“Είσαι η Πριγκίπισσά μου!”- μια επικίνδυνη κουλτούρα Saving Our Daughters From An Army Of Princesses

Όσοι έχετε κόρες ή έχετε γνωστούς, συγγενείς και φίλους με κόρες, ίσως να προσέξατε την "πριγκιπισσοκουλτούρα" που επικρατεί στο κοριτσίστικο παιχνίδι και στην κοριτσίστικη ένδυση. 

Saving Our Daughters From An Army Of Princesses

Εμπνευσμένοι από γνωστά (αλλά αναχρονιστικά) παραμύθια, περνούν στα μικρά κορίτσια το μήνυμα ότι είναι πριγκίπισσες (κάτι το δελεαστικό που προσδίδει μια ψευδαίσθηση μοναδικότητας και τιμής) που όμως περιμένουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού να τις παντρευτεί. Η έννοια της πριγκίπισσας είναι δελεαστική και για τους γονείς, αφού στα μάτια τους η κόρη γίνεται ξεχωριστή, ευγενής, ανώτερη, γαλαζοαίματη- και με προεκτάσεις ομορφιάς φυσικά, γιατί όλες οι πριγκιποπούλες πρέπει να είναι όμορφες.

Το διαφημιστικό λοιπόν δέλεαρ είναι εμφανές: στέμματα, ροζ πριγκιπικά φορέματα, σκήπτρα, κάστρα στα οποία είναι έγκλειστη η πριγκίπισσα (το πολύ πολύ να καβαλήσει μια άμαξα που θα την πάει σε έναν χορό), όλα αυτά πασπαλισμένα με το απαραίτητο γκλίτερ που θα δώσει μια λάμψη στην κοριτσίστικη φαντασίωση.

Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; 

Γιατί μπορεί να είναι παιδαγωγικά λανθασμένη αυτή η προσέγγιση;

Η πριγκίπισσα έχει ως στόχο όχι να γίνει βασίλισσα αλλά να παντρευτεί τον πρίγκιπα που θα έρθει να τη σώσει από την ανύπαντρη κατάστασή της. Το πολύ πολύ να γίνει βασίλισσα στο πλευρό του βασιλιά της.
Οι ενδυματολογικές προτιμήσεις του στυλ "πριγκίπισσα" είναι μικρογραφίες φορεμάτων τύπου "μις υφήλιος", με άβολα ρούχα, φουρό, ψηλά τακούνια και ακριβά κοσμήματα. Με τέτοια άβολα και καθαρά ρούχα δεν μπορείς να εξερευνήσεις τον κόσμο αλλά μόνο να κάθεσαι ή να χορέψεις για λίγο βαλς.

Τα ενδιαφέροντα μιας πριγκίπισσας είναι ο καλωπισμός (προσέξτε ότι πλέον κυκλοφορούν και παιδικά καλλυντικά!), το κέντημα, η χαμογελαστή όψη και η ευγενική συμπεριφορά προς τους υπηκόους. Όχι η στρατηγική, η διοίκηση, οι επιστήμες, το διάβασμα, το κυνηγι.

Ο τελικός προορισμός της πριγκίπισσας είναι ο γάμος και το μόνο εφόδιο που χρειάζεσαι στη ζωή είναι η ομορφιά. Η υπέρμετρη έμφαση στην εξωτερική εμφάνιση σύμφωνα με πολλές έρευνες συνεισφέρει στη χαμηλή αυτοεκτίμηση, στην κατάθλιψη, στην εμφάνιση διατροφικών διαταραχών και σε υπερβολικά σεξουαλικές συμπεριφορές.
Η πριγκίπισσα στα παραμύθια χρειάζεται σωτηρία από κάτι (δράκο, κακιά μητριά, μάγια κτλ.) και μόνο κάποιος άλλος (ο πρίγκιπας) μπορεί να τη σώσει. Έτσι δεν διδάσκεται η αυτονομία και η αυτοπεποίθηση αλλά η παθητικότητα και η αβοηθησία.
Ο πρίγκιπας επωμίζεται όλη την ευθύνη και για τον εαυτό του και για την κοπέλα, η οποία ούτε καν τον βοηθάει στις μάχες που πρέπει να δώσει.

Η εταιρία Ντίσνεϋ έχει κατηγορηθεί πολλές φορές για τα λανθασμένα γυναικεία (αλλά και αντρικά!) πρότυπα που παρουσιάζονται στις περισσότερες παιδικές ταινίες της. Με μια πιο προσεκτική παρατήρηση, διαπιστώνουμε ότι οι πριγκίπισσες είναι γλυκιές, τσαχπίνες, χαριτωμένες, σέξι, με πολύ λεπτή μέση, σφιχτά ρούχα και στημένη πόζα.

Αν λάβουμε υπόψη τους χαρακτήρες, ο ρόλος της γυναίκας εμφανίζεται ως ιδιαίτερα περιορισμένος και υποτιμημένος. Οι ταινίες αυτές δεν αποτελούν μόνο ψυχαγωγία αλλά και μαθήματα για τα μικρά παιδιά που απορροφούν μηνύματα και ενστερνίζονται διδάγματα συμπεριφοράς και εξωτερικής εμφάνισης. Ακόμα και η εξαίρεση, η πρωταγωνίστρια Μερίντα στην ταινία Brave, δε γλίτωσε από τη σεξουαλικοποίηση της εικόνας της:

Τα παραμύθια βέβαια, όπως και το παιχνίδι ρόλων, έχουν μεγάλη παιδαγωγική σημασία. Δεν είναι κακό τα παιδιά να δοκιμάζουν ρόλους και να διαβάζουν παραμύθια ή να βλέπουν ταινίες που είναι ψυχαγωγικές και ασκούν τη φαντασία τους. Όμως όταν αυτό γίνεται εξακολουθητικά, εμπεριέχει κινδύνους.
_________
educpsychology.blogspot.gr
http://antikleidi.com

Παιδιά που χτυπούν…

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, συχνά τα παιδιά που χτυπούν είναι παιδιά που φοβούνται. Ο φόβος τους, πιθανώς έχει τις ρίζες του σε προγενέστερες τρομακτικές εμπειρίες του παιδιού και επιδρά σε ένα ασυνείδητο επίπεδο. Όταν ο φόβος αυτός αφυπνίζεται με κάποιον τρόπο από τις πραγματικές συνθήκες, το παιδί βιώνει τον «άλλο» ως απειλή και, αντί να κλάψει ή να εκφράσει λεκτικά το φόβο, ξεσπά με έναν επιθετικό τρόπο.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε σε μια τέτοια περίπτωση το παιδί; 

Καταρχάς, θεωρούμε αυτονόητο ότι είναι ανεπίτρεπτο να ασκούμε ως γονείς σωματική βία στα παιδιά. Αυτό που χρειάζεται είναι να διασφαλίσουμε τη σωματική ακεραιότητα τόσο του επιτιθέμενου όσο και του αποδέκτη της επιθετικότητας και να αυξήσουμε την αίσθηση ασφάλειας και το βαθμό σύνδεσης του παιδιού με εμάς. Μέσα από τη σύνδεση και την προστασία, προσδοκούμε ότι το παιδί θα αρχίσει να μιλάει για τα συναισθήματα που το καταλαμβάνουν και ειδικότερα για το φόβο.

1) Ας χτίσουμε στενότερους δεσμούς. 

Δημιουργείστε χώρο και χρόνο για το παιδί και τον εαυτό σας, καθιερώστε μικρής διάρκειας «ειδικούς χρόνους» (Special Time) μέσα στη μέρα ή εντάξτε ένα τέτοιο δεκάλεπτο στην καθημερινή πρωινή ρουτίνα για παράδειγμα. 

Σε αυτούς τους ειδικούς χρόνους, αφιερωθείτε εξολοκλήρου στο παιδί με λεκτική και σωματική έκφραση συναισθημάτων, της αγάπης σας και της αποδοχής σας! 

Κάτι τέτοιο διαβεβαιώνει το παιδί ότι είναι σημαντικό για εσάς, ακόμα κι όταν οι υποχρεώσεις σας διεκδικούν! Παίξτε με τα παιδιά, μπείτε στο δικό τους κόσμο, κατεβείτε στο ύψος τους, καθίστε στο πάτωμα δηλώνοντας την ενεργό συμμετοχή σας στα παιχνίδια τους.

2) Όταν το παιδί κλαίει, μείνετε κοντά του δηλώνοντας την παρουσία σας και τη στήριξή σας. 

«Ακούστε» το περιεχόμενο του κλάματος, τα συναισθήματα που εκφράζονται και εκτονώνονται μέσα από αυτό, χωρίς να προσπαθήσετε να «λύσετε» το πρόβλημα. Απλά ακούστε. 

Διαβεβαιώστε το παιδί όταν νιώσετε ότι είναι κατάλληλη η στιγμή, ότι μπορεί να νιώθει ασφαλές κοντά σας. Δώσε το μήνυμα λεκτικά ή μη, ότι και αυτά τα συναισθήματα είναι καλοδεχούμενα, αποφεύγοντας την κριτική ή την απόρριψη. 

Έτσι, επιτρέπετε την έκφραση και σταδιακά τη διαχείριση των τόσο έντονων συναισθημάτων του φόβου – ή και του θυμού, της ανασφάλειας – που ενδέχεται να κατακλύζουν ένα παιδί, προλαμβάνοντας την καταπίεση και απώθησή τους, που συνήθως οδηγούν σε μια πιο εκρηκτική εκδήλωσή τους σε δεύτερο χρόνο, όπως η επιθετικότητα.

3) Συχνά, τα παιδιά που αρχίζουν να κατακλύζονται από δύσκολα στη διαχείριση συναισθήματα, δίνουν κάποια σημάδια, πριν το τελικό ξέσπασμα. 

Ίσως αλλάζει η χροιά της φωνής τους και γίνεται πιο νευρική, το πρόσωπό τους πιθανώς γίνεται πιο άκαμπτο ή και άχρωμο, αποφεύγουν την άμεση βλεμματική επαφή, αρχίζουν να εκδηλώνουν μια αυξημένη ελεγκτικότητα στα πράγματα. 

Αν παρατηρήσετε τέτοια σημάδια – ή άλλα, αφού μόνο εσείς γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα το παιδί σας – πλησιάστε το ήρεμα και παρακολουθήστε την εξέλιξη της φάσης. Μην προσπαθήσετε να αποτρέψετε τη συναισθηματική έκφραση της εσωτερικής δυσχέρειας, μιας και ήδη έχει ξεκινήσει. Φροντίστε απλά, ότι κανείς δεν θα χτυπήσει. Δηλώστε δηλαδή ήρεμη, σταθερή παρουσία και όριο. 

Παράδειγμα: Μπορείτε απαλά να «αγκαλιάσετε» από τη μέση το παιδί και να το ωθήσετε ένα βήμα πίσω από το δεύτερο παιδί, αυτό που ενδέχεται να γίνει αποδέκτης μιας επίθεσης, λέγοντας: «Θα έχω για λίγο το χέρι μου εδώ, Μαρία. Μπορείς να παίξεις αλλά θα μείνω μαζί σου για λίγο, ώστε να είμαστε όλοι ασφαλείς». Παρέχοντας ασφάλεια, ελευθερία και πλαίσιο, ενδέχεται το παιδί να «επιλέξει» έναν άλλο τρόπο έκφρασης της δυσκολίας του, όπως ένα γερό εκτονωτικό κλάμα! Χωρίς να προσβάλλετε ή να απομονώσετε το παιδί, βοηθάτε στην ομαλή – κατά το δυνατόν – εκτόνωση μιας δύσκολης κατάστασης, αναγνωρίζοντάς την ως φυσιολογική. 

Επαναλαμβάνοντας παρόμοιες παρεμβάσεις, με πρόληψη, οριοθέτηση αλλά και επιτρεπτικότητα στην συναισθηματική έκφραση, θα δείτε ότι η παρορμητικότητα του παιδιού θα λιώσει σταδιακά και θα μετατραπεί σε ευαισθησία και ενσυναίσθηση – σε αυτά τα χαρακτηριστικά δηλαδή, που αξιοποίησε ο γονιός για να «εκπαιδεύσει» το παιδί.

Σε μετάφραση και περιληπτική, ελεύθερη απόδοση από την παρακάτω πηγή: handinhandparenting

* Η Βίκυ Βάββα είναι MSc δραματοθεραπεύτριας-συντονίστριας σχολών γονέων-θεατροπαιδαγωγού (www.anoixto-parathiro.blogspot.gr)

Περίεργες συμπεριφορές στο παιδί που οφείλονται στα video games

Ανά περιόδους δίνεται πολύ μεγάλη έμφαση στα video games που παίζουν τα παιδιά και στο κατά πόσο αυτά ευθύνονται για συμπεριφορές ανησυχητικές ή μη που εκδηλώνουν.

Συζητήσεις γονέων στα σχολεία, σε χώρους συνάντησης, σε φιλικές παρέες στα σπίτια, στην τηλεόραση «καταδικάζουν» τις περισσότερες φορές την χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών ενώ οι αντίστοιχες κουβέντες και συζητήσεις των παιδιών δίνουν μεγάλη έμφαση και σημασία σε αυτά τα παιχνίδια.

Τι ακριβώς όμως γίνεται; Τι συμβαίνει με αυτά τα παιχνίδια -και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών- είναι τόσο ελκυστικά και δημοφιλή ανάμεσα στα παιδιά;

Τα video games είναι παιχνίδια που «παθιάζουν» τα παιδιά καθώς τους δίνουν την ευκαιρία να πάρει ο «ιδανικός τους εαυτός» ψηφιακά σάρκα και οστά. Μέσα από αυτά τα παιχνίδια τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να ζήσουν μια δεύτερη «ψηφιακή» ζωή -πέρα από την πραγματική- ως τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές ή ακόμα ως ήρωες ενός πολέμου ή μιας μάχης.

Να σημειωθεί δε σε αυτό το σημείο ότι όσο μεγαλύτερη απόσταση έχει το παιδί από τον «ψηφιακό του ήρωα» ως προς τα χαρακτηριστικά του (δημοτικότητα, δύναμη, εξωτερική εμφάνιση) τόσο πιο ελκυστικό γίνεται στο παιδί και κατά συνέπεια αναζητά περισσότερο την χρήση του. Με λίγα λόγια του δίνει την ευκαιρία να ζήσει έστω και ψηφιακά μια ζωή που πιθανά θα ήθελε.

Τι συμβαίνει όμως όταν ο ήρωας που επιλέγει το παιδί ζει σε ένα «επιθετικό κόσμο» που μόνη λύση και σκοπός είναι η μάχη για την επιβίωση;

Η αύξηση της επιθετικότητας των παιδιών συνδέεται άμεσα με την χρήση βίαιων video games. Συγκεκριμένα η χρήση βίαιων video games μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της επιθετικής σκέψης, του θυμού, αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό, μειώνει την ενσυναίσθηση και τα αισθήματα αλληλεγγύης και τελικά συντελεί στην εκδήλωση της επιθετικής συμπεριφοράς.

Από την άλλη πλευρά δεν σημαίνει αυτόματα ότι όποιο παιδί παίζει video games θα εκδηλώσει και επιθετική συμπεριφορά.

Και σε αυτό το σημείο η παρέμβαση, τόσο η άμεση όσο και η έμμεση, των γονιών μπορεί να αποτελέσει την λύση του προβλήματος.

Το Τμήμα Κοινωνικής και Ψυχολογικής Στήριξης του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού συμβουλεύει τους γονείς:

Να παρατηρούν το είδος των παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά
Να ελέγχουν την ηλικιακή σήμανση που υπάρχει στα παιχνίδια και να βεβαιώνονται ότι είναι κατάλληλα για την ηλικία του παιδιού τους
Να θέτουν όρια στη χρήση του υπολογιστή και της παιχνιδομηχανής στα παιδιά
Να γίνονται οι ίδιοι παραδείγματα συμπεριφοράς στα παιδιά τους
Να εξηγούν την διαφορά της «ψηφιακής κατάστασης» από την πραγματικότητα

Εάν παρατηρήσετε ότι το παιδί σας μιμείται τον ήρωα του παιχνιδιού που παίζει σταματήστε άμεσα αυτή την συμπεριφορά, δώστε άλλα ερεθίσματα στο παιδί και περιορίστε την χρήση του συγκεκριμένου παιχνιδιού.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι μια πρόκληση για τους γονείς….
Η απαγόρευση όμως δεν είναι η λύση
Posted by kalinda