«Αγαπημένη Θεία Λένα» Η ζωή και το έργο της Αντιγόνης Μεταξά

«Δεν αρκεί απλώς να ψυχαγωγείς τα παιδιά, πρέπει να τους μαθαίνεις 

και κάτι σημαντικό για τη ζωή, χωρίς όμως να τους κάνεις μάθημα.»

Αντιγόνη Μεταξά - Η θεία Λένα 

Ένα χαμένο κλειδί στάθηκε η αφορμή για την πραγματοποίηση της έκθεσης «Αγαπημένη Θεία Λένα» που θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Μπενάκη και ασχολείται με τη ζωή και το έργο της Αντιγόνης Μεταξά, της πιο σημαντικής παιδαγωγού στην Ελλάδα. 

Η έκθεση θα συνοδεύεται από ένα ντοκιμαντέρ, αλλά και από την επανέκδοση δύο από τα πιο γνωστά της βιβλία, «Η ώρα του παιδιού» και «Άκουσέ με, Μαρία μου». 

Η Μαρία του τίτλου δεν είναι άλλη από την εγγονή της Αντιγόνης Μεταξά και επιμελήτρια της έκθεσης, Μαρία Ηλιού, η οποία ανακάλυψε ένα μέρος από το υλικό που πρόκειται να παρουσιαστεί σε ντουλαπάκι κλειδωμένο για 55 ολόκληρα χρόνια. 

«Ταξιδεύω τουλάχιστον δέκα χρόνια σε όλη τη γη και μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης για να βρω το υλικό για τις ταινίες μου, όλες αυτές τις χαμένες εικόνες. Ωστόσο, δεν είχα βρει ακόμα τις χαμένες εικόνες της δικής μου οικογένειας στο ντουλαπάκι του σπιτιού μου. 

Όλοι είχαμε μπει στον πειρασμό να το ανοίξουμε, μιας και το κλειδί είχε χαθεί από το 1960. Η σκέψη που μας έκανε να το αναβάλλουμε συνεχώς ήταν ότι αν κάποιος είχε πετάξει το κλειδί, ίσως το έκανε επειδή έκρυβε ερωτική αλληλογραφία», αφηγείται η ίδια. «Το 2015 αποφάσισα να το σπάσω μετά από μια μεγάλη γιορτή Πρωτομαγιάς που ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. 

Βρήκα φωτογραφίες και αρνητικά που η μητέρα μου Λήδα Κροντηρά, η οποία είχε ταξινομήσει το αρχείο της γιαγιάς μου σε 370 κούτες, αναζητούσε για χρόνια. Μετά από αυτή την ανακάλυψη άρχισα να ανοίγω τις κούτες», συμπληρώνει. 

Μέσα σε σαράντα χρόνια δημιουργίας ασχολήθηκε με όλα τα μέσα –και μάλιστα στο ξεκίνημά τους–, στο ίδιο πάντα πνεύμα: δεν αρκεί απλώς να ψυχαγωγείς τα παιδιά, πρέπει να τους μαθαίνεις και κάτι σημαντικό για τη ζωή, χωρίς όμως να τους κάνεις μάθημα. 

Η Αντιγόνη Μεταξά ήταν μια πολύ τολμηρή και δυναμική γυναίκα, που είχε μέσα της τη χαρά της ζωής. Αν και σπούδασε Παιδαγωγικά στο Παρίσι για να αναλάβει τη διεύθυνση της Σχολής Μεταξά, επιστρέφοντας δήλωσε στον πατέρα της ότι ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική. 

Αφού δούλεψε στο θέατρο δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, συνεργάστηκε με το παιδικό περιοδικό «Θεατρικός Κόσμος» και ανέβασε την πρώτη της θεατρική παράσταση. Έφτιαξε τον πρώτο μόνιμο θεατρικό οργανισμό για παιδιά και τον λειτούργησε για εννιά χρόνια. Το 1941 οι Γερμανοί τής έκλεισαν το θέατρο, ενώ ήδη από το 1939 είχε ανεβάσει μια παράσταση για παιδιά στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. 

Ξεκίνησε τη συνεργασία της με τη ραδιοφωνία και έκανε μια εκπομπή με τραγούδια και παραμύθια. 

Ανέλαβε προϊσταμένη της «Ώρας του Παιδιού» και ακολούθησε μια σειρά από δημοφιλείς εκπομπές. Συγχρόνως, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με τη συνεργασία του συζύγου της και ραδιοσκηνοθέτη Κώστα Κροντηρά, παρουσίασε την Οδύσσεια και την Ιλιάδα σε συνέχειες, με σπουδαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και μουσική του Δημήτρη Λεβίδη. 

Σύμφωνα με τον ιστορικό της ραδιοφωνίας Γιώργο Χατζηδάκη, οι κατοχικές εκπομπές είχαν μια αντιστασιακή χροιά, καθώς οι Γερμανοί δεν σκεφτόντουσαν να τις ελέγξουν. Για τριάντα χρόνια έκανε εκπομπές στην ελληνική ραδιοφωνία, οι οποίες διασώζονται κυρίως στο προσωπικό της αρχείο. 

Τη δεκαετία του '50 σκέφτηκε να ...

.........

η συνέχεια εδώ: lifo

Όλα τα παιδιά πρέπει να συμμετέχουν στο μάθημα

Η σημασία της συμμετοχής όλων των παιδιών στο μάθημα

👦👧👦👧👦👧👦👧👧

Κοινή παραδοχή αποτελεί το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές μηδενός εξαιρουμένου έχουν τα ίδια δικαιώματα απέναντι στη μάθηση και την εκπαίδευση.

Η παροχή ίσων ευκαιριών στον χώρο της παιδείας δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για μια παιδεία δημοκρατική και εποικοδομητική. Οι μαθητές πρέπει να έχουν συνεχώς κίνητρα ώστε να συμμετέχουν στο μάθημα και εκεί έγκειται όχι μόνο το αναλυτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μαθητών αλλά η πνευματική επιμόρφωση του εκπαιδευτικού μέσα από σεμινάρια και ειδική καθοδήγηση για το προφίλ της εκπαιδευτικής διαδικασίας για μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (Avramidis, Kalyva,2007) 

Απώτερος στόχος είναι να επιδιώξουμε την ειδική ευαισθητοποίηση καθώς και την παιδευτική προετοιμασία του οικογενειακού αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος τα οποία εφόσον προβούν με σεβασμό στην αποδοχή των αποκλινόντων ατόμων μπορούν να συμβάλλουν ενεργά πρωτίστως στη δημιουργία κινήτρων για συμμετοχή στο μάθημα αλλά και την ενίσχυση της αυτοπεποίθησής τους μέσα από αυτή (Connor, Cady, Sweite, 2006).

Η συμμετοχή των μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τα παιδιά με ιδιαιτερότητες ενδέχεται να είναι περιθωριοποιημένα και να μην αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για ενεργή συμμετοχή (Boer, Pijl, Minnaert, 2011). Εκεί δραστηριοποιείται και η συμβολή του εκπαιδευτικού. 

Ο δάσκαλος δίνει την ώθηση στο παιδί να στοχαστεί, να προβληματιστεί, να διεγείρει την κριτική του σκέψη και να οξύνει την πνευματική του διαύγεια, να μάθει, να διδαχθεί ακόμη και να λανθάνει σε κάτι (Καψάλης, Παπασταμάτη, 2006 ). 

Το δικαίωμα του παιδιού να δώσει μια λανθασμένη απάντηση αλλά και να επιβραβευθεί και προσπάθεια είναι σημαντικό για το παιδί. Με αυτόν τον τρόπο θα αρχίσει να παίρνει πρωτοβουλίες, να εκφράζει ελεύθερα τις απορίες του, να σηκώνει το χέρι να σηκωθεί στον πίνακα και να επιδίδεται με ζήλο σε όλες τις σχολικές δραστηριότητες μέσα αλλά και έξω από την τάξη. 

Το πνεύμα συλλογικότητας και η ομαδική ταυτότητα της διδακτικής δραστηριότητας με αρμονία και αποδοχή, βοηθάει το παιδί να νιώθει μέλος της μαθητικής κοινότητας και το κυριότερο να εξισώνει τον εαυτό του με τους άλλους μαθητές (Γερμανός, 2006).

Η συμμετοχή του παιδιού στο μάθημα προάγει την αυτοπεποίθησή του, την καλλιέργεια και ανάπτυξη των κοινωνικών του δεξιοτήτων, την ελευθερία της επιλογής να συμμετάσχει σε μια ομάδα για μια σχολική εργασία, την ενίσχυση της κριτικής του σκέψης μέσα από τη διέγερση των προβληματισμών που τίθενται κατά τη διδακτική ώρα , την αίσθηση ευθύνης απέναντι στις σχολικές του υποχρεώσεις, την συνεργασία και τις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσει με τον δάσκαλο και τους συμμαθητές του αλλά και την επίγνωση του δικαιώματός του να συμμετέχει στο μάθημα (Δόικου, 2007). 

Εξάλλου, η διδακτική δραστηριότητα είναι μια αδιάλειπτη αλληλεπίδραση που δημιουργείται μέσα από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων που συνάπτει το παιδί με όσους το περιβάλλουν.

Οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ενδέχεται να έχουν ανικανότητα ή δυσχέρεια για τη σχολική συμφοίτηση με τα λοιπά παιδιά ένεκα της αποκλίνουσας συμπεριφοράς που τα διακρίνει και φυσικά αυτή την ιδιαίτερη απόκλιση την εκλαμβάνουμε ως αιτιολογικό υπόβαθρο ορισμένων ειδικών δυσχερειών αλλά και των αναγκών που παρουσιάζει το παιδί τόσο στην καθημερινότητά του όσο και στη σχολική του φοίτηση (Κατσαρός, 2008 ). 

Με τη συμμετοχή στο μάθημα ο μαθητής θέτει ολοένα και υψηλότερους στόχους για τον εαυτό του και αυτό του δίνει το έναυσμα να επιθυμεί να γίνεται ολοένα και πιο αποδοτικός. Αυτό βέβαια είναι άρρηκτα συνυφασμένο και με την ενθάρρυνση από τον εκπαιδευτικό (Σαΐτης, 2008 ). 

Οι διδακτικοί στόχοι πρέπει να είναι προκλητικοί και να υπάρχουν περιθώρια για ποιοτική βελτίωση της επίδοσής τους για όλους τους μαθητές. Κάθε ευκαιρία για μάθηση και συμμετοχή πρέπει να αξιοποιείται δημιουργικά. 
Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ενθαρρύνει κάθε πρωτοβουλία για συμμετοχή και να επιβραβεύει κάθε απόπειρα για έμπρακτο ενδιαφέρον για το μάθημα (Σαΐτης, 2008).

Η μεγάλη πρόκληση για τους εκπαιδευτικούς είναι να δημιουργούν συνεχώς νέα κίνητρα και ενδιαφέροντα αλλά και απαιτητικά περιβάλλοντα μάθησης όπου ενθαρρύνεται και η ενεργή συμμετοχή των μαθητών (Φλουρής, 2006 ). 
Ο Εκπαιδευτικός οφείλει να επινοεί διδακτικές δραστηριότητες αλλά και μάθηση που επιτάσσει και την συμμετοχή και όχι μια στείρα παράδοση μαθήματος με τους μαθητές παθητικούς δέκτες και ακροατές (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2008 ). 

Οι πρακτικές δραστηριότητες κατή την ώρα του μαθήματος είναι κάτι αρκετά βοηθητικό εφόσον εξασφαλίζεται η συμμετοχή του μαθητή σε πειράματα, συνθετικές εργασίες, παρατηρήσεις και άλλα όπως η οργάνωση σε δραστηριότητες εξωσχολικές ( επίσκεψη στα μουσεία ). Οι μαθητές πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο της δικής τους μάθησης , κάτι το οποίο παραπέμπει στο ότι ...

Έτσι φουσκώνουν οι τσέπες των «φιλάνθρωπων - ευεργετών»

Ό,τι όνομα και αν της δώσεις, όσο και αν προσπαθήσεις να την «εξωραΐσεις», η αλήθεια είναι ότι: η φτώχεια είναι μία ευρωπαϊκή πραγματικότητα, από την οποία δύσκολα η κοινωνικά ευαίσθητη γηραιά ήπειρος μπορεί πλέον να ξεφύγει.

Οι συνταγές της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο δεν θα λύσουν το πρόβλημα αλλά θα το μεγεθύνουν.

Το περίφημο ευμενές επενδυτικό περιβάλλον που ευαγγελίζονται και συστηματικά προβάλλουν, έχει αποδειχθεί ότι στην πραγματικότητα είναι μία διαδικασία που οδηγεί στη φτώχεια ακόμα περισσότερους ανθρώπους.

Άλλωστε, το φαινόμενο των φτωχών εργαζόμενων είναι μία πραγματικότητα η οποία το μόνο που επηρεάζει είναι τους επίσημους δείκτες της ανεργίας.

Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις μόλις βρεθούν αντιμέτωπες με συρρίκνωση της κερδοφορίας τους, η πρώτη περικοπή στην οποία προχωρούν είναι οι απολύσεις, εύκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς ότι πλέον όλο και μεγαλύτερες ομάδες πληθυσμού είτε θα βρίσκονται βουτηγμένες στη φτώχεια είτε θα φλερτάρουν με αυτήν.

Τρανή απόδειξη ότι η φτώχεια δεν αφορά μόνο στους υπερχρεωμένους του Νότου, αλλά και τους οικονομικά εύρωστους Βόρειους, είναι το γεγονός ότι στην ευημερούσα Γερμανία, δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη όσο σήμερα.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία για το 2013, το 15,5% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας, ενώ για το 2012 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 15%. Από το 2006 τα σχετικά στατιστικά στοιχεία καταγράφουν συνεχή άνοδο.

Στην πραγματικότητα αυτό που ξετυλίγεται μπροστά μας δεν είναι μόνο η έλλειψη πολιτικής για την αντιμετώπιση της φτώχειας, αλλά και η απροθυμία των Ευρωπαίων ηγετών να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα το οποίο όλο και μεγεθύνεται. 

Το οξύμωρο είναι ότι υπάρχουν σαφείς πλέον ενδείξεις ότι η μάχη κατά της φτώχειας και της πείνας... ιδιωτικοποιείται.

Πώς μπορεί άλλωστε να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός, ότι δεκάδες από τους δισεκατομμυριούχους της λίστας του Forbes, διοχετεύουν κολοσσιαία ποσά κυρίως στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου για να αντιμετωπίσουν(;) προβλήματα όπως τον υποσιτισμό, τις μεταδιδόμενες ασθένειες, ακόμα και την έλλειψη καθαρού νερού.

Για παράδειγμα, ο ιδρυτής της Microsoft Μπιλ Γκέιτς και η σύζυγός του, Μελίντα, προβάλλουν τις φιλανθρωπικές προσφορές τους στην παγκόσμια υγεία, μέσω του Ιδρύματος Γκέιτς.

Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν το 2012, το Ίδρυμα Γκέιτς που συνδυάζει τα «φιλανθρωπικά κεφάλαια» της οικογένειας Γκέιτς με εκείνα του Γουόρεν Μπάφετ, εκπροσωπεί το 68% όλων των ιδιωτικών χορηγιών για την παγκόσμια υγεία, επισκιάζοντας τις προσπάθειες ακόμα και των μεγαλύτερων δημόσιων ή διεθνών ιδρυμάτων.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Γκέιτς και ο Μπάφετ. Στο παιχνίδι για την καταπολέμηση της φτώχειας και των συνεπειών της, έχουν εμπλακεί και οι πολυεθνικές, οι οποίες στα πλαίσια της "κοινωνικής ευθύνης" προβάλλουν την πρόθεση τους να μετατρέψουν «στοιχεία του ενεργητικού τους σε παράγοντες της μάχης κατά των ασθενειών».

Το σίγουρο είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες με ένα πλέγμα φοροαπαλλαγών διευκολύνουν τους "ευεργέτες" στο να υπογράφουν τις επιταγές της κοινωνικής ευαισθησίας.

Φυσικά, τόσο οι μεν όσο και οι δε αποσιωπούν το γεγονός, ότι η φορολογική επιδότηση της ευαισθησίας ουσιαστικά πληρώνεται από τους φτωχούς είτε με τη μείωση των δημοσίων δαπανών που αφορούν πολιτικές καταπολέμησης της φτώχειας είτε με την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των ασθενέστερων, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί από την "πίσω πόρτα" στη φτώχεια.

 

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα πολύ πιο σοβαρό:

Πολλές από τις "φιλάνθρωπες" πολυεθνικές, μέσω της συμμετοχής τους στα προγράμματα αυτής της μορφής εξασφαλίζουν άμεσα ή έμμεσα πολλαπλάσια κέρδη. Και αυτό ισχύει διότι παίζουν ένα διπλό παιχνίδι: διαταράσσουν τις τοπικές κοινότητες με το ένα χέρι και υπογράφουν μεγάλα τσεκ, φαινομενικά για να τους βοηθήσουν με το άλλο.

Κλασσικό παράδειγμα η δραστηριότητα μεγάλων πολυεθνικών, σε προγράμματα για την παγκόσμια υγεία. 

Συχνά, ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων για κάποιες απο αυτές, βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τις δραστηριότητες για τη βελτίωση της υγείας των φτωχών, με τρόπους που στρεβλώνουν την παγκόσμια ατζέντα για την υγεία.

Για παράδειγμα, εταιρείες αναψυκτικών και σνακ κινούνται στην πρώτη γραμμή των κύριων παγκόσμιων πρωτοβουλιών για την υγεία, ιδίως για την καταπολέμηση των μη μεταδοτικών ασθενειών, όπως τα καρδιαγγειακά νοσήματα και ο διαβήτης.

Όμως τα προϊόντα τους αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης μη μεταδιδόμενων ασθενειών, που προκαλούν περισσότερο από το ήμισυ του συνόλου των θανάτων στις φτωχές και μεσαίου εισοδήματος χώρες.

Αντίστοιχα παραδείγματα μπορεί να ανακαλύψει κανείς και από το χώρο της εξορυκτικής βιομηχανίας αλλά και της φαρμακοβιομηχανίας.

Στην πραγματικότητα, η απροθυμία των πολιτικών ηγεσιών να εφαρμόσουν πολιτικές κατά της φτώχειας, ανοίγει ακόμα περισσότερο η "ψαλίδα" της ανισότητας.

Η υποκρισία, τόσο των υποστηρικτών των πολιτικών της λιτότητας όσο και των "ευεργετών", αποκαλύπτεται κάθε φορά που ένα κράτος επιχειρεί να αυξήσει τη φορολογία τους, προκειμένου να χρηματοδοτήσει-και- προγράμματα κατά της φτώχειας.

Τότε, οι "ευεργέτες" αλλά και οι πολιτικοί "πάτρωνές" τους εξεγείρονται, θεωρώντας ότι το κράτος παραβιάζει το ζωτικό τους χώρο,νοθεύει τον ανταγωνισμό και κτυπά το επιχειρείν .

Αν στις αντιδράσεις αυτές, προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι πολλοί από τους "ευεργέτες" φιγουράριζαν στις λίστες της φοροδιαφυγής που πρόσφατα αποκαλύφθηκε από τον ευρωπαϊκό Τύπο, κατανοεί κανείς όχι μόνο την υποκρισία, αλλά και τη σκοπιμότητα που κρύβουν όχι μόνο οι "ευαίσθητες επιχειρήσεις", αλλά κυρίως οι πολιτικοί εκείνοι που με τη στάση και τις επιλογές τους τις στηρίζουν αλλά και τις διευκολύνουν.

Ίσως ο μοναδικός τρόπος για να αναδειχθεί το μέγεθος της υποκρισίας και της συναλλαγής, είναι οι κυβερνήσεις που θεωρούν ότι η καταπολέμηση της φτώχειας είναι δημόσια υπόθεση, κάθε φορά που ανακοινώνουν αύξηση της φορολογίας των μεγαλοσχημόνων και των επιχειρήσεών τους να δημοσιοποιούν ταυτόχρονα και τις δαπάνες που θα χρηματοδοτήσουν με αυτά τα επιπλέον έσοδα.

Έτσι όχι μόνο θα αναδείξουν την πολιτική αλλά και από τις αντιδράσεις των θιγόμενων θα φανεί αν τελικά πρόκειται για ευαίσθητους ευεργέτες ή κυνικούς και αδίστακτους κερδοσκόπους.

 

paratiritis

Διαδώστε την "Ιδεοπηγή"