Το παιδί σου είναι η ζωή σου

Ο καρπός ενός έρωτα. 
Αυτό το χαριτωμένο πλασματάκι, που σε κοιτάει με ανυπομονησία περιμένοντας τη φροντίδα σου. 

Εσύ του έδωσες ζωή και τώρα είναι καθήκον σου να το προστατεύεις και να το αγαπάς σαν τη ζωή σου. 

Κανείς δε σου είπε ότι θα ‘ναι εύκολο. 
Ίσα-ίσα, απαιτεί θυσίες. Για να υποδεχτείς ένα παιδί πρέπει να είσαι ψυχικά έτοιμος. Να έχεις ωριμάσει και να ξέρεις ότι αυτό θέλεις. 

Εκτός απ’ το ψυχολογικό κομμάτι, όμως, είναι και το οικονομικό. Υπάρχουν πολλές ανάγκες άρα και πολλά έξοδα τα οποία θα πρέπει να καλύπτεις. 

Ο ερχομός ενός παιδιού είναι ό,τι καλύτερο, αρκεί αυτό να συμβαίνει υπό κατάλληλες συνθήκες.

Τα χρόνια περνούν κι εκείνο το μικρό ανθρωπάκι μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Μαθαίνει σιγά-σιγά τη ζωή κι εσύ έχεις σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην ανατροφή του. 

Δημιουργείς έναν νέο άνθρωπο για την κοινωνία. Πρέπει να του δώσεις αξίες και πολλαπλά εφόδια για το μέλλον του. Το παιδί σου είναι η ζωή σου. 

Μέσα από αυτό πολλές φορές βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Ίσως μερικές φορές να του επιβάλεις τα δικά σου απωθημένα κι αυτό είναι λάθος. Άσε το παιδί σου να ζήσει, να κάνει τις δικές του επιλογές και μέσα απ’ τα λάθη του να μάθει, γιατί μόνο έτσι θα μάθει. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να είσαι ένας καλός καθηγητής.

Αρκετές στιγμές θα έρχεστε σε κόντρα. 

Κι όσο πλησιάζει την εφηβική ηλικία θα μαλώνετε ακόμα περισσότερο. Θα πρέπει να δείξεις κατανόηση και να είσαι δίπλα στο παιδί σου. 

Όσες φορές και να καβγαδίσετε, πάντα θα το αγαπάς. Γιατί πολύ απλά είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου, που το έχεις δημιουργήσει εσύ. Είναι η αρχή και το τέλος σου. Είναι τα πάντα στη ζωή σου και γι’ αυτό θα παλεύεις μέχρι την τελευταία σου πνοή. 

Ως γονιός θα είσαι δίπλα του ό,τι και αν γίνει. 

Όταν γελάει, γελάς κι εσύ μαζί του. 

Κι αντίστοιχα, όταν πονάει, πονάς κι εσύ. Ίσως το νιώθεις πέντε φορές παραπάνω απ’ το παιδί σου αυτό το αίσθημα.

Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι αστεία υπόθεση. 

Πρόκειται για μια ψυχή και θέλει υπομονή, επιμονή και πολλή αγάπη. Πέρα απ’ την οικονομική στήριξη, καταλυτικό ρόλο παίζει κι η ψυχολογική. Το παιδί θα έχει την ανάγκη να σου μιλάει. 

Κι εσύ θα πρέπει να είσαι εκεί και να κατανοείς ό,τι για εκείνο εκείνη τη στιγμή μοιάζει τεράστιο πρόβλημα κι ας μην είναι. 

Εσύ οφείλεις να είσαι εκεί, δίπλα του.

Θα πρέπει να μην του κόβεις τα φτερά. 

Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι. Πρέπει να του δώσεις να καταλάβει την αξία των ονείρων και των στόχων στη ζωή του. Να θέλει να πετύχει κι ό,τι κάνει να το αγαπά μέσα απ’ την καρδιά του. 

Όταν φτάσει στην ενήλικη ζωή του, θα πρέπει να το αφήσεις να ζήσει λίγο μόνο του. 

Εννοείται πως το αγαπάς κι είναι για σένα ολόκληρος ο κόσμος σου, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ότι πρέπει να επιβιώσει μόνο του. Να σταθεί στα πόδια του, γιατί αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το κάνει. Όσο πιο νωρίς βασίζεται στις δικές του δυνάμεις, τόσο το καλύτερο για εκείνο.

Ο κόσμος είναι σκληρός και θα πρέπει από νωρίς να το μάθεις να μη ζει στο ροζ συννεφάκι του. 

Γιατί αλλιώς θα προσγειωθεί απότομα και τότε θα του είναι ακόμη πιο δύσκολο. Θα πρέπει να το αφήσεις ελεύθερο. Όσο μακριά κι αν είναι, εσύ θα αισθάνεσαι αν δεν είναι καλά ή κάτι πηγαίνει στραβά κι αμέσως θα τηλεφωνήσεις, δε σταματάς στιγμή να νοιάζεσαι.

Καθώς τα χρόνια περνούν, το καμαρώνεις για όλες του τις επιτυχίες. Ακόμα και στις αποτυχίες στέκεσαι δίπλα του. 

Παρ’ όλο που έχει μεγαλώσει, εσύ το βλέπεις πάντα σαν το μικρό σου μωράκι, αυτό το πλάσμα που σου έφεραν τότε στο νοσοκομείο. Για εσένα θα είναι πάντα μικρό στα μάτια σου.

Είναι η συνέχειά σου κι έχει μάθει από εσένα τις αξίες και την ηθική που του δίδαξες. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι εύκολο. Θέλει κουράγιο και πρέπει να είσαι έτοιμος κι ολοκληρωμένος ως άνθρωπος για κάτι τέτοιο. Όταν, όμως, συμβεί θα είσαι το πιο περήφανο και χαρούμενο άτομο για τη ζωή που δημιούργησες.

Συντάκτης: Ειρήνη Κουκέλλη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Pillowfights.gr

Το Χαμομηλάκι

Χτίσε γέφυρες, όχι φράχτες

Δύο αδέλφια, τα οποία ζούσαν σε διπλανά αγροκτήματα, κάποια στιγμή για μια ασήμαντη αφορμή μάλωσαν. 

Ήταν το πρώτο ρήγμα στη σχέση τους, έπειτα από 40 χρόνια στα οποία ζούσαν αρμονικά ο ένας δίπλα από τον άλλον.

Όλα αυτά τα χρόνια μοιράζονταν τα γεωργικά τους μηχανήματα, βοηθούσε ο ένας τον άλλον και έτρωγαν τις Κυριακές παρέα μαζί με τις οικογένειες τους. 

Πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου.

Η παρεξήγηση τους όμως εκείνη τη μέρα, για μια ασήμαντη αφορμή, εξελίχθηκε σε έναν άγριο καυγά κατά τη διάρκεια του οποίου ειπώθηκαν πολύ άσχημες κουβέντες. 

Ακολούθησαν πολλές εβδομάδες σιωπής. 

Τα αδέρφια δεν μίλαγαν πια ο ένας στον άλλον. Προσπαθούσαν να μην συναντιούνται καν στο δρόμο ή στη πόλη.

Ένα πρωί κάποιος χτύπησε τη πόρτα του μεγαλύτερου αδερφού.
Εκείνος άνοιξε και είδε έναν άντρα. 

«Είμαι ξυλουργός και ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών», του είπε. «Μήπως έχετε κάτι που θα μπορούσα να το φτιάξω;»
«Ναι», του απάντησε αυτός. 

«Έχω μια δουλειά για σένα».
«Βλέπεις αυτό το σπίτι απέναντι; Είναι ο γείτονάς μου. Για την ακρίβεια είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Τον περασμένο μήνα ανάμεσα στα σπίτια μας υπήρχε ένα λιβάδι. Αυτός όμως πήρε μια μπουλντόζα και έσκαψε ένα βαθύ αυλάκι που με τις βροχές έγινε ποταμάκι. Μπορεί λοιπόν αυτός να έσκαψε αυλάκι, εγώ σκέφτηκα να κάνω κάτι ακόμα καλύτερο».

«Δίπλα στο στάβλο έχω πολλά ξύλα. Θέλω να τα πάρεις και να μου φτιάξεις ένα φράχτη τρία μέτρα ψηλό. Δεν θέλω να βλέπω ούτε το σπίτι του αλλά ούτε και το πρόσωπο του πια».

«Νομίζω ότι κατάλαβα τι θέλεις. Δείξε μου τα ξύλα, το πριόνι και τις πρόκες και θα σου φτιάξω αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι».

Την επόμενη μέρα ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη. Πριν φύγει, ετοίμασε όλα όσα χρειάζονταν ο ξυλουργός και τον αποχαιρέτησε ικανοποιημένος για αυτό που θα αντίκριζε το βράδυ.

Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά όλη την ημέρα. Όταν με τη δύση του ηλίου ο μεγάλος αδερφός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε πια τελειώσει.
Τα μάτια του αγρότη μόλις αντίκρισε αυτό που έφτιαξε ο ξυλουργός άνοιξαν διάπλατα. 

Δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
Ο ξυλουργός δεν είχε φτιάξει φράχτη.... Έφτιαξε γέφυρα. 

Μια γέφυρα που ξεκινούσε από το χωράφι του, πέρναγε πάνω από το αυλάκι και κατέληγε στο χωράφι του αδερφού του.

Την στιγμή που την κοίταζε αποσβολωμένος, είδε τον αδερφό του να πλησιάζει χαμογελαστός προς το μέρος του με τεντωμένα τα χέρια.

«Αδερφέ μου δεν ξέρω τι να πω. Μετά από όλα αυτά που είπα και όλα αυτά που σου έκανα, εσύ έφτιαξες μια γέφυρα», του φώναξε.

Τα δύο αδέλφια συναντήθηκαν στη μέση της γέφυρας και αγκαλιάστηκαν σφιχτά συγκινημένοι.
Όταν ο μεγάλος αδερφός γύρισε για να ευχαριστήσει τον ξυλουργό, τον είδε να μαζεύει τα πράγματα του.
«Όχι περίμενε», του φώναξε. 

«Θέλω να μου κάνεις και άλλες δουλειές».
«Θα ήθελα πολύ να μείνω», του απάντησε ο ξυλουργός. «Αλλά έχω πάρα πολλές ακόμη γέφυρες να φτιάξω».

skouliki

Το Χαμομηλάκι