Τώρα που έγινες γονιός, μην ξεχνάς πως έχεις κι εσύ γονείς που σε χρειάζονται...

Εκτός από γονείς είμαστε και παιδιά γονιών που μας χρειάζονται.

Που πέρασαν, ξόδεψαν, αφιέρωσαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους σε εμάς, κοντά μας, δίπλα μας, φροντίζοντάς μας, μεγαλώνοντάς μας, αγαπώντας μας για να μείνουν τελικά, στο πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της ζωής, μόνοι τους.

Και αυτή είναι η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων. Φυσικά. Δεν αντιλέγει κανείς.

Αλλά.

Μεγαλώνουν, καταλαβαίνεις;

Γερνάνε μόνοι τους. Και συνήθως, πολύ διακριτικά, για να μη φορτώνουν με περισσότερα άγχη τις ήδη δύσκολες και κουραστικές ζωές μας. Αρρωσταίνουν σιωπηρά. Μελαγχολούν τα βράδια. Θυμούνται ιστορίες και πάνε για ύπνο σε ένα σπίτι που κάποτε χωρούσε τέσσερα, πέντε ή έξι άτομα. Και αυτό, όσο και να το συνηθίσεις, όσο και αν το δεχτείς, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί τα παιδιά πρέπει να φεύγουν από τις εστίες τους, γιατί δεν γέννησες για να γηροκομηθείς, θα είναι πάντα θλιβερό, καθώς διακόπτει περίπου είκοσι χρόνια καθημερινής επαφής και άντε να μάθεις, ξαφνικά, να ζεις, σχεδόν, ξεκρέμαστος σε μια καθημερινότητα που πασχίζεις να θυμηθείς πώς γέμιζες κάποτε.

Και πες άντε. Όταν είσαι πενήντα, εξήντα, βία εβδομήντα τα κουτσοβολεύεις. Δουλεύεις μέχρι να βγεις στη σύνταξη. Έχεις φίλους. Έχεις ενδιαφέροντα. Μεγαλώνεις εγγόνια. Περνάνε τα χρόνια. Σε ευλογεί ο Θεός και ζεις στα εβδομήντα πέντε, στα ογδόντα ή στα ενενήντα σου όταν πια δεν ακούς, δεν βλέπεις, δεν περπατάς και περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο την αγαπημένη φωνή που θα σου πει: το απόγευμα θα είμαι εκεί. Έρχομαι.

Και ξανανιώνεις. Έρχεται.

Έρχεται;

Αν μόνο ήξερες πώς σε περιμένουν…

Πηγή: themamagers.gr

hellomama.com.cy

77χρονος συνταξιούχος χάρισε το σπίτι του σε ορφανοτροφείο σε μια γενναία πράξη αλληλεγγύης

«Ήθελα τα χρήματα που μάζεψα από τη θάλασσα να πιάσουν τόπο, στο χώρο της υγείας»

Η γενναιόδωρη πράξη του κου Γιάννη Μανουσάκη κάνει το γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες. Ο 77χρονος συνταξιούχος είναι γεμάτος ανιοδιοτελή αγάπη και την προσφέρει απλόχερα στους ανθρώπους γύρω του χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα και χωρίς δεύτερες σκέψεις, πράγμα σπάνιο. Ο ίδιος αποφάσισε να χαρίσει το σπίτι του στο Ορφανοτροφείο Θηλέων.

Η Ροδιακή παρουσιάζει την ξεχωριστή του ιστορία «με μια βαθιά υπόκλιση, για το μεγαλείο του, για την καρδιά του τη μεγάλη, για τον συγκινητικό τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί», όπως αναφέρεται. Το έργο του όμως δεν σταμάτησε εκεί· εκτός από την κίνηση προς το Ορφανοτροφείο, προσέφερε 6.700 ευρώ για την αγορά εξαρτήματος, ενώ με 37.400 ευρώ αγοράστηκαν δύο κρεβάτια εντατικής με όλο τον εξοπλισμό για το νοσοκομείο της Ρόδου. Την αλληλεγγύη την έχει στο αίμα του, όπως εξηγεί.

Μάλιστα δηλώνει: «Ήθελα τα χρήματα που μάζεψα από τη θάλασσα να πιάσουν τόπο, στο χώρο της υγείας». Επίσης, σχεδιάζει να προσφέρει άλλα 10.000 ευρώ από τις οικονομίες του στην Τήλο, καθώς όπως σχολιάζει «εδώ με το παραμικρό τους στέλνουν στη Ρόδο, για θέματα υγείας».

Οι μεγάλες αυτές πράξεις συνοδεύονται από δεκάδες μικρές καθημερινές, που ο κόσμος του νησιού γνωρίζει ότι ο συνταξιούχος ναυτικός, κάνει διαρκώς. Πληρώνει το ενοίκιο κάποιου, τα φάρμακα κάποιου άλλου ενώ ο ίδιο ζει με τη σύνταξη του ΝΑΤ μαζί με τη σύζυγό του, δείχνοντάς μας με τον τρόπο ζωής το μεγαλείο της ψυχής του.

Περιγράφοντας ο ίδιος στη Ροδιακή την απόφαση και τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, αναφέρει: «Και το σπίτι μου, εδώ στο Μεγάλο Χωριό της Τήλου, το 2011 το δώρισα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ρόδου, με συμβολαιογραφική πράξη, να ‘ρχονται τα παιδιά και να μένουν όταν πεθάνω. Έκανα με τέτοιο τρόπο τη συμβολαιογραφική πράξη, ώστε να μην βρεθεί κανείς να το πουλήσει, να το χαίρονται τα παιδιά, αφού δεν κάναμε δικά μας τέκνα».

Πηγή: Με πληροφορίες από rodiaki.gr και news247.gr

enallaktikidrasi.com

Δεν φτάνει να λες πως αγαπάς…

... πρέπει να είσαι έτοιμος και για το "κάτι παραπάνω".

Πρέπει να μάθεις να ακούς. 

Να ακούς τον άλλον. Να ακούς τι έχει να σου πει. 

Να μπορείς να τον αφουγκράζεσαι.

Πρέπει να έχεις χρόνο να του διαθέτεις. Και αν δεν έχεις, τότε να φροντίζεις να δημιουργείς.

Πρέπει να τον ξεκουράζεις. Σε κάθε ευκαιρία. 

Χωρίς να πρέπει κάθε φορά να στο ζητήσει. 

Από μόνος σου να σκέφτεσαι, τι μπορεί να έχει ανάγκη.

Πρέπει, να τον σέβεσαι. Να σέβεσαι και αυτόν αλλά και τον κόπο του. 

Να μην θεωρείς τίποτα ως δεδομένο.

Πρέπει να μάθεις να πατάς κάτω τον εγωισμό σου. Το "εγώ" δεν έχει θέση μέσα στο "εμείς".

Τέλος, πρέπει να μάθεις και να συγχωρείς….

Από όλα αυτά τα "πρέπει", αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Να είσαι πάνω στο σταυρό και να δίνεις συγχώρεση σε αυτόν που σε σταυρώνει…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι