Η ψυχολογία της ενηλικίωσης

Η ψυχολογία του γονιού και του παιδιού συχνά τέμνονται στις ίδιες ψυχικές ανάγκες κι επιθυμίες. Η ψυχοθεραπεία θέλει να θεραπεύσει τον φόβο ενός τραυματισμένου ανθρώπου να μεγαλώσει και να ολοκληρωθεί.

Το τελικό προϊόν της ανατροφής των παιδιών δεν είναι μόνο το παιδί, αλλά οι γονείς, που περνούν από κάθε στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης από την άλλη πλευρά, και να ζήσουν τις εμπειρίες που τους σχημάτισαν και να επανεξετάσουν όλα όσα τους δίδαξαν οι γονείς τους. Έχουν, στην πραγματικότητα, να ξαναμεγαλώσουν, και να γίνουν το δικό τους πρόσωπο.

Μαθαίνοντας να αγαπάς ένα παιδί μπορεί να κάνει έναν πραγματικό άνδρα από κάθε αγόρι, μια πραγματική γυναίκα από κάθε κορίτσι, αλλά μερικοί άνθρωποι μπορεί να προτιμούν να αποφύγουν κάτι που καταπίνει και να βρει έναν λιγότερο δραστικό τρόπο για τη διαχείριση των γονιών τους και να αντιμετωπίζονται ως ενήλικες.

Η λύση: ενεργώντας σαν ενήλικας, αν μετακομίσεις στη θέση των ενηλίκων με τους γονείς σου, μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Οι γονείς σου δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά για σένα. Δεν μπορούν να σου χορηγήσουν την ενηλικίωσή σου. Πρέπει να το διεκδικήσετε για τον εαυτό σας.

1. Πάρτε την ευθύνη για τη δική σας ζωή, δεν είναι απαραίτητα να το κάνετε τέλεια, αλλά αποδεχόμενοι την ευθύνη για τα λάθη: «έκανα αυτό και το έκανα λάθος. Τώρα θέλω να μάθω από τα λάθη μου. Τι νομίζεις ότι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά την επόμενη φορά;
2. Δεχτείτε καλοπροαίρετες συμβουλές από εκείνους που σας γνωρίζουν και σας αγαπούν, ακόμη και αν η αγάπη τους για εσάς ή η κατανόησή τους για εσάς είναι ιδανική. Οι άνθρωποι, ειδικά οι γονείς, αγαπούν να δίνουν συμβουλές, και θα τιμήσουν την ωριμότητα σας.
3. Οι γονείς σου δεν μπορούν να διορθώσουν τα προβλήματά σου ή να σε μετατρέψουν σε παιδί ξανά. Ξέρουν ήδη (ελπίζω) ότι δεν έχουν μαγικές δυνάμεις, αλλά είναι στο δικό σας σημείο να εξοικειωθείτε με αυτό. Δεν μπορούν να σε μετατρέψουν σε παιδί.
4. Συγχωρήστε τους γονείς σας για όλους τους τρόπους με τους οποίους δεν σας ανέθρεψαν ακριβώς σωστά, αν τα λάθη τους ήταν να αγαπούν πάρα πολύ ή πολύ λίγα. 

 Όλοι οι γονείς, καθώς εκτελούν τις απαιτούμενες λειτουργίες τους ως γονείς ενηλίκων, κάνουν πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις σαν παιδί. Αν έχετε παιδιά, θα κάνετε και αυτά τα πράγματα και τελικά θα γελάτε μαζί τους. Οι γονείς μερικές φορές κάνουν φρικτά πράγματα στα παιδιά τους--να τα δείρουν, να τα βιάσουν, να τα πουλήσουν στη σκλαβιά, ακόμα και να προσπαθούν να τους σκοτώσουν. 

Ακόμα περισσότεροι γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, σπάνε την οικογένεια των παιδιών τους για να το σκάσει με κάποιον που δεν είχε το συμφέρον των παιδιών στην καρδιά, και άφησε τα παιδιά με κάποιον που δεν μπορούσαν να ανεχθούν να ζουν. Αυτά τα πράγματα πρέπει επίσης να αντιμετωπιστούν, και όταν τελικά κατανοηθούν, πρέπει να συγχωρεθούν. 

Διαφορετικά, το παιδί μπορεί να μην αισθανθεί ποτέ ασφαλής με την ατελή αγάπη και την ατελή επένδυση που έκαναν οι γονείς σε αυτόν ή σε αυτήν, ή με την ατελή ικανότητα του παιδιού να κάνει την ίδια αγάπη. 

Ένα θυμωμένο, ανελέητο παιδί, που περνάει τη ζωή του νιώθοντας σαν θύμα ατελούς ανατροφής, δεν έχει τρόπο να μετακομίσει στη θέση των ενηλίκων στις σχέσεις. Ο ανυποχώρητος θυμός στους γονείς είναι ένα αναπτυξιακό αδιέξοδο. Είναι ενδιαφέρον το πόσο περισσότεροι άνθρωποι κατηγορούν τους γονείς επειδή παρακάνουν τη δουλειά τους παρά για την υπολειτουργία τους ως γονείς. 

Οι άνθρωποι φαίνονται ανεκτικοί και συγχωρούν τους πατέρες που αγαπούν πολύ λίγο, ενώ περνούν μια ζωή φοβούμενες μητέρες που αγαπούν πάρα πολύ.

Το δυσκολότερο μέρος του να γίνεις ενήλικος με τους γονείς σου μπορεί να είναι αυτό: 

να πλησιάσεις αρκετά ώστε να τους καταλάβεις πραγματικά και γιατί έκαναν αυτό που έκαναν. Δεν μπορείς να περιμένεις να ικανοποιήσεις τους γονείς σου και δεν μπορείς να περιμένεις να τα διορθώσεις, αλλά πρέπει να καταλάβεις τη ζωή τους και τη δική σου από την προοπτική τους πριν μπορέσεις πραγματικά να τους συγχωρήσεις.

Βιβλιογραφία

Pittman, F. (1999), How to be a grown-up even around your own parents

aftognosia.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μπαμπά μου, όταν βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά σου...

... νιώθω πόσο πολύ με αγαπάς

Mπαμπά μου…
Ίσως δεν ξέρεις πόσο σημαντικός είσαι στις ζωές μας. Και στην δική μου και στης μαμάς. Γι’αυτό αποφάσισα να σου πω εγώ πόσο απαραίτητος είσαι αυτές τις πρώτες μέρες της ζωής μου κι όχι μόνο..!

Εσύ είσαι ο πατέρας, η συναισθηματική ισορροπία της οικογένειας μας. Η παρουσία σου μας προσφέρει όλη την ασφάλεια που τώρα έχουμε πολύ ανάγκη.

Είσαι τα γερά θεμέλια μας αυτήν την περίοδο της ευαλωτότητας, τις πρώτες μέρες μετά την γέννηση μου..

Της μαμάς τώρα λειτουργούν οι ορμόνες της. Ανησυχεί για διάφορα πράγματα. Μεταξύ αυτών για το αν θα καταφέρει να με θηλάσει. Συχνά κλαίει για το τίποτα ή και για τα πάντα μαζί. 

Είναι φορτισμένη εξαιτίας όλων των μεγάλων αλλαγών. 

Η καρδιά της έχει γίνει άνω κάτω, φοβάται, χαίρεται, αμφιβάλει.... 

Όλα αυτά μαζί μπαμπά. Η μαμά είναι κουρασμένη και δεν κοιμήθηκε το βράδυ... .

Πόσο θα χαρώ να με κρατήσεις μπαμπά. Νιώθω τόσο άνετα όταν βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά σου.... Νιώθω πόσο πολύ με αγαπάς!

Το λατρεύω να μου αλλάζεις πάνα και να μου μιλάς γλυκά ταυτόχρονα. Ίσως δεν το έχεις καταλάβει αλλά τον λατρεύω τον ήχο της φωνής σου! Είναι η φωνή αυτή που ηρεμούσε τη μαμά όσο ήμουν στην κοιλιά της κι ηρεμεί τώρα κι εμένα…

Τραγούδησε μου νανουρίσματα μπαμπά μου…. 

Λατρεύω να αποκοιμιέμαι μέσα στα δυο σου χέρια. Θα μάθω σύντομα πολλά από εσένα μπαμπά μου και θα μάθεις κι εσύ από εμένα!✨

Πρωτότυπο: @gravidagram

infokids

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Τα ΑμεΑ και τα υγιή αδέρφια τους»

Μελέτες σχετικές με το θέμα των αδερφών των ΑμεΑ δείχνουν ότι πρόκειται για μια στενή σχέση, αλλά σαφώς υπάρχουν και δυσκολίες. Οι σχέσεις του με το άτομο με ιδιαίτερες ανάγκες, τείνουν να είναι αγάπης και μίσους, αλλά και αντιπαλότητας και πίστης.

Συχνά όταν μια οικογένεια αναγκάζεται να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα τις ανάγκες του ειδικού παιδιού, αυτό οδηγεί και ενισχύει την πρόωρη ωριμότητα των άλλων παιδιών της οικογένειας. Ορισμένοι τρόποι που μπορούν να εφαρμόσουν οι γονείς των ΑμεΑ για να αισθάνονται καλά τα άλλα παιδιά τους είναι οι ακόλουθοι:

• Φυλάξτε κάποιον χρόνο για να τον περάσετε με τα άλλα σας παιδιά, π.χ. την ώρα που το παιδί που αντιμετωπίζει τη δυσκολία πάει για ύπνο, να πηγαίνετε σινεμά μαζί ή να κάνετε από κοινού κάποια άλλη δραστηριότητα λαμβάνοντας υπόψη τα ενδιαφέροντα και τις επιθυμίες των άλλων παιδιών σας.
• Κανονίστε να φυλάξει κάποιος άλλος το παιδί με ειδικές ανάγκες, όταν τα άλλα σας παιδιά έχουν κάποιο σημαντικό γεγονός που θα ήθελαν να είστε παρών, π.χ να συμμετάσχουν σε αθλητικούς αγώνες ή στην αποφοίτησή τους.
• Ενδιαφερθείτε για να έρχονται φίλοι στο σπίτι. Συζητήστε πώς θα εξηγήσετε τις δυσκολίες του «ειδικού» αδελφού/ής στους φίλους.
• Μην απαιτείτε από τα υπόλοιπα αδέλφια να συμπεριλαμβάνουν  πάντα στα παιχνίδια τους ή στις άλλες δραστηριότητές τους το παιδί με μειονεξία.
• Ενθαρρύνετε τα άλλα παιδιά να αναπτύξουν την δική τους κοινωνική ζωή. Μια κλειδαριά στο δωμάτιό τους μπορεί να εξασφαλίσει την ιδιωτικότητά τους αλλά και τη μη καταστροφή δικών τους πραγμάτων.
• Προσπαθήστε να διατηρήσετε το χιούμορ της οικογένειας.
• Αναζητήστε οικογενειακές δραστηριότητες, στις οποίες όλοι θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν, π.χ το κολύμπι ή μια εκδρομή.
• Για να αποφύγετε τις ενοχές των άλλων παιδιών σας, ξεκαθαρίστε ότι είναι επιτρεπτό κάποιες φορές να υπάρχει θυμός προς τον/ την αδελφό/ή με ειδικές ανάγκες. Άλλωστε τα έντονα συναισθήματα, όπως είναι και ο θυμός είναι συστατικά των στενών σχέσεων.
• Μοιραστείτε μαζί τους τα δικά σας αντίστοιχα συναισθήματα.
• Εάν το παιδί με μειονεξία είναι μεγάλο, χωριστείτε για λίγο όταν είστε όλοι μαζί έξω.
• Κάντε πρόβα με τα άλλα σας παιδιά για το πώς να αντιμετωπίζουν δυσάρεστα σχόλια για τον/ την αδελφό/ή με ειδικές ανάγκες ( π.χ από συγγενείς ή από συνομήλικα παιδιά στο σχολείο).
• Ζητήστε από το σχολείο των παιδιών σας να αναπτύξει προς τους μαθητές θετική στάση και αποδοχή απέναντι στην διαφορετικότητα.
• Εξηγήστε καθαρά στα άλλα σας παιδιά τη διάγνωση αλλά και την πρόγνωση του παιδιού με ειδικές ανάγκες. Η άγνοια προκαλεί περισσότερο άγχος και ανασφάλεια.
• Επιτρέψτε στα άλλα σας παιδιά να εκφράζουν την αγωνία τους και να σας υποβάλουν ερωτήσεις.

Κόντζηλα Μαρίνα – Ψυχολόγος, Συντονίστρια Σχολών Γονέων

schooltime.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι