Οι εργαζόμενοι φορούν πάνες επειδή απαγορεύεται να πηγαίνουν τουαλέτα, στη χώρα της... ελευθερίας!

Ούτε για φαγητό να πηγαίνουν. Να τους το βάζουν με σωληνάκι κατευθείαν στο στομάχι. Και το νερό με ορό κολλημένο μόνιμα στο χέρι τους!
__________________

ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΣΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι φορούν πάνες επειδή απαγορεύεται να πηγαίνουν τουαλέτα στη χώρα της ... ελευθερίας....

Κι όσο συλλογιέται κανείς τη πρεμούρα των πρώην λαϊκών δημοκρατιών να εισέλθουν στη κόλαση του καπιταλισμού αυτομάτως φέρνει στον νου τις γαλοπούλες που βιάζονται να έρθουν τα Χριστούγεννα για να τις σφάξουν!

Οι Αμερικάνοι καταναλώνουν περισσότερο κοτόπουλο από ποτέ, τουλάχιστον 30% σε σχέση με πριν από 20 χρόνια και το θέλουν φθηνό και σε πολλές ποικιλίες.

Οι τέσσερις μεγάλες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην παραγωγή κοτόπουλου για να μειώσουν το κόστος πιέζουν τους εργαζόμενους, οι περισσότεροι από τους οποίους εργάζονται σε γραμμή παραγωγής με ταχύτητες που διαλύουν τον αυχένα, καταλήγουν να δουλεύουν σε πολύωρες βάρδιες με μόλις μισή ώρα διάλειμμα την ημέρα και μισθούς χαμηλότερους από το βασικό.

Η πίεση για να διατηρηθεί η ταχύτητα στη γραμμή παραγωγής, είναι τόσο μεγάλη που συχνά οι επιτηρητές αρνούνται στους εργαζόμενους ακόμη και να πάνε στην τουαλέτα, σύμφωνα με έκθεση της Oxfam.

Για να αποφύγουν την ντροπή του να γίνονται τόσο απελπισμένοι ώστε να κατουρούν στο πάτωμα αρκετοί εργαζόμενοι φοράνε πάνες κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. «Έπρεπε να φοράω Pampers» είπε ένας εργαζόμενος στην Oxfam και πρόσθεσε ότι το κάνουν πολλοί συνάδελφοί του.

Διαφορετικά τμήματα μέσα στα εργοστάσια πουλερικών έχουν διαφορετικούς κανόνες για το πότε επιτρέπεται ένας εργαζόμενος να πάει στην τουαλέτα, αλλά ο γενικός κανόνας σύμφωνα με την έκθεση είναι ότι το να πας στην τουαλέτα είναι προνόμιο και όχι δικαίωμα.

Εάν κάποιος εργαζόμενος θέλει να πάει στην τουαλέτα θα πρέπει να τον αντικαταστήσει κάποιος άλλος στη γραμμή παραγωγής. Οι εργαζόμενοι λένε ότι η αντικατάσταση μπορεί να καθυστερήσει περισσότερο από μία ώρα και τελικά ο αντικαταστάτης δεν φθάνει ποτέ. Οι εργαζόμενοι είπαν στην Oxfam, ότι η μόνη ώρα που μπορούν να πάνε οι εκατοντάδες εργαζόμενοι στην τουαλέτα, είναι κατά τη διάρκεια του ημίωρου διαλείμματος για φαγητό, όπου οι ουρές είναι ατελείωτες.

Η Oxfam αναφέρει ότι τα ευρήματα είναι αποτέλεσμα τριετούς έρευνας, εκατοντάδων συνεντεύξεων με εργαζόμενους. Τα αποτελέσματα είναι παρόμοια με άλλες έρευνες που είχε πραγματοποιήσει με το ίδιο θέμα, όταν είχε διαπιστώσει ότι το 80% των εργαζόμενων στη βιομηχανία πουλερικών δεν είχαν το δικαίωμα να πάνε στην τουαλέτα, όποτε ένιωθαν την ανάγκη.

klydonas
vice.com
το βρήκαμε στην αγαπημένη μας ideopigi

Γιατί το παιδί μου είναι πολύ νευρικό και κυκλοθυμικό; Μήπως κάνω κάτι λάθος;

Όταν ένα παιδί είναι πολύ νευρικό, το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τα εγγενή αίτια για να διαπιστώσουμε την ύπαρξη ή μη κάποιας πάθησης που χρήζει την παρέμβαση ειδικού, όπως για παράδειγμα η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. 

Αν αυτή η περίπτωση απαλειφθεί, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τι είναι εκείνο που κάνουμε λάθος, αφού το παιδί, πιθανότατα, αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο στην δική μας συμπεριφορά και στο περιβάλλον που εμείς έχουμε δημιουργήσει γύρω του.

Μήπως είστε κι εσείς νευρική;
Η σύγχρονη ζωή, η εναλλαγή μεταξύ δουλειάς και οικογένειας, οι αυξημένοι καθημερινοί ρυθμοί, το στρες για ένα σωρό πράγματα που εξαρτώνται από ένα σωρό διαφορετικούς παράγοντες ή, απλώς, οι τεταμένες σχέσεις μέσα στο σπίτι, είναι πράγματα που μπορεί ν’ αποβούν καθοριστικά, όχι μονό για τη δική σας συμπεριφορά και γενικότερη διάθεση απέναντι στις υποχρεώσεις σας, αλλά και του παιδιού σας.

Η βιασύνη, οι φωνές, η έλλειψη προσοχής από μέρους σας και το πιθανό έλλειμμα τρυφερότητας που προκύπτει ως συνέπεια, δημιουργούν στο παιδί μία αίσθηση ανασφάλειας που αδυνατεί να διαχειριστεί, παρά μόνο με τρόπους που το κάνουν κυκλοθυμικό και απρόβλεπτο.

Τα νεύρα εντός του σπιτιού
Όταν οι ενδοοικογενειακές σχέσεις περνούν κρίση, το παιδί ίσως γίνεται μάρτυρας σκηνών που περιέχουν ένταση, φωνές, λεκτική ή σωματική βία και απότομες, ακατανόητες συμπεριφορές. Μιμούμενο λοιπόν τους γονείς είναι φυσιολογικό να αντιδρά με παρόμοιους τρόπους κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό του ή που, απλώς, νιώθει να απειλείται από κινδύνους που μόνο αυτό αντιλαμβάνεται ως τέτοιους. 

Το ίδιο συμβαίνει όταν επιστρατεύουμε συχνά φωνές, ύβρεις ή και σωματική βία ακόμη, για να το επαναφέρουμε στην τάξη. Σχεδόν σίγουρα, θα επαναλάβει κάποια εκδοχή όσων έχει υποστεί, κάθε φορά που ο θυμός του για κάτι θα φουντώσει ή θα νιώσει την ανάγκη να επιβληθεί σε άλλα παιδιά ή ενήλικους.

Ο περιορισμένος χώρος δράσης
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν και πολλά να κάνουν πέρα απ’ το να ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους και τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουν τις καθημερινές προκλήσεις που περικλείει. Οι πολλές ερωτήσεις, η διαρκής κίνηση απ’ το ένα μέρος στο άλλο και η ενασχόληση με διαφορετικά πράγματα κάθε λίγα λεπτά δεν συνιστούν απαραίτητα υπερκινητικότητα ή νευρικότητα, αλλά ενός είδους καθημερινή «γυμναστική».

Αν, λοιπόν, ο χώρος δράσης τους είναι τέτοιος που περιορίζει τις κινήσεις τους και τα καθηλώνει σε συγκεκριμένες στάσεις ή συμπεριφορές, είναι απόλυτα φυσιολογικό να παρουσιάσουν νευρικότητα, ανυπομονησία και έλλειψη προσοχής. Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν ακούν διαρκώς απ’ το στόμα των γονιών απαγορεύσεις και αρνήσεις. 

Η ασφάλειά τους αποτελεί, σαφώς, το πρώτο σας μέλημα, αλλά ας μην είναι με τρόπο που καταπιέζει δραματικά την τάση τους για παιχνίδι, εξερεύνηση και ανακάλυψη.

H έλλειψη προσοχής
Η παρουσία των γονιών δίπλα στο παιδί και η αμέριστη προσοχή τους, ειδικά όταν στέλνει σήματα με τη συμπεριφορά του, δίνουν σ’ εκείνο την αίσθηση ότι έχει εξασφαλίσει την ανταπόκριση που χρειάζεται και στους ίδιους τους γονείς τη δυνατότητα να μαθαίνουν, ώστε να προλαμβάνουν την ένταση προτού αυτή κλιμακωθεί και βρεθούν σε πιο δύσκολη θέση. 

Εάν αμελείτε να του δίνετε την προσοχή που ζητά, βάζοντας συγχρόνως τους δικούς σας όρους, το παιδί είναι πιθανόν να μάθει να την απαιτεί με τρόπους αρνητικούς, οι οποίοι θα πυροδοτούν νεύρα εκατέρωθεν διαιωνίζοντας τη δυσάρεστη κατάσταση.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα
Όσο προστατευμένο κι αν είναι το παιδί στην οικογενειακή εστία, δεν μπορεί να μην έρθει σε επαφή με ερεθίσματα που οι γονείς δεν ελέγχουν, όπως είναι η τηλεόραση, οι φίλοι και οι άλλοι ενήλικες του άμεσου ή ευρύτερου περιβάλλοντός του. Έτσι, οι πιθανότητες να μιμηθεί ή να υιοθετήσει συμπεριφορές που εσείς έχετε φροντίσει να κρατήσετε εκτός σπιτιού αυξάνονται ραγδαία, ειδικά αν δεν του έχετε επισημάνει ποτέ ποιες είναι αυτές και γιατί πρέπει να τις απορρίψει.

Όταν βλέπετε κάτι αρνητικό στην τηλεόραση και δεν αρπάζετε την ευκαιρία να το στηλιτεύσετε με λόγια απλά και κατανοητά ή όταν παρακολουθείτε απαθείς τους γύρω σας να επιδίδονται σε καυγάδες και ανάρμοστη συμπεριφορά, είναι πολύ πιθανό να στείλετε το λάθος σήμα στο παιδί, ωθώντας το να παραστρατήσει απ’ την κατεύθυνση που με κόπο έχετε προσπαθήσει να του δώσετε.

mama365

Τα παπάκια από το Νηπιαγωγείο στη λίμνη! Make Way for Ducklings at Glover Elementary

Κάθε χρόνο τα μικρά παιδιά σχηματίζουν αλυσίδα από το σχολείο προς τη λίμνη και καθοδηγούν τα νεογέννητα παπάκια στο φυσικό τους χώρο.

Στο δημοτικό σχολείο Γκλόβερ στο Μίλτον της Μασαχουσσέτης, χρόνια τώρα τα παιδιά του νηπιαγωγείου, έχουν ένα «ιερό» καθήκον. 

Να καθοδηγήσουν τα νεογέννητα παπάκια που «έσκασαν» από το αυγό στη φωλιά τους που βρίσκεται στην αυλή του σχολείου, στη λίμνη που βρίσκεται έξω από το σχολείο.

Τα παιδάκια κάθονται στη σειρά το ένα δίπλα στο άλλο, από την αυλή του σχολείου, όπου είναι η φωλιά της μαμάς πάπιας, μέχρι και τις όχθες της λίμνης. 

Όταν έρθει η στιγμή η μαμά πάπια προχωρά μπροστά, τα παπάκια πίσω της βηματίζουν με αστάθεια και τα παιδάκια με ηρεμία τα παροτρύνουν που να κατευθυνθούν.

Η πάπια με την οικογένεια της περνάει μέσα από το σχολείο, κατεβαίνει τα σκαλοπάτια και βγαίνει έξω, και πηγαίνει καμαρωτή-καμαρωτή προς τις όχθες.

από την αγαπημένη μας Ιδεοπηγή