Εάν θέλουμε Αγάπη, είναι καλύτερα να ψάχνουμε για το Καλό στους ανθρώπους

«Δεν υπάρχει συνταγή ή μέθοδος. Μαθαίνεις να αγαπάς αγαπώντας.»

ALDOUS HUXLEY

Παίρνουμε ό,τι δίνουμε και βρίσκουμε ό,τι προσδοκάμε 

Είναι ατυχές, αλλά είναι αλήθεια ότι ζούμε σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από ανθρώπους κυνικούς και σκεπτικιστές. 

Πρόκειται για μια κατηγορία ατόμων που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προβάλλουν την ανειλικρίνεια και την ανεντιμότητα, που είναι σίγουροι ότι αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων. 
Είναι πεπεισμένοι ότι κάθε πράξη καλοσύνης και αγάπης υποκρύπτει κάποια υστεροβουλία.

Δυστυχώς, πολλοί από εμάς έχουμε αναπτύξει ένα σκληρό εξωτερικό κέλυφος. Όταν κάποιος μας προσφέρει ένα τριαντάφυλλο και αμέσως μετά μας ζητήσει να κάνουμε μια δωρεά, είναι βέβαιο ότι στο μέλλον θα αντιμετωπίζουμε με αρκετή επιφύλαξη κάθε τέτοια πράξη αβροφροσύνης. 
Από εκείνη τη φορά και μετά, κάθε λουλούδι που θα μας προσφέρεται θα συνιστά λόγο καχυποψίας.

Οι ερωτευμένοι, που έχουν εμπιστευτεί τη σχέση τους και έχουν γίνει ευάλωτοι μπορεί ξαφνικά να ανακαλύψουν ότι εξαπατήθηκαν. 

Όταν μαζέψουν τα κομμάτια τους και κάποιος τους ξανα-προσφέρει αγάπη, είναι φυσικό να αντιμετωπίσουν τη νέα σχέση με σκεπτικισμό. Έχουν γίνει «υγιείς κυνικοί» – λιγότερο ανοιχτοί, λιγότερο εύπιστοι, λιγότερο ευάλωτοι. 
Εν ολίγοις, λιγότερο ικανοί να συντηρήσουν μια υγιή σχέση στο μέλλον.

Είναι πολύ ευκολότερο, μου φαίνεται, να γίνουμε κυνικοί παρά να ξεπεράσουμε την απογοήτευση και το ψυχικό τραύμα. Πρέπει ωστόσο να είμαστε πρόθυμοι να εμπιστευτούμε ξανά και να περιμένουμε κάτι καλύτερο απ΄αυτό που μας δόθηκε στο παρελθόν.

Οι αληθινοί κυνικοί, που πιστεύουν ότι έχουν γίνει ειδικοί στο να «διαβάζουν» τους ανθρώπους, έχουν στην πραγματικότητα υποκύψει σε μια άλλη μορφή τύφλωσης. Εάν θέλουμε αγάπη, είναι καλύτερα να ψάχνουμε για το καλό στους ανθρώπους, έστω κι αν αυτό μας κάνει λίγο αιθεροβάμονες.

«ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ να ΑΓΑΠΑΜΕ» του LEO BUSCAGLIA

Sxeseis-kai-sunaisthimata

antikleidi

Το Χαμομηλάκι

Πράγματα που μόνο μια μαμά καταφέρνει να κάνει!

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα
που μόνο μια μαμά καταφέρνει να κάνει

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μόνο μια μαμά καταφέρνει να κάνει μ’έναν δικό της μαγικό τρόπο, που δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ποτέ. Ποια είναι αυτά;
Μια μαμά μπορεί να φτιάξει το καλύτερο φαγητό όταν το ψυγείο είναι άδειο, μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο σου, ακόμα κι εάν δεν είναι γιατρός, ξέρει τι θέλεις πριν καλά καλά αποφασίσεις ο ίδιος. 

Κι άλλες τέτοιες μαγικές ιδιότητες που μόνο μια μαμά έχει.

Βρήκαμε τα πιο αληθινά illustrations που έχει δημιουργήσει η Ekaterina Gandrabura για την ιστοσελίδα BrightSide.me και περιγράφουν τα πράγματα που μόνο μια μαμά καταφέρνει να κάνει ως διά μαγείας.
Μήπως έχουν όντως μαγικές ιδιότητες; Ακόμη και να μην έχουμε εμείς τις θαυμάζουμε για όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που κάνουν καθημερινά για τα παιδιά τους.

Μπορούν να μαγειρέψουν το καλύτερο γεύμα, 

ακόμα κι όταν το ψυγείο είναι άδειο.

Μπορούν να προβλέψουν το μέλλον.

Μπορούν να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη, 
χωρίς να πουν τίποτα.

Με κάποιο μαγικό τρόπο μας κάνουν πάντα καλά.

Μπορούν να κάνουν 100 πράγματα ταυτόχρονα.

Ξέρουν πάντα ποιος είναι ο σωστός τρόπος.

Ξέρουν τι θέλουν τα παιδιά τους, 
πριν ακόμα κι από τα ίδια τα παιδιά.

Οι μαμάδες είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά!

Μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε και πάλι μικροί, 
ακόμα κι αν δεν είμαστε.

ipop.gr

Το Χαμομηλάκι

Το παιδί σου είναι η ζωή σου

Ο καρπός ενός έρωτα. 
Αυτό το χαριτωμένο πλασματάκι, που σε κοιτάει με ανυπομονησία περιμένοντας τη φροντίδα σου. 

Εσύ του έδωσες ζωή και τώρα είναι καθήκον σου να το προστατεύεις και να το αγαπάς σαν τη ζωή σου. 

Κανείς δε σου είπε ότι θα ‘ναι εύκολο. 
Ίσα-ίσα, απαιτεί θυσίες. Για να υποδεχτείς ένα παιδί πρέπει να είσαι ψυχικά έτοιμος. Να έχεις ωριμάσει και να ξέρεις ότι αυτό θέλεις. 

Εκτός απ’ το ψυχολογικό κομμάτι, όμως, είναι και το οικονομικό. Υπάρχουν πολλές ανάγκες άρα και πολλά έξοδα τα οποία θα πρέπει να καλύπτεις. 

Ο ερχομός ενός παιδιού είναι ό,τι καλύτερο, αρκεί αυτό να συμβαίνει υπό κατάλληλες συνθήκες.

Τα χρόνια περνούν κι εκείνο το μικρό ανθρωπάκι μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Μαθαίνει σιγά-σιγά τη ζωή κι εσύ έχεις σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην ανατροφή του. 

Δημιουργείς έναν νέο άνθρωπο για την κοινωνία. Πρέπει να του δώσεις αξίες και πολλαπλά εφόδια για το μέλλον του. Το παιδί σου είναι η ζωή σου. 

Μέσα από αυτό πολλές φορές βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως μερικές φορές να του επιβάλεις τα δικά σου απωθημένα κι αυτό είναι λάθος. Άσε το παιδί σου να ζήσει, να κάνει τις δικές του επιλογές και μέσα απ’ τα λάθη του να μάθει, γιατί μόνο έτσι θα μάθει. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να είσαι ένας καλός καθηγητής.

Αρκετές στιγμές θα έρχεστε σε κόντρα. 

Κι όσο πλησιάζει την εφηβική ηλικία θα μαλώνετε ακόμα περισσότερο. Θα πρέπει να δείξεις κατανόηση και να είσαι δίπλα στο παιδί σου. 

Όσες φορές και να καβγαδίσετε, πάντα θα το αγαπάς. Γιατί πολύ απλά είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου, που το έχεις δημιουργήσει εσύ. Είναι η αρχή και το τέλος σου. Είναι τα πάντα στη ζωή σου και γι’ αυτό θα παλεύεις μέχρι την τελευταία σου πνοή. 

Ως γονιός θα είσαι δίπλα του ό,τι και αν γίνει. 

Όταν γελάει, γελάς κι εσύ μαζί του. 

Κι αντίστοιχα, όταν πονάει, πονάς κι εσύ. Ίσως το νιώθεις πέντε φορές παραπάνω απ’ το παιδί σου αυτό το αίσθημα.

Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι αστεία υπόθεση. 

Πρόκειται για μια ψυχή και θέλει υπομονή, επιμονή και πολλή αγάπη. Πέρα απ’ την οικονομική στήριξη, καταλυτικό ρόλο παίζει κι η ψυχολογική. Το παιδί θα έχει την ανάγκη να σου μιλάει. 

Κι εσύ θα πρέπει να είσαι εκεί και να κατανοείς ό,τι για εκείνο εκείνη τη στιγμή μοιάζει τεράστιο πρόβλημα κι ας μην είναι. 

Εσύ οφείλεις να είσαι εκεί, δίπλα του.

Θα πρέπει να μην του κόβεις τα φτερά. 

Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι. Πρέπει να του δώσεις να καταλάβει την αξία των ονείρων και των στόχων στη ζωή του. Να θέλει να πετύχει κι ό,τι κάνει να το αγαπά μέσα απ’ την καρδιά του. 

Όταν φτάσει στην ενήλικη ζωή του, θα πρέπει να το αφήσεις να ζήσει λίγο μόνο του. 

Εννοείται πως το αγαπάς κι είναι για σένα ολόκληρος ο κόσμος σου, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ότι πρέπει να επιβιώσει μόνο του. Να σταθεί στα πόδια του, γιατί αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το κάνει. Όσο πιο νωρίς βασίζεται στις δικές του δυνάμεις, τόσο το καλύτερο για εκείνο.

Ο κόσμος είναι σκληρός και θα πρέπει από νωρίς να το μάθεις να μη ζει στο ροζ συννεφάκι του. 

Γιατί αλλιώς θα προσγειωθεί απότομα και τότε θα του είναι ακόμη πιο δύσκολο. Θα πρέπει να το αφήσεις ελεύθερο. Όσο μακριά κι αν είναι, εσύ θα αισθάνεσαι αν δεν είναι καλά ή κάτι πηγαίνει στραβά κι αμέσως θα τηλεφωνήσεις, δε σταματάς στιγμή να νοιάζεσαι.

Καθώς τα χρόνια περνούν, το καμαρώνεις για όλες του τις επιτυχίες. Ακόμα και στις αποτυχίες στέκεσαι δίπλα του. 

Παρ’ όλο που έχει μεγαλώσει, εσύ το βλέπεις πάντα σαν το μικρό σου μωράκι, αυτό το πλάσμα που σου έφεραν τότε στο νοσοκομείο. Για εσένα θα είναι πάντα μικρό στα μάτια σου.

Είναι η συνέχειά σου κι έχει μάθει από εσένα τις αξίες και την ηθική που του δίδαξες. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι εύκολο. Θέλει κουράγιο και πρέπει να είσαι έτοιμος κι ολοκληρωμένος ως άνθρωπος για κάτι τέτοιο. Όταν, όμως, συμβεί θα είσαι το πιο περήφανο και χαρούμενο άτομο για τη ζωή που δημιούργησες.

Συντάκτης: Ειρήνη Κουκέλλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Pillowfights.gr

Το Χαμομηλάκι

Χτίσε γέφυρες, όχι φράχτες

Δύο αδέλφια, τα οποία ζούσαν σε διπλανά αγροκτήματα, κάποια στιγμή για μια ασήμαντη αφορμή μάλωσαν. 

Ήταν το πρώτο ρήγμα στη σχέση τους, έπειτα από 40 χρόνια στα οποία ζούσαν αρμονικά ο ένας δίπλα από τον άλλον.

Όλα αυτά τα χρόνια μοιράζονταν τα γεωργικά τους μηχανήματα, βοηθούσε ο ένας τον άλλον και έτρωγαν τις Κυριακές παρέα μαζί με τις οικογένειες τους. 

Πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου.

Η παρεξήγηση τους όμως εκείνη τη μέρα, για μια ασήμαντη αφορμή, εξελίχθηκε σε έναν άγριο καυγά κατά τη διάρκεια του οποίου ειπώθηκαν πολύ άσχημες κουβέντες. 

Ακολούθησαν πολλές εβδομάδες σιωπής. 

Τα αδέρφια δεν μίλαγαν πια ο ένας στον άλλον. Προσπαθούσαν να μην συναντιούνται καν στο δρόμο ή στη πόλη.

Ένα πρωί κάποιος χτύπησε τη πόρτα του μεγαλύτερου αδερφού.
Εκείνος άνοιξε και είδε έναν άντρα. 

«Είμαι ξυλουργός και ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών», του είπε. «Μήπως έχετε κάτι που θα μπορούσα να το φτιάξω;»
«Ναι», του απάντησε αυτός. 

«Έχω μια δουλειά για σένα».
«Βλέπεις αυτό το σπίτι απέναντι; Είναι ο γείτονάς μου. Για την ακρίβεια είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Τον περασμένο μήνα ανάμεσα στα σπίτια μας υπήρχε ένα λιβάδι. Αυτός όμως πήρε μια μπουλντόζα και έσκαψε ένα βαθύ αυλάκι που με τις βροχές έγινε ποταμάκι. Μπορεί λοιπόν αυτός να έσκαψε αυλάκι, εγώ σκέφτηκα να κάνω κάτι ακόμα καλύτερο».

«Δίπλα στο στάβλο έχω πολλά ξύλα. Θέλω να τα πάρεις και να μου φτιάξεις ένα φράχτη τρία μέτρα ψηλό. Δεν θέλω να βλέπω ούτε το σπίτι του αλλά ούτε και το πρόσωπο του πια».

«Νομίζω ότι κατάλαβα τι θέλεις. Δείξε μου τα ξύλα, το πριόνι και τις πρόκες και θα σου φτιάξω αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι».

Την επόμενη μέρα ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη. Πριν φύγει, ετοίμασε όλα όσα χρειάζονταν ο ξυλουργός και τον αποχαιρέτησε ικανοποιημένος για αυτό που θα αντίκριζε το βράδυ.

Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά όλη την ημέρα. Όταν με τη δύση του ηλίου ο μεγάλος αδερφός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε πια τελειώσει.
Τα μάτια του αγρότη μόλις αντίκρισε αυτό που έφτιαξε ο ξυλουργός άνοιξαν διάπλατα. 

Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Ο ξυλουργός δεν είχε φτιάξει φράχτη.... Έφτιαξε γέφυρα. 

Μια γέφυρα που ξεκινούσε από το χωράφι του, πέρναγε πάνω από το αυλάκι και κατέληγε στο χωράφι του αδερφού του.

Την στιγμή που την κοίταζε αποσβολωμένος, είδε τον αδερφό του να πλησιάζει χαμογελαστός προς το μέρος του με τεντωμένα τα χέρια.

«Αδερφέ μου δεν ξέρω τι να πω. Μετά από όλα αυτά που είπα και όλα αυτά που σου έκανα, εσύ έφτιαξες μια γέφυρα», του φώναξε.

Τα δύο αδέλφια συναντήθηκαν στη μέση της γέφυρας και αγκαλιάστηκαν σφιχτά συγκινημένοι.
Όταν ο μεγάλος αδερφός γύρισε για να ευχαριστήσει τον ξυλουργό, τον είδε να μαζεύει τα πράγματα του.
«Όχι περίμενε», του φώναξε. 

«Θέλω να μου κάνεις και άλλες δουλειές».
«Θα ήθελα πολύ να μείνω», του απάντησε ο ξυλουργός. «Αλλά έχω πάρα πολλές ακόμη γέφυρες να φτιάξω».

skouliki

Το Χαμομηλάκι

Τα παραδοσιακά Ελληνικά φαγητά «των φτωχών» που χάθηκαν με τα χρόνια...

Η μπομπότα, η θρεψίνη, το ζαχαρόψωμο και άλλα τρόφιμα «των φτωχών» που χόρταιναν τους Έλληνες τον περασμένο αιώνα.

Η μπομπότα

Γνωστή και ως το ψωμί ή η πίτα των φτωχών, η μπομπότα ήταν η εναλλακτική του σπάνιου σε δύσκολες περιόδους αλευριού από σιτάρι. 

Ήταν στην ουσία ένας χυλός από καλαμποκάλευρο, αλατισμένο νερό και λάδι, αυγό ή κάποια γέμιση, αν υπήρχε.

Πετιμέζι και Θρεψίνη

Ως την δεκαετία του ’60, τότε που δεν υπήρχαν… πραλίνες φουντουκιού και maple syrup για να αλείφουμε στο ψωμί, οι φέτες αλείφονταν κατά κόρον με πετιμέζι ή θρεψίνη. 

Το πετιμέζι είναι το παχύρρευστο προϊόν που προκύπτει από τον μούστο των σταφυλιών, 

ενώ η θρεψίνη, που κυκλοφορούσε στο εμπόριο σε κουτί με μια χαρακτηριστικότατη φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, ήταν μια κρέμα που αποκαλούταν και σταφιδίνη, επίσης από τα σταφύλια. 

Αυτό ήταν το πιο συνηθισμένο και θρεπτικό κολατσιό των παιδιών τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Ζαχαρόψωμο

Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ήταν ο πιο γρήγορος και οικονομικός τρόπος να ξεκινήσουν τα παιδιά τη μέρα τους πριν φύγουν για το σχολείο, τις περασμένες δεκαετίες. 

Η «συνταγή» είναι πολύ απλή: Το ψωμί απλώς βρεχόταν ελαφρώς με νερό και πασπαλιζόταν με ζάχαρη.

Τσιγαρίδες

Σε παλαιότερες εποχές ανά την Ελλάδα – και σε κάποιες επαρχίες ακόμη – κάθε οικογένεια είχε το γουρουνάκι της, που «θυσιαζόταν» κοντά στα Χριστούγεννα. 

Επειδή όμως δεν έπρεπε να πάει χαμένο καθόλου κρέας, τα μικρά κομμάτια από ξύγκι που περίσσευαν, έμπαιναν σε καζάνια με νερό και αλάτι, και προέκυπταν κομμάτια χοιρινού σαν μπέικον, που διατηρούνταν ως και τα επόμενα Χριστούγεννα.

Μπλουγούρι και τραχανάς

Στην ύπαιθρο το μπλουγούρι (γνωστό πλέον ευρέως ως πλιγούρι) και ο τραχανάς ήταν πάντα χειροποίητα και πιο διαδεδομένα από τα ζυμαρικά όπως τα μακαρόνια και το ρύζι που μπήκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κουζίνα και κέρδισαν το… μονοπώλιο των συνοδευτικών στα πιάτα. 

Το πλιγούρι είναι ψιλό δημητριακό από αποξηραμένο σιτάρι και ο τραχανάς, ξινός ή γλυκός, είναι ζυμαρικό φτιαγμένο από αλεύρι και γάλα ή γιαούρτι. 

Ευτυχώς, αυτά τα δύο χαμένα τρόφιμα, επανήλθαν το τελευταίο διάστημα, ακόμα και στις κουζίνες μεγάλων σεφ, που αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν με μια επιστροφή σε παλιές αξίες, κάνοντας τάση το «τραχανότο» ή βρίσκοντας στο πλιγούρι το «νέο» super food.

Ρεβιθόψωμο

Τα ρεβίθια στην Κατοχή ήταν χρήσιμα ακόμα και για την παρασκευή υποκατάστατου ροφημάτων, όπως ο καφές. 

Αλλά με το συγκεκριμένο όσπριο και αλεύρι, φτιαχνόταν και ψωμί, το λεγόμενο ρεβιθόψωμο που με λίγο αλεύρι και λάδι, γέμιζε το τραπέζι σε εποχές ανέχειας.

Jim Jimmy (Κλεισθένης)

Το Χαμομηλάκι

Πώς να βοηθήσω το παιδί μου να μάθει Ιστορία;

Δεν είναι εύκολο για έναν μαθητή Δημοτικού να θυμάται δεκάδες ημερομηνίες, εκατοντάδες ονόματα και ακόμα περισσότερα σημαντικά γεγονότα, ειδικά όταν, εκτός από την Ιστορία, πρέπει να διαβάσει και όλα τα υπόλοιπα μαθήματα. 

Για να ανακουφίσετε το παιδί από τον πονοκέφαλο της ατελείωτης παπαγαλίας, δείτε με ποιους τρόπους μπορείτε να το βοηθήσετε και -γιατί όχι;- να θυμηθείτε εσείς Ιστορία μαζί του.
Στην αρχή, φροντίστε να είστε δίπλα του έτσι ώστε να το καθοδηγήσετε, όμως όταν δείτε ότι έχει πάρει το κολάι, αφήστε το να εφαρμόσει μόνο του όσα του μάθατε.

Διαβάστε-υπογραμμίστε-θυμηθείτε
Ο πρώτος τρόπος είναι και ο κλασικός: η υπογράμμιση. 

Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσετε αποτελείται από 3 εύκολα βήματα:
1. Διαβάστε μαζί με το παιδί το απόσπασμα που έχει να μάθει. Φροντίστε να εστιάζετε στα σημαντικά σημεία, αλλάζοντας τον τόνο της φωνής σας.
2. Υπογραμμίστε με χρωματιστό μαρκαδόρο τις σημαντικές πληροφορίες κάθε παραγράφου (ημερομηνίες, ονόματα, γεγονότα) και γράψτε έναν σύντομο πλαγιότιτλο δίπλα στην καθεμία. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα έχετε δημιουργήσει μία μικρή περίληψη του μαθήματος.
3. Δώστε λίγο χρόνο στο παιδί, ώστε να προσπαθήσει να μάθει τα υπογραμμισμένα σημεία και τους πλαγιότιτλους και στο τέλος κάντε του λίγες βασικές ερωτήσεις για να σας πει τι θυμάται.

Η Ιστορία μέσα από τη λογοτεχνία
Ένα λογοτεχνικό βιβλίο που αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα μπορεί να δώσει στα παιδιά περισσότερες γνώσεις από το κλασικό βιβλίο Ιστορίας του σχολείου. 

Δεν υποτιμάμε τα σχολικά εγχειρίδια, όμως είναι πολύ διαφορετικό να διαβάζεις ένα λογοτεχνικό έργο με πλοκή, χαρακτήρες και... περιπέτεια και, ευτυχώς, έχουμε πολλούς αξιόλογους Έλληνες συγγραφείς που έχουν «ντύσει» την ιστορία με το ταλέντο τους. 

Τα βιβλία της Άλκης Ζέη είναι από τις καλύτερες επιλογές που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, αφού όχι μόνο πραγματεύονται γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά τα παρουσιάζουν μέσα από τα μάτια των παιδιών-πρωταγωνιστών τους. 

Η αγαπημένη μας «Μωβ ομπρέλα», «Το καπλάνι της βιτρίνας» και «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» αναβιώνουν τη ζωή στη χώρα μας από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά έως την απελευθέρωση. 

Και στον «Ψεύτη παππού», όμως, τα παιδιά θα ταυτιστούν με τον μικρό Αντώνη που ακούει τις ιστορίες του παππού του από τη δικτατορία, στον «θείο Πλάτωνα» θα μάθουν ότι η πολιτική προσφυγιά ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, ενώ στο επαναστατικό «Κοντά στις ράγιες» θα γνωρίσουν την ταραχώδη πολιτική ιστορία της Ρωσίας μέσα από τα μάτια της Σάσας.

Τα βιβλία αυτά, που μπορείτε να διαβάσετε και εσείς για να θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια, συμπληρώνουν τη βιβλιοθήκη της Άλκης Ζέη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Έτσι, το παιδί θα έρθει σε επαφή με την ιστορία από την πένα μιας από τους σημαντικότερες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας, που καταφέρνει να αποδώσει τα γεγονότα με τρόπο προσιτό στους μικρούς της αναγνώστες. 

Αναπαράσταση των σημαντικών γεγονότων
Η Ιστορία μπορεί να γίνει θεατρικό παιχνίδι! 

Σ’ αυτή την περίπτωση, θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε τις υποκριτικές και σκηνοθετικές σας ικανότητες για να αναπαραστήσετε τα σημαντικά γεγονότα του μαθήματος, όπως μια ιστορική μάχη. 

Μοιράστε ρόλους και αρμοδιότητες, πάρτε θέσεις και στήστε ένα σκετσάκι που θα βασίζεται στο μάθημα που πρέπει να διαβάσει το παιδί. 

Αν έχετε χρόνο και όρεξη, μπορείτε ακόμα και να μεταμφιεστείτε – σίγουρα το παιδί θα έχει κάποιο αποκριάτικο αξεσουάρ που θα βοηθήσει. 

Διαφορετικά, χρησιμοποιήστε τη φαντασία σας. Μπορείτε, για παράδειγμα, να φορέσετε σεντόνια αντί για χλαμύδες ή χιτώνες, αν θέλετε να αναπαραστήσετε ένα επεισόδιο απ' την αρχαία Ελλάδα.

Οικογενειακές έξοδοι και εκδρομές με (ιστορικό) ενδιαφέρον
Ωραίοι οι παιδότοποι και οι παιδικές χαρές, όμως δεν είναι κακό πού και πού να οργανώνετε οικογενειακές εξόδους και εκδρομές σε μέρη με ιστορικό ενδιαφέρον, όπως μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους. 

Πριν βιαστείτε να απορρίψετε αυτήν την ιδέα, βγάλτε από το μυαλό σας το πόσο ανιαρά σας φαίνονταν όλα αυτά όταν αναγκαστικά τα επισκεπτόσαστε ως μαθητές στις εκδρομές του σχολείου. 

Πλέον, τα πράγματα έχουν αλλάξει και τα περισσότερα μουσεία αλλά και ιστορικοί χώροι έχουν γίνει πιο... kid-friendly. 

Το Μουσείο της Ακρόπολης, για παράδειγμα, δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν περισσότερα για τα εκθέματά του αλλά και την ιστορία μας μέσα από τα «δανειστικά σακίδια», που περιλαμβάνουν ψηφιακό παιχνίδι, διασκεδαστικές δραστηριότητες και χάρτες – καθόλου άσχημα δηλαδή!

mama365

https://www.youtube.com/watch?v=2cTN8-zMzvs

Το Χαμομηλάκι

Το παιδί μου γκρινιάζει όλη μέρα. Τί να κάνω; - Whiny Kids Take A Toll on the Whole Fam

Μεγαλώνοντας ένα παιδί που γκρινιάζει όλη μέρα

Ποιος φταίει για ένα «γκρινιάρικο παιδί»; Και πώς είναι η καθημερινότητα μαζί του; 

Whiny Kids Take A Toll on the Whole Fam

Τις δικές της απαντήσεις δίνει η Αμερικανίδα αρθρογράφος, μητέρα και… παθούσα Elizabeth Broadbent.

Ξεκινάει από την ώρα που ξυπνάει. «Δεν θέλω να δω River Monsters», γκρινιάζει ο τετράχρονος γιος μου, επίμονα, απελπισμένα, λες και κάποιος απειλεί να του ξεριζώσει τα νύχια και όχι να ανοίξει την τηλεόραση. 

«Μισώ το River Monsters. Δεν θέλω να δω Wild Kratts. Δεν θέλω να δω Octonauts».

«Μα σου αρέσει το Octonauts», σχολιάζει ο οκτάχρονός μου, ενώ αναστενάζει σαν κάποιος βετεράνος σε αυτόν τον πόλεμο. Άντε πάλι από την αρχή.

Είναι 6 το πρωί και ο μεγαλύτερος γιος μου φωνάζει στο μικρότερο ότι έχει κουραστεί με την γκρίνια του, ότι γκρινιάζει συνέχεια, ότι είναι ένα γκρινιάρικο μωρό και πρέπει να σταματήσει να το κάνει. Κατά βάθος, γνέφω επιδοκιμαστικά. Από μέσα μου, επικροτώ το μεγαλύτερο γιο μου.

Εξωτερικά, προσπαθώ να εξομαλύνω την κατάσταση. Αλλά είμαι γεμάτη απογοήτευση. 

Γιατί ο Sunny όντως γκρινιάζει όλη την ώρα. Σχεδόν για τα πάντα. Και αυτό είναι εξαντλητικό για όλους μας.

Ένα γκρινιάρικο παιδί δεν επηρεάζει μόνο τον εαυτό του, αλλά και όλους γύρω του. 

Δεν με πιστεύετε; 

Ρωτήστε οποιαδήποτε μαμά ενός «γκρινιάρη» και θα σας πει το ίδιο. Οι μικρές, καθημερινές μανούβρες που κάνει η οικογένεια της τσακίζουν το ηθικό. 

Φανταστείτε ότι ζητάτε από τα παιδιά σας να ντυθούν. Έχετε βγάλει τα ρούχα τους από την ντουλάπα. Είναι απόλυτα ικανά να το κάνουν μόνα τους. Τα ρούχα τους δεν διαθέτουν δύσκολα κουμπώματα. Αλλά το μικρότερο παιδί σας αποφασίζει, με το τετράχρονο μυαλό του, ότι δεν μπορεί να ντυθεί χωρίς βοήθεια και αντί να σας πει ήρεμα «Μαμά, θέλω βοήθεια», απλά κλαίει και γκρινιάζει και χτυπιέται.

Και εσείς, που μπορεί εκείνη τη στιγμή να ακολουθείτε μια καθημερινή ρουτίνα περιποίησης στο μπάνιο ή να είστε με το σουτιέν καθώς ψάχνετε στη στοίβα των καθαρών ρούχων για μια μπλούζα, αναστενάζετε. Συγκεντρώνετε όλη την ψυχραιμία σας. Συνειδητοποιείτε το λόγο της γκρίνιας και μετά σκέφτεστε έναν τρόπο αντιμετώπισης: 

«Φέρε εδώ τα ρούχα σου να σε βοηθήσω». Έτσι βρίσκεστε να προσπαθείτε, μόνο με το σουτιέν, να φορέσετε ένα παντελόνι στο τετράχρονο παιδί σας ενώ θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει μόνο του, ενώ αναρωτιέστε σε ποιο σημείο θα πρέπει να σταματήσετε να το βοηθάτε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και να το αφήσετε να χαράξει με κόπο το μονοπάτι του προς την ανεξαρτησία.

Γιατί ξέρετε ότι όλοι κατηγορούν εσάς για αυτό, ιδιαίτερα αν το γκρινιάρικο παιδί είναι το μικρότερο της οικογένειας. 

Εσείς δημιουργήσατε αυτό το τέρας, τους ακούτε να σκέφτονται, γιατί τον κανακεύατε για υπερβολικά πολύ καιρό και τώρα έχει γίνει κακομαθημένος. 

Εσείς φταίτε. 

Εκτός αν δεν φταίτε εσείς, γιατί περιμένατε να είναι σε θέση να φέρνει τα παπούτσια του στην ηλικία που το έκαναν και τα άλλα παιδιά σας (κάτι που του προκαλεί ένα ξέσπασμα γκρίνιας, με αποτέλεσμα όλοι να νευριάζετε και τελικά να αργείτε στο ραντεβού σας). Τα άλλα παιδιά σας δεν έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν αρνιόσασταν να τους αγοράσετε αυτοκόλλητα σε κάθε επίσκεψή σας σε κατάστημα παιχνιδιών.

Και για κάποιο λόγο, αυτό το παιδί απεχθάνεται μέχρι θανάτου τη λάσπη και την κοπριά και τις αυλές, και εσείς είστε μια οικογένεια που λατρεύετε τη λάσπη και την κοπριά και τις αυλές. 

Έτσι, όταν όλοι βγαίνετε έξω, εκείνος γκρινιάζει και κοπανιέται και κλαίει και ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να βρει τις γαλότσες του και τελικά δηλώνει ότι θέλει να μείνει στο σπίτι και ενώ εσείς ίσως τελικά συμφωνήσετε μαζί του, μετά θέλει να μείνει και κάποιος άλλος μαζί του και αυτός ο άλλος να είστε εσείς.

Αποχαιρετήστε λοιπόν την κηπουρική, μαμά/μπαμπά, γιατί τώρα πρέπει να ψυχαγωγήσετε ένα κακοδιάθετο 4χρονο. 

Διαφορετικά, όλοι οι άλλοι θα το ακούνε να ουρλιάζει και να κλαίει και τελικά κανένας δεν θα περάσει καλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει καλή επιλογή.

Και προσπαθήστε να λέτε τη λέξη «γαμώτο» μόνο από μέσα σας, διαφορετικά εκείνος θα την πιάσει αμέσως και μετά οι άλλοι θα κατηγορούν εσάς.

Ένα γκρινιάρικο παιδί αρκεί για να εξαντλήσει όλη την οικογένεια. 

Είναι σαν ένα μικρό γκρίζο σύννεφο βροχής που εμφανίζεται ξαφνικά και σας χαλάει όλα τα σχέδια. 

Ώρα να πάμε για πίτσα; 

Ο μικρός γκρινιάρης πετάγεται και ουρλιάζει: «Εγώ μισώ την πίτσα!». Μόνο που την προηγούμενη εβδομάδα λάτρευε την πίτσα. Κανένα πρόβλημα. Τώρα όλοι έχουν θυμώσει μαζί του και έχουν νευριάσει γενικά και αρχίζουν να αμφισβητούν την επιλογή της πίτσας γιατί πηγαίνοντας για πίτσα σημαίνει ότι θα τον ακούνε να γκρινιάζει όλη την ώρα.

Ενδίδουμε στο μικρό τύραννο; 

Τον τραβάμε με το ζόρι στην πιτσαρία παρά τις κλωτσιές και τα ουρλιαχτά του; 

Τι είναι καλύτερο την παρούσα στιγμή για την ευτυχία και την αρμονική συνύπαρξη της οικογένειας; 

Και τι είναι καλύτερο για το μικροσκοπικό τύραννο, που πρέπει να μάθει ότι δεν μπορεί να κάνει κουμάντο σε όλους με την γκρίνια του; Για μία ακόμα φορά, δεν υπάρχει καλή επιλογή.

Ναι, το ξέρω ότι είναι μόλις τεσσάρων. Ξέρω τα πάντα για αυτή την ηλικία. Μεγάλωσα δύο ακόμα αγόρια που πέρασαν από την ηλικία των τεσσάρων, με όλη την προσκόλληση και τα ξεσπάσματα και τα δάκρυά της. Και την γκρίνια της. Αλλά μα το Θεό, κανένας τους δεν γκρίνιαζε όπως αυτό το παιδί.

Το μωρό μου ξεσπάει σε κλάματα για τα πάντα. 

Για παπούτσια που έχει χάσει. 

Για παπούτσια που δεν μπορεί να δέσει τα κορδόνια τους. 

Για το σκύλο που κατεβαίνει από τον καναπέ. 

Για το λάθος βιβλίο, τη λάθος εκπομπή στην τηλεόραση, τη λάθος μπλούζα ή το λάθος παιχνίδι. 

Πεινάει. Διψάει. Είναι κουρασμένος. 

Και αρνείται επίμονα να εκφράσει αυτές τις ανάγκες ευγενικά, όπως «Θέλω να φάω κάτι, μαμά» ή «Τώρα θέλω να πάω σπίτι, μαμά». 

Οι αδερφοί του είχαν μάθει να το κάνουν στην ηλικία του. Αλλά ο γκρινιάρης μου; Ποτέ. 

Επιμένει να σας ρωτάει ξανά και ξανά και ξανά πότε θα φύγουμε μέχρι που του βάζετε τις φωνές και δίνετε την εντύπωση στους περαστικούς και σε άλλους γονείς ότι είστε το μεγαλύτερο τέρας. Και νιώθετε σαν τέρας. Αλλά πραγματικά αισθάνεστε ότι το κεφάλι σας θα εκραγεί αν ακούσετε για μία ακόμα φορά το «Είμαι κουρασμένος».

Έτσι, κάνετε υπομονή. Ζείτε με αυτό, περιστασιακά ξεσπώντας. 

Και ελπίζετε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν. 

Ελπίζετε, γιατί δεν μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε άλλο έτσι για πολύ ακόμα. 

Ειλικρινά, σύμπαν, δεν αντέχω άλλο.

Για την ώρα, το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να απολαμβάνετε τις αγκαλιές του μικρού σας γκρινιάρη, κάθε δευτερόλεπτο που κρατούν – γιατί όσο κι αν τον αγαπάτε, ανυπομονείτε να μεγαλώσει και να αλλάξει.

childit

Το Χαμομηλάκι

Η Ευγνωμοσύνη του μικρού μυρμηγκιού

Κάποτε ένα μικρό κι ασήμαντο μυρμηγκάκι, κουρασμένο και ταλαιπωρημένο από την πολλή δουλειά, πήγε να πιει λίγο νεράκι να δροσιστεί και να ξαποστάσει στην κοντινή πηγή.

– Ποπό! διαδρομές που έκανα σήμερα! Αλλά και πόσα σποράκια μάζεψα στη φωλιά μας! Χαλάλι, όμως, θα βγάλουμε και τον φετινό χειμώνα δίχως να πεινάσουμε.

Κουρασμένο αλλά και ικανοποιημένο μ’ αυτές του τις σκέψεις έφτασε στην πηγή και τέντωσε τα ταλαιπωρημένα ποδαράκια του, για να δροσιστεί στο γάργαρο νεράκι… Τότε, όμως, πλαφ…

– Βοήθεια, πνίγομαι, βοήθεια!
Το καημένο το μυρμηγκάκι μας... Κουνούσε τα αδύναμα ποδαράκια του μέσα στο νερό που έτρεχε με ορμή και προσπαθούσε να φωνάξει ανασηκώνοντας το μαύρο του κεφαλάκι από το νερό. 

Ήταν πια απελπισμένο, καθώς παράδερνε στο νερό και δεν είχε άλλες δυνάμεις να αντισταθεί, όταν…

– Έλα, μην το βάζεις κάτω, σκαρφάλωσε στο φύλλο της καρυδιάς…
Ο σωτήρας του ήταν ένα περιστέρι, που εκείνη την ώρα πετούσε πάνω από την πηγή κι αμέσως έριξε το φύλλο στο νερό. Το μυρμηγκάκι μας σκαρφαλωμένο στο φύλλο πήρε βαθιές ανάσες κι ευχαρίστησε το περιστέρι, που το κοιτούσε από ψηλά.

– Πρέπει πάντα να βοηθάμε τους πιο αδύναμους, να προσέχεις μυρμηγκάκι μου, έτσι;

Όμως, η ζωή έχει αποδείξει πως και οι πιο ανίσχυροι, υπάρχουν στιγμές, που γίνονται δυνατοί και οι πιο καλοί βοηθοί και σωτήρες. Και πράγματι... 

Όταν, μετά από μερικές μέρες το αδύναμο μυρμηγκάκι αντιλήφθηκε πως ένας κυνηγός είχε στήσει τα καλάμια του και αιχμαλώτισε το περιστέρι μας, δεν έχασε καιρό…

Τρύπωσε μέσα στο παπούτσι του και του δάγκωσε το πόδι, όσο μπορούσε πιο δυνατά. 

Τότε ο κυνηγός έχασε την ισορροπία του, έπεσαν τα καλάμια του και το περιστέρι μας πέταξε ανάμεσά τους λεύτερο στον ουρανό. 

Το μυρμηγκάκι τρύπωσε κάτω από μια πέτρα και από κει κοιτούσε το περιστέρι που, κάτασπρο, πετούσε όλο και πιο ψηλά… Ένιωθε περήφανο για το κατόρθωμά του και ικανοποιημένο που βοήθησε τον ευεργέτη του. 

Άραγε ο φτερωτός του φίλος είχε καταλάβει πως γλίτωσε χάρη στις μικρές, αλλά θαυματουργές δυνάμεις του αδύναμου μυρμηγκιού;

ΑΙΣΩΠΟΣ
ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ (Αντώνης Κρασάκης)

Το Χαμομηλάκι

Εγκυκλο-παιδικά: Το Βυζαντινό πανεπιστήμιο

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία διατήρησε και ανανέωσε τον κλασσικό πολιτισμό, με θαυμαστή προσαρμοστικότητα στο δύσκολο περιβάλλον του Μεσαίωνα.

Ένας τομέας στον οποίον το Βυζάντιο υπερείχε σαρωτικά έναντι των άλλων χριστιανικών κρατών, ήταν η παιδεία. 

Οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας είχαν υψηλό για την εποχή εκείνη μορφωτικό επίπεδο. 

Υπήρχαν σχολεία ακόμη και σε χωριά, ενώ οι πόλεις φιλοξενούσαν διάφορα ανώτερα εκπαιδευτήρια. 

Το εκπαιδευτικό σύστημα ελεγχόταν είτε από εκκλησιαστικά ιδρύματα (μοναστήρια) είτε από την κοσμική εξουσία, η δε μορφωτική βάση των μαθητών ήταν αφ’ ενός τα ιερά κείμενα (Βίβλος, Ψαλτήρι, βίοι Αγίων) και αφ’ ετέρου η αρχαιοελληνική γραμματεία, με τον Όμηρο και τον Αίσωπο να αποτελούν τον άξονα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Marios Novakopoulos
Πηγή: - Κλεισθένης

Το Χαμομηλάκι

Ανθολόγιο: Για να θυμούνται οι πιο παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

Οι περισσότεροι από εμάς, όταν ήμασταν μικροί, είχαμε ακούσει είτε από τους γονείς μας, είτε από τους παππούδες μας το παραδοσιακό παιδικό τραγούδι «Ντίλι, Ντίλι, το καντήλι…..». 

Άλλοι το γνωρίσαμε μέσα από το ανθολόγιο της πρώτης δημοτικού.

Σε όλους όμως μας έκανε εντύπωση και έμεινε χαραγμένο στην παιδική μας μνήμη. 

Το «Ντίλι, Ντίλι, το καντήλι…..» είναι ένα διδακτικό κλιμακωτό τραγούδι από τον Μαρμαρά Προποντίδας, που ασκεί τα παιδιά μέσα από την επανάληψη, στην κατανόηση λογικών αλληλουχιών.

Το τραγούδι αυτό τραγουδιόταν στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Σηλυβρίας της Ανατολικής Θράκης και στον Πόντο με κάποιες παραλλαγές.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975.

Jim Jimmy (Κλεισθένης)
Το Χαμομηλάκι

Η μητρότητα είναι δύσκολη, αλλά υπάρχει τελευταία φορά για τα πάντα...

Διαβάστε αυτό το όμορφο γράμμα όταν νιώθετε απόγνωση ή είστε εξαντλημένες. Η μητρότητα είναι δύσκολη, αλλά είναι και μια μοναδική εμπειρία γεμάτη πανέμορφες στιγμές.

Για τελευταία φορά

«Από τη πρώτη φορά που θα αγκαλιάσεις το μωρό σου, δε θα είσαι ποτέ ξανά το ίδιο άτομο.

Ίσως να λαχταράς για το άτομο που ήσουν παλιά.

Όταν είχες ελευθερία, χρόνο.

Και τίποτα συγκεκριμένο να ανησυχείς.

Θα γνωρίσεις τη κούραση, όπως ποτέ πρωτύτερα.

Και οι μέρες θα περνάνε σαν να είναι οι ίδιες, γεμάτες με τάισμα, αλλαγή πάνας και κλάμα.

Παράπονα και διαφωνίες.

Με ύπνο ή έλλειψη ύπνου.

Μπορεί να φαίνεται σαν ατέρμονος κύκλος.

Αλλά μην ξεχνάς…

Υπάρχει τελευταία φορά για τα πάντα.

Η μέρα που θα ταΐσεις το παιδί σου για τελευταία φορά.

Και θα είναι η τελευταία φορά που θα αγκαλιάσεις το παιδί σου ενώ κοιμάται.

Θα λούζεις τα μαλλιά του στη μπανιέρα.

Και από εκείνη τη μέρα, θα θέλει να κάνει μπάνιο μόνο του.

Θα σου κρατάει το χέρι ενώ περνάτε μαζί το δρόμο.

Και μετά δε θα σου το ξαναζητήσει.

Θα μπει στο υπνοδωμάτιο στη μέση της νύχτας για να κοιμηθεί μαζί σας. 
Και ξαφνικά θα είναι η τελευταία νύχτα που θα σας ξυπνήσει.

Θα σου χαρίσει ένα φιλί αποχαιρετισμού στο σχολείο και την επόμενη μέρα θα σου ζητήσει να μη τον συνοδέψεις πια.

Θα διαβάσεις μια τελευταία ιστορία, ενώ είναι στο κρεβάτι, και θα καθαρίσεις για τελευταία φορά το λερωμένο του πρόσωπο.

Θα τρέξει και πέσει στην αγκαλιά σου για τελευταία φορά.

Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτή η τελευταία φορά.

Μέχρι που δεν υπάρχουν άλλες φορές.

Ακόμα και τότε, θα σου πάρει καιρό να το συνειδητοποιήσεις.

Γι’ αυτό όσο ζεις όλες αυτές τις στιγμές, θυμήσου ότι είναι μετρημένες και όταν τελικά σταματήσουν, θα έδινες τα πάντα για να τις ξαναζήσεις.»

viralman

Το Χαμομηλάκι

Πάστα Φλώρα Νηστίσιμη με Ταχίνι, μας έφτιαξε η μανούλα!!

Υλικά
🍰 100 γραμμάρια ταχίνι 

🍰 130 γραμμάρια ζάχαρη

🍰 60 ml χυμό πορτοκαλιού

🍰 100 ml μπράντι

🍰 1 κουτ. σούπας ξύσμα πορτοκαλιού

🍰 1 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ

🍰 3 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

🍰 1 ½ φλιτζάνι μαρμελάδα κυδώνι, ή άλλη της αρεσκείας σας

για την εκτέλεση, κλικ στη Μητερούλα

Το Χαμομηλάκι

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Αρχειακό Ξεφύλλισμα - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι,
 Σχεδίασμα Β'

Από την αρχή της Επανάστασης του 1821, οι Μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις καταδίκασαν τον Αγώνα των Ελλήνων...

...........
Πλήρης ανάπτυξη: Το Χαμομηλάκι,
Τετράδια