Η εις Άδου Κάθοδος και η Ανάστασις

Η εις Άδου Κάθοδος του Χριστού, θριαμβευτή με τον Σταυρό της νίκης, που σπάει τις πύλες του Άδη και ελευθερώνει τον Αδάμ και την Εύα, ψηφιδωτό (11ος αιώνας) Όσιος Λουκάς

Αριστερά εικονίζονται οι δύο εστεμμένοι προφήτες, ο Δαβίδ και ο Σολομών, οι οποίοι είχαν προφητέψει το γεγονός

Ἀνάστα, ὁ Θεός... Καλή Ανάσταση!!

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, 

ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Στίχ. Ὁ Θεὸς ἔστη ἐν συναγωγῇ Θεῶν, 
ἐν μέσῳ δὲ θεοὺς διακρινεῖ.

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, 
ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Στίχ. Ἕως πότε κρίνετε ἀδικίαν, 
καὶ πρόσωπα ἁμαρτωλῶν λαμβάνετε;

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, 
ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Στίχ. Οὐκ ἔγνωσαν, οὐδὲ συνῆκαν, 
ἐν σκότει διαπορεύονται, 
σαλευθήτωσαν πάντα τὰ θεμέλια τῆς γῆς.

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, 
ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Στίχ. Ἐγὼ εἶπα, Θεοί ἐστε, καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες, 
ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνῄσκετε, 
καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.

Ἀνάστα, ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, 
ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι.

Σήμερον μαύρος ουρανός / σήμερον μαύρη μέρα, σήμερον εσταυρώσανε / τον πάντων βασιλέα.

Σήμερον μαύρος ουρανός,

σήμερον μαύρη μέρα,

σήμερον εσταυρώσανε,

τον πάντων βασιλέα.

Σήμερον όλοι θλίβονται

και τα βουνά λυπούνται.

Σήμερον έβαλαν βουλήν

οι άνομοι Εβραίοι,

οι άνομοι και τα σκυλιά

οι τρισκαταραμένοι.

Σαν κλέφτη τον επιάσανε

και σαν φονιά τον πάνε

και στου Πιλάτου τις αυλές

εκεί τον τυραγνάνε.

Κι' η Παναγιά η δέσποινα

κ' οι άλλες οι γυναίκες

έπιασαν το στρατί στρατί,

στρατί το μονοπάτι.

Το μονοπάτι τς' έβγαλε

μεσ' στου ληστή την πόρτα.

Τηρά δεξιά, τηρά ζερβά,

κανέναν δεν γνωρίζει.

Τηρά και δεξιώτερα

βλέπει τον Άγιο Γιάννη

-Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε

και βαπτιστή του γυιού μου

μην είδες τον υιγιόκα μου

και σένα δάσκαλό σου;

-Δεν έχω γλώσσα να σου πω

γλώσσα να σου μιλήσω,

δεν έχω χεροπάλαμο,

για να σού τονε δείξω.

Βλέπεις εκείνον τον γυμνό,

τον παραπονεμένο,

οπού φορεί πουκάμισο

στο αίμα βουτημένο;

Οπούναι τα ματάκια του

ραμμένα με μετάξι,

κι οπού φορεί στην κεφαλή

αγκάθινο στεφάνι;

Εκείνος είναι ο γυιόκας σου

και μένα δάσκαλός μου.

Ο Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του με τίτλο "Σήμερον κρεμάται" (περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ - Η δοκιμασία του λογικού, Εκδόσεις Αρμός 2001, σελ. 90-92), παραθέτει αυτούσια την πιο γνωστή και διαδεδομένη παραλλαγή του Μοιρολογιού της Παναγίας 

Η Προδοσία

Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; 

τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, 

ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. 

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; 

ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, 

ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· 

οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, 

κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, 

κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον.

 

Η Προδοσία. Θεοφάνης ο Κρης.
Ιερά Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους

Λαέ μου, τί σου ἔκανα ἤ σέ τί σέ ἐνώχλησα; 

Στούς τυφλούς σου χάρισα τό φῶς, 

τούς λεπρούς σου καθάρισα, 

σήκωσα ἄντρα πού ἦταν στό κρεβάτι παράλυτος. 

Λαέ μου, τί σοῦ ἔκανα καί τί μου ἀνταπόδωσες; 

Ἀντί τοῦ μάννα, μοῦ ἔδωσες χολή, 

καί ἀντί τοῦ ὕδατος μοῦ ἔδωσες ξύδι, 

καί ἀντί νά μέ ἀγαπᾶτε, μέ καρφώσατε στό σταυρό. 

Λοιπόν, δέ σᾶς ὑποφέρω πιά· 

θά καλέσω τούς εθνικούς 

 κι ἐκεῖνοι θά μέ δοξάσουν μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεύμα· 

κι ἐγώ θά δωρήσω σ᾽ αὐτούς τήν αἰώνια ζωή.

Η Βασιλεία των Ουρανών

Διαλογισμός ή Προσευχή;

Πολύς λόγος για το Διαλογισμό. 
Μεγάλη μόδα το meditation. 
Διαλογισμός είναι μία μορφή πνευματικής συγκέντρωσης που επιτυγχάνεται με τη βαθιά χαλάρωση, την απομάκρυνση κάθε σκέψης και εξωτερικών ερεθισμάτων. 
Σκοπός του διαλογισμού είναι η άντληση γνώσης ή και εμπειριών άμεσα, χωρίς τη χρήση των αισθητηρίων οργάνων του ανθρώπου ή οποιασδήποτε πηγής πληροφόρησης. Γενικότερα θεωρείται και μέσο ψυχικής χαλάρωσης και ευεξίας.

Πολύς λόγος επίσης για τη Γιόγκα. Γιόγκα νοείται ένα από τα συστήματα της ινδικής φιλοσοφίας που πρεσβεύει την ένωση της ψυχής με τον Θεό, μέσω συγκεκριμένων μεθόδων, κύρια του διαλογισμού.

Για τη δικιά μας ένωση με το Θεό, έχουμε την προσευχούλα μας.

Ο διαλογισμός, αφορά τον εαυτό μας. Είναι η διαδικασία να κλειστείς στον εαυτό σου. Να κόψεις κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Να κλειδαμπαρωθείς. Να πετύχεις την εσωτερική γαλήνη.
Η Προσευχή, είναι πράξη εξωτερίκευσης. Είναι επικοινωνία. Επικοινωνία με το Θεό. Είναι Θεϊκή Κοινωνία.

Ο Διαλογισμός, θέλει προϋποθέσεις. Θέλει τον χώρο του. Την ησυχία του. Τα κεράκια του. Τα αρωματικά του θυμιάματα.
Η Προσευχή, δεν θέλει προϋποθέσεις. Προσεύχομαι, όταν θέλω. Προσεύχομαι όταν έχω ανάγκη. Όπου και να είμαι.

Η προσευχή φέρνει τη γαλήνη, ο Διαλογισμός θέλει γαλήνη.

Ο Διαλογισμός κόβει την επαφή μου με το σύμπαν, με κλείνει στον εαυτό μου.
Η Προσευχή με ενώνει με το σύμπαν, με κάνει μέρος Του Θεού.

Ο Διαλογισμός είναι πράξη εγωισμού, αφορά μόνο εμένα.
Η Προσευχή είναι πράξη αγάπης, αφορά όλους.
Ο Διαλογισμός περιορίζεται στα του εαυτού μου.
Η Προσευχή ζητάει, για μένα, για τα παιδιά μου, για αγαπημένους μου, για όλο τον κόσμο.
Η Προσευχή ευχαριστεί, δοξάζει, αναγνωρίζει.
Η προσευχή κάνει Διάλογο. Ο Διαλογισμός κάνει μονόλογο.

Ο Διαλογισμός θέλει εκπαίδευση. Τον διαλογισμό πρέπει να τον διδαχτείς. Χρειάζεσαι τον γκουρού σου. Χρειάζεσαι το πνευματικό σου εργαστήρι. Για να πετύχεις τον διαλογισμό χρειάζεσαι τα προσωπικά σου μαθήματα και την άσκηση σου και τις εξετάσεις σου.
Η Προσευχή είναι αυτοδίδακτη. Την κουβαλάει ο άνθρωπος από γεννησιμιού του. Όλοι ξέρουν να προσεύχονται. Και όλοι προσεύχονται και αυτοί που διαλογίζονται κι αυτοί που δεν διαλογίζονται.
Άμα γράφεις πανελλήνιες, την προσευχούλα σου μπορείς να την κάνεις, τον διαλογισμό σου δεν μπορείς.

Η προσευχή είναι πράξη ταραχής, είναι πράξη γαλήνης, είναι διεκδίκηση και δόσιμο. Είναι αφιέρωση, είναι σύνδεση. Η προσευχή είναι πόλεμος. Η Προσευχή είναι Ειρήνη, είναι συμφιλίωση, είναι Αγάπη. Η Προσευχή είναι ταπείνωση, είναι λατρεία, είναι αναγνώριση της ελαχιστότητάς μας και του μεγαλείου του Θεού.

Ο Διαλογισμός πουλιέται και αγοράζεται.

Η Προσευχή είναι δωρεάν και Δωρεά.

Μακρυγιάνης - «Απεβίωσεν υπό γενικής ατροφίας»

αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα…

Ο Γιώργος Σεφέρης γράφει για τη μόρφωση του Μακρυγιάννη:

Αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα την εποχή εκείνη, πολύ φοβούμαι πως θα έπρεπε να απαρνηθεί τον εαυτό του, γιατί την παιδεία την κρατούσαν στα χέρια τους οι «τροπαιούχοι του άδειου λόγου», καθώς είπε ο ποιητής, που δεν έλειψαν ακόμη. 

Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει. Γιατί αν είχε πάει σε δάσκαλο, θα είχαμε ίσως πολλές φορές τον όγκο των Απομνημονευμάτων σε μια γλώσσα, όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς· θα είχαμε ίσως περισσότερες πληροφορίες για τα ιστορικά των χρόνων εκείνων, θα είχαμε ίσως ένα Σούτσο της πεζογραφίας, αλλά αυτή την αστέρευτη πηγή ζωής, που είναι το βιβλίο του Μακρυγιάννη, δε θα την είχαμε. 

Και θα ήταν μεγάλο κρίμα. Γιατί έτσι όπως μας φανερώνεται ο Μακρυγιάννης, βλέπουμε ολοκάθαρα πως αν και αγράμματος, δεν ήταν διόλου ένας ορεσίβιος ακαλλιέργητος βάρβαρος. Ήταν ακριβώς το εναντίον: ήταν μια από τις πιο μορφωμένες ψυχές του ελληνισμού. Και η μόρφωση, η παιδεία που δηλώνει ο Μακρυγιάννης, δεν είναι κάτι ξέχωρο ή αποσπασματικά δικό του· είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία· κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα -είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος ή να πεθάνει στα ’21.
Γι’αυτό η λαϊκή μας παράδοση είναι τόσο σπουδαία.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ “ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ – Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”
“ΔΟΚΙΜΕΣ Α΄”

από τη Μυριόβιβλο

Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν.
Γλυκύτερον πράμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία.

Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι.

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”

Ο Klepetan γυρίζει κάθε Άνοιξη στη Malena! True Love Returns in the Spring

Ο λόγος για τον Klepetan και την Malena, ένα ζευγάρι πελαργών που έχουν εγκατασταθεί σε μια κροατική πόλη και πιο συγκεκριμένα στη στέγη ενός σπιτιού που τους φιλοξενεί τα τελευταία 15 χρόνια. 

Ο Klepetan κάθε χειμώνα μεταναστεύει στη Νότια Αφρική μαζί με τα υπόλοιπα πουλιά του είδους του. Δυστυχώς, όμως, η αγαπημένη του Malena δεν μπορεί να τον ακολουθήσει αφού πριν από πολλά χρόνια τραυματίστηκε από έναν κυνηγό και έκτοτε δεν μπορεί να πετάξει.

Έτσι, ο Klepetan ξεκινάει το ταξίδι μόνος του και μετά το πέρας της περιόδου γυρνά κοντά στην αγαπημένη του. Το διάστημα που λείπει, τη Malena και τα μικρά της, φροντίζει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, όπου έχουν φωλιάσει, προμηθεύοντας τα αξιολάτρευτα πτηνά με τα απαραίτητα ψάρια, ώστε να επιβιώσουν και να συνεχίσουν να αναπαράγονται.

Το ζευγάρι είναι τόσο αγαπητό στην Κροατία, που έχει δημιουργηθεί ένα πολύ όμορφο βίντεο κινουμένων σχεδίων που αναπαριστά τον μεγάλο τους έρωτα.

enallaktikidrasi

«Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.» - «Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές»

Paolo Coelho: Ποτέ μην εγκαταλείπεις - Σήκω… και περπάτα!!!

Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.

Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.

Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγμές της δόξας.

Και τα δύο θα περάσουν. Η μία κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούμε από τη σάρκα και να συναντηθούμε με τη θεϊκή Ενέργεια.

Έτσι, όταν ο παλαιστής βγει στην αρένα -είτε από δική του επιλογή είτε επειδή τον έστειλε εκεί το μυστηριώδες πεπρωμένο-, ας νιώθει χαρά το πνεύμα του για τη μάχη που θα δώσει. Αν διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την τιμή του, δε θα ηττηθεί ποτέ, ακόμα κι αν χάσει τον αγώνα, επειδή η ψυχή του θα είναι άθικτη.

Και δε θα κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό που του συμβαίνει. 

Από τότε που αγάπησε για πρώτη φορά και τον απέρριψαν κατάλαβε πως αυτό δε σκότωσε την ικανότητα του να αγαπάει.

Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεμο. Όταν χάνουμε μια μάχη ή όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε, ζούμε στιγμές δυστυχίας. Όταν όμως οι στιγμές αυτές περνούν, ανακαλύπτουμε μια άγνωστη δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα από μας, μια δύναμη που μας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασμό μας.

Κοιτάζουμε γύρω μας και λέμε στον εαυτό μας: «Επέζησα». 
Και χαιρόμαστε με τα λόγια μας.

Άλλοι όμως, ακόμα κι αν υποφέρουν από την ήττα και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές, επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, μα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση. Ξέρουν απλώς πως η μάχη διακόπηκε και πως τη συγκεκριμένη στιγμή οι ίδιοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.

Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους. Προσέχουν πως βρίσκονται σε ένταση. Πως φοβούνται. Κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρόμο που αισθάνονται, η πίστη καίει ακόμα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εμπρός.

Προσπαθούν να μάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Εκμεταλλεύονται τη στιγμή που είναι πεσμένοι κάτω για να ξεκουραστούν, για να γιατρέψουν τις πληγές τους, να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.

Και φτάνει μια μέρα που τους χτυπά την πόρτα μια καινούρια μάχη. Ο φόβος υπάρχει ακόμα, όμως πρέπει να δράσουν – αλλιώς θα μείνουν πεσμένοι για πάντα. Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο και θυμούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.

Η προηγούμενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά, αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.

Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι.

Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. 

Οι άλλοι είναι όλοι νικητές.

Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές θα είναι μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι σε όποιον θέλει να τους ακούσει. Και όλοι θα ακούν με σεβασμό, και θα μάθουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα.

Υπομονή, και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.
Σοφία, για να μην αφήσουν την επόμενη ευκαιρία να ξεφύγει.
Και περηφάνια για τις ουλές τους.

Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μας κάνει να επιζητάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.

Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Paolo Coelho 

«Το χειρόγραφο της Άκρα»

olasimera

Παιδί μου, ο γονιός μέσα μου ποτέ δεν θα σε αφήσει να φύγεις από την καρδιά μου.

Παιδί μου, 

Ανησυχώ αν είσαι κουρασμένο και πως ήταν η μέρα σου.

Προσεύχομαι να είσαι ευτυχισμένο και να περιβάλλεσαι από φίλους που σε αγαπάνε και σε εμπιστεύονται.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου όμως, ακόμη χρειάζεται να ακούσει αυτά τα πράγματα από εσένα.

Μερικές μέρες είναι πολυάσχολες αλλά ένα απλό «Γεια, είμαι καλά.» είναι αρκετό.

Είσαι μεγάλο πια και μου το έχεις πει επανειλημμένα.

Όμως ο γονιός μέσα μου ποτέ δεν θα σε αφήσει 

να φύγεις από την καρδιά μου.

Μέσα στην ψυχή μου θα είσαι το μωρό μου και μερικές φορές χρειάζομαι απλά να ακούσω: «Γεια μαμά, είμαι καλά.»

Γκαλίτσιου Μαριάννα

Έτσι είναι αποτελεσματική μια «συγγνώμη» Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Σας έχει τύχει ποτέ να μετανιώσετε για κάποιο λάθος που έχετε κάνει και να μην μπορείτε να πείσετε τον ενδιαφερόμενο πως πραγματικά μετανοήσατε; 

Είτε γιατί δεν έχετε τον τρόπο, είτε γιατί δεν βρίσκετε τα λόγια, είτε πολύ απλά γιατί δεν είστε πειστικοί, η συγγνώμη σας δεν εισακούγεται.

Επιστήμονες, λοιπόν, μελέτησαν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν στη συγγνώμη και εντόπισαν ορισμένα σημεία-κλειδιά που μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, τη συγχώρεση δηλαδή. 

Αυτά είναι:

1. Έκφραση της λύπης
2. Εξήγηση του τι έφταιξε

3. Ανάληψη ευθύνης

4. Δήλωση μετάνοιας

5. Προσφορά επανόρθωσης

6. Αίτημα συγχώρεσης

Το πιο σημαντικό, σύμφωνα με την έρευνα, είναι η «ανάληψη ευθύνης», με δεύτερο την «προσφορά επανόρθωσης». Λογικό, αφού δείχνουμε πως καταλαβαίνουμε απόλυτα το λάθος μας και δεσμευόμαστε να λύσουμε το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Έπειτα, ακολουθούν τα υπόλοιπα με τελευταίο στη σειρά να έρχεται το «αίτημα συγχώρεσης».

enallaktikidrasi

Σε έξαρση ο ιός Κοξάκι (Coxsackie) στα Τρίκαλα

Ο ιός Κοξάκι (Coxsackie) είναι μέλος της οικογένειας των εντεροϊών (η οποία περιλαμβάνει επίσης τον ιό της πολιομυελίτιδας και της ηπατίτιδας Α) και ζει στον ανθρώπινο πεπτικό σωλήνα. 

Coxsackie virus

Μπορεί να μεταδοθεί από άτομο σε άτομο, συνήθως όταν δεν πλένουμε καλά τα χέρια μας και τις επιφάνειες που έχουν μολυνθεί από περιττώματα.

Σε αυτές τις επιφάνειες ο ιός Κοξάκι μπορεί να επιζήσει για αρκετές ημέρες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο Κοξάκι προκαλεί ήπια γριπώδη συμπτώματα που φεύγουν χωρίς θεραπεία. Αλλά, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει σε πιο σοβαρές λοιμώξεις.

Συμπτώματα
Ο ιός Coxsackie μπορεί να παράγει μια ευρεία ποικιλία συμπτωμάτων. Περίπου τα μισά από όλα τα παιδιά που μολύνονται με τον ιό, δεν έχουν συμπτώματα. Άλλα εκδηλώνουν ξαφνικά υψηλό πυρετό, πονοκέφαλο και μυϊκούς πόνους, ενώ μερικά παιδιά έχουν επίσης πόνο στο λαιμό, κοιλιακή δυσφορία, ή ναυτία. Ένα παιδί με τον ιό Κοξάκι μπορεί απλά να έχει πυρετό, αλλά να μην έχει άλλα συμπτώματα. Στα περισσότερα παιδιά, ο πυρετός διαρκεί περίπου τρεις ημέρες και στη συνέχεια εξαφανίζεται. 

Ο ιός Κοξάκι μπορεί επίσης να προκαλέσει πολλά διαφορετικά συμπτώματα που επηρεάζουν διαφορετικά μέρη του σώματος:

Λοίμωξη σε χέρια, πόδια και στόμα: 

Ένα είδος του ιού coxsackie, προκαλεί επώδυνες φλύκταινες με κόκκινο χρώμα στον λαιμό, στην γλώσσα, τα ούλα, την σκληρά υπερώα, στο εσωτερικό από τα μάγουλα, καθώς και στις παλάμες των χεριών και στα πέλματα των ποδιών.
Ερπητική κυνάγχη: 

Μια μόλυνση του λαιμού που δημιουργεί φουσκάλες με κόκκινο δακτύλιο και έλκη στις αμυγδαλές και την μαλακή υπερώα.
Αιμορραγική επιπεφυκίτιδα: 

Μια λοίμωξη που επηρεάζει το λευκό τμήμα των ματιών. Η αιμορραγική επιπεφυκίτιδα αρχίζει συνήθως ως πόνος του οφθαλμού, που ακολουθείται γρήγορα από κόκκινα, υγρά μάτια με οίδημα, ευαισθησία στο φως και θολή όραση.

Περιστασιακά, ο ιός Κοξάκι μπορεί να προκαλέσει πιο σοβαρές λοιμώξεις που μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπιστούν με εισαγωγή σε ένα νοσοκομείο:

Ιογενής μηνιγγίτιδα: 

Μία λοίμωξη των μηνίγγων (οι τρεις μεμβράνες που περιβάλλουν τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό)
Εγκεφαλίτιδα: 

Μια λοίμωξη του εγκεφάλου.
Μυοκαρδίτιδα: 

Μία λοίμωξη του καρδιακού μυός Τα νεογνά μπορεί να μολυνθούν από τις μητέρες τους κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τη γέννηση και διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη σοβαρής λοίμωξης, συμπεριλαμβανομένης της μυοκαρδίτιδας, της ηπατίτιδας και της μηνιγγοεγκεφαλίτιδας (φλεγμονή του εγκεφάλου και των μηνίγγων ταυτόχρονα).

Στα νεογέννητα, τα συμπτώματα μπορούν να αναπτυχθούν μέσα σε 2 εβδομάδες μετά τη γέννηση.

Μεταδοτικότητα του ιού
Ο ιός Κοξάκι είναι πολύ εύκολο να κολλήσει από το ένα παιδί στο άλλο.
Μπορεί να μεταδοθεί από άπλυτα χέρια και από επιφάνειες που έχουν μολυνθεί από περιττώματα.
Μπορεί επίσης να εξαπλωθεί μέσω σταγονιδίων που “ψεκάζονται” στον αέρα, κάθε φορά που κάποιος ασθενής (μολυσμένος με Κοξάκι) βήχει ή φτερνίζεται.

Ο κίνδυνος μόλυνσης από τον ιό Coxsackie είναι υψηλότερος μεταξύ των βρεφών και των παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών. Ο ιός εξαπλώνεται εύκολα σε μέρη, όπως σχολεία, παιδικοί σταθμοί και κατασκηνώσεις. Τα παιδιά που έχουν μολυνθεί με τον ιό Κοξάκι είναι πιο μεταδοτικά κατά την πρώτη εβδομάδα που ασθενούν.

Πρόληψη: Δεν υπάρχει εμβόλιο για την πρόληψη της μόλυνσης από τον ιό Coxsackie. Το πλύσιμο των χεριών είναι η καλύτερη προστασία.

Πρέπει να μάθετε τα παιδιά σας να πλένουν τα χέρια τους συχνά, ιδιαίτερα μετά τη χρήση της τουαλέτας (ειδικά σε δημόσιους χώρους), πριν από τα γεύματα και πριν την προετοιμασία του φαγητού. Τα κοινόχρηστα παιχνίδια σε κέντρα παιδικής φροντίδας θα πρέπει να καθαρίζονται τακτικά με απολυμαντικό, επειδή ο ιός μπορεί να ζήσει σε αυτά τα αντικείμενα για μέρες.

Τα παιδιά που ασθενούν με τον ιό Κοξάκι θα ...

«Το λυπημένο αρκουδάκι»

Ευγένιος Τριβιζάς

Εικονογράφηση: Παναγιώτης Ράππας

Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδικό βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που αγγίζει ένα από τα πιο ευαίσθητα και επώδυνα θέματα της εποχής μας. Η κακοποίηση όμως των παιδιών είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν επιτρέπεται να αγνοούμε.

Η Σοροπτιμιστική Ένωση Ελλάδος προτείνει να μη διαβάζουν το βιβλίο αυτό τα παιδιά μόνα τους, αλλά μαζί με τους γονείς ή δασκάλους τους, ανταποκρινόμενοι στις ερωτήσεις ή απορίες τους, εάν και όταν κρίνουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να θίξουν το θέμα.
 

«Το Λυπημένο Αρκουδάκι»  με συγγραφέα τον Ευγένιο Τριβιζά δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδικό παραμύθι. Είναι το βιβλίο με το οποίο οι Ελληνίδες Σοροπτιμίστριες προβάλλουν ένα από τα σκληρότερα κοινωνικά προβλήματα, την Ενδοοικογενειακή Βία στο παιδί. 

Είναι το πρώτο βιβλίο στην παιδική λογοτεχνία του τόπου μας που ασχολείται με το πρόβλημα αυτό, του οποίου οι διαστάσεις είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο φανταζόμαστε και με συνέπειες που αφορούν όλους μας, γιατί η βία στο παιδί επηρεάζει ολέθρια όχι μόνο τη σωματική αλλά και την ψυχική και πνευματική του ανάπτυξη. 

Ένας εφιαλτικός κύκλος θυτών και θυμάτων βίας αναπτύσσεται και τροφοδοτείται συνεχώς... προσφέρει τη δυνατότητα σε χιλιάδες οικογένειες, γονείς και παιδιά, να γνωρίσουν, μέσα από τη μορφή του κεντρικού ήρωα, το βουβό μυστικό που κρύβει στην ψυχή του ένα λυπημένο, πονεμένο παιδί και με κατανόηση και ανθρωπιά να συμβάλουν στην καταπολέμηση της απεχθούς αυτής μορφής βίας, της ενδοοικογενειακής βίας, που αποτελεί απειλή κατά της κοινωνίας"

Τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια από το Β' Πειραματικό Λύκειο της Αθήνας με τη βοήθεια των καθηγητών τους, Αικ. Φιλιππάτου, Ελ. Τσίκιζα και Ιω. Καπετανάκη, επεξεργάστηκαν την ιδέα της μαθήτριας Αλεξάνδρας Βάσιλα για το θέμα της βίας στην οικογένεια και προχώρησαν στην παραγωγή της ταινίας μικρού μήκους στο πλαίσιο του προγράμματος «Το σχολείο πίσω από το φακό». Με πενιχρά μέσα, αλλά με πολλή αγάπη και φαντασία δημιούργησαν μια ταινία διαφορετική από τις άλλες. Κάτι μεταξύ φωτογραφίας και κινουμένων σχεδίων.

Για το «Λυπημένο Αρκουδάκι» εργάστηκαν:
οι μαθήτριες: Αλεξάνδρα Βάσιλα, Ορνέλα Γκιώνη, Βίκυ Μαυρέλη, Ίρις Τσελέντη
οι μαθητές: Απόστολος Ζαρρής, Γιάννης Ζαφειρόπουλος, Ιάσων Θεοφίλης, Αστέρης Κανούσης, Ηλίας Μουλάς
Πολύτιμη βοήθεια προσέφερε ο καθηγητής Γιώργος Σταυρόπουλος

Η ταινία διακρίθηκε ανάμεσα στις συμμετοχές 35 σχολείων από την Ελλάδα στο διαγωνιστικό τμήμα Corallino του φεστιβάλ Maremetraggio της Τεργέστης.
πηγή...

Όχι να λες, να νιώθεις «Ευχαριστώ». Όχι μόνο για τα σημαντικά, αλλά και για όσα θεωρείς αυτονόητα

Σε σένα Άνθρωπε. Σε σένα και σε μένα απευθύνομαι. Και ερωτώ: «Ένιωσες, αλήθεια, «Ευχαριστώ», για ό,τι καθημερινά σου δίνεται απλόχερα σ’ αυτό το επί γης ταξίδι;»

«Ευχαριστώ». 

Που αναπνέεις. 

Που έχεις να τρως. 

Που μπορείς και τρως. 

Που έχεις πόδια. 

Που μπορείς και περπατάς. 

Που σου 'μάθαν οι δάσκαλοι να διαβάζεις. 

Που σου 'μαθε η μάνα σου τι πα να πει ζεστή αγκαλιά.
«Ευχαριστώ». 

Που είδες ένα παιδί να ελπίζει. 

Που είδες ένα συνάνθρωπο σου να βοηθά έναν άλλο. 

Που είδες λίγους να πιστεύουν, όταν οι πολλοί έχουν ήδη απελπιστεί.
«Ευχαριστώ». 

Που σου 'μαθε η γιαγιά σου το πρώτο σου τραγούδι. 

Που σε πρόσεχε ο παππούς, όταν είχες για πρώτη φορά πυρετό. 

Που σου σκούπισε τα δάκρυα ο πατέρας, όταν έτρεχες και χτύπησες, μικρός.

«Ευχαριστώ». 

Που έπεσες. 

Που σηκώθηκες. 

Που φοβήθηκες. 

Που τόλμησες. 

Που έζησες.

«Ευχαριστώ». 

Που μαύρισαν τα γόνατά σου, από τα παιχνίδια στις αλάνες. 

Που έμαθες κάθε στενό της παιδικής σου γειτονιάς. 

Που είχες γειτονιά. 

Που είχες γείτονες. 

Που έχεις σπίτι.

«Ευχαριστώ». 

Που μύρισες τη βροχή. 

Που άκουσες την καταιγίδα. 

Που είδες τον ήλιο. 

Και που γνωρίστηκες με το βασίλεμα του.

«Ευχαριστώ». 

Που διάβασες ένα ωραίο ποίημα. 

Που ήπιες ένα ζεστό καφέ. 

Που πήγες βόλτα δίπλα στην ακρογιαλιά. 

Που μύρισες τα λουλούδια, μόλις μπήκε η Άνοιξη.

«Ευχαριστώ». 

Που χαμογελάς. 

Που χαμογελούν οι αγαπημένοι σου. 

Που έκλαψες μαζί τους. 

Που χόρεψες μαζί τους. 

Που ταξίδεψες μαζί τους. 

Που ονειρεύεσαι μαζί τους.

«Ευχαριστώ». 

Που κατάλαβες πως κανένα πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα, αλλά δοκιμασία. 

Που ενώ νόμισες πως είδες το χείλος του γκρεμού, τελικά τα κατάφερες και πέρασες από πάνω του. 

Που ενώ ένιωσες να απελπίζεσαι, κατάλαβες πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

«Ευχαριστώ». 

Που γνωρίστηκες με το μέσα σου. Και που γνωρίζεσαι ακόμη.
Να λες 

«Ευχαριστώ». 

Για όσα χτύπησαν την πόρτα σου. Για ό,τι ήρθε. Για ό,τι θα έρθει.

«Ευχαριστώ». 

Που αγάπησες. Που αγαπήθηκες. 

Που έπεσες. Που σηκώθηκες. 

Που φοβήθηκες. Που τόλμησες. 

Που έζησες. Που ταξίδεψες. 

Και που ακόμη ταξιδεύεις…

«Ευχαριστώ». 

Για όσα χτύπησαν την πόρτα σου. 

Για ό,τι ήρθε. Για ό,τι θα έρθει.
Τίποτα στη ζωή δε βγαίνει με εσαεί-εγγύηση. Τίποτα. 

Γι’ αυτό σου και μου λέω, Άνθρωπε. 

Να νιώθεις «Ευχαριστώ». Όχι να λες, να νιώθεις.
______________
~ Άννα Ιωαννίδου
enallaktikidrasi.com
http://antikleidi.com

Μουστοκούλουρα μαλακά με πετιμέζι και τέλεια κουλουράκια με χουρμάδες και ταχίνι!!

Υλικά
½ κούπα ελαιόλαδο
¼ κούπας χυμό πορτοκαλιού
¾ κούπας πετιμέζι
¼ κούπας ζάχαρη
½ κ. γ. σόδα
1 κ. γ. μπέικιν πάουντερ
1 κ. γ. κανέλλα
¼ κ. γ. γαρίφαλο
½ κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

για την εκτέλεση της συνταγής, κλικ στη μητερούλα

Τέλεια κουλουράκια με χουρμάδες και ταχίνι!!

Μια πολύ νόστιμη συνταγή για κουλουράκια που περιέχει δύο εξαιρετικά συστατικά: χουρμάδες και ταχίνι!!

Μερίδες: 18-20 κουλουράκια
Χρόνος: 30 λεπτά

Γέμιση
½ φλιτζάνι χουρμάδες χωρίς τα κουκούτσια
1/3 φλιτζανιού νερό
2 κ.σ σιρόπι σφενδάμου*

Ζύμη
½ φλιτζάνι ταχίνι
2 κ.σ λάδι
¼ φλιτζανιού σιρόπι σφενδάμου
1 κ.γ βανίλια
1 φλιτζάνι αλεύρι ολικής άλεσης για γλυκίσματα

....................... 
για την εκτέλεση της συνταγής, κλικ στη μητερούλα

 
* στο Βασιλόπουλο υπάρχει σιρόπι σφενδάμου

Το Σάββατο του Λαζάρου... κάποτε...

Το Σάββατο του Λαζάρου βρίσκεται πάντα μέσα στις ωραιότερες μέρες της άνοιξης και είναι ένας προάγγελος της μεγάλης γιορτής του Πάσχα. 
Η ανάσταση του Λαζάρου γιορτάζεται σε μία εποχή που υπάρχει έντονη βλάστηση στην γη από λουλούδια και την ζεσταίνει ένας χρυσός ήλιος. Τα παιδιά από την Παρασκευή κρατώντας ένα συμβολικό ομοίωμα του Λαζάρου και χτυπώντας κουδούνια ψάλλουν τα κάλαντα.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια

ήρθε των βαγιών η εβδομάδα.

Ξύπνα Λάζαρε και μην κοιμάσαι,

ήρθε η μέρα σου και η χαρά σου.

— Πού ήσουν Λάζαρε ; Πού ήσουν κρυμμένος;

— Κάτω στους νεκρούς, στους πεθαμένους.

Δε μου φέρνετε λίγο νεράκι

πουν' το στόμα μου πικρό φαρμάκι ;

Δε μου φέρνετε λίγο λεμόνι

πουν' το στόμα μου σαν περιβόλι;

Οι προετοιμασίες στο χωριό αρχίζουν από το Σάββατο του Λαζάρου. Οι γυναίκες θα καθαρίσουν το σπιτικό τους, και θα πλύνουν τα χοντρόρουχα στη νεροτριβή . Τα παρτέρια και οι γλάστρες ξεχειλίζουν από τα χρώματα των λουλουδιών. Τα πάντα είναι φροντισμένα και λάμπουν από πάστρα.
Οι κήποι γύρω από τα σπίτια φρεσκοσπαρμένοι για να έχουν οι κάτοικοι το καλοκαίρι τα ζαρζαβατικά τους.
Τα μικρά κορίτσια από έξι έως δέκα ετών, που έχουν από την προηγούμενη μέρα στολίσει καλαθάκια με κισσό και αγριολούλουδα, θα πάνε από σπίτι σε σπίτι να πουν τα παρακάτω κάλαντα.: 

«Ήρθε ο Λάζαρος βαβάμ΄(γιαγιά) το καλαθάκι μ' θέλει αυγά, οι τσεπούλες μ' κουκουσούλες,τα χεράκια μου τα δυο θέλουν πενηνταρούλες».

 

prassia-eyrytanias 

Ναι, από μάνα στάθηκα τυχερή. - Μια αγάπη για πάντα!

Έχω διαβάσει πολλά άρθρα για υπέροχες μάνες που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, άρθρα γραμμένα από κόρες που μετάνιωσαν γιατί δεν πρόλαβαν να πουν ευχαριστώ όσο είχαν καιρό.

Υποθέτω πως εγώ είμαι τυχερή γιατί πρόλαβα. Προτείνω τώρα να πάτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Δεν ξέρω τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια μάνα.

Αλλά θυμάμαι σίγουρα τι έχω κάνει για να μην την αξίζω: 

άνοιξα τρύπες με το ψαλιδάκι των νυχιών στον ολοκαίνουργιο εμπριμέ καναπέ μας, πέταξα νευριασμένη στο πάτωμα το χριστουγεννιάτικο δώρο που μου πήρε (ήταν επιτραπέζιο κι εγώ περίμενα Bibi-Bo) και μια φορά είπα ένα μυστικό της, που μάλλον δεν έπρεπε, στην πεθερά της. 

Η μοναδική -φτηνή- δικαιολογία μου είναι ότι όλα τα παραπάνω συνέβησαν πριν κλείσω τα 11.

Αλλά θυμάμαι σίγουρα τι έχω κάνει για να μην την αξίζω: άνοιξα τρύπες με το ψαλιδάκι των νυχιών στον ολοκαίνουργιο εμπριμέ καναπέ μας, πέταξα νευριασμένη στο πάτωμα το χριστουγεννιάτικο δώρο που μου πήρε (ήταν επιτραπέζιο κι εγώ περίμενα Bibi-Bo) και μια φορά είπα ένα μυστικό της, που μάλλον δεν έπρεπε, στην πεθερά της. Η μοναδική -φτηνή- δικαιολογία μου είναι ότι όλα τα παραπάνω συνέβησαν πριν κλείσω τα 11.

Δεν ξέρω τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια μάνα και αυτήν τη σκέψη την έκανα δυστυχώς για πρώτη φορά πολύ αργά, μόλις πρόσφατα, ένα βράδυ που γύρισα στο σπίτι μετά τη δουλειά και υπήρχε ζεστό φαγητό στην κατσαρόλα, σπιτικό κέικ στο τραπέζι και λουλούδια στο βάζο, ανεμώνες και κρινάκια που αγοράζει καμιά φορά από τα φανάρια. Είχε φύγει από το σπίτι μου λίγο πριν, δεν την πρόλαβα, σκέφτηκα να την πάρω τηλέφωνο επιτόπου και να της πω ευχαριστώ για όλα αυτά αλλά μετά κάτι μου απέσπασε την προσοχή και δεν το έκανα, γιατί τέτοιος τύπος είμαι, και τελικά της τηλεφώνησα με ενοχές ώρες μετά, μπορεί και την επομένη, θα σας γελάσω. 

Το ζήτημα πάντως είναι ότι ακόμα και τώρα, που είμαι μια παντρεμένη γυναίκα με ένα μικρό παιδί, η μάνα μου εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος που κάνει περισσότερα για μένα απ’ ό,τι εγώ για εκείνη. Βασικά είναι ο άνθρωπος που σήμερα κάνει περισσότερα για μένα από κάθε άλλον. 

Εγώ, ο 37 ετών ενήλικας είμαι για εκείνη ακόμα «το κοριτσάκι» της, το «καημένο» που δουλεύει τόσο σκληρά, το «όμορφο», ακόμα και τις μέρες που, αν με πετύχεις έξω από το σούπερ μάρκετ, μπορεί κατά λάθος να μου δώσεις ψιλά για ελεημοσύνη. 

Είναι πάντα πρόθυμη να μπει στο αυτοκίνητό της και να οδηγήσει μισή ώρα από το σπίτι της ως το δικό μου, να με βοηθήσει πριν ακόμα της το ζητήσω, στην πρώτη δική μου υπόνοια ότι δεν προλαβαίνω να κάνω κάτι, χωρίς καμία απολύτως γκρίνια και χωρίς να περιμένει κανένα αντάλλαγμα. 

Σιγά την είδηση, θα μου πείτε, για όλες τις μάνες ισχύει αυτό, σωστά; 

Μπα, δεν θα το ‘λεγα.

YES, MOMMΙΕ DEAREST

Όταν είπα ότι θα γράψω ένα κομμάτι για τη μάνα μου οι περισσότεροι κούνησαν το κεφάλι με συγκατάβαση εννοώντας περίπου «άσε, είναι όλες τρελές» και «πέσ’ τα αλλά πρόσεξε μη δεν σου ξανακρατήσει ποτέ το παιδί». 

Και τότε κατάλαβα. Η τύχη μου είναι ότι πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι ακριβώς εννοούν τα άρθρα για «μητέρες ανταγωνιστικές και πώς να τις αντιμετωπίσεις», ότι ευτυχώς αδυνατούσα να χωνέψω την ύπαρξη τόσων και τόσων κινηματογραφικών και λογοτεχνικών γκραν γκινιόλ μαμάδων που δέρνουν τα παιδιά τους με συρμάτινες κρεμάστρες, όπως η Τζόαν Κρόφορντ τη μικρή κόρη της στοΜommie Dearest, την αμφιλεγόμενη βιογραφία-μπεστ-σέλερ που η υιοθετημένη Κριστίνα έγραψε για να ξεμπροστιάσει τη σταρ και μεταφέρθηκε στο σινεμά με τη Φέι Νταναγουέι, οπότε η σκηνή με την κρεμάστρα έγινε κλασική, βρίσκεις πια δεκάδες βερσιόν της στο youtube.

Η σχέση μαμάς-κόρης έχει αναλυθεί όσο δεν πάει άλλο, άνισα και σχεδόν πάντα από αυτήν τη σκοτεινή πλευρά. Η οποία όπως φαίνεται δεν είναι μύθος. Δουλεύοντας με γυναίκες όλα αυτά τα χρόνια έχω γίνει μάρτυρας πολλών τηλεφωνημάτων μεταξύ μαμάδων και εργαζόμενων θυγατέρων που τερματίζονται συνήθως με φωνές που ακούει όλος ο όροφος, βουρκωμένα μάτια και νεύρα που ξεσπούν σε ένα ταλαίπωρο κινητό. 

Mάνες της διπλανής πόρτας με αδυναμίες, όχι απαραίτητα τόσο διπολικές όπως η Τζόαν Κρόφορντ αλλά, όσο να πεις, με μια εύκολη υστερία για το παραμικρό, ένα μικρό απωθημένο εδώ κι εκεί για όσα δεν έκαναν οι ίδιες που τις δηλητηριάζει για πάντα, μάνες νάρκισσους, μάνες που κριτικάρουν τον άνδρα σου ή τον τρόπο που μεγαλώνεις το παιδί σου, μάνες στην «κοσμάρα» τους τύπου Πασταφλόρα, μάνες σαν μικρά παιδιά. Νομίζω δεν χρειάζονται άλλες εξηγήσεις, όλοι έχουμε και από μία φίλη που σήμερα πλέον έχει γίνει η ίδια γονιός για τη μαμά της.

Ναι, από μάνα στάθηκα τυχερή. Διότι κοιτάζοντας μέχρι στιγμής πίσω, όχι μόνο είναι ο άνθρωπος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ, όχι μόνο με έχει καλύψει και ξελασπώσει κάθε, μα κάθε φορά που τη χρειάστηκα (είτε αυτό ήταν χρήματα τη στιγμή που τα καίγομαι, δανεικά και αγύριστα, είτε ένα σπίτι να μείνω για όσο θέλω όταν χωρίζω είτε ένα σωρό γραφειοκρατικά θελήματα και αγγαρείες) αλλά γιατί υπήρξε αυτό που στα μάτια των παιδιών οφείλει να είναι μια μάνα: πιο ώριμη από σένα. 

Μόνο πριν από δύο χρόνια, και για πρώτη φορά στην ιστορία, έγινα για μερικές ημέρες μαμά για τη μαμά μου. Την κράτησα στην αγκαλιά μου και την άφησα να κλάψει ενώ είχα παγώσει από ένα μείγμα φόβου και θλίψης για δύο λόγους ταυτόχρονα: ο πρώτος ήταν ο αβάσταχτος για όλους μας χαμός του συζύγου της. Ο δεύτερος ήταν ότι η μαμά μου έκλαιγε και αυτό το γεγονός από μόνο του με είχε παγώσει. 

Διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή εκπλήρωνε στο έπακρο αυτό που κάθε πλάσμα του πλανήτη περιμένει από τον άνθρωπο που το γέννησε: να το προστατεύσει. Κι εκείνη το έκανε, σ’ εμένα και στον αδελφό μου, σε όλη τη ζωή της με έμφυτο ταλέντο. Το έκανε όταν έπαιρναν διαζύγιο με τον πατέρα μας, το έκανε όταν είχε προβλήματα, το έκανε χαμογελώντας ακόμα και τις εκατοντάδες ώρες που πέρασε στο προσκέφαλο του δεύτερου άνδρα της που πάλευε τον καρκίνο σε νοσοκομεία στην Ελλάδα και στην Αμερική. 

Με προστάτευε από τις κακές ειδήσεις αντί να μου λέει τη σκληρή αλήθεια, ποτέ δεν παραπονέθηκε ότι δεν τους επισκεπτόμουν συχνά (ξέρουμε και οι δύο πως δεν το έκανα όσο θα έπρεπε), ποτέ δεν έγινε μία από αυτές τις δυσάρεστες γυναίκες που μιλούν για αρρώστιες -ενώ έζησε τόσο πολύ μέσα σε αυτές. Έχασε νέα τη μητέρα της, πολύ πριν εγώ γεννηθώ, έχασε πρόωρα τη μοναδική αδελφή της. 

Και πάντα ρωτούσε τι κάνουμε εμείς. Πρώτα, πάντα, ήμαστε εμείς. Οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι. Εκείνη ήταν η δυνατή, η ψύχραιμη, η βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά. Εμείς μπορούσαμε να κάνουμε λάθη.

ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΑΝΟΛΙΕΣ

Απ’ όλα τα προσόντα μιας μαμάς νομίζω ότι εκτιμώ περισσότερο αυτό, τώρα που κι εγώ έγινα μάνα. Γι’ αυτό δεν θα σταθώ στα τόσα άλλα, στα άπειρα γλυκά πράγματα που εκείνη κάνει τόσο τέλεια: τον τρόπο με τον οποίο κόβει μια ίσια, σωστού πάχους φλούδα από φρέσκο βούτυρο για να την τοποθετήσει -παρά αλείψει- πάνω σε ένα κομματάκι ψωμιού όπου μετά προσθέτει την ακριβή ποσότητα μελιού χωρίς να τα ανακατέψει καθόλου. 

Ούτε ότι κατέχει την τέχνη του σωστού στρωσίματος των κρεβατιών καλύτερα και από καμαριέρα του Four Seasons ή το savoir-vivre ενός δείπνου τριών πιάτων. Δεν θα περιγράψω όλες εκείνες τις άγραφες, εκατοντάδες λεπτομέρειες που σου μεταδίδει σιωπηλά η μάνα σου και που χρόνια αργότερα μεταμορφώνονται σε δικές σου πια ικανότητες. Δεν θα πω καν για την απέραντη φροντίδα, την καθημερινή τηλεφωνική επαφή, την παραδοχή μου πια ότι δεν θα καταφέρω να αγγίξω ποτέ το δικό της επίπεδο αγιοσύνης να μη λέω ποτέ κακίες για άλλους.

Φαντάζομαι βέβαια ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Η μαμά μου με έκανε στα 25 και αν τη ρωτήσεις θα σου πει ότι το μυαλό της τότε ήταν μάλλον στις βόλτες παρά στα μωρά. Ήταν μια νέα, μοντέρνα κοπέλα με κοτλέ παντελόνια και ζιβάγκο και όμορφα σπαστά, καστανά μαλλιά. Μια εικόνα που όταν απέκτησα άποψη για τον κόσμο, εκεί γύρω στα 10, αποφάσισα ότι δεν ...