 |
Έγκλειστα Ινδιανάκια από το παιδομάζωμα «εκπολιτισμού, εκχριστιανισμού
και εξαμερικανισμού», στο Carlisle Boarding School |
Η τραγική ιστορία των Ινδιάνων της Βόρειας, Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, που συνοψίζεται στον χαρακτηρισμό «η μεγαλύτερη γενοκτονία» στη γνωστή ιστορία της ανθρωπότητας, δεν τελειώνει με την εξιστόρηση του Τσαρλς Μπρόουνελ, στα μέσα του 19ου αιώνα.
Στην πραγματικότητα, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με άλλα μέσα.
Στη Βόρεια Αμερική, οι τελευταίες εκκαθαρίσεις παλαιού τύπου έλαβαν χώρα το 1924, όταν εξουδετερώθηκαν οι τελευταίες ομάδες αντίστασης των Σιού, αν και στα νοτιοδυτικά συγκρούσεις γίνονταν μέχρι το 1933. Αλλά οι εκκαθαρίσεις νέου τύπου συνεχίστηκαν. Οι Ινδιάνοι είχαν ουσιαστικά χάσει τα πάντα και πρώτα απ’ όλα τη γη τους.
Μόνο με το νόμο Dawes Act, του 1887, 380 εκατομμύρια στρέμματα ινδιάνικης γης μεταβιβάζονταν από τις φυλές σε ατομικούς ιδιοκτήτες, άλλες έναντι τιμήματος και άλλες μοιράζονταν δωρεάν για να εγκατασταθούν με τίτλους ιδιοκτησίας οι Ευρωπαίοι έποικοι. Οι Ινδιάνοι, όσοι είχαν απομείνει, κυνηγημένοι, διασκορπισμένοι και αποδεκατισμένοι, υποχρεώνονταν να εγκλωβιστούν σε καταυλισμούς, σε νησίδες, σε οριοθετημένες περιοχές (reservation), στις περισσότερες περιπτώσεις πολύ μακριά από τη γη των προγόνων τους.
Οι νομαδικές φυλές υποχρεώθηκαν να γίνουν αγροτικές χάνοντας την κουλτούρα τους και την αυτάρκειά τους. Φυλές που ζούσαν από το κυνήγι εγκαταστάθηκαν μακριά από τα δάση και φυλές που ζούσαν από το ψάρεμα εγκαταστάθηκαν μακριά από τις λίμνες, τα ποτάμια και τη θάλασσα.
Οι διατροφικές τους πηγές απαλλοτριώθηκαν από τους εποίκους.
Απαγορεύτηκε ακόμα και η επικοινωνία τους με άλλες φυλές.
Και εξίσου βασικό, λαοί των οποίων οι πολιτισμοί βρίσκονταν σε αξεχώριστη σχέση με τη φύση, απομακρύνθηκαν από τους ιερούς τόπους τους, από τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια, τις πεδιάδες και τα ζώα που τους έτρεφαν υλικά και πνευματικά.
Όσοι γλύτωσαν από τη φυσική εξόντωση, δολοφονημένοι από τα εξελιγμένα όπλα των εποίκων, αλλά και από τις ασθένειες των λευκών τις οποίες το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, όπως η ευλογιά, η φυματίωση, η γρίπη και πανούκλα, υπέστησαν μια εξαναγκαστική και οργανωμένη πολιτική αφομοίωσης και εξαμερικανισμού.
Ο George Washington και ο Henry Knox ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν συνειδητά την πολιτική της πολιτισμικής μετάλλαξης των Ινδιάνων. Έκτοτε, με αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Καναδά, εφάρμοσαν μαζικά προγράμματα αποϊνδιανοποίησης.
Ινδιανάκια, πριν και μετά τον «εκπολιτισμό τους»
Τα παιδιά των Ινδιάνων απομακρύνονταν δια της βίας από τις οικογένειές τους και εγκλείονταν σε σχολεία ειδικά για το ξερίζωμα κάθε στοιχείου της ινδιάνικης ταυτότητας και του πολιτισμού τους.
Στα ιδρύματα αυτά, από τα οποία πέρασαν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, οι μαθητές και οι μαθήτριες υποχρεούνταν να αποβάλλουν κάθε τι που είχε σχέση με τον πολιτισμό της φυλής τους.
Απαγορευόταν πολύ αυστηρά η χρήση της ινδιάνικης γλώσσας, ακόμα και κατ’ ιδίαν και επιβαλλόταν η αγγλική γλώσσα, ή και η γαλλική στον Καναδά.
Οι μαθητές κουρεύονταν και ντύνονταν κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα και γίνονταν χριστιανοί με το ζόρι.
Και βάφτιζαν υποχρεωτικά τα παιδιά με ευρωπαϊκά ονόματα!
Ο Όρθιος Βούβαλος γινόταν Τζον και το Κόκκινο Σύννεφο γινόταν Τομ.
Μακριά από τις οικογένειές τους, όσα παιδιά επιβίωναν από τις ασθένειες που μεταδίδονταν εύκολα στους ασφυκτικούς τόπους συγκέντρωσης, αναγκάζονταν να μεταμορφωθούν δια της βίας σε κάτι εντελώς ξένο. Εάν σκεφτεί κανείς ότι στην περιοχή του σημερινού Καναδά υπήρχαν 13 κύριες ινδιάνικες γλωσσικές ομάδες και 65 διάλεκτοι, από τις οποίες μόνο τρεις έχουν πιθανότητες διάσωσης σήμερα, καταλαβαίνει το μέγεθος της πολιτισμικής γενοκτονίας.
Καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή αυτής της απο-ϊνδιανοποίησης ανέλαβε και εκτέλεσε με μεγάλη αυστηρότητα και ζήλο η εκκλησία, προτεσταντική και καθολική, συχνά σε οξύ ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Οι θρησκευτικές οργανώσεις λειτουργούσαν αυτά τα οικοτροφεία με φανατισμό και βία, που συμπεριλάμβανε και τη σεξουαλική, παθητική και ενεργητική, κακοποίηση των μαθητών.
Και βέβαια, τα παιδιά χρησιμοποιούνταν σαν φτηνό και πειθήνιο χωρίς κανένα δικαίωμα εργατικό δυναμικό στις κοντινές φάρμες και τα εργοστάσια.
Σε αντίθεση με ό,τι νομίζεται, η ένταση της πολιτισμικής γενοκτονίας, του αφανισμού κάθε στοιχείου ταυτότητας και κουλτούρας από τους ιθαγενείς, δεν συνέβη το 1500, το 1600 και το 1700, αλλά από το 1850 μέχρι την εποχή μας!
Η μεγάλη σφαγή 300 Ινδιάνων της φυλής Λακότα, από τον αμερικάνικο στρατό, στο Wounded Knee, στη Νότια Ντακότα, το 1890, εκ των οποίων τα μισά θύματα ήταν παιδιά και γυναίκες, αποδεικνύει ότι η φυσική και πνευματική εξόντωση των Ινδιάνων δεν εξαντλείται στον 16ο ή 17ο αιώνα, αλλά φτάνει μέχρι τη νεωτερική εποχή.
Υπολογίζεται από τους ερευνητές ότι περίπου το 90%, δηλαδή 16 από τα 18 εκατομμύρια ιθαγενών, εξολοθρεύτηκαν από σφαγές, αποκλεισμούς, πείνα, υποδούλωση και ασθένειες που έφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική!
Το 1800, στην επικράτεια των σημερινών ΗΠΑ, είχαν απομείνει 600 χιλιάδες Ινδιάνοι και το 1890 μόνο 250 χιλιάδες!
(D. Hightower-Langston: The Νative American World και R. Thornton: American Indian Holocaust and Survival, 1990)
Στον Καναδά, αυτά τα σχολικά γκέτο του υποχρεωτικού παιδομαζώματος, που άρχισαν να ιδρύονται το 1847, 130 σε όλη τη χώρα, έπαψαν να λειτουργούν το 1996.
Και μόλις το 2006, η κρατική Επιτροπή Αλήθειας και Αποκατάστασης αποφάνθηκε ότι αυτά τα ιδρύματα είχαν βλαβερές επιπτώσεις στους ιθαγενείς πληθυσμούς, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.
Και το 2008, ο πρωθυπουργός του Καναδά Stephen Harper ζήτησε συγγνώμη για το κακό που έκαναν αυτά τα σχολεία. Κάπως αργά, μάλλον…
Στις ΗΠΑ, το πρώτο τέτοιο ίδρυμα άνοιξε το 1879. Και τα κλειστά αυτά ...
..........
