοερά πόσο σας μισεί κ.ο.κ. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία, βγαίνουν εκτός εαυτού. Κι εσείς βγαίνετε από τα ρούχα σας.
Είναι απόλυτα λογικό να για ένα γονιό να χάνει πότε-πότε τον έλεγχο -δεν είστε από πέτρα. Όμως, μέσα σ' αυτό το τρελό σκηνικό των φωνών και της παραφοράς, εσείς είστε ο ενήλικας και είναι δικό σας χρέος να μείνετε ψύχραιμοι, όχι του τρίχρονου. Τα λάθη στη διαχείριση τόσο δύσκολων καταστάσεων είναι κατανοητά και ανθρώπινα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να διορθωθούν.
Γι' αυτό κι εμείς συγκεντρώσαμε όλα όσα μπορεί να κάνετε λάθος, για να μην τα ξανακάνετε. Δεν μένετε ψύχραιμοι: Σκοπός σας είναι να του μάθετε να ηρεμεί, οπότε... ηρεμήστε Το πιο κοινό ίσως λάθος των γονιών που πρέπει να διαχειριστούν μια κρίση θυμού του παιδιού είναι ότι παρασύρονται από το τεταμένο κλίμα και βγαίνουν εκτός εαυτού, φωνάζοντας και απειλώντας με τιμωρίες. Τα παιδιά έως περίπου την ηλικία των 6 είναι συναισθηματικά ανώριμα, δεν μπορούν ακόμη να εκφράσουν όσα νιώθουν λεκτικά και ταράζονται πολύ όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν μια κατάσταση. Έχουν, λοιπόν, αρκετούς καλούς λόγους να φέρονται έτσι.
Σε γενικές γραμμές είναι κάτι περισσότερο από θεμιτό το να μιλάτε στο παιδί, χρησιμοποιώντας «ενήλικο» λεξιλόγιο και μακροπερίοδο λόγο. Αυτή όμως είναι μία επείγουσα κατάσταση, επομένως βάλτε για λίγο στην άκρη τον (αξιέπαινο) παιδαγωγικό σας οίστρο. Τα νήπια είναι απ' τη φύση τους πλάσματα εκτός της λογικής των ενηλίκων, ωστόσο συχνά οι γονείς πιστεύουν ότι αν εξηγηθούν με λεπτομέρειες, το παιδί θα καταλάβει.
Το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού σας ίσως δεν επιτρέπει την επεξεργασία και την κατανόηση του «πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι τα πράγματά σου με την αδερφή σου». Αν το παιδί είναι πολύ μικρό, τότε πρέπει απλά να πείτε «Δεν επιτρέπεται να δαγκώνεις!» ή «Δεν πετάμε πράγματα!» -μικρές και σαφείς φράσεις, δηλαδή, ειπωμένες με (συγκρατημένη) αυστηρότητα. Παραδίνεστε και περνάτε το λάθος μήνυμα Η κρίση θυμού μπορεί να οφείλεται στο ότι το δίχρονο παιδί σας δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να έχει ό,τι θέλει. Τα νήπια έχουν την τάση να θέλουν να έχουν περισσότερο έλεγχο, απ' όσο μπορούν να διαχειριστούν, επομένως τα «Δώσ'το μου!», «Είναι δικό μου!» ή «Δεν θέλω!» (που συνοδεύονται από γοερό κλάμα και νευρικό αμόκ!) είναι ο τρόπος τους να διεκδικήσουν λίγη ακόμη εξουσία στη ζωή τους. Και, αφού οι γλωσσικές τους ικανότητες δεν είναι ακόμη ανεπτυγμένες, εκφράζονται κάπως... πρωτόγονα.
...Και μερικές για να τις διαχειριστείτε
Ταΐστε, κοιμήστε, χαϊδέψτε επαρκώς. Μιλήστε με συντομία και σαφήνεια. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ίσως άθελά σας παρεξηγείτε τις πνευματικές δυνατότητες του παιδιού. Πείτε ξεκάθαρα τι απαγορεύεται και επιμείνετε με ηρεμία, κοιτώντας το στα μάτια, φτάνοντας στο ύψος του και με ήρεμη φωνή.
Αν οι συνθήκες και το μέγεθος της κρίσης το επιτρέπουν, αγνοήστε την. Στην περίπτωση που η κατάσταση το επιτρέπει, προτιμήστε να μην δώσετε σημασία στο ξέσπασμα, απ' το να νουθετήσετε το παιδί. Κατά πάσα πιθανότητα, ό,τι και να πείτε θα... στραφεί εναντίον σας για λίγο.
Ο ρόλος του γονιού είναι σ' αυτή την περίπτωση να δείξει ότι η ηρεμία είναι το ζητούμενο. Πρέπει, ως εκ τούτου, να συγκρατήσετε το θυμό σας παίρνοντας λίγο χρόνο ή βγαίνοντας για λίγο απ' το δωμάτιο και να αποδείξετε ότι η συμπεριφορά του είναι κατανοητή, αλλά όχι επιτρεπτή. Ανταποδίδοντας την κακή συμπεριφορά, καλλιεργείτε την επανάληψή της.
Λέτε περισσότερα απ' όσα μπορεί να καταλάβει
Το παιδί, λοιπόν, κάνει λάθος που νομίζει ότι μπορεί να έχει κάτι ή να αποφασίσει για κάτι και οι γονείς πρέπει να θυμούνται ότι εκείνοι είναι οι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις. Όσο απαραίτητο είναι να δώσετε στο παιδί τη δυνατότητα να κάνει επιλογές καθημερινά, τόσο σημαντικό είναι να βάζετε όρια με αγάπη, έτσι ώστε να νιώσει ασφαλές και προστατευμένο. Επιβραβεύοντας την κρίση θυμού, δείχνετε ότι λειτουργεί σωστά και είναι αποδεκτή.
Μερικές συμβολές για να αποφύγετε τις κρίσεις Δώστε στο παιδί την προσοχή που του αξίζει. Δώστε επιλογές και αρμοδιότητες. Μην βιάζεστε να πείτε «όχι». Πριν η κατάσταση φτάσει στα όριά της, χρησιμοποιήστε την πανάρχαια τεχνική του αντιπερισπασμού. Η καθημερινότητα είναι δύσκολη υπόθεση για όλους, γι' αυτό μην τσιγκουνεύεστε τα αστεία, το παιχνίδι και τα «μπράβο», ακόμη κι αν ο χρόνος είναι περιορισμένος και η διάθεση πεσμένη. Προσφέρετε στο παιδί την απόλαυση να παίρνει αποφάσεις, ανάλογα με την ηλικία του. Προτιμήστε το «Θες να πλύνεις τα δόντια σου πριν ή μετά το παραμύθι;» απ' το «Θα πλύνεις τα δόντια σου;» -όπου η απάντηση, ας το παραδεχτούμε, θα είναι σχεδόν σίγουρα αρνητική. Ίσως αυτό που επιθυμεί το παιδί είναι λογικό και αξίζει να του παραχωρηθεί. Η συνέπεια είναι απαραίτητη για να μεγαλώσει με ισορροπία ένα παιδί, όμως ενίοτε παίρνονται βιαστικές αποφάσεις που αξίζουν μια δεύτερη σκέψη.
Όταν τα μάτια αρχίσουν να βουρκώνουν, ξεκινήστε μια καινούρια δραστηριότητα ή προτείνετέ του μια ευχάριστη εναλλακτική.
Δώστε του λίγο χρόνο για να ηρεμήσει. Αν το παιδί είναι σχετικά μεγάλο (μεγαλύτερο των 5 ετών) και αν τείνει να γίνει επικίνδυνο για τον εαυτό του ή άλλα παιδιά, ζητήστε του να απομονωθεί για λίγο μέχρι να του περάσει ο θυμός. Δεν είναι απαραίτητο να ορίσετε χρονικό όριο -αυτό θα βαφτίσει αμέσως την πρακτική σας, τιμωρία - απλά απαιτήστε να πάει στο δωμάτιό του «μέχρι να του περάσει ο θυμός».
Αν υπάρχει περιθώριο, γυρίστε το στην πλάκα! Το χιούμορ μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο. Καταπιείτε το θυμό και την ταραχή σας, θυμηθείτε ότι τα παιδιά είναι παιδιά και κάντε ένα αστείο. mama365 σχετικά
