Μη μιλάς άσχημα για τον δάσκαλο μπροστά στο παιδί σου

«Στον επόμενο έλεγχο αν δεν σου βάλει σε όλα άριστα, θα δεις τι έχει να γίνει» 

Έτσι προετοιμάζουμε το λουλούδι μας, το οποίο στο σχολείο διαδίδει ποσό γενναίους γονείς έχει και ποσό "βλάκας" είναι ο δάσκαλος τους.

Από Τζώρτζια Βρεττού

«Καλά, σου έβαλε 8 στην Ιστορία; Δεν είμαστε με τα καλά μας. Αύριο θα έρθω στο σχολείο και θα δεις τι θα γίνει» λέει η μάνα στο παιδί της που μόλις έχει πάρει τον έλεγχο του πρώτου τριμήνου. Το παιδί ακούει και δεν μιλά. 

Η μάνα συνεχίζει το ντελίριο. «Ακούς; Οκτώ! Δεν ξέρει τι του γίνεται, αναφερόμενη στον δάσκαλο πάντα, ο ηλίθιος». Στολίζει τον δάσκαλο του παιδιού της με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. 

Δεν της περνά καν από το μυαλό ότι το οκτώ που έβαλε ο δάσκαλος αντιπροσωπεύει την εικόνα επακριβώς του παιδιού της. Όχι, το παιδί είναι ο άριστος μαθητής, εξάλλου στα υπόλοιπα μαθήματα έχει εννιά και δέκα, οπότε ο δάσκαλος έπρεπε να ρίξει λίγο νερό στο κρασί του και να φανεί πιο επιεικής στην βαθμολογία του. Εξάλλου, πως τολμά;

Η μονόπλευρη κόντρα της μητέρας με τον δάσκαλο, στο σπίτι, καταγράφεται στο μυαλό του παιδιού. Νομίζει ότι αδικήθηκε. Τα βάζει με τον δάσκαλο. Έχει τις πλάτες της μητέρας του και νιώθει μεγάλη ικανοποίηση που ο βαθμός στο επόμενο τρίμηνο θα διορθωθεί, έτσι απλά, χωρίς κόπο. 

Η υποτίμηση του έργου του δασκάλου είναι καθημερινή. 

Το παιδί ακούει. Παροπλίζεται και χάνει την εκτίμηση που είχε στον μέντορα του. Ενδέχεται να γίνει και ανάγωγο. Δεν το πειράζει όμως γιατί οι γονείς του «θα καθαρίσουν».

Το σθένος που δείχνουν κάποιοι γονείς στην βαθμοθηρία επιδρά στη σχολική συμπεριφορά των παιδιών άλλα και στην ευρύτερη κοινωνική τους ζωή. Τα παιδιά συνεχίζουν το σχολείο περνούν από την μια τάξη στην άλλη έχοντας στο μυαλό τους ότι θα συναντήσουν δασκάλους και καθηγητές οι οποίοι θα τα αδικήσουν. 

Πολλές φορές τα ακούμε να λένε «αυτός δεν με χωνεύει, με έχει πάρει με κακό μάτι». Εμείς συνεχίζουμε να παίρνουμε τα μπόσικα, αμαυρώνοντας την εικόνα του δασκάλου στο σπίτι. Και δεν το κάνουμε για να ανεβάσουμε την ψυχολογία του παιδιού αλλά για να θρέψουμε το εγώ μας. Κλείνουμε τα μάτια και χαϊδεύουμε τα αφτιά του παιδιού.

Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το μικρό μας αγόρι δεν είναι Αϊνστάιν. Κρίμα, αλλά είναι ο Τασούλης και όχι ο Άλμπερτ. Ποτίζουμε τον εγωισμό μας ρίχνοντας λάσπη στον δάσκαλο που τόλμησε να μην βάλει καλό βαθμό. Έχω τύχει πολλές φορές έξω από την γραμματεία του σχολείου των παιδιών μου να ακούω γονείς να παραπονιούνται για τους βαθμούς. Ότι το παιδί τους άξιζε κάτι καλύτερο αλλά αδικήθηκε.

«Στον επόμενο έλεγχο αν δεν σου βάλει σε όλα άριστα, θα δεις τι έχει να γίνει».

Έτσι προετοιμάζουμε το λουλούδι μας, το οποίο στο σχολείο διαδίδει ποσό γενναίους γονείς έχει και ποσό βλάκας είναι ο δάσκαλος τους.
Έτσι γκρεμίζεται η εικόνα του εκπαιδευτικού-παιδαγωγού στα μάτια των παιδιών. 

Αποδομείται ο σεβασμός, το παιδί δεν έχει κανένα λόγο να προσπαθήσει να βελτιωθεί, αφού ο δάσκαλος έτσι κι αλλιώς είναι χαζός και το παιδί νιώθει ότι τελικά, όλα είναι πιο εύκολα απ’ ό,τι νόμιζε!

Σπιλώνουμε τους δασκάλους των παιδιών μας, χωρίς να σκεφτούμε ότι με αυτούς τα παιδιά μας περνούν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους. Το σπίτι και το σχολείο θα δώσει τις βάσεις για το μέλλον τους. Όταν εμείς υποβιβάζουμε το έργο τους, ευτελίζουμε την υπόστασή τους, τότε πριονίζουμε το βάθρο στο οποίο στέκεται και διδάσκει τα παιδιά μας. Ως αποτέλεσμα «πέφτει» στα μάτια των μαθητών.

Ναι, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν οι καλοί εκπαιδευτικοί και οι «κακοί», εντός εισαγωγικών. Όμως η πρόσβαση στα σχολεία είναι ελεύθερη. Μπορούμε εύκολα να επισκεφτούμε το γραφείο του Διευθυντή, του Γυμνασιάρχη, του Λυκειάρχη και να κάνουμε τα δίκαια παράπονα μας, η, ακόμα και τα άδικα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δώδεκα χρόνια τα παιδιά μας θα βρίσκονται καθημερινά στα σχολεία.

Και ρωτώ, στο Πανεπιστήμιο αργότερα, θα πάμε στον Πρύτανη να παραπονεθούμε για τους βαθμούς; Στην εταιρία, θα πάμε να ζητήσουμε τον λόγο για την απόλυση; Θα μου απαντήσετε ευλόγως, ότι είναι μικρά και πρέπει να τα υποστηρίξουμε, όταν μεγαλώσουν θα βγάζουν το φίδι από την τρύπα μόνα τους.

Όμως είμαι βέβαιη ότι από τα παρασκήνια η δουλειά μας γίνεται καλύτερα, με αποτελέσματα που μας εκπλήσσουν ευχάριστα.

themamagers

Syria: Land of Childhood - Ο παιδότοπος σε υπόγεια τούνελ

Το υπόγειο τούνελ, που παίζουν τα παιδιά στη Συρία

Παιδιά στον πόλεμο

«Η μαμά μου δεν με αφήνει να παίξω στον δρόμο με τα παιδιά, όμως όταν έμαθε πως αυτό το μέρος είναι υπόγειο, με άφησε να έρθω».

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ο 10χρονος Abdulaziz τη νέα πραγματικότητα των παιδιών στην Συρία, που πλέον παίζουν σε υπόγειο τούνελ.

Ένα ιδιότυπο πάρκο, ένας παιδότοπος που δημιουργήθηκε από συνεχόμενα υπόγεια τούνελ, προσφέρει στα παιδιά της Συρίας - και στους γονείς τους - τη δυνατότητα να απολαμβάνουν το αυτονόητο δικαίωμα κάθε παιδιού: To παιχνίδι.

Το πάρκο δημιουργήθηκε από μία ομάδα νέων εθελοντών -ανάμεσα τους και ο Yaseen, φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο 4 έτος- που εργάστηκαν επί δύο χρόνια προκειμένου να ενώσουν με μία σήραγγα τα δύο τούνελ και να δώσουν στα παιδιά ένα καταφύγιο χαράς.

H Land of Childhood, «Η χώρα των παιδιών», όπως λέγεται, μένει κρυμμένη σε περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες.

Ο πατέρας του Abdulaziz σκοτώθηκε στον πόλεμο, αλλά ο μικρός, ένας από τους πιο νεαρούς κατοίκους της περιοχής, προσπαθεί να συνεχίσει την ζωή του.

«Οι φίλοι μου και εγώ ερχόμαστε εδώ γιατί είναι σαν θεματικό πάρκο που παραμένει ακόμη ανοιχτό. Αυτό που πηγαίναμε δέχθηκε επίθεση και έκλεισε», είπε ένα κοριτσάκι σε εκπροσώπους της UNICEF.

«Δεν φοβόμουν τους βομβαρδισμούς γιατί ο μπαμπάς μου μου είπε ότι είμαστε στο υπόγειο», είπε.

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, περισσότερα από 200 παιδιά επισκέπτονται την αυτοσχέδια παιδική χαρά, ενώ σε άλλη υπό πολιορκία περιοχή, υπόγειο σχολείο επιτρέπει στα παιδιά να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους.

«Θέλαμε να αποσυνδέσουμε το τούνελ από τις μνήμες επιθέσεων, φόβου και τρόμου και να το κάνουμε ένα ευχάριστο μέρος που προσελκύει παιδιά», είπε ο Yaseen, σχεδιαστής του τούνελ.

Σχεδόν 500.00 παιδιά υπολογίζεται πως ζουν σε εμπόλεμες περιοχές, σχεδόν αποκομμένα από ανθρωπιστική βοήθεια, μερικά για περισσότερα από δύο χρόνια.

Φωτογραφίες: Unicef
tvxs

Τα παιδάκια μπαίνουν από πολύ νωρίς στον κόσμο των μεγάλων

Τα παιδιά χρειάζονται μια ώρα παραπάνω με τη μαμά και όχι μια extra ξένη γλώσσα
Γράφει η Λάρα Σουές - Ψυχολόγος, Ειδικευμένη στη Συμβουλευτική Ψυχολογία

👦👧👦👧👦👧

Σε μια εποχή που κανένας δεν παραδέχεται την ηλικία του, τα βρέφη και τα νήπια εμφανίζουν συμπεριφορές επαναστατικές και τάσεις ανεξαρτητοποίησης που θυμίζουν οργισμένα νιάτα..

Τώρα τα μωρά μας αμφισβητούν την έννοια του χρόνου βλέποντας το μπαμπά τους να παίζει στο playstation και τη μαμά τους ανορεκτική μέσα στο skinny jean. Τα όρια ηλικίας καταργούνται και τα παιδιά το έχουν καταλάβει αυτό, γιατί μπαίνουν από πολύ νωρίς στον κόσμο των μεγάλων.

Μας ακολουθούν στα ταξίδια μας, στα νησιά, στα beach bars, στα εστιατόρια και στα καφέ, στα εμπορικά κέντρα, κι εμείς πού και πού ανταποδίδουμε την παραχώρηση πίνοντας καφέ έξω από έναν παιδότοπο.

Η αλήθεια είναι ότι οι σύγχρονες μαμάδες και νηπιαγωγοί δεν θεωρούν τα παιδιά ανέμελα και αθώα, αλλά πανέξυπνα και “παραγινωμένα”. Τα κλισέ του τύπου “φάε για να μεγαλώσεις” και “η μαμά ξέρει” δεν πιάνουν εύκολα σε παιδάκια που πάνε από 18 μηνών έως 18 χρονών στον παιδικό σταθμό, στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο, στο μπάσκετ, στο τέννις κ.τ.λ. με ωράριο και συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Τα σύγχρονα παιδιά νιώθουν και συμπεριφέρονται σαν έφηβοι γιατί έχουν συνηθίσει να επιβιώνουν σε διάφορες καταστάσεις χωρίς την προστασία και στενή επίβλεψή μας, παρά μόνο με την υψηλή εποπτεία μας.

Ακόμη κι αν έχουμε καταφέρει ως γονείς να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους, δεν έχουμε καταφέρει να τους πείσουμε ότι είμαστε απαραίτητοι στην καθημερινότητά τους. Έτσι, το άγχος αποχωρισμού που άλλοτε εκδήλωναν τα παιδιά συνήθως στο νηπιαγωγείο τώρα ξεπερνιέται πολύ πιο νωρίς και, στη νηπιακή ηλικία, τα παιδιά εμφανίζουν εφηβικές αντιδράσεις και ψυχολογικά προβλήματα που θυμίζουν ενήλικες.

Αντιδρούν έντονα στα όρια, ακριβώς όπως ένας έφηβος που δεν νιώθει έτοιμος να ενηλικιωθεί αλλά και δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι παιδί, προσπαθούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, νιώθουν υπεύθυνα για την υγεία τους και την οικογένειά τους. 

Συζητούν για το διαζύγιο των γονιών τους, την οικονομική τους κατάσταση, το πρόγραμμά τους το Σαββατοκύριακο. Συχνά ακούμε “δεν πιστεύω κι εσύ να παντρευτείς ξανά”, “δεν με καταλαβαίνεις καθόλου”, “έχω κι εγώ φίλους και θέλω να τους βλέπω όπως βλέπεις κι εσύ τους δικούς σου”, “η γιαγιά δεν ξέρει να με φροντίζει”, “δεν είμαι πια παιδί” κ.α.

Ως ειδικός, βλέπω στα σημερινά παιδιά συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης, ακόμη και ψυχοσωματικά κι αναρωτιέμαι: πότε πρόλαβαν τα παιδάκια να μπουν στον κόσμο των μεγάλων;

Από τη μια αργούμε να κάνουμε οικογένεια γιατί θέλουμε να είναι όλα τέλεια, να βρούμε τον ιδανικό σύντροφο, να είμαστε αποκατεστημένοι επαγγελματικά, να είμαστε ώριμοι κι έτοιμοι να γίνουμε γονείς, κι απ’ την άλλη, μόλις κάνουμε παιδιά βιαζόμαστε να τα μεγαλώσουμε για να ξαναβρούμε τον παλιό μας εαυτό και την παλιά μας ζωή.

Δεκαετίες πριν, όταν τα παιδιά είχαν διαφορά με τους γονείς τους 20 χρόνια αντί για 35-40 που είναι σήμερα, οι νέες και άπειρες μαμάδες μάθαιναν για τη ζωή στην πορεία, κουράζονταν λιγότερο, βαριόντουσαν πιο δύσκολα και ωρίμαζαν σταδιακά.

Οι σημερινές μαμάδες τα’ χουν δει όλα, τα’ χουν κάνει όλα κι είναι έτοιμες να γράψουν και βιβλίο. Μπερδεύουν την ανεμελιά με την τεμπελιά και την αθωότητα με την βλακεία. Πιέζοντας τα παιδιά να αποδώσουν στο μέγιστο θεωρούν ότι τα κάνουν πιο προσαρμοστικά κι έτοιμα ν’ αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.
Κάποιος πρέπει να μας θυμίσει ότι τα 2χρονα θα μπορούσαν να παίζουν με δακτυλομπογιές σε τεράστια χαρτιά στο πάτωμα κι όχι με superwashable μαρκαδόρους σφηνωμένα στο καρεκλάκι του φαγητού, ότι τα 3χρονα θα μπορούσαν να πλατσουρίζουν στην ακροθαλασσιά για τουλάχιστον 2 χρόνια ακόμα κι όχι να τρέχουν 2 φορές τη βδομάδα στο κολυμβητήριο, ότι τα 4χρονα δεν χρειάζονται φορητό DVD, αλλά μια μαμά παντός καιρού κι ότι τα 5χρονα δεν είναι απαραίτητο να μάθουν ανάγνωση από το νηπιαγωγείο αλλά να τους διαβάσει κάποιος το βράδυ, πριν κοιμηθούν, ιστορίες της μυθολογίας ή κλασικά παιδικά διηγήματα.

Τώρα που οι δουλειές γίνονται όλο και πιο δυσεύρετες κι όλο και πιο κακοπληρωμένες πολλοί θα σπεύσουν να μας θυμίσουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά από αυτή της αφοσιωμένης μανούλας. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι ν’ αφήσουμε τις δουλειές μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αλλά να αποδεσμευτούμε από όλες τις περιττές ασχολίες μας, ακόμη κι από την ανόητη κοινωνικότητά μας προκειμένου να γίνουμε πιο ανέμελες και πιο ήρεμες.

Κι ακόμη να μάθουμε να διεκδικούμε σεβασμό και υποστήριξη από τους ανθρώπους μας στην ανατροφή των παιδιών, όχι για να εξοικονομήσουμε μια ώρα παραπάνω στο γυμναστήριο ή στο κομμωτήριο, αλλά για να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να απολαύσουμε ένα γλυκό, να ξαναβρούμε την ανθρωπιά και τη νεότητά μας.

Κι αυτό ακριβώς χρειάζονται και τα παιδιά μας. Μια βόλτα στη φύση κι όχι στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, μια χαλαρή κουβέντα κι όχι μια ώρα στο cinema, μια ώρα παραπάνω με την πυτζάμα κι όχι μια extra ξένη γλώσσα.

Κοσκινίστε τα χιλιάδες ερεθίσματα, παιχνίδια και δραστηριότητες ακριβώς όπως προσπερνάτε τα κανάλια telemarketing στην τηλεόραση. Βγάλτε ιστορίες από το μυαλό σας κι αφήστε στην άκρη τα εκπαιδευτικά DVD για έξυπνα μωρά. 

Πείτε “ΟΧΙ” στα μικρομεγαλίστικα παιχνίδια: βαμμένα νύχια, παιδικά tatoos, ψεύτικα κινητά, παιδικά computers. Επενδύστε στην φαντασία των παιδιών σας.

Με λίγα λόγια, ξαναβρείτε την απλότητα της ζωής, ξαναθυμηθείτε τη ζεστασιά του σπιτιού, τα ατέλειωτα απογεύματα της δικιάς μας γενιάς, χωρίς υποχρεώσεις και εξωσχολικές δραστηριότητες μόνο με μυρωδιές από την κουζίνα, τον θόρυβο του απορροφητήρα, την αίσθηση της μαμάς στο διπλανό δωμάτιο.

Αγαπήστε το μέτριο. 

Ξοδέψαμε πολλά χρόνια και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και τους συνομηλίκους μας σε ικανότητες, μόρφωση, καταξίωση, πλούτο και, είτε δικαιωθήκαμε είτε απογοητευτήκαμε, όλοι συμφωνούμε πλέον ότι χρειάζεται μέτρο παντού. Και η δική μου γνώμη είναι ότι το μέτριο είναι πιο κοντά στην ευτυχία και στη αρμονία της ζωής κι από το τέλειο ακόμα.

themamagers

Τα πρώτα φθηνά προσθετικά μέλη από Έλληνες επιστήμονες! - Open-Source, Affordable, Anthropomorphic Robot Hands and Prostheses

Έλληνες επιστήμονες από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, οι George P. Kontoudis, Minas V. Liarokapis, Agisilaos G.Zisimatos, Christoforos I. Mavrogiannis και Kostas J. Kyriakopoulos,

κατασκεύασαν τα πρώτα πλήρως λειτουργικά προσθετικά μέλη, τα οποία είναι χαμηλού κόστους ώστε να μπορούν να τα προμηθευτούν όσοι συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα ποσά στα οποία κυμαίνονται τα μέχρι τώρα σύγχρονα προσθετικά μέλη. 

Το ρομποτικό χέρι που δημιούργησαν οι επιστήμονες, είναι ελαφρύ, λειτουργικότατο – αφού υποστηρίζει 144 κινήσεις – και μπορεί να προσαρμοστεί στο μέγεθος του χεριού του ατόμου που το έχει ανάγκη.

Πρόκειται για μια επαναστατική κατασκευή και ένα σπουδαίο βήμα για τον κλάδο των προσθετικών μελών, αφού εκτός από την καινοτόμα τεχνολογία που διαθέτει, διατίθεται και σε προσιτή τιμή, ευελπιστώντας να δώσει τη λύση στο πρόβλημα των απλησίαστων τιμών που κυριαρχούν στον τομέα αυτόν, δυσκολεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, να προμηθευτούν πρόσθετα μέλη υψηλής τεχνολογίας, τα οποία θα τους βοηθήσουν να δουν το μέλλον τους, αλλά και την καθημερινότητά τους, με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

enallaktikidrasi

Στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερος εαυτός σου, όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα

Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλεις στην άκρη, να ξεχορταριάσεις μέσα σε 10 λεπτά τη μέρα και να κρατήσεις ένα μικρό ξέφωτο λουσμένο στον ήλιο μόνο γι αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις. 

Γιατί στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερός σου εαυτός και όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα.

👩👩👩👩

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Κουρασμένη από τη δουλειά, από μια σκληρή καθημερινότητα, τηλεφωνήματα, μια ζωή στη διεκπεραίωση: 

«τι θα φτιάξω σήμερα για φαγητό;», 

«τα τζάμια είναι βρώμικα», 

«πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ θα μας την κόψουν», 

«τον ΕΝΦΙΑ», 

«να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω τους δασκάλους, Νοέμβρης μπαίνει και δεν τους έχω δει στο πρόσωπο»…

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα καθημερινά, σε αυτό τον στίβο ψυχολογικής εξόντωσης κρατάς ένα χώρο για το παιδί. Όπως όταν τρως ένα γεύμα και λες «να κρατήσω λίγο χώρο για το γλυκό». Αυτό το «γλυκό» είναι το παιδί, που στην τρυφερή ηλικία των 3, των 4, των 5 το μυαλό του είναι γεμάτο «μαμά» και «παιχνίδι». 

Τα ζόρια σου, οι αγωνίες σου και όλα αυτά που σε τεντώνουν σαν σκοινί όλο το 24ωρο δεν το αφορούν και ευτυχώς.

Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλεις στην άκρη, να ξεχορταριάσεις μέσα σε 10 λεπτά τη μέρα και να κρατήσεις ένα μικρό ξέφωτο λουσμένο στον ήλιο μόνο γι αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις. Γιατί στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερός σου εαυτός και όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα.

Και αν κάθε μέρα που το βλέπεις, αντικρίζει σε σένα την χειρότερη εκδοχή σου, αυτή τη «σκόνη» που άφησε ακόμα μια δύσκολη μέρα πάνω σου, δεν είναι ότι θα σε αγαπάει λιγότερο, αλλά θα νομίζει ότι ίσως εσύ δεν το αγαπάς τόσο πολύ. 

Γιατί μέσα του, το βασικό του ένστικτο του λέει πως δεν γίνεται μια μαμά που αγαπάει, να μην θέλει να παίξει, να μην θέλει να πει παραμύθι, να μην έχει υπομονή επειδή δεν φαγώθηκε ένα φρούτο, λερώθηκε ένα τραπεζομάντιλο ή έσπασε μια κούπα. 

Μια μαμά είναι αγκαλιά, τραγουδάκια, παλαμάκια και χιλιάδες άλλα πράγματα που τελειώνουν μόνο σε –άκι και –ούλι. Γιατί αυτό είναι η μαμά. 

Στον δικό του κόσμο, που τώρα πλάθεται, που τώρα αποκτά χρώματα, εικόνες, λέξεις και συναισθήματα αυτό που θέλει για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι να είσαι η μαμά του παραμυθιού, γιατί τα μικρά παιδιά από ένστικτο και μόνο μπορούν να δουν ακόμα και μέσα από τόσες δα χαραμάδες αυτά που προσπαθείς με κόπο να κρύψεις.

Δεν είναι απλό, αλλά πρέπει να το κάνεις. Να το κάνω, να το κάνουμε. Και δεν θα κρατήσει πολύ.

Τα χρόνια που θα μπορείς να πεις «είμαι κουρασμένη τώρα», «δεν μπορώ αυτή τη στιγμή» και αυτό που θα λαμβάνεις από απέναντι θα είναι κατανόηση, δεν είναι μακριά. 

Και τότε, θα νιώθεις λιγότερες ενοχές που δεν θα «μπορείς» όλες τις φορές. Γιατί ήταν αμέτρητες εκείνες που μπόρεσες, όταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα τα είχε παρατήσει.

themamagers

«Τρως ξύλο; Να πώς θα το κρύψεις!»: Το make up της σιωπής στην τηλεόραση της ξεφτίλας (Morocco TV “Sabahiyat”)

Στον απόηχο της «Παγκόσμιας ημέρας κατά της βίας εναντίον των γυναικών»... Μετά από εκατοντάδες πορείες, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις και χιλιάδες άρθρα και αφιερώματα... έσκασε και η είδηση από το Μαρόκο.

Όχι, δεν είναι κάποια κακοποιημένη γυναίκα που επιστράτευσε όλο της το σθένος για να καταγγείλει το δικό της περιστατικό βίας. 

Ούτε κάποια καινούργια έρευνα που βγάζει στο φως στατιστικά στοιχεία. 

Ούτε καν κάποιες συμβουλές από ειδικούς ως προς το πώς να χειριστεί μια γυναίκα ένα ξέσπασμα ενδοοικογενειακής βίας από τον [αγαπημένο] σύζυγο... 
Από αυτά που το θύμα ντρέπεται όχι μόνο να καταγγείλει αλλά να παραδεχτεί ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό...

Πρόκειται για κάτι πιο πρακτικό: μια make up artist βγαίνει στο τηλεοπτικό πρόγραμμα “Sabahiyat” και δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί μια γυναίκα να καλύψει με μακιγιάζ τα σημάδια από το ξύλο που έχει φάει. 

Το μέρος του προγράμματος ονομάζεται: «καμουφλάζ για τα ίχνη της βίας». 

Η μακιγιέζ δείχνει όλο χαρά ποια προϊόντα μπορείς να χρησιμοποιήσεις και πώς να τα εφαρμόσεις στο πρόσωπο ενώ η παρουσιάστρια σχολιάζει την εικόνα λέγοντας: 

«ελπίζουμε αυτά τα μυστικά ομορφιάς να σας βοηθήσουν να τα βγάλετε πέρα στην καθημερινή σας ζωή» [sic] 

Στο τέλος, χαμογελάει η μακιγιέζ που τα κατάφερε, χαμογελά και το μοντέλο, η γυναίκα με τις μελανιές που κρύφτηκαν τόσο καλά κάτω από το make up και το concealer… 
Όλα καλά! Ούτε ίχνος βίας στο Μαρόκο του 2016.
Το πρόγραμμα ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυρίας κι έγινε θέμα στα social media. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά κάποιων δουλεύουν ακόμη... Δεν έχουν αποχαυνωθεί όλοι/ες από βλακώδη τηλεοπτικά προγράμματα.

Το κανάλι 2Μ που πρόβαλε τα tips του αίσχους, κατέβασε το συγκεκριμένο video από το διαδικτυακό του πρόγραμμα και μίλησε για ένα απλό, στιγμιαίο τηλεοπτικό ατόπημα. Αλήθεια; Εδώ, κάτω από αυτή την ενέργεια, κρύβεται πασαλειμμένη με make up και concealer, η σεξιστική νοοτροπία που θεωρεί ότι οι γυναίκες πρέπει να δέχονται την ενδοοικογενειακή βία αδιαμαρτύρητα: 

«Τρως ξύλο; Να πώς θα το κρύψεις!» Το ενδεχόμενο να μιλήσεις γι αυτό, δεν παίζει καθόλου. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αγωνία, καμία φρίκη... Ούτε καν ανησυχία. 
«Τρως ξύλο; Ε δεν είναι δα και κάτι φοβερό, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες». Είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Πρέπει να μάθεις να το κουκουλώνεις. 
Να το κρύβεις καλά, να μην φαίνονται τα σημάδια.

Αύριο –μεθαύριο, πού ξέρεις; βγαίνει κι ένα νέο πρωτοποριακό προϊόν: concealer ειδικά για τις μελανιές από το ξύλο ή make up για χαστούκια, make up για μπουνιές κ.ο.κ. 

Αν οι εταιρείες καλλυντικών το θελήσουν, τα κανάλια εδώ θα είναι, πρόθυμα να προωθήσουν αυτά τα προϊόντα ομορφιάς που... αγαπούν τις γυναίκες.

Όσο η τηλεόραση συνεχίζει την... προσφορά της στην κοινωνία, χιλιάδες Μαροκινοί υπογράφουν μια γραπτή διαμαρτυρία [Moroccans sign a petition] που καταγγέλλει τον τηλεοπτικό σταθμό 2Μ ότι στις 23/11/2016, δύο ημέρες πριν από την Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, πρόβαλε το απαράδεκτο αυτό πρόγραμμα. 

«Μην καλύπτετε την ενδοοικογενειακή βία. Καταγγείλετε τον δράστη»απαντούν στο make up του αίσχους, «οι Μαροκινοί πολίτες που ανησυχούν» που υπογράφουν το petition.

Στο Μαρόκο, η ενδοοικογενειακή βία μετράει 20.000 περιστατικά που καταγγέλθηκαν μόνο τα δύο τελευταία χρόνια. Ποιος ξέρει πόσα σκεπάστηκαν κάτω από make up και concealer, κάτω από ντροπή και φόβο. 
Το τελευταίο που χρειάζονταν οι Μαροκινές είναι προγράμματα σαν αυτό. Ντροπή για τους ανθρώπους των media.

tvxs

«Το όνομά μου είναι: Ο πατέρας της Έλλης»! My daughter Ellie- by Daddy Chris Clark

Μια συγκλονιστική εμπειρία που βιώνει πατέρας ενός παιδιού με προβλήματα όρασης
Θα γράψω λίγα πράγματα για την εμπειρία μου ως πατέρας ενός παιδιού με σοβαρά προβλήματα όρασης. Είμαι ο πατέρας της Έλλης Κλαρκ. Οι περισσότεροι σήμερα με γνωρίζουν ως «πατέρα της Έλλης» παρά με το όνομά μου. Η Έλλη είναι τώρα 5 ετών και ζούμε στο Κέιμπριτζσάιρ στην Αγγλία. 

Η Έλλη γεννήθηκε με Συγγενή Αμαύρωση του Leber (LCA – GUCY2D) και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όρασης από τη γέννησή της. Δεν μπορεί να δει σχεδόν καθόλου.

My daughter Ellie- by Daddy Chris Clark

Θα χωρίσω την ιστορία μου σε τρία τμήματα: 

1. την περίοδο πριν τη διάγνωση 

2. την περίοδο πριν πάει στο σχολείο και 

3. τη ζωή της στο σχολείο.

Με ευκολία μπορώ να ομολογήσω πως τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής της Έλλης ήταν η δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου. Το να προσπαθώ να εξισορροπήσω τα συναισθήματά μου, να αποδεχτώ από τη μία την αναπηρία της Έλλης και το γεγονός ότι έγινα πατέρας και από την άλλη να πρέπει να αντιμετωπίσω τις ολοένα και αυξανόμενες ευθύνες μου σε έναν απαιτητικό χώρο εργασίας μου φάνταζε αδύνατο. 

Πέρασαν 9 μήνες μέχρι να διαγνωστεί η Έλλη και να επιβεβαιωθεί πως δεν έχει καθόλου όραση. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μέχρι να βγει η διάγνωση (και αυτό έτυχε να γίνει στα γενέθλια της Κέιτ, της γυναίκας μου), όλοι οι ειδικοί μάς διαβεβαίωναν ότι, σύμφωνα με τη γνώμη τους, η Έλλη θα μπορούσε να δει. 

Η κατάσταση της Έλλης ήταν εξαιρετικά δύσκολη και έπρεπε να έχουμε όλη μας την προσοχή στραμμένη σ’ αυτήν έτσι ώστε να μην εκτίθεται σε καταστάσεις που την αποσυντόνιζαν. Συνήθως έπαιζε στο παιδικό χαλάκι. Οποιοσδήποτε ήχος ή αλλαγή περιβάλλοντος τής προκαλούσε μεγάλη συναισθηματική κατάρρευση. Επίσης, ανησυχούσαμε πολύ καθώς δεν έτρωγε και έχανε συνεχώς βάρος.

Μας υποστήριζε βέβαια και η οικογένειά μας, όμως ανακουφιστήκαμε πάρα πολύ όταν η Έλλη γράφτηκε στον παιδικό σταθμό της γειτονιάς μας. Η υποστήριξη που έλαβε από το προσωπικό ήταν πολύ μεγάλη. Έτσι, η Κέιτ μπόρεσε να κάνει μία μεγάλη στροφή στην καριέρα της. Από Μηχανικός Σχεδίασης έγινε εκπαιδευόμενη στον τομέα της Αποκατάστασης των Ατόμων με Αναπηρία. 

Σύντομα θα έπαιρνε και την πιστοποίησή της. Δεν κάνουμε μισές δουλειές! Με την Κέιτ να μελετά, εμένα να εξελίσσομαι στην καριέρα μου και την Έλλη να βελτιώνεται όλο και περισσότερο όσον αφορά την κοινωνική της ανάπτυξη, η περίοδος κατά την οποία ήταν από 2,5 έως 4 ετών ήταν πραγματικά χαρούμενη. 

Η Έλλη έγινε ένα χαρούμενο και αστείο κοριτσάκι που της άρεσε να συναναστρέφεται με τους ενήλικες. Φυσικά, ακόμη και τότε υπήρχαν προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν (πείραζε τα μάτια της, δεν έτρωγε καλά, κινούνταν υπερβολικά, ήθελε να είναι ανεξάρτητη κτλ). 

Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να κάνουμε και άλλο παιδί και έτσι ήρθε στον κόσμο και η άλλη μας κόρη, η Κέιρα, που τώρα είναι 18 μηνών. 

Η ζωή της Έλλη άλλαξε κατά πολύ καθώς απέκτησε μία νέα αδερφή και έπρεπε να αντιμετωπίσει και την είσοδό της σε ένα νέο περιβάλλον, το σχολείο. Η Έλλη δέχτηκε πολύ καλά τον ερχομό της Κέιρα και προσαρμόστηκε παρ' όλες τις δυσκολίες που είχε και συνεχίζει να έχει καθώς, λόγω των αλλεργιών της, πρέπει να την προσέχουμε πολύ. Και μετά, ήρθε το σχολείο …

Η Έλλη πήγε για πρώτη φορά στο σχολείο το Σεπτέμβριο του 2015, όταν έκλεισε τα 5 της χρόνια. Είναι το μεγαλύτερο παιδί στην τάξη της. Πήγαινε σε ένα υπέροχο, γραφικό σχολείο σε ένα χωριό που απέχει 5 χλμ. από το σπίτι μας. Δυστυχώς, έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες και έτσι αποφασίσαμε να τη γράψουμε σε ένα νέο σχολείο που παρακολουθεί από το φετινό Σεπτέμβριο. 

Όλη αυτή η περιπέτεια προκάλεσε πολύ άγχος σε όλη την οικογένεια. Έχω περάσει όλον σχεδόν τον «ελεύθερό» μου χρόνο προσπαθώντας να μειώσω το αντίκτυπο που είχαν όλες αυτές οι δυσκολίες στην Έλλη έτσι ώστε να αισθανθεί καλύτερα, καθώς είναι ήδη υπερβολικά αγχωμένη.

Και έτσι, από τη στιγμή που έγινα πατέρας, έχω περάσει πάρα πολλά. Μπορώ με ειλικρίνεια να ομολογήσω πως η Έλλη έχει αλλάξει τη ζωή μου ριζικά …. προς το καλύτερο. Με έκανε να δω τον κόσμο με διαφορετικά μάτια και έχω αλλάξει και ο ίδιος σε σχέση με 6 χρόνια πριν. 

Παρ' όλες τις αντιξοότητες και τους συνεχείς αγώνες που δίνουμε έτσι ώστε η Έλλη να λάβει την κατάλληλη υποστήριξη που χρειάζεται και της αξίζει, αισιοδοξώ όλο και περισσότερο. Η ζωή αλλάζει συνεχώς και αυτά που θεωρούσα κάποτε σημαντικά δεν είναι πλέον. 

Η επιρροή που έχει ασκήσει η Έλλη πάνω μου με έχει αλλάξει και ως επαγγελματία. Μπορώ πλέον να παίρνω αποφάσεις και να ηγούμαι με μεγαλύτερη ευκολία. Η Έλλη είναι ένα υπέροχο μικρό κορίτσι και είμαι σίγουρος πως θα επηρεάζει όλο και περισσότερο τον περίγυρό της καθώς μεγαλώνει και γίνεται πιο ανεξάρτητη. 

Είμαι ευγνώμων που έχω μία τόσο υπέροχη κορούλα που μου άλλαξε όλη τη ζωή και, παρόλες τις αγχωτικές καταστάσεις που έχουμε περάσει, είμαι βέβαιος πως η Έλλη θα συνεχίσει να βελτιώνεται καθώς μεγαλώνει.

Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα

Πηγή κειμένου και εικόνων www.wonderbaby.org 

(Αναδημοσιεύτηκε από throughscarlettseyes.com )

newsitamea

Δεν θέλω να λυπάστε ούτε εμένα ούτε το παιδί μου, που έχει αναπηρία

Ο Ιβάν έχει αναπηρία. Αυτό είναι δεδομένο. Είναι τυφλός και παρουσιάζει ολική αναπτυξιακή και νοητική υστέρηση. 

Εγώ όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Για μένα είναι ένα ζωντανό και χαρούμενο παιδί που απολαμβάνει τη ζωή και αγαπά την οικογένειά του.

Επομένως, θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Δεν θέλω οι φίλοι ή η οικογένειά μου να λυπούνται ούτε εμένα ούτε το παιδί μου. 

Και αυτό δεν το λέω με αυστηρό τόνο, σαν να λέω «Μπορώ να χειριστώ την κατάσταση μόνη μου και δεν χρειάζεται να ανησυχείτε», ούτε απαξιωτικά, σαν να εννοώ πως «δεν χρειάζομαι τη λύπησή σας».

Το λέω επειδή το να σε λυπούνται οι άλλοι πονάει. Είναι οδυνηρό να ακούει κανείς πως η ζωή του είναι τόσο άσχημη που πρέπει να είναι αντικείμενο λύπησης.

Είμαι πραγματικά περήφανη για το γιο μου και τον αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Επομένως, φανταστείτε πώς μπορεί να αισθάνομαι όταν ένας φίλος ή συγγενής τον κοιτάει και μου λέει «Τι κρίμα. Λυπάμαι πολύ».

Πού πάει τότε όλη μου η χαρά και η περηφάνια; Εξανεμίζεται. Φεύγει. Και αυτό επειδή είμαι αναγκασμένη, ακόμη και για ένα λεπτό, να δω το παιδί μου με νέα μάτια, μέσω ενός άλλου που το βλέπει και πιστεύει ότι περνάμε μία ΤΡΑΓΩΔΙΑ!

Για ποιον λόγο, στην ευχή, θα μπορούσε να το πει κανείς αυτό σε ένα γονιό; Εάν το έλεγε κανείς αυτό για ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης, θα θεωρούνταν αγενής. 

Όμως εάν το παιδί έχει κάποια αναπηρία; Εάν είναι (βαθύς αναστεναγμός) ΤΥΦΛΟ; Αυτό το κλισέ λέγεται όταν κάποιος νιώθει άβολα που βλέπει ένα παιδί με αναπηρία και δεν ξέρει τι άλλο να πει για να καλύψει το κενό.

Και εδώ να κάνω ένα σχόλιο – όταν αναφερόμαστε σε κάποια αναπηρία δεν θα πρέπει να μιλάμε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν αληθεύει. Και φυσικά δεν θα πρέπει να εκφράζουμε το φόβο, τη ντροπή και τη λύπησή μας σε έναν γονιό που προσπαθεί αγόγγυστα να αναθρέψει το παιδί του και να τον κάνει όσο καλύτερο άνθρωπο μπορεί.

Η αναπηρία εμφανίζεται με πολλές μορφές. Κάποιες είναι πιο εμφανείς από τις άλλες όμως, αυτό το οποίο δεν αλλάζει, είναι η δυνατή αγάπη του γονιού και η περηφάνια που νιώθει για το παιδί του ό,τι και αν συμβεί. Ποτέ να μην υποτιμάτε αυτήν την αγάπη και με ένα απλό «Λυπάμαι», το καταφέρνετε αυτό με μεγάλη επιτυχία.

Γνωρίζω τόσα πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν πολλαπλές προκλήσεις και το κάνουν αυτό με χαρά. Η ζωή τους είναι πλούσια και έχει σκοπό. Δεν με κάνουν να νιώθω στενοχώρια και να τα λυπάμαι. 

Θα σας πω για κάποιους από τους φίλους μας.

Ίσως δείτε: ένα τυφλό παιδί που ακούει τα πουλιά στο πάρκο τα οποία δεν θα μπορέσει να δει ποτέ.
Εγώ βλέπω: ένα παιδί που χρησιμοποιεί την ακοή του για να απολαύσει όσο περισσότερο μπορεί την ομορφιά γύρω του.
Ίσως δείτε: ένα κορίτσι που χρησιμοποιεί μπαστούνι για να κινηθεί καθώς δεν μπορεί να δει πού πηγαίνει.
Εγώ βλέπω: ένα κορίτσι που μαθαίνει να ταξιδεύει με αυτοπεποίθηση και ανεξαρτησία με τη βοήθεια του άσπρου της μπαστουνιού.
Ίσως δείτε: ένα κορίτσι που έχει αφωνία και δεν μπορεί να μιλήσει.
Εγώ βλέπω: ένα κορίτσι που χρησιμοποιεί έναν διακόπτη ή ένα μηχάνημα επικοινωνίας για να έρθει σε επαφή με την οικογένεια και τους φίλους της.
Ίσως δείτε: ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο που δεν μπορεί να περπατήσει μόνο του.
Εγώ βλέπω: ένα χαρούμενο παιδί που χτυπάει τα χέρια και τα πόδια του γιατί θέλει να το σπρώξουν γρηγορότερα.

Αυτά τα παιδιά δεν με κάνουν να αισθάνομαι στενοχώρια. Δεν λυπάμαι ούτε αυτά ούτε τις οικογένειές τους, επειδή γνωρίζω πως θα γίνουν ευτυχισμένα παρ' όλες τις δυσκολίες τους.

Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα

Πηγή κειμένου και εικόνων www.wonderbaby.org

newsitamea

Παιδοβιαστές-προπονητές ποδοσφαίρου στην Αγγλία English football sexual abuse scandal

Εσωτερική έρευνα με αφορμή τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση στο αγγλικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε η αρμόδια ομοσπονδία.

Εδώ και δύο εβδομάδες, πάνω από 20 πρώην παίκτες κατήγγειλαν επωνύμως ότι, ως ανήλικοι που προσπαθούσαν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση από προπονητές.
------------

Τεράστιες διαστάσεις παίρνει το σκάνδαλο παιδοφιλίας στο ποδόσφαιρο της Αγγλίας αφού μέρα με την ημέρα εμφανίζονται και άλλοι ποδοσφαιριστές που, όταν ήταν νεαροί, είχαν κακοποιηθεί από τον προπονητή Μπάρι Μπένελ!

skai

------------

Barry Bennell appears in court in Florida

English football sexual abuse scandal
Εσωτερική έρευνα με αφορμή τις καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση στο αγγλικό ποδόσφαιρο ξεκίνησε η αρμόδια ομοσπονδία. 
Εδώ και δύο εβδομάδες, πάνω από 20 πρώην παίκτες κατήγγειλαν επωνύμως ότι, ως ανήλικοι που προσπαθούσαν να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση από προπονητές. Ένας εξ αυτών, ο Τζέισον Ντάνφορντ, εκτιμά ότι τα περιστατικά είναι εκατοντάδες. 

«Πιστεύω ότι μιλάμε για 100, αν όχι 1000 υποθέσεις. Αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα βγουν και θα μιλήσουν. Το έθνος μας πρέπει να μάθει τι συνέβαινε. Υπήρχε μια συνωμοσία. Οι σύλλογοι το κρατούσαν κρυφό από τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο. Ήταν το μικρό μυστικό τους. Τώρα διαπιστώνουμε ότι υπήρχε δίκτυο παιδόφιλων στη βορειοδυτική Αγγλία, αν όχι σε όλη τη χώρα», δηλώνει.

Την περασμένη εβδομάδα η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας άνοιξε μια ειδική 24ωρη τηλεφωνική γραμμή και ήδη οι κλήσεις είναι δεκάδες.
Με τη διερεύνηση των καταγγελιών πρώην παικτών ασχολούνται 4 ομάδες δράσης της αστυνομίας σε όλη την Αγγλία.
euronews

«Μαμά, γιατί το κοριτσάκι φοράει μαντήλα;»: Πώς να μιλήσετε στο παιδί για τη διαφορετικότητα

Η Μουσουλμάνα Noor Wazwaz, η οποία ζει στην Αμερική, έγραφε στο ιστολόγιο της: 

«Είμαι σε ένα εστιατόριο, τρώω και ένα μπαμπάς κάθεται παραδίπλα με τις δύο κόρες του. Τους ακούω να μιλούν. 

Τα κορίτσια ρωτούν για τα πάντα –με εντυπωσιάζει η περιέργειά τους. Κάποια στιγμή το ένα από τα δύο κορίτσια με κοιτάζει και ρωτάει: Μπαμπά γιατί το φοράει αυτό; (εννοούσε την χιτζάμπ/μαντήλα). Ο μπαμπάς έδωσε μια απάντηση που με συγκίνησε πολύ. Είπε “υπάρχουν διαφορετικές θρησκείες και κουλτούρες και γλώσσες. Πρέπει να μάθουμε περισσότερα γι’αυτές.”»

(φωτογραφία: ProphetPBUH.com)

«Στη συνέχεια συνέχισε να μιλά για μία προσωπική του εμπειρία όταν ζούσε στο εξωτερικό και μάθαινε να μιλά Ισπανικά.

Αυτό μου θύμισε μία έρευνα του Harvard που διάβαζα πρόσφατα, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά που εκτίθενται στον ρατσισμό από μικρή ηλικία τείνουν να τον αποδέχονται και να τον ακολουθούν τυφλά μέχρι τα 3 τους χρόνια, και μάλιστα σε διάστημα μόνο λίγων ημερών.

Έτσι διδάσκουμε την αγάπη, την αποδοχή, την κατανόηση και τον σεβασμό. Ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία. Τα παιδιά ακούν και μιμούνται τις απόψεις και συμπεριφορές των γονιών τους. Εμείς είμαστε τα πρότυπά τους.»

Αν ζείτε στο κέντρο της Αθήνας, στον Πειραιά ή σε επαρχιακές πόλεις που δέχθηκαν πρόσφυγες της Συρίας σε κέντρα υποδοχής, το πιθανότερο είναι ότι έχετε βρεθεί και εσείς στην θέση αυτού του μπαμπά. Ακόμα και όχι, όμως, είναι πάντα χρήσιμο να είμαστε προετοιμασμένοι για τέτοιες εύλογες παιδικές απορίες...

Πώς να μιλάμε στο παιδί για τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από εμάς
«Μαμά, κοίτα αυτό το παιδάκι είναι μαύρο!», 
«Μαμά, γιατί αυτός ο κύριος κάθεται στο καροτσάκι;», 
πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να σας ρωτήσει κάτι τέτοιο το παιδί και εσείς, νιώθοντας αμήχανα, να προσπαθήσετε να το σωπάσετε; Οι απορίες αυτές των παιδιών είναι φυσιολογικές –και συνήθως δεν έχουν ούτε ίχνος επικριτικής διάθεσης. 

Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά αναγνωρίζουν και ιντριγκάρονται από την διαφορετικότητα και με τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις τους επιδιώκουν να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο.

Ως γονείς, οφείλουμε να αδράξουμε τις ευκαιρίες αυτές που μας δίνουν τα παιδιά για να τα βοηθήσουμε όχι μόνο να καταλάβουν, αλλά και να σέβονται τις διαφορές και τις ομοιότητες των ανθρώπων που ζουν γύρω μας. 

Τις στιγμές, λοιπόν, εκείνες που κάνουν μία τέτοια -δημόσια- ερώτηση, δώστε τους μία σύντομη, αντικειμενική απάντηση, π.χ. «το παιδάκι αυτό έχει μαύρο δέρμα γιατί η μαμά και ο μπαμπάς του έχουν μαύρο δέρμα» ή «ο κύριος αυτός έχει κάποιο πρόβλημα στα πόδια του και γι’αυτό χρειάζεται το καροτσάκι, ώστε να μετακινείται από το ένα μέρος στο άλλο».

Αργότερα, μπορείτε να αφιερώσετε περισσότερο χρόνο στο να συζητήσετε με το παιδί σας τις απορίες του. Ο σκοπός είναι να το βοηθήσετε αρχικά να καταλάβει πού ανήκει το ίδιο στο πλαίσιο της φυλής, της εθνικότητας, της ομάδας, της κουλτούρας, της θρησκείας, της γλώσσας και της οικογένειας –όταν γίνει αυτό, θα κατανοήσει ότι όλοι οι άνθρωποι ανήκουν κάπου, έχουν την δική τους ιστορία και είναι τόσο σημαντικοί όσο είναι και το ίδιο. Για να μιλήσετε για όλα αυτά στο παιδί θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε έννοιες της ανθρωπολογίας, της ιστορίας, της θρησκείας, της γεωγραφίας κ.ο.κ. 

Παράλληλα μπορείτε να ακολουθήσετε και τις παρακάτω συμβουλές:
Ξένες γλώσσες
Η εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι ένα πρώτο βήμα για να έρθει το παιδί λίγο πιο κοντά σε ξένους πολιτισμούς. Τα Αγγλικά αποτελούν διεθνή γλώσσα και ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας σχεδόν με όλον τον πλανήτη. Ωστόσο, μη διστάζετε να «ανοίγετε» παράθυρα και σε άλλες γλώσσες, λέγοντας, για παράδειγμα, στο παιδί πώς λένε το «σ’ αγαπώ» στα Γερμανικά, στα Ιταλικά και στα Γαλλικά, και να σπεύδετε στα λεξικά κάθε φορά που σας ρωτά τι σημαίνει μία ξένη λέξη.

Βιβλία που εξυμνούν την διαφορετικότητα
Τα παιδικά βιβλία αποτελούν πάντα έναν καλό τρόπο για να μιλάμε στο παιδί με όμορφα λόγια για τα πιο δύσκολα νοήματα. Στα βιβλιοπωλεία θα βρείτε ορισμένα εξαιρετικά τέτοια βιβλία που ανταποκρίνονται ακόμα και στις πολύ μικρές ηλικίες και βοηθούν το παιδί να καταλάβει και να σεβαστεί τη διαφορετικότητα.

Αναζητήστε, μεταξύ άλλων, τα: 

• «Δεν πειράζει να είσαι διαφορετικός» του Τοντ Παρ, 
• «Η τελευταία μαύρη γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά, 
• «Ο λύκος Ζαχαρίας θέλει να αλλάξει χρώμα» της Orianne Lallemand 
• «Το αριστερό μου πόδι» της Φράνση Σταθάτου.

Παιχνίδια

Χαρίστε στο παιδί μία υδρόγειο ή έναν μεγάλο και αναλυτικό παγκόσμιο χάρτη. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να του δείχνετε, ανά πάσα ώρα και στιγμή, πού συμβαίνει κάτι ή από πού είναι κάποιος άνθρωπος διαφορετικής εθνικότητας –πόσο μακριά απέχει το μέρος αυτό από την Ελλάδα και τι ιδιαιτερότητες έχει. Η έννοια ότι όλοι εμείς, ίδιοι και διαφορετικοί, ζούμε πάνω στην ίδια σφαίρα βοηθά το παιδί να κατανοήσει ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας.

Έκθεση σε άλλες κουλτούρες
Αυτό μπορεί να σημαίνει να πάτε κάποια στιγμή ένα ταξίδι στο εξωτερικό, να επισκεφθείτε τον ναό κάποιου άλλου θρησκεύματος, να πάτε για φαγητό σε εστιατόρια με διεθνείς κουζίνες, να δείτε ταινίες που προβάλλουν διαφορετικές κουλτούρες, ακόμα και να ετοιμάσετε μία τσάντα με πράγματα που δεν χρειάζεστε και με τρόφιμα και να πάτε στο παλιό αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, όπου ακόμα ζουν πρόσφυγες από τη Συρία με τις οικογένειές τους. Εξηγήστε τους γιατί αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί και πώς μπορούμε να τους βοηθήσουμε.

Ο δικός σας ρόλος
Όλες οι παραπάνω προτάσεις δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτα στο παιδί αν εσείς οι ίδιοι δεν αναγνωρίζετε και δεν σέβεστε τους διαφορετικούς ανθρώπους. 

Θυμηθείτε, πώς αντιδράσατε την τελευταία φορά που ήρθε κάποιος να σας καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου; Τι είπατε στο παιδί όταν είδατε στην παραλία Τσιγγάνους;Απαντήσατε κάτι όταν κάποιος έκανε ένα ρατσιστικό σχόλιο μπροστά στο παιδί σας;

Ο μόνος τρόπος για να ευαισθητοποιηθεί πραγματικά το παιδί είναι να νιώθετε και εσείς έτσι, να είστε εναντίον των προκαταλήψεων, του ρατσισμού και της αναισθησίας. Όταν, λοιπόν, μιλάτε στο παιδί για κάποιον που δεν του μοιάζει φροντίστε να δίνετε έμφαση στα καλά του, στις ικανότητές του και στο πώς γενικά οι διαφορές ανάμεσα στις φυλές και τις κουλτούρες δημιουργούν έναν πιο όμορφο, πιο πολύχρωμο κόσμο.

από Έλενα Μπούλια

mama365.gr

Ένα ασυνόδευτο παιδί ζωγραφίζει τον... ξεριζωμό από την πατρίδα του

Αποφάσισε να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του με εικόνες. Με τη βοήθεια του μολυβιού του σχεδιάζει στο χαρτί στιγμιότυπα από το δύσκολο ταξίδι που έκανε από την πατρίδα του, στην Τουρκία και από εκεί στην Ελλάδα και μερικά από τα περιστατικά που βίωσε.

Το ταλέντο του ασυνόδευτου ανήλικου F. έχει εντυπωσιάσει τους υπεύθυνους της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Praksis», αλλά και όσους βλέπουν τα σχέδια και τις ζωγραφιές του

Ο 16χρονος έφτασε στη Λέσβο μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, έπειτα από ένα ταξίδι γεμάτο άσχημες στιγμές, από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ελλάδα.

Τα δύο αδέλφια μεταφέρθηκαν αρχικά στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής, στη Μόρια, αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Στη συνέχεια ήταν ανάμεσα στα 80 ασυνόδευτα παιδιά, τα οποία η ΜΚΟ Praksis κατάφερε να φιλοξενήσει σε τράνζιτ καταυλισμό στο Μανταμάδο, ως μέτρο εναλλακτικό της κράτησής τους.

Πλέον τα δύο παιδιά ζουν στη δομή Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων της οργάνωσης στη Μυτιλήνη και έχουν καταθέσει αίτημα ασύλου, ελπίζοντας να παραμείνουν στην Ελλάδα.
Στην πατρίδα του ο F. ζωγράφιζε συχνά, αλλά πολλές φορές δεχόταν κριτική γιατί τα θέματά του ήταν προοδευτικά.

Από την πρώτη στιγμή που έφτασε στην Ελλάδα συνέχισε να ζωγραφίζει, αυτή τη φορά έχοντας ως θέμα τα βιώματα του ταξιδιού του.

Πλέον, τα θέματά του δεν είναι εμπνευσμένα μόνο από το ταξίδι του, αλλά έχει εντάξει στη θεματολογία του πορτρέτα και τοπία.
Η κ. Κονιάλη τον περιγράφει, εξάλλου, ως ένα «ιδιαίτερα ταλαντούχο παιδί που δείχνει ωριμότητα και ψυχραιμία, καθώς και μια ευαισθησία που τον ξεχωρίζει».
Τα έργα του ασυνόδευτου παιδιού παρουσιάστηκαν στην αίθουσα «Παλαιοί Φούρνοι» της Τεχνόπολης, στην Αθήνα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ κατά της εμπορίας ανθρώπων «Break the Chain».

Η έκθεση διοργανώνεται από την Praksis, με την υποστήριξη της Γερμανικής πρεσβείας στην Ελλάδα και θα λειτουργεί από τις 12 το μεσημέρι ως τις 10 το βράδυ.

«Στο ταξίδι μου αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, καταστάσεις που δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια. Είναι δύσκολο να βλέπεις ανθρώπους να εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους. Με πονάει να βλέπω κόσμο να υποφέρει και να βρίσκεται στο δρόμο. Γι’ αυτό αποφάσισα να εκφράσω τα λόγια μου με εικόνες», σημειώνει ο ίδιος.

«Η ζωγραφική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η συντονίστρια επειγουσών παρεμβάσεων της Praksis, Ελιάννα Κονιάλη.

«Έχει έμφυτο ταλέντο και η ζωγραφική είναι γι’ αυτόν τρόπος έκφρασης της ιστορίας του, των ιδεών, των αρχών και των πεποιθήσεών του. Θέλει επίσης να εκφράζει τις αδικίες και τις δυσκολίες των ανθρώπων», συμπληρώνει η ίδια.

Σημειώνεται ότι το έργο του F. συμπεριλήφθηκε σε έκθεση της Δημοτικής Πινακοθήκης Μυτιλήνης τον περασμένο Ιούλιο, στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου «Crossing Borders».
Ένα μεγάλων διαστάσεων έργο του που απεικονίζει το ταξίδι του έχει παραχωρηθεί μάλιστα στην Πινακοθήκη και θα επιστρέψει εκεί μετά την ολοκλήρωση της έκθεσης στην Αθήνα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

enikos.gr