Τα παιδάκια μπαίνουν από πολύ νωρίς στον κόσμο των μεγάλων

Τα παιδιά χρειάζονται μια ώρα παραπάνω με τη μαμά και όχι μια extra ξένη γλώσσα
Γράφει η Λάρα Σουές - Ψυχολόγος, Ειδικευμένη στη Συμβουλευτική Ψυχολογία

👦👧👦👧👦👧

Σε μια εποχή που κανένας δεν παραδέχεται την ηλικία του, τα βρέφη και τα νήπια εμφανίζουν συμπεριφορές επαναστατικές και τάσεις ανεξαρτητοποίησης που θυμίζουν οργισμένα νιάτα..

Τώρα τα μωρά μας αμφισβητούν την έννοια του χρόνου βλέποντας το μπαμπά τους να παίζει στο playstation και τη μαμά τους ανορεκτική μέσα στο skinny jean. Τα όρια ηλικίας καταργούνται και τα παιδιά το έχουν καταλάβει αυτό, γιατί μπαίνουν από πολύ νωρίς στον κόσμο των μεγάλων.

Μας ακολουθούν στα ταξίδια μας, στα νησιά, στα beach bars, στα εστιατόρια και στα καφέ, στα εμπορικά κέντρα, κι εμείς πού και πού ανταποδίδουμε την παραχώρηση πίνοντας καφέ έξω από έναν παιδότοπο.

Η αλήθεια είναι ότι οι σύγχρονες μαμάδες και νηπιαγωγοί δεν θεωρούν τα παιδιά ανέμελα και αθώα, αλλά πανέξυπνα και “παραγινωμένα”. Τα κλισέ του τύπου “φάε για να μεγαλώσεις” και “η μαμά ξέρει” δεν πιάνουν εύκολα σε παιδάκια που πάνε από 18 μηνών έως 18 χρονών στον παιδικό σταθμό, στο σχολείο, στο κολυμβητήριο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο, στο μπάσκετ, στο τέννις κ.τ.λ. με ωράριο και συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Τα σύγχρονα παιδιά νιώθουν και συμπεριφέρονται σαν έφηβοι γιατί έχουν συνηθίσει να επιβιώνουν σε διάφορες καταστάσεις χωρίς την προστασία και στενή επίβλεψή μας, παρά μόνο με την υψηλή εποπτεία μας.

Ακόμη κι αν έχουμε καταφέρει ως γονείς να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους, δεν έχουμε καταφέρει να τους πείσουμε ότι είμαστε απαραίτητοι στην καθημερινότητά τους. Έτσι, το άγχος αποχωρισμού που άλλοτε εκδήλωναν τα παιδιά συνήθως στο νηπιαγωγείο τώρα ξεπερνιέται πολύ πιο νωρίς και, στη νηπιακή ηλικία, τα παιδιά εμφανίζουν εφηβικές αντιδράσεις και ψυχολογικά προβλήματα που θυμίζουν ενήλικες.

Αντιδρούν έντονα στα όρια, ακριβώς όπως ένας έφηβος που δεν νιώθει έτοιμος να ενηλικιωθεί αλλά και δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι παιδί, προσπαθούν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, νιώθουν υπεύθυνα για την υγεία τους και την οικογένειά τους. 

Συζητούν για το διαζύγιο των γονιών τους, την οικονομική τους κατάσταση, το πρόγραμμά τους το Σαββατοκύριακο. Συχνά ακούμε “δεν πιστεύω κι εσύ να παντρευτείς ξανά”, “δεν με καταλαβαίνεις καθόλου”, “έχω κι εγώ φίλους και θέλω να τους βλέπω όπως βλέπεις κι εσύ τους δικούς σου”, “η γιαγιά δεν ξέρει να με φροντίζει”, “δεν είμαι πια παιδί” κ.α.

Ως ειδικός, βλέπω στα σημερινά παιδιά συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης, ακόμη και ψυχοσωματικά κι αναρωτιέμαι: πότε πρόλαβαν τα παιδάκια να μπουν στον κόσμο των μεγάλων;

Από τη μια αργούμε να κάνουμε οικογένεια γιατί θέλουμε να είναι όλα τέλεια, να βρούμε τον ιδανικό σύντροφο, να είμαστε αποκατεστημένοι επαγγελματικά, να είμαστε ώριμοι κι έτοιμοι να γίνουμε γονείς, κι απ’ την άλλη, μόλις κάνουμε παιδιά βιαζόμαστε να τα μεγαλώσουμε για να ξαναβρούμε τον παλιό μας εαυτό και την παλιά μας ζωή.

Δεκαετίες πριν, όταν τα παιδιά είχαν διαφορά με τους γονείς τους 20 χρόνια αντί για 35-40 που είναι σήμερα, οι νέες και άπειρες μαμάδες μάθαιναν για τη ζωή στην πορεία, κουράζονταν λιγότερο, βαριόντουσαν πιο δύσκολα και ωρίμαζαν σταδιακά.

Οι σημερινές μαμάδες τα’ χουν δει όλα, τα’ χουν κάνει όλα κι είναι έτοιμες να γράψουν και βιβλίο. Μπερδεύουν την ανεμελιά με την τεμπελιά και την αθωότητα με την βλακεία. Πιέζοντας τα παιδιά να αποδώσουν στο μέγιστο θεωρούν ότι τα κάνουν πιο προσαρμοστικά κι έτοιμα ν’ αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.
Κάποιος πρέπει να μας θυμίσει ότι τα 2χρονα θα μπορούσαν να παίζουν με δακτυλομπογιές σε τεράστια χαρτιά στο πάτωμα κι όχι με superwashable μαρκαδόρους σφηνωμένα στο καρεκλάκι του φαγητού, ότι τα 3χρονα θα μπορούσαν να πλατσουρίζουν στην ακροθαλασσιά για τουλάχιστον 2 χρόνια ακόμα κι όχι να τρέχουν 2 φορές τη βδομάδα στο κολυμβητήριο, ότι τα 4χρονα δεν χρειάζονται φορητό DVD, αλλά μια μαμά παντός καιρού κι ότι τα 5χρονα δεν είναι απαραίτητο να μάθουν ανάγνωση από το νηπιαγωγείο αλλά να τους διαβάσει κάποιος το βράδυ, πριν κοιμηθούν, ιστορίες της μυθολογίας ή κλασικά παιδικά διηγήματα.

Τώρα που οι δουλειές γίνονται όλο και πιο δυσεύρετες κι όλο και πιο κακοπληρωμένες πολλοί θα σπεύσουν να μας θυμίσουν ότι δεν υπάρχει καλύτερη δουλειά από αυτή της αφοσιωμένης μανούλας. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι ν’ αφήσουμε τις δουλειές μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, αλλά να αποδεσμευτούμε από όλες τις περιττές ασχολίες μας, ακόμη κι από την ανόητη κοινωνικότητά μας προκειμένου να γίνουμε πιο ανέμελες και πιο ήρεμες.

Κι ακόμη να μάθουμε να διεκδικούμε σεβασμό και υποστήριξη από τους ανθρώπους μας στην ανατροφή των παιδιών, όχι για να εξοικονομήσουμε μια ώρα παραπάνω στο γυμναστήριο ή στο κομμωτήριο, αλλά για να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να απολαύσουμε ένα γλυκό, να ξαναβρούμε την ανθρωπιά και τη νεότητά μας.

Κι αυτό ακριβώς χρειάζονται και τα παιδιά μας. Μια βόλτα στη φύση κι όχι στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, μια χαλαρή κουβέντα κι όχι μια ώρα στο cinema, μια ώρα παραπάνω με την πυτζάμα κι όχι μια extra ξένη γλώσσα.

Κοσκινίστε τα χιλιάδες ερεθίσματα, παιχνίδια και δραστηριότητες ακριβώς όπως προσπερνάτε τα κανάλια telemarketing στην τηλεόραση. Βγάλτε ιστορίες από το μυαλό σας κι αφήστε στην άκρη τα εκπαιδευτικά DVD για έξυπνα μωρά. 

Πείτε “ΟΧΙ” στα μικρομεγαλίστικα παιχνίδια: βαμμένα νύχια, παιδικά tatoos, ψεύτικα κινητά, παιδικά computers. Επενδύστε στην φαντασία των παιδιών σας.

Με λίγα λόγια, ξαναβρείτε την απλότητα της ζωής, ξαναθυμηθείτε τη ζεστασιά του σπιτιού, τα ατέλειωτα απογεύματα της δικιάς μας γενιάς, χωρίς υποχρεώσεις και εξωσχολικές δραστηριότητες μόνο με μυρωδιές από την κουζίνα, τον θόρυβο του απορροφητήρα, την αίσθηση της μαμάς στο διπλανό δωμάτιο.

Αγαπήστε το μέτριο. 

Ξοδέψαμε πολλά χρόνια και πολύ ενέργεια προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και τους συνομηλίκους μας σε ικανότητες, μόρφωση, καταξίωση, πλούτο και, είτε δικαιωθήκαμε είτε απογοητευτήκαμε, όλοι συμφωνούμε πλέον ότι χρειάζεται μέτρο παντού. Και η δική μου γνώμη είναι ότι το μέτριο είναι πιο κοντά στην ευτυχία και στη αρμονία της ζωής κι από το τέλειο ακόμα.

themamagers

Τα πρώτα φθηνά προσθετικά μέλη από Έλληνες επιστήμονες! - Open-Source, Affordable, Anthropomorphic Robot Hands and Prostheses

Έλληνες επιστήμονες από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, οι George P. Kontoudis, Minas V. Liarokapis, Agisilaos G.Zisimatos, Christoforos I. Mavrogiannis και Kostas J. Kyriakopoulos,

κατασκεύασαν τα πρώτα πλήρως λειτουργικά προσθετικά μέλη, τα οποία είναι χαμηλού κόστους ώστε να μπορούν να τα προμηθευτούν όσοι συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα ποσά στα οποία κυμαίνονται τα μέχρι τώρα σύγχρονα προσθετικά μέλη. 

Το ρομποτικό χέρι που δημιούργησαν οι επιστήμονες, είναι ελαφρύ, λειτουργικότατο – αφού υποστηρίζει 144 κινήσεις – και μπορεί να προσαρμοστεί στο μέγεθος του χεριού του ατόμου που το έχει ανάγκη.

Πρόκειται για μια επαναστατική κατασκευή και ένα σπουδαίο βήμα για τον κλάδο των προσθετικών μελών, αφού εκτός από την καινοτόμα τεχνολογία που διαθέτει, διατίθεται και σε προσιτή τιμή, ευελπιστώντας να δώσει τη λύση στο πρόβλημα των απλησίαστων τιμών που κυριαρχούν στον τομέα αυτόν, δυσκολεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, να προμηθευτούν πρόσθετα μέλη υψηλής τεχνολογίας, τα οποία θα τους βοηθήσουν να δουν το μέλλον τους, αλλά και την καθημερινότητά τους, με μεγαλύτερη αισιοδοξία.

enallaktikidrasi

Στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερος εαυτός σου, όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα

Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλεις στην άκρη, να ξεχορταριάσεις μέσα σε 10 λεπτά τη μέρα και να κρατήσεις ένα μικρό ξέφωτο λουσμένο στον ήλιο μόνο γι αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις. 

Γιατί στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερός σου εαυτός και όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα.

👩👩👩👩

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

Κουρασμένη από τη δουλειά, από μια σκληρή καθημερινότητα, τηλεφωνήματα, μια ζωή στη διεκπεραίωση: 

«τι θα φτιάξω σήμερα για φαγητό;», 

«τα τζάμια είναι βρώμικα», 

«πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ θα μας την κόψουν», 

«τον ΕΝΦΙΑ», 

«να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω τους δασκάλους, Νοέμβρης μπαίνει και δεν τους έχω δει στο πρόσωπο»…

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα καθημερινά, σε αυτό τον στίβο ψυχολογικής εξόντωσης κρατάς ένα χώρο για το παιδί. Όπως όταν τρως ένα γεύμα και λες «να κρατήσω λίγο χώρο για το γλυκό». Αυτό το «γλυκό» είναι το παιδί, που στην τρυφερή ηλικία των 3, των 4, των 5 το μυαλό του είναι γεμάτο «μαμά» και «παιχνίδι». 

Τα ζόρια σου, οι αγωνίες σου και όλα αυτά που σε τεντώνουν σαν σκοινί όλο το 24ωρο δεν το αφορούν και ευτυχώς.

Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλεις στην άκρη, να ξεχορταριάσεις μέσα σε 10 λεπτά τη μέρα και να κρατήσεις ένα μικρό ξέφωτο λουσμένο στον ήλιο μόνο γι αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις. Γιατί στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερός σου εαυτός και όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα.

Και αν κάθε μέρα που το βλέπεις, αντικρίζει σε σένα την χειρότερη εκδοχή σου, αυτή τη «σκόνη» που άφησε ακόμα μια δύσκολη μέρα πάνω σου, δεν είναι ότι θα σε αγαπάει λιγότερο, αλλά θα νομίζει ότι ίσως εσύ δεν το αγαπάς τόσο πολύ. 

Γιατί μέσα του, το βασικό του ένστικτο του λέει πως δεν γίνεται μια μαμά που αγαπάει, να μην θέλει να παίξει, να μην θέλει να πει παραμύθι, να μην έχει υπομονή επειδή δεν φαγώθηκε ένα φρούτο, λερώθηκε ένα τραπεζομάντιλο ή έσπασε μια κούπα. 

Μια μαμά είναι αγκαλιά, τραγουδάκια, παλαμάκια και χιλιάδες άλλα πράγματα που τελειώνουν μόνο σε –άκι και –ούλι. Γιατί αυτό είναι η μαμά. 

Στον δικό του κόσμο, που τώρα πλάθεται, που τώρα αποκτά χρώματα, εικόνες, λέξεις και συναισθήματα αυτό που θέλει για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι να είσαι η μαμά του παραμυθιού, γιατί τα μικρά παιδιά από ένστικτο και μόνο μπορούν να δουν ακόμα και μέσα από τόσες δα χαραμάδες αυτά που προσπαθείς με κόπο να κρύψεις.

Δεν είναι απλό, αλλά πρέπει να το κάνεις. Να το κάνω, να το κάνουμε. Και δεν θα κρατήσει πολύ.

Τα χρόνια που θα μπορείς να πεις «είμαι κουρασμένη τώρα», «δεν μπορώ αυτή τη στιγμή» και αυτό που θα λαμβάνεις από απέναντι θα είναι κατανόηση, δεν είναι μακριά. 

Και τότε, θα νιώθεις λιγότερες ενοχές που δεν θα «μπορείς» όλες τις φορές. Γιατί ήταν αμέτρητες εκείνες που μπόρεσες, όταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα τα είχε παρατήσει.

themamagers

«Τρως ξύλο; Να πώς θα το κρύψεις!»: Το make up της σιωπής στην τηλεόραση της ξεφτίλας (Morocco TV “Sabahiyat”)

Στον απόηχο της «Παγκόσμιας ημέρας κατά της βίας εναντίον των γυναικών»... Μετά από εκατοντάδες πορείες, διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις και χιλιάδες άρθρα και αφιερώματα... έσκασε και η είδηση από το Μαρόκο.

Όχι, δεν είναι κάποια κακοποιημένη γυναίκα που επιστράτευσε όλο της το σθένος για να καταγγείλει το δικό της περιστατικό βίας. 

Ούτε κάποια καινούργια έρευνα που βγάζει στο φως στατιστικά στοιχεία. 

Ούτε καν κάποιες συμβουλές από ειδικούς ως προς το πώς να χειριστεί μια γυναίκα ένα ξέσπασμα ενδοοικογενειακής βίας από τον [αγαπημένο] σύζυγο... 
Από αυτά που το θύμα ντρέπεται όχι μόνο να καταγγείλει αλλά να παραδεχτεί ακόμη και στον ίδιο της τον εαυτό...

Πρόκειται για κάτι πιο πρακτικό: μια make up artist βγαίνει στο τηλεοπτικό πρόγραμμα “Sabahiyat” και δίνει συμβουλές για το πώς μπορεί μια γυναίκα να καλύψει με μακιγιάζ τα σημάδια από το ξύλο που έχει φάει. 

Το μέρος του προγράμματος ονομάζεται: «καμουφλάζ για τα ίχνη της βίας». 

Η μακιγιέζ δείχνει όλο χαρά ποια προϊόντα μπορείς να χρησιμοποιήσεις και πώς να τα εφαρμόσεις στο πρόσωπο ενώ η παρουσιάστρια σχολιάζει την εικόνα λέγοντας: 

«ελπίζουμε αυτά τα μυστικά ομορφιάς να σας βοηθήσουν να τα βγάλετε πέρα στην καθημερινή σας ζωή» [sic] 

Στο τέλος, χαμογελάει η μακιγιέζ που τα κατάφερε, χαμογελά και το μοντέλο, η γυναίκα με τις μελανιές που κρύφτηκαν τόσο καλά κάτω από το make up και το concealer… 
Όλα καλά! Ούτε ίχνος βίας στο Μαρόκο του 2016.
Το πρόγραμμα ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυρίας κι έγινε θέμα στα social media. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά κάποιων δουλεύουν ακόμη... Δεν έχουν αποχαυνωθεί όλοι/ες από βλακώδη τηλεοπτικά προγράμματα.

Το κανάλι 2Μ που πρόβαλε τα tips του αίσχους, κατέβασε το συγκεκριμένο video από το διαδικτυακό του πρόγραμμα και μίλησε για ένα απλό, στιγμιαίο τηλεοπτικό ατόπημα. Αλήθεια; Εδώ, κάτω από αυτή την ενέργεια, κρύβεται πασαλειμμένη με make up και concealer, η σεξιστική νοοτροπία που θεωρεί ότι οι γυναίκες πρέπει να δέχονται την ενδοοικογενειακή βία αδιαμαρτύρητα: 

«Τρως ξύλο; Να πώς θα το κρύψεις!» Το ενδεχόμενο να μιλήσεις γι αυτό, δεν παίζει καθόλου. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αγωνία, καμία φρίκη... Ούτε καν ανησυχία. 
«Τρως ξύλο; Ε δεν είναι δα και κάτι φοβερό, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες». Είναι μέρος της καθημερινής ζωής. Πρέπει να μάθεις να το κουκουλώνεις. 
Να το κρύβεις καλά, να μην φαίνονται τα σημάδια.

Αύριο –μεθαύριο, πού ξέρεις; βγαίνει κι ένα νέο πρωτοποριακό προϊόν: concealer ειδικά για τις μελανιές από το ξύλο ή make up για χαστούκια, make up για μπουνιές κ.ο.κ. 

Αν οι εταιρείες καλλυντικών το θελήσουν, τα κανάλια εδώ θα είναι, πρόθυμα να προωθήσουν αυτά τα προϊόντα ομορφιάς που... αγαπούν τις γυναίκες.

Όσο η τηλεόραση συνεχίζει την... προσφορά της στην κοινωνία, χιλιάδες Μαροκινοί υπογράφουν μια γραπτή διαμαρτυρία [Moroccans sign a petition] που καταγγέλλει τον τηλεοπτικό σταθμό 2Μ ότι στις 23/11/2016, δύο ημέρες πριν από την Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, πρόβαλε το απαράδεκτο αυτό πρόγραμμα. 

«Μην καλύπτετε την ενδοοικογενειακή βία. Καταγγείλετε τον δράστη»απαντούν στο make up του αίσχους, «οι Μαροκινοί πολίτες που ανησυχούν» που υπογράφουν το petition.

Στο Μαρόκο, η ενδοοικογενειακή βία μετράει 20.000 περιστατικά που καταγγέλθηκαν μόνο τα δύο τελευταία χρόνια. Ποιος ξέρει πόσα σκεπάστηκαν κάτω από make up και concealer, κάτω από ντροπή και φόβο. 
Το τελευταίο που χρειάζονταν οι Μαροκινές είναι προγράμματα σαν αυτό. Ντροπή για τους ανθρώπους των media.

tvxs