Αποσπάσματα από ομιλία μαθήτριας της ΣΤ' Τάξης Δημοτικού
για τον εορτασμό του ΟΧΙ
Αθήνα 27 Οκτωβρίου 1970
Πώς έγινε και ένα πρωί αξημέρωτο, μία τόση δα λέξη ξύπνησε έναν λαό;
..............
ΟΧΙ βροντοφώναξε η Πρωτεύουσα και η Ελλάδα ολόκληρη.
Και το ΟΧΙ αυτό το πήραν οι πολιτείες και τα χωριά, οι ρεματιές και τα βουνά, οι θάλασσες και οι στεριές της μικρής μας Πατρίδας, που για μια ακόμη φορά ξύπνησε ένδοξη και ηρωική. Την είχε γιγαντώσει το ΟΧΙ, που βγήκε από τα στήθη των παιδιών της.
Τα παιδιά της, γεωργοί, εργάτες, δάσκαλοι, γραμματισμένοι, αγράμματοι, τσοπάνηδες, έκαναν το ΟΧΙ τραγούδι, νίκη θρίαμβο.
Όλα τα παιδιά της, κάρφωσαν το ΟΧΙ στη λόγχη, πυρπόλησαν με αυτό την καρδιά, γέμισαν με την οργή του την ψυχή, το φόρεσαν σαν ασπίδα και όρμησαν στη μάχη, στις μάχες τις νικηφόρες.
................
Το ΟΧΙ αυτό, δεν το ακούσαμε, δεν το ζήσαμε εμείς οι μαθητές. Το βλέπουμε όμως να κυκλοφορεί ανάμεσά μας με δεκανίκια, με καροτσάκια. Είναι πολλές φορές χωρίς μάτια το ΟΧΙ αυτό και άλλοτε πάλι έχει κομμένα τα χέρια.
..................
Αμπά: Αφιερωμένο στον δάσκαλο Αρχοντή Κυρίτση, ανάπηρο του Αλβανικού μετώπου
Β.Δ.
