Πότε και πώς κόβουμε την πάνα στο παιδί;

«Πότε κόβουμε την πάνα στο παιδί» είναι ένα ερώτημα που βασανίζει τους γονείς και συχνά μου το θέτουν, αναφέρει ο Στέλιος Μαντούδης, αναπτυξιακός εργοθεραπευτής.

Είναι αλήθεια ότι οι γονείς ανυπομονούν για τη στιγμή που το παιδί τους θα μάθει να χρησιμοποιεί μόνο του την τουαλέτα! Σύμφωνα με έρευνες, το 25% των παιδιών κατακτούν αυτό το ορόσημο λίγο πριν κλείσουν τα 2 έτη, ενώ τα περισσότερα, που ανήκουν στο 75%, το κατακτούν λίγο πριν γίνουν 2.5 ετών. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που μπορεί να αργήσουν μέχρι τα τρία έτη.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το κάθε παιδί έχει τον δικό του τρόπο ωρίμανσης και όπως μας τονίζει και ο κ. Μαντούδης είναι άτοπο να ξεκινήσουμε να εκπαιδεύουμε το παιδί μας από πολύ νωρίς.

Τι πρέπει να γνωρίζουμε πριν ξεκινήσουμε την αγωγή τουαλέτας;

Η εκπαίδευση στην τουαλέτα ξεκινά περίπου στους 24 μήνες, που το παιδί έχει αρχίσει να επικοινωνεί λεκτικά καλύτερα. Ξεκινάμε την εκπαίδευση στην τουαλέτα την στιγμή που το παιδί μας θα δείχνει έτοιμο και δεν θα υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στην ζωή του όπως: μετακόμιση, νέο αδερφάκι, αλλαγή δωματίου κλπ.

Πώς θα καταλάβουμε όμως ότι το παιδί είναι έτοιμο να βγάλει την πάνα;

Καταλαβαίνουμε ότι το παιδί μας είναι έτοιμο να αποχωριστεί την πάνα, όταν αρχίσει να ενοχλείται κάθε φορά που τη λερώνει! Αν, ωστόσο, το παιδί είναι 2 χρονών και δε δείχνει να δυσαρεστείται, ξεκινάμε τις προσπάθειες σιγά σιγά.

Πώς θα μάθει να χρησιμοποιεί την τουαλέτα;

• Αγοράζουμε στο παιδί μας το δικό του γιο-γιο. Ζητάμε από το ίδιο να διαλέξει ένα.
• Το τοποθετούμε στην τουαλέτα που χρησιμοποιεί όλη η οικογένεια και δεν του αλλάζουμε θέση.
• Αδειάζουμε μπροστά του τη λερωμένη πάνα μέσα στο γιο- γιο και του εξηγούμε πως τώρα μεγάλωσε και θα χρησιμοποιεί την τουαλέτα.
• Εάν υπάρχει σταθερή ώρα που ενεργείται, το βάζουμε να καθίσει 2-3 λεπτά πριν. Ίσα ίσα για να μπει στη ρουτίνα και να μάθει τη συνήθεια. Εάν δεν υπάρχει σταθερή ώρα, το βάζουμε να κάτσει ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
• Μένουμε κοντά του όση ώρα κάθεται στο γιο-γιο και το απασχολούμε, ώστε να μη σηκωθεί.
• Εάν δεν θέλει να το χρησιμοποιήσει, δεν επιμένουμε και το δοκιμάζουμε μετά από 1-2 μήνες.
• Επιβραβεύουμε κάθε προσπάθειά του χωρίς να χρησιμοποιούμε όμως, ως επιβράβευση γλυκά κλπ.
• Εάν δεν τα καταφέρει και λερώσει το πάτωμα δεν το μαλώνουμε.
• Όταν τελειώσει η διαδικασία αδειάζουμε το δοχείο στη λεκάνη και τραβάμε το καζανάκι. Έπειτα, του δείχνουμε πως πλένουμε τα χέρια μας.

Συμβουλή του Ειδικού:

Η διαδικασία και ο χρόνος εκμάθησης διαφέρει από παιδί σε παιδί. Μπορεί σε κάποια να κρατήσει 3 μήνες και σε άλλα λιγότερο ή περισσότερο. Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι ότι δεν το πιέζουμε και του δίνουμε τον χρόνο που έχει ανάγκη μέχρι να νιώσει έτοιμο. Εάν ξεπεράσει την ηλικία των 3.5 ετών θα πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον Ειδικό, όπως επίσης και στην περίπτωση που το παιδί ενώ γνωρίζει τη διαδικασία αποζητά την πάνα για να ενεργηθεί ή πηγαίνει πίσω από έπιπλα.

Στέλιος Μαντούδης
Αναπτυξιακός Εργοθεραπευτής
Επιστημονικά Υπεύθυνος των Αναπτυξιακών Κέντρων Mandou
www.mandou.gr 

mothersblog.gr

Μη θυμώνεις με τους άλλους και μη βιάζεσαι να κρίνεις...

... δεν ξέρεις τι κουβαλάει το μικρό παιδί μέσα τους…

Άλλοι το γνωρίζουν καλά, το ακούν, το νιώθουν, αναγνωρίζουν την ύπαρξη του. Άλλοι δεν είναι σίγουροι για το τι συμβαίνει, τι τους κάνει να νιώθουν περίεργα, να θυμώνουν, να ζηλεύουν, να στεναχωριούνται ή να κλαίνε χωρίς (προφανή) λόγο. 

Μα αυτό το μικρό παιδί είναι εκεί, βαθιά μέσα μας, το κουβαλάμε μαζί μας.

Άλλοι κρατώντας το από το χέρι κι άλλοι διώχνοντάς το γιατί “ενοχλεί” και τους φέρνει σε δύσκολη θέση. 

Τι είναι αυτό το μικρό παιδί; 

Γιατί μας βασανίζει και τι θέλει από μας; 

Γιατί μας γεμίζει θυμό για τους γύρω μας, γιατί μας πνίγει με παράπονα και ανασφάλειες, γιατί φέρνει δάκρυα στα μάτια μας στο άκουσμα ενός τραγουδιού ή στη θέα μιας εικόνας ή ανθρώπου; 

Και ως πότε θα είναι μαζί μας; 

Δε θα ενηλικιωθεί ποτέ; Μάλλον όχι, γιατί είναι ο μικρός μας εαυτός και αυτός θα παραμείνει σε όλη την πορεία της ζωής μας.

Ο μικρός μας εαυτός ο μεγαλωμένος με βιώματα δύσκολα και επίπονα, με βάρη που δεν έπρεπε να κουβαλάει, με φόβους που κανείς δεν καθησύχασε, με αγκαλιές που ποτέ δεν έλαβε όταν τις χρειάστηκε, με “πρέπει” και κανόνες που δεν καταλάβαινε αλλά δεν είχε επιλογή να παρακούσει. 

Με παράπονα και ελπίδες που δεν εισακούστηκαν, με ανάγκες που κανείς δεν κατάλαβε και δεν κάλυψε, με λάθη που δε συγχωρέθηκαν. Και με πόνο πολύ, συσσωρευμένο, καταπιεσμένο που δεν εκδηλώθηκε ποτέ ώστε να επουλωθεί.

Mη θυμώνεις με τους άλλους και μη βιάζεσαι να κρίνεις. Δεν ξέρεις τι πόνο, τι παράπονα και τι φόβους κουβαλάει το μικρό παιδί μέσα τους. 

Και ναι, φταίνε οι “άλλοι” που δεν κατάλαβαν, δεν προσπάθησαν, δεν ήξεραν, δεν πρόλαβαν, δεν ασχολήθηκαν, δεν ένιωσαν. Αλλά αυτά συνέβησαν σε παρελθοντικό χρόνο και δεν γίνεται να αλλάξουν πια. 

Το μικρό παιδί όμως είναι ακόμα εδώ και περιμένει… Περιμένει κάποιος να το ακούσει, να το καταλάβει, να του πει “δεν πειράζει, είμαι εγώ εδώ για σένα, μη φοβάσαι”, να το αγκαλιάσει σφιχτά, να το πάρει από το χέρι και να το πάει στην παιδική χαρά, μακριά από το δύσκολο κόσμο των μεγάλων.

Να αναλάβει άλλος την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων και ρόλων. Και δεν υπάρχει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους να αναλάβουμε αυτό το ρόλο. Να μάθουμε να ακούμε το μικρό παιδί μέσα μας κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. 

Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, όταν νιώθουμε πως μας απορρίπτουν ή αδιαφορούν, όταν νιώθουμε πως δε μας καταλαβαίνουν, όταν νιώθουμε εντελώς μόνοι ή εγκλωβισμένοι. 

Το μικρό παιδί μας μιλάει και μας ζητάει βοήθεια. Η επιλογή είναι δική μας. Μπορούμε να του ρίξουμε μια σπρωξιά ακόμα, να βυθιστεί κι άλλο στο σκοτάδι και τη μοναξιά του, μαλώνοντας το γιατί παραπονιέται και δε λέει να ωριμάσει.

Γιατί χαλάει την εικόνα μας. Γιατί έχουμε πια μεγαλώσει και δε γίνεται να αντιδρούμε παιδιάστικα. Γιατί δεν επιτρέπεται να μας κάνει ό,τι θέλει ένα μικρό παιδί. Και όλα αυτά ελπίζοντας πως θα καταφέρουμε να το θάψουμε τόσο βαθιά που θα πάψει να ακούγεται. 

Ή μπορούμε να του απλώσουμε τρυφερά το χέρι, να το καθησυχάσουμε πως εμείς είμαστε εδώ γι’ αυτό και θα φροντίσουμε ώστε να μη νιώσει ποτέ ξανά μόνο και αβοήθητο.

Πως θα αναλάβουμε εμείς από εδώ κι εμπρός το τιμόνι της ζωής μας και θα πάρουμε το βάρος αυτό από τους ώμους του. Και έτσι να πορευτούμε μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι με τα αφτιά, την καρδιά και την αγκαλιά μας ανοιχτή στο μικρό παιδί που το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι αποδοχή, κατανόηση και αγάπη. 

Γι’ αυτό, μη θυμώνεις με τους άλλους και μη βιάζεσαι να κρίνεις. Δεν ξέρεις τι πόνο, τι παράπονα και τι φόβους κουβαλάει το μικρό παιδί μέσα τους.

Aπό την αναγνώστρια της Lifoland, N.Z. 

lifoland

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το εσωτερικό ψυχικό κενό

Είναι μια ψυχική κατάσταση όλο και περισσότερο γνώριμη σε πολλούς ανθρώπους. Το εσωτερικό κενό έχει στοιχεία κατάθλιψης δεν είναι όμως απαραίτητα κατάθλιψη

Το εσωτερικό κενό περιγράφεται συνήθως ως έλλειψη συναισθημάτων καθώς και έλλειψη ψυχικής διακύμανσης, έλλειψη ενδιαφερόντων, αίσθημα απουσίας στόχων και προοπτικής.

Μοιάζει με μια εσωτερική ερήμωση, σαν εσωτερικός θάνατος, σαν έλλειψη φωτός.

Το εσωτερικό κενό συνοδεύεται από την αίσθηση του, κάτι λείπει από την ζωή. Τις περισσότερες φορές δεν εμπεριέχει συναίσθημα και αναφέρεται συχνά ως ένα εσωτερικό άδειασμα ή εσωτερικό μούδιασμα. Το άτομο που το βιώνει, δεν βρίσκει κάτι που να το ικανοποιεί ή να του δίνει προοπτική και ελπίδα για το μέλλον.

Είναι μια κατάσταση που κάποιος μπαίνει σταδιακά, πολλές φορές ίσως με αφορμή κάποια οδυνηρή κατάσταση που βίωσε όπως για παράδειγμα μια απώλεια αγαπημένου ανθρώπου, απώλεια σχέσης ή εργασίας.

Επίσης, υπάρχουν φορές, που το κενό εμφανίζεται μετά από κοπιαστικές προσπάθειες του ατόμου να πετύχει στόχους, να κερδίσει καταστάσεις να αναγνωριστεί ή να δικαιωθεί. Στο τέλος του αγώνα, ακόμη κι αν τελικά πετύχει αυτό που επιθυμεί νιώθει μεγάλο εσωτερικό κενό.

Η αίσθηση είναι τέτοια, που το άτομο δυσκολεύεται στην καθημερινότητα του και πολλές φορές συμβαίνει να παραιτείται σιγά σιγά από την ζωή, εγκαταλείποντας ανάγκες και επιθυμίες του εαυτού του.

Πέρα από τη συμβολή κάποιου ειδικού που μπορεί να βοηθήσει ώστε το άτομο να βγει από την εσωτερική αυτή μοναξιά, το ίδιο από μόνο του, μπορεί να δοκιμάσει κάποιες τεχνικές. Οι τεχνικές μπορεί να περιλαμβάνουν, εσωτερικούς διαλόγους οι οποίοι πιθανόν θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα του τι θα μπορούσε έστω και ελάχιστα να τον βγάλει από αυτή την κατάσταση.

Δεν είναι χρήσιμο, ούτε βοηθητικό, να αποδίδει ευθύνες ή κατηγορώ, στον εαυτό του για τα πιθανά λάθη και τις παραλείψεις του, που πιθανόν τον οδήγησαν σ αυτή την κατάσταση. Αντίθετα ο παρηγορητικός λόγος ο συναισθαντικός λόγος μπορεί ουσιαστικά να φωτίσει το εσωτερικό του σκοτάδι και να του δείξει το δρόμο της επιστροφής.

Σ αυτή τη φάση, είναι σημαντική η αφιέρωση χρόνου στον εαυτό του θέτοντας του απλές ερωτήσεις, για το τι έστω και ελάχιστα θα μπορούσε να του φανεί χρήσιμο ή βοηθητικό ώστε να αισθανθεί έστω και λίγο καλύτερα.

Επίσης ερωτήσεις του τύπου αν θα μπορούσε να σκεφτεί ή να φανταστεί ποια κατάσταση, ποιον άνθρωπο ή ποιον τόπο, που θα ήταν έστω και ελάχιστα βοηθητικό γι αυτόν και σ αυτό που βιώνει.

Η αναγνώριση των εφικτών καταστάσεων που θα μπορούσε να επικαλεσθεί το άτομο και οι οποίες θα μπορούσαν έστω και λίγο και να τον μετακινήσουν από την ψυχική κατάσταση του, είναι η αρχή του νήματος για να βγει κάποιος πάλι ξανά στη ζωή.

Το λάθος είναι, πως σ' αυτές, όπως και σε παρόμοιες ψυχικές καταστάσεις, αναμένουμε και προσδοκούμε άμεση επαναφορά στην διάθεση των ατόμων.

Είτε, κάποιος δουλεύει μόνος του, είτε με τη βοήθεια ειδικού, οι αλλαγές γίνονται σταδιακά και πολλές φορές πολύ αργά. Πράγμα που μπορεί να απογοητεύσει τους ανθρώπους και να ακυρώσει τις προσπάθειες τους.

Κάθε προσπάθεια, για να βγει κάποιος από αυτό που ονομάζει εσωτερικό κενό και ερήμωση πρέπει αξιολογείται πάντα σε σχέση με το από πού άρχισε.

Κάθε αλλαγή και θετική μετακίνηση ακόμα και η πιο μικρή είναι ευπρόσδεκτες και άξιες επαίνου, γιατί δείχνουν τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτει το άτομο, ώστε να συνεχίσει να ζει και να ονειρεύεται και πως με κάθε τρόπο αξίζει μια καλύτερη ζωή.

Ευαγγελία Αβραάμ Ψυχολόγος -Ψυχοθεραπεύτρια Γνωστικής Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας

psychologynow.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι