Γονιέ, όταν έρχεσαι στο σχολείο του παιδιού σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη!

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο θυμωμένη γιατί το παιδί σου το χτύπησε ένα άλλο παιδί. Αραδιάζεις μία λίστα κατηγοριών για τον «δράστη». «Αυτά τα κάνει και στην παιδική χαρά» μου λες και απαιτείς να τον τιμωρήσω.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο απογοητευμένη και μου λες πως θέλεις να αλλάξω θρανίο στο παιδί σου γιατί ο διπλανός του είναι «αργός» κι ο γιος σου χάνει πολύτιμο χρόνο από την μάθηση με το να του εξηγεί ξανά τις ασκήσεις.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο φουριόζα και μου πετάς, δήθεν αδιάφορα, πως το θέμα που δουλεύουμε στην τάξη δεν το δουλεύουν τα διπλανά σχολεία και πως ίσως θα ταίριαζε καλύτερα να ασχοληθούμε με τις αγροτικές εργασίες του χωριού, αφού τα παιδιά έχουν κι αντίστοιχα βιώματα. Άλλωστε αγρότες θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, τι τα ενδιαφέρει η κίνηση των πλανητών κι η αστρονομία;

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο αγχωμένη και με ρωτάς όλο αγωνία πότε θα μάθουμε να γράφουμε γραμματάκια κι αριθμούς και πως τα άλλα νηπιαγωγεία κάνουν κάθε μέρα φύλλα εργασίας. Αγχώνεσαι να μάθει το παιδί σου να διαβάζει πριν πάει στο δημοτικό.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο εκνευρισμένη και κάνεις παράπονα πως το παιδί σου δεν τρώει στο σπίτι αυτά που του δίνεις επειδή «έτσι είπαμε στο σχολείο» και πως ο χρόνος σου είναι περιορισμένος για να ικανοποιείς τα γευστικά γούστα των τριών παιδιών σου.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο με απολογητικό ύφος και φέρνεις την κόρη σου άρρωστη, με πυρετό, ισχυριζόμενη πως «χθες είχε μόνο λίγες μυξούλες μωρέ και κάτι δέκατα- σήμερα είναι καλά».

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο έξω φρενών, να ζητήσεις ως πατέρας εξηγήσεις επειδή ο γιος σου χθες σου είπε πως όταν έπεσε στο διάλλειμα κι έβαλε τα κλάματα η κυρία του είπε πως και οι άντρες κλαίνε από πόνο ή στενοχώρια.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο πλημμυρισμένος/η από χίλια δυο συναισθήματα. Αλλά, όταν έρχεσαι στο σχολείο, δεν σκέφτεσαι ή δεν γνωρίζεις πως:

Το παιδί που χτύπησε το δικό σου έχει υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, κι απλά δεν ελέγχει καλά το σώμα του. Πως το μόνο που ήθελε ήταν μια παρέα κι αυτός ήταν ο τρόπος του για να τραβήξει την προσοχή. Πως μαζί με τους γονείς κάνουμε μεγάλο αγώνα να μάθει αυτό το παιδί να αυτορυθμίζεται και πως η τιμωρία δεν αποτελεί λύση. Η αγάπη όμως, ναι.

Τον γιο σου τον έβαλα επίτηδες να καθήσει με τον συμμαθητή που δεν θέλεις, ακριβώς γιατί είναι καλός μαθητής και βοηθά τον συμμαθητή του ενώ ταυτόχρονα και τον εαυτό του, αφού η μάθηση κατακτάται καλύτερα όταν εξηγούμε αυτό που μαθαίνουμε στους άλλους.

Πράγματι, τις αγροτικές εργασίες τις γνωρίζουν πολύ καλά τα παιδιά του χωριού. Προχθές όμως που είχαμε έκλειψη σελήνης, τα παιδιά παρακινημένα από το ενδιαφέρον τους ρώτησαν για το φαινόμενο και ζήτησαν να μάθουν περισσότερα. Κάθε μέρα ασχολούνται με τους πλανήτες τουλάχιστον μια ώρα- την ελεύθερη, αυτήν που θα μπορούσαν να παίζουν στην αυλή. Έφτιαξαν μόνα τους το ηλιακό σύστημα- ναι, αυτό που νομίζατε πως αγοράσαμε από το βιβλιοπωλείο. Κι επιπλέον, δεν γνώριζα πως αστροναύτες γίνονται μόνο τα παιδιά των πόλεων.

Το παιδί σου ήδη γνωρίζει να γράφει, να μετρά και να διαβάζει με τον δικό του τρόπο. Κάθε θέμα που δουλεύουμε περιέχει λόγο τόσο γραπτό όσο και προφορικό, αριθμητική, φυσικές επιστήμες, ποίηση, λογοτεχνία, φυσική και θεατρική αγωγή, μουσική και τόσα άλλα. Το παιδί σου προετοιμάζεται για να πάει στο δημοτικό, όπως πρέπει να προετοιμαστεί, κυρίως όμως μαθαίνει να χρησιμοποιεί το μυαλό του και να καλλιεργεί το πνεύμα του.

Στο σχολείο μαθαίνουμε να τρώμε υγιεινά, να φροντίζουμε και να σεβόμαστε το σώμα μας. Αν δεν έχεις χρόνο να δώσεις στο παιδί σου ένα γιαούρτι ή ένα φρούτο αντί για κρουασάν ή σοκολάτα, τότε σίγουρα πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου περί χρόνου. Κανείς δε σου ζήτησε να ανοίξεις φύλλο για να φτιάξεις τυρόπιτα (αν και θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα!).

Στο σχολείο σεβόμαστε και προστατεύουμε την υγεία την δική μας αλλά κι όλων των παιδιών. Ένα άρρωστο παιδί μπορεί πολύ εύκολα να κολλήσει τα υπόλοιπα, τα οποία έπειτα θα ξανακολλήσουν το δικό σου, αν συνεχίσουν όλα να έρχονται άρρωστα στην τάξη. Καταλαβαίνω πως ίσως δεν έχεις πού να το αφήσεις, όμως πρέπει να βρεις μια λύση για λίγες μέρες. Σεβάσου πρώτα το παιδί σου που σέρνεται άρρωστο μέσα στην τάξη, έπειτα τα υπόλοιπα παιδιά και τέλος τους εκπαιδευτικούς, που αν αρρωστήσουν θα κλείσει όλο το τμήμα (και τότε πού θα το αφήσεις;).

Τα αγόρια, όπως και οι άντρες έχουν συναισθήματα και κλαίνε. Και δεν υπάρχει καμιά ντροπή σε αυτό. Στο να είσαι άνθρωπος δηλαδή. Το λέω σε εσένα που κλαις κρυφά τις νύχτες όταν σε σφίγγουν τα οικονομικά προβλήματα, όταν είδες την κόρη σου να γεννιέται και τον γιο σου να παίρνει το δίπλωμά του. Δοκίμασε να το κάνεις φανερά και θα δεις πως μόνο αγκαλιές κι αγάπη θα εισπράξεις. Ακριβώς όπως αγκαλιάζουμε και τα παιδιά που κλαίνε στο σχολείο και ο πόνος «περνάει αμέσως»!

Γι’ αυτό, όταν έρχεσαι στο σχολείο για να μιλήσεις για το παιδί σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη!

Γράφει η Κατερίνα Πουρίδου

themamagers.gr

iPaideia.gr

Το «προσόν» των ευτυχισμένων παιδιών είναι η προσαρμοστικότητα! - Teaching Adaptability as a Life Skill

Αναμφίβολα η προσαρμοστικότητα αποτελεί μια από τις σημαντικότερες δεξιότητες για να αντιμετωπίσει το παιδί μας αποτελεσματικά όλες τις δύσκολες καταστάσεις στη ζωή!

Teaching Adaptability as a Life Skill

Δεν είναι δυνατόν να προστατέψουμε τα παιδιά μας από τις αναποδιές της ζωής, αλλά μπορούμε να το μάθουμε να προσαρμόζεται στις καταστάσεις, αλλάζοντας τον τρόπο που σκέφτεται. Η σχολική σύμβουλος Jenna Bilmes στο βιβλίο της Beyond Behavior Management: The Six Life Skills Children Need μας δείχνει τα βήματα για να βοηθήσουμε το παιδί μας να αποκτήσει την πολύτιμη δεξιότητα της ευελιξίας.

Είναι όλα τα παιδιά το ίδιο προσαρμοστικά; 

Εννοείται πως όχι. Κάποια παιδιά χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να νιώσουν άνετα σε νέα μέρη ή καταστάσεις ή ανθρώπους. Τα παιδιά αυτά δύσκολα ανέχονται αλλαγές στη ρουτίνα τους και νιώθουν άβολα όταν εντάσσονται σε νέες δραστηριότητες και ασχολίες. Ακόμα και έτσι όμως, τα παιδιά που αργούν να προσαρμοστούν, τις περισσότερες φορές στο τέλος τα καταφέρνουν!

Έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά που αργούν να προσαρμοστούν, τα πηγαίνουν πολύ καλά με τις προβλέψιμες καταστάσεις και με τις ρουτίνες τους, είναι λιγότερο πιθανό να εμπλακούν σε επικίνδυνες καταστάσεις και επηρεάζονται λιγότερο από την επιρροή των συνομηλίκων τους. Απλά χρειάζονται περισσότερο χρόνο!

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν παιδιά που είναι πολύ πιο ευέλικτα και δε φαίνονται να δυσκολεύονται όταν έρχονται αντιμέτωπα με νέες καταστάσεις και πράγματα, ή όταν γίνονται αλλαγές στο πρόγραμμά τους. Μπορεί να πηγαίνουν ομαλά από τη μία δραστηριότητα στην άλλη και να απολαμβάνουν τις αλλαγές! Αν και αυτά τα παιδιά είναι πιο εύκολα για τους γονείς, μπορεί να αντιδρούν πιο γρήγορα και να είναι παρορμητικά, με αποτέλεσμα να χρειάζονται ενθάρρυνση για να σκέφτονται πριν ενεργήσουν!

Τι μπορούμε να κάνουμε για να τα βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει προσαρμοστικότητα:

Μιλήστε του για την αλλαγή 

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να τα βοηθήσουμε να εκτιμούν με ρεαλιστικό τρόπο τα θετικά και τα αρνητικά μιας κατάστασης που φέρνει αλλαγές. Η αλλαγή στη θετική της εκδοχή, μπορεί να βοηθήσει την αύξηση της εμπειρίας και να φέρει ανανέωση. Η αλλαγή που συνοδεύεται με εμπόδια, σημαίνει πως κάποιος πρέπει να ενεργήσει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.

Βοηθήστε το να εκφράσει τα συναισθήματά του 

Οι γονείς αρχικά πρέπει να παρατηρήσουν το πώς αντιδρά το παιδί στην προοπτική της αλλαγής. Όταν το παιδί αντιμετωπίζει μια καινούρια κατάσταση, είναι σημαντικό οι γονείς να το ενθαρρύνουν να μιλήσει για αυτά που νιώθει. Αν το παιδί δυσκολεύεται να περιγράψει τα συναισθήματά του, μπορούν να χρησιμοποιήσουν παραδείγματα, ιστορίες ή βιβλία όπου ο πρωταγωνιστής βιώνει μια παρόμοια κατάσταση.

Δείξτε κατανόηση 

Επίσης σημαντικό είναι, να προσπαθήσουν οι γονείς να ανακαλύψουν το πώς αντιλαμβάνεται το παιδί την κατάσταση. Τα συναισθήματα που βιώνει το παιδί, συνδέονται άμεσα με την κατανόηση του τι συμβαίνει. Αν για παράδειγμα το παιδί πρόκειται να αλλάξει σχολείο και έχει πείσει τον εαυτό του ότι τα άλλα παιδιά δε θα το κάνουν παρέα, είναι λογικό να αισθάνεται λύπη και φόβο.

Διδάξτε του την αισιοδοξία! 

Οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να οραματιστεί ένα θετικό αποτέλεσμα και να το ενθαρρύνουν να σκεφτεί όλες τις υπέροχες δυνατότητες που μπορεί να φέρει μία αλλαγή. Η αισιοδοξία στη σκέψη είναι κάτι που μπορούν να καλλιεργήσουν οι γονείς στα παιδιά μέσα από το δικό τους παράδειγμα και στάση απέναντι στις αλλαγές και στις δυσκολίες!

Ενισχύστε την αυτοπεποίθηση του

Η πίστη του παιδιού στις δικές του δυνατότητες σχετίζεται με την αυτοπεποίθηση. Ενισχύστε την αυτοπεποίθησή του εστιάζοντας στα καλύτερα στοιχεία του, και αφήστε το να τα κατανοήσει και το ίδιο. Επιβραβεύστε το με ειλικρίνεια, αλλά μην το πιέζετε να κάνει παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορεί να διαχειριστεί.

Δώστε του συναισθηματική ασφάλεια 

Η ανάπτυξη στενών δεσμών τόσο με την οικογένεια όσο και άλλους ανθρώπους δημιουργεί την αίσθηση της ασφάλειας. Δημιουργήστε το αίσθημα της συναισθηματικής ασφάλειας στο σπίτι σας και επιτρέψτε την έκφραση όλων των συναισθημάτων, έτσι ώστε το παιδί να αισθάνεται άνετα αν βιώσει ένα αρνητικό συναίσθημα σε μια δύσκολη κατάσταση.

Διδάξτε του την ηθική 

Τα παιδιά χρειάζεται να αναπτύξουν ένα στέρεο, προσωπικό σύστημα αξιών και αρχών για να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος, να διαμορφώσουν μια θετική συμπεριφορά προς τους άλλους αλλά και να νοιάζονται για αυτούς. 

Για να ενδυναμώσετε το χαρακτήρα του παιδιού, προσδιορίστε με ποιους τρόπους η κάθε συμπεριφορά επηρεάζει τους άλλους, βοηθήστε το παιδί σας να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως ένα άτομο που νοιάζεται για τους άλλους και βασικά αποφύγετε τα στερεότυπα ή τις μισαλλόδοξες πεποιθήσεις.

imommy

Tο παιδί που δεν «εκθρονίστηκε»

Συνήθως, όχι. 

Υπάρχουν, όμως, ορισμένα πράγματα που οι γονείς τους πρέπει να προσέχουν.

Παιδί προνομιούχο το μοναχοπαίδι; 

Πολλοί πιστεύουν πως ναι. Είναι, όμως, έτσι; Λόγω της απουσίας αδελφών, ένα μοναχοπαίδι μπορεί να αντιμετωπίσει ειδικά προβλήματα που να έχουν επιπτώσεις και στο μέλλον του. Επειδή δεν είναι ποτέ ανώδυνο το να είναι κανείς η μοναδική αγάπη των γονιών του, το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς αδέλφια χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Σήμερα οι οικογένειες με ένα παιδί πληθαίνουν, για πολλούς λόγους. Τα περισσότερα ζευγάρια δεν αποφασίζουν να κάνουν περισσότερα παιδιά επειδή φοβούνται τις οικονομικές και τις πρακτικές υποχρεώσεις που συνεπάγεται η μεγαλύτερη οικογένεια.

Tο παιδί που δεν «εκθρονίστηκε»

Ένα παιδί χωρίς αδέλφια δεν χρειάζεται να μοιραστεί με κανέναν αυτό το πολύτιμο αγαθό που είναι η αγάπη των γονιών του, δεν περνά από την επώδυνη εμπειρία της «εκθρόνισης» από τον καινούργιο «διάδοχο» που διεκδικεί εξίσου, αν όχι παραπάνω, όλα όσα πλουσιοπάροχα παρέχονταν στον «ένα και μοναδικό». 

Δεν χρειάζεται επίσης ως «επόμενο» και μικρότερο, έπειτα από ένα ή περισσότερα αδέλφια, να παλέψει για να διεκδικήσει τη θέση του, να δώσει μάχη, να θυμώσει, να κάνει ελιγμούς και συμβιβασμούς και να πονέσει για να κερδίσει την αναγνώριση και το σεβασμό των μεγαλύτερων αδελφών, που συχνά είναι αμείλικτοι και δεν «χαρίζουν κάστανα». 

Και, βέβαια, μπορεί να απολαμβάνει με μεγαλύτερη αφθονία όχι μόνο το συναισθηματικό αλλά και τον υλικό πλούτο της οικογένειας, να έχει περισσότερες «ευκαιρίες». Όλα αυτά, έως ένα βαθμό, είναι πράγματι πλεονεκτήματα και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.

Οι παγίδες

Σήμερα, οι εποχές έχουν αλλάξει και κανείς πια δεν δίνει βάση σε αυτά που κατά καιρούς πιστεύονταν, όταν μετά τους μεγάλους πολέμους του τελευταίου αιώνα το δημογραφικό πρόβλημα ήταν τόσο μεγάλο, 

που τα μοναχοπαίδια αντιμετωπίζονταν με καχυποψία και πολλές προκαταλήψεις ως εξ ορισμού προβληματικά, εγωκεντρικά, ακοινώνητα, ανώριμα, υπερευαίσθητα, κακομαθημένα. 

Σίγουρα, όμως, το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς άλλα αδέλφια κρύβει ορισμένες παγίδες, αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα αγαθά και τις «ευκαιρίες» που δεν μοιράζονται, δεν μοιράζονται ούτε τα οποιαδήποτε «λάθη» των γονιών και οι δυσκολίες της οικογενειακής ζωής.

H προστασία των συναισθημάτων

Επειδή βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων -συχνά εκτός από τους γονείς υπάρχει, στις μεσογειακές οικογένειες ιδιαίτερα, και μια στρατιά συγγενών, γιαγιάδων, παππούδων και θείων-, το μοναχοπαίδι είναι συχνά υπερπροστατευμένο. Προσοχή όμως: Yπερπροστασία δεν είναι μόνο η υπερβολική προστασία του παιδιού από κινδύνους, ο φόβος για την ασφάλεια και τη σωματική του ακεραιότητα, γιατί αυτός, αν υπάρχει, κάλλιστα μπορεί να καταδυναστεύει εξίσου και δύο και τρία παιδιά. 

H υπερπροστατευτικότητα στα μοναχοπαίδια είναι περισσότερο συναισθηματική κι έχει να κάνει με τη στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ γονιών (ή γονιού) και παιδιού. Ένας γονιός μάς διηγείται: 

«Eίχα περάσει τόσο άσχημα στο σχολείο, που είχα τρομερή αγωνία για την κόρη μου, όταν ήταν να πάει στην α΄ δημοτικού, ότι μπορεί να φοβάται, να την πειράξουν, να μην τα καταφέρει, να της φερθούν άσχημα τα άλλα παιδιά. Πράγματι, πήρε από την αρχή το σχολείο από φόβο, παρόλο που δεν συνέτρεχαν ιδιαίτεροι λόγοι. Έκλαιγε και πονούσε η κοιλιά της κάθε πρωί. Όποτε έβρισκα το παραμικρό πρόσχημα, την κρατούσα σπίτι. 

Συζητώντας το θέμα, συνειδητοποίησα ότι όλος μου ο φόβος είχε να κάνει μόνο με τις δικές μου εμπειρίες και δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το παιδί μου. Όταν κατάφερα -με πολλή προσπάθεια ομολογώ- να χαλαρώσω λίγο, η κατάσταση αμέσως βελτιώθηκε και η μικρή τα βρήκε στο σχολείο της μια χαρά».

«Εγώ φοβάμαι ή το παιδί μου;»

Ανάμεσα σε γονείς και παιδιά υπάρχει συναισθηματική ταύτιση, με την έννοια ότι πολύ συχνά οι γονείς μπερδεύουν τα συναισθήματά τους με αυτά του παιδιού τους, προβάλλουν σε αυτό τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, τις αδυναμίες τους και ταυτόχρονα του τις επιβάλλουν. 

Συχνά δεν μπορούν να αντέξουν τη ...