Όταν όμως είσαι παιδί, η αγκαλιά που προσδοκάς δεν είναι η οποιαδήποτε.
Είναι της μαμάς, του μπαμπά, της γιαγιάς, των ανθρώπων που ξέρεις και αγαπάς.
Η αγκαλιά ενός ξένου, κάποιου που δεν εμπιστεύεσαι, που δεν σου μεταδίδει ασφάλεια, αυτή δεν τη θες. Την απωθείς.
Και να γιατί δεν πρέπει να πιέζουμε ποτέ το παιδί μας να δέχεται τους εναγκαλισμούς σώνει και καλά:
- Νιώθει πίεση, ανασφάλεια, αμηχανία. Και αυτά δεν είναι συναισθήματα που περιμένουμε φυσιολογικά από μια αγκαλιά.
- Πιστεύει λανθασμένα ότι το σώμα του δεν του ανήκει αλλά πρέπει να το μοιράζεται ακόμα και με όσους δεν θέλει.
- Καταλαβαίνει, επίσης λανθασμένα, ότι οποιοσδήποτε δικαιούται να το αγγίζει.
- Θεωρεί ότι οι γνωστοί των γονιών του και οι συγγενείς είναι πάντα «οι δικοί μας άνθρωποι», άκακοι και ακίνδυνοι. Κάποιοι είναι, κάποιοι όμως όχι.
- Δεν μπορεί να ξεχωρίσει πότε κάποιος είναι επικίνδυνος ή όχι.
- Μαθαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να δείξεις την αγάπη ή την συμπάθειά σου είναι να αγκαλιάσεις τον άλλον. Κι όμως, μπορείς να το κάνεις με χίλιους δυο τρόπους χωρίς να υποβληθείς σε αγγίγματα που πιθανόν δεν σου αρέσουν.
Το Χαμομηλάκι