Οι λέξεις που κάθε παιδί πρέπει να γνωρίζει, να λέει και να εννοεί!

Πρόκειται για τέσσερις φαινομενικά απλές λέξεις που όμως μαθαίνουν στα παιδιά μας, το σεβασμό, την ειλικρίνεια και την κατανόηση προς τους άλλους!

Τα μικρά παιδιά είναι από τη φύση τους εγωκεντρικά. 

Καθώς όμως μεγαλώνουν και εξελίσσονται αρχίζουν να διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τους άλλους και βέβαια να κοινωνικοποιούνται . 

Το «παρακαλώ», το «ευχαριστώ», το «συγγνώμη» είναι λέξεις που κάθε παιδί οφείλει να ξέρει αλλά και να χρησιμοποιεί καθημερινά, όχι μόνο γιατί είναι ενδεικτικές μιας έμφυτης ευγένειας και ευαισθησίας, αλλά και γιατί δημιουργούν θετικές αλληλεπιδράσεις με τους γύρω του! 

Αυτές οι φαινομενικά απλές λέξεις μαθαίνουν στα παιδιά μας και τρεις θεμελιώδεις αξίες: τον σεβασμό την ειλικρίνεια και την κατανόηση προς τους άλλους!

«Παρακαλώ»
Η λέξη «παρακαλώ» εκφράζει σεβασμό και εκτίμηση. Είναι μια λέξη που μεταμορφώνει «μαγικά» μια εντολή σε αίτημα. Θέτει τον τόνο για ό,τι ακολουθεί και είναι ένας από τους σημαντικότερους διεθνείς κώδικες για όλες τις γλώσσες του πλανήτη!

«Ευχαριστώ»
Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως να εκφράζουν τις ευχαριστίες τους για κάποιο δώρο, κάποια χάρη, κάποιο βραβείο. 

Αλλά πολύ πιο σπάνια δείχνουν την εκτίμησή τους για καθημερινά μικροπράγματα, όπως για κάποιον που τους κρατάει την πόρτα, ή κάποιον που τον αφήνει ευγενικά να περάσει από μια διάβαση. 

Οι συχνές ευχαριστίες μας γι’ αυτά τα καθημερινά μικροπράγματα αποτελούν και το «σήμα κατατεθέν της ευγένειας».

«Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα»
Είναι μια πρόταση που δείχνει μια ευγενική ανταπόκριση στο ευχαριστώ. Το παρακαλώ δεν κάνει τίποτα αποτελεί μια ένδειξη ταπεινοφροσύνης, μια απόδειξη ότι αυτό που κάνουμε δεν το κάνουμε για να ακούσουμε ευχαριστώ, αλλά επειδή απλώς μας ικανοποιεί να προσφέρουμε!

«Συγγνώμη»
Η λέξη αυτή, αποτελεί απόδειξη ότι ευαισθητοποιούμαστε όταν ταλαιπωρούμε κάποιον, αλλά είναι και η αναγνώριση του λάθους μας.

imommy

«Το δικό μου παιδί δεν θα είναι όπως "αυτά τα παιδιά…"»

Της Άννυς Μπενέτου

Όλοι το έχουμε πει πριν αποκτήσουμε παιδιά «τα δικά μου τα παιδιά δεν θα τα κακομάθω έτσι…». Και όλοι, όταν είχαμε τα δικά μας παιδιά, την ώρα που αντιμίλαγαν δημοσίως, που κραύγαζαν έναντι του «όχι» μας στο σούπερ μάρκετ σκεφτήκαμε με μεταμέλεια «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε…».

Κι όμως, ξανά και ξανά, σε διάφορες φάσεις ζωής πέφτουμε πάλι στο ίδιο σφάλμα: να θεωρούμε ότι εμείς κάτι κάνουμε καλύτερα από κάποιον άλλο γονιό, ότι τα δικά μας τα παιδιά είναι καλύτερα από τα παιδιά των άλλων.

Έχω τρεις κόρες σε διαφορετικές ηλικίες και με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και τελείως διαφορετικές ανάγκες. 

Η μεγαλύτερη είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Ακόμη και με εκείνη θυμάμαι να έχω υποπέσει στο ίδιο σφάλμα σε διάφορες φάσεις. Πριν γεννηθεί πίστευα ότι κάπως κάτι λάθος κάνουν οι γονείς των παιδιών που γεννιούνται με δυσκολίες. Δεν μπορεί κάτι κάνει λάθος η μητέρα στην εγκυμοσύνη: ή θα κάπνιζε, ή δεν θα τρεφόταν σωστά, ή δεν θα έκανε όλους του προγεννητικούς ελέγχους. 

Φευ! Δεν είχε σχέση τελικά με τη συμπεριφορά της μητέρας. 

Η Λουκία μου γεννήθηκε με σοβαρά προβλήματα, παρότι είχα επιδιώξει να κάνω το πρώτο μου παιδί πριν τα 30 ( όπως λένε τα βιβλία ότι είναι το πιο ασφαλές!) και παρότι – νομίζω- έκανα ό,τι μου έλεγαν και ό,τι έπρεπε ως εγκυμονούσα.

Μετά, στους πρώτους μήνες της αναπηρίας της, τριγυρνώντας στα θεραπευτήρια και τα ειδικά σχολεία, έβλεπα με τρόμο τα μεγαλύτερα παιδιά και ήμουν σίγουρη ότι το δικό μου δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία παιδιών ότι θα ξεπεράσει τα προβλήματα της, θα περπατήσει, θα μιλήσει και δεν θα είναι όπως «αυτά τα παιδιά…». 

Φευ! Η κορούλα μου μεγάλωσε αλλά ούτε μίλησε ούτε περπάτησε παρά τις προσπάθειες όλης της οικογένειας να τη βοηθήσει με όποιον τρόπο. Και σε «αυτά τα παιδιά…» των άλλων, ανήκει κι εκείνη, είναι άτομο με αναπηρία και είναι το δικό μου παιδί και όχι κάποιου άλλου. Είναι η υπέροχη Λουκία μου.

Και οι δυο άλλες μου κόρες, αν και χωρίς ειδικές ανάγκες επισήμως, έχουν η κάθε μια έναν δικό τους χαρακτήρα και μία δική τους προσωπικότητα που συχνά με φέρνει αντιμέτωπη με τις προκαταλήψεις μου και την κριτική που έχω κάνει για «τα παιδιά των άλλων…». 

Νόμιζα ότι τα δικά μου παιδιά δεν θα κοροϊδέψουν ποτέ, δεν θα έχουν άγχος, δεν θα αντιμιλούν, δεν θα μένουν μόνα, δεν δεν… Και πάλι, ξανά και ξανά, διαψεύδομαι αλλά δεν φαίνεται να το μαθαίνω το μάθημα μου.

Έχω να μάθω ότι η γονεϊκότητα είναι ένας συνεχής αγώνας που δίνουμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, καθημερινά. 

Έχω να μάθω ότι ούτε εγώ τα κάνω τέλεια ούτε τα δικά μου τα παιδιά είναι τέλεια. 

Έχω να μάθω ότι στη θέση που είναι τα «παιδιά των άλλων…» σε μία άλλη στιγμή θα βρεθούν τα δικά μου παιδιά.

Κι όλη αυτή η συζήτηση για το bullying παραβλέπει όλα τα παραπάνω. Δεν είναι το ζήτημα ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα, τι κάνουν σωστά και τι λάθος οι γονείς ποιου παιδιού. Οι θύτες και τα θύματα εναλλάσσονται συνεχώς στις παρέες των παιδιών μας όπως γίνεται και στη ζωή. Κάνουμε σεμινάρια στο παιδιά για το σχολικό εκφοβισμό και ξεχνάμε τα προηγούμενα κεφάλαια.

Ποια είναι τα προηγούμενα κεφάλαια;
Μαθήματα φιλίας. 

Μαθήματα επίλυσης συγκρούσεων. 

Μαθήματα διαχείρισης συναισθημάτων. 

Μαθήματα συγχώρεσης. 

Μαθήματα αγάπης.

Κι εγώ τι μάθημα έχω να πάρω;
Ξέρω ότι πάλι και πάλι θα υποπέσω στο ίδιο σφάλμα γιατί είναι ανθρώπινο να ελπίζει κανείς ότι έχει απόλυτο έλεγχο στην ανατροφή των παιδιών του, στο μέλλον του, στα οικονομικά του, στις σχέσεις του. Αν έχεις τον έλεγχο, αυτό σημαίνει ότι μπορείς να αποφύγεις τον πόνο. Και ξανά και ξανά, μέσα από τα λάθη μου κάτι θα μάθω και κάπως θα καταλάβω ότι το λάθος κι ο πόνος και η δυσκολία είναι μέρος της ζωής και της εξέλιξης και του μεγαλώματος.
Και τα παιδιά των άλλων είναι τα δικά μου παιδιά
και τα δικά μου παιδιά είναι τα παιδιά των άλλων…

Η Άννυ Μπενέτου είναι ψυχολόγος 

enallaktikidrasi