Επίσκεψη στο σχολείο: Τι πρέπει να ρωτήσουμε τον δάσκαλο/α του παιδιού μας

..........

Η συζήτηση με τον εκπαιδευτικό είναι μια διαδικασία που όχι μόνο προτείνεται, αλλά “επιβάλλεται” για κάθε γονέα, διότι μέσα από αυτή μπορούν να αποκτήσουν καλύτερη επικοινωνία με το παιδί τους, αλλά να μάθουν και τις αδυναμίες του, τις επιτυχίες και τις ανάγκες του. 

Με λίγα λόγια, συνομιλώντας με τον εκπαιδευτικό θα μπορέσεις να σχηματίσεις καλύτερη εικόνα για την προσωπικότητα του μπόμπιρα που μεγαλώνεις, αλλά και να ανακαλύψεις τις δυνάμεις του. 

Επιπλέον, μέσα από την ενημέρωση που θα λάβεις από τους δασκάλους του θα βοηθηθείς σε πρακτικό επίπεδο και εντός σπιτιού, έχοντας τη δυνατότητα να δώσεις βάση σε σημεία που ίσως να μην είχες αντιληφθεί πως χρειάζονται προσοχή ή βοηθώντας το μικρό σου να αναπτύξει ακόμη πιο ολοκληρωμένα τομείς στους οποίους έχει κλίση!

Ωστόσο, πολύ συχνά η συνάντηση με τους δασκάλους των παιδιών γίνεται σύντομα και βιαστικά, χωρίς να δοθεί βάση σε ζητήματα που πρέπει να “αγγιχτούν”. 

Γι αυτό, λοιπόν, την επόμενη φορά μπορείς να προετοιμαστείς αναλόγως και να ρωτήσεις μόνη σου το δάσκαλο όλα όσα σε απασχολούν.

Παρακάτω, μπορείς να δεις τα πέντε βασικά σημεία που πρέπει να “σταθείς” στην επόμενη συνάντηση γονέων και εκπαιδευτικών!

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα “δυνατά σημεία” του παιδιού μου;

Με αυτή την ερώτηση καταφέρνεις να εστιάσεις το ενδιαφέρον του δασκάλου στο παιδί σου, αποφεύγοντας απαντήσεις-κονσέρβα από τις οποίες δεν μαθαίνεις τίποτα. 

Επιπλέον, μιας και η συμπεριφορά του μικρού στο σχολείο μπορεί να απέχει από εκείνη που έχει στο σπίτι, με αυτό τον τρόπο θα μάθεις ποιες είναι οι κλίσεις του, ώστε να τους δώσεις έμφαση και εκτός σχολείου!

Πείτε μου ένα πεδίο στο οποίο το παιδί μου χρειάζεται βελτίωση

Είναι πολύ πιθανό, αρκετοί τομείς να χρειάζονται μια μικρή υποβοήθηση, αλλά καλό είναι να πάρετε τα πράγματα με τη σειρά και να εστιάσετε σε ένα πεδίο κάθε φορά. 

Ζήτησε, λοιπόν, κάτι συγκεκριμένο στο οποίο “χωρούν” διορθώσεις, ώστε να καταφέρεις να του δώσεις σημασία και εκτός σχολείου. 

Αυτή η ερώτηση μπορεί να ανανεώνεται αρκετές φορές μέσα στο χρόνο, ώστε το παιδί να αναπτύσσει τις δεξιότητές του με τη σειρά και εστιασμένα.

Με ποιο τρόπο συνεισφέρει το παιδί μου στην τάξη;

Να μια ερώτηση που θα σου δείξει τη διαφορετική συμπεριφορά που μπορεί να έχει το μικρό σου στο σχολείο. Επιπλέον, μέσα από αυτή την οπτική θα αντιληφθείς τόσο την εικόνα του δασκάλου για το παιδί, όσο και εκείνη των συμμαθητών του για εκείνο. 

Κάπως έτσι, θα ανακαλύψεις τις αρετές ή και τις αδυναμίες του, βοηθώντας το να ξεπεράσει εμπόδια ή να αναπτύξει συμπεριφορές που αργότερα θα το βοηθήσουν καθώς μεγαλώνει στον τομέα της κοινωνικοποίησής του!

Με ποιο συμμαθητή του “δουλεύει” καλύτερα το παιδί μου;

Αυτή η ερώτηση συνδυάζει το ακαδημαϊκό πεδίο με την κοινωνικότητα του παιδιού και είναι ιδιαιτέρως βοηθητική, αφού θα έχεις μια εικόνα για τις σχολικές επιδόσεις του σε συνδυασμό με άλλους, αλλά και για τις ικανότητες συνεργασίας που επιδεικνύει. 

Έτσι θα επιτύχεις και ένα καλύτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον, αφού θα δώσεις έμφαση σε ό,τι χρειάζεται.

Έχετε κάποια ανησυχία για το παιδί μου;

Με αυτή την ερώτηση θα ανακαλύψεις αν υπάρχει κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς του που μπορεί να μην είχες αντιληφθεί, τόσο σε μαθησιακό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. 

Είναι μια αρκετά κοινή, αλλά αναγκαίο να γίνεται συχνά ερώτηση που πάντα θα σε βοηθά να διαχειριστείς το μικρό σου.

tlife

iscreta

Το «Έχω το νου μου στο παιδί», δε σταματάει ποτέ.

Γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη

Έχω τον έναν μικρό άρρωστο τώρα, οπότε γράφω με το ένα αυτί/μάτι/χέρι – με το άλλο είμαι αλλού ή όπως έλεγαν οι γιαγιάδες, «έχω το νου μου στο παιδί». 

Κάτι που δεν σταματάει ποτέ μα ποτέ: θεωρητικά ας πούμε, το ξεπερνάς όταν είσαι στο τσακίρ κέφι, όταν έχεις πιει, όταν είσαι έξω με παρέα κι έχεις ξεφύγει. Πρακτικά, ή κάτι δεν πάει καλά με μένα προσωπικά (πράγμα πιθανό μη πω και σίγουρο) ή δεν μπορεί να συμβεί αυτό με την καμία. 

Ο διακόπτης «μαμά» δεν είναι ποτέ στο OF, όσο και να τον κουκουλώνεις ή να κάνεις πως δεν τον βλέπεις, βρίσκεται στο ΟΝ συνέχεια, άρα λειτουργεί ένα σύστημα πρωτόγονο που σε κάνει να «έχεις το νου σου στο παιδί»…

Κάποτε, όταν είχα μόνον ένα παιδί, ο ξάδερφός μου που είχε ήδη τότε τρία παιδιά, μου έλεγε πειραχτικά «ένα ίσον κανένα!» 

Ανακάλυψα πόσο δίκιο είχε, όταν έφτασα κι εγώ με τη σειρά μου στα τρία παιδάκια: πάντα, το ένα στα τρία κάτι έχει. 

Όσο είναι μικρά, πονάει το αυτί/κεφάλι/μάτι/στομάχι τους, ανεβάζουν πυρετό, βήχουν, έχουν συνάχι, βγάζουν περίεργα εξανθήματα, παθαίνουν κουφές αλλεργίες, χτυπάνε τα γόνατά τους, ανοίγουν τα κεφάλια τους. 

Όταν μεγαλώνουν, έχουν θέμα με κάποιο μάθημα/καθηγητή, καψουρεύονται άχρηστα άτομα κι είναι στα πατώματα, αλλά σου λένε απλώς ότι δεν έχουνε όρεξη για παστίτσιο, σε μισούν που είσαι πάνω από το κεφάλι τους, μισούν τον μπαμπά τους για απροσδιόριστους λόγους, αρπάζονται με φίλους ή με τα αδέρφια ή με σένα ή με τα ντουβάρια, αν δεν βρούνε τίποτε καλύτερο. Αναρωτιούνται τι να κάνουν σε μια Ελλάδα «έτσι όπως είναι» και το λένε με περιφρόνηση, λες και φταις εσύ η μάνα που η Ελλάδα είναι όπως είναι. 

Φωνάζουν όταν τα ξυπνάς -και όταν δεν τα ξυπνάς-, όταν καταλαβαίνεις -και όταν δεν καταλαβαίνεις-, όταν είσαι -και όταν δεν είσαι εκεί-.

Μικρά ή μεγάλα, το στάνταρ είναι ότι τα παιδιά πάντα κάτι έχουνε – το ένα στα τρία, ή τα δύο στα τρία… 

Μιλάω (μέχρι στιγμής) εκ του ασφαλούς και χτυπώντας συνέχεια ξύλο γιατί τα παιδιά μου, δόξα σοι ο Θεός, είναι γερά και δυνατά. Παρόλα αυτά, έχω το νου μου συνέχεια. 

Βασικά είμαι μέσα στο σπίτι τις περισσότερες ώρες της ημέρας και νύχτας αλλά όταν δεν είμαι, όταν μένουν στην θεία ή στην φίλη τους την Έφη τα μικρά, όταν μένει σε φίλους, σε ξένα σπίτια, στη γκόμενα ή αλλού ο μεγάλος, είμαι με το κινητό στο κούτελο και τσεκάρω κάθε πέντε-δέκα λεπτά αν έδωσε κανένας σήμα. 

Όλοι εντάξει; Πονάει κανένας κάπου, έχει ένα ανεξήγητο βηχάκι, ένα γαϊδουρόβηχα, σπυράκια, ψείρες, διάρροια, ανορεξία, βαρυστομαχιά; 

Ένας πρησμένος αδένας σε παιδικό/εφηβικό/νεανικό λαιμό με απασχολεί, ή μάλλον με σκάει, περισσότερο από το Εθνικό Χρέος (εννοείται!). 

Το αν έφαγαν ή δεν έφαγαν όλοι με όρεξη το σκέφτομαι πιο πολύ από το πόσα χρωστάω, πόσα μου χρωστάνε και που θα ανταμωθούν τα μεν με τα δε.

Δεν έχω γίνει σαν τη μητέρα ούτε σαν τον πατέρα μου. Δεν έχω γίνει σαν τις γιαγιάδες μου ούτε σαν καμία άλλη μαμά από την οικογένειά μας, γιατί η κάθε μαμά έχει δικό της στυλ. 

Όλες αισθανόμαστε ενοχές, ότι δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, επειδή τα προτεινόμενα πρότυπα (μαμάδες-γιαγιάδες μας) είναι τόσο θολά, τόσο απροσδιόριστα: έκαναν καλά τη δουλειά τους αυτές άραγε ως μαμάδες; 

Είτε δούλευαν φουλ ή παρτ-τάιμ, είτε μεγάλωναν παιδιά και φρόντιζαν το σπίτι; 

Μας έριχναν καμιά ανάποδη πότε πότε, μας απειλούσαν ότι θα το πουν στο μπαμπά, ότι θα μας κόψουν το χαρτζιλίκι, ότι θα μας κλείσουν στο δωμάτιό μας – αλλά κι αυτές ενεργούσαν με βάση θολότερα πρότυπα, οι δικές τους μαμάδες πάλευαν να επιβιώσουν σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές, δεν είχαν περιθώρια για πολυτέλειες…

Εμείς τώρα ψαχνόμαστε βέβαια – οι σύγχρονες μαμάδες, οι νέες και όχι-τόσο-νέες. Διαβάζουμε βιβλία, προσπαθούμε να πλησιάσουμε ή να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά στα παιδιά, συζητάμε τα θέματα, κάνουμε ψυχανάλυση. 

Επεξεργαζόμαστε τους εαυτούς μας και τις πληροφορίες του έξω κόσμου, ενώ ταυτόχρονα, πάντα, παρακολουθούμε με μάτι άγρυπνο τα παιδιά μας, κάνουμε ότι κάνουμε δηλαδή τάχα μου αδιάφορες, τάχα μου χαλαρουίτες, αλλά… έχουμε το νου μας. 

Συνέχεια.

Όχι επειδή μας το έμαθε κάποιος, μάλλον επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…

anapnoes

“Πρόκληση των 48 ωρών” ('48-hour Challenge'): Το παιχνίδι στο Facebook, που καλεί τα παιδιά να εξαφανιστούν από το σπίτι τους

Sick '48-hour Challenge' Facebook 'game' urges teenagers to go missing for TWO DAYS leaving their desperate parents fearing the worst
Read more: dailymail
@@@

Την ανησυχία των γονέων έχει προκαλέσει άλλο ένα επικίνδυνο παιχνίδι στο Facebook που ήρθε στην επιφάνεια τις τελευταίες ώρες και κάνει θραύση ανάμεσα σε ανήλικα παιδιά στη Μεγάλη Βρετανία.

Το παιχνίδι λέγεται “Πρόκληση των 48 ωρών” και καλεί τα παιδιά να εξαφανιστούν από το σπίτι τους και τους γονείς τους για 48 ώρες.

Το βραβείο; 

Θα λαμβάνουν μεγαλύτερο σκορ κάθε φορά που το όνομα τους θα γίνεται mention στο Facebook. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το παιδί που θα έχει εξαφανιστεί θα πάρει περισσότερους πόντους, όταν οι γονείς του χρησιμοποιήσουν τα social media για να σημάνουν συναγερμό για την απώλειά του.

Μάλιστα μία μητέρα ανέφερε σε τοπικό Μέσο του Μπέλφαστ πως το παιδί της χάθηκε για 55 ώρες και τελικά βρέθηκε σε άλλη πολιτεία και σε άλλη πόλη. 

«Τρομοκρατήθηκα πως θα το έβρισκα είτε δολοφονημένο είτε βιασμένο. Σκέφτηκα πως θα είχε πέσει θύμα τραφικινγκ», 

ανέφερε σοκαρισμένη η γυναίκα, σύμφωνα με τη βρετανική Sun. 

parapolitika