Αυτά δεν τα καταλαβαίνουν όσοι δεν έχουν ακόμα παιδιά

Μια μέρα θα γίνουν και εκείνοι γονείς και θα τα καταλάβουν.

👩👦👧👦👧

Και εμείς ξέραμε τα πάντα για τα παιδιά, πριν αποκτήσουμε παιδιά. 

Ήμασταν βέβαιες ότι το δικό μας παιδί δεν θα πάθει ποτέ κρίση υστερίας στο σούπερ μάρκετ. 

Ότι θα κοιμάται από μωρό όλη τη νύχτα, αφού τόσο ο άντρας μας όσο και εμείς είμαστε υπναράδες, και ότι θα είμαστε γονείς ανοιχτόμυαλοι και προοδευτικοί που θα βρίσκουμε πάντα χρόνο για τον εαυτό μας. 

Μετά αποκτήσαμε παιδιά. Και πρέπει κάπως να δώσουμε στους άτεκνους ακόμα φίλους μας να καταλάβουν πόσο πλανεμένοι είναι.

Όταν είσαι μαμά και έχεις φίλους που δεν έχουν ακόμα παιδιά, πρέπει κάπως να τους εξηγήσεις…

Γιατί δεν απαντάς στα τηλέφωνα και στα μηνύματα

…γιατί πιθανώς την ώρα εκείνη το μωρό έκανε κακά ή το μεγάλο παιδί έχυσε όλο το γάλα στο τραπέζι και μετά ήταν ώρα ύπνου και τελικά το ξέχασες. 
Ναι, το παραδέχεσαι.

Γιατί δεν μπορείς να βγεις μέχρι αργά
Γιατί είσαι ξύπνια από τις 6:30, έχεις μαγειρέψει, απλώσει, ταΐσει, παίξει, πλύνει, κοιμίσει και γύρω στις 22:00 είσαι πλέον έτοιμη να καταρρεύσεις. Επίσης, γιατί την επόμενη μέρα θα κάνεις ακριβώς τα ίδια –κι ας είναι Κυριακή.

Τι σημαίνει πλέον «έξοδος» για εσένα
Τα παιδικά πάρτι ή οποιαδήποτε παιδική εκδήλωση, για την οποία προετοιμάζεσαι μία εβδομάδα νωρίτερα, προγραμματίζοντας τι θα φορέσεις και πότε θα λουστείς.

Γιατί -κάποιες φορές- χρειάζεται να πάρεις και το παιδί μαζί
Ξέρεις πως οι φίλοι σου που δεν έχουν παιδιά, όταν σε καλούν στο σπίτι τους, θα προτιμούσαν να υποδεχτούν τον παλιό σου εαυτό που χαλάρωνε με κουβεντούλα και κρασί στον καναπέ. 
Ξέρετε κάτι, όμως; Είναι Κυριακή μεσημέρι, θέλεις να περάσεις τη μέρα αυτή μαζί τους γιατί όλη την εβδομάδα δουλεύεις, και τέλος πάντων… δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις (ή να υποχρεώσεις) κάποιον να σου κρατήσει το παιδί.

Γιατί είσαι μονίμως άρρωστη (και τι πραγματικά σημαίνει αυτό)
Γιατί τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και στα σχολεία κυκλοφορούν ιώσεις και από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο τα παιδιά κολλούν το ένα το άλλο και μόλις γίνονται καλά έχεις κολλήσει κι εσύ. 
Όμως εσύ δεν έχεις τη δυνατότητα να αναρρώσεις γιατί πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις τα πάντα στο σπίτι και την δουλειά, οπότε καταλήγεις να είσαι με συνάχι και βήχα για 6 μήνες σερί.

Τα μεγέθη στα παιδιά ρούχα
Είναι σχεδόν αδύνατο για τους μη γονείς να φέρουν στα παιδιά ρούχα στο σωστό μέγεθος, επειδή αφενός δεν θυμούνται ακριβώς πόσο χρονών είναι το παιδί σου και αφετέρου δεν συνειδητοποιούν πόσο γρήγορα ψηλώνει.

Το να έχεις σκύλο ή γάτα είναι διαφορετικό από το να έχεις παιδί

Ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο. Είναι απλά διαφορετικό. Οπότε καλό θα είναι να αποφεύγονται οι συγκρίσεις.

Ότι τα παιδιά δεν έχουν διακόπτες
Δεν μπορείς να κάνεις ένα παιδί να σταματήσει να κλαίει με μία σου λέξη, ούτε να κοιμηθεί με το που θα ξαπλώσει στο κρεβάτι. Το γεύμα ενός παιδιού μπορεί να κρατήσει μία ώρα και άλλο τόσο μπορεί να κρατήσει το μπάνιο του, αν δεν θέλει να συνεργαστεί. 
Είναι και αυτοί λόγοι που… δεν απαντάς πάντα στα τηλέφωνα.

Γιατί δεν προλαβαίνεις

…να πας γυμναστήριο, να βγεις για ψώνια, να φτιάξεις τα μαλλιά και τα νύχια σου. Βασικά, δεν είναι ακριβώς ότι δεν προλαβαίνεις. Είναι ότι δεν τα βάζεις πια όλα αυτά σε προτεραιότητα. Πλέον προτιμάς, αντί να τα κάνεις όλα αυτά, να περάσεις λίγη ώρα με τα παιδιά σου ή απλά να… κοιμηθείς!

Τι σημαίνει πραγματικά να μην έχεις κοιμηθεί
Συχνά ακούς φίλους να λένε ότι δεν κοιμήθηκαν καλά χθες βράδυ γιατί είχαν βγει και ήπιαν, και τους λες πως κι εσύ έχεις να κοιμηθείς καλά πολλά βράδια και σου συνιστούν να πας να ξαπλώσεις λίγο για μεσημέρι… και εσύ κρατιέσαι με νύχια και με δόντια για να μην τους χτυπήσεις!

Γιατί μονίμως μιλάς για τα παιδιά σου
Γιατί… είναι ό,τι σε ενδιαφέρει και αγαπάς περισσότερο στον κόσμο όλο!
Μια μέρα θα γίνουν και εκείνοι γονείς και θα το καταλάβουν.

mama365

Μπαμπάαα, μαμάαα, αυτό δεν είναι δίκαιο!

Όταν το παιδί σας λέει ότι «αδικείται», τι πρέπει να κάνετε ως γονείς;
Από τα χρόνια της προσχολικής ηλικίας, πολύ συχνά τα παιδιά άλλοτε μας κάνουν παράπονα, ενώ άλλες φορές μας κρίνουν ότι δεν είμαστε δίκαιοι.

Πολύ συχνά αρχίζουν διαλόγους: 

«δεν είναι δίκαιο μαμά», 

«η Μαρία κάνει πάντα φασαρία αλλά δεν της λέτε τίποτα», 

«όλο εμένα μαλώνετε» 

«εμένα δεν μου παίρνετε ποτέ τίποτα, είστε κακοί γονείς» κλπ.

Όλοι οι γονείς έχουμε στο μυαλό μας και θέλουμε να μη ξεχωρίζουμε τα παιδιά μας.

Βέβαια αυτό δεν είναι πάντα εύκολο γιατί το καθένα έχει τον δικό του τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας που μπορεί να μας βοηθάει να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί του. Χωρίς όμως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το ξεχωρίζουμε από το άλλο. 

Απλά το ένα μπορεί να είναι πιο δεκτικό και πιο κοντά μας σε αντίθεση με το άλλο που μπορεί να είναι πιο απαιτητικό, ανικανοποίητο και απαιτεί πάντα με τον τρόπο και την επιμονή του να καταφέρνει τελικά να παίρνει αυτό που θέλει και το κάτι παραπάνω από το άλλο μας παιδί.

Ο κ. Στέλιος Μαντούδης , Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής, μας λέει ότι 
η ισότητα μεταξύ των αδελφών είναι ένας αξιέπαινος στόχος και κάθε γονιός θέλει να καλλιεργήσει τις σχέσεις με τα παιδιά του, παρόλο που πολλές φορές δεν είναι πάντα πρακτικός και εφαρμόσιμος.

Τι να κάνετε όταν το παιδί σας παραπονιέται ότι αδικείται

Μη μπαίνετε στο δίλημμα να εμπλέκεστε με συζητήσεις περί δικαιοσύνης και ισότητας γιατί αυτή η συζήτηση δεν θα οδηγήσει 

πουθενά. 

Όταν σας λένε «δεν είναι δίκαιο, αυτή πήρε παραπάνω» μη μπείτε σε αντιπαράθεση. Αποδεχτείτε την καταγγελία του και συζητήστε μαζί του τι θα ήθελε εκείνο και γιατί το επισημαίνει. Εξηγήστε του ότι κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, κάποιες φορές θα είναι εκείνη κερδισμένη σε σχέση με τον αδερφό/ή της και κάποιες όχι.

Η συμβουλή του Ειδικού:

Το να μεγαλώνει κανείς αδέρφια με ισονομία και ισότητα είναι πραγματικά δύσκολο γιατί εμπλέκονται πολλοί παράγοντες, όπως η ηλικία, το φύλλο, η προσωπικότητα κ.α. 

Ωστόσο, όταν προκύπτουν παράπονα μη τα αρνηθείτε, ακούστε το αίτημα του παιδιού σας και συζητήστε μαζί του. Ρωτήστε το τη γνώμη του και τις προτάσεις του και στη συνέχεια αποφασίστε από κοινού για το τι θα κάνετε στην πορεία.

Στέλιος Μαντούδης

Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής

Επιστημονικά Υπεύθυνος των Αναπτυξιακών Κέντρων Mandou

www.mandou.gr

mothersblog

Με τα μάτια της ψυχής Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Ένιωσα πως υπάρχω για πρώτη φορά, όταν άνοιξα το παράθυρό μου ένα πρωινό και αντίκρισα τον ήλιο μέσα στην κόκκινη αγκαλιά του ουρανού να ξεπροβάλλει δειλά, σαν το βρέφος όταν γεννιέται. Στέκομαι αμίλητη μπροστά στο θαύμα της φύσης που μόνο η αναπνοή με συνδέει μαζί του.

Κλείνω λίγο τα μάτια μου, καθώς δεν αντέχουν όλο το φως της γης να απλώνεται μπροστά τους. Τη στιγμή εκείνη, οι αισθήσεις μου επιτρέπουν να ακούσω το ρυθμικό ήχο του αέρα που θα συναντηθεί με το κορμί μου και θα το ανατριχιάσει με την δροσιά του. 
Κάποια από τις άπειρες ηλιαχτίδες αυτού του μικρού θεού με ζέστανε, η δική μου ηλιαχτίδα. Κλείνω το παράθυρο και οι σκέψεις μου δεν σταματούν, μάλλον είναι η ανθρώπινη φύση μου που δεν μπορεί να συλλάβει το μεγαλείο του σύμπαντος και αναρωτιέται συνεχώς το πώς και το γιατί.
Ο χρόνος κυλάει σαν το καθαρό νερό της βρύσης που αγγίζει το πρόσωπό μου και σήμερα. Κοιτάζω μέσα στον καθρέπτη που έχω μπροστά, όχι βιαστικά σαν να θέλω να μην αντικρύσω τον εαυτό μου, αλλά σαν να θέλω να παρατηρήσω αυτή τη φορά κάθε πτυχή αυτού του προσώπου. Τόσο τα σημάδια από τα σπυράκια της εφηβείας ως ανεξίτηλη απόδειξη του εσωτερικού μου εφήβου που πάντα αντιστεκόταν για να μην συμβιβαστεί, όσο τις ρυτίδες έκφρασης δημιούργημα των συναισθημάτων μου που αποτυπώνονται στο πρόσωπό μου όπως τα χρώματα στον καμβά. Αφού περιποιήθηκα με στοργή το πρόσωπό μου, ντύθηκα με ένα φόρεμα που το φορώ συχνά, τόσο συχνά που λησμόνησα τον λόγο που το είχα αγοράσει για μένα, όχι από ανάγκη αλλά επειδή μου ταίριαζε.

Η ώρα της αναχώρησης από το σπίτι για τη δουλειά έχει φτάσει. Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να περπατήσω με έναν τρόπο διαφορετικό, πιο δικό μου. Ο ρυθμός των βημάτων μου είναι πιο αργός, σε σημείο που μπορεί το βλέμμα μου μπορεί να σταθεί και να κοιτάζει τους άλλους ανθρώπους. Έφτασα στη δουλειά, ξέρω θα συναντήσω ανθρώπους απαιτητικούς. Νομίζω πως είναι σκιές που μοχθούν να τους προσέξει κάποιος για να αποκτήσουν σάρκα και οστά, για αυτό μάλλον απαιτούν για αυτό μάλλον φωνάζουν.

Ένιωσα σαν να είμαι μέσα σε ένα τούνελ στοιχειωμένο από τη βοή των σκιών αυτών, τρόμαξα. Έστρεψα το κεφάλι μου στο παράθυρο που έχω δίπλα στο γραφείο και ξαφνικά συναντήθηκα ξανά με την δική μου ηλιαχτίδα. Υπάρχω, ως ένας πραγματικός άνθρωπος ανάμεσα σε σκιές που αναζητά άλλους πραγματικούς ανθρώπους και ξέρω πλέον να τους ξεχωρίζω. Αυτός που ωρύεται με διάφορους τρόπους τελικά δεν είναι ο δυνατός αλλά ο αδύναμος.

Το μεσημέρι είχε φτάσει στο κατώφλι μου, ήταν η στιγμή που θα άνοιγα τη μεγάλη πόρτα και θα άφηνα πίσω μου ότι είχε προσπαθήσει να δεσμεύσει την προσοχή μου έως εκείνη τη στιγμή, όπως όταν ήμουν παιδί και ανυπομονούσα να χτυπήσει δυνατά το τελευταίο κουδούνι. Επιστρέφοντας, ο ουρανός ξαφνικά συννέφιασε και συνειδητοποίησα πως έχασα την ηλιαχτίδα μου που με συντρόφευε έως εκείνη τη στιγμή. Αυτή η αίσθηση της μοναξιάς με εγκατέλειψε όταν πήρα το βλέμμα μου από τη γη και κοίταξα ξανά ψηλά τον ουρανό. Εκεί ανάμεσα σε τόσα σύννεφα βρήκα το δικό μου που είχε το σχήμα της καρδιάς, έτσι τουλάχιστον ήθελα να μοιάζει. Θαρρώ πως έτσι συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους, στη γκρίζα πλευρά του ουρανού μας πάντα υπάρχει ένα ασφαλές μέρος για την δική μας καρδιά.

Ξαφνικά, ένιωσα ψιχάλες να προσπαθούν να με δροσίζουν, αυτή τη φορά δεν προέβαλα καμία αντίσταση. Παρά το γεγονός πως οι άνθρωποι γύρω μου έτρεχαν σαν να τους καταδίωκε η βροχή και μου αποσπούσαν την προσοχή, εγώ εστίασα στο να βρω και πάλι κάτι δικό μου. Ο ουρανός δάκρυζε για να μου προσφέρει τις δικές μου ψιχάλες.

Η μέρα δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζεται μέσα από την πραγματικότητα της μοναδικής ζεστής γωνιάς που υπάρχει για τον καθένα, το σπίτι του. Εκεί συναντώ τους δικούς μου ανθρώπους που ασφαλώς διαφέρουμε αλλά μοιραζόμαστε το ίδιο σκοπό, να ζεστάνουμε μαζί αυτή τη γωνιά που δημιουργήσαμε μέσα στην απεραντοσύνη αυτού του κόσμου. Θέλοντας να θρέψω εμένα και εκείνους συνδυάζω διάφορα αρώματα και γεύσεις που θα μας ευχαριστήσουν.

Έτσι, το καθιερωμένο γεύμα μετατρέπεται σε μια πράξη ιεροτελεστίας προκειμένου να γευτώ και να γευτούμε πρώτα μέσα από τις αισθήσεις. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η ικανοποίηση της πείνας που συνδέεται με το αίσθημα της επιβίωσης, αυτό έκανα μέχρι και χτες επιβίωνα δεν βίωνα. Ακολουθούν λίγα λεπτά χαλάρωσης που το σώμα μου δικαιωματικά αποζητά. Ύπνος είναι εκείνο το σημείο του χρόνου που ο εαυτός μου συναντιέται με το τίποτα, χρειάζομαι και τα πάντα και το τίποτα. Νιώθω και στα πάντα και στο τίποτα, αν μου το έλεγαν χτες θα το αμφισβητούσα.

Ο ύπνος με οδήγησε στο να συναντηθώ με το απόγευμα. Σηκώθηκα σχεδόν νωχελικά, γνωρίζοντας όμως πως ήθελα να φροντίσω το σπίτι και τους δικούς μου ανθρώπους όπως με φροντίζουν και εκείνοι. Στη συνέχεια έφτιαξα γρήγορα έναν καφέ που η μυρωδιά του με ξύπνησε για τα καλά. Κρατούσα το φλιτζάνι και περπάτησα μέχρι το μπαλκόνι για να αναζητήσω την ηλιαχτίδα μου, αφού νωρίτερα με είχε σταματήσει η βροχή. Το ουράνιο τόξο που αντίκρισα με καθήλωσε.

Αυτή τη φορά, θα παρατηρήσω τα χρώματά του ένα προς ένα από εκεί που αρχίζει το καθένα μέχρι εκεί που τελειώνει, συνειδητοποιώ πως δεν γνωρίζω ποια είναι ακριβώς τα χρώματα του και πόσα είναι στην πραγματικότητα, μόνο έχω ακούσει για αυτά. Έως και σήμερα, ήξερα πως το ουράνιο τόξο είναι δημιούργημα της βροχής και του ήλιου και ως παιδί με φώναζαν να το κοιτάξω ως ένα μοναδικό φαινόμενο. Σαν ενήλικας αρνήθηκα να συνεχίσω την περιέργεια της παιδικής μου ηλικίας και το δεδομένο με σταμάτησε από το να εξελίσσομαι και να μετασχηματίζω την ανθρώπινή μου φύση.

Συντροφιά με αυτές τις σκέψεις, αρνήθηκα για πρώτη φορά σήμερα να συνεχίσω να βλέπω μόνο με τα μάτια μου, αυτά είχαν κουραστεί τόσα χρόνια. Τα μάτια της ψυχής ήθελαν να ανοίξουν και να δουν πέρα από το αυτονόητο και το δεδομένο. Με τα μάτια της ψυχής αντίκρισα τη δύση του ηλίου, το δευτερόλεπτο εκείνο που το σύμπαν συνωμοτεί με τη μαγεία για να κρύψει τον ήλιο, να τον ξεκουράσει. Είναι το δευτερόλεπτο που πιστεύεις περισσότερο στην ύπαρξη του θεού. Δεν μπορεί η δύση του ηλίου να μην είναι παρά μια θεϊκή παρέμβαση. Το ένα θαύμα ακολουθεί το άλλο και ο ουρανός γίνεται μαύρος με μοναδικό σκοπό να αναδείξει το φως των αστεριών και του φεγγαριού. Και εγώ που πάντα φοβόμουν το σκοτάδι, δεν είχα καταλάβει πως χωρίς αυτό δεν θα ξεχώριζα το δικό μου αστέρι, ανάμεσα σε τόσα.

Αυτή η αλληλουχία θαυμάτων δεν μου αφήνει να περιθώρια να σκεφτώ μήπως είμαι και εγώ ένα μέρος αυτής της συμπαντικής τελειότητας και δεν το γνωρίζω. Αισθάνομαι πως τόσα χρόνια με το να αρνούμαι συστηματικά και πολλές φορές κατηγορηματικά να αφιερώσω λίγα λεπτά για να παρατηρήσω την καθημερινή θεϊκή έκβαση, είναι σαν να μην αποδέχομαι τη θεϊκή μου φύση, το θαύμα της ζωής, εμένα.

«Το άζωτο στο DNA μας, το ασβέστιο στα δόντια μας, ο σίδηρος στο αίμα μας, ο άνθρακας… Είμαστε φτιαγμένοι στο εσωτερικό των αστεριών. Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των αστεριών» – Carl Sagan

Ελένη Πλούμπη, MSc, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωστική Συμπεριφορική Προσέγγιση, 
enallaktikidrasi.com