Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω για να βιώσω την πληρότητα όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή;

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που;

Της Παναγιώτας Πετράκη

Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και να πάμε που; 

Αναρωτηθήκαμε ποτέ; 

Να κάνουμε τι ακριβώς; 

«Θέλω να γίνω μεγάλη», έλεγα όταν ήμουν μικρή, έβλεπα τους μεγάλους να κάθονται γύρω από το τραπέζι του σπιτιού μου και μου φαινόταν τόσο μεγάλο αυτό το τραπέζι και έλεγα «Έτσι θα μεγαλώσω και εγώ μια μέρα και θα λέω σπουδαία πράγματα μαζί με τους φίλους μου, θα συζητάμε, θα μιλάμε, θα γελάμε! Θέλω και εγώ να είμαι σε αυτό το τραπέζι»!

Πόσο θαυμαστός ο κόσμος των μεγάλων μου φαινόταν και πόσο τέλειος στο κάθε τι! Έβλεπα και την γιαγιά μου με την όμορφη μαντίλα στα μαλλιά της, που έπλενε τα ρούχα στην σκάφη και ανυπομονούσα να το ζήσω και εγώ, με όνειρα γέμιζα την ψυχή μου και εικόνες, βίωνα την χαρά σε απλά πράγματα, την πληρότητα και την αισιοδοξία για το μέλλον που έρχεται, γεμάτη πόθο και λαχτάρα για τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά μου.

Ώσπου έρχονται οι μέρες, εκεί που βρίσκομαι στα σύννεφα και στους ουρανούς μου ξεκινούν οι πτώσεις της ζωής μου… αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα ωραία και πάντα τόσο υπέροχα, αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή είναι πολύμορφη, μας διδάσκει μας εκπαιδεύει, άλλοτε σκληρά και άλλοτε ανώδυνα, λαμβάνοντας εμπειρίες και πείρες στα θρανία του σχολείου, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στις εργασίες μας, στους έρωτες μας, στις φιλίες μας, στα καλά μας και στα άσχημα μας. Ποτέ όμως κάτι με διάρκεια, όλο εναλλαγές, πότε καλά και πότε όχι.

Και αναρωτιέμαι, τι είναι τελικά αυτό που πρέπει να κάνω για να βιώσω την πληρότητα όπως ένιωθα όταν ήμουν μικρή; Αυτή την καθαρότητα, με την απλότητα που η ζωή ξεδιπλωνόταν και όχι με όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Την διττότητα, πότε άσπρο και πότε μαύρο και όπου να στραφούμε, να διακρίνουμε έντονα στις μέρες μας διχασμένες συμπεριφορές, διχασμένες πολιτικές, διχασμένους ανθρώπους και διχασμένα έθνη που μας οδηγούν σε φαύλους κύκλους και σε αδιέξοδα.

Αναρωτιέμαι πως θα νικήσω την θλίψη και θα καταφέρω να ανέβω ξανά στους ουρανούς που τότε ζούσα!

Σκέφτομαι πως ναι, εγώ ίσως μπορέσω και την νικήσω, να βρω τον τρόπο να επιστρέψω σε εκείνη την κατάσταση της ομορφιάς, αλλά τι θα γίνει με τον κόσμο γύρω μου, εγώ θα ζω στον κόσμο μου και όλοι οι άλλοι γύρω μου τι θα απογίνουν; Δεν είναι ψεύτικο όλο αυτό, αναρωτιέμαι... δεν είναι πλάνη;

Χρειάζεται να παραδεχτούμε την πλάνη που δημιουργήσαμε στους εαυτούς μας, όλο αυτό που χτίσαμε μόνο για μας. Η ελευθερία ξεκινά όταν αρχίζεις να γκρεμίζεις τους κόσμους που η προσωπικότητά σου και η μονομέρειά σου δημιούργησε. Τίποτα δεν χτίζεται και θεμελιώνεται σε κάτι ψεύτικο και ιδιοτελές. Το εγώ μου και το θέλω μου είναι αναγκαίο να συνειδητοποιήσω πως έχει ημερομηνία λήξης, είναι ατελές όταν δεν συντείνει στην ενότητα και στην προσφορά. Να μάθω πως ό,τι συμβαίνει μέσα μου συμβάλει και επηρεάζει αυτή την κοινωνία, αυτό τον κόσμο, ο κάθε ένας μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, τη στάση του, τις πράξεις του και τα όνειρά του!

Χρειάζεται το όραμα να είναι κοινό λοιπόν για το να ζήσουμε ελεύθεροι ως άνθρωποι και ως λαοί. Το κλειδί βρίσκεται εκεί στο κοινό όραμα, που είναι ένα, να βιώσουμε το μεγαλείο της αγάπης. Να αποδεχτούμε την αγάπη που υπάρχει μέσα μας από τότε που γεννηθήκαμε, έτσι αθώοι και ταπεινοί με τίποτα στις τσέπες μας και στα χέρια μας παρά μόνο η γλυκιά αίσθηση της ίδιας της ύπαρξής μας που προσφέρει η Αγάπη.

«Η λύση είναι μία αγαπημένο μου παιδί» γυρίζει ο πατέρας και μου λέει από το τραπέζι του σπιτιού μας, ο χρόνος με ξαναγυρνά πίσω. «Μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις και να κάνεις όλα αυτά που κάνουν οι μεγάλοι, άσε την αγάπη να μεγαλώσει μέσα σου και μείνε παιδί για πάντα στην καρδιά σου, έτσι αγνό και καθαρό, οραματίζοντας το τέλειο για να πραγματωθεί παιδί μου! Μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε μολύνει και να σε αναγκάσει να ξεχάσεις και να χάσεις τον εαυτό σου. Η Αγάπη θα σου δείχνει τον δρόμο πάντα και στον δείχνει πάντα, δεν σταματά ποτέ»!

.....................
Όταν μια χώρα, μια κοινωνία, ο άνθρωπος, μαθητεύσει και λάβει την παιδεία του έρωτα και της αγάπης τότε ελευθερώνεται! Ήρθε η ώρα να γεννηθεί μια νέα παιδεία, να αναθεωρήσουμε απόψεις και πιστεύω. Να πετάξουμε τα μέτρα και τα σταθμά μας. Να εργαστούμε για το συλλογικό καλό με ειλικρίνεια, με ανοδική πορεία, δημιουργικότητα και χαρά, πολεμώντας κάθε... 

.........

η συνέχεια εδώ: enallaktikidrasi

Μανούλες, αυτά τα προσέχουμε!

Ενδείξεις ότι πρέπει να το πας στο νοσοκομείο ΤΩΡΑ

Ανήκεις σε εκείνες τις μητέρες που με το πρώτο... κλάμα του μωρού, το τρέχεις στο νοσοκομείο;

Λυπόμαστε που θα σου το χαλάσουμε, αλλά μάλλον θα σε χαρακτηρίσουμε λίγο υπερβολική. Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μητρικό ένστικτο, το οποίο πράγματι μπορεί να προειδοποιήσει τη νέα μητέρα ότι κάτι δεν πάει καλά με το μωρό, 

ΑΥΤΑ είναι τα πραγματικά προειδοποιητικά σημάδια ότι πρέπει να το πας στο νοσοκομείο επειγόντως!

1. Τα χείλη του έχουν γίνει μπλε: 

Οποιαδήποτε αλλαγή στο χρώμα του δέρματος του μωρού θα πρέπει να σε βάλει σε υποψίες. Εκτός από το μελάνιασμα των χειλών, εξίσου ανησυχητικά είναι η χλωμάδα στο πρόσωπο και τα ανεξήγητα εξανθήματα στο σώμα.

2. Έχει αλλάξει ο ύπνος του: 

Κοιμάται περισσότερο από το συνηθισμένο ή δεν μπορεί να ξυπνήσει εύκολα, ενώ μέχρι πρότινος οι συνήθειες του ήταν διαφορετικές; Ενδέχεται κάτι να μην πηγαίνει καλά, οπότε η συμβολή του γιατρού είναι απαραίτητη.

3. Παρατηρείς ότι το κλάμα του έχει αλλάξει: 

Αν έχεις αποκλείσει τη πιθανότητα να κλαίει επειδή πεινάει ή επειδή έχει κολικούς, και παρά τις προσπάθειες σου να το ηρεμήσεις -οι οποίες μέχρι πρότινος έπιαναν- το κλάμα ενδεχομένως να σου δείχνει ότι κάτι πηγαίνει στραβά.

4. Δεν αναπνέει κανονικά: 

Αν παρατηρήσεις πώς οι ανάσες του είναι πιο γρήγορες ή πιο αργές απ' ότι συνήθως ή αν δυσκολεύεται να πάρει ανάσα, καλό είναι να το πας κατευθείαν στο νοσοκομείο.

allyou

Αυτές είναι οι καλύτερες κρυψώνες, όταν παίζετε κρυφτό!!

Τα παιδιά τρελαίνονται να παίζουν κρυφτό. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Δεν έχουν ιδέα πώς να παίζουν! 

Μπορεί κάποιος να μην τους εξήγησε ποτέ ότι όταν κρύβεις το κεφάλι δε σημαίνει ότι οι άλλοι δεν σε βλέπουν...

Το κρυφτό είναι ένα πολύ εύκολο παιχνίδι με απλούς κανόνες που όλοι μας μάθαμε να παίζουμε από παιδιά. Όπως γνωρίζουμε όλοι μας, τα παιδιά δεν είναι και τόσο καλά στο να βρίσκουν… κρυψώνες. Η αντίληψή τους για το αν φαίνονται ή όχι, περιορίζεται στο αν βλέπουν εκείνα τους άλλους ή όχι. 
Και το αποτέλεσμα; Οι αστείες και τόσο χαριτωμένες φωτογραφίες που ακολουθούν. 
Γελάστε με την καρδιά σας!

newsit7