Μαθαίνουμε στο παιδί πώς να διαχειρίζεται τα προβλήματα

Είτε το παιδί σας δεν μπορεί να βρει την άσκησή του για τα μαθηματικά είτε έχει ξεχάσει το γεύμα του στο σπίτι, οι δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων είναι το κλειδί για να διαχειριστεί σωστά την καθημερινότητά του.

Είναι σημαντικό να μάθουμε στο παιδί μας, από μικρή ακόμα ηλικία, να διαχειρίζεται διάφορα προβλήματα ή μικρά ατυχήματα που ενδέχεται να προκύψουν μέσα στην ημέρα του, ώστε να είναι κατάλληλα προετοιμασμένο και να μην πανικοβληθεί. 

Μπορείτε να ξεκινήσετε την διδασκαλία βασικών δεξιοτήτων επίλυσης προβλημάτων ήδη από την προσχολική ηλικία ενώ αυτές οι δεξιότητες θα εξελιχθούν περαιτέρω στο γυμνάσιο και στην μετέπειτα ζωή του.

Γιατί χρειάζονται οι δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων;
Τα παιδιά αντιμετωπίζουν καθημερινά ποικίλα προβλήματα, από ακαδημαϊκές δυσκολίες έως και προβλήματα στην άθληση. Ωστόσο, λίγα από αυτά έχουν προετοιμαστεί κατάλληλα για να τα αντιμετωπίσουν. 

Παράλληλα αντί να επικεντρώσουν την ενέργειά τους στην ουσιαστική επίλυση του προβλήματος, επενδύουν τον χρόνο τους στην αποφυγή του, ακριβώς επειδή δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς να το αντιμετωπίσουν. 

Άλλα παιδιά που δεν διαθέτουν τις εν λόγω δεξιότητες, δρουν δίχως να γνωρίζουν ποιες είναι πραγματικά οι επιλογές που μπορούν να ακολουθήσουν, με την παρορμητικότητα αυτή να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα μακροπρόθεσμα.

Αξιολογώντας το πρόβλημα
Στην θέα ενός προβλήματος το παιδί ενδέχεται να αισθανθεί απελπισία ή και να ταραχθεί, με αποτέλεσμα να μην προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. 

Όταν όμως τους δώσετε ένα σύντομο οδηγό για το πως μπορεί να τα αντιμετωπίσει, αισθάνονται μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια να δοκιμάσουν.
Προσδιορίστε το πρόβλημα: 

Προσδιορίζοντας φωναχτά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, μπορεί να είναι αρκετό για να ηρεμήσει και να σκεφτεί πιο καθαρά. 

Ενθαρρύνετε λοιπόν το παιδί σας να βρει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα στην κατάσταση και να το δηλώσει.
Σκεφτείτε πιθανές λύσεις: 

Σκεφτείτε τουλάχιστον δύο πιθανούς τρόπους επίλυσης του προβλήματος. 

Τονίστε όμως ότι θα πρέπει να συμπεριλάβει στην λίστα του ακόμα και την πιο «χαζή» ιδέα, μιας και αυτή μπορεί να το βοηθήσει, αν όχι να λύσει το πρόβλημα, να σκεφτεί κάτι διαφορετικό. 

Το κλειδί είναι να το βοηθήσετε να αντιληφθεί ότι με λίγη δημιουργικότητα, μπορεί να βρει πληθώρα διαφορετικών λύσεων.
Υπέρ και κατά: 

Βρείτε μαζί τα υπέρ και τα κατά κάθε λύσης που σκέφτηκε, συμπεριλαμβάνοντας τις πιθανές θετικές όπως και αρνητικές συνέπειες κάθε δυνητικής λύσης.
Επιλέξτε μια λύση: 

Μόλις αξιολογήσετε μαζί κάθε δυνητική λύση, αφήστε το να επιλέξει και ρωτήστε το ποιες θα είναι οι θετικές και ποιες οι αρνητικές συνέπειες αυτής.
Δοκιμάστε την: Αφήστε το παιδί να δοκιμάσει την λύση, που θεώρησε καλύτερη ώστε να δει τι θα συμβεί στην συνέχεια. 

Αν δεν λειτουργήσει, μπορεί να δοκιμάσει μια άλλη λύση από την λίστα που δημιούργησε προηγουμένως.

imommy.gr

«Μαθαίνω στο παιδί μου όσα μπορώ κι εκείνο μου μαθαίνει να χαίρομαι τη ζωή»

Κάθε γονιός, όταν το παιδί του έρχεται στον κόσμο, ευελπιστεί να γίνει ο καλύτερος δάσκαλος για ‘κείνο, ο μέντορας και οδηγός του στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ζωής. Καμιά φορά, όμως, τα παιδιά με το καθαρό τους βλέμμα και τον αυθορμητισμό τους, καταφέρνουν ν’ αντιστρέψουν τους ρόλους και να μας βάλουν στη θέση του μαθητή. 

Βρισκόμαστε, τότε, έκπληκτοι, να μαθαίνουμε εμείς από ’κείνα και να βλέπουμε στα λόγια και τις πράξεις τους την απλότητα και την αλήθεια που αναζητούμε σε λόγια φιλοσόφων και στοχαστών. Αυτή η μητέρα, απαριθμεί όσα θα ήθελε να μάθει στον γιο της για τη ζωή και διαπιστώνει πως, το πιο σημαντικό, εκείνος το γνωρίζει ήδη...

«Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να μάθω στον γιο μου:
να στέκεται πάντα αγέρωχος σαν τα δέντρα, να είναι ειλικρινής και αυθεντικός, να σέβεται τις γυναίκες και να βλέπει τους πάντες ως ίσους, να είναι ευγενικός, καλόψυχος, να κατανοεί τον τρόπο που λειτουργεί η φύση, να συγχωρεί και να συμπονεί, να εξερευνά οτιδήποτε του κινεί το ενδιαφέρον και να μαθαίνει συνεχώς καινούργια πράγματα σαν να ήταν η πρώτη του μέρα στον κόσμο!

Να είναι πρακτικός όταν χρειάζεται, αλλά να μην αγχώνεται για τα “υλικά” και οτιδήποτε διορθώνεται, να είναι ταπεινός και προσιτός, να αγαπά την οικογένεια και τους φίλους του και να μην θεωρεί τους ανθρώπους δεδομένους.

Θέλω να του μάθω να έχει στόχους και να μην τα παρατά ποτέ του, να αναζητά τη συντροφικότητα και να μην χολοσκάει για τις εφήμερες απολαύσεις, να γελάει συχνά, αλλά να γελάει και με τον εαυτό του.

Να μην μιλάει αν δεν έχει κάτι να πει, να βρίσκει χρόνο να ηρεμεί και να καθαρίζει το μυαλό και την καρδιά του, να ξέρει πως να φροντίσει τον εαυτό του – τι να τρώει και πως να ντύνεται. Να χορεύει, να κολυμπάει και να τρέχει, να απολαμβάνει μια απλή βόλτα στην πόλη και την εξοχή, να μη δίνει σημασία στα κακόβουλα σχόλια και να βασίζεται πάντα στις δυνάμεις του.

Να αγαπά τη μουσική, τα βιβλία και τις τέχνες, να μαθαίνει απ’ τα λάθη του και να μην πτοείται από την τοξικότητα που συναντά γύρω του, να μένει αισιόδοξος και έτοιμος να παλεύει για το καλύτερο.

Θέλω να ξέρει πως η λογική εξηγεί τον κόσμο μέχρι ενός σημείου κι από εκεί και πέρα πρέπει να εμπιστεύεται την καρδιά και το ένστικτό του. Πως οι γνώσεις δεν είναι για να τις συλλέγουμε, αλλά για να τις εφαρμόζουμε και τα δικαιώματά μας δεν είναι δεδομένα, αλλά κάτι για το οποίο οφείλουμε να παλεύουμε καθημερινά...

Όλα αυτά είναι πράγματα που σκεφτόμουν πριν γεννηθεί, τα σχέδια που έκανα στο μυαλό μου για το πως θα του εξασφαλίσω τη δυνατότητα να έχει μια γεμάτη, ανταποδοτική ζωή.

Το μόνο που δεν λογάριασα τότε ήταν πόσα θα μου μάθαινε εκείνος κι ας είναι απλώς ένα παιδί.
Ο γιος μου, λοιπόν, αυτός ο εννιάχρονος “γκουρού”, μου μαθαίνει να χαίρομαι τη ζωή και να το κάνω με πείσμα. Να μη φοβάμαι να δω ένα πιάτο λινγκουίνι καρμπονάρα ως το καλύτερο πράγμα που μου έχει τύχει ποτέ – μέχρι το επόμενο! Να είμαι στο Παρίσι κι αντί να περιμένω στην ουρά για το Λούβρο, να γυρίζω όλη την πόλη για να βρω ένα κρουασάν σαν εκείνο που έφαγα χτες.

Μου μαθαίνει ν’ αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο κι αντί να ρωτάω τον πατέρα του “τι έγινε σήμερα στη δουλειά”, εγώ να του ζητώ να μου πει “πως θα δραπέτευε απ’ το σπίτι μας, αν ήταν ένα κομμάτι ζαμπόν χωρίς πόδια και χέρια και με την γάτα να ξερογλείφεται δίπλα στην πόρτα του ψυγείου.” Όπως κάνει κι εκείνος με μας.

Να μη σκάω για το τι μέρα είναι, παρά μόνο για το πότε θα έρθει η αγαπημένη μου στιγμή μέσα στη μέρα – π.χ. το γεύμα με όλη την οικογένεια, το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι ή, απλώς, το εικοσάλεπτο που ο ήλιος πέφτει πάνω στον καναπέ και τον ζεσταίνει.

Οι μεγάλοι στοχαστές έχουν χαρακτηρίσει το να απολαμβάνει κανείς τέτοιες φαινομενικά ασήμαντες στιγμές ως τη δημιουργία ενός είδους αποθεματικού χαράς που θ’ αντισταθμίσει μελλοντικές πίκρες. Ο μικρός μου γιος δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί καν, το εφαρμόζει απευθείας και μου δείχνει, θαρρείς, το κόλπο για να το κάνω κι εγώ.

Αλήθεια το λέω! Ανάμεσα σ’ όλα τα προηγούμενα, ήθελα να μάθω στον γιο μου ότι, πέρα από εκείνα που θεωρούμε και είναι πάρα πολύ σοβαρά και πολύπλοκα, η ζωή μας απαρτίζεται από ένα σωρό απλά, μα πανέμορφα πράγματα. Ένα ολόγιομο φεγγάρι, μια χνουδωτή καταπράσινη κάμπια, ένα σκυλί που του τρέχουν τα σάλια από χαρά, το άρωμα του γιασεμιού, ένα ολόφρεσκο αφράτο κέικ σοκολάτα, μια σειρά από ασήμαντες κλωστές που κάνουν το νήμα της ζωής μας πιο μεταξένιο και πιο δυνατό.

Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι που ξέρει από μόνος του και αυτό είναι που μου μαθαίνει και μένα!»

από Λίνα Σερέτη 
mama365.gr