Πριν τους σκοτώσει το κρύο... - Winter is coming...

Πριν πιάσει θανατηφόρο κρύο

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Είναι τρομοκρατημένοι... Προσπαθούν να ξεφύγουν από αποτρόπαιη βία, ίδια με αυτή που σκόρπισαν οι επιθέσεις στο Παρίσι, τη Βηρυτό και το Μπαμάκο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κινδυνεύουν να γίνουν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι αυτού του δράματος.

Χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και άνδρες συνεχίζουν να φτάνουν στο κατώφλι της Ευρώπης πεινασμένοι, εξαντλημένοι και άρρωστοι.... Με τη μόνη ελπίδα ότι σύντομα κάποιος θα τους ανοίξει μια πόρτα και ο εφιάλτης, από τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν, θα τελειώσει.

Οι καιρικές συνθήκες χειροτερεύουν, όμως η προοπτική ενός θανατηφόρου χειμώνα δε φαίνεται να πείθει τις κυβερνήσεις να λάβουν μέτρα. Αντιθέτως, τα ευρωπαϊκά κράτη σηκώνουν όλο και ψηλότερους φράχτες για να κρατήσουν μακριά τους πρόσφυγες.

Πλέον εμείς, οι πολίτες, είμαστε η μόνη ελπίδα για όσους βρίσκονται παγιδευμένοι στους φράχτες της ντροπής που χτίζει η Ευρώπη.

Και αν αρκετοί από εμάς συνεισφέρουμε τώρα με ένα μικρό ποσό, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε μια αποστολή του ΟΗΕ για να μεταφέρουμε σε ασφαλή κέντρα χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε παγωμένα σύνορα και να πιέσουμε για τη δημιουργία χειμερινών καταφυγίων για εκατοντάδες ευάλωτες οικογένειες προσφύγων.

Ας δείξουμε στους εξτρεμιστές ότι οι λαοί θα παραμείνουμε ενωμένοι. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Στήριξε τώρα την αποστολή με ένα μικρό ποσό για να κάνουμε την ελπίδα να περάσει πάνω από τους φράχτες:

avaaz
Από τα δάση της Σλοβενίας και τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τους δρόμους του Λονδίνου και του Βερολίνου, δάσκαλοι, ψαράδες, συνταξιούχοι και νέοι, καθώς και πολλά μέλη του Avaaz, έχουν σηκώσει στην πλάτη τους το βάρος αυτής της κρίσης και έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους σε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Είναι οι ήρωες αυτής της τραγωδίας. 
Τους τελευταίους πέντε μήνες, το κίνημά μας έχει χρηματοδοτήσει μη κυβερνητικές επιχειρήσεις θαλάσσιας διάσωσης που έχουν σώσει χιλιάδες ζωές και έχει τρέξει πρόγραμμα παροχής βοήθειας και στέγης για συνανθρώπους μας που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Επίσης, η εκστρατεία μας, που υπέγραψαν 1.200.000 πολίτες, συνέβαλε στην άσκηση πίεσης προς τους παγκόσμιους ηγέτες για να προσφέρουν καταφύγιο σε χιλιάδες πρόσφυγες. 

Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις έκαναν αυτόν τον αγώνα ακόμη πιο δύσκολο. Όμως, αν συγκεντρώσουμε αρκετά χρήματα, μπορούμε:

Να βοηθήσουμε την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να ναυλώσει λεωφορεία για τη μεταφορά και προστασία χιλιάδων ευάλωτων προσφύγων που βρίσκονται αποκλεισμένοι στα ευρωπαϊκά σύνορα και να τους πάμε από τα σημεία άφιξης του πουθενά σε ασφαλή κέντρα υποδοχής ή διέλευσης.
Nα χρηματοδοτήσουμε την ολοκλήρωση πρότυπου κέντρου υποδοχής προσωρινής φιλοξενίας στη Λέρο που θα προσφέρει στέγη σε χιλιάδες ανθρώπους μέσα στο χειμώνα
Να συνεχίσουμε την εκστρατεία μας για την δημιουργία ασφαλούς και νόμιμης διόδου στα χερσαία ελληνικά σύνορα, ώστε να σταματήσουν οι πνιγμοί.
Να κλιμακώσουμε την πίεση προς στις κυβερνήσεις της ΕΕ, ώστε να υλοποιήσουν αμέσως την υπόσχεσή τους για μετεγκατάσταση και φιλοξενία προσφύγων σε όλη την Ευρώπη.

Είναι λογικό να απογοητευόμαστε από το τεράστιο μέγεθος της προσφυγικής κρίσης και των βαθύτερων αιτιών της. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για να παραμένουμε αδρανείς. Το κίνημά μας δημιουργήθηκε για στιγμές σαν αυτή. Γι' αυτό, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των συνανθρώπων μας που αψηφούν γενναία το θάνατο και τον τρόμο για να προσφέρουν ασφάλεια και ελευθερία στα παιδιά τους. Και, φυσικά, να συμπαρασταθούμε στους αφανείς ήρωες που εργάζονται ασταμάτητα, κάθε μέρα, για να δώσουν ελπίδα στους πρόσφυγες.

Κάνε κλικ για να στηρίξεις την εκστρατεία: avaaz

Είτε μετά τον πιο καταστροφικό κυκλώνα στην Ιστορία της Μιανμάρ είτε απέναντι στον τρομακτικό ιό Έμπολα, αλλά και κάθε φορά που οι άλλοι κρύβονται πίσω από τον κυνισμό και την απόγνωση εξαιτίας των τεράστιων περιβαλλοντικών ή κοινωνικών προβλημάτων, το κίνημά μας έχει επιδείξει ένα μοναδικό μείγμα αλληλεγγύης, θάρρους και αποφασιστικότητας. 
Ας κάνουμε το ίδιο και τώρα.

Με ελπίδα και ευγνωμοσύνη,
Luis, Emma, Mais, Marigona, Antonia, Ricken, Σπύρος 
και όλη η ομάδα του Avaaz

Πηγές:
Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ: Να μην "πληρώσουν" οι πρόσφυγες για το έγκλημα στο Παρίσι – Η Αυγή
avgi
Κίνδυνος-θάνατος για τους πρόσφυγες χειμώνας και κλειστά σύνορα – Ημερησία
imerisia
Πολωνία μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι: Δεν δεχόμαστε πλέον πρόσφυγες – TVXS
tvxs
Έρχεται ο χειμώνας για τους Σύριους πρόσφυγες, αλλά η ΕΕ δεν είναι έτοιμη (στα αγγλικά) – Foreign Policy
foreignpolicy
Η προσφυγική κρίση της Ευρώπης – Σχέδιο δράσης (στα αγγλικά) – Human Rights Watch
hrw
Η Πολωνία αποφεύγει τους μετανάστες μετά από τις επιθέσεις στο Παρίσι (στα αγγλικά) – Bloomberg
bloomberg
Η παγίδα του ισλαμικού κράτους για την Ευρώπη (στα αγγλικά) – Washington Post
washingtonpost
Ήμουν όμηρος του ISIS. Φοβούνται την ενότητά μας περισσότερο από τις αεροπορικές επιδρομές μας. (στα αγγλικά) – The Guardian
theguardian

Instamoms: Διαταραγμένες μαμάδες που ξεσαλώνουν στο Instagram,

δυστυχώς, εις βάρος των παιδιών τους, που τα σπρώχνουν χωρίς αιδώ σ’ ένα είδος ψηφιακής πασαρέλας.
Ας κάνουμε ένα πείραμα μαζί. Πάμε στο Google και βάζουμε «Instamom» στην αναζήτηση φωτογραφιών. 
Τι θα δούμε; 
Όλων των ειδών τα παιδιά, κυρίως μωρά και νήπια. 

Και αφού περάσουν τα πρώτα «ααα!», «ωωω!», «τι χαριτωμένο!», ας κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά και ας αναρωτηθούμε μήπως κάποιες από τις φωτογραφίες είναι επαγγελματικές. 
Και λίγο φώτοσοπ, ίσως;

Οι περισσότερες από αυτές τις φωτογραφίες έχουν αναρτηθεί στο Instagram. Αν ψάξουμε λίγο περισσότερο θα βρούμε και λογαριασμούς που δεν είναι στο όνομα των μαμάδων αλλά στο όνομα των παιδιών. Και έχουν ένα σωρό followers.

Για παράδειγμα ο Prince and the Baker (5 ετών) που έχει 5.600. Ο London Scout (4 ετών) με 105 χιλιάδες, η Millie-Belle Diamond (2 ετών) με 143. Η Michelle (4 ετών) 154 χιλιάδες, ο Gavin 200 χιλιάδες και ο Mini Style Hacker 260!!!Και πάνω από όλους ο Alonso Mateo με περισσότερους από 600 χιλιάδες followers, ο οποίος μάλιστα εμφανίστηκε και στην επίδειξη του Dior κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας στο Παρίσι. 

Σωστά! Αφού η μαμά του πεντάχρονου είναι μια στιλίστρια που έκανε το παιδί της επάγγελμα.

Κάθε μία από τις υπερ-δραστήριες μαμάδες είναι μία Instamom. Όπως κάποτε λύσσαγαν να βγάλουν τα μωρά τους στην τηλεόραση ή να παίξουν σε διαφημίσεις, σήμερα θέλουν να τα κάνουν σταρ του Instagram.

Γι’ αυτό δεν κάνουν όπως όλες μας, να φωτογραφίζουμε κάθε στιγμή του παιδιού μας, ψάχνοντας να απαθανατίσουμε εκείνη τη μοναδική στιγμή που αξίζει να τη βλέπει, όταν μεγαλώσει.
Κι εμείς από δίπλα να λέμε την ιστορία εκείνης της μέρας, να του θυμίσουμε πώς, πού, πότε και να περάσουμε ακόμα μια τρυφερή στιγμή μ’ έναν έφηβο ή ενήλικα που λίγη ανάγκη μας έχει πια.

Η Instamom στήνει το σκηνικό, χρησιμοποιεί επαγγελματία φωτογράφο, σε κάποιες περιπτώσεις φορά στο παιδί της ρούχα που έχει «δανειστεί» από μάρκες, όπως κάθε καλή στιλίστρια.Οι φωτογραφίες είναι ποιότητας και αισθητικής περιοδικού. Μια ιλουστρασιόν ζωή για κάθε ένα από αυτά τα παιδάκια που οι μητέρες τους αποφάσισαν να τους στερήσουν την παιδική τους ζωή για χάρη της δημοσιότητας.

Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στα περισσότερα παιδιά που εκτίθενται στα φώτα της δημοσιότητας, είτε γιατί γίνονται σταρ τα ίδια είτε γιατί έχουν διάσημους γονείς.
Οι ζωή τους καταστρέφεται μόλις τα φώτα απομακρυνθούν, γιατί είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό απ’ όλα. Εδώ τόσοι και τόσοι ενήλικες τρελαίνονται, φανταστείτε πόσο πιο ευάλωτα είναι τα παιδιά.
Και είναι ακόμα χειρότερα στην περίπτωση του Instagram, γιατί το μόνο ταλέντο που έχουν να επιδείξουν τα νήπια είναι το παρουσιαστικό τους. Οι αξίες με τις οποίες μεγαλώνουν είναι η ομορφιά, η δημοφιλία, η κατανάλωση. 
Θλίψη.
Υπάρχει περίπτωση να θεωρήσουμε ότι τα συγκεκριμένα παιδιά -ή και άλλα, που σε μικρότερο βαθμό υφίστανται τη χρήση της εικόνας τους από ενθουσιώδεις γονείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- είναι θύματα εκμετάλλευσης; 
Δύσκολα.
Ας αφιερώσουμε όμως ένα λεπτό για να σκεφτούμε τις συνέπειες στη ζωή ενός εφήβου ή ενός νεαρού ενήλικα που βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα να ικανοποιήσει ή όχι τους χιλιάδες followers του, εφευρίσκοντας μια σκηνοθετημένη ζωή που να συνεχίσει να του δίνει like.

Ή, ακόμα πιο δύσκολο, να προσπαθεί να εφεύρει μια αληθινή ζωή, απαλλαγμένη –με ποιους τρόπους, άραγε;– από τη βαριά κληρονομιά που φρόντισε να του αφήσει μια διαταραγμένη Instamom.

Κάθε φορά που ανεβάζουμε μια φωτογραφία του παιδιού μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ας σκεφτούμε δυο φορές.
Το δικαίωμά μας να είμαστε γονείς δεν μας δίνει απολύτως καμία δικαιοδοσία να «μοιράζουμε» την εικόνα του στο κοινό μας.
efsyn

«Μπαμπά, δεν θα σε ξεχάσω…»

«Θέλω να πάω σχολείο.
Μου αρέσει πολύ το σχολείο.
Θέλω να γυρίσω πίσω στη Συρία.
Θέλω να δω την οικογένειά μου στη Συρία.
Μπαμπά, δεν θα σε ξεχάσω.»

Ο Ναουφάλ, 8 ετών, γράφει στο σημειωματάριο της αρθρογράφου. «Μου αρέσει πολύ το σχολείο. Θέλω να γυρίσω πίσω στη Συρία.»

Ο οκτάχρονος Ναουφάλ κάνει όμορφα γράμματα. Αν όμως δεν πάει σχολείο, είναι καταδικασμένος να ακολουθήσει τη μοίρα μιας χαμένης γενιάς.

Είμαι τυχερή που κάνω μια δουλειά η οποία μου επιτρέπει να έχω λόγο. Μου δίνει την ευκαιρία να γράψω ένα τέτοιο άρθρο και να το μοιραστώ μαζί σας. Μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για εκείνους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ακουστούν.

Σήμερα, θα σας μιλήσω για τον Ναουφάλ.

My name is Nawfal. I want to be in school. I love school so much.I want to go back to Syria. I want to see my family in Syria.Daddy, I won’t forget you.

Ο Ναουφάλ είναι ένα οκτάχρονο αγόρι. Δυο μήνες πριν διέφυγε από τη Ράκα της Συρίας μαζί με τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του, αφήνοντας πίσω τον πατέρα του. Ζει σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου. Όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά εδώ, ο Ναουφάλ δεν πάει σχολείο.

Αργά ένα απόγευμα, καθώς περπατώ σε έναν από τους 1417 πρόχειρους καταυλισμούς της χώρας, με τραβά από το μανίκι. Η ερώτησή του με εξέπληξε.

«Τι γράφει το βιβλίο σου;» με ρωτά.

Κουβαλάω πάντα μαζί μου αυτό το σημειωματάριο, κανείς όμως ποτέ δεν με έχει ρωτήσει για αυτό.

«Είναι το σημειωματάριό μου», του απαντώ, χαμογελώντας. «Σημειώνω διάφορα πράγματα εδώ. Θέλεις να το δεις;»

Απλώνει το χέρι για να αγγίξει τις λέξεις στη σελίδα, σχεδόν τις χαϊδεύει. «Δεν ξέρω να γράφω αγγλικά, ξέρω όμως να γράφω αραβικά», μου λέει χαμηλόφωνα καθώς κοιτάζει τις σημειώσεις μου.

«Θέλεις να μου γράψεις κάτι για να σε θυμάμαι κάθε φορά που θα το διαβάζω;» τον ρωτάω.

Το πρόσωπό του φωτίζεται. Είμαι περίεργη να δω τι θα γράψει, για να μάθω τι σκέψεις περνούν από το μυαλουδάκι του. Αλλά διστάζει. Ίσως δεν ξέρει τι θα έπρεπε να γράψει ή ίσως δεν έχει γράψει εδώ και πολύ καιρό και έχει νευρικότητα.

Του δίνω το σημειωματάριο και του λέω να γράψει ό,τι θέλει. Οτιδήποτε του έρχεται στο μυαλό.

Το μικρό του χεράκι ακουμπά αβέβαιο πάνω στο χαρτί, το πρόσωπό του όμως δείχνει αποφασισμένο. Σταματά, με κοιτάζει και χαμογελάει, λες και ζητά επιβεβαίωση για να συνεχίσει.

Τον ρωτάω τι του λείπει περισσότερο από την πατρίδα του. «Μου λείπει το σχολείο μου», μου απαντά. «Δεν είχα λείψει ούτε μία μέρα από το σχολείο μου στη Συρία. Περισσότερο μου λείπουν τα βιβλία μου. Μου λείπει το διάβασμα.»

Ο Ναουφάλ είναι ένα ευγενικό αγόρι. Ανάμεσα σε ένα θορυβώδες πλήθος παιδιών, αυτός στέκεται παράμερα, σιωπηλός παρατηρητής. Δεν λέει πολλά. Είμαι όμως σίγουρη: Αν τον είχατε συναντήσει εκείνη τη μέρα, αν είχατε βρει το κουράγιο να τον κοιτάξετε κατάματα, θα βάζατε τα κλάματα όπως έκανα κι εγώ όταν γύρισα σπίτι. Θα ήθελα να είχατε δει τα μάτια του για να αισθανθείτε τη συντριβή του. Όταν κοίταξα στα μάτια το Ναουφάλ, ένιωσα ντροπή. Και ένα αίσθημα αδικίας. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες απώλειες.

Ο Ναουφάλ μπορεί να είναι ζωντανός, δεν ζει όμως. Απλώς υπάρχει.

Όπως και τα άλλα παιδιά του καταυλισμού, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας περιφέρεται άσκοπα. Τα παιδιά παίζουν ανάμεσα στα σκουπίδια, στους υπονόμους και στις λάσπες. Δεν έχουν παιχνίδια, παιδικές χαρές, ούτε κάτι να κάνουν.

Η ζωή σε αυτούς τους διάσπαρτους άτυπους καταυλισμούς απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αξιοπρεπής. Η Υ.Α. του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και άλλοι φορείς κάνουν ό,τι μπορούν για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης, παρέχοντας καθαρό νερό, τουαλέτες και είδη πρώτης ανάγκης, όπως προστατευτικό εξοπλισμό για τις σκηνές, ιδιαίτερα το χειμώνα. Ωστόσο, επειδή δεν υπάρχει προγραμματισμός ούτε συντονισμός σε αυτούς τους καταυλισμούς, οι συνθήκες διαβίωσης είναι τουλάχιστον ανεπαρκείς. Η μυρωδιά της αποχέτευσης γεμίζει τον αέρα. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν αποπνικτική. Σμήνη από μύγες πετούν πάνω από σωρούς σκουπιδιών και γεμίζει παντού λάσπες όταν βρέχει.

ADVERTISEMENT

Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο Ναουφάλ και η οικογένειά του τώρα είναι ασφαλείς στο Λίβανο. Είναι μόνο μερικοί από τα 3,3 εκατομμύρια Σύρων προσφύγων που έχουν καταγραφεί από την Υ.Α. στην περιοχή. Αυτό όμως που με φοβίζει είναι ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αυτούς τους αριθμούς να αυξάνονται. Δεν μπορούμε να έχουμε ήσυχες τις συνειδήσεις μας επειδή αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη Συρία και είναι σώοι και αβλαβείς. Οι άνθρωποι αυτοί είναι παγιδευμένοι στο κενό. Στην εξορία οι ευκαιρίες που έχουν είναι λιγοστές. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά δεν πάνε σχολείο. Αναρίθμητες οικογένειες έχουν χάσει κάθε περιουσιακό στοιχείο με αποτέλεσμα οι γονείς να μην μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους.

 

Ο Ναουφάλ και η οικογένειά του παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν. Δεν θα μπορούσε ο Ναουφάλ να είναι ένας από μας; Ο γιος μας ή ο μικρός αδελφός μας; Δεν ευθύνεται για τίποτα από όσα του συμβαίνουν. Θέλει να πάει σχολείο και να διαβάζει βιβλία. Δεν θέλει να ζει εδώ. Όπως όλοι, ο Ναουφάλ έχει όνειρα.

Δεν θα καταφέρω ποτέ να αποτυπώσω την αθωότητα αυτού του παιδιού, την αγνότητα στο χαμόγελό του και τη χαρά στο πρόσωπό του καθώς κρατά το στυλό μου και γράφει. Μόνο στο Λίβανο, πάνω από 200.000 παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο. Τέσσερα περίπου χρόνια αφότου ξέσπασε η κρίση στη Συρία και χωρίς ορατό τέλος στον ορίζοντα, φοβάμαι ότι αυτό το μικρό αγόρι δεν θα επιστρέψει ποτέ στην πατρίδα του. Φοβάμαι ότι θα ξεχάσει και να γράφει.

Σήμερα, κουβαλάω μαζί μου τα λόγια του Ναουφάλ για να μου θυμίζουν το λόγο που κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά και πόσα ακόμη πρέπει να κάνουμε εμείς στον υπόλοιπο κόσμο.

Με λένε Ναουφάλ.

Θέλω να πάω σχολείο.

Μου αρέσει πολύ το σχολείο.

Θέλω να γυρίσω πίσω στη Συρία.

Θέλω να δω την οικογένειά μου στη Συρία.

Μπαμπά, δεν θα σε ξεχάσω.

Τα λόγια του θα με στοιχειώνουν για πάντα. Η οδυνηρή ανάμνηση ενός παιδιού που του έκλεψαν τα παιδικά του χρόνια.

Της Bathoul Ahmed 

 #Syria #Refugees #unhcr

Posted by netakias.com