Τα υπαίθρια σχολεία. - Όταν τα παιδιά έκαναν μάθημα ανάμεσα στα δέντρα - Open air school

Αργότερα χτίστηκαν σχολεία χωρίς τοίχους ή ταβάνια. 

Γιατί έγινε αυτή η επιλογή;

Τα υπαίθρια σχολεία ήταν πρωτοβουλία γιατρών και εκπαιδευτικών που ξεκίνησε ως πείραμα στις αρχές του 20ου αιώνα στη βόρεια Ευρώπη, με στόχο την καταπολέμηση της φυματίωσης που θέριζε εκείνη την εποχή. 

Open air school

Επρόκειτο για «αίθουσες» που βρίσκονταν στο δάσος, ανάμεσα στα δέντρα και τον καθαρό αέρα ή σε κτιριακά συγκροτήματα που όμως δεν είχαν τοίχους. Αυτός ήταν κι ο σκοπός άλλωστε. 

Τα μαθήματα να γίνονται στην εξοχή ώστε τα παιδιά να προφυλάσσονται από την φυματίωση. 

Οι ειδικοί έκριναν ότι η έκθεση στο εξωτερικό περιβάλλον, ακόμα και σε χαμηλές θερμοκρασίες, συνέβαλε στη βελτίωση της υγείας και στην καταπολέμηση των συνεχώς αυξανόμενων κρουσμάτων. 

Τα σχολεία δημιουργήθηκαν σε περιοχές μακριά από το κέντρο της πόλης, ορισμένα σε αγροτοδασικές εκτάσεις. 

Το πρώτο σχολείο ιδρύθηκε το 1904, λίγο έξω από το Βερολίνο. Το παράδειγμα της Γερμανίας μιμήθηκαν τα επόμενα χρόνια κι άλλες χώρες όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ελβετία, η Ιταλία και η Γαλλία. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε στην Ουγγαρία και τη Σουηδία ενώ έφτασε μέχρι τις ΗΠΑ. 

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πρακτική των ανοιχτών σχολείων άρχισε να οργανώνεται και να παίρνει επίσημο χαρακτήρα. 

Το πρώτο Διεθνές Συνέδριο διοργανώθηκε στο Παρίσι το 1922 με πρωτοβουλία του Συνδέσμου για την «Υπαίθρια Εκπαίδευση». 

Οι ειδικοί τόνιζαν την χρησιμότητα των σχολείων αυτών, ακόμα και για τα υγιή παιδιά, θεωρώντας ότι όσο περισσότερο βρίσκεται κάποιος στη φύση τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη για την υγεία του. 

Αργότερα, η πρακτική εξελίχθηκε και χτίστηκαν σχολικά συγκροτήματα με αίθουσες που δεν είχαν τοίχους ή ταβάνια. 

Άλλες διέθεταν τεράστια παράθυρα με σύστημα θέρμανσης, που να επιτρέπει την εργασία με παράθυρα ανοιχτά. Τα πιο αντιπροσωπευτικά σχολεία αυτού του είδους χτίστηκαν στο Άμστερνταμ, τη Γαλλία και τη Δανία από το 1929 έως το 1938. ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou

Μάνος Ελευθερίου: «Ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού»

«Ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω
τη βοήθεια του Θεού. Δεν γίνεται αλλιώς!»

Ο ποιητής, στιχουργός και συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου μιλά για την πίστη και όσα τον συγκινούν.

• «Μικρός βρήκα ένα βιβλίο της γιαγιάς μου με ψαλμούς. Το έμαθα απέξω. Τόσο μου άρεσε!»

Βραβεύτηκε το 2005 με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και το 2013 από την Ακαδημία Αθηνών για τη συνολική προσφορά του. Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους συνθέτες Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο, Σταύρο Κουγιουμτζή, Γιάννη Σπανό, ενώ έχει γράψει στίχους για πάνω από 400 τραγούδια! Πριν από λίγες μέρες εξέδωσε το νέο βιβλίο του με τον τίτλο «Φαρμακείον Εκστρατείας».
Ανατρέχοντας στις παιδικές σας μνήμες στην όμορφη και με μεγάλη αστική παράδοση Σύρο, θα θέλαμε να μας πείτε ποια ήταν η πρώτη επαφή σας με το περιβάλλον αλλά και με το πνεύμα της εκκλησιαστικής παράδοσης.
Στη Σύρο, όπου γεννήθηκα και έμεινα έως τα 15 μου χρόνια, κάποια ημέρα έπεσε στα χέρια μου ένα εξαίσιο βιβλίο, το οποίο ανήκε στη γιαγιά μου, και απορώ πώς επέζησε του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γεμάτο με εκκλησιαστικά κείμενα.
Ονομαζόταν «Ωρολόγιον το Μέγα». Αυτό περιλάμβανε ψαλμούς, τον Ακάθιστο Ύμνο αλλά και το πρόγραμμα της εκκλησίας κ.ά. Ήταν μια πολύ καλή έκδοση του 19ου αιώνα, με στοιχεία δωδεκάρια, από την οποία οι πρώτες σελίδες είχαν αφαιρεθεί, δυστυχώς. Δεν μείωνε όμως αυτό καθόλου το ότι ήταν ένα εκπληκτικό βιβλίο. Μου άρεσε τόσο πολύ και γι' αυτό κάθισα και το έμαθα όλο απέξω! Μάλιστα, αργότερα, σε μεγαλύτερη, βέβαια, ηλικία, όταν πήγαινα σε εκκλησίες, άκουγα πάλι όλα όσα είχα διαβάσει και τα ξαναθυμόμουν!
Αργότερα το έχασα αυτό το βιβλίο. Δεν είχα τη δυνατότητα να πιάσω στα χέρια μου άλλα παιδικά βιβλία, αφού εκείνα τα χρόνια δεν κυκλοφορούσε στα βιβλιοπωλεία της επαρχίας μεγάλος αριθμός βιβλίων. Επομένως, ήταν μια λύση να κρατήσω με ζέση και να αγαπήσω αυτό το βιβλίο. Είχα, έτσι, τη δυνατότητα επαφής όχι τόσο με το θείο, αλλά με μια γλώσσα που δεν γνώριζα -όπως ήταν η καθαρεύουσα- καθώς και με την ποίηση.

Και έτσι, μέσω του θρησκευτικού στοιχείου, βάλατε τις βάσεις για να αποκτήσετε στέρεες γνώσεις της ελληνικής γλώσσας.
Η ποίηση, έτσι όπως αναδύεται μέσα από αυτά τα εκκλησιαστικά κείμενα, είναι αναντικατάστατη. Πολλές φορές βλέπω ορισμένους ύμνους που γράφτηκαν σε διαφορετικές περιόδους, όπως είναι οι βυζαντινοί ή οι Ψαλμοί του Δαυίδ, και ανακαλύπτω τα στοιχεία μιας απίθανης, ασύγκριτης ποίησης. 

Αναρωτιέμαι, όταν τους ακούω, εάν τους έγραψαν ανθρώπινα μυαλά ή κάποιος από το υπερπέραν τους τούς υπαγόρευσε και αυτοί απλώς τους έγραψαν! Δεν μπορώ να το σκεφτώ, να το συλλάβω! 

Αστειευόμενος, μάλιστα, θα έλεγα ότι αυτά που εγράφησαν αντιστοιχούν με το να γράψει όχι μόνος ένας Οδυσσέας Ελύτης, αλλά άλλοι δύο αντίστοιχης ικανότητας, όπως ο Ελύτης, ποιητές! Οι μεταφραστές των κειμένων αυτών στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, πέραν του ότι έπρεπε να ήξεραν τέλεια ελληνικά, ήταν και οι ίδιοι μεγάλοι ποιητές.

Υπάρχει κάποιο κείμενο που σας έχει αποτυπωθεί τόσο έντονα στη μνήμη;
Ακούω και μένω εκστατικός το απόσπασμα από το Ανάγνωσμα του Μικρού Απόδειπνου, όπου αναφέρονται κατά σειρά όλα τα παρακάτω επίθετα στην Παναγία και μόνο: «Ασπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή, Παρθένε, Θεόνυμφε, Δέσποινα». Είναι συγκλονιστικό! Αυτό που σας ανέφερα φέρνει στον νου και την περίπτωση του Καβάφη, στον οποίο βρίσκουμε ένα ποίημα όπου χρησιμοποιεί τέσσερα πέντε επίθετα μαζί στην αναφορά που κάνει για τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτό είναι ένα είδος διδασκαλίας για έναν ποιητή, ειδικά όταν κάνει τα πρώτα του βήματα στην ποιητική διαδρομή του.
Το ίδιο μπορώ να πω ότι με συγκινούν και οι ψαλμοί κατά τη διάρκεια των τελετουργιών, οι παρακλήσεις, όπως και οι ευχές υπέρ αναπαύσεως κεκοιμημένων στις νεκρώσιμες ακολουθίες κ.α.

• «Όταν βλέπω τα εξωκλήσια, αισθάνομαι πάντα ανάταση στην ψυχή μου. Αποπνέουν γνήσια θρησκευτική λατρεία»

Δεν ξέρω πώς ακριβώς συμβαίνει! Πολλά πράγματα, όταν ξεκινώ να γράφω, αναβιώνουν μέσα από την ανάμνηση. Για παράδειγμα, το «Αμήν λέγω σοι ότι εν ταύτη τη νυκτί, πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με» και ακολουθεί η φράση: «Και εξελθών έξω έκλαυσεν πικρώς». Αυτή τη φράση, «έκλαυσεν πικρώς», τη θεωρώ μια σκηνοθεσία εξαιρετική! Είναι κάτι απίθανο το στοιχείο της ποιητικότητας αυτών των κειμένων! Και αυτή η αξεπέραστη ποιητικότητα δεν νομίζω ότι συναντάται στα υπόλοιπα θρησκευτικά δόγματα! Αποπνέει ένα σπαρακτικό στοιχείο πνευματικής εξύψωσης. Ίσως κάποια είδη θρησκευτικών ύμνων που ακούω να προέρχονται από κακές μεταφράσεις. Σκεπτόμουν κάποτε να προχωρήσουμε στην ακριβή μετάφραση κάποιων κειμένων και ύμνων από άλλα θρησκευτικά δόγματα, λέξη προς λέξη, και έπειτα να τα παραλάβει ένας ικανός ποιητής, ώστε να τα μεταπλάσει, χωρίς διόλου να ξεφύγουν από το αρχικό νόημα του πρωτότυπου κειμένου. Δεν έχει πάψει διόλου να με απασχολεί αυτό το θέμα.

Με την τέχνη της ψαλτικής έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν;
Μπορείτε να μας αναφέρετε ποιες είναι οι πλέον αγαπημένες σας εκκλησίες, τις οποίες επισκέπτεστε ακόμη και σήμερα;
Εγώ έχω παραμείνει στις εκκλησίες της πατρίδας μου, της Σύρου. Εδώ, στην Αθήνα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά λόγω συνθηκών ζωής, ενώ στην επαρχία είσαι πολύ πιο κοντά στον Θεό! Η ζωή στην Αθήνα σε απομακρύνει από την επαφή με τον Θεό και σε αυτό το σημείο χρειάζεται προσοχή από τους ανθρώπους. Η στιγμή όμως όπου πάντα νιώθω ανάταση στην ψυχή μου είναι όταν βλέπω τα εξωκλήσια! Και ειδικά εκείνα τα οποία έχουν απέξω φυτεμένα κυπαρίσσια! Μου αρέσει να επισκέπτομαι μερικά από αυτά, σε όσα από αυτά οι πόρτες τους είναι ανοιχτές και υποδέχονται ανεμπόδιστα τους επισκέπτες. Είναι έκδηλη η ιερότητα του χώρου, αλλά, δυστυχώς, φοβάμαι πως ό,τι υπήρχε παλαιό μέσα σε αυτά θα έχει κλαπεί από τους επιτήδειους! Νιώθω ότι τα εξωκλήσια αποπνέουν την αυθεντική εικόνα της θρησκευτικής λατρείας σε όλη της την απλότητα.

Το στοιχείο της ταπεινότητας και της αγαθότητας καταξιώνεται μέσα από την επικοινωνία με τον Θεό;
Ναι, αρκεί όμως αυτός ο άνθρωπος να είναι συνειδητά σοβαρός και να μη γίνεται αυτό μόνο για επίδειξη! Εάν ένας πνευματικός άνθρωπος παραμένει ταπεινός, τότε είναι πραγματικά εμπνευσμένος από τον λόγο του Θεού.

• «Είναι φοβερή τέχνη η αγιογραφία, αλλά χρειάζεται ανανέωση από τους νεότερους»

Μα και βέβαια! Αυτό όμως που δεν συγχωρώ στους νεότερους αγιογράφους είναι ότι δεν προχώρησαν και δεν ανανέωσαν την τέχνη των παλαιοτέρων. Δεν είναι δυνατόν να ζωγραφίζεις το ίδιο πράγμα όπως γινόταν πριν από 500 και 1.000 χρόνια! Είναι μια αγκύλωση αυτό! Κάτι θα έπρεπε να έχουν αλλάξει στην τεχνοτροπία αυτή, όπως έχει συμβεί και στην υπόλοιπη ζωγραφική. Σημαντικότεροι εκπρόσωποι αυτής της τέχνης για μένα είναι ο Θεοφάνης ο Κρης και οι Ρώσοι αγιογράφοι. Είναι μια φοβερή τέχνη!
Έχετε δώσει μια πειστική απάντηση στο ερώτημα περί πίστης;
Όχι! Έχω νιώσει όμως την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει διαφορετικά, αφού βλέπω το αδιέξοδο. Η αμέσως επόμενη κίνηση, το επόμενο βήμα, είναι να πατήσω σε ένα πιο σίγουρο και όχι ετοιμόρροπο σκαλί. Ο Θεός είναι κάτι πέρα από τα ανθρώπινα, και αυτό το επικαλείται κάποιος. Η επίκληση αυτή σίγουρα προσφέρει βοήθεια, δίνει μια ανάταση στον άνθρωπο!

• Η έννοια του Θεού στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πιο ζωντανή, φιλική και προσιτή σε σχέση με τα υπόλοιπα δόγματα;

Σήμερα πώς μπορεί να εμπλουτιστεί και να διατηρηθεί η ελληνική γλώσσα;
Δεν γνωρίζω πολύ καλά τα αρχαία ελληνικά, αλλά διακρίνω τη διάρκεια της ελληνικής γλώσσας, αφού κατάφερε να επιβιώσει μέσα από τις πιο άγριες συνθήκες. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό! Ας μην ξεχνάμε τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη: «Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου». Αυτός ο σπουδαίος στίχος φανερώνει τη διαδρομή που έχει διανύσει η γλώσσα διαμέσου των αρχαιότητας, της εκκλησιαστικής γλώσσας, της βυζαντινής έως την ομιλούσα ελληνική των σημερινών ημερών. Έχει ενδιαφέρον στα ιστορικά κυρίως κείμενα των Βυζαντινών να δούμε αυτό που έλεγε και ο Καβάφης: «Με ενδιαφέρουν οι Βυζαντινοί συγγραφείς, επειδή έγραφαν την Ιστορία δραματικά!» Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όπως δραματικά έγραφαν και οι μεγάλοι ιστορικοί του παρελθόντος.

Δύσκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος που να μην έχει σιγοτραγουδήσει τους στίχους που έχει γράψει ο κ. Μάνος Ελευθερίου σε κάποια από τα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια. Ποιητής, στιχουργός, συγγραφέας και εικονογράφος, ο Μάνος Ελευθερίου είναι μια χαρισματική και πολυσχιδής προσωπικότητα.

Δυστυχώς, σήμερα, λόγω ηλικίας και κάποιων προβλημάτων υγείας, δεν έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ συχνά τις θείες λειτουργίες. Θέλω να προσθέσω και το εξής: ναι μεν έγινε ένα σοβαρό έργο διάσωσης και συγκέντρωσής τους, που δεν πρέπει να το αγνοήσουμε, αλλά δεν παύει να με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν έχουν διασωθεί τα ονόματα εκείνων που έγραψαν τους αριστουργηματικούς αυτούς ύμνους.

Το ίδιο έντονα έχει αποτυπωθεί μέσα μου και το παρακάτω απόσπασμα, που ακούγεται στο εξόδιον της νεκρώσιμης ακολουθίας: «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον· ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει η δόξα· επελθών γαρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται. Διό Χριστώ τω αθανάτω Βασιλεί βοήσωμεν». Αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω τον θαυμασμό μου και για τους ύμνους που ακούγονται καθ' όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Μεγάλες στιγμές συγκίνησης!

Ως προς το στιχουργικό έργο σας, ποιες είναι οι επιδράσεις που έχετε δεχτεί από τους θρησκευτικούς ύμνους;

Όχι, δεν το έχω πράξει! Έχω όμως φίλους που είναι καλοί ψάλτες. Στην τηλεόραση έχω συχνά την ευκαιρία να ακούω τις ψαλμωδίες κάθε φορά που μεταδίδεται μια λειτουργία. Δεν κάνω όμως σαν υστερικός στην κριτική μου, όπως π.χ ο Φώτης Κόντογλου, στον οποίο δεν άρεσε τίποτα! Εννοώ ότι δεν του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο απέδιδαν τους ύμνους οι σύγχρονοι ψάλτες. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω και μια άλλη εξαιρετική προσωπικότητα στον χώρο της ψαλτικής τέχνης, τον Σίμωνα Καρά, ο οποίος ήταν και εξαίρετος μουσικολόγος και ερευνητής της ελληνικής μουσικής παράδοσης.

Σας συναρπάζει η τέχνη της αγιογραφίας;

Εάν σκεφτούμε ότι σημειώθηκαν άθλια γεγονότα στο όνομα του Ιησού Χριστού σε παλαιότερους αιώνες, τους πιο πρόσφατους αιώνες θεωρώ ότι το όνομα του Ιησού Χριστού έχει αποκατασταθεί. Δεν το επικαλούνται πλέον όπως είχαν κάνει στο παρελθόν, π.χ., οι σταυροφόροι, οι οποίοι διεξήγαγαν φονικές εκστρατείες στους Αγίους Τόπους.

Το 2013 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για τη συνολική προσφορά του στις τέχνες και στα γράμματα. 

Το 2005 παρέλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας

 Από την Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια 30 Νοεμβρίου 2016 στις 6:46 μ.μ. 

Ηλ. Πηγή: geromorias.blogspot.gr / Επιμέλεια: www.sophia-ntrekou.gr   

Τα παιδιά μας δεν «φεύγουν» στα 18, «φεύγουν» πολύ πιο νωρίς!

Τα παιδιά φεύγουν νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα. Κάνουν μικρά πεταρίσματα, μικρά βήματα να αφήσουν τη φωλιά. Μέρα με τη μέρα κερδίζουν την αυτονομία τους με έναν τρόπο μαγικό, ακολουθώντας τη δύναμη της πρόθεσης, που δεν είναι άλλη από το να πάρουν κάποια μέρα στα χέρια τους τον εαυτό τους.

Αρχίζουν δειλά-δειλά να σε χρειάζονται όλο και λιγότερο. 

Από τη μέρα που θα πιάσουν το κουτάλι μόνα τους και θα καταφέρουν με γέλια να σημαδέψουν το στόμα τους, από εκείνο το πρωινό που θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα μακριά από την αγκαλιά σου για να εξερευνήσουν το σπίτι, που γι’ αυτά είναι ένας μικρός κόσμος. 

Στις πρώτες αυτές νίκες, οι γονείς ξεσπάμε ενθουσιασμένοι σε χειροκροτήματα, σε μπράβο και χαμόγελα, γιατί ακόμα το μωρό μας είναι «εδώ», έστω κι αν δοκιμάζει τα φτερά του.

Μετά, ακολουθεί το πρώτο μεγάλο «φευγιό» με την πρώτη μέρα στο νήπιο. 

Είναι εκείνη η μέρα που ενδεχομένως δεν θα γυρίσει να κοιτάξει πίσω. Θα ορμήσει στο νέο κόσμο που του ανοίγεται και ίσως να μην προλάβεις να το χαιρετίσεις. Και αρχίζεις σιγά σιγά να καταλαβαίνεις ότι δεν θα προλαβαίνεις να το χαιρετίσεις από δω και πέρα, γιατί είναι απασχολημένο με τους φίλους του, με τη καινούρια δασκάλα, τις νέες εμπειρίες στις οποίες εσύ δεν υπάρχεις αυτές τις ώρες. 

Και είναι εκείνο τώρα που έρχεται από τον έξω κόσμο να σου πει ιστορίες, κατορθώματα και περιπέτειες. Είναι κι εκείνο που φέρνει τα νέα από τον έξω κόσμο και όχι μόνο εσύ.

Και μετά μεγαλώνει κι άλλο και σου «φεύγει» μέσα από τα μυστικά με τους φίλους του, τα ερωτικά καρδιοχτύπια που τα κρατάει μόνο για τον εαυτό του, τους τσακωμούς, τις παρεξηγήσεις, και αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κλαίει και γελάει χωρίς εσένα και χτίζει σιγά σιγά μια μικρή ζωή, έναν μικρόκοσμο τον οποίον δεν ξέρεις, στον οποίον δεν ανήκεις, και στον οποίον εισχωρείς μόνο από μια κλειδαρότρυπα, αυτή της καρδιάς σου, οι από χαραμάδες της φαντασίας σου και των εικόνων που πλάθεις στο μυαλό σου μέσα από τις διηγήσεις τους. 

Και κάθε φορά που θα «επιστρέφει» σε σένα μετά από μια δύσκολη ή όμορφη μέρα δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα είναι αυτό που αρχίζει να γίνεται από τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του στιγμές, τα δικά του όνειρα που αρχίζουν να πλάθονται σιγά σιγά και που θα αλλάξουν πολλές φορές μαζί με εκείνο, για να κατασταλάξουν κάπου που η καρδιά του θα νιώθει γεμάτη.

Αυτές όλες οι μικρές νίκες του, οι μικρές ανεξαρτησίες του, αυτά τα βήματα μακριά από μας, μας κάνουν και δακρύζουμε. 

Από χαρά γιατί το μωρό μας τα καταφέρνει μόνα του σε τόσα πολλά και από ένα μικρό τσίμπημα ότι δεν μας έχει πια ανάγκη. Και ίσως, από την συνειδητοποίηση ότι σε όλο αυτόν τον χείμαρρο που κυλάει μέσα μας (του να του «δώσουμε»), πρέπει να βάλουμε μόνοι μας ένα φράγμα. 

Οφείλουμε να τον μετατρέψουμε σε μια γαλήνια λίμνη όπου το παιδί μας θα κολυμπά, όποτε το έχει ανάγκη.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη

themamagers

Γρηγόριος Θεολόγος — «Ἑλλάς ἐµή, νεότης τε φίλη,... »

Ἑλλὰς ἐµή, νεότης τε φίλη, καὶ ὅσσα πεπάσµην,

καὶ δέµας, ὡς Χριστῷ εἴξατε προφρονέως.

Εἰ δ᾿ ἱερήα φίλον µε θεῶ θέτο µητέρος εὐχὴ

καὶ πατρὸς παλάµη, τὶς φθόνος; Ἀλλά, µάκαρ,

σοῖς µε, Χριστέ, χοροίσι δέχου, καὶ κῦδος ὀπάζοις

υἱέϊ Γρηγορίου σῷ λάτρι Γρηγορίῳ.

┿ ┿ ┿ ┿ ┿ ┿ ┿

Ελλάδα μου, νιότη μου εσύ κι αγάπη,
και σώμα μου κι όλα μου τ' αποχτήματα,
πως του Χριστού το δρόμο πρόθυμα ανοίξατε για μένα!

Και, αν της μάνας μου η ευχή, και του πατρός το χέρι

αγαπημένο μ' έκαναν του Ύψιστου ιερέα,
ποιος θα 'ναι ο ζηλόφθονος της τόση μου ευτυχίας;

Ευλογημένε μου Χριστέ, δέξου με στην αυλή Σου και χάρισε

δόξα λαμπρή στο λάτρη Σου Γρηγόριο, το γιο του Γρηγορίου.

απόδοση, Βασιλική Π. Δεδούση

«On Himself» by Gregory of Nazianzus 

O my Greece, my youth, and all I possess,

my body, how gladly you gave way to Christ!

Who would bear a grudge if my mother’s wishand
my father’s hand made me a priest, beloved of God? And may you,
blessed Christ, receive me in your choirs, and grant glory

to your servant Gregory, the son of Gregory.

Πηγή: Τα Τετράδια της Αμπάς