Ανθολόγιο: Για να θυμούνται οι πιο παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

Οι περισσότεροι από εμάς, όταν ήμασταν μικροί, είχαμε ακούσει είτε από τους γονείς μας, είτε από τους παππούδες μας το παραδοσιακό παιδικό τραγούδι «Ντίλι, Ντίλι, το καντήλι…..». 

Άλλοι το γνωρίσαμε μέσα από το ανθολόγιο της πρώτης δημοτικού.

Σε όλους όμως μας έκανε εντύπωση και έμεινε χαραγμένο στην παιδική μας μνήμη. 

Το «Ντίλι, Ντίλι, το καντήλι…..» είναι ένα διδακτικό κλιμακωτό τραγούδι από τον Μαρμαρά Προποντίδας, που ασκεί τα παιδιά μέσα από την επανάληψη, στην κατανόηση λογικών αλληλουχιών.

Το τραγούδι αυτό τραγουδιόταν στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Σηλυβρίας της Ανατολικής Θράκης και στον Πόντο με κάποιες παραλλαγές.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε ο ποντικός,
πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και η γάτα,
έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο σκύλος
κι έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ξύλο
και σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε κι η φωτιά
κι έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το ποτάμι
κι έσβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και το βόδι,
ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ήρθε και ο λύκος
κι έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Νά τος και ο κυνηγός
και σκότωσε το λύκο
που έφαγε το βόδι
που ρούφηξε το ποτάμι
που ’σβησε τη φωτιά
που έκαψε το ξύλο
που σκότωσε το σκύλο
που έπνιξε τη γάτα
που έφαγε τον ποντικό
που πήρε το φιτίλι
μέσ’ από το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Ντίλι-ντίλι-ντίλι,
ντίλι το καντήλι
που έφεγγε και κένταγε
η κόρη το μαντίλι,
ντίλι-ντίλι-ντίλι.

Από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975.

Jim Jimmy (Κλεισθένης)
Το Χαμομηλάκι

Η μητρότητα είναι δύσκολη, αλλά υπάρχει τελευταία φορά για τα πάντα...

Διαβάστε αυτό το όμορφο γράμμα όταν νιώθετε απόγνωση ή είστε εξαντλημένες. Η μητρότητα είναι δύσκολη, αλλά είναι και μια μοναδική εμπειρία γεμάτη πανέμορφες στιγμές.

Για τελευταία φορά

«Από τη πρώτη φορά που θα αγκαλιάσεις το μωρό σου, δε θα είσαι ποτέ ξανά το ίδιο άτομο.

Ίσως να λαχταράς για το άτομο που ήσουν παλιά.

Όταν είχες ελευθερία, χρόνο.

Και τίποτα συγκεκριμένο να ανησυχείς.

Θα γνωρίσεις τη κούραση, όπως ποτέ πρωτύτερα.

Και οι μέρες θα περνάνε σαν να είναι οι ίδιες, γεμάτες με τάισμα, αλλαγή πάνας και κλάμα.

Παράπονα και διαφωνίες.

Με ύπνο ή έλλειψη ύπνου.

Μπορεί να φαίνεται σαν ατέρμονος κύκλος.

Αλλά μην ξεχνάς…

Υπάρχει τελευταία φορά για τα πάντα.

Η μέρα που θα ταΐσεις το παιδί σου για τελευταία φορά.

Και θα είναι η τελευταία φορά που θα αγκαλιάσεις το παιδί σου ενώ κοιμάται.

Θα λούζεις τα μαλλιά του στη μπανιέρα.

Και από εκείνη τη μέρα, θα θέλει να κάνει μπάνιο μόνο του.

Θα σου κρατάει το χέρι ενώ περνάτε μαζί το δρόμο.

Και μετά δε θα σου το ξαναζητήσει.

Θα μπει στο υπνοδωμάτιο στη μέση της νύχτας για να κοιμηθεί μαζί σας. 
Και ξαφνικά θα είναι η τελευταία νύχτα που θα σας ξυπνήσει.

Θα σου χαρίσει ένα φιλί αποχαιρετισμού στο σχολείο και την επόμενη μέρα θα σου ζητήσει να μη τον συνοδέψεις πια.

Θα διαβάσεις μια τελευταία ιστορία, ενώ είναι στο κρεβάτι, και θα καθαρίσεις για τελευταία φορά το λερωμένο του πρόσωπο.

Θα τρέξει και πέσει στην αγκαλιά σου για τελευταία φορά.

Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει αυτή η τελευταία φορά.

Μέχρι που δεν υπάρχουν άλλες φορές.

Ακόμα και τότε, θα σου πάρει καιρό να το συνειδητοποιήσεις.

Γι’ αυτό όσο ζεις όλες αυτές τις στιγμές, θυμήσου ότι είναι μετρημένες και όταν τελικά σταματήσουν, θα έδινες τα πάντα για να τις ξαναζήσεις.»

viralman

Το Χαμομηλάκι